Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Ŭtĭcenses

  • 1 Uticenses

    Ŭtĭca, ae, f., a very old town in Africa Propria, north of Carthage, where the younger Cato killed himself, now Boushater, Mel. 1, 7, 2; Plin. 5, 4, 3, § 24; Liv. 25, 31; 28, 4; id. Epit. 114; Caes. B. C. 1, 31; 2, 36; Cic. Scaur. 2, 45; id. Att. 12, 2, 1; Vell. 1, 2, 6; Hor. Ep. 1, 20, 13.—Hence, Ŭtĭcensis, e, adj., of or belonging to Utica:

    ager,

    Liv. 27, 5:

    conventus, Auct. B. Afr. 68, 4: ptisana,

    Plin. 18, 7, 15, § 75; Cato ap. Plin. 7, 30, 31, § 113.— Plur. subst.: Ŭtĭcenses, ĭum, m., the inhabitants of Utica, Caes. B. C. 2, 36; Auct. B. Afr. 87, 2 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > Uticenses

  • 2 incola

    incola, ae, c. (incolo), der Einwohner, Bewohner, I) im allg.: a) v. Menschen, incolae Syracusani, Cic.: incolae Uticenses, Auct. b. Afr.: incolae veteres, Iustin.: Pythagorei incolae paene nostri, Landsleute, Cic.: quem locum Catabathmon incolae appellant, Sall.: m. Genet., mundi, Cic.: incolae eius insulae, Nep.: incolae loci, Liv., eius loci, Iustin.: inc. montis, Ov.: inc. silvarum, Sen. poët.: incolae nemoris, Curt.: incolae novarum urbium, Cic.: incola ab Tarquiniis, von T. eingewandert, Liv. 4, 3, 11. – poet., incola turba, der heimische, Ov. fast. 3, 582. – b) v. Tieren, aquarum incolae, Cic.: quaedam stagni incola, Phaedr.: incolae domuum mures, Plin. – c) v. Gewächsen, Winden, einheimisch, heimis, inländisch, arbor, Plin.: aquilones, Hor. ; – d) v. Flüssen, incolae Padi, in den Po fließende, Plin. – II) insbes. = μέτοικος, der nicht eingebürgerte Insasse (Ggstz. civis), Cic. Verr. 4, 26 u. 130; de off. 1, 125. – / incola als fem. bei Catull. 64, 228. Ov. fast. 3, 582. Phaedr. 1, 6, 6. Prud. ham. 942. Corp. inscr. Lat. 6, 124. – arch. Dat. Plur. incoleis, Corp. inscr. Lat. 1, 1418, 2.

    lateinisch-deutsches > incola

  • 3 Utica

    Utica, ae, f., Stadt in Africa propria, nördlich von Karthago, Kolonie der Tyrier, Vell. 1, 2, 3. Iustin. 18, 4, 2; vgl. Sil. 3, 441: bekannt durch die tapfere Gegenwehr seiner Bewohner im zweiten pun. Kriege, Cic. pro Scaur. 45. Liv. 29, 35, 11 sq.: später Hauptwaffenplatz u. letzter Zufluchtsort der republik. Partei gegen Cäsar, Caes. b.c. 1, 31 u. 2, 36: wo sich der jüngere M. Porcius Kato selbst entleibte, Augustin. de civ. dei 1, 23, der daher Uticensis genannt wird, Plin. 7, 62. – Dav. Uticēnsis, e, uticensisch, aus od. von od. zu Utika, ager, Liv.: litus, Augustin.: conventus, Auct. b. Afr.: Cato, Plin. (s. vorher). – Plur. subst., Uticēnsēs, ium, m., die Einw. von Utika, die Uticenser, Caes. u. Auct. b. Afr.

    lateinisch-deutsches > Utica

  • 4 incola

    incola, ae, c. (incolo), der Einwohner, Bewohner, I) im allg.: a) v. Menschen, incolae Syracusani, Cic.: incolae Uticenses, Auct. b. Afr.: incolae veteres, Iustin.: Pythagorei incolae paene nostri, Landsleute, Cic.: quem locum Catabathmon incolae appellant, Sall.: m. Genet., mundi, Cic.: incolae eius insulae, Nep.: incolae loci, Liv., eius loci, Iustin.: inc. montis, Ov.: inc. silvarum, Sen. poët.: incolae nemoris, Curt.: incolae novarum urbium, Cic.: incola ab Tarquiniis, von T. eingewandert, Liv. 4, 3, 11. – poet., incola turba, der heimische, Ov. fast. 3, 582. – b) v. Tieren, aquarum incolae, Cic.: quaedam stagni incola, Phaedr.: incolae domuum mures, Plin. – c) v. Gewächsen, Winden, einheimisch, heimisch, inländisch, arbor, Plin.: aquilones, Hor. – d) v. Flüssen, incolae Padi, in den Po fließende, Plin. – II) insbes. = μέτοικος, der nicht eingebürgerte Insasse (Ggstz. civis), Cic. Verr. 4, 26 u. 130; de off. 1, 125. – incola als fem. bei Catull. 64, 228. Ov. fast. 3, 582. Phaedr. 1, 6, 6. Prud. ham. 942. Corp. inscr. Lat. 6, 124. – arch. Dat. Plur. incoleis, Corp. inscr. Lat. 1, 1418, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incola

