Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

ēum)

  • 101 clamo

    clāmo, āre, āvi, ātum    - intr. et tr. - [st1]1 [-] crier, pousser des cris.    - absol. tumultuantur, clamant, Ter. Hec. 41: on se bouscule, on crie.    - in clamando video eum esse exercitum, Cic. Caecil. 48: pour crier je vois qu'il a de l'entraînement.    - anseres clamant, Cic. Amer. 57: les oies crient.    - clamabit " bene... ! " Hor. P. 428: il criera "bien...!"    - ad me omnes clamant: Janua, culpa tua est", Catul. 67: tous me crient: "Porte, c'est ta faute!"    - avec acc. exclam. clamare triumphum, Ov. Am. 1, 2, 25: crier "triomphe"! --- cf. Liv. 21, 62, 2. [st1]2 [-] appeler à grands cris, dire à grands cris, déclarer, proclamer, dire hautement.    - avec prop. inf. tum ipsum clamat virtus (eum) beatiorem fuisse, Cic. Fin. 2, 65: la vertu crie que même alors il était plus heureux.    - tabulae praedam illam istius fuisse clamant, Cic. Verr. 1, 150: les registres crient que c'était là le butin de Verrès.    - tabulae sunt in medio, quae se corruptas esse clamant, Cic. Verr. 2, 2: ces registres, placés sous vos yeux, crient qu'ils ont été falsifiés.    - janitorem clamare, Plaut. As. 391: appeler à grands cris le portier.    - clamare morientem nomine, Virg. En. 4, 674: appeler à grands cris la mourante par son nom.    - avec deux acc. aliquem insanum clamare, Hor. S. 2, 3, 130: crier que qqn est un fou.    - me deum clamarent, Prop.: qu'ils me proclament dieu.    - au passif insanus clamabitur, Cic. frg. Ac. 20: on le proclamera fou. [st1]3 [-] demander à grands cris.    - clamare ut: demander à grands cris de.    - clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 47: ils se mirent à crier qu'il gardât l'héritage.    - clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur", Gell. 5, 9, 2: criant à l'ennemi de ne pas tuer le roi Crésus. [st1]4 [-] mugir, retentir.    - clamant amnes, freta, nubila, silvae, Stat. Th. 11, 116: les fleuves, les mers, les nuées, les forêts mugissent.    - unda clamat, Sil. 4, 525: l'onde mugit.
    * * *
    clāmo, āre, āvi, ātum    - intr. et tr. - [st1]1 [-] crier, pousser des cris.    - absol. tumultuantur, clamant, Ter. Hec. 41: on se bouscule, on crie.    - in clamando video eum esse exercitum, Cic. Caecil. 48: pour crier je vois qu'il a de l'entraînement.    - anseres clamant, Cic. Amer. 57: les oies crient.    - clamabit " bene... ! " Hor. P. 428: il criera "bien...!"    - ad me omnes clamant: Janua, culpa tua est", Catul. 67: tous me crient: "Porte, c'est ta faute!"    - avec acc. exclam. clamare triumphum, Ov. Am. 1, 2, 25: crier "triomphe"! --- cf. Liv. 21, 62, 2. [st1]2 [-] appeler à grands cris, dire à grands cris, déclarer, proclamer, dire hautement.    - avec prop. inf. tum ipsum clamat virtus (eum) beatiorem fuisse, Cic. Fin. 2, 65: la vertu crie que même alors il était plus heureux.    - tabulae praedam illam istius fuisse clamant, Cic. Verr. 1, 150: les registres crient que c'était là le butin de Verrès.    - tabulae sunt in medio, quae se corruptas esse clamant, Cic. Verr. 2, 2: ces registres, placés sous vos yeux, crient qu'ils ont été falsifiés.    - janitorem clamare, Plaut. As. 391: appeler à grands cris le portier.    - clamare morientem nomine, Virg. En. 4, 674: appeler à grands cris la mourante par son nom.    - avec deux acc. aliquem insanum clamare, Hor. S. 2, 3, 130: crier que qqn est un fou.    - me deum clamarent, Prop.: qu'ils me proclament dieu.    - au passif insanus clamabitur, Cic. frg. Ac. 20: on le proclamera fou. [st1]3 [-] demander à grands cris.    - clamare ut: demander à grands cris de.    - clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 47: ils se mirent à crier qu'il gardât l'héritage.    - clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur", Gell. 5, 9, 2: criant à l'ennemi de ne pas tuer le roi Crésus. [st1]4 [-] mugir, retentir.    - clamant amnes, freta, nubila, silvae, Stat. Th. 11, 116: les fleuves, les mers, les nuées, les forêts mugissent.    - unda clamat, Sil. 4, 525: l'onde mugit.
    * * *
        Clamo, clamas, clamare. Cic. Crier, Huyer, ou Huer, Braire.
    \
        Clamare, fere pro Dicere. Cic. Dire à haulte voix que chascun l'entende.
    \
        Aliquid clamare. Sil. Dire quelque chose à haulte voix.
    \
        Clamare aquas. Propert. Demander de l'eaue à haulte voix.
    \
        Clamare. Terent. Se complaindre de quelque chose.
    \
        Contestans deos hominesque, clamare coepit. Cic. S'escrier.
    \
        Ciuem se clamare Romanum. Cic. Se reclamer citoyen de Rome, Crier à haulte voix, Je suis bourgeois de Rome.
    \
        Ad me omnes clamant. Catul. Tout le monde crie apres moy.
    \
        Clamare aliquem. Martial. Appeler, Hucher.
    \
        Clamare nomine. Virg. Hucher par son nom.

    Dictionarium latinogallicum > clamo

  • 102 cupidus

    cŭpĭdus, a, um [st2]1 [-] qui désire, qui aime, passionné, désireux de. [st2]2 [-] avide d'argent, cupide. [st2]3 [-] épris d'amour, amoureux. [st2]4 [-] partial.    - vitae cupidus, Lucr.: attaché à la vie.    - amicum non deseruit neque salutis quam fidei fuit cupidior, Nep. Eum. 3: il n'abandonna pas son ami, et se montra plus attaché à sa parole qu'à son propre salut.    - pacis cupidus, Hor. S. 2, 1, 44: ami de la paix.    - eum cupidum rerum novarum, cupidum imperi cognoverat, Caes. BG. 5: il savait son goût de l’aventure, sa soif de domination.    - cupidus moriri (= mori), Ov. M. 14, 215: qui désire mourir.    - pecuniae cupidus: avide d’argent.    - cupidus + abl. (arch.).    - cupidus vino, Plaut.: qui aime le vin.    - cupidus in cognoscenda rerum natura, Cic. Off. 1, 43, 154: jaloux de connaître la vérité.    - cupidus alicujus, Cic.: partial pour qqn.    - cupidus Verris, Cic.: partial pour Verrès.
    * * *
    cŭpĭdus, a, um [st2]1 [-] qui désire, qui aime, passionné, désireux de. [st2]2 [-] avide d'argent, cupide. [st2]3 [-] épris d'amour, amoureux. [st2]4 [-] partial.    - vitae cupidus, Lucr.: attaché à la vie.    - amicum non deseruit neque salutis quam fidei fuit cupidior, Nep. Eum. 3: il n'abandonna pas son ami, et se montra plus attaché à sa parole qu'à son propre salut.    - pacis cupidus, Hor. S. 2, 1, 44: ami de la paix.    - eum cupidum rerum novarum, cupidum imperi cognoverat, Caes. BG. 5: il savait son goût de l’aventure, sa soif de domination.    - cupidus moriri (= mori), Ov. M. 14, 215: qui désire mourir.    - pecuniae cupidus: avide d’argent.    - cupidus + abl. (arch.).    - cupidus vino, Plaut.: qui aime le vin.    - cupidus in cognoscenda rerum natura, Cic. Off. 1, 43, 154: jaloux de connaître la vérité.    - cupidus alicujus, Cic.: partial pour qqn.    - cupidus Verris, Cic.: partial pour Verrès.
    * * *
        Genitiuo, Pacis cupidissimus. Asinius Pollio ad Ciceronem. Convoiteux, Cupide, Desireux.
    \
        Homo nostri cupidissimus. Cic. Qui nous aime fort, Qui desire fort nous faire plaisir.
    \
        Certandi cupidus. Lucret. Desireux de combatre.

    Dictionarium latinogallicum > cupidus

  • 103 ne

    [ABCR]I - nē (nae), adv. d'affirmation souvent lié à un pron.: oui, assurément, vraiment, certes.    - nae illi errant, Cic.: certes, ceux-là se trompent.    - tu nae, Plaut.: oui, toi.    - nae illi falsi sunt, Sall.: certes, ils sont dans l'erreur.    - Edepol ne ego vivo miser, Plaut.: en vérité, par Pollux, je suis bien malheureux.    - Edepol ne meam erus esse operam deputat parvi preti, Ter: oui, par Pollux, mon maître pense que ce que je fais a peu de valeur. [ABCR]II - nē, adv. de négation et conj. de subordination. [ABCU]A - Adverbe de négation. [st1]1 [-] Négation forte ne... quidem    - [abcl]a - ne... pas même, même pas. - [abcl]b - ne... pas... non plus, non plus.    - Athenienses consilium, quod ne audierant quidem, repudiaverunt: les Athéniens repoussèrent le projet, qu'ils n'avaient même pas entendu exposer.    - consilium quod non est honestum ne utile est quidem: un projet qui n'est pas honnête n'est pas non plus utile.    - ne in urbibus quidem: pas même dans les villes.    - ne eum quidem vidi: même lui, je ne l'ai pas vu.    - eum ne vidi quidem: je ne l'ai même pas vu. [st1]2 [-] Négation de la volonté, du souhait, de la défense, de la concession a) pour exprimer la défense:    - ne hoc feceris: ne fais pas cela.    - ne hoc faciamus: ne faisons pas cela.    - ne veniant: qu'ils ne viennent pas.    - ne fac, ne facias (en poésie): ne fais pas cela.    - ne quis exeat: que personne ne sorte.    - ne quicquam dixeris: [ne dis pas quelque chose] = ne dis rien. b) pour exprimer le souhait ou le regret:    - utinam ne veniat: pourvu qu'il ne vienne pas! si seulement il ne venait pas.    - utinam ne venisset: si seulement il n'était pas venu! c) pour exprimer une concession ou une supposition:    - ne sit summum malum dolor, malum certe est: admettons que la douleur ne soit pas le mal suprême, ce n'en est pas moins un mal. [ABCU]B - Conjonction de subordination + verbe au subjonctif (nē). [st1]1 [-] introduisant une proposition complétive a) négation de ut pour marquer la volonté, l'intention (parfois ut ne) imperare, praecipuere alicui ne: commander à qqn de ne pas. petere, rogare, postulare ab aliquo ne: demander à qqn de ne pas. orare, precari aliquem ne: prier qqn de ne pas. suadere, persuadere, hortari ne: exhorter à ne pas. adducere, impellere ne: pousser à ne pas. monere, admonere ne: avertir de ne pas, recommander de ne pas. dicere ne: dire de ne pas: dire de ne pas. scribere ne: écrire de ne pas. constituere, decernere, statuere ne: décider que... ne... pas. suadeo ne legas: je te conseille de ne pas lire. impero ne quis exeat: j'ordonne que personne ne sorte. b) négation de ut pour marquer l'effort et l'activité (parfois ut ne) facere, efficere, perficere, id agere ne: faire en sorte que... ne... pas. obtinere, impetrare, consequi, assequi ne: obtenir que... ne... pas. curare, prospicere, dare operam ne: veiller à ne... pas. cavere, providere, videre ne: prendre garde de. cave ne cadas: veille à ne pas tomber, prends garde de tomber. c) après les verbes exprimant empêchement, opposition, refus impedio ne: j'empêche que (de). prohibeo ne: j'empêche que. obsto ne: j'empêche que. obsisto ne: je m'oppose à ce que. resisto ne: je m'oppose à ce que. deterreo aliquem ne: je détourne qqn de. non contineri ne: ne pas être empêché de. recuso ne: je refuse de.
    * * *
    [ABCR]I - nē (nae), adv. d'affirmation souvent lié à un pron.: oui, assurément, vraiment, certes.    - nae illi errant, Cic.: certes, ceux-là se trompent.    - tu nae, Plaut.: oui, toi.    - nae illi falsi sunt, Sall.: certes, ils sont dans l'erreur.    - Edepol ne ego vivo miser, Plaut.: en vérité, par Pollux, je suis bien malheureux.    - Edepol ne meam erus esse operam deputat parvi preti, Ter: oui, par Pollux, mon maître pense que ce que je fais a peu de valeur. [ABCR]II - nē, adv. de négation et conj. de subordination. [ABCU]A - Adverbe de négation. [st1]1 [-] Négation forte ne... quidem    - [abcl]a - ne... pas même, même pas. - [abcl]b - ne... pas... non plus, non plus.    - Athenienses consilium, quod ne audierant quidem, repudiaverunt: les Athéniens repoussèrent le projet, qu'ils n'avaient même pas entendu exposer.    - consilium quod non est honestum ne utile est quidem: un projet qui n'est pas honnête n'est pas non plus utile.    - ne in urbibus quidem: pas même dans les villes.    - ne eum quidem vidi: même lui, je ne l'ai pas vu.    - eum ne vidi quidem: je ne l'ai même pas vu. [st1]2 [-] Négation de la volonté, du souhait, de la défense, de la concession a) pour exprimer la défense:    - ne hoc feceris: ne fais pas cela.    - ne hoc faciamus: ne faisons pas cela.    - ne veniant: qu'ils ne viennent pas.    - ne fac, ne facias (en poésie): ne fais pas cela.    - ne quis exeat: que personne ne sorte.    - ne quicquam dixeris: [ne dis pas quelque chose] = ne dis rien. b) pour exprimer le souhait ou le regret:    - utinam ne veniat: pourvu qu'il ne vienne pas! si seulement il ne venait pas.    - utinam ne venisset: si seulement il n'était pas venu! c) pour exprimer une concession ou une supposition:    - ne sit summum malum dolor, malum certe est: admettons que la douleur ne soit pas le mal suprême, ce n'en est pas moins un mal. [ABCU]B - Conjonction de subordination + verbe au subjonctif (nē). [st1]1 [-] introduisant une proposition complétive a) négation de ut pour marquer la volonté, l'intention (parfois ut ne) imperare, praecipuere alicui ne: commander à qqn de ne pas. petere, rogare, postulare ab aliquo ne: demander à qqn de ne pas. orare, precari aliquem ne: prier qqn de ne pas. suadere, persuadere, hortari ne: exhorter à ne pas. adducere, impellere ne: pousser à ne pas. monere, admonere ne: avertir de ne pas, recommander de ne pas. dicere ne: dire de ne pas: dire de ne pas. scribere ne: écrire de ne pas. constituere, decernere, statuere ne: décider que... ne... pas. suadeo ne legas: je te conseille de ne pas lire. impero ne quis exeat: j'ordonne que personne ne sorte. b) négation de ut pour marquer l'effort et l'activité (parfois ut ne) facere, efficere, perficere, id agere ne: faire en sorte que... ne... pas. obtinere, impetrare, consequi, assequi ne: obtenir que... ne... pas. curare, prospicere, dare operam ne: veiller à ne... pas. cavere, providere, videre ne: prendre garde de. cave ne cadas: veille à ne pas tomber, prends garde de tomber. c) après les verbes exprimant empêchement, opposition, refus impedio ne: j'empêche que (de). prohibeo ne: j'empêche que. obsto ne: j'empêche que. obsisto ne: je m'oppose à ce que. resisto ne: je m'oppose à ce que. deterreo aliquem ne: je détourne qqn de. non contineri ne: ne pas être empêché de. recuso ne: je refuse de.
    * * *
        Ne, Aduerbium prohibendi, Idem significat quod Non. Secundis personis subiunctiuorum aliquando iungitur. Ne metuas. Terent. Ne crains point.
    \
        Optatiuo aliquando. Cic. Ne viuam, si tibi concedo. Je puisse mourir si, etc.
    \
        Ne tu frustra sis. Terent. A fin que tu ne t'abuses.
    \
        Id paues, ne ducas tu illam. Terent. Tu as paour que, etc.
    \
        Ne, causalis. Terent. Verbum vnum caue de nuptiis, ne ad morbum hoc etiam. A fin que, ou De paour que, etc.
    \
        Vide ne pereas. Terent. Garde que tu ne perisse.
    \
        Te per amicitiam obsecro, vt ne ducas. Terent. Que tu ne la prenne à femme.
    \
        Vt ne addam, quod sine sumptu ingenuam, liberalem nactus es. Terent. Sans que je die d'advantage que, etc.
    \
        Ne quidem. Cic. Nunquam illum ne minima quidem re offendi. En quelque petite chose que ce fust.
    \
        Quid enim Africanus indigens mei? minime hercle, at ne ego quidem illius. Cic. Ne moy aussi.
    \
        Ne nunc quidem. Terent. Ne à ceste heure mesme.
    \
        Virgo, cuia est? CH. nescio hercle. P. vnde est? CH. tantundem. P. vbi habitat? CH. Ne id quidem. Terent. Ne cela aussi.
    \
        Ne plura. Cic. Si peccat, magis ineptiis, quam improbitate peccat. Sed ne plura. Il suffit, C'est assez dict, N'en parlons plus.
    \
        Ne multa. Cic. Sans plus dire, A fin que je le face court, Brief, Pour le faire court.
    \
        Ne sim saluus, si aliter scribo ac sentio. Cic. Je puisse mourir, si, etc.
    \
        Ne, dubitatiua aut interrogatiua particula. Terentius, Estne hic Crito sobrinus Chrysidis? N'est ce point ci, etc
    \
        Honestumne factu sit, an turpe dubitant. Cic. Ils doubtent s'il est honneste, ou vilain de le faire.
    \
        - estne herilis concubina Philocomasium, annon est ista? Plaut. Est ce elle, ou non?
    \
        Vise redieritne iam, an nondum domum. Terent. S'il est retourné, ou non.
    \
        Eam nequis nobis minuat, neve viuus, neue mortuus. Cic. Ne mort, ne vif.
    \
        Neve hoc, neve illud. Cic. Ne ceci, ne cela.
    \
        Ne dicam. Cic. Vt moleste ferrem tantum ingenium in tam leues, ne dicam in tam ineptas sententias incidisse. Je n'ose dire, ou A peine que je ne dis, ou A fin que je ne die.
    \
        Ne, Rationalis, pro Ergo. Virgil. Mene incoepto desistere victam? Quoy? laisseray je mon entreprinse vaine?
    \
        Ne nihil. Cicero, Ne amicis nihil tribuamus, epulamur. A fin que noz amis ne puissent pas dire que nous ne faisons rien pour l'amour d'eulx.
    \
        Ne, Aduerbium percontantis. Terentius, - daturne illa hodie Pamphilo Nuptum? La baille on aujourd'huy en mariage à Pamphile?
    \
        Contunuone causa fuisset, cur a Praetore postulares, vt bona possideres? Cic. Pense tu pourtant que, etc.
    \
        Puellam dedit ex Attica hinc abreptam. P. ciuemne? T. arbitror. Terent. Est elle citoyenne?
    \
        Egone? P. tu ego. Terent. Moy?
    \
        Ne sit sane, videri certe potest. Cic. Prenez le cas qu'il ne soit point ainsi.

