Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

ŏdĭōsus

  • 1 odiosus

    ŏdĭōsus, a, um, adj. [odium], hateful, odious, vexatious, offensive, unpleasant, disagreeable, annoying, troublesome, etc. (class.; syn.: invisus, offensus).
    I.
    Of persons:

    odiosus mihi es,

    Plaut. Ps. 1, 1, 28:

    infestum et odiosum esse alicui,

    id. Truc. 1, 1, 65; Lucr. 4, 1165:

    senex,

    Ov. R. Am. 471. —
    II.
    Of things:

    dona odiosa ingrataque,

    Plaut. Truc. 4, 1, 7:

    odiosa et inepta amatio,

    id. Rud. 4, 5, 14:

    motus odiosiores,

    Cic. Off. 1, 36, 130:

    verbum,

    id. Or. 8, 25:

    odiosissima natio,

    Phaedr. 2, 5, 4:

    cupidis rerum talium odiosum fortasse et molestum est carere,

    it is vexatious, unpleasant, Cic. Sen. 14, 47; id. Phil. 1, 11, 27.—Hence, adv.: ŏdĭōsē, in a hateful manner, odiously, vexatiously:

    facere,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 139:

    dicere,

    Cic. Brut. 82, 284; Ter. Ad. 4, 2, 49; Cic. de Or. 2, 65, 262.— Sup.:

    odiosissime,

    Aug. de Dono Persev. 61.

    Lewis & Short latin dictionary > odiosus

  • 2 odiōsus

        odiōsus adj. with comp. and sup.    [odium], hateful, odious, vexatious, offensive, unpleasant: haec aetas adulescentulis, T.: motūs odiosiores: odiosissima natio, Ph.: homines notos sumere odiosum est.— Plur n. as subst: huc odiosa adferebantur, annoying tales.
    * * *
    odiosa -um, odiosior -or -us, odiosissimus -a -um ADJ
    distasteful. disagreeable, offensive; tiresome, boring, troublesome, annoying

    Latin-English dictionary > odiōsus

  • 3 per-odiōsus

        per-odiōsus adj.,    hateful, detestable: lippitudo.

    Latin-English dictionary > per-odiōsus

  • 4 sub-odiōsus

        sub-odiōsus adj.,     rather vexatious.

    Latin-English dictionary > sub-odiōsus

  • 5 Qui vir odiosus!

    What a bore!

    Latin Quotes (Latin to English) > Qui vir odiosus!

  • 6 odiosicus

    ŏdĭōsĭcus, a, um, adj. [odiosus], a comically formed word for odiosus, Plaut. Capt. 1, 1, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > odiosicus

  • 7 odiōsē

        odiōsē adv.    [odiosus], hatefully, vexatiously: cessat, T.: dicere: interpellare.
    * * *
    distastefully, repugnantly; so as to be tiresome/a nuisance

    Latin-English dictionary > odiōsē

  • 8 gannio

    gannĭo, īre, v. n., to yelp, bark.
    I.
    Lit.:

    gannire cum sit proprie canum, Varro asinos rudere, canes gannire, pullos pipare dixit,

    Non. 450, 11: nictit canis in odorandis ferarum vestigiis leviter ganniens, Paul. ex Fest. s. v. nictit, p. 177 Müll.; cf. also ‡ gannitio.—Of foxes, Auct. Carm. Phil. 59; Hier. Vit. Hilar. med.
    II.
    Transf., of persons.
    A.
    To snarl, growl, grumble ( poet.): gannit odiosus omni totae familiae, Plaut. Fragm. ap. Varr. L. L. 7, § 103 Müll.:

    quid ille gannit? quid vult?

    Ter. Ad. 4, 2, 17; Cat. 83, 4; Afran. ap. Non. 450, 11; Juv. 6, 64.—
    B.
    In [p. 802] gen., to talk loud, to gabble, chatter:

    sic nobis gannientibus,

    App. M. 3, p. 138.

    Lewis & Short latin dictionary > gannio

  • 9 inodiatus

    ĭnŏdĭātus, a, um, adj. [2. in-odium], not hated:

    odiosus, inodiatus,

    Not. Tir. p. 77.

    Lewis & Short latin dictionary > inodiatus

  • 10 odiatus

    ŏdiātus, a, um, adj. [odium], hated, hateful:

    odiosus, odietas (odiatus), inodiatus, perodiatus,

    Not. Tir. p. 77.