  • 5 Utica

    Utica, ae, f., Stadt in Africa propria, nördlich von Karthago, Kolonie der Tyrier, Vell. 1, 2, 3. Iustin. 18, 4, 2; vgl. Sil. 3, 441: bekannt durch die tapfere Gegenwehr seiner Bewohner im zweiten pun. Kriege, Cic. pro Scaur. 45. Liv. 29, 35, 11 sq.: später Hauptwaffenplatz u. letzter Zufluchtsort der republik. Partei gegen Cäsar, Caes. b.c. 1, 31 u. 2, 36: wo sich der jüngere M. Porcius Kato selbst entleibte, Augustin. de civ. dei 1, 23, der daher Uticensis genannt wird, Plin. 7, 62. – Dav. Uticēnsis, e, uticensisch, aus od. von od. zu Utika, ager, Liv.: litus, Augustin.: conventus, Auct. b. Afr.: Cato, Plin. (s. vorher). – Plur. subst., Uticēnsēs, ium, m., die Einw. von Utika, die Uticenser, Caes. u. Auct. b. Afr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Utica

  • 6 Utica

    Ŭtĭca, ae, f., a very old town in Africa Propria, north of Carthage, where the younger Cato killed himself, now Boushater, Mel. 1, 7, 2; Plin. 5, 4, 3, § 24; Liv. 25, 31; 28, 4; id. Epit. 114; Caes. B. C. 1, 31; 2, 36; Cic. Scaur. 2, 45; id. Att. 12, 2, 1; Vell. 1, 2, 6; Hor. Ep. 1, 20, 13.—Hence, Ŭtĭcensis, e, adj., of or belonging to Utica:

    ager,

    Liv. 27, 5:

    conventus, Auct. B. Afr. 68, 4: ptisana,

    Plin. 18, 7, 15, § 75; Cato ap. Plin. 7, 30, 31, § 113.— Plur. subst.: Ŭtĭcenses, ĭum, m., the inhabitants of Utica, Caes. B. C. 2, 36; Auct. B. Afr. 87, 2 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > Utica

  • 7 Uticensis

    Ŭtĭca, ae, f., a very old town in Africa Propria, north of Carthage, where the younger Cato killed himself, now Boushater, Mel. 1, 7, 2; Plin. 5, 4, 3, § 24; Liv. 25, 31; 28, 4; id. Epit. 114; Caes. B. C. 1, 31; 2, 36; Cic. Scaur. 2, 45; id. Att. 12, 2, 1; Vell. 1, 2, 6; Hor. Ep. 1, 20, 13.—Hence, Ŭtĭcensis, e, adj., of or belonging to Utica:

    ager,

    Liv. 27, 5:

    conventus, Auct. B. Afr. 68, 4: ptisana,

    Plin. 18, 7, 15, § 75; Cato ap. Plin. 7, 30, 31, § 113.— Plur. subst.: Ŭtĭcenses, ĭum, m., the inhabitants of Utica, Caes. B. C. 2, 36; Auct. B. Afr. 87, 2 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > Uticensis

См. также в других словарях:

  • Tartessos — Pectoral del Tesoro del Carambolo. Tartessos o Tartéside (griego: Τάρτησσος, latín: Tartessus) fue el nombre por el que los griegos conocían a la que creyeron primera civilización de Occidente. Posible heredera del Bronce final atlántico,… …   Wikipedia Español

  • Tratados entre Roma y Cartago — Relieve de una corbita romana encontrado en las ruinas de Cartago. La disputa en el control del comercio marítimo entre ambas naciones llevó a que se ensayaran, en diversos acuerdos, repartos de áreas de influencia en el Mediterráneo. Los… …   Wikipedia Español

  • LATERES Crudi — quibus aedificia vulgo struebantur, tam apud Graecos, quam Rom. foci item: Vide supra: at ex cocto latere structi Babylonis muri. Quod laterum discrimen etiam Graeci norunt, inter ὠμην` πλίνθον et ὀπτην` distinguentes; sed et absolute πλίνθον… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»