    Dictionarium latinogallicum > ne

  • 104 pello

    pello, ĕre, pĕpŭli, pulsum - tr. - [st1]1 [-] mettre en mouvement, remuer, donner une impulsion.    - sagitta pulsa manu, Virg. En. 12, 320: flèche lancée par une main.    - lyram pellere: *mettre en mouvement (les cordes de) la lyre* = jouer de la lyre, faire vibrer la lyre.    - humum pedibus pellere, Cat. 61, 14: frapper la terre du pied, danser.    - nervos (fidium) pellere, Cic. Br. 199: faire vibrer les cordes de la lyre. --- cf. Cic. de Or. 3, 216.    - classica pellere, Tib. 1, 1, 4: faire vibrer (résonner) la trompette.    - maris unda cum est pulsa remis, Cic. Ac. fr. 7: quand les ondes de la mer sont agitées sous l'impulsion des rames. [st1]2 [-] remuer l'âme, émouvoir, faire impression.    - Cic. Ac 2, 66; Fin. 2, 32; Or. 177, etc.    - eum nullius forma pepulerat captivæ, Liv 30, 14, 3: la beauté d'aucune captive ne l'avait remué.    - non mediocri cura Scipionis animum pepulit, Liv. 30, 14, 1: il [Syphax] agita l'âme de Scipion d'un grave souci.    - quemadmodum visa nos pellerent, Cic. Ac. 2, 10, 30 (inter. indir.):... comment nous sommes affectés de ce que nous voyons.    - fit saepe ut pellantur animi, Cic. Div. 1, 36, 80: souvent il arrive que les esprits sont impressionnés.    - species utilitatis pepulit eum, Cic. Off. 3, 10, 41: l'apparence de l'utile fit impression sur lui. [st1]3 [-] mettre en branle, mettre en avant, lancer.    - longi sermonis initium pepulisti, Cic. Br. 297: c'est le début d'un long entretien que tu viens de mettre sur le tapis. [st1]4 [-] heurter, frapper.    - fores pellere, Ter. Ad. 638: heurter une porte, frapper à une porte.    - terram pede pellere, Lucr. 5, 1402: heurter du pied la terre, la fouler en dansant. --- cf. Catul. 61,14.    - pulsæ referunt ad sidera valles, Virg. B. 6, 84: les vallées heurtées par les sons les renvoient vers les astres. [st1]5 [-] repousser, chasser.    - pellere foro, Cic. Har. 39; civitate, Cic. Par. 27; e foro, Cic. Pis. 23; ex Galliæ finibus, Caes. BG. 1, 31, 11: chasser du forum, de la cité, du territoire de la Gaule.    - de eo [n.] pelli, Cic. Ac. 2, 141: être délogé de cette idée.    - aquam de agro pellere, Plin. 18, 230, chasser l'eau d'une terre.    - pellere ab + abl.: repousser, écarter de (empêcher de pénétrer). --- Cic. Flac. 57; Att. 10, 8, 2; Ter. Eun. 215; Ov. M. 14, 477.    - pellere calculos e corpore, Plin. 22, 21, 30, § 64: expulser les calculs de la vessie. [st1]6 [-] repousser, mettre en fuite.    - Caes. BG. 7, 62, 3, etc.    - pulso Narseo castra ejus diripuit, Eutr.: après avoir défait Narsès, il pilla son camp. [st1]7 [-] mettre en déroute, battre, défaire.    - Caes. BG. 1, 7, 4 ; 1, 10, 5; etc. ; [métaph.] Plaut. Trin 308. [st1]8 [-] chasser, bannir, éloigner.    - pellere mæstitiam ex animis, Cic. Fin. 1, 43: chasser des âmes la tristesse.    - vino curas pellere, Hor. O. 1, 7, 31: avec le vin chasser les soucis.    - pepulit argentum usus vitri, Plin.: le verre a détrôné l'argent.    - aliquem ab aliquo pellere: éloigner qqn de qqn d'autre.    - in exsilium pellere: exiler, bannir.    - tecta, quibus frigorum vis pelleretur, Cic. Off. 2, 11, 13: maisons propres à nous protéger contre la rigueur du froid.
    * * *
    pello, ĕre, pĕpŭli, pulsum - tr. - [st1]1 [-] mettre en mouvement, remuer, donner une impulsion.    - sagitta pulsa manu, Virg. En. 12, 320: flèche lancée par une main.    - lyram pellere: *mettre en mouvement (les cordes de) la lyre* = jouer de la lyre, faire vibrer la lyre.    - humum pedibus pellere, Cat. 61, 14: frapper la terre du pied, danser.    - nervos (fidium) pellere, Cic. Br. 199: faire vibrer les cordes de la lyre. --- cf. Cic. de Or. 3, 216.    - classica pellere, Tib. 1, 1, 4: faire vibrer (résonner) la trompette.    - maris unda cum est pulsa remis, Cic. Ac. fr. 7: quand les ondes de la mer sont agitées sous l'impulsion des rames. [st1]2 [-] remuer l'âme, émouvoir, faire impression.    - Cic. Ac 2, 66; Fin. 2, 32; Or. 177, etc.    - eum nullius forma pepulerat captivæ, Liv 30, 14, 3: la beauté d'aucune captive ne l'avait remué.    - non mediocri cura Scipionis animum pepulit, Liv. 30, 14, 1: il [Syphax] agita l'âme de Scipion d'un grave souci.    - quemadmodum visa nos pellerent, Cic. Ac. 2, 10, 30 (inter. indir.):... comment nous sommes affectés de ce que nous voyons.    - fit saepe ut pellantur animi, Cic. Div. 1, 36, 80: souvent il arrive que les esprits sont impressionnés.    - species utilitatis pepulit eum, Cic. Off. 3, 10, 41: l'apparence de l'utile fit impression sur lui. [st1]3 [-] mettre en branle, mettre en avant, lancer.    - longi sermonis initium pepulisti, Cic. Br. 297: c'est le début d'un long entretien que tu viens de mettre sur le tapis. [st1]4 [-] heurter, frapper.    - fores pellere, Ter. Ad. 638: heurter une porte, frapper à une porte.    - terram pede pellere, Lucr. 5, 1402: heurter du pied la terre, la fouler en dansant. --- cf. Catul. 61,14.    - pulsæ referunt ad sidera valles, Virg. B. 6, 84: les vallées heurtées par les sons les renvoient vers les astres. [st1]5 [-] repousser, chasser.    - pellere foro, Cic. Har. 39; civitate, Cic. Par. 27; e foro, Cic. Pis. 23; ex Galliæ finibus, Caes. BG. 1, 31, 11: chasser du forum, de la cité, du territoire de la Gaule.    - de eo [n.] pelli, Cic. Ac. 2, 141: être délogé de cette idée.    - aquam de agro pellere, Plin. 18, 230, chasser l'eau d'une terre.    - pellere ab + abl.: repousser, écarter de (empêcher de pénétrer). --- Cic. Flac. 57; Att. 10, 8, 2; Ter. Eun. 215; Ov. M. 14, 477.    - pellere calculos e corpore, Plin. 22, 21, 30, § 64: expulser les calculs de la vessie. [st1]6 [-] repousser, mettre en fuite.    - Caes. BG. 7, 62, 3, etc.    - pulso Narseo castra ejus diripuit, Eutr.: après avoir défait Narsès, il pilla son camp. [st1]7 [-] mettre en déroute, battre, défaire.    - Caes. BG. 1, 7, 4 ; 1, 10, 5; etc. ; [métaph.] Plaut. Trin 308. [st1]8 [-] chasser, bannir, éloigner.    - pellere mæstitiam ex animis, Cic. Fin. 1, 43: chasser des âmes la tristesse.    - vino curas pellere, Hor. O. 1, 7, 31: avec le vin chasser les soucis.    - pepulit argentum usus vitri, Plin.: le verre a détrôné l'argent.    - aliquem ab aliquo pellere: éloigner qqn de qqn d'autre.    - in exsilium pellere: exiler, bannir.    - tecta, quibus frigorum vis pelleretur, Cic. Off. 2, 11, 13: maisons propres à nous protéger contre la rigueur du froid.
    * * *
        Pello, pellis, pepuli, pen. corr. pulsum, pellere. Liu. Bouter, Poulser, Chasser.
    \
        Facile pellas vbi velis. Terentius. Tu le chasseras quand tu vouldras.
    \
        De eo nulla ratione neque pelli, neque moueri potes. Cic. On ne te peult nullement mettre hors de ceste fantasie.
    \
        Pellere in exilium. Cic. Envoyer en exil, Bannir, Exiler.
    \
        Miles pellitur foras. Terent. Il est chassé hors.
    \
        Nulla meipsum priuatim pepulit insignis iniuria. Cic. Ne m'a esmeu.
    \
        Pelli patria, ciuitate, agro, etc. Cic. Estre dechassé de son pays.
    \
        Pellere aciem. Caes. Repoulser l'armee.
    \
        Non mediocri cura Scipionis animum pepulit. Liu. A mis Scipion en un grand chagrin.
    \
        Animum pellit species vtilitatis. Cic. Esmeut.
    \
        Humum pellere pedibus. Catull. Petteler.
    \
        Longi sermonis initium pepulisti Attice, remque commouisti noua disputatione dignam. Cic. Tu as mis en avant un long propos, Tu as commencé un long propos, Tu as esmeu un long propos.
    \
        Nec pudeat pepulisse lyram. Ouid. Jouer de la harpe.
    \
        Metum pellere. Cic. Poulser hors.
    \
        Moram pellere. Ouid. Diligenter.
    \
        Segnes somnos pellere. Columel. Esveiler.

    Dictionarium latinogallicum > pello

  • 105 pertaedet

    pertaedet, ĕre, taesum est, impers. usité surtout au parf. s'ennuyer fort, être très dégoûté de.    - même construction que taedet.    - pertisum, Fest. (condamné par l'usage, d'après Cic. Or. 159): c. pertaesum.    - aliquem pertaedet alicujus rei: qqn est très dégoûté de qqch.    - ita me sermonis pertaesum est, Plaut. Most. 1, 4, 4: tant la conversation m'ennuyait.    - suscepti negotii eum numquam pertaesum est, Nep.: il n'éprouvait jamais un profond dégoût pour ce qu'il faisait.    - eum pertaesum est esse domi, Lucr. 3, 1061: il est dégoûté d'être à la maison.    - part.-adj. - pertaesus, a, um: dégoûté de, las de, honteux de.    - lentitudinis eorum pertaesa primores classiariorum Misenensium labefacere connixa est, Tac. An. 15: lassée de leur indolence, elle essaya de faire chanceler les chefs de la flotte de Misène.    - avec acc. - quasi pertaesus ignaviam suam, Suet. Caes. 7: comme s'il avait honte de son inaction.    - cf. Suet. Aug. 62; Suet. Tib. 67.    - avec dat. - usque adeo pertaesum vos mihi esse, Gracch. ap. Diom.
    * * *
    pertaedet, ĕre, taesum est, impers. usité surtout au parf. s'ennuyer fort, être très dégoûté de.    - même construction que taedet.    - pertisum, Fest. (condamné par l'usage, d'après Cic. Or. 159): c. pertaesum.    - aliquem pertaedet alicujus rei: qqn est très dégoûté de qqch.    - ita me sermonis pertaesum est, Plaut. Most. 1, 4, 4: tant la conversation m'ennuyait.    - suscepti negotii eum numquam pertaesum est, Nep.: il n'éprouvait jamais un profond dégoût pour ce qu'il faisait.    - eum pertaesum est esse domi, Lucr. 3, 1061: il est dégoûté d'être à la maison.    - part.-adj. - pertaesus, a, um: dégoûté de, las de, honteux de.    - lentitudinis eorum pertaesa primores classiariorum Misenensium labefacere connixa est, Tac. An. 15: lassée de leur indolence, elle essaya de faire chanceler les chefs de la flotte de Misène.    - avec acc. - quasi pertaesus ignaviam suam, Suet. Caes. 7: comme s'il avait honte de son inaction.    - cf. Suet. Aug. 62; Suet. Tib. 67.    - avec dat. - usque adeo pertaesum vos mihi esse, Gracch. ap. Diom.
    * * *
        Pertaedet, pertaeduit, pertaesum est, pertaedere. Gel. Estre fort fasché et ennuyé.

