зæрдæдзуаг

Ахорæнтæ ахæм ирд, æхцон æмæ зæрдæдзуаг сты, æмæ адæймаг бар-æнæбары фæзæгъы йæхицæн: ацы æмдзæвгæ йæхæдæг фарны нуазæн куы у, сиу дзы сты ныв, æрттывд æмæ зæлланг. – Краски настолько яркие, приятные и привлекательные, что человек невольно говорит себе: это стихотворение уже само по себе благодатный напиток, в нем слились изображение, сияние и звон. («Мах дуг»)

Ацы ран дæр усгуртæ зилдух кодтой зæрдæдзæугæ æмæ хъæздыг чындздзон чызджы алыфарс, фæлæ уый никæмæн ницы ныфс лæвæрдта. – Женихи и тут крутились около симпатичной и богатой невесты; но она никому не подавала и малейшей надежды. (Чиныг: Æмбалты Цоцко, Уацмыстæ)