-
1 σαλακωνεύω
σαλακωνεύω, vornebm thun in Bewegungen, Geberden, im Gehen u. Sprechen, sich brüsten mit dem Vermögen, großthun, aufschneiden, Schol. Ar. Vesp. 1169 erklärt σαλακωνεύεσϑαι τὸ σαλεύειν τὸν πρωκτόν.
-
2 σαλακωνεύω
σαλακωνεύω, vornehm tun in Bewegungen, Gebärden, im Gehen u. Sprechen, sich brüsten mit dem Vermögen, großtun, aufschneiden -
3 σαυλο-πρωκτιάω
σαυλο-πρωκτιάω, den Hintern im Gehen zierlich, üppig, vornehmthuerisch hin- und herbewegen, den Hintern drehen, Ar. Vesp. 1173, Schol. σαλεύειν τὸν πρωκτόν. Vgl. σαλακωνεύω.
-
4 σαλόω
-
5 σαλεύω
σαλεύω, 1) bewegen, schwingen, schwankend machen, erschüttern; σαλεύει χειμὼν οὐδεὶς τὰς ἀγκύρας, Pythag. bei Stob. Floril. 1, 9; ἵππον, Lucill. 95 (XI, 259); pass. sich bewegen, χϑὼν σεσάλευται Aesch. Prom. 1083, u. oft in der Anth.: πρὸς χεῖρα σαλευομένη, Strat. 3 (XII, 3); πυγὴ αὐτομάτη σαλευομένη, Rufin. 2 (V, 35); ἐκ Βρομίου γυῖα σαλευόμενος, M. Argent. 17 (XI, 126); σκύφος, ᾡ σεσάλευμαι, Phani. 1 (XII, 31). – Uebertr., τὴν ἀλήϑειαν, ἀπόδειξιν, S. Emp. adv. log. 2, 56. 339 u. öfter. – 2) intr., in unruhiger Bewegung sein, schwanken; bes. vom Schiffe, ἡ ναῠς σαλεύει, σαλεύει ἐπ' ἀγκυρῶν, das Schiff schaukelt, dem Winde ausgesetzt, indem es auf offenem Meere vor Anker liegt; auch κάλαμον ὑπ' ἀνέμων σαλευόμενον, Matth. 11, 7. – Dah. übertr., πόλις γὰρ ἤδη ἄγαν σαλεύει, Soph. O. R. 23, wo der Schol. bemerkt ἡ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν χειμαζομένων νεῶν, ἐν μεγάλῳ κλύδωνί ἐστιν, also unruhig, unglücklich sein; vgl. El. 1063; ὅταν σαλεύῃ πόλις, Eur. Rhes. 248; so auch in Prosa, ἐν νόσοις ἢ γήρᾳ σαλεύοντες, Plat. Legg. XI, 923 b, vgl. tim. 79 e; auch in eitler, hoffährtiger Bewegung und Haltung einhergehen, einherstolziren, wie σαλακωνεύω, vgl. Xen. Cyr. 2, 4, 6. – In unruhiger Gemüthsstimmung sein, sich fürchten, ὑπὲρ ἑαυτοῦ, Suid. v. Πυϑαγόρας Ἐφέσιος.
-
6 σαλακωνίζω
σαλακωνίζω, = σαλακωνεύω, σαλακωνίσαι, τὸν πρωκτὸν αἰσχρῶς κινῆσαι, Schol. Ar. Vesp. 1169, wo er aus Hermipp. anführt καὶ κασαλβάζουσαν εἶδον καὶ σεσαλωκισμένην (soll σεσαλακωνισμένην heißen).