    Dictionarium latinogallicum > pertaedet

  • 106 poenitet

    paenĭtet (poenĭtet), ēre, paenĭtŭit v. paeniteo.
    * * *
    paenĭtet (poenĭtet), ēre, paenĭtŭit v. paeniteo.
    * * *
        Poenitet, pen. corr. poenitebat, penituit, poenitere. Se repentir d'avoir faict quelque chose. Et regit accusatiuum patientis rei cum genitiuo agentis. Plautus, Quem non poenitet quam probus sit.
    \
        Me haud poenitet. Plaut. Il ne m'en chault, Je n'en suis point marri.
    \
        Poenitet ambarum ornatae vt sumus. Plautus. J'ay honte de nous veoir ainsi habillees que nous sommes.
    \
        Eum poenitet deformem esse natum. Cic. Il ha honte, Il est marri, Il se desplaist d'estre si laid.
    \
        Nostri nosmet poenitet. Terent. Jamais rien de ce que nous faisons ne nous plaist, Nous ne sommes jamais contents de nous mesmes.
    \
        Si perficio, non poenitet me famae. Terent. Il ne m'en chault qu'on die de moy, Il ne me chault du bruit.
    \
        Senectutis eum suae poenitet. Cic. Il s'ennuye de sa vieillesse.
    \
        Tam diu autem velle debebis, quoad te, quantum proficias, non poenitebit. Cic. Tu debveras vouloir y demeurer, jusques à ce que le prouffit que tu y feras, te semblera si petit, qu'il ne vauldra pas y demeurer, ou Tant que le prouffit que tu y feras, ne te semblera point petit, ou Tant que tu te contenteras du prouffit que tu y feras.
    \
        Sapientis proprium est, nihil, quod poenitere possit, facere. Cic. Dont il se puisse repentir.
    \
        Me haud poenitet eorum sententiae esse, quibus et apparitores, etc. Liu. Je n'ay point de regret, Je ne vouldroye pas n'estre de, etc.
    \
        Poenituit eum illa sensisse. Cic. Il se repentit.
    \
        Neque me poenitet hoc potius tempore, quam illo causam A. Cluentii defendere. Cic. Je n'ay point de regret de le defendre aujourd'huy plus tost qu'en ce temps là, Je suis aussi content de le defendre en ce temps ici, que j'eusse esté en ce temps là, Je ne suis pas marri, etc.
    \
        Dignitatis tuae non me poenitet. Cicero. Je ne suis point marri de, etc.
    \
        Malo me fortunae poeniteat, quam victoriae pudeat. Curt. J'aime mieulx estre marri de la fortune et malencontre qui m'est advenue, que d'avoir honte de la victoire.
    \
        Meae fortunae poenitet me. Cic. Je m'ennuye et suis marri d'estre en l'estat où je suis, Je me desplay.
    \
        Poenitet me hominis. Cic. J'ay honte de l'homme, Je ne l'estime pas beaucoup.
    \
        Quarum rerum siquem poeniteat, eum, etc. Cic. Si aucun est marri que les choses sont ainsi escheutes.
    \
        Poenitet me verbi tui. Cic. Ceste parolle que tu dis ne me satisfait point, Ne me suffist point.
    \
        Quum iam virium haud poeniteret, consilium deinde viribus parat. Liu. Voyant qu'il estoit assez fort, Content de sa puissance.
    \
        Me quantum hic operis fiat, poenitet. Terent. Encore ne me puis je contenter de la besongne qui se fait ici.
    \
        An poenitebat flagitii, te authore quod fecisset Adolescens, ni miserum insuper etiam patri indicares? Terent. Te sembloit il advis que ce n'estoit pas assez, Ne te suffisoit il pas d'avoir faict, etc.

    Dictionarium latinogallicum > poenitet

  • 107 qui

       - voir la déclinaison    - formes arch.: nom. quei Inscr.; gén. quoius ; dat. quoi (quoiei ; abl. qui et quei Inscr. (quicum Cic. = cum quo) II plur. nom. quei Inscr.; plur. n. qua ; dat abl. queis Lucr., Virg. et quis Cic. de Or. 1, 85; Fam. 11, 16, 3 ; Att. 10, 11, 3 ; etc. [ABCR]I - quī, quae, quod: [ABCU]A - pronom relatif 1) indicatif dans la subordonnée relative (cas général):    - litterae quas scripsisti mihi jucundissimae fuerunt: la lettre que tu as écrite m'a été très agréable.    - hostis, cujus gladio occisus est: l'ennemi, par l'épée duquel il fut tué.    - cui prodest, is fecit: quelqu'un profite-t-il d'un crime, c'est lui qui le commet (* à qui le crime profite, celui-là l'a commis*).    - quem quisque vult sequitur (* unusquisque sequitur eum quem vult*): chacun suit qui il veut.    - vitium, quae dicitur iracundia (accord avec l'attribut): le vice qu'on appelle la colère.    - Caesar advenit; quem (= et eum) ut viderunt, aufugerunt (relatif de liaison): César arriva; dès qu'ils le virent, ils s'enfuirent.    - magna vis est conscientiae, quam qui spernit improbus est: l'autorité de la conscience est grande; celui qui la méprise est un malhonnête homme.    - age quod agis: fais ce que tu fais.    - Viriathus, quem Laelius fregit ejusque ferocitatem repressit (le second pron. relatif cujusque est remplacé par un démonstratif): Viriathus, que Lélius vainquit et dont il abattit l'orgueil.    - quod (acc. de relation) ad me scribis de sorore tua, testis erit tibi ipsa quantae mihi curae fuerit, Cic. Att. 1, 5, 2: quant à ce que tu m'écris au sujet de ta soeur, elle t'attestera elle-même le soin que j'ai pris...    - quid, quod Theseus exegit promissum a Neptuno, Cic. Off. 3, 94: que dire quant à la promesse que Neptune tint à Thésée?    - homines Athenienses... in quis erat Menedemus, Cic. Or. 1, 85 (in quis, arch. = in quibus): des Athéniens parmi lesquels il y avait Menedemus. 2) subjonctif dans la subordonnée: Il s'emploie en cas d'attraction modale et de style indir. ou bien quand la sub. relative a une valeur de but, de conséquence, de cause, de concession ou de condition. En d'autres termes, toutes les sub. relatives à valeur circonstancielle, qui expriment, non un fait, mais une action envisagée par le sujet, entraînent le subjonctif.    - misit legatos, qui (= ut ei) pacem peterent: il envoya des ambassadeurs pour demander la paix.    - is est quem omnes admirentur: il est tel que tout le monde l'admire.    - o fortunate adulescens, qui (= cum tu) tuae virtutis Homerum praeconem inveneris: heureux jeune homme, qui (puisque tu) as trouvé un Homère comme héraut de ta valeur.    - exercitui Caesaris luxuriem objiciebant, cui (= cum ei) semper omnia defuissent, Caes. BC. 3, 96: ils reprochaient à l'armée de César son luxe, alors qu'elle avait manqué de tout.    - haec qui videat (= si quis), nonne cogatur confiteri deos esse, Cic.: celui qui verrait ces choses, pourrait-il ne pas être contraint de reconnaître qu'il y a des dieux? Il s'emploie également dans des expressions    - dignus qui: digne de.    - indignus qui: indigne de.    - aptus qui (idoneus qui): capable de.    - sunt qui: il y a des gens qui.    - reperias qui: on peut trouver des gens qui.    - nemo est qui: il n'y a personne qui.    - quis est qui: qui est-ce qui?    - nihil est quod: il n'y a rien qui.    - est quod: il y a une raison pour que.    - quid est quod: quelle raison y a-t-il pour que.    - quod sciam: (autant) que je sache.    - qui quidem (modo): qui du moins.    - quod meminerim: autant que je m'en souvienne.    - nihil habeo quod dem: je n'ai rien à donner.    - est quod timeatis: vous avez raison de craindre.    - indignus est cui imperium tradatur: il ne mérite pas qu'on lui confie le commandement [ABCU]B - pronom-adjectif interrogatif    - Qui servus nuntium attulit: quel esclave a apporté la nouvelle?    - Quod genus nuntii attulit: quelle sorte de nouvelle a-t-il apportée?    - qui cultus habendo sit pecori, hinc canere incipiam, Virg. G. 1: quelle sollicitude il faut apporter au troupeau que l'on doit soigner, voilà ce que maintenant je vais chanter.    - iste deus qui sit da, Tityre, nobis: ce dieu dont tu parles, quel est-il, dis-le-nous, Tityre.
    * * *
       - voir la déclinaison    - formes arch.: nom. quei Inscr.; gén. quoius ; dat. quoi (quoiei ; abl. qui et quei Inscr. (quicum Cic. = cum quo) II plur. nom. quei Inscr.; plur. n. qua ; dat abl. queis Lucr., Virg. et quis Cic. de Or. 1, 85; Fam. 11, 16, 3 ; Att. 10, 11, 3 ; etc. [ABCR]I - quī, quae, quod: [ABCU]A - pronom relatif 1) indicatif dans la subordonnée relative (cas général):    - litterae quas scripsisti mihi jucundissimae fuerunt: la lettre que tu as écrite m'a été très agréable.    - hostis, cujus gladio occisus est: l'ennemi, par l'épée duquel il fut tué.    - cui prodest, is fecit: quelqu'un profite-t-il d'un crime, c'est lui qui le commet (* à qui le crime profite, celui-là l'a commis*).    - quem quisque vult sequitur (* unusquisque sequitur eum quem vult*): chacun suit qui il veut.    - vitium, quae dicitur iracundia (accord avec l'attribut): le vice qu'on appelle la colère.    - Caesar advenit; quem (= et eum) ut viderunt, aufugerunt (relatif de liaison): César arriva; dès qu'ils le virent, ils s'enfuirent.    - magna vis est conscientiae, quam qui spernit improbus est: l'autorité de la conscience est grande; celui qui la méprise est un malhonnête homme.    - age quod agis: fais ce que tu fais.    - Viriathus, quem Laelius fregit ejusque ferocitatem repressit (le second pron. relatif cujusque est remplacé par un démonstratif): Viriathus, que Lélius vainquit et dont il abattit l'orgueil.    - quod (acc. de relation) ad me scribis de sorore tua, testis erit tibi ipsa quantae mihi curae fuerit, Cic. Att. 1, 5, 2: quant à ce que tu m'écris au sujet de ta soeur, elle t'attestera elle-même le soin que j'ai pris...    - quid, quod Theseus exegit promissum a Neptuno, Cic. Off. 3, 94: que dire quant à la promesse que Neptune tint à Thésée?    - homines Athenienses... in quis erat Menedemus, Cic. Or. 1, 85 (in quis, arch. = in quibus): des Athéniens parmi lesquels il y avait Menedemus. 2) subjonctif dans la subordonnée: Il s'emploie en cas d'attraction modale et de style indir. ou bien quand la sub. relative a une valeur de but, de conséquence, de cause, de concession ou de condition. En d'autres termes, toutes les sub. relatives à valeur circonstancielle, qui expriment, non un fait, mais une action envisagée par le sujet, entraînent le subjonctif.    - misit legatos, qui (= ut ei) pacem peterent: il envoya des ambassadeurs pour demander la paix.    - is est quem omnes admirentur: il est tel que tout le monde l'admire.    - o fortunate adulescens, qui (= cum tu) tuae virtutis Homerum praeconem inveneris: heureux jeune homme, qui (puisque tu) as trouvé un Homère comme héraut de ta valeur.    - exercitui Caesaris luxuriem objiciebant, cui (= cum ei) semper omnia defuissent, Caes. BC. 3, 96: ils reprochaient à l'armée de César son luxe, alors qu'elle avait manqué de tout.    - haec qui videat (= si quis), nonne cogatur confiteri deos esse, Cic.: celui qui verrait ces choses, pourrait-il ne pas être contraint de reconnaître qu'il y a des dieux? Il s'emploie également dans des expressions    - dignus qui: digne de.    - indignus qui: indigne de.    - aptus qui (idoneus qui): capable de.    - sunt qui: il y a des gens qui.    - reperias qui: on peut trouver des gens qui.    - nemo est qui: il n'y a personne qui.    - quis est qui: qui est-ce qui?    - nihil est quod: il n'y a rien qui.    - est quod: il y a une raison pour que.    - quid est quod: quelle raison y a-t-il pour que.    - quod sciam: (autant) que je sache.    - qui quidem (modo): qui du moins.    - quod meminerim: autant que je m'en souvienne.    - nihil habeo quod dem: je n'ai rien à donner.    - est quod timeatis: vous avez raison de craindre.    - indignus est cui imperium tradatur: il ne mérite pas qu'on lui confie le commandement [ABCU]B - pronom-adjectif interrogatif    - Qui servus nuntium attulit: quel esclave a apporté la nouvelle?    - Quod genus nuntii attulit: quelle sorte de nouvelle a-t-il apportée?    - qui cultus habendo sit pecori, hinc canere incipiam, Virg. G. 1: quelle sollicitude il faut apporter au troupeau que l'on doit soigner, voilà ce que maintenant je vais chanter.    - iste deus qui sit da, Tityre, nobis: ce dieu dont tu parles, quel est-il, dis-le-nous, Tityre.
    * * *
        Qui, cuius, cui, Pronomen relatiuum. Terent. Qui, Lequel.
    \
        Qui, interrogatiuum, pro Quis. Plaut. Qui me alter est audacior homo? Qui est l'autre homme plus hardi que moy? Est il homme, etc.
    \
        Qui erit rumor populi, si id feceris? Terent. Quel bruit sera il entre le peuple? Que diront les gents?
    \
        Actio maluimus iter facere pedibus, qui incommodissime nauigassemus. Cic. Pourtant que, etc.
    \
        Quisquis es, haud credo inuisus caelestibus, auras Vitales carpis, Tyriam qui adueneris vrbem. Virg. Puis que tu es venu, etc. ou, Veu que, etc. ou, Attendu que, etc.
    \
        Domum suam istum non fere quisquam vocabat: nec mirum, qui neque in vrbe viueret, neque rure vocaturus esset. Cic. Car il, ou, En tant qu'il, ou, Veu qu'il, ou, Puis qu'il, etc.
    \
        Qui, pro Qualis. Cic. Qui vir et quantus fuisses. Quel.
    \
        Siqui sunt qui velint, etc. Cic. S'il en y a aucuns qui vueillent, etc.
    \
        Quibus ipsis. Quintil. Ii quibus discere ipsis non contigit. Ceulx ausquels.
    \
        Quem te appellem? Cic. Quel autre nom te scauroye je bailler plus seant?
    \
        Nemini concedo qui maiorem ex pernicie et peste Reipub. molestiam traxerit. Cic. Il n'y a homme qui se puisse vanter d'avoir eu plus d'ennuy de, etc.
    \
        Qui, Aduerbium. Terent. Comment, Par quelle maniere et facon, ou Par quel moyen.
    \
        Dauo istuc dedam iam negotii. S. non potest. P. Qui? S. quia habet aliud magis ex sese. Terent. Pourquoy?
    \
        Qui fit vt ego nesciam? Cic. Comment se fait il, ou Dont vient cela que je n'en scay rien?
    \
        Qui illum di omnes perdiunt. Terent. Je prie à Dieu qu'il le confonde.
    \
        Non qui argumentum narret, sed qui maleuoli Veteris poetae maledictis respondeat. Terent. Non pas à fin que, etc.
    \
        Ego id agam, mihi qui ne detur. Terent. Je feray tant qu'elle ne me sera point baillee à femme, Je feray en sorte et maniere que je ne l'espouseray point.
    \
        Qui beatior Epicurus quod in patria viuebat, quam Metrodorus quod Athenis? Cic. Pourquoy est il plus heureux de, etc. ou, Dequoy est il, etc. ou, En quelle sorte, etc.
    \
        Qui minus autem ego istic recte esse possim, quam est Marcellus? Cic. Pourquoy ne puis je estre ici aussi bien que Marcel? Quelle raison y a il, pour laquelle je doibve moins estre ici que Marcel?
    \
        Qui fieri poterat? Cic. Comment se pouvoit il faire?
    \
        Quidum? Terent. At nunquid aliud? P. quidum? G. quia tristis es. Pourquoy cela? Comment cela?

