-
1 inhabito
ĭnhăbĭto, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] (in, habito) habiter dans, habiter. --- Sen. Ep 102, 27; Plin. 6, 53. [st2]2 [-] (de habitus) porter [un vêtement]. --- Tert. Pall. 3.* * *ĭnhăbĭto, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] (in, habito) habiter dans, habiter. --- Sen. Ep 102, 27; Plin. 6, 53. [st2]2 [-] (de habitus) porter [un vêtement]. --- Tert. Pall. 3.* * *Inhabito, inhabitas, pen. corr. inhabitare. Liu. Habiter, Demeurer en quelque lieu. -
2 inhabito
I in-habito, āvī, ātum, āreобитать, жить, населять (aliquam rem O, Sen etc. или in aliquā re Ap)II in-habito, —, —, āre [ habitus ]pass. inhabitari Tert — служить одеждой -
3 inhabito
in-habito, āvī, ātum, āre, I) tr. einen Ort bewohnen, nobile solum, Petron.: eum secessum, Ov.: Galliam, Aur. Vict.: Dolopeidem urbem, Hyg.: nec ante dimidiam ferme longitudinem eius orae, quae spectat aestivom orientem, inhabitatur illa regio, Plin.: istoc corpus inhabitatum diu pone, Sen. ep. 102, 27: übtr., variae indumentorum formae, quarum pars gentilitus inhabitantur, gleichs. bewohnt (= getragen) wird, Tert. de pall. 3: terram miseriae sempiternus horror inhabitat, Vulg. Iob 10, 22. – II) intr. wo wohnen, in corio asini, Apul.: in ea insula, Dict.: in eius (arboris) ipsa cariosa stipite, Apul.: nix cum cadit, aves caeli ubi inhabitent non habent, Ambros. in Luc. 7. § 16. – Partiz. subst., inhabitantēs, ium, m., die Einwohner, Plin. ep. 7, 27, 6. – übtr., ut inhabitet in me virtus Christi, Vulg. 2. Cor. 12, 9.
-
4 inhabito
in-habito, āvī, ātum, āre, I) tr. einen Ort bewohnen, nobile solum, Petron.: eum secessum, Ov.: Galliam, Aur. Vict.: Dolopeidem urbem, Hyg.: nec ante dimidiam ferme longitudinem eius orae, quae spectat aestivom orientem, inhabitatur illa regio, Plin.: istoc corpus inhabitatum diu pone, Sen. ep. 102, 27: übtr., variae indumentorum formae, quarum pars gentilitus inhabitantur, gleichs. bewohnt (= getragen) wird, Tert. de pall. 3: terram miseriae sempiternus horror inhabitat, Vulg. Iob 10, 22. – II) intr. wo wohnen, in corio asini, Apul.: in ea insula, Dict.: in eius (arboris) ipsa cariosa stipite, Apul.: nix cum cadit, aves caeli ubi inhabitent non habent, Ambros. in Luc. 7. § 16. – Partiz. subst., inhabitantēs, ium, m., die Einwohner, Plin. ep. 7, 27, 6. – übtr., ut inhabitet in me virtus Christi, Vulg. 2. Cor. 12, 9.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inhabito
-
5 inhabito
inhabitare, inhabitavi, inhabitatus Vdwell in, inhabit, occupy; wear (garments) (L+S) -
6 inhabito
to inhabit. -
7 inhabito
I.Lit.:II.inhabitatur illa regio,
Plin. 6, 17, 20, § 53; Sen. Ep. 102, 27:Dorienses oceani locos inhabitasse confines,
Amm. 15, 9, 3:nobile solum,
Petr. 116.— Subst.: ĭnhăbĭ-tantes, inhabitants, Plin. Ep. 7, 27, 6; App. M. 1, p. 107. —Transf., of garments, to wear, Tert. Pall. 3 fin. -
8 inhabitabilis
ĭnhăbĭtābĭlis, e [st2]1 [-] (in, priv.), inhabitable. --- Cic. Nat., 1 24 ; Plin. 6, 53. [st2]2 [-] (de inhabito), habitable. --- Arn. 1, 3.* * *ĭnhăbĭtābĭlis, e [st2]1 [-] (in, priv.), inhabitable. --- Cic. Nat., 1 24 ; Plin. 6, 53. [st2]2 [-] (de inhabito), habitable. --- Arn. 1, 3.* * *Inhabitabilis et hoc inhabitabile, pen. corr. Cic. Lieu qui n'est point habité, et où lon ne peult demeurer, Inhabitable. -
9 inhabitantes
inhabitantēs, ium m. [ inhabito I \]жители, обитатели PJ -
10 inhabitabilis [2]
2. inhabitābilis, e (inhabito), bewohnbar, duae inhabitabiles orae terrae, Arnob. 1, 2 cod. P. (Reiffersch. habitabiles nach Klußmanns Vorschlag). Vgl. Thielmann in Wöfflins Archiv 1, 80.
-
11 inhabitatio
inhabitātio, ōnis, f. (inhabito), das Bewohnen, konkr. = die Wohnung, Eccl.
-
12 inhabitator
inhabitātor, ōris, m. (inhabito), der Bewohner, Ulp. dig. 9, 3, 5. § 12 u. 47, 5, 1. § 6 u. Eccl.
-
13 inhabitabilis
1. in-habitābilis, e = ἀοίκητος, unbewohnbar, regio, insula, Mela: terrae, Lact.: terrae maximas regiones inhabitabiles atque incultas videmus, Cic.: alqm locum aestus inhabitabilem efficiunt, Mela: circulus arcticus et antarcticus, qui ob nimiam vim frigoris inhabitabiles sunt, Ampel.————————2. inhabitābilis, e (inhabito), bewohnbar, duae inhabitabiles orae terrae, Arnob. 1, 2 cod. P. (Reiffersch. habitabiles nach Klußmanns Vorschlag). Vgl. Thielmann in Wöfflins Archiv 1, 80.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inhabitabilis
-
14 inhabitatio
inhabitātio, ōnis, f. (inhabito), das Bewohnen, konkr. = die Wohnung, Eccl.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inhabitatio
-
15 inhabitator
inhabitātor, ōris, m. (inhabito), der Bewohner, Ulp. dig. 9, 3, 5. § 12 u. 47, 5, 1. § 6 u. Eccl.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inhabitator
-
16 inhabitabilis
1.ĭn-hăbĭtābĭlis, e, adj., uninhabitable:2.regiones,
Cic. N. D. 1, 10, 24: Indi ostia inhabitabilia, Mela, 3, 7 fin.; Plin. 6, 17, 20, § 53.
См. также в других словарях:
ԲՆԱԿԵՄ — (եցի.) NBH 1 496 Chronological Sequence: Early classical, 6c, 8c, 10c, 12c չ. ԲՆԱԿԵՄ ԲՆԱԿԻՄ. οἱκέω, κατοικέω, ἑνοικέω habito, inhabito, σκηνόω, κατασκηνόω commoveor tamquam in tabernaculo, καταλύω diversor եւն. որ եւ ԲՆԱԿԱՆԱԼ. Բնակ լինել, նստել… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)