-
1 μάρμαρος
μάρμαρος, ὁ (von μαρμαίρω, also eigtl. von schimmernder Farbe, wie die Alten auch geradezu bei Hom. es durch λευκός erklären), Hom. übh. Felsblock, Stein, μαρμάρῳ ὀκριόεντι βαλών, Il. 12, 380, wie Od. 6, 499, u. adjectivisch, πέτρον μάρμαρον ὀκριόεντα, Il. 16, 735, wie Eur. Phoen. 1410; ὃν ὤλεσε μαρμάρῳ 667; Ar. Ach. 1135; Nonn. D. 22, 157 vrbdt sogar μάρμαρος αἴγλη. – Später bes. eine vorzüglich glänzende Steinart, Marmor. In dieser Bdtg auch fem., Strab. IX, 399; λατόμιον μαρμάρου λίϑου, Marmorbruch, XIV, 645; Arbeit aus Marmor, bes. Grabstein, Theocr. 22, 211. – Uebh. ein harter Körper, Hippocr.
-
2 μάρμαρος
μάρμαρος, ὁ (von μαρμαίρω, also eigtl. von schimmernder Farbe), übh. Felsblock, Stein. Später bes. eine vorzüglich glänzende Steinart, Marmor; λατόμιον μαρμάρου λίϑου, Marmorbruch; Arbeit aus Marmor, bes. Grabstein. Übh. ein harter Körper -
3 πυρι-μάρμαρος
πυρι-μάρμαρος, feuerglänzend, ἀστήρ, Maneth. 4, 93.
-
4 marmor
marmor, oris, n. (μάρμαρος), I) der Marmor, Marmorstein, A) eig., Cic. u.a.: Parium, Quint.: Numidicum, Plin.: Plur. marmora, Marmorarten, Sen. u. Plin., u. Marmorblöcke, Plin., Quint. u.a.: marmorum lapicidinae, Marmorbrüche, Plin.: secanda marmora locare, die Mormorbrüche, Hor. – B) meton.: 1) das aus Marmor Bereitete: a) das Marmormehl, d.i. klar geriebener Marmor, Cato u.a. – b) ein marmorner Meilenstein, Mart. 7, 31. – c) marmora, Marmorwerke, Denkmäler aus Marmor, Hor., Sen. u.a.: Marmorgebäude, Mart.: Marmorfußböden, Mart. – d) ein Marmorbild, Ov. met. 5, 234; 12, 487: duo marmora, ibid. 7, 790: u. Plur. v. einem Bilde, lacrimas marmora manant, ibid.6, 312. – 2) poet., die glänzende Meeresfläche, marmor infidum, Verg.: marmora pelagi, Catull. – II) übtr.: 1) Stein übh., Ov. met. 5, 214; 11, 404: flumen inducit marmora (Steinkrusten) rebus, Ov. met. 15, 314. – 2) eine Verhärtung an den Gelenken der Pferde, Sing. u. Plur., Veget. mul. 3, 48. § 1. § 9 u. 10. – / Abl. Sing. auch marmori, Corp. inscr. Lat. 1, 1012. – Nbf. marmur, Plur. marmura, nach Anton. Gnipho bei Quint. 1, 6, 23. Vgl. marmusculum. – spätlat. als masc., Plin. Val. 3, 14. – Über die verschiedenen Bedeutungen des Plur. s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 620.
-
5 μαρμαίρω
μαρμαίρω ( ΜΑΡ mit reduplicirtem Stamm, vgl. μαιμάω, verwandt mit μάρμαρος, μαρμαρυγή, ἀμαρύσσω), schimmern, flimmern, von schneller, vibrirender Bewegung des Lichtes; Hom. im partic. praes., ἔντεα μαρμαίροντα, schimmernde Waffen, vom Strahlen des Erzes, Il. 12, 195 u. öfter, wie τεύχεα, 18, 617, u. Τρῶες χαλκῷ μαρμαίροντες 13, 801, vgl. δώματα χρύσεα μαρμαίροντα, strahlend, 13, 22; auch ὄμματα μαρμαίροντα, von den blitzenden, lebhaften Augen der Aphrodite, 3, 397; αὐγη μαρμαίρουσα, vom Blitz, Hes. Th. 699; bei Aesch. Spt. 383, νύκτα ταύτην ἣν λέγεις ἐπ ' ἀσπίδος ἄστροισι μαρμαίρουσαν οὐρανοῦ κυρεῖν, ist an das Funkeln der Sterne in der Nacht zu denken; χρυσῷ χαίταν μαρμαίρων Eur. Ion 888; τῶν χαλκωμάτων καὶ τῶν άργυρωμάτων ἐμάρμαιρε ἁ οἰκία Sophron bei Ath. VI, 230 a, wie Alcaeus μαρμαίρει δὲ μέγας δόμος χαλκῷ ibd. XIV, 627 a u. Bacchyl. ib. II, 39 f; παρηΐδες, Agath. 20 (V, 282); στήϑεα, Rufin. 36 (V, 48). – Einzeln auch in späterer Prosa, wie Himer., ἡ πέλτη μαρμαίρουσα Luc. D. Mer. 13, 3.