    Lewis & Short latin dictionary > odiatus

  • 11 odiose

    ŏdĭōsē, adv., v. odiosus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > odiose

  • 12 offendo

    1.
    offendo, di, sum, 3, v. a. and n. [obfendo]. to hit, thrust, strike, or dash against something (syn.: illido, impingo; class.).
    I.
    Lit.:

    offendere caput ad fornicem,

    Quint. 6, 3, 67:

    latus vehementer,

    Cic. Clu. 62, 175:

    coxam,

    to hurt himself in the haunch, Col. 5, 9, 1: pedem, Auct. B. Hisp. 23; Ov. F. 2, 720:

    solido,

    against something solid, Hor. S. 2, 1, 78:

    in scopulis offendit puppis,

    strikes on, Ov. P. 4, 14, 22:

    in redeundo offenderunt,

    ran aground, Caes. B. C. 3, 8:

    in cornua,

    Sol. 40:

    ne quem in cursu capite, aut cubito, aut pectore offendam, aut genu,

    Plaut. Curc. 2, 3, 2:

    visco,

    id. Poen. 2, 37.—
    B.
    Transf., to hit upon, light upon a person or thing, i. e. to come upon, meet with, find (syn.: deprehendo, invenio): si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 301 Vahl.); cf. Cic. Att. 7, 26, 1:

    haec, cum ego a foro revortar, facite ut offendam parata,

    Plaut. Ps. 1, 2, 30:

    paululum si cessassem, Domi non offendissem,

    Ter. Eun. 4, 4, 5:

    si te in plateā offendero hac post umquam, periisti,

    id. ib. 5, 8, 34; id. Phorm. 5, 1, 31:

    imparatum te offendam,

    will come upon you unawares, will surprise you, Cic. Fam. 2, 3:

    eundem bonorum sensum,

    id. ib. 1, 9, 17:

    nondum perfectum templum offendere,

    id. Verr. 2, 4, 28, § 64:

    omnia aliter ac jusserat offendit,

    id. Rep. 1, 38, 59.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to suffer damage, receive an injury:

    quis est tam Lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat?

    Cic. Fam. 9, 2, 2:

    in causis,

    id. de Or. 2, 74, 301:

    ad fortunam,

    Phaedr. 4, 14, 6.—
    B.
    In partic., to stumble, blunder, make a mistake, commit a fault; to commit an offence, to be offensive (syn.:

    pecco, delinquo): in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,

    Cic. Clu. 36, 98:

    sin quid offenderit, sibi totum, tibi nihil offenderit,

    id. Fam. 2, 18, 3:

    offendebant illi quidem apud gravīs et honestos homines, sed populi judiciis florebant,

    gave offence to, id. Sest. 49, 105:

    se apud plebem offendisse de aerario,

    id. Att. 10, 4, 8:

    neque in eo solum offenderat, quod,

    Nep. Phoc. 2, 2: legi, to offend against or violate the law, Dig. 22, 1, 1.—Hence (eccl. Lat.), to offend, commit a sin:

    in multis enim offendimus omnes,

    Vulg. Jac. 3, 2.— Of things, to be offensive:

    cum nihil aliud offenderit,

    Liv. 2, 2, 2; cf. id. 4, 42, 2.—
    C.
    To find fault with, be displeased with, take offence at any thing:

    at credo, in Caesarem probatis, in me offenditis,

    Caes. B. C. 2, 32:

    si in me aliquid offendistis,

    have taken any offence at me, Cic. Mil. 36, 99.—
    D.
    To fail in any thing, i. e. to have a misfortune, to be unfortunate, meet with ill success:

    apud judices offendere, opp. causam iis probare,

    Cic. Clu. 23, 63:

    cum multi viri fortes offenderint,

    id. Verr. 2, 5, 50, § 131:

    tamquam M. Atilius primo accessu ad Africam offenderit,

    i. e. met with a calamity, Liv. 28, 43, 17; cf. I. A. supra.— Impers. pass.:

    sin aliquid esset offensum,

    Cic. Fam. 1, 7:

    quoties culpā ducis esset offensum,

    might have met with a defeat, Caes. B. C. 3, 72; cf.:

