-
1 πρός-γειος
πρός-γειος, 1) an der Erde, niedrig, auch der Erdkugel nahe, σελάνα ποτιγειοτάτα ἐστίν, Tim. Locr. 96 d; Zeno bei Diog. L. 7, 145; neben ταπεινός, Luc. Prom. 1. – 2) nahe am Lande, ἐκ τῶν προςγείων εἰς τὸ πέλαγος, Arist. H. A. 8, 14.
-
2 πυῤῥό-γειος
πυῤῥό-γειος, von od. mit rother Erde, Sp.
-
3 παρά-γειος
παρά-γειος, an dem Lande, Arist. H. A. 8, 19.
-
4 περί-γειος
περί-γειος, die Erde umgebend, rings um die Erde gehend, Plut. Symp. 9, 14, 4 u. a. Sp.
-
5 χρῡσό-γειος
χρῡσό-γειος, und χρῡσό-γεως, ων, mit, von goldenem Erdreich, Golderde habend, Suid. u. a. Sp.
-
6 κατά-γειος
κατά-γειος, att. Form für κατάγαιος nach Phryn. in B. A. 47, 14, unterirdisch, unter die Erde gehend; ἐκ τοῦ καταγείου εἰς τὸν ἥλιον ἐπάνοδος Plat. Rep. VII, 532 b; οἴκησις ib. 514 a; Xen. An. 4, 5, 19; Folgde. – Vgl. Lob. zu Phryn. 297.
-
7 κατώ-γειος
κατώ-γειος, dasselbe, Geopon., att. κατώγεως, Suid.
-
8 εὔ-γειος
-
9 μεσό-γειος
μεσό-γειος, dasselbe, μεσόγεια, s. μεσόγαια.
-
10 μελανό-γειος
μελανό-γειος, = μελάγγειος, Sp. Bei Niceph. Blemm. p. 4 auch μελανόγης.
-
11 μελάγ-γειος
μελάγ-γειος, schwarzerdig, von schwarzem, gutem Boden, Theophr.
-
12 βαθύ-γειος
βαθύ-γειος (γῆ), von tiefem Erdreich, fruchtbar, Callim. Ap. 65; Diod. Sic. 20, 109.
-
13 μαλακό-γειος
μαλακό-γειος, mit weichem Boden, Strab. 1, 3, 7.
-
14 λεπτό-γειος
λεπτό-γειος, mit dünnem, magerem Boden; Pol. 34, 10, 3; Theophr.; auch τὰ λεπτόγεα, Suid. u. Phot.
-
15 λιπαρό-γειος
λιπαρό-γειος, mit fetter Erde, fettem Boden, Schol. Il. 18, 541.
-
16 λευκό-γειος
λευκό-γειος, dasselbe, Philo.
-
17 ἀπό-γειος
ἀπό-γειος (γῆ), = ἀπόγαιος, 1) vom Lande her, vom Winde, Arist. mund. 4, 10, oft. – 2) fern der Erde, in der Erdferne, vom Monde gesagt, Plut. fac. orb. lun. 20. – 3) τὰ ἀπόγεια, die Schiffstaue (s. ἀπόγαια), Luc. Hermot. 28.
-
18 ἀγχί-γειος
ἀγχί-γειος, Landnachbar, frühere Lesart für - γυος, Dion. P. 215.
-
19 ἐπί-γειος
-
20 ἐλαφρό-γειος
ἐλαφρό-γειος, von leichter Erde, Geop.
См. также в других словарях:
εύγειος — εὔγειος, ον (ΑΜ), Α και εὔγαιος, ον) αυτός που έχει καλό, εύφορο χώμα αρχ. το θηλ. ως ουσ. ἡ εὔγειος η εὔφορη χώρα. [ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + γειος (< γαία, γη), πρβλ. έγ γειος, υπό γειος] … Dictionary of Greek
ισόγειος — α, ο 1. αυτός που βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με την επιφάνεια τής γης, αυτός που έχει το ίδιο ύψος με το έδαφος 2. το ουδ. ως ουσ. το ισόγειο όροφος κατοικίας τού οποίου το επίπεδο βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με την επιφάνεια τού εδάφους, ο… … Dictionary of Greek
κατώγειος — κατώγειος, ον (Α) κατάγειος*. [ΕΤΥΜΟΛ. < κάτω + γειος (< γαῑα), πρβλ. επί γειος, υπό γειος] … Dictionary of Greek
λευκόγειος — α, ο (AM λευκόγειος, ον, Α και λευκόγεως, ων και λευκόγαιος, ον) αυτός που έχει λευκή γη, άσπρο χώμα, ή αυτός που προέρχεται από λευκή γη. [ΕΤΥΜΟΛ. < λευκ(ο) * + γειος (< γαία), πρβλ. επί γειος, υπό γειος. Οι τ. λευκόγεως και λευκόγαιος… … Dictionary of Greek
μαλακόγειος — μαλακόγειος, ον (Α) (για τόπο) αυτός που έχει αφράτο χώμα («οὐ πολλὴν καὶ μαλακόγειον χώραν ἐπιόντες», Στράβ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < μαλακός + γειος (< γῆ), πρβλ. ισό γειος, λεπτό γειος] … Dictionary of Greek
υπέργειος — α, ο / ὑπέργειος, ον, ΝΜΑ 1. αυτός που βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια τής γής, πάνω από την επιφάνεια τού εδάφους («υπέργειος βλαστός») 2. αυτός που βρίσκεται πάνω από τη Γη (α. «τα γήινα και τα υπέργεια» β. «υπέργειος σελήνη») μσν. το αρσ. ως… … Dictionary of Greek
χαμαίγειος — ον, Μ 1. επίγειος 2. ταπεινός. [ΕΤΥΜΟΛ. < χαμ(αι) * + γειος (< γῆ), πρβλ. βαθύ γειος, κατά γειος] … Dictionary of Greek
λεπτόγαιος — και λεπτόγειος, ο και λεπτόγεως, ων (Α λεπτόγειος και λεπτόγαιος, ον και λεπτόγεως, ων) αυτός που έχει λίγο, όχι παχύ και εύφορο χώμα, άγονος αρχ. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ λεπτόγεα τα άγονα εδάφη, οι γυμνές περιοχές. [ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. λεπτόγαιος… … Dictionary of Greek
μελάγγειος — μελάγγειος, ον και μελάγγεως, ων (ΑM, Α και μελανόγειος και ιων. τ. μελάγγαιος, ον) (για τόπους, περιοχές, χώρες) αυτός που έχει μαύρο και παχύ, εύφορο χώμα. [ΕΤΥΜΟΛ. < μέλας, ανος + γειος / γεως / γαιος (για τη μορφή τού β συνθετικού βλ. λ.… … Dictionary of Greek
παράγειος — ον, Α (για ψάρια ή θαλάσσια φυτά) αυτός που ζει στα ρηχά νερά και κοντά στην παραλία. [ΕΤΥΜΟΛ. < παρ(α) * + γειος (< γη*), πρβλ. υπό γειος] … Dictionary of Greek
περίγειος — α, ο / περίγειος, ον, ΝΜΑ 1. αυτός που βρίσκεται γύρω από τη Γη, που την περιβάλλει 2. το ουδ. ως ουσ. το περίγειο(ν) αστρον. το πλησιέστερο προς τη Γη σημείο τής τροχιάς ουράνιου σώματος και ιδίως τής Σελήνης μσν. το ουδ. ως ουσ. 1. ολόκληρη η… … Dictionary of Greek