    Dictionarium latinogallicum > qui

  • 108 quidem

    quĭdem, adv. (placé après le mot sur lequel il porte) [st2]1 [-] vraiment, en vérité, certes (pour renforcer une affirmation ou une négation); précisément (pour mettre en relief). [st2]2 [-] et qui plus est, et encore, et cela (pour renchérir). [st2]3 [-] il est vrai, sans doute, à la vérité, c'est certain, il faut le reconnaître (pour faire une concession). [st2]4 [-] mais ce qui est sûr, c'est que; assurément mais (pour marquer une opposition). [st2]5 [-] du moins (pour marquer une restriction).    - est illud quidem maximum, Cic.: c'est là incontestablement le principal.    - consuluisti me per litteras de Capua tu quidem, sed idem de Casilino respondissem, Cic. Phil. 2, 102: tu m'as consulté sur Capoue, c'est vrai, mais je t'aurais fait la même réponse pour Casilinum.    - istaec quidem contumelia est, Ter.: c'est là assurément un affront.    - verbis non ille quidem ornatis utebatur, sed tamen non abjectis, Cic.: lui, certes, employait un vocabulaire qui n'était pas soigné, mais qui pourtant n'était pas vulgaire.    - cum quidem conaretur: au moment où précisément il s'efforçait.    - quaestor quadriennio post factus sum, cum quidem... Cic.: je fus nommé questeur quatre ans plus tard, et c'est alors que...    - cecidit Critias, dux tyrannorum, cum quidem adversus Thrasybulum fortissime pugnaret, Nep.: Critias, le chef des tyrans, fut tué, et cela au moment où, faisant face à Thrasybule, il montrait le plus grand courage dans la lutte.    - rex, gravi quidem, sed non letali vulnere accepto: le roi, atteint d'une blessure grave, il est vrai, mais non fatale.    - eruditissimus ille quidem horum omnium, Cic.: lui assurément, le plus savant de tous ceux-là.    - cum una legione et ea quidem vacillante, Cic.: avec une seule légion, et encore une légion chancelante.    - re quidem verā: mais en réalité.    - meā quidem sententiā: à mon avis du moins.    - ne... quidem: - [abcl]a - ne... pas même. - [abcl]b - ne... pas non plus.    - ne in castra quidem recepti sunt: ils ne furent pas même reçus dans le camp.    - consilium quod non est honestum ne utile est quidem: un projet qui n'est pas honnête n'est pas non plus utile.    - ne in urbibus quidem: pas même dans les villes.    - ne eum quidem vidi: même lui, je ne l'ai pas vu.    - eum ne vidi quidem: je ne l'ai même pas vu.    - Curio in acie collocat; ne Varus quidem dubitat copias producere, Caes. BC. 2: Curion range son armée en bataille; Varus, non plus, n'hésite pas à faire avancer ses troupes.    - quarum rerum illo tempore nihil factum, ne cogitatum quidem, Caes. BC. 2: actuellement, (dit-il) rien de tel n'a été fait ni même imaginé.    - castra capiuntur et ne nuntius quidem cladis relictus, Liv. 5: le camp fut pris, et pas un seul homme n'échappa pour porter la nouvelle de ce désastre.
    * * *
    quĭdem, adv. (placé après le mot sur lequel il porte) [st2]1 [-] vraiment, en vérité, certes (pour renforcer une affirmation ou une négation); précisément (pour mettre en relief). [st2]2 [-] et qui plus est, et encore, et cela (pour renchérir). [st2]3 [-] il est vrai, sans doute, à la vérité, c'est certain, il faut le reconnaître (pour faire une concession). [st2]4 [-] mais ce qui est sûr, c'est que; assurément mais (pour marquer une opposition). [st2]5 [-] du moins (pour marquer une restriction).    - est illud quidem maximum, Cic.: c'est là incontestablement le principal.    - consuluisti me per litteras de Capua tu quidem, sed idem de Casilino respondissem, Cic. Phil. 2, 102: tu m'as consulté sur Capoue, c'est vrai, mais je t'aurais fait la même réponse pour Casilinum.    - istaec quidem contumelia est, Ter.: c'est là assurément un affront.    - verbis non ille quidem ornatis utebatur, sed tamen non abjectis, Cic.: lui, certes, employait un vocabulaire qui n'était pas soigné, mais qui pourtant n'était pas vulgaire.    - cum quidem conaretur: au moment où précisément il s'efforçait.    - quaestor quadriennio post factus sum, cum quidem... Cic.: je fus nommé questeur quatre ans plus tard, et c'est alors que...    - cecidit Critias, dux tyrannorum, cum quidem adversus Thrasybulum fortissime pugnaret, Nep.: Critias, le chef des tyrans, fut tué, et cela au moment où, faisant face à Thrasybule, il montrait le plus grand courage dans la lutte.    - rex, gravi quidem, sed non letali vulnere accepto: le roi, atteint d'une blessure grave, il est vrai, mais non fatale.    - eruditissimus ille quidem horum omnium, Cic.: lui assurément, le plus savant de tous ceux-là.    - cum una legione et ea quidem vacillante, Cic.: avec une seule légion, et encore une légion chancelante.    - re quidem verā: mais en réalité.    - meā quidem sententiā: à mon avis du moins.    - ne... quidem: - [abcl]a - ne... pas même. - [abcl]b - ne... pas non plus.    - ne in castra quidem recepti sunt: ils ne furent pas même reçus dans le camp.    - consilium quod non est honestum ne utile est quidem: un projet qui n'est pas honnête n'est pas non plus utile.    - ne in urbibus quidem: pas même dans les villes.    - ne eum quidem vidi: même lui, je ne l'ai pas vu.    - eum ne vidi quidem: je ne l'ai même pas vu.    - Curio in acie collocat; ne Varus quidem dubitat copias producere, Caes. BC. 2: Curion range son armée en bataille; Varus, non plus, n'hésite pas à faire avancer ses troupes.    - quarum rerum illo tempore nihil factum, ne cogitatum quidem, Caes. BC. 2: actuellement, (dit-il) rien de tel n'a été fait ni même imaginé.    - castra capiuntur et ne nuntius quidem cladis relictus, Liv. 5: le camp fut pris, et pas un seul homme n'échappa pour porter la nouvelle de ce désastre.
    * * *
        Quidem, Aduerbium affirmandi. Certes.
    \
        Ego quidem scribo, tu vero legis. J'escris moy, mais toy tu lis.
    \
        Ne, vel nec quidem. Cicero, Neque officium, neque studium meum desyderabis: ne in publicis quidem. Mesme és affaires publiques je ne te fauldray point.
    \
        Et quidem, vel Ac quidem. Cicero, Nobis vero placet, et vehementer quidem. Et bien fort à la verité.
    \
        Quidem certe. Cicero. Illud quidem certe nostrum consilium iure laudandum est. Certainement.
    \
        Quidem hercle certo, vel certe. Terentius, Mea quidem hercle certe in dubio est vita. Pour tout certain.

    Dictionarium latinogallicum > quidem

  • 109 sibilo

    sībĭlo, āre [st2]1 - intr. - produire un sifflement. [st2]2 - tr. - siffler, huer (qqn, aliquem).    - ferrum igne rubens sibilat undā, Ov.: le fer rouge siffle plongé dans l'eau.    - stridor rudentum sibilat, Sil. 17: on entend le rauque sifflement des câbles.    - complodet super eum manus suas et sibilabit eum de loco suo, Vulg.: on applaudit à sa ruine et on le siffle partout où il va.    - qui praeterierit per eam civitatem, sibilabit super universa plaga ejus, Vulg.: tous ceux qui passeront dans cette ville siffleront devant toutes ses blessures.
    * * *
    sībĭlo, āre [st2]1 - intr. - produire un sifflement. [st2]2 - tr. - siffler, huer (qqn, aliquem).    - ferrum igne rubens sibilat undā, Ov.: le fer rouge siffle plongé dans l'eau.    - stridor rudentum sibilat, Sil. 17: on entend le rauque sifflement des câbles.    - complodet super eum manus suas et sibilabit eum de loco suo, Vulg.: on applaudit à sa ruine et on le siffle partout où il va.    - qui praeterierit per eam civitatem, sibilabit super universa plaga ejus, Vulg.: tous ceux qui passeront dans cette ville siffleront devant toutes ses blessures.
    * * *
        Sibilo, sibilas, pen. corr. sibilare. Cic. Siffler, Subler.