-
6 μάρμαρον
-
7 Τάρταρος
Τάρταρος, ὁ, ein finsterer, nie von der Sonne erhellter Abgrund, so tief unter dem Hades, wie der Himmel über der Erde ist, in welchen Zeus den Kronos u. die Titanen stürzte, als sie sich gegen ihn aufgelehnt hatten; Il. 8, 13 ff. 481; H. h. Ap. 336 Merc. 256. 374 (in der Od. kommt das Wort nicht vor); Hes. Th. 807. Später wird Tartaros übh. die ganze Unterwelt genannt, entweder für Hades übh., Hes. Sc. 255, od. bes. für den Theil desselben, in welchem die Verdammten ihre Strafe büßen, Ggstz der elysischen Gefilde, Voß Virg. Georg. 1, 36. – Bei Hes. Th. 822 erscheint er personificirt, als Vater des Typhoeus, von der Gäa erzeugt. – Der plur. τὰ Τάρταρα, Hes. Th. 119. 841, u. öfter bei sp. D., wozu die Gramm. das neutr. τὸ Τάρταρον angenommen haben; ἡ Τάρταρος findet sich Pind. P. 1, 15 u. Nic. Th. 204, ἰλυόεσσα, in allgemeiner Bdtg, Abgrund. – Es scheint übrigens ein onomatopoetisches Wort mit dem Ausdrucke des Schauderhaften zu sein, vgl. ähnliche reduplleirte Wortbildungen, βάρβαρος, μάρμαρος, βόρβορος.
-
8 ὀκριόεις
ὀκριόεις, εσσα, εν, mit vielen hervorragenden Ecken u. Spitzen, eckig, scharf, rauh; χερμάδιον Il. 4, 518 (wie χερμάς Aesch. Spt. 282), – λίϑος 8, 327, μάρμαρος 12, 380, πέτρος 16, 735, von Steinen, mit denen man wirst; ὀκριοέσσῃ χϑονὶ τῇδε πελῶ Aesch. Prom. 281, vom felsigen, rauhen Kaukasus; einzeln bei sp. D., ὀκριόεσσα δ' ἐρείκετο νειὸς ὀπίσσω Ap. Rh. 3, 1330; ὀκριόεντι λίϑῳ Archi. 24 (IX, 19), wie Paul. Sil. 51 (VI, 65) den Schleifstein nennt; es wird übrigens öfter mit ὀκρυόεις verwechselt.
-
9 marmor
marmor, oris, n. (μάρμαρος), I) der Marmor, Marmorstein, A) eig., Cic. u.a.: Parium, Quint.: Numidicum, Plin.: Plur. marmora, Marmorarten, Sen. u. Plin., u. Marmorblöcke, Plin., Quint. u.a.: marmorum lapicidinae, Marmorbrüche, Plin.: secanda marmora locare, die Mormorbrüche, Hor. – B) meton.: 1) das aus Marmor Bereitete: a) das Marmormehl, d.i. klar geriebener Marmor, Cato u.a. – b) ein marmorner Meilenstein, Mart. 7, 31. – c) marmora, Marmorwerke, Denkmäler aus Marmor, Hor., Sen. u.a.: Marmorgebäude, Mart.: Marmorfußböden, Mart. – d) ein Marmorbild, Ov. met. 5, 234; 12, 487: duo marmora, ibid. 7, 790: u. Plur. v. einem Bilde, lacrimas marmora manant, ibid.6, 312. – 2) poet., die glänzende Meeresfläche, marmor infidum, Verg.: marmora pelagi, Catull. – II) übtr.: 1) Stein übh., Ov. met. 5, 214; 11, 404: flumen inducit marmora (Steinkrusten) rebus, Ov. met. 15, 314. – 2) eine Verhärtung an den Gelenken der Pferde, Sing. u. Plur., Veget. mul. 3, 48. § 1. § 9 u. 10. – ⇒ Abl. Sing. auch marmori, Corp. inscr. Lat. 1, 1012. – Nbf. marmur, Plur. marmura, nach Anton. Gnipho bei Quint. 1, 6, 23. Vgl. marmusculum. – spätlat. als masc., Plin. Val. 3, 14. – Über die verschiedenen Bedeutungen des Plur. s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 620. -
10 ὀκριόεις
