-
1 κνυζάω
κνυζάω (Naturlaut, s. κνυζέω u. κνύζω), knurren, winseln, bes. vom Hunde, der schmeichelnd knurrt, VLL.; med., σῶμά τ' ἀνικάτου ϑηρὸς ὃν ἐν πύλαισί φασι εὐνᾶσϑαι κνυζᾶσϑαί τε Soph. O. C. 1567, mit den v. l. κνυζεῖσϑαι u. κνύζεσϑαι; übertr., οὐδ' ὅσσον ἐν ὕπνῳ κνυζῶνται φωνεῠντα φίλαν ποτὶ ματέρα τέκνα Theocr. 2, 108, v. l. κνυζεῦνται; κνυζώμενοι Ael. H. A. 1, 8.
-
2 κνυζάω,
κνυζάω, u. κνυζέω, knurren, winseln, bes. vom Hunde, der schmeichelnd knurrt -
3 κνυζέω
κνυζάω, u. κνυζέω, knurren, winseln, bes. vom Hunde, der schmeichelnd knurrt -
4 κνύζω
κνύζω u. med. κνύζομαι, = κνυζάω (w. m. s.). βρέφη κνυζόμενα Dion. Hal. 1, 79; τῆς κυνὸς κνυζομένης Plut. amat. narr. 3. – Bei E. M. 523, 3 auch = κνύω, κνάω.
-
5 κνῦ