    Dictionarium latinogallicum > sibilo

  • 110 spes

    spēs, spĕi, f. [st1]1 [-] attente d'un événement heureux, pressentiment d'un événement heureux, espérance, espoir.    - adulescens summa spe: un jeune homme d'un grand avenir.    - bona spes cum omnium rerum desperatione confligit, Cic.: c'est la lutte du bon espoir contre le désespoir total.    - in quīs plurimum habebat spei, Curt. 3: (soldats) sur lesquels il fondait le plus d'espoir.    - magna spes est in aliquo: on place beaucoup d'espoir en qqn.    - in eorum tabella spem sibi aliquam proponit, quorum omnium damnatus est? Cic. Verr.: il place quelque espoir dans le suffrage de ceux qui l'ont condamné à l'unanimité!    - spem ponere (collocare) in aliquo: mettre son espoir en qqn.    - sin aliquam expertus sumptis spem ponis in armis, Virg. En. 2: mais si, vu ton expérience, tu mets quelque espoir dans les armes que tu as prises.    - omni deposita spe contentionis, dimissis amplioribus copiis, itinera nostra servabat, Caes. BG. 5, 19: abandonnant tout espoir de vaincre en bataille rangée, il renvoya la plupart de ses troupes et il observait notre marche.    - captes astutus testamenta senum neu si... spem deponas, Hor. S. 2, 5, 23: tâche de capter astucieusement les testaments des vieillards et si... ne désespère pas.    - spes + prop. inf.: l'espoir que.    - spes est eum melius facturum, Plaut. Stich.: j'ai espoir qu'il agira mieux.    - magna me spes tenet hunc locum portum ac perfugium futurum, Cic. Clu.: j'ai grand espoir que ce lieu sera un port et un refuge.    - magnam se habere spem Ariovistum finem injuriis facturum, Caes. BG. 1: (il dit) qu'il a grand espoir qu'Arioviste mettra fin à ses violences.    - spem habere in + abl.: avoir espoir en.    - major spe: plus grand qu'on ne s'y attendait.    - ad spem + gén.: dans l'espoir de, en vue de, pour.    - ad spem amicitiae Romanorum, Liv. 32, 5: dans l'espoir d'obtenir l'amité des Romains.    - in tempore ad spem rebellandi advenire, Liv. 23, 40: arriver à temps pour laisser espérer la reprise des hostilités.    - spem facere alicui: faire espérer à qqn.    - in spe esse: avoir de l'espoir ou être espéré.    - castra, vestrae spes, Virg.: ce camp, votre espoir.    - spe potiri (= re speratā potiri), Ov.: posséder un objet désiré. [st1]2 [-] espoir d'héritage.    - leniter in spem arrepe ut et scribare secundus heres, Hor. S. 2: glisse-toi doucement vers ton espérance, afin d'être inscrit comme second héritier.    - scribere aliquem in secundam spem, Tac.: mettre qqn en seconde ligne sur son testament. [st1]3 [-] espoir (t. de tendresse).    - sperate Pamphilippe, o spes mea, o mea vita, Plaut. Stich.: Pamphilippe tant désiré, ô mon espérance, ô ma vie.    - spes reliqua nostra, Cicero, Cic.: Cicéron, toi qui restes mon unique espoir. [st1]4 [-] pressentiment, attente (de ce qui n'est pas désiré), prévision; appréhension, crainte.    - si meam spem vis improborum fefellerit, Cic. Cat. 4: si la violence des méchants vient à tromper mes espérances.    - spes multo asperior, Sall. C. 20, 13: un avenir bien plus affreux.    - Metellus contra spem suam laetissimis animis accipitur, Sall. J.: Métellus, contrairement à son attente, est accueilli avec de grands transports de joie.    - bellum quidem spe omnium serius fuit, Liv. 2: et pourtant la guerre eut lieu plus tard qu'on ne s'y attendait.    - in spe Hannibali fuit defectio Tarentinorum, Liv. 25: Hannibal eut la triste prévision de la défection des Tarentins.    - spes necis, Stat.: la crainte d'un meurtre.    - in mala spe, Liv.: dans une attente funeste.    - naufragii spes omnis abit, Luc. 5, 455: toute crainte de naufrage disparaît. [st1]5 [-] l'Espérance.    - Spes, ei, f.: l'Espérance (divinité qui avait plusieurs temples à Rome).
    * * *
    spēs, spĕi, f. [st1]1 [-] attente d'un événement heureux, pressentiment d'un événement heureux, espérance, espoir.    - adulescens summa spe: un jeune homme d'un grand avenir.    - bona spes cum omnium rerum desperatione confligit, Cic.: c'est la lutte du bon espoir contre le désespoir total.    - in quīs plurimum habebat spei, Curt. 3: (soldats) sur lesquels il fondait le plus d'espoir.    - magna spes est in aliquo: on place beaucoup d'espoir en qqn.    - in eorum tabella spem sibi aliquam proponit, quorum omnium damnatus est? Cic. Verr.: il place quelque espoir dans le suffrage de ceux qui l'ont condamné à l'unanimité!    - spem ponere (collocare) in aliquo: mettre son espoir en qqn.    - sin aliquam expertus sumptis spem ponis in armis, Virg. En. 2: mais si, vu ton expérience, tu mets quelque espoir dans les armes que tu as prises.    - omni deposita spe contentionis, dimissis amplioribus copiis, itinera nostra servabat, Caes. BG. 5, 19: abandonnant tout espoir de vaincre en bataille rangée, il renvoya la plupart de ses troupes et il observait notre marche.    - captes astutus testamenta senum neu si... spem deponas, Hor. S. 2, 5, 23: tâche de capter astucieusement les testaments des vieillards et si... ne désespère pas.    - spes + prop. inf.: l'espoir que.    - spes est eum melius facturum, Plaut. Stich.: j'ai espoir qu'il agira mieux.    - magna me spes tenet hunc locum portum ac perfugium futurum, Cic. Clu.: j'ai grand espoir que ce lieu sera un port et un refuge.    - magnam se habere spem Ariovistum finem injuriis facturum, Caes. BG. 1: (il dit) qu'il a grand espoir qu'Arioviste mettra fin à ses violences.    - spem habere in + abl.: avoir espoir en.    - major spe: plus grand qu'on ne s'y attendait.    - ad spem + gén.: dans l'espoir de, en vue de, pour.    - ad spem amicitiae Romanorum, Liv. 32, 5: dans l'espoir d'obtenir l'amité des Romains.    - in tempore ad spem rebellandi advenire, Liv. 23, 40: arriver à temps pour laisser espérer la reprise des hostilités.    - spem facere alicui: faire espérer à qqn.    - in spe esse: avoir de l'espoir ou être espéré.    - castra, vestrae spes, Virg.: ce camp, votre espoir.    - spe potiri (= re speratā potiri), Ov.: posséder un objet désiré. [st1]2 [-] espoir d'héritage.    - leniter in spem arrepe ut et scribare secundus heres, Hor. S. 2: glisse-toi doucement vers ton espérance, afin d'être inscrit comme second héritier.    - scribere aliquem in secundam spem, Tac.: mettre qqn en seconde ligne sur son testament. [st1]3 [-] espoir (t. de tendresse).    - sperate Pamphilippe, o spes mea, o mea vita, Plaut. Stich.: Pamphilippe tant désiré, ô mon espérance, ô ma vie.    - spes reliqua nostra, Cicero, Cic.: Cicéron, toi qui restes mon unique espoir. [st1]4 [-] pressentiment, attente (de ce qui n'est pas désiré), prévision; appréhension, crainte.    - si meam spem vis improborum fefellerit, Cic. Cat. 4: si la violence des méchants vient à tromper mes espérances.    - spes multo asperior, Sall. C. 20, 13: un avenir bien plus affreux.    - Metellus contra spem suam laetissimis animis accipitur, Sall. J.: Métellus, contrairement à son attente, est accueilli avec de grands transports de joie.    - bellum quidem spe omnium serius fuit, Liv. 2: et pourtant la guerre eut lieu plus tard qu'on ne s'y attendait.    - in spe Hannibali fuit defectio Tarentinorum, Liv. 25: Hannibal eut la triste prévision de la défection des Tarentins.    - spes necis, Stat.: la crainte d'un meurtre.    - in mala spe, Liv.: dans une attente funeste.    - naufragii spes omnis abit, Luc. 5, 455: toute crainte de naufrage disparaît. [st1]5 [-] l'Espérance.    - Spes, ei, f.: l'Espérance (divinité qui avait plusieurs temples à Rome).
    * * *
        Spes, spei, foem. gene. Terent. Cic. Esperance de bien, Espoir.
    \
        Spei nihil est. Cic. Il n'y a point d'esperance, Il n'y a nulle esperance.
    \
        Malorum spes. Cic. L'esperance des meschants.
    \
        Anni spes. Ouid. Les bleds et fruicts qui sont sur terre.
    \
        Gemelli spes gregis. Virgil. Le masle et la femelle par lesquels on espere repeupler le troupeau.
    \
        Caduca spes. Ouid. Vaine.
    \
        Diues. Horatius. Grande et ample esperance, Esperance d'avoir de grands biens.
    \
        Eximia spe adolescens. Cic. Duquel on ha esperance qu'il fera de grandes choses.
    \
        Fidissima spes Teucrum, Hector. Virgil. Sur lequel les Troyens asseuroyent toute leur esperance.
    \
        Inconcessa. Ouid. Quand on espere d'obtenir quelque chose qui n'est licite ne permise.
    \
        Inuidiosa. Ouid. Pleine d'envie, Fort enviee.
    \
        Lenta. Ouid. Tardive.
    \
        Summa spe praeditus adolescens. Cic. Duquel on ha fort bonne et grande esperance.
    \
        Timida. Ouid. Incertaine.
    \
        Hac illi spe hoc incoeperunt. Terent. Soubz ceste esperance.
    \
        Citius spe. Ouid. Plus tost qu'on esperoit.
    \
        Abiicere spem de aliquo. Brutus Ciceroni. Desperer d'aucun, Perdre toute l'esperance qu'on avoit d'aucun.
    \
        Adducere nos in spem dicuntur literae. Cic. Donner esperance.
    \
        Adduci in spem. Cic. Esperer.
    \
        Adimere spem. Cic. Oster l'esperance.
    \
        Affectare spem aliquam. Ouid. Esperer et tascher de parvenir à quelque chose.
    \
        Afferre spem. Cic. Donner esperance.
    \
        Inanes spes agitare. Ouid. Esperer en vain.
    \
        Alere spem. Cic. Entretenir une esperance.
    \
        Alternant spesque timorque fidem. Ouid. L'esperance fait que je croye, mais la crainte fait que je n'en croye rien, Esperance et crainte me tiennent incertaine et en doubte.
    \
        Auferre spem. Cic. Oster esperance.
    \
        Carere spe. Cic. N'avoir point d'esperance.
    \
        Complere aliquem bona spe. Caes. Luy donner bonne esperance.
    \
        Omnes spes atque opes conciderunt. Cic. Sont perdues.
    \
        Anni spem credere terrae. Virgil. Semer le blé dont on espere recueillir dequoy se nourrir toute l'annee.
    \
        Decidere a vel de spe, Vide DECIDO pen. corr. Decheoir de son esperance.
    \
        Deficit spes. Cic. Default.
    \
        Demittere animo spes obscoenas. Ouid. Concevoir et mettre en son esprit une vilaine esperance.
    \
        Deponere spem. Horat. Delaisser son esperance, Perdre esperance.
    \
        Deponere spem in re aliqua. Curtius. Mettre son esperance en quelque chose.
    \
        Deserit spes. Cic. Esperance me default et delaisse.
    \
        Deturbare spe, vel ex spe. Cic. Jecter hors d'esperance.
    \
        Deuorere spem. Ouid. Maudire son esperance.
    \
        Dare spem alicui. Cic. Donner esperance.
    \
        Spe ducitur, se posse, etc. Cic. Il espere.
    \
        Eripere spem. Cic. Oster toute esperance.
    \
        Exardere ad spem libertatis. Cic. Estre esmeu.
    \
        Explorata spes. Ci. Certaine.
    \
        Posteaquam extenuari spem nostram, et euanescere vidi, mutaui consilium. Cic. Que l'esperance se diminuoit.
    \
        Facere spem. Cic. Donner esperance.
    \
        Fallere spem alicuius. Cic. Abuser aucun, et le frustrer de son esperance.
    \
        Fallit eum spes. Cic. Il est abusé de son esperance.
    \
        Fluitare spe dubiae horae. Horat. Estre incertain et en doubte du temps que quelque chose nous doibt advenir.
    \
        Spes eum frustratur. Lentulus Ciceroni. Il est frustré de son esperance.
    \
        Habere spem. Cic. Avoir esperance.
    \
        Reliqua plus habent spei, quam timoris. Cicero. Monstrent plus d'esperance.
    \
        Habere aliquid in spe. Cic. L'esperer.
    \
        Habere spem in manibus. Cic. Avoir certaine esperance.
    \
        Haeret spes in aliquo. Curt. Quand on ha sa derniere esperance en luy.
    \
        Impellere in spem. Cic. Poulser à esperance, Mettre en esperance.
    \
        Implere spem quam quis de nobis concepit, Vide IMPLEO. Accomplir et fournir à ce qu'on espere de nous.
    \
        Induci in spem. Cic. Estre induict à esperance.
    \
        Ingredi in spem. Cic. Commencer à esperer.
    \
        Iniicere spem. Cic. Bailler esperance.
    \
        Intercipere spem. Ouid. Rompre.
    \
        Interdictae spes. Ouid. Choses illicites et defendues, et qu'on ne doibt esperer.
    \
        Inueterascit spes. Cic. Elle se perd, et va à neant.
    \
        Irritus spei. Curt. Frustré de son esperance.
    \
        Labi spe. Caes. Decheoir de son esperance.
    \
        Laborare in spem. Ouid. Travailler en esperance d'en recevoir du profict.
    \
        Vana spe ludere aliquem. Virg. Decevoir aucun par vaine esperance.
    \
        Spem mentita seges. Horat. Quand on ne recueille point tant de bleds qu'on esperoit.
    \
        Nancisci spem. Cic. Avoir ou entrer en esperance.
    \
        Spe qua iubes nitemur. Cicero. Nous nous appuyrons sur ceste esperance.
    \
        Summam spem nuntiabant, fore vt Antonius cederet. Cic. Il nous annoncoyent qu'il y avoit grande esperance que, etc.
    \
        Obtenta me spes. Cic. Esperance me tient, J'ay esperance.
    \
        Omittere spem. Curt. Delaisser.
    \
        Orbari spe. Cic. Estre privé de son esperance.
    \
        Ostendere spem alicuius rei. Cic. Bailler esperance, Mettre en esperance.
    \
        Falsam spem ponere. Ouid. Delaisser.
    \
        Ponere spem in aliquo, vel in re aliqua. Cic. Mettre.
    \
        In arcto spem ponere. Ouid. Avoir petite esperance.
    \
        Id quidem in optima spe pono. Cic. Je tire cela en bonne esperance, J'espere tout bien de ce.
    \
        Plura ponuntur in spe, quam in pecuniis. Cic. Il y a plus d'esperance, que d'argent.
    \
        Praebere spem alicuius rei. Cassius ad Ciceronem. Donner esperance.
    \
        Praecidere vel incidere spem alicui. Ci. Luy rompre son esperance.
    \
        Intelligo ea spe istum fuisse praeditum, vt omnem rationem salutis in pecunia poneret. Cic. Qu'il a eu ceste esperance, etc.
    \
        Praesumere aliquid spe. Virgil. S'attendre tout asseureement d'avoir quelque chose.
    \
        Producere spem vitae. Tacit. Prolonger.
    \
        Proponere spem. Cic. Donner esperance.
    \
        Redintegrare spem. Caesar. Reprendre esperance.
    \
        Remorari spem. Cic. Retarder.
    \
        Sequi spem. Cic. Suyvre son profict.
    \
        Serenare spem vultu. Virg. Monstrer par face joyeuse, qu'on ha bonne esperance.
    \
        Subest spes. Curtius. Il y a esperance.
    \
        Subministrare spem alicuius sceleris. Sallust. Bailler occasion d'esperance.
    \
        Esse spe bona. Cic. Avoir bonne esperance.
    \
        In spe esse. Cic. Esperer.
    \
        In spe esse dicitur aliquid. Cic. Quand on ha esperance de luy.
    \
        Dum in spe pax fuit. Cic. Ce temps pendant qu'on esperoit la paix.
    \
        Spes est hunc aliquando tandem posse consistere. Cic. Il y a esperance.
    \
        Spes est de argento. Plaut. Il y a esperance de recouvrer argent.
    \
        Spes est in angusto. Celsus. Il y a peu d'esperance.
    \
        Spes erat in cursu. Ouid. L'esperance prosperoit.
    \
        Superare spem. Cic. Surmonter l'esperance qu'on ha de nous.
    \
        Teneri spe. Cic. Avoir esperance.
    \
        Illa ipsa spes exigua quae erat, videtur esse sublata. Cic. Ostee, Perdue.
    \
        Trahere spem mora. Ouid. Alonger.
    \
        Trahi spe exigua. Ouid. Avoir quelque peu d'esperance.
    \
        In spem venio appropinquare tuum aduentum. Cic. J'espere que tu viendras de brief, J'entre en esperance.
    \
        Si spem videro, aut ibidem opperiar, aut me ad te conferam. Cic. Si je voy qu'il y ait esperance.
    \
        Officio vincet omnes spes. Cic. Il fera mieulx qu'on n'espere.
    \
        Quam in spem me vocas? Cic. Quelle esperance me donnes tu?
    \
        Spem vultu simulat, premit altum corde dolorem. Virg. Il fait semblant d'estre joyeulx, mais, etc.
    \
        Spes, pro Metu. Stat. Dum spes nulla necis. Quand il n'avoit aucune doubte, ou crainte de la mort, On le tua par derriere, sans qu'il se doubtast qu'on le deust frapper.

