-
1 Δακτύλους
Δάκτυλοιmasc acc pl -
2 δακτύλους
δάκτυλος-finger: masc acc pl -
3 δακτύλους
Ελληνικά-Ρωσικά λεξικό στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Греческо-русский словарь к текстам Нового Завета) > δακτύλους
-
4 πῆχυς
πῆχυς, ὁ, gen. πήχεως, u. plur. πήχεων, erst spät zusammengezogen πηχῶν, Lob. Phryn. 246, steht aber noch Xen. An. 4, 7, 16, – der Unterarm von der Handwurzel dis zum Armgelenk, der Ellenbogen, poet. auch der ganze Arm; ἀμφὶ δὲ ὃν φίλον υἱὸν ἐχεύατο πήχεε λευκώ, Il. 5, 314, vgl. Od. 17, 38. 23, 240; λευκὸν ἐμβαλοῦσα πῆχυν στέρνοις, Eur. Or. 1466; Heracl. 728; τά τε τῶν βραχιόνων ὀστᾶ καὶ τὰ τῶν πήχεων, Plat. Tim. 75 a. – Am Bogen, der Bug in der Mitte zwischen den beiden Enden, der eine Art Griff bildete und beim Spannen zusammengezogen wurde, τόν ῥ' (ὀϊστόν) ἐπὶ πήχει ἑλών, ἕλκεν νευρήν, Od. 21, 419, ὁ δὲ τόξου πήχυν ἀνέλκεν, Il. 11, 375. 13, 583, wo man es auch = κέρατα erklärt. – Bei der Lyra sind πήχεις die beiden gebogenen Enden od. Griffe, zwischen denen der Steg angebracht ist, Her. 4, 192, Luc. D. D. 7, 4; der Steg selbst, Artemo bei Ath. XIV, 637 d; vgl. Hesych. u. Phot. – An der Wage, der Wagebalken, = ζυγός. – Auch das Richtscheit, ἀκαμπής, Leon. Tar. 28 (VI, 204). – Als Längenmaaß ist es die Weite von der Spitze des Ellenbogens bis zu der des Mittelfingers, Elle, ursprünglich 24 δακτύλους, 11/2 Fuß enthaltend, Her. 2, 175, der 1, 178 unterscheidet πῆχυς βασιλήϊος u. μέτριος, so daß der erstere um 3 δακτύλους größer ist als der letztere, welchem ὁ κοινός oder ἰδιωτικός entspricht, der auch der asiatische, samische, ägyptische heißt; vgl. Her. 2, 149. 168. Später = 2 Fuß entsprach er unserer Elle; aber bei Vermessung des Holzes und der Steine, πῆχυς τοῦ πριστικοῦ ξύλου u. λιϑικός, ist er immer 11/2 Fuß gerechnet. – Ar. sagt übertr. καὶ κανόνας ἐξοίσουσι καὶ πήχεις ἐπῶν, Ran. 798. – Bei Sp. auch das gebogene Ende, der Winkel, Paul. Sil. ecphr. 1, 16.
-
5 δι-είρω
δι-είρω, 1) durchreihen, durchstecken; διειρκότες (v. l. διῃρκότες) τὰς χεῖρας διὰ τῶν κανδύων Xen. Cyr. 8, 3, 10; διὰ τῶν ὀδόντων τοὺς δακτύλους Luc. Tox. 43; Pherecyd. bei Ael. V. H. 4, 28; εἰς τὸ ποτήριον τοὺς δακτύλους διείρειν ἑκατέρωϑεν Ath. XI, 468 c, u. a. Sp.; ὥςπερ βελόνας διείρουσι, einfädeln, Ausdruck, den Dem. gebraucht hatte, getadelt von Aesch. 3, 166. – 2) an einander reihen, λόγος διειρόμενος Dion. Hal. C. V. 26. Vgl. εἴρω.
