фæнæмын

Хъуамæ мын фарон ацафон рацыдаид æмдзæвгæты чиныг «Къостайы хæдзар». – В прошлом году, в это самое время, у меня должна была выйти книга «Дом Коста». (Хъодзаты Æ., Æмæ дзырд уыди Хуыцау)

Ыздыйы къуылдых мын ныббаста мæ сисыл, Мæ бон æй мæ къухмæ нæ бавæййы сисын. – Свинцовый обломок привязало оно (событие) к моему перу, И я не нахожу в себе силы взять его в руки. (Хъодалаты Герсаны æмдзæвгæйæ)

Куы мæ хъæлæс уадындзау фæзæлы, Куы мæ зарæг бавæййы æртхуыст. – То мой голос звучит подобно свирели, То моя песня затухает. (Ходы Камалы æмдзæвгæйæ)

Ацы фæстаг азты куыста Садоны æрзæткъахæны, индзылер-геолоджы бынаты. – В последние годы он работал на садонских рудниках на должности инженера-гелога. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)

Номдзыд индзылер, ирон адæмы иузæрдион фырт Гаглойты Рутены рухс ном дзы арын. – Посвящаю (произведение) знаменитому инженеру, верному сыну осетинского народа Гаглоеву Рутену. («Фидиуæг», 2005, №4)

Гиоты индзылер мын æргом загъта, Къоста хъуыддаджы лæг нæу, газет уадзыны фæлхæстæ æмæ æндæр хабæрттæ æххæст кæнынмæ нæ сарæхсдзæни. – Инженер Гиоти открыто мне сказал, что Коста не деловой человек, что у него нет способности заниматься газетным бизнесом. («Мах дуг», 1999, №10–11)

Уыдæтты тыххæй мын мæрдтыбæсты карз тæрхон рахастой. – Из-за этого всего (т.е. этих моих проделок) вынесли мне в загробном мире строгий приговор. (Ситохаты С., Сæ тæригъæд фидынц)

Нæ кæрты дуармæ курага бæлас дидинæг калы. – У нашей калитки цветет абрикосовое дерево. (Чеджемты Æ., Ацæгъд мын мæ мад)

Мæ нуæрттæ тæхгæ маргъы базыртау ныттынг вæййынц, улæфт мын нал фæфаг кæны. – Жилы мои подобно крыльям летящей птицы напрягаются, мне перестает хватать воздуха при дыхании. (Хъодзаты Æхсар, «Мах дуг», 1994 аз, №10)

Чызг куыддæр æнхъæлмæгæсгæ ныттынг, фæгæмæл, цыма Тугъаны æд ныхæстæ аныхъуырдзæн... – Девушка как-то ожидательно напряглась, насторожилась, будто (вот-вот) Тугана вместе с его словами проглотит… (Беджызаты Чермен, Мæсгуытæ дзурынц)

Пехуымпариуæг кæнын кæй уарзы, уый бафиппайдтон, мæ ном кæй фæзæгъы, мынæг хъæлæсæй кæй дзуры, уый дæр ацахстон. – Я уже заметил, что он любит пророчествовать, называть меня по имени и говорить глухим голосом. (Жан-Поль Сартр, Стена. Тæлмацгæнæг – Хъодзаты Æ.)

Цæмæдæр гæсгæ дæ мады ныхæстæ æрымысыдтæн. Чидæр мын æй рафæзмыдта. – Почему-то вспомнились слова твоей матери. Кто-то мне их передал. (Дзасохты М., Дзæбидыры хъул)

Мæ хæс хуымæтæгдæр уыди: кæд мæ ныхæстæ иуцасдæр фæахъаз уаиккой рæстдзинад сбæрæг кæнынæн. – Задача моя была проще: своими словами сколько-нибудь помочь узнать правду. («Мах дуг», 2007, №1)

Цы дын кодтон? Мæ хъæбултыл мын цæмæн тардзæгъдæн кæныс? – Что я тебе сделала? Почему ты изливаешь проклятия на моих детей? (Абайты Васо, Историко-этимологический словарь, том 3)