    Dictionarium latinogallicum > spes

  • 111 volo

    [st1]1 [-] vŏlo, āvi, ātum, āre: - int. - a - voler.    - Cic. Nat. 2, 122 ; Div. 1, 120.    - sine pennis volare haud facilest, Plaut. Poen. (prov.): sans ailes, il n'est pas facile de voler.    - verba volant, scripta manent: les paroles s'envolent, les écrits restent.    - fama volat pulsum regnis cessisse paternis Idomenea ducem, Virg. En. 3: la rumeur court que le prince Idoménée est parti, expulsé du royaume de ses pères.    - volantes, ium, f.: les oiseaux. --- Lucr. 2, 1083; Virg. En. 6, 239. b - venir ou aller rapidement.    - per summa levis volat aequora curru, Virg. En. 5, 819: sur son char il vole légèrement à la surface des flots.    - cf. Virg. G. 3, 181; En. 12, 650.    - volasse eum, non iter fecisse diceres, Cic. Phil. 10, 11: on eût dit qu'il avait volé et non voyagé.    - en parl. de traits Enn., Cat., Lucr., Sall. J. 60, 2; Liv. 26, 44, 7, etc.    - litterae Capuam ad Pompeium volare dicebantur, Cic. Att. 2, 19, 3: on dit qu'une lettre s'est envolée aussitôt vers Pompée à Capoue [par exprès]. --- cf. Cic. Att. 6, 4, 3.    - volat aetas, Cic Tusc. I, 76: le temps vole.    - poét. avec inf. volat pellere... V.-Flac. 4, 407: elle vole pour chasser. [st1]2 [-] vŏlo, vīs, vult, vŏlŭi, velle: - tr. -    - cf. gr. βολ-, βούλομαι.    - formes anciennes volt, voltis, souvent conservées, p. ex. d. Cic. Sest. 90; Rep. 3, 45; Verr. 5, 11; Sest. 64, etc. === vin = visne Plaut., Ter.; Hor. S. 1, 9, 69 === sis = si vis Plaut. Cap. 179, etc. --- part. fut. voliturus, Serv. d. Virg. En. 5, 712. --- sultis = si voltis, Plaut. Stich. 1, 2, 8; id. As. prol. 1; id. Capt. 2, 3, 96; 3, 5, 9; 4, 4, 11.    - voir la conjugaison. a - vouloir, désirer, souhaiter.    - absol (mulieres) nolunt ubi velis, Ter. Eun. 813: (les femmes) ne veulent pas quand tu veux. --- cf. Cic. Att. 7, 11, 2.    - tarde velle nolentis est, Sen. Ben. 2, 5, 4: vouloir tard, c'est ne pas vouloir.    - quid volui misero mihi? Virg.: malheureux! qu'ai-je souhaité?    - velle, Cic. Tusc. 1, 88: le vouloir, l'idée de volonté.    - velim nolim, Cic. Nat. 1, 17: que je veuille ou non, bon gré mal gré.    - velis nolis Sen. Brev. 8, 5; velit nolit, Sen. Vit. 4, 4; velint nolint, Sen. Ep. 117, 4: bon gré mal gré.    - sive velint sive nolint, Liv. 8, 2, 13: bon gré mal gré.    - quibus bellum volentibus erat probare exemplum, Tac. Agr, 18, 4: ceux qui désiraient la guerre approuvent cet exemple.    - alicujus causā velle: vouloir dans l'intérêt de qqn = vouloir du bien à qqn, avoir en vue son intérêt, vouloir lui faire plaisir, etc.    - cf. Cic. Fam. 16, 17, 2 ; Att. 13, 49, 1, etc. ; Caecil. 21.    - omnia alicujus causā velle, Cic. Fam. 13, 55, 1; Verr. 2, 64: vouloir obliger qqn en tout.    - aquam velim, Plaut. Amp. 1058: je voudrais de l'eau.    - cf. Curc. 90, etc. ; Ter. And. 697, etc.    - nummos volo, Cic. Verr. 3, 196: c'est de l'argent que je veux.    - pacem velle, Cic. Att. 13, 32, 2: vouloir la paix.    - amplius obsidum velle, Caes. BG. 6, 9, 8: vouloir un plus grand nombre d'otages.    - faciam quod vultis, Cic. Rep. 1, 38: je ferai ce que vous voulez.    - quid amplius vultis? Cic. Verr. 3, 152: que voulez-vous de plus?    - quidquid volt, valde volt, Cic. Att. 14, 1,2: tout ce qu'il veut, il le veut bien.    - num quid vis? ou num quid vis aliud? [formule pour prendre congé]: as-tu qqch à me dire, à me demander? tu n'as plus rien à me dire?    - cf. Plaut. Amp. 538; 540, etc.; Ter. Ad. 432 ; Eun. 191, etc.    - num quid vellem non rogavit, Cic. Att. 6, 3, 6: il n'a pas pris congé de moi.    - frequentia rogantium num quid vellet, Liv. 6, 34, 7: la foule des gens qui lui demandaient ses ordres.    - nemo rogavit num quid in Sardiniam vellem, Cic. Q. 2, 2, 1: personne ne m'a demandé si j'avais des commissions pour la Sardaigne.    - alicujus causā omnia velle: vouloir obliger qqn en tout.    - avec inf. poetae post mortem nobilitari volunt, Cic. Tusc. 1, 34: les poètes veulent la gloire après leur mort.    - regiones cognoscere volebat, Caes. BG. 3, 7: il voulait se renseigner sur le pays.    - si vis homo esse, Cic. Att. 4, 15, 2: si tu veux être homme. --- cf. Cic. Fam. 1, 7, 1.    - Platonici volumus esse, Cic. Off. 1, 2: nous voulons être Platoniciens.    - avec inf. parf. neminem notasse volui, Liv. 24, 16, 11: je n'ai pas voulu avoir mis une marque = je n'ai pas voulu qu'une marque fût mise. --- cf. Liv. 32, 21, 33.    - delicta, quibus ignovisse velimus, Hor. P. 347: des défauts pour lesquels nous voudrions que le pardon fût acquis.    - inf. à tirer de l'entourage nec tantum proficiebam quantum volebam, Cic. Att. 1, 17, 1: je n'avais pas tout le succès que je voulais [avoir].    - licere, si velint... considere, Caes. BG. 4, 8, 3, [il répond] qu'ils peuvent, s'ils le veulent, s'arrêter.    - ellipse de l'inf. ire Arpinum volebamus, Cic. Att. 9, 1, 3: j'ai l'intention d'aller à Arpinum.    - cf. Cic. Att. 14, 7, 2; Tac. An. 12, 42.    - avec prop. inf. Germanos suis rebus timere voluit, Caes. BG. 4, 16: il voulut que les Germains eussent peur pour eux-mêmes.    - inf. au pass. impers. mihi volo ignosci, Cic. de Or. 1, 130: je veux l'indulgence pour moi.    - regnari volebant, Liv. 1, 17, 3: ils voulaient qu'on régnât (ils voulait un roi.    - dicebas te velle quae egissem bene et feliciter evenire, Cic. Fam. 4, 14, 1: tu m'exprimais tes voeux pour l'heureux succès de mon acte.    - vult se esse carum suis, Cic. CM 73: il veut garder l'affection de ses amis.    - cf. Cic. Or. 117; de Or. 1, 112; 2, 95; Off. 1, 113.    - avec inf. parf. pass. Corinthum extinctam esse voluerunt, Cic. Pomp. 11: ils voulurent la destruction de Corinthe [état permanent].    - cf. Cic. de Or. 1, 253; Att. 1, 17, 7.    - pass. impers. veteranis cautum esse volumus, Cic. Phil. 2, 59: je désire que des ménagements soient pris à l'égard des vétérans. --- cf. Cic. Caecil. 21.    - ellipse de esse domestica cura te levatum volo, Cic. Q. 3, 9, 3: je désire te voir sans inquiétude sur la famille.    - cf. Cic. Att. 8, 3, 4; Verr. 4, 64.    - te visum velim, Ter. Phorm. 432: je voudrais te voir.    - velle Pompeium se Caesari purgatum, Caes. BC. 1, 8: [il dit] que Pompée désire avoir sa justification aux yeux de César.    - pass. impers. liberis consultum volumus, Cic. Fin. 3, 57: nous voulons qu'il soit pourvu aux intérêts des enfants.    - avec attribut et ellipse de esse te salvum volunt, Cic. Verr. 4, 150: ils désirent que tu sois sauvé.    - qui se populares volunt, Cic. Off. 2, 78: ceux qui veulent être populaires.    - cf. Cic. de Or. 2, 246; Fin. 2, 33; 4, 19; Tusc. 5, 54.    - sujet et inf. s.-ent. neque facile est ut irascatur cui tu velis judex, Cic. de Or. 2, 190 = cui tu eum irasci velis: il n'est pas facile que le juge s'irrite contre celui que tu veux. --- cf. Cic. Sest. 82.    - avec subj. volo exquiras, Cic. Att. 8, 12, 6: je désire que tu recherches.    - tu ad me scribas velim quam diligentissime, Cic. Fam. 7: je voudrais que tu m'écrives avec le plus grand soin.    - cf. Cic. Att. 13, 29, 2; 13, 32, 3.    - visne videamus... Cic. Rep. 1, 15: veux-tu que nous examinions....    - volo hoc oratori contingat ut, Cic. Br. 290: je souhaite à l'orateur ce résultat que... cf. Cic. de Or. 2, 88.    - quam vellem.... tibi dicere liberet, Cic. Br. 248: combien j'aurais voulu qu'il te plût de parler...    - cf. Cic. Verr. 3, 225; Cael. 7; Att. 15, 4, 4.    - velim, ne intermittas, Cic. Att. 11, 12, 4, je voudrais que tu ne cesses pas de.    - cf. Cic. Fin. 1, 26 ; Plaut. Rud. 1067.    - avec ut Ter. Haut. 1027 ; Cic. Vat. 14 ; 17 ; 21; 29 ; Att. 10, 16, 1; Fam. 7, 31, 2; Sull. 1; Tusc. 5, 83; Q. 2, 8, 1.    - ut ne Cic. Dom. 44 ; Fam. 4, 14, 4. b - vouloir, décider, ordonner (formule pour proposer au peuple une loi, ou une mesure quelconque).    - velitis, jubeatis, Quirites, ut... daignez vouloir et ordonner, Romains, que... [cf. l'expression consacrée "plaise à la cour (au tribunal) ordonner"].    - cf. Cic. Dom. 44; Pis. 72 ; Liv. 38, 54, 3.    - interr. ind. dépendant de rogare ou rogatio tribuno pl. rogante vetitis jubeatisne... Cic. Dom. 80, le tribun de la petite plèbe vous demandant si vous voulez et ordonnez...    - rogatus in haec verba populus, velitis jubeatisne... Liv. 22, 10, 2: on consulta le peuple suivant cette formule [en demandant si vous voulez...]: voulez-vous, ordonnez-vous...?    - patres rogationem ad populum Terri jusserunt vellent juberentne... Liv. 36, 1, 5: les sénateurs firent soumettre au peuple cette demande: s'il voulait et ordonnait que...    - d. le style ind. vellent juberent Liv. 31, 6, 1.    - avec prop. inf. majores voluerunt... Cic. Agr. 2, 26: nos ancêtres ont établi que.    - cf. Cic. Amer. 70; Tull. 49; Div. 1, 95. c - avoir telle, telle opinion, prétendre, soutenir.    - vultis nihil esse in natura... Cic. CM. Nat. 3, 36: votre opinion est qu'il n'y a rien dans la nature...    - cf. Cic. Div. 2, 93; Tusc. 1, 20; Fin. 3, 36. d - affirmer, soutenir.    - Cic. Cael. 53; Planc. 84; de Or. 1, 235, etc. g - aimer mieux, préférer (= malo).    - famaene credi velis... quam posteris eam spectaculo esse? Liv. 25, 29, 6: aimerais-tu mieux qu'on s'en rapportât à la renommée [pour savoir combien était grande cette ville] que d'en laisser la vue à la postérité ?    - cf. Liv. 3, 68, 11; Cic. Inv. 2, 5. h - redondance.    - nolite velle, ne veuillez pas.    - cf. Cic. Cael. 79; Mur. 50; Balb. 64; Phil. 7, 25; Nep. Att. 4, 2; Liv. 7, 40, 16. k - expressions remarquables.    - velle alicui bene (male): être bien (mal) disposé pour qqn.    - quid sibi vult? a) [avec un nom de ch. pour sujet] que signifie ? que veut dire ?    - quid illas sibi statuas volunt ? Cic. Verr. 2, 150: que signifient ces statues ?    - cf. Cic. Verr. 3, 118; 186; Leg. 3, 33.    - avec un nom de pers. ou de chose personnifiée quid tibi vis ? Cic. de Or. 2, 269: à quoi veux-tu en venir? que médites-tu ?    - quid igitur sibi volt pater? Ter And. 375: qu'est-ce donc que veut mon père ?    - quidnam voluisti tibi, infelix, Phaedr.: à quoi as-tu songé, malheureux? (quelle idée as-tu eue?)    - avaritia senilis quid sibi velit non intellego, Cic. CM 66: la cupidité chez les vieillards, à quoi rime-t-elle ? je ne le comprends pas.    - cf. Cic. Dom. 29; Caes. BG. 1, 44, 8.    - sans sibi quid comitatus nostri, quid gladii volunt? Cic. Mil. 10: que signifient nos escortes, nos glaives?    - quid vult concursus? Virg.: pourquoi cette affluence?    - avec deux acc., un pron. n. et un pron. pers. numquid aliud me vis? Ter. Phorm. 151: as-tu encore qqch à me dire?    - quid ego te velim, scies, Ter. And. 536: ce que j'ai à te dire, tu le sauras.    - respondit, si quid ille se velit, illum ad se venire oportere, Caes. BG. 1, 34, 2: il répondit que s'il voulait qqch de lui, il devait venir le trouver.    - acc. du nom de pers. aliquem (s.-ent. alloqui) velle: vouloir parler à qqn.    - Plaut. Cap. 602, etc.; Cic. Att. 10, 16, 4. [st1]3 [-] vŏlo, ōnis, m. (surtout au plur.): esclave enrôlé volontairement (après rachat aux frais du trésor public), volontaire (esclave enrôlé).    - Liv. 22, 57, 11; Val. Max. 7, 6, 1; Paul. Diac. p. 370; Macr. S. 1, 11, 30; Liv. 23, 35, 6; 23, 32, 1; Capitol. Anton. Phil. 21, 6; Macr. S. 1, 11, 30.
    * * *