-
6 πῆχυς
πῆχυς, ὁ, der Unterarm von der Handwurzel dis zum Armgelenk, der Ellenbogen; auch der ganze Arm. Am Bogen, der Bug in der Mitte zwischen den beiden Enden, der eine Art Griff bildete und beim Spannen zusammengezogen wurde. Bei der Lyra sind πήχεις die beiden gebogenen Enden od. Griffe, zwischen denen der Steg angebracht ist; der Steg selbst. An der Waage, der Waagebalken, = ζυγός. Auch das Richtscheit, ἀκαμπής. Als Längenmaß ist es die Weite von der Spitze des Ellenbogens bis zu der des Mittelfingers, Elle, ursprünglich 24 δακτύλους, 1,5 Fuß enthaltend oder 1,178 unterscheidet πῆχυς βασιλήϊος u. μέτριος, so daß der erstere um 3 δακτύλους größer ist als der letztere, welchem ὁ κοινός oder ἰδιωτικός entspricht, der auch der asiatische, samische, ägyptische heißt. Später = 2 Fuß entsprach er unserer Elle; aber bei Vermessung des Holzes und der Steine, πῆχυς τοῦ πριστικοῦ ξύλου u. λιϑικός, ist er immer 1,5 Fuß gerechnet; das gebogene Ende, der Winkel -
7 πυγμή
πυγμή, ἡ, 1) die Faust; πυγμῇ νικήσαντα, Il. 23, 669, der im Faustkampfe gesiegt hat; vgl. Pind. Ol. 7, 16. 11, 67; πυγμὴν νικᾶν, Eur. Alc. 1034 I. T. 1368; Ar. Vesp. 1384; πυγμὴν ἠσκηκώς, Plat. Legg. VII, 795 b; Pol. 30, 13, 10; Luc. gymn. 8. – 2) ein Längenmaaß, die Weite von der Spitze des Ellenbogens bis zur zusammengeballten Faust, 18 δακτύλους enthaltend.
-
8 πυγών
πυγών, όνος, ἡ, wie πῆχυς, der Ellenbogen, gew. das Ellenmaaß; Her. 2, 175; Nic. Th. 515; Archestr. b. Ath. 321 a; eigtl. die Weite von der Spitze des Ellenbogens bis zu den zusammengebogenen Fingern, wie πυγμή, 20 δακτύλους od. 5 παλαιστάς enthaltend, palmipes der Römer, doch auch mit πῆχυς verwechselt.
-
9 πύξ
πύξ, adv., fäustlings; πὺξ τοὺς δακτύλους ἔχει, er hat die Finger eingezogen, in der geballten Faust, Hippocr.; mit geballter Faust, οὐ γὰρ πύξ γε μαχήσεαι, Il. 23, 621; πὺξ ἐνίκησα, im Faustkampf, 23, 634; dah. πὺξ ἀγαϑὸν Πολυδεύκεα, 3, 237, der im Faustkampfe tüchtig war, der gute Faustkämpfer; dah. π ύξ τε παλαισμοσύνῃ τε vrbdn, Od. 8, 103; πὺξ ἀρετὰν εὑρόντα, Pind. Ol. 7, 89; πὺξ πατάσσειν, Ar. Ran. 548; Xen. An. 5, 8, 16; πὺξ παιόμενος, Lys. 4, 6; Folgde; πὺξ ἐς τὴν γνάϑον παταχϑείς, Luc. gymn. 3; πὺξ κενὴν πληγήν τινα καταφέρων, Hermot. 33.
-
10 συ-σπάω
συ-σπάω (s. σπάω), zusammenziehen, zuziehen; Plat. Tim. 71 c; συνεσπακὼς τοὺς δακτύλους, Luc. Tim. 13; τὰς διφϑέρας, Xen. An. 1, 5, 10, zusammennähen.
-
11 καρκινόω
καρκινόω, wie einen Krebs krümmen, z. B. τοὺς δακτύλους, beim Kottabusspiel, Antiphan. bei Ath. XV, 667 a; – καρκινοῦσϑαι, an der Krankheit des Krebses leiden, Hippocr., Theophr.
-
12 κατα-πλοκή
κατα-πλοκή, ἡ, das Verbinden, Verknüpfen, ἐν τῇ περὶ τοὺς δακτύλους καταπλοκῇ τοῦ νεύρου Plat. Tim. 76 d. – In der Tonkunst die Verbindung mehrerer Töne in abwärts laufender Folge.
