ἤμων+ὀξείας+δρεπάνας+ἐν+χερσὶν+ἔχοντες

ἀμάω, mähen, Hom. viermal, Iliad. 18, 551 ἔριϑοι ἤμων ὀξείας δρεπάνας ἐν χερσὶν ἔχοντες; 24, 451 καϑύπερϑεν ἔρεψαν λαχνήεντ' ὄροφονλειμωνόϑεν ἀμήσαντες; Od. 9, 135 μάλα κεν βαϑὺ λήιον αἰεὶ εἰς ὥρας ἀμῷεν, v. l. Scholl. ἀμμοῷεν, Dindf. voluit aut ἀμμῷεν vcl ἀμόῳεν; med. Od. 9, 247 von der Käsebereitung ἥμισυ μὲν ϑρέψας λευκοῖο γάλακτος πλεκτοῖς ἐν ταλάροισιν ἀμησάμενος κατέϑηκεν, Scholl. erkl. συναγαγών u. geben die v. l. πονησάμενος; – τὸν σῖτον Her. 6, 28; ϑὲρος Ar. Equ. 392; nach Atticisten attisch für ϑερίζειν; übertr., erndten, sammeln, Aesch. Ag. 1014; καλῶς ἤμησαν, hatten Glück; ϑαλλὸν ἀμάσας Theocr. 11, 73; niedermetzeln im Kriege, Ἑλλάδος ἄγαμον στάχυν ἀμ. Ep Her. 21 (IX, 362); γονὰς ἤμησα γιγάντων ad. 591 (IX, 198); med. wie des act. erndten Hes. O. 775; 391 steht jetzt ἀμάαν für ἀμᾶσϑαι; κόνιν τινὶ ἀμήσασϑαι Hegesipp. 5 (VII, 446); auch akt. ἀμάσας κρατὸς ὕπερϑε κόνιν Ant. Sid 99 (VII, 241), Sand zum Grabhügel aufhäufen, bestatten. Hierauf bezieht man Soph. Ant. 599 κατ' αὖ νιν φοινία ϑεῶν τῶν νερτέρων ἀμᾷ κόνις. sie bedeckt.