    [st1]1 [-] vŏlo, āvi, ātum, āre: - int. - a - voler.    - Cic. Nat. 2, 122 ; Div. 1, 120.    - sine pennis volare haud facilest, Plaut. Poen. (prov.): sans ailes, il n'est pas facile de voler.    - verba volant, scripta manent: les paroles s'envolent, les écrits restent.    - fama volat pulsum regnis cessisse paternis Idomenea ducem, Virg. En. 3: la rumeur court que le prince Idoménée est parti, expulsé du royaume de ses pères.    - volantes, ium, f.: les oiseaux. --- Lucr. 2, 1083; Virg. En. 6, 239. b - venir ou aller rapidement.    - per summa levis volat aequora curru, Virg. En. 5, 819: sur son char il vole légèrement à la surface des flots.    - cf. Virg. G. 3, 181; En. 12, 650.    - volasse eum, non iter fecisse diceres, Cic. Phil. 10, 11: on eût dit qu'il avait volé et non voyagé.    - en parl. de traits Enn., Cat., Lucr., Sall. J. 60, 2; Liv. 26, 44, 7, etc.    - litterae Capuam ad Pompeium volare dicebantur, Cic. Att. 2, 19, 3: on dit qu'une lettre s'est envolée aussitôt vers Pompée à Capoue [par exprès]. --- cf. Cic. Att. 6, 4, 3.    - volat aetas, Cic Tusc. I, 76: le temps vole.    - poét. avec inf. volat pellere... V.-Flac. 4, 407: elle vole pour chasser. [st1]2 [-] vŏlo, vīs, vult, vŏlŭi, velle: - tr. -    - cf. gr. βολ-, βούλομαι.    - formes anciennes volt, voltis, souvent conservées, p. ex. d. Cic. Sest. 90; Rep. 3, 45; Verr. 5, 11; Sest. 64, etc. === vin = visne Plaut., Ter.; Hor. S. 1, 9, 69 === sis = si vis Plaut. Cap. 179, etc. --- part. fut. voliturus, Serv. d. Virg. En. 5, 712. --- sultis = si voltis, Plaut. Stich. 1, 2, 8; id. As. prol. 1; id. Capt. 2, 3, 96; 3, 5, 9; 4, 4, 11.    - voir la conjugaison. a - vouloir, désirer, souhaiter.    - absol (mulieres) nolunt ubi velis, Ter. Eun. 813: (les femmes) ne veulent pas quand tu veux. --- cf. Cic. Att. 7, 11, 2.    - tarde velle nolentis est, Sen. Ben. 2, 5, 4: vouloir tard, c'est ne pas vouloir.    - quid volui misero mihi? Virg.: malheureux! qu'ai-je souhaité?    - velle, Cic. Tusc. 1, 88: le vouloir, l'idée de volonté.    - velim nolim, Cic. Nat. 1, 17: que je veuille ou non, bon gré mal gré.    - velis nolis Sen. Brev. 8, 5; velit nolit, Sen. Vit. 4, 4; velint nolint, Sen. Ep. 117, 4: bon gré mal gré.    - sive velint sive nolint, Liv. 8, 2, 13: bon gré mal gré.    - quibus bellum volentibus erat probare exemplum, Tac. Agr, 18, 4: ceux qui désiraient la guerre approuvent cet exemple.    - alicujus causā velle: vouloir dans l'intérêt de qqn = vouloir du bien à qqn, avoir en vue son intérêt, vouloir lui faire plaisir, etc.    - cf. Cic. Fam. 16, 17, 2 ; Att. 13, 49, 1, etc. ; Caecil. 21.    - omnia alicujus causā velle, Cic. Fam. 13, 55, 1; Verr. 2, 64: vouloir obliger qqn en tout.    - aquam velim, Plaut. Amp. 1058: je voudrais de l'eau.    - cf. Curc. 90, etc. ; Ter. And. 697, etc.    - nummos volo, Cic. Verr. 3, 196: c'est de l'argent que je veux.    - pacem velle, Cic. Att. 13, 32, 2: vouloir la paix.    - amplius obsidum velle, Caes. BG. 6, 9, 8: vouloir un plus grand nombre d'otages.    - faciam quod vultis, Cic. Rep. 1, 38: je ferai ce que vous voulez.    - quid amplius vultis? Cic. Verr. 3, 152: que voulez-vous de plus?    - quidquid volt, valde volt, Cic. Att. 14, 1,2: tout ce qu'il veut, il le veut bien.    - num quid vis? ou num quid vis aliud? [formule pour prendre congé]: as-tu qqch à me dire, à me demander? tu n'as plus rien à me dire?    - cf. Plaut. Amp. 538; 540, etc.; Ter. Ad. 432 ; Eun. 191, etc.    - num quid vellem non rogavit, Cic. Att. 6, 3, 6: il n'a pas pris congé de moi.    - frequentia rogantium num quid vellet, Liv. 6, 34, 7: la foule des gens qui lui demandaient ses ordres.    - nemo rogavit num quid in Sardiniam vellem, Cic. Q. 2, 2, 1: personne ne m'a demandé si j'avais des commissions pour la Sardaigne.    - alicujus causā omnia velle: vouloir obliger qqn en tout.    - avec inf. poetae post mortem nobilitari volunt, Cic. Tusc. 1, 34: les poètes veulent la gloire après leur mort.    - regiones cognoscere volebat, Caes. BG. 3, 7: il voulait se renseigner sur le pays.    - si vis homo esse, Cic. Att. 4, 15, 2: si tu veux être homme. --- cf. Cic. Fam. 1, 7, 1.    - Platonici volumus esse, Cic. Off. 1, 2: nous voulons être Platoniciens.    - avec inf. parf. neminem notasse volui, Liv. 24, 16, 11: je n'ai pas voulu avoir mis une marque = je n'ai pas voulu qu'une marque fût mise. --- cf. Liv. 32, 21, 33.    - delicta, quibus ignovisse velimus, Hor. P. 347: des défauts pour lesquels nous voudrions que le pardon fût acquis.    - inf. à tirer de l'entourage nec tantum proficiebam quantum volebam, Cic. Att. 1, 17, 1: je n'avais pas tout le succès que je voulais [avoir].    - licere, si velint... considere, Caes. BG. 4, 8, 3, [il répond] qu'ils peuvent, s'ils le veulent, s'arrêter.    - ellipse de l'inf. ire Arpinum volebamus, Cic. Att. 9, 1, 3: j'ai l'intention d'aller à Arpinum.    - cf. Cic. Att. 14, 7, 2; Tac. An. 12, 42.    - avec prop. inf. Germanos suis rebus timere voluit, Caes. BG. 4, 16: il voulut que les Germains eussent peur pour eux-mêmes.    - inf. au pass. impers. mihi volo ignosci, Cic. de Or. 1, 130: je veux l'indulgence pour moi.    - regnari volebant, Liv. 1, 17, 3: ils voulaient qu'on régnât (ils voulait un roi.    - dicebas te velle quae egissem bene et feliciter evenire, Cic. Fam. 4, 14, 1: tu m'exprimais tes voeux pour l'heureux succès de mon acte.    - vult se esse carum suis, Cic. CM 73: il veut garder l'affection de ses amis.    - cf. Cic. Or. 117; de Or. 1, 112; 2, 95; Off. 1, 113.    - avec inf. parf. pass. Corinthum extinctam esse voluerunt, Cic. Pomp. 11: ils voulurent la destruction de Corinthe [état permanent].    - cf. Cic. de Or. 1, 253; Att. 1, 17, 7.    - pass. impers. veteranis cautum esse volumus, Cic. Phil. 2, 59: je désire que des ménagements soient pris à l'égard des vétérans. --- cf. Cic. Caecil. 21.    - ellipse de esse domestica cura te levatum volo, Cic. Q. 3, 9, 3: je désire te voir sans inquiétude sur la famille.    - cf. Cic. Att. 8, 3, 4; Verr. 4, 64.    - te visum velim, Ter. Phorm. 432: je voudrais te voir.    - velle Pompeium se Caesari purgatum, Caes. BC. 1, 8: [il dit] que Pompée désire avoir sa justification aux yeux de César.    - pass. impers. liberis consultum volumus, Cic. Fin. 3, 57: nous voulons qu'il soit pourvu aux intérêts des enfants.    - avec attribut et ellipse de esse te salvum volunt, Cic. Verr. 4, 150: ils désirent que tu sois sauvé.    - qui se populares volunt, Cic. Off. 2, 78: ceux qui veulent être populaires.    - cf. Cic. de Or. 2, 246; Fin. 2, 33; 4, 19; Tusc. 5, 54.    - sujet et inf. s.-ent. neque facile est ut irascatur cui tu velis judex, Cic. de Or. 2, 190 = cui tu eum irasci velis: il n'est pas facile que le juge s'irrite contre celui que tu veux. --- cf. Cic. Sest. 82.    - avec subj. volo exquiras, Cic. Att. 8, 12, 6: je désire que tu recherches.    - tu ad me scribas velim quam diligentissime, Cic. Fam. 7: je voudrais que tu m'écrives avec le plus grand soin.    - cf. Cic. Att. 13, 29, 2; 13, 32, 3.    - visne videamus... Cic. Rep. 1, 15: veux-tu que nous examinions....    - volo hoc oratori contingat ut, Cic. Br. 290: je souhaite à l'orateur ce résultat que... cf. Cic. de Or. 2, 88.    - quam vellem.... tibi dicere liberet, Cic. Br. 248: combien j'aurais voulu qu'il te plût de parler...    - cf. Cic. Verr. 3, 225; Cael. 7; Att. 15, 4, 4.    - velim, ne intermittas, Cic. Att. 11, 12, 4, je voudrais que tu ne cesses pas de.    - cf. Cic. Fin. 1, 26 ; Plaut. Rud. 1067.    - avec ut Ter. Haut. 1027 ; Cic. Vat. 14 ; 17 ; 21; 29 ; Att. 10, 16, 1; Fam. 7, 31, 2; Sull. 1; Tusc. 5, 83; Q. 2, 8, 1.    - ut ne Cic. Dom. 44 ; Fam. 4, 14, 4. b - vouloir, décider, ordonner (formule pour proposer au peuple une loi, ou une mesure quelconque).    - velitis, jubeatis, Quirites, ut... daignez vouloir et ordonner, Romains, que... [cf. l'expression consacrée "plaise à la cour (au tribunal) ordonner"].    - cf. Cic. Dom. 44; Pis. 72 ; Liv. 38, 54, 3.    - interr. ind. dépendant de rogare ou rogatio tribuno pl. rogante vetitis jubeatisne... Cic. Dom. 80, le tribun de la petite plèbe vous demandant si vous voulez et ordonnez...    - rogatus in haec verba populus, velitis jubeatisne... Liv. 22, 10, 2: on consulta le peuple suivant cette formule [en demandant si vous voulez...]: voulez-vous, ordonnez-vous...?    - patres rogationem ad populum Terri jusserunt vellent juberentne... Liv. 36, 1, 5: les sénateurs firent soumettre au peuple cette demande: s'il voulait et ordonnait que...    - d. le style ind. vellent juberent Liv. 31, 6, 1.    - avec prop. inf. majores voluerunt... Cic. Agr. 2, 26: nos ancêtres ont établi que.    - cf. Cic. Amer. 70; Tull. 49; Div. 1, 95. c - avoir telle, telle opinion, prétendre, soutenir.    - vultis nihil esse in natura... Cic. CM. Nat. 3, 36: votre opinion est qu'il n'y a rien dans la nature...    - cf. Cic. Div. 2, 93; Tusc. 1, 20; Fin. 3, 36. d - affirmer, soutenir.    - Cic. Cael. 53; Planc. 84; de Or. 1, 235, etc. g - aimer mieux, préférer (= malo).    - famaene credi velis... quam posteris eam spectaculo esse? Liv. 25, 29, 6: aimerais-tu mieux qu'on s'en rapportât à la renommée [pour savoir combien était grande cette ville] que d'en laisser la vue à la postérité ?    - cf. Liv. 3, 68, 11; Cic. Inv. 2, 5. h - redondance.    - nolite velle, ne veuillez pas.    - cf. Cic. Cael. 79; Mur. 50; Balb. 64; Phil. 7, 25; Nep. Att. 4, 2; Liv. 7, 40, 16. k - expressions remarquables.    - velle alicui bene (male): être bien (mal) disposé pour qqn.    - quid sibi vult? a) [avec un nom de ch. pour sujet] que signifie ? que veut dire ?    - quid illas sibi statuas volunt ? Cic. Verr. 2, 150: que signifient ces statues ?    - cf. Cic. Verr. 3, 118; 186; Leg. 3, 33.    - avec un nom de pers. ou de chose personnifiée quid tibi vis ? Cic. de Or. 2, 269: à quoi veux-tu en venir? que médites-tu ?    - quid igitur sibi volt pater? Ter And. 375: qu'est-ce donc que veut mon père ?    - quidnam voluisti tibi, infelix, Phaedr.: à quoi as-tu songé, malheureux? (quelle idée as-tu eue?)    - avaritia senilis quid sibi velit non intellego, Cic. CM 66: la cupidité chez les vieillards, à quoi rime-t-elle ? je ne le comprends pas.    - cf. Cic. Dom. 29; Caes. BG. 1, 44, 8.    - sans sibi quid comitatus nostri, quid gladii volunt? Cic. Mil. 10: que signifient nos escortes, nos glaives?    - quid vult concursus? Virg.: pourquoi cette affluence?    - avec deux acc., un pron. n. et un pron. pers. numquid aliud me vis? Ter. Phorm. 151: as-tu encore qqch à me dire?    - quid ego te velim, scies, Ter. And. 536: ce que j'ai à te dire, tu le sauras.    - respondit, si quid ille se velit, illum ad se venire oportere, Caes. BG. 1, 34, 2: il répondit que s'il voulait qqch de lui, il devait venir le trouver.    - acc. du nom de pers. aliquem (s.-ent. alloqui) velle: vouloir parler à qqn.    - Plaut. Cap. 602, etc.; Cic. Att. 10, 16, 4. [st1]3 [-] vŏlo, ōnis, m. (surtout au plur.): esclave enrôlé volontairement (après rachat aux frais du trésor public), volontaire (esclave enrôlé).    - Liv. 22, 57, 11; Val. Max. 7, 6, 1; Paul. Diac. p. 370; Macr. S. 1, 11, 30; Liv. 23, 35, 6; 23, 32, 1; Capitol. Anton. Phil. 21, 6; Macr. S. 1, 11, 30.
    * * *
    I.
        Volo, volas, volare. Virgil. Voler.
    \
        Nauis volat. Vogue legierement.
    \
        Ne me frustra illic expectet, vola. Terent. Va legierement.
    \
        Volat aetas. Cic. S'en va et se passe legierement.
    \
        Volant literae. Cic. Quand on les porte soubdainement et en diligence.
    II.
        Volo, vis, vult, volui, velle. Virgil. Vouloir.
    \
        Volo te, Subaudi, alloqui: et, Volo te paucis, aut tribus verbis. Plaut. Je veulx parler à toy.
    \
        Te tribus verbis volo. Plaut. Je te veulx dire trois mots.
    \
        Velint nolint. Plin. iunior. Vueillent ou non, Maulgré euls.
    \
        Velit nolit, scire difficile est. Cic. S'il le veult ou non.
    \
        Quem locum volo tibi esse notum. Brutus ad Ciceronem. Je desire que, etc.
    \
        Volo omnia tua causa. Cic. Je vouldroye faire pour toy tout ce qu'il me seroit possible, Je te vouldroye faire tout plaisir.
    \
        Volo valde eius causa. Cic. Je vouldroye grandement luy faire plaisir.
    \
        Volo tua causa, absolute. Cic. Je te vouldroye faire plaisir.
    \
        Quid vultis amplius? Cic. Que demandez vous d'advantage?
    \
        Volo tibi hunc honorem Deum fortunare. Cic. Je desire fort que, etc.
    \
        Volo tuam gratiam. Plaut. Je desire d'estre en ta grace.
    \
        Volo me excusatum istis. Cic. Je desire fort d'estre excusé envers euls.
    \
        Volo vos oratos esse. Plaut. Je vous prie.
    \
        Vt veniret miles, velim. Plaut. Je vouldroye bien que le gendarme vint.
    \
        Quatuor naturas ex quo omnia constare censet, diuinas esse vult. Cic. Il est d'opinion et fantasie que, etc.
    \
        Quid sibi vult istud? Cic. Que signifie cecy?