    nullum ejusmodi casum exspectans, quo... in milibus passuum tribus offendi posset,

    id. B. G. 6, 36 Kraner ad loc.:

    at si valetudo ejus offendissit,

    failed, Gell. 4, 2, 10.—
    E.
    To shock, offend, mortify, vex, displease one:

    me exquisisse aliquid, in quo te offenderem,

    Cic. Fam. 3, 8, 4:

    tuam existimationem,

    id. ib. 3, 8, 7:

    neminem umquam non re, non verbo, non vultu denique offendit,

    id. Balb. 26, 59:

    offensus nemo contumeliā,

    id. Att. 6, 3, 3:

    ne offendam patrem,

    id. ib. 6, 3, 9:

    ut eos splendor offendat,

    id. Fam. 1, 7, 7:

    extinctum lumen recens offendit nares,

    Lucr. 6, 791:

    offendere tot caligas, tot Milia clavorum,

    provoke, Juv. 16, 24:

    polypodion offendit stomachum,

    disagrees with, Plin. 26, 8, 37, § 58:

    ne colorum claritas aciem oculorum offenderet,

    id. 35, 10, 36, § 97.— Pass., to be displeased, feel hurt:

    multis rebus meus offendebatur animus,

    Cic. Fam. 1, 9, 10.— With inf.:

    ut non offendar subripi (ista munera),

    so that I am not offended at their being taken from me, Phaedr. 4, 11, 6: componi aliquid de se, offendebatur, he took it ill, if, etc., Suet. Aug. 8, 9 fin. —Hence, of-fensus, a, um, P. a.
    A.
    Offensive, odious (cf.:

    invisus, odiosus, infensus): miserum atque invidiosum offensumque ordinem senatorium!

    Cic. Verr. 2, 3, 62, § 145:

    offensum et invisum esse alicui,

    id. Sest. 58, 125.—As subst.: offensum, i, n., the offence:

    offensum est quod eorum, qui audiunt, voluntatem laedit,

    Cic. Inv. 1, 49, 92.—
    B.
    Offended, displeased, vexed, incensed, imbittered:

    offensus et alienatus animus,

    Cic. Att. 1, 17, 7:

    aliena et offensa populi voluntas,

    id. Tusc. 5, 37, 106: offensos merere [p. 1259] deos, Ov. H. 21, 48: offensi animi regum, Auct. B. Alex. 32.— Comp.:

    quem cum esse offensiorem arbitrarer,

    Cic. Att. 1, 5, 2:

    quem sibi offensiorem sciebat esse,

    id. Clu. 62, 172; id. Att. 1, 5, 5.
    2.
    offendo, ĭnis, f. [1. offendo], an offence, Afran. ap. Non. 146, 32 (offendo, offensio, Non.).

    Lewis & Short latin dictionary > offendo

  • 13 offensum

    1.
    offendo, di, sum, 3, v. a. and n. [obfendo]. to hit, thrust, strike, or dash against something (syn.: illido, impingo; class.).
    I.
    Lit.:

    offendere caput ad fornicem,

    Quint. 6, 3, 67:

    latus vehementer,

    Cic. Clu. 62, 175:

    coxam,

    to hurt himself in the haunch, Col. 5, 9, 1: pedem, Auct. B. Hisp. 23; Ov. F. 2, 720:

    solido,

    against something solid, Hor. S. 2, 1, 78:

    in scopulis offendit puppis,

    strikes on, Ov. P. 4, 14, 22:

    in redeundo offenderunt,

    ran aground, Caes. B. C. 3, 8:

    in cornua,

    Sol. 40:

    ne quem in cursu capite, aut cubito, aut pectore offendam, aut genu,

    Plaut. Curc. 2, 3, 2:

    visco,

    id. Poen. 2, 37.—
    B.
    Transf., to hit upon, light upon a person or thing, i. e. to come upon, meet with, find (syn.: deprehendo, invenio): si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 301 Vahl.); cf. Cic. Att. 7, 26, 1:

    haec, cum ego a foro revortar, facite ut offendam parata,

    Plaut. Ps. 1, 2, 30:

    paululum si cessassem, Domi non offendissem,

    Ter. Eun. 4, 4, 5:

    si te in plateā offendero hac post umquam, periisti,

    id. ib. 5, 8, 34; id. Phorm. 5, 1, 31:

    imparatum te offendam,

    will come upon you unawares, will surprise you, Cic. Fam. 2, 3:

    eundem bonorum sensum,

    id. ib. 1, 9, 17:

    nondum perfectum templum offendere,

    id. Verr. 2, 4, 28, § 64:

    omnia aliter ac jusserat offendit,

    id. Rep. 1, 38, 59.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to suffer damage, receive an injury:

    quis est tam Lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat?