ὀκριόεις, εσσα, εν, mit vielen hervorragenden Ecken u. Spitzen, eckig, scharf, rauh; λίϑος, μάρμαρος, πέτρος, von Steinen, mit denen man wirft; ὀκριοέσσῃ χϑονὶ τῇδε πελῶ, vom felsigen, rauhen Kaukasus; ὀκριόεντι λίϑῳ, Schleifstein -
11 πυριμάρμαρος
-
12 Τάρταρος
Τάρταρος, ὁ, ein finsterer, nie von der Sonne erhellter Abgrund, so tief unter dem Hades, wie der Himmel über der Erde ist, in welchen Zeus den Kronos u. die Titanen stürzte, als sie sich gegen ihn aufgelehnt hatten. Später wird Tartaros übh. die ganze Unterwelt genannt, entweder für Hades übh. od. bes. für den Teil desselben, in welchem die Verdammten ihre Strafe büßen, Ggstz der elysischen Gefilde; personifiziert, als Vater des Typhoeus, von der Gäa erzeugt. Es scheint ein onomatopoetisches Wort mit dem Ausdrucke des Schauderhaften zu sein, vgl. βάρβαρος, μάρμαρος, βόρβορος
См. также в других словарях:
μάρμαρος — μάρμαρος, ὁ (Α) 1. πέτρα κρυσταλλικής φύσης που αστράφτει στο φως 2. το μάρμαρο 3. έργο, καλλιτέχνημα από μάρμαρο 4. πέτρα τάφου, ταφόπετρα 5. κομμάτια που σπάζουν καθώς κόβεται ή πελεκιέται το μάρμαρο 6. ως επίθ. μάρμαρος, ον αυτός που λάμπει,… … Dictionary of Greek
μάρμαρος — crystalline rock masc nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
μαρμάρους — μάρμαρος crystalline rock masc acc pl μαρμαρόω coat with marble stucco imperf ind act 2nd sg (homeric ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
μάρμαροι — μάρμαρος crystalline rock masc nom/voc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
καλλιμάρμαρος — η, ο αυτός που έχει κτιστεί με ωραία μάρμαρα («καλλιμάρμαρο στάδιο»). [ΕΤΥΜΟΛ. < καλλ(ι) * + μάρμαρος (< μάρμαρο), πρβλ. ολο μάρμαρος, πολυ μάρμαρος] … Dictionary of Greek
κηρομάρμαρος — κηρομάρμαρος, ὁ (Μ) συγκολλητική ουσία που χρησιμοποιείται για στεγανοποίηση υδραγωγών αρδευτικών σωλήνων. [ΕΤΥΜΟΛ. < κηρός + μάρμαρος (< μάρμαρον), πρβλ. καλλι μάρμαρος, πολυ μάρμαρος] … Dictionary of Greek
Marble — For other uses, see Marble (disambiguation). Marble … Wikipedia
πυριμάρμαρος — ον, Α αυτός που σπινθηροβολεί όπως η φωτιά. [ΕΤΥΜΟΛ. < πυρι (βλ. λ. πυρ) + μάρμαρος (< μαρμαίρω «λάμπω»), πρβλ. περι μάρμαρος] … Dictionary of Greek
μαρμάρω — μάρμαρον marble neut nom/voc/acc dual μάρμαρον marble neut gen sg (doric aeolic) μάρμαρος crystalline rock masc nom/voc/acc dual μάρμαρος crystalline rock masc gen sg (doric aeolic) μαρμαρόω coat with marble stucco pres imperat act 2nd sg (doric… … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
мрамор — Заимств. из цслав. вместо др. русск. мороморъ (Ант. Новгор. 79 (Л.) 15; см. также Шахматов, Очерк 152 и сл.); болг. мрамор, сербохорв. мра̏мо̑р, словен. mramor, чеш., слвц. mramor. Вероятно, заимств. из лат. marmor, возводимого к греч. μάρμαρος… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
Marmara Island — Aerial view of the island Marmara is a Turkish island in the Sea of Marmara. It is the largest island in the Sea of Marmara that is the center of Marmara district in Balıkesir Province. Transportation is possible from Istanbul by ship and ferry,… … Wikipedia