    Dictionarium latinogallicum > volo

  • 112 consulo

    cōnsulo, suluī, sultum, ere (vgl. cōnsul, cōnsilium), I) zu Rate gehen, Rat pflegen, beratschlagen, sich beraten, überlegen, a) im allg.: α) ganz absol. (s. Fabri Sall. Cat. 51, 4. Drak. u. Fabri Liv. 21, 16, 2), od. m. Ang. was? = worüber? durch allg. od. homogenen Acc., consulam, ich will mir's überlegen, Plaut.: etiam consulis? du überlegst dir's (besinnst dich) noch? Plaut.: post consulam, Ter.: et prius quam incipias consulto et ubi consulueris mature facto opus est, Sall.: facto non consulto in tali periculo opus esse, Handeln, nicht Überlegen tue in s. G. not, Sall.: u. so ubi facto magis quam consulto opus esset, Tac.: quia consulendi res non dabat spatium, Liv.: trepidare magis quam consulere, Liv.: in rebus secundis sapere et consulere meminisse, Liv.: consulens curia, Hor. – m. allg. od. homogenem Acc. = etwas beraten, über etw. sich beraten, rem delatam consulere, Liv.: rem nulli obscuram consulis, Verg.: consulta sunt consilia, Plaut.: re consultā et exploratā, Cic. – β) absol. od. m. allg. Acc. u. m. Ang. wie? u. dgl. durch Advv. u. dgl. od. durch Praepp., c. male, Sall.: c. bene, perverse, Sall.: de integro, Liv.: tamquam integrā re cum suis, Liv.: vestram omnium vicem (statt eurer aller), Liv.: in longitudinem, an die Zukunft denken, Ter.: in rem sapienter, Iustin.: in medium, in commune (für das allgemeine Beste),
    ————
    Verg., Liv. u.a. (s. Ruhnk. Ter. Andr. 3, 3, 16. Drak. u. Fabri Liv. 24, 22, 15. Mützell Curt. 5, 9 [27], 14): so auch in publicum, Plin. ep.: in unum, Tac. – m. allg. Acc., neque parari neque consuli quicquam occulte potest, Sall.: nihil salutare in medium consulebatur, Liv.: quae reges atque populi male consuluerint, worin sich schlimm beraten haben, Sall. – γ) m. Ang. in betreff wessen? worüber? durch de u. Abl., de communibus negotiis, Sall.: omnibus de rebus, Tac.: u. (Passiv unpers.) postquam bello confecto de Rhodiis consultum est, Sall. – od. durch indir. Fragesatz, quid agant, consulunt, Caes.: si Hannibal consulat, an in Italia remaneat, an domum redeat, Cornif. rhet.: consulite, utrum praesens deditio eorum fieri possit, an in diem differatur, Liv.: consulere, bellumne sit cum Romanis an pax habenda, Iustin. – δ) Partiz. consulens, als Übersetzung von βουλαιος, der Beratende, als Beiname Jupiters, Vopisc. Firm. 3. § 4.
    b) (prägn.) einen Beschluß fassen, beschließen, Maßregeln ergreifen, verfahren, α) ganz absol., si od. quod si dominus non consuluerit (Maßregeln ergreift), Sulp. Sev. chron. 1, 18. § 4 u. 5. – β) m. allg. Acc., tun consulis quicquam, Ter. – zugl. m. ut u. Konj., ut id consulerem, interea vita ut in tuto foret, Ter. – γ) absol. od. m. allg. Acc. u. m. Ang. wie? durch Advv. od. durch Praepp., libere c. ad summam
    ————
    rerum, mit Rücksicht auf das allgemeine Beste (Ggstz. omnia agere ad praescriptum), Caes.: nullis certis mandatis ex re (nach den Umständen), Tac.: sapienter in rem, mit Weisheit sachdienliche Maßregeln ergreifen, Iustin.: bene c. decreto memoriam alcis abolendo, Val. Max. – m. allg. Acc., quae reges atque populi male consuluerint, Sall. – δ) absol. od. m. allg. Acc. u. m. Ang. in betreff wessen? durch de m. Abl., gew. zugl. m. Ang. wie? durch Advv. od. Abl. modi (s. Dietsch Sall. Iug. 95, 3), aliter mihi de illis ac de me ipso consulendum est, Cic.: c. de uxore honestius (anständiger) Sall.: de perfugis gravius quam de fugitivis, Liv.: de vita atque tergo (plebei) regio more, Sall. fr. – m. allg. Acc., per fortunas tuas, Cicero, per liberos te oro et obsecro, ne quid gravius de salute et incolumitate tua consulas, Cael. in Cic. ep. – ε) absol. od. m. allg. Acc. u. m. Ang. gegen wen? durch in od. (selten) adversus od. advorsum m. Akk. u. zugl. m. Ang. wie? durch Advv. (s. Benecke Iustin. 1, 7, 10), c. adversus futuram famem, Sulp. Sev.: crudeliter in plebem, Iustin., od. in deditos victosque, Liv.: u. (Passiv unpers.) in humiliores libidinose crudeliterque consulebatur, Liv.: nec in deditos gravius consultum, Curt. – m. allg. Acc., nihil in quemquam superbe ac violenter, Liv.: quia pessume (schlimmer als schlimm) istuc (= istoc) in te atque in illum consulis, si etc., Ter.: si quid in Croesum crude-
    ————
    lius consuluisset, Iustin.: qui nil aliud nisi quod sibi soli placet consulit advorsum filium, nugas agit, Plaut.
    c) (prägn.) für jmd. od. etw. Rat schaffen, sorgen, Sorge tragen, auf etw. bedacht sein, jmdm. helfen, einer Sache abhelfen, für etw. arbeiten, zuw. auch = auf jmd. od. etw. schonende Rücksicht nehmen, jmd. od. etw. schonen, verschonen (oft verb. consulere ac prospicere, prospicere et consulere, consulere ac providere; Ggstz. neglegere alqm od. alqd), α) m. Dat.: parti civium consulere, partem neglegere, Cic.: c. multis civibus, Cic.: miseris civibus, Sall.: sibi, sich selbst helfen, auf seine Rettung bedacht sein, Cic. u. Caes.: c. militibus, Liv.: pupillo, Cic.: fugientibus, Tac.: non populo, non senatui, ne templis quidem ac delubris deorum, Tac.: alcis commodis et utilitati et saluti, Cic.: dignitati alcis, Cic.: concordiae, Liv.: irae magis quam famae, Suet.: securitati magis quam potentiae, Tac.: timori magis quam religioni, Caes.: fortunis alcis od. suis, Liv. u. Caes.: rebus suis, Nep.: saluti suorum, Cic.: suae ac militum saluti, Caes.: alcis vitae schonen, Caes.: valetudini suae, Cic.: vitae et fortunis suis, Cic.: voci laterique, Stimme u. Lunge schonen (v. Redner), Plin. ep. – m. Ang. wie? durch Advv., alci male, bene, Plaut.: alci optime, Cic.: patriae male in eo (dabei), Nep.: sibi minus commode, Caes. in Cic. ep.: suae vitae durius (euphe-
    ————
    mist. = Hand an sich legen, sich entleiben), Caes. – m. Abl. (durch), manu (durch Kampf) militibus, Sall.: etiam atque etiam quaeso et peto, ut quibuscumque rebus poteris, prospicias et consulas rationibus meis, Cic. ep.: timori alcis cotidie singulis vel etiam binis epistulis, Plin. ep.: sumptibus aliquanto rectius suā continentiā, quam alienā contumeliā, Plin. ep. – β) m. allg. Acc.: sed tamen aliquid consuli et prospici poterit, Cic. ad Att. 11, 14, 2. – γ) m. folg. ut od. ne u. Konj.: consulere ac prospicere od. consulere atque providere, ut etc., Cic. II. Verr. 1, 153; Cat. 2, 26: custodire et c. longe, ne etc., Verg. Aen. 9, 322: u. so ne deficerent, consulendum esse, Cels. 3, 4. p. 80, 13 D. – δ) bei vorherg. Negation m. folg. quo minus u. Konj., ne pupillo tutores propinqui consulerent quo minus fortunis omnibus everteretur, Cic. Verr. 3, 16. – ε) m. folg. si u. Konj., qui vomere bis in mense vult, melius consulet (sc. sibi), si biduo continuarit, der wird besser tun, Cels. 1, 3. p. 19, 33 D.
    d) in der Formel alqd boni consulere, etw. für gut achten, gut aufnehmen, mit etw. vorlieb nehmen, zufrieden sein, sich zufrieden geben, hoc munus, Sen.: eum libellum, August. fr. ( bei Suet.): nostrum laborem, Quint.: haec missa, Ov. – m. folg. Infin., ea fieri bonis, Cato fr.: minium invenisse, Plin.: m. folg. indir. Fragesatz, Varr. LL., Sen. u.a.: m. folg. si, Sen. u.a. Vgl. Lagergren de eloc. Plin. Sec. p. 149.
    ————
    II) jmd. sein Gutachten, seinen gutachtlichen Rat abgeben lassen, jmd. Bescheid geben lassen, jmd. um Rat od. seine Meinung befragen, jmd. zu Rate ziehen, jmd. befragen, bei jmd. sich befragen, Bescheid oder sich Rat holen anfragen, a) übh.: α) alqm, zB. quid ergo faciam? te consulo, qui philosophum audis, angar? excruciemne me? Cic.: m. lebl. Objj., speculum suum, Ov.: in suscipiendo onere vires suas, Quint. – u. alqm m. Ang. worüber? durch allg. Acc. od. durch de u. Abl., nec te id consulo, Cic.: quod me de Antonio consulis, puto etc., Cic.: c. alqm cotidie de se, Sen.: m. lebl. Objj., diem de gemmis, Ov. – u. alqm m. folg. indir. Fragesatz, alqm od. alqm per litteras quid mihi faciendum sit od. quid mihi faciendum esse censeat, Cic.: Alexandrum, cui relinqueret regnum, Curt.: rectorem ratis de cunctis consulit astris, unde notet terras, quae sit mensura secandi aequoris, Lucan.: alqm, uter illi maior videatur, Suet. – u. c. alqm, utrum... an etc., Liv. u. Val. Max.: c. alqm, regnare se interim vellet, an etc., Curt. – β) ohne alqm (das aus dem Zshg. zu ergänzen ist), bl. m. Ang. worüber? durch allg. Acc. od. durch de u. Abl., rem nulli obscuram, Verg.: semper aliquid de studiis aut de officiis vitae, Plin. ep.: de hoc quoque, Suet. – m. folg. indir. Fragesatz m. num od. (nachaug.) m. an u. Konj., ad alqm litteras et nuntios mittere consultum (verst. eum), utrum in Macedoniam ve-
    ————
    niret, Nep.: consuluit deinde, an totius orbis imperium fatis sibi destinaretur, Curt.: consulis, an existimem te in tribunatu causas agere decere, Plin. ep.
    b) einen Höhern, eine Behörde usw. Bescheid geben lassen, bei jmd. Bescheid holen, anfragen, α) den König od. Kaiser, m. Ang. worüber? durch de u. Abl., c. regem de aliis (= aliis rebus), Liv.: nihil decernendum putavi, donec te consulerem de eo, quod etc., Plin. ep. – m. folg. indir. Fragesatz, per quod effectum est, ut te consulerem, reddendum eum poenae suae an gravius aliquid constituendum putes, Plin. ep. – β) den Senat befragen = den Senat über etw. sich besprechen lassen u. = die einzelnen Senatoren um ihre Ansicht fragen, ihre Ansicht ausprechen lassen, bei den Senatoren Umfrage halten, umfragen, entw. bl. senatum, zB. senatus statim consulitur, Sall.: cum senator postulat, ut singuli consulantur, Fest. – od. zugl. m. Ang. worüber? durch de u. Abl., senatum de foedere, Sall. – od. m. folg. indir. Fragesatz, senatus a Bestia consultus est, placeretne legatos Iugurthae recipi moenibus, Sall.: de istis rebus in patria maiores natu consulemus, quo pacto ius nostrum adipiscamur, Liv.: consulit vos (den Senat zu Karthago), an cum eo confligere debeat, Val. Max. – bl. m. Ang. worüber? durch allgem. Acc., eam rem consules ad senatum deferunt, sed delatam consulere ordine non licuit, Liv.: u. im Passiv m. allg. Nom., cum
    ————
    ea, quae consulebantur (worüber mündliches Gutachten eingeholt wurde), ad exitum non pervenirent, Cic.: curandum autem (hic) hactenus, ne quid ad senatum ›consule‹ aut ›numera‹! sonst könnte es etwa im Senate heißen: »Umgefragt« oder »Abgezählt«! Cic. ad Att. 5, 4, 2. – absol., consulente Cicerone senatus frequens censuit etc., Sall. – γ) das Volk befragen, etw. vor das Volk zur Beratung bringen, beim Volke auf etw. antragen, populum (plebem etc.) m. Ang. was? durch allg. Acc. u. m. Ang. worüber? durch de u. Abl., nihil de eius morte populus consultus, Cic.: rogatio est, cum populus consulitur de uno pluribusve hominibus, Fest.: u. (ohne populum etc.) nec plus quam de singulis rebus semel consulunto, Cic.: seniores de tribus consulendum dixerunt esse, Liv. – m. folg. indir. Fragesatz, c. Quirites, utrum... an etc., Liv. – m. Ang. worauf? durch in u. Akk., plebem in omnia simul, Liv.
    c) einen Rechtskundigen befragen, bei jmd. sich Bescheid oder Rat holen (Ggstz. respondere), consuli quidem te a Caesare scribis; sed ego tibi ab illo consuli mallem (im Wortspiele mit no. I, b), Cic. ep. 7, 11, 2: cum consuleretur plurimum, Cic.: ii, qui consuluntur, die Rechtsgelehrten, Cic. – m. Ang. worüber? durch de u. Abl., qui de iure civili consuli solent, Cic.: de iure consulentibus respondere, Cic.: quotiescumque de iure praediatorio consulebatur, ad
    ————
    Furium consultores reiciebat, Val. Max.: selten durch Acc., si ius consuleres, peritissimus, Liv. 39, 40, 6 (vgl. den Ggstz. ius respondere, Cic. de or. 1, 198): durch folg. indir. Fragesatz, c. eum, an seni iam testato suaderet ordinare suprema iudicia, Quint. 6, 3, 92. – m. Ang. für wen? durch pro u. Abl., in welcher Sache? durch in u. Abl., pro te nunc hos consulo, post tempus, et in aliena re, Cic. – absol., licet consulere? (Höflichkeitsformel, mit der man sich an den Rechtsgelehrten wendete), Cic.: eodem tempore et discentibus satisfacere et consulentibus, Cic.: ad alqm consulendi causā venire, Val. Max.
    d) eine Gottheit od. deren Willensverkündiger, α) einen Orakelgott, Weissager usw. befragen, Hammonem, Iovem, Curt.: Delphis Apollinem, Suet.: ipsos deos, Ov.: antistites oraculi, Mela: haruspicem, Cic.: augurem, hariolum, Chaldaeos, Cato: mathematicos, Suet.: prodigiorum interpretem, Val. Max.: anum Cumaeam, Ov.: visam primum avem (v. Augur), Ov.: manes ut oracula, Mela: oraculum dei Carmeli, Suet.: Phoebi oracula, Ov.: sacras sortes, Ov.: spirantia od. trepidantia exta, Verg. u. Ov. – m. Ang. wie? durch Adv., Etrusci haruspices male consulentes, Gell. 4, 5. § 5. – od. wodurch? durch Abl. od. durch per u. Akk., deos hominum fibris, Tac.: numen publice privatimque nunc extis nunc per aves consultum, Liv. – m. Ang. worüber? durch de u.
    ————
    Abl., qua de re consulti magi monuerunt, ut etc., Val. Max.: u. (Passiv unpers.) se praesente de se ter sortibus consultum, utrum... an, Caes. – m. folg. indir. Fragesatz, c. Appollinem Pythium, quas potissimum regiones tenerent, Cic., quo potissimum duce uterentur, Nep.: Apollinem, quisnam ex ipsis Romae regnaturus videretur, Val. Max.: Tiresiam coniectorem, quid faciundum censeat, Plaut.: deum auguriis, quae suscipienda essent, Liv.: u. (ohne Ang. wen?) id possetne fieri, consuluit, Cic.: cum consuleret, quam cito HS sescenties impleturus esset, invenisse se exta duplicia, Plin. ep. – β) ein Priesterkollegium befragen, bei ihm anfragen, m. folg. indir. Fragesatz, senatus pontificum collegium consuli iussit, num omne id aurum in ludos consumi necessum esset, Liv. 39, 5, 9: consulti per ludibrium pontifices, an concepto necdum edito partu rite nuberet, Tac. ann. 1, 10. – Vulg. Nbf. consuleo, Ven. Fort. 9, 2, 89 u. 96. – Partiz. Fut. Akt. consuliturus (dem Sinne nach = consolaturus), Ven. Fort. 8, 3, 254. – Depon. Nbf. consulor, wov. sunt consulti, Commod. instr. 1, 22, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > consulo

  • 113 fallo

    1. fallo, fefellī (falsum), ere (σφάλλω), I) ausgleiten machen, einen Fehltritt tun lassen, glacies fallit pedes, Liv. 21, 36, 7: gradus instabilis fallit alqm, Curt. 7, 11 (42), 16: saxa lubrica vestigium fallunt, Curt. 4, 9 (38), 18; vgl. 5, 4 (15), 18: lubrica quā tellus lapsantis sanguine fratris fallebat nisus, Sil. 17, 469. – II) übtr.: a) unbemerkbar-, unkenntlich machen, signa sequendi, Verg.: furta, Ov.: discrimina, Ov.: sua terga lupo (durch die Gestalt eines W.), Prop.: medias sermonibus horas, vertreiben, Ov.: absol., aetas labitur occulte fallitque, gleitet verborgen u. unbemerkt dahin, Ov.: longe fallens sagitta, der unvermutet aus weiter Ferne treffende, Verg.: pila veloci fallet per brachia iactu, wird so schnell, daß man ihn kaum sieht (= pfeilschnell), den Händen entfliegen, Prop. – b) unwirksam machen, nicht fühlen lassen, vertreiben, omen, Ov.: infandum amorem, Verg.: curam vino et somno, vergessen machen, Ov.: sermone laborem, Ov.: studio fallente laborem, Ov.: molliter austerum studio fallente laborem, Hor.; vgl. Haupt Ov. met. 6, 60. – c) etw. nicht leisten, nicht erstatten, nicht erfüllen ( unerfüllt lassen), versagen, um etw. bringen, etw. brechen, depositum, Ov.: mandata mariti, Ov.: promissum, Curt.: foedus ac fidem, Liv.: fidem hosti datam, Cic. – d) jmdm. (= jmds. Wahrnehmung, Aufmerksamkeit,
    ————
    Kenntnis) entgehen, sich jmds. Kenntnis entziehen, von jmd. unbemerkt od. unentdeckt bleiben, jmdm. verborgen od. unbekannt bleiben (v. leb. Wesen u. v. Lebl.), custodes, Liv.: custodias, Liv. u. Sen.: deos, Ov.: dominum, Hor.: nihil me fallis, ich kenne dich wohl, Ter.: mors mea matrem fallere posset, Ov.: non fallebat duces impetus militum, Tac.: absol. (s. Fabri Liv. 21, 48, 5), per biennium fefellerat, Liv.: minus quam ad Ticinum fefellit, Liv.: fallere ita se posse, si etc., Liv.: ille tamen fefellit et latuit, Plin. ep.: ne quid falleret tale admissum, Liv.: ne parvulae rimae fallant, Cels.: non fefellere insidiae, Liv.: u. alqm fallit (bes. in Fragen) od. non fallit m. folg. Acc. u. Infin., Ter., Cic. u.a.: nec me animi fallit (es entgeht meinem Geiste nicht) m. folg. Acc. u. Infin., Lucr.: alqm non fallit m. folg. quin u. Konj., Ter. u. Caes.: insbes. (wie λανθάνω) m. einem Partiz. (s. Weißenb. Liv. 2, 19, 7; 10, 14, 6. Heräus Tac. hist. 2, 98, 6), hostis fallit incedens, der Feind kommt unbemerkt heran, Liv.: qui natus moriensque fefellit, unbekannt geboren u. gestorben, Hor.: nec fefellit veniens Tusculanum ducem, der t. Feldherr sah ihn kommen, Liv.: nec barbaros fefellit subductus (rex) ex acie, den B. war seine Wegführung aus der Schl. nicht entgangen, Curt. – e) jmd. irre führen = hinter das Licht führen, hintergehen, jmd. (in etw.) täuschen, Passiv fallor medial = sich irren, sich täuschen (v. leb.
    ————
    Wesen u. v. Lebl.), alqm, Komik., Cic. u.a.: res illum fefellit, er betrog sich darin, Nep.: ager fefellit dominum, hat keine Früchte getragen, Ov.: tu faciem illius falle dolo, ahme täuschend nach, Verg.: mentes Italas monstro fefellit, Verg.: fall. alqm fructu, bringen um usw., Caecil. com. fr.: fall. alcis spem od. opinionem (jmd. in seiner H. od. Erwartung), Cic.: fallit me tempus, dies, ich irre mich in der Zeit usw., Cic.: quae res eum fefellit, darin irrte er sich, Nep.: id me fefellit, ich habe mich darin getäuscht (bin betrogen), Cic.: quod me non fefellit, worin ich mich nicht getäuscht habe, Cic.: so auch non te sententia fallit, Verg.: nisi me fallit animus, Cic. u. Sall.: nisi me forte fallo, Cic.: nisi quid me fefellerit, Ter.: nisi me omnia fallunt, wenn ich mich nicht durchaus irre, Cic.: aut me omnia fallunt aut iam recreavit animum tuum, Sen.: in rebus minimis socium fallere turpissimum est, Cic.: si in hominibus eligendis spes amicitiae nos fefellerit, Cic.: in quo cum opinio eum fefellisset, Nep. – certe hercle nunc hic se ipsus fallit, haud ego, Ter.: tam libenter se fallunt quam si unā fata decipiant, Sen.: cum alios falleret, se ipsum tamen non fefellit, Lact.: ego me non fallo (ich habe die feste Überzeugung) m. folg. Acc. u. Infin., Gell. 1, 3, 3. – absol., ne falleret bis relata eadem res, in Irrtum führte, Liv.: non in sortitione fallere (voluit), Cic. Verr. 2, 132: eum in ea re conari fallere, Nep.
    ————
    Them. 7, 2: periculosa medicina... saepius in hoc fallit, in quo etc., Cels. 7, 26. no. 2: u. in der Schwurformel si fallo, wenn ich mein Wort nicht halte, Cic. u. Prop.: u. so si falleret, Liv.: si sciens fallo, Liv.: si sciens fefellisset, Plin. pan. – unpers., me fallit, ich täusche mich, irre mich, ich weiß nicht, num me fefellit? Cic.: nisi me fallit, Cic. (s. Matthiä Cic. Sest. 106. Korte Sall. Cat. 20, 17): nec eum fefellit, Cic.: quantum nos fefellerit (wie sehr wir uns getäuscht haben), vides, Cic.: non multum me fallit (ich kann mir ziemlich gut vorstellen), si consulamini, quid sitis responsuri, Cic. – so auch im Passiv, fallor, ich täusche mich, ich irre mich, ordinis haec virtus erit, aut ego fallor, Hor.: nisi fallor, Cic. ad Att. 4, 17, 1; 16, 6, 2. Verg. Aen. 5, 49: ni fallor, Ov. fast. 4, 623. Lact. 2, 19, 1: non falleris, Ov.: multum falleris, Phaedr.: falleris, Sen.: falleris, quod (daß) etc., Nep.: fallitur, qui etc., Curt.: potest fieri ut fallar, ich kann mich möglicherweise irren, Cic.: u. falsus medial = sich geirrt habend, sich irrend, falsus es, Ter.: ut falsus animi est! Ter.: illi falsi sunt, sind im Irrtum, Sall.: nec falsus vates fuit, Liv.: Spurinnam ut falsum arguens, Suet.: neque ea res falsum me habuit, darin täuschte ich mich nicht, Sall.: m. folg. indir. Fragesatz, id quam mihi facile sit, haud sum falsus, daß das Ding mir leicht wird, merk' ich recht gut, Plaut. Men. 755: etiam num quid sit negoti falsus incertus-
    ————
    que sum = nescio incertusque sum, Plaut. truc. 785. – Partiz. poet. m. Genet., falsus cupiti Ausoniae motus, getäuscht hinsichtlich der usw. = fälschlich hoffend auf usw