    Cic. Fam. 9, 2, 2:

    in causis,

    id. de Or. 2, 74, 301:

    ad fortunam,

    Phaedr. 4, 14, 6.—
    B.
    In partic., to stumble, blunder, make a mistake, commit a fault; to commit an offence, to be offensive (syn.:

    pecco, delinquo): in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,

    Cic. Clu. 36, 98:

    sin quid offenderit, sibi totum, tibi nihil offenderit,

    id. Fam. 2, 18, 3:

    offendebant illi quidem apud gravīs et honestos homines, sed populi judiciis florebant,

    gave offence to, id. Sest. 49, 105:

    se apud plebem offendisse de aerario,

    id. Att. 10, 4, 8:

    neque in eo solum offenderat, quod,

    Nep. Phoc. 2, 2: legi, to offend against or violate the law, Dig. 22, 1, 1.—Hence (eccl. Lat.), to offend, commit a sin:

    in multis enim offendimus omnes,

    Vulg. Jac. 3, 2.— Of things, to be offensive:

    cum nihil aliud offenderit,

    Liv. 2, 2, 2; cf. id. 4, 42, 2.—
    C.
    To find fault with, be displeased with, take offence at any thing:

    at credo, in Caesarem probatis, in me offenditis,

    Caes. B. C. 2, 32:

    si in me aliquid offendistis,

    have taken any offence at me, Cic. Mil. 36, 99.—
    D.
    To fail in any thing, i. e. to have a misfortune, to be unfortunate, meet with ill success:

    apud judices offendere, opp. causam iis probare,

    Cic. Clu. 23, 63:

    cum multi viri fortes offenderint,

    id. Verr. 2, 5, 50, § 131:

    tamquam M. Atilius primo accessu ad Africam offenderit,

    i. e. met with a calamity, Liv. 28, 43, 17; cf. I. A. supra.— Impers. pass.:

    sin aliquid esset offensum,

    Cic. Fam. 1, 7:

    quoties culpā ducis esset offensum,

    might have met with a defeat, Caes. B. C. 3, 72; cf.:

    nullum ejusmodi casum exspectans, quo... in milibus passuum tribus offendi posset,

    id. B. G. 6, 36 Kraner ad loc.:

    at si valetudo ejus offendissit,

    failed, Gell. 4, 2, 10.—
    E.
    To shock, offend, mortify, vex, displease one:

    me exquisisse aliquid, in quo te offenderem,

    Cic. Fam. 3, 8, 4:

    tuam existimationem,

    id. ib. 3, 8, 7:

    neminem umquam non re, non verbo, non vultu denique offendit,

    id. Balb. 26, 59:

    offensus nemo contumeliā,

    id. Att. 6, 3, 3:

    ne offendam patrem,

    id. ib. 6, 3, 9:

    ut eos splendor offendat,

    id. Fam. 1, 7, 7:

    extinctum lumen recens offendit nares,

    Lucr. 6, 791:

    offendere tot caligas, tot Milia clavorum,

    provoke, Juv. 16, 24:

    polypodion offendit stomachum,

    disagrees with, Plin. 26, 8, 37, § 58:

    ne colorum claritas aciem oculorum offenderet,

    id. 35, 10, 36, § 97.— Pass., to be displeased, feel hurt:

    multis rebus meus offendebatur animus,

    Cic. Fam. 1, 9, 10.— With inf.:

    ut non offendar subripi (ista munera),

    so that I am not offended at their being taken from me, Phaedr. 4, 11, 6: componi aliquid de se, offendebatur, he took it ill, if, etc., Suet. Aug. 8, 9 fin. —Hence, of-fensus, a, um, P. a.
    A.
    Offensive, odious (cf.:

    invisus, odiosus, infensus): miserum atque invidiosum offensumque ordinem senatorium!