-
13 εὐ-αφής
εὐ-αφής, ές, weich, zart zu berühren, anzufassen, weich, Theophr. u. Sp.; ἱμάτια Schol. Ar. Av. 156; übertr., εὐαφὴς καὶ εὐάγωγος ἔστω ἡ ἐπὶ τὴν διήγησιν μετάβασις Luc. de hist. conscr. 55, leichter, gefälliger Uebergang; νοῠς, leicht empfänglich für Eindrücke, Plut. de gen. Socrat. 20. – Adv. εὐαφῶς, faßlich, δεικνύναι M. Ant. 11, 18; ὑποβάλλειν τοὺς δακτύλους, sanft, Luc. Harm. 1.
-
14 δι-αρθρόω
δι-αρθρόω, 1) vergliedern, ein Glied mit dem andern verbinden, Hippocr.; dah. gliedern, gestalten, διηρϑρωμένους ἔχει καὶ χωριστοὺς δακτύλους Arist. H. A. 2, 12; vgl. 3, 19; τὰ στήϑη διήρϑρου Plat. Conv. 191 a; ἵππος ὀρϑὸς καὶ διηρϑρωμένος, entgeggstzt εἰκῆ συμπεφυρημένος, Phaedr. 253 d; οὔπω εἰς τοσοῦτον κάλλος διηρϑρωμένος Luc. salt. 25; περιγραφήν, einen Umriß ausführen, Arist. Eth. Nic. 1, 7, 17. – 2) zergliedern, φωνὴν καὶ ὀνόματα διηρϑρώσατο τῇ τέχνῃ Plat. Prot. 322 a, er artikulirte die Stimme; dah. = deutlich auseinandersetzen, Legg. XII, 963 b, wo es dem διορίζομαι entspricht; τὴν γλῶσσαν, Luc. enc. Dem. 14; vgl. Plut. Dem. 11.
-
15 δι-αγκυλόομαι
δι-αγκυλόομαι, Hesych. ἐνεῖραι τοὺς δακτύλους τῇ ἀγκύλῃ τοῦ ἀκοντίου, den Wurfspieß beim Schwungriemen fassen und zum Wurf fertig machen; διηγκυλωμένος, schußfertig sein, v. l. bei Xen. a. a. O.; – Sp., die noch λόγχην, δόρυ zusetzen.
-
16 δοχμή
δοχμή, ἡ (δέχομαι), ein Längenmaaß, Ar. Equ. 318, so weit man mit ausgespreizter Hand zwischen dem Daumen u. dem kleinen Finger fassen kann, wie Phot. lex. aus Cratin. (wo δόχμη steht) es σπιϑαμή erkl., u. E. M. τὸ δεκτικὸν τῆς χειρός; Schol. Ar. erkl. παλαιστή, u. Poll. 2, 157 τοὺς τέσσαρας δακτύλους συγκλεισϑέντας, also eine Breite von vier Fingern.
-
17 λάξ
λάξ, mit der Ferse, mit dem Fuße hinten ausschlagend, stoßend, λὰξ ἐν στήϑεσι βὰς ἐξέσπασε μείλινον ἔγχος, Il. 6, 65. 16, 503, λὰξ ἔνϑορεν, Od. 17, 233, u. milder, λὰξ ποδὶ κινήσας, Il. 10, 157 Od. 15, 44, durch einen Stoß mit dem Fuße; Theogn. 815 u. a. D.; bei B. A. 106 wird λὰξ βῆ ναι, πατῆσαι für attisch erkl.; vgl. noch Aesch. πάντα ταῦτα λὰξ ὁρῶ πατούμενα, Eum. 110, wie Ch. 633; μηδέ νιν ἀϑέῳ ποδὶ λὰξ ἀτίσῃς Eum. 513; öfter bei Sp., λὰξ κινεῖν πρός τινα, Luc. Asin. 31; sprichwörtlich πὺξ καὶ λάξ, mit Hand u. Fuß, mit allen Kräften. Viele Alte nahmen es als subst., Hesych. erkl. λάκτισμα, Schol. Ap. Rh. 2, 106 ὁ ὑπὸ τοὺς δακτύλους τοῦ ποδὸς ψόφος (τόπος); aber Ap. Dysc. de adv. 551, 13 verwirft diese Annahme.
-
18 αὐλητικός
αὐλητικός, das Flötenspiel betreffend, νόμοι Plat. de leg. 318 b; πράγματα Apol. 27 b; ἡ αὐλητική, sc. τέχνη, die Flötenbläserkunft, Gorg. 501 e; αὐλ. δάκτυλοις Plat. com. Poll. 4, 56. – Adv., αὐλητικῶς καρκινοῦν τοὺς δακτύλους Antiphan. Ath. XV, 667 b.
-
19 ἀπο-σήπομαι
ἀπο-σήπομαι, wozu das perf. ἀποσέσηπα gehört, abfaulen, bes. vom Erfrieren der Zehen, Xen. An. 5, 8, 15; πόδες ἀπὸ κρύους ἀποσαπέντες Luc. adv. Ind. 6. Auch ἀποσέσηπα τοὺς δακτύλους, mir sind die Zehen abgefroren, Xen. An. 4, 5, 12.
-
20 ἀπο-λείπω
ἀπο-λείπω, 1) übrig lassen, zurücklassen, z. B. Speisen, Od. 9, 292; selten in Prosa, wo καταλείπειν in dieser Bdtg üblicher. – 2) verlassen, bes. im Unglück verlassen, einen Ort unvertheidigt lassen, δόμον Il. 12, 169; τῆς ϑεοῦ ἀπολελοιπυίης τὴν ἀκρόπολιν Her. 8, 41; τετρωμένον Plat. Conv. 220 e; vgl. Xen. Cyr. 7, 1, 29; den Mann verlassen, von der Frau, Dem. 30, 4; τόξοις ἀπὸ ψυχὰν λιπών Pind. P. 3, 101, wie Soph. Phil. 1143; βίον Xen. Mem. 4, 8, 1; τὴν ἀγοράν, d. i. nicht mehr auf dem Markt erscheinen, Plut. Pomp. 23; auch außer Acht lassen, unterlassen, γοητείας, προϑυμίας οὐδέν, Plat. Rep. X, 602 d Conv. 210 a; Thuc. 8, 22; ὕβρεως οὐδ' ὁτιοῠν ἀπέλιπον Dem. 54, 4. – 3) im Wettlauf hinter sich zurücklassen, Xen. Cyr. 8, 3, 25; dah. übertreffen, τοσοῠτον τοὺς ἄλλους ἀπολέλοιπε, ὥστε Isocr. 4, 50. Aehnl. fehlen lassen, z. B. ἀπὸ τεσσέρων πηχέων ἀπολείπουσα τρεῖς δακτύλους, sie hatte vier Ellen weniger drei Zoll, Her. 1, 60, vgl. 1, 117. – 4) absol. intrans., davon gehen, Her. 2, 14. 22, wo der accus. aus dem Zusammenhang sich ergiebt; ἐκ Συρακουσῶν, d. i. Syrakus verlassen, Thuc. 5, 4; ἐκ τῶν Μηδικῶν, aus dem Perserkrieg abziehen, 3, 10; ὅϑεν ἀπέλιπον, von wo ich (im Reden) abgeschweift war, Is. 5, 11; Plat. Gorg. 497 c u. sonst; ἔνϑεν λέγων ἀπέλιπες Xen. oec. 6, 1; bei Maaßbestimmungen, entfernt sein, ὡς πλέ ϑρον Xen. An. 6, 3, 11 u. öfter; ἀρετῆς Plat. Lach. 199 d; μικρὸν ἀπολείπω ποιεῖν τι, ich bin nicht weit entfernt, es zu thun, Plut.; ἡ πόλις μικρὸν ἀπέλιπεν ἔρημος εἶναι Timol. 1; τοῦ πολέμου μικρὸν ἀπολείποντος συνῃρῆσϑαι ib. 9; μικρὸν ἀπέλιπον διακόσιαι γενέσϑαι, es waren beinahe 200, Thuc. 7, 70; Her. 7, 9, 1; – verbraucht werden, ausgehen, τάων ὁὔ ποτε καρπὸς ἀπόλλυται οὐδ' ἀπολείπει Od. 7, 117; ὑποδήματα, abgehen, Xen. An. 4, 5, 14; zurückbleiben, wie Her. 7, 221 auch ἀπελίπετο braucht. – Gew. aber so – 5) pass., a) ἀπολείπεσϑαί τινος, hinter Einem zurückbleiben, ihm nicht folgen können, Xen. Cyr. 3, 1, 42 u. öfter; mit τὸ (τοῦ v. l.) μὴ ἀκολουϑεῖν Cyr. 5, 1, 24; πολὺ τῆς ἀληϑείας Her. 2, 106, wie Pol. 1, 4; τῶν καιρῶν, sie nicht zweckmäßig benutzen, Isocr. 3, 19; Dem. 34, 38; τῶν πραγμάτων, die Lage der Dinge nicht durchschauen, 27, 2; τῶν ἐμαυτοῦ κακῶν, nichts davon ahnen, Lys. 1, 15. – b) sich entfernen, verlassen, ἀλλήλων Plat. Conv. 192 d; συνουσίας Tim. 17 a. – c) beraubt werden, Soph. El. 1160; Eur. Or. 216 Med. 35.
