-
1 φιλό-παις
φιλό-παις, αιδος, 1) seine Kinder liebend; χέλυς Simonid. 48 (VII, 24); χελιδών Theaet. 2 ( App. 361. – 2) Knaben liebend, wie παιδεραστής; Theocr. 12, 29; Leon. Al. 1 (XII, 60); Strat. 94 (XII, 255); φλόξ Mel. 6. 18 (XII, 49. 81), u. öfter; νόσος φιλ., das Uebel der Knabenliebe, Callim. 14 (XII, 150); u. in Prosa, Plat. Rep. V, 474 d.
-
2 εὐ-φιλό-παις
εὐ-φιλό-παις, παιδος, die Jungen sehr liebend, oder von den Kindern geliebt, λέων Aesch. Ag. 703.
-
3 φιλο-βού-παις
φιλο-βού-παις, erwachsene, mannbare Knaben liebend, Strat. 94 (XII, 255).
-
4 φιλόπαις
-
5 εὐφιλόπαις
εὐ-φιλό-παις, παιδος, die Jungen sehr liebend, oder von den Kindern geliebt -
6 φιλοβούπαις
φιλο-βού-παις, erwachsene, mannbare Knaben liebend
См. также в других словарях:
μισόπαις — μισόπαις, αιδος, ὁ, ἡ (Α) αυτός που μισεί τα παιδιά του. [ΕΤΥΜΟΛ. < μισῶ* + παῖς (πρβλ. φιλό παις)] … Dictionary of Greek