    Cic. Verr. 2, 3, 62, § 145:

    offensum et invisum esse alicui,

    id. Sest. 58, 125.—As subst.: offensum, i, n., the offence:

    offensum est quod eorum, qui audiunt, voluntatem laedit,

    Cic. Inv. 1, 49, 92.—
    B.
    Offended, displeased, vexed, incensed, imbittered:

    offensus et alienatus animus,

    Cic. Att. 1, 17, 7:

    aliena et offensa populi voluntas,

    id. Tusc. 5, 37, 106: offensos merere [p. 1259] deos, Ov. H. 21, 48: offensi animi regum, Auct. B. Alex. 32.— Comp.:

    quem cum esse offensiorem arbitrarer,

    Cic. Att. 1, 5, 2:

    quem sibi offensiorem sciebat esse,

    id. Clu. 62, 172; id. Att. 1, 5, 5.
    2.
    offendo, ĭnis, f. [1. offendo], an offence, Afran. ap. Non. 146, 32 (offendo, offensio, Non.).

    Lewis & Short latin dictionary > offensum

  • 14 perodiosus

    pĕr-ŏdĭōsus, a, um, adj., very grievous or troublesome, very annoying:

    lippitudo,

    Cic. Att. 10, 17, 2; 13, 22, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > perodiosus

  • 15 subodiosus

    sŭb-ŏdĭōsus, a, um, adj., somewhat vexatious or odious, Cic. Att. 1, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > subodiosus

См. также в других словарях:

  • odiosus — index irksome, odious, repulsive Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • odiosus molestus — index offensive (offending) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Delegatus debitor est odiosus in lege — A substituted debtor is obnoxious to the law …   Ballentine's law dictionary

  • Delicatus debitor est odiosus in lege — A luxurious debtor is detestable to the law …   Ballentine's law dictionary

  • odieux — odieux, ieuse [ ɔdjø, jøz ] adj. • 1376; lat. odiosus 1 ♦ Qui excite la haine, le dégoût, l indignation. ⇒ antipathique, détestable, exécrable , haïssable, ignoble, infâme, méchant. « C était un homme odieux, un méchant homme » (d Alembert). «… …   Encyclopédie Universelle

  • ОДИОЗНЫЙ — [лат. odiosus ненавистный, отвратительный] нежелательный, вызывающий к себе резко отрицательное отношение. Словарь иностранных слов. Комлев Н.Г., 2006. одиозный (лат. odiosus ненавистный, противный) неприятный, нежелательный, вызывающий к себе… …   Словарь иностранных слов русского языка

  • odios — ODIÓS, OÁSĂ, odioşi, oase, adj. Care provoacă aversiune, indignare, dezgust; demn de ură; dezgustător, respingător; detestabil. [pr.: di os] – Din lat. odiosus, it. odioso, fr. odieux. Trimis de oprocopiuc, 02.05.2004. Sursa: DEX 98  ODIÓS adj.… …   Dicționar Român

  • одиозный — ая, ое; зен, зна, зно. [от лат. odiosus ненавистный, противный] Книжн. Вызывающий крайне отрицательное отношение к себе, крайне неприятный. О ая личность. Это слово стало одиозным. ◁ Одиозность, и; ж. О. суждений. О. сюжета. * * * одиозный (от… …   Энциклопедический словарь

  • odieuse — ● odieux, odieuse adjectif (latin odiosus, de odium, haine) Qui excite la haine, l indignation : Un être odieux. Un meurtre odieux. Qui est méchant, infâme : Ce gamin est odieux. Qui déplaît, désagréable : Nous avons passé une soirée odieuse. ●… …   Encyclopédie Universelle

  • odioso — (Del lat. odiosus .) ► adjetivo 1 Que provoca odio: ■ es un personaje odioso que sólo piensa en fastidiar. SINÓNIMO abominable 2 Que causa molestia o disgusto: ■ desde que llegué, ha hecho un tiempo odioso. SINÓNIMO desagradable 3 …   Enciclopedia Universal

  • ennuyeux — ennuyeux, euse [ ɑ̃nɥijø, øz ] adj. • XIIe; bas lat. inodiosus → ennuyer 1 ♦ Qui cause de la contrariété, du souci ou, simplement, de la gêne ou du désagrément. ⇒ agaçant, contrariant, désagréable, embêtant, région. ennuyant, fâcheux, gênant,… …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»