См. также в других словарях:
Δακτύλους — Δάκτυλοι masc acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δακτύλους — δάκτυλος finger masc acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Περιτρώγειν αὐτῶν τοὺς δακτύλους. — περιτρώγειν αὐτῶν τοὺς δακτύλους. См. Облизывать пальцы … Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)
πήχυς — εως, ο / πῆχυς, εως και εος, ΝΜΑ, και πήχη, η, ΝΜ, και πήχης, ο, και πήχυ ή πήχι, ιού, το, Ν, αιολ. τ. πᾱχυς, ὁ, Α το αντιβράχιο, το τμήμα τού χεριού που περιλαμβάνεται από τον αγκώνα έως τον καρπό, έως την πηχεοκαρπική άρθρωση νεοελλ. αρχ. ο… … Dictionary of Greek
PES — nc in limine offendat, cavere iussit Veterum superstitio. Mali enim ominis id habebatur, Si exituro limen insonuisset, Pes haesisset, Plin. l. 2. c. 7. Vide Plut. in Demetrio et in Gracchis, Val. Max. l. 1. c. 4. de eod. Graccho etc. Sueton. in… … Hofmann J. Lexicon universale
Edel sei der Mensch — Geflügelte Worte A B C D E F G H I J K L M N O … Deutsch Wikipedia
Liste geflügelter Worte/E — Geflügelte Worte A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W Y Z Inhaltsverzeichnis … Deutsch Wikipedia
Liste griechischer Phrasen/Chi — Chi Inhaltsverzeichnis 1 Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ κύριος μετὰ σοῦ … Deutsch Wikipedia
облизывать пальцы — (после лакомого блюда) Ср. Вот, дядя, дамочка то пальчики оближете. Салтыков. Круглый год. 1 е апреля. Ср. Я тебе Вальтер Скотта дам. Прочитаешь только пальчики оближешь. Писемский. Люди сороковых годов. 1, 3. Ср. Ut digitos praerodat suos. Что… … Большой толково-фразеологический словарь Михельсона
Облизывать пальцы — (послѣ лакомаго блюда). Ср. Вотъ, дядя, дамочка то пальчики оближете. Салтыковъ. Круглый годъ. 1 ое апрѣля. Ср. Я тебѣ Вальтеръ Скота дамъ. Прочитаешь, только пальчики оближешь. Писемскій. Люди сороковыхъ годовъ. 1, 3. Ср. Ut digitos praerodat… … Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)
МЕРА — I. • Maera, Μαι̃ρα, 1. см. Icarius, Икарий; 2. дочь Прэта, подруга Артемиды, убитая ею за то, что родила от Зевса Локра (который вместе с Амфионом и Зетом основал Фивы). Ноm. Il. 11, 326; 3. дочь Атланта,… … Реальный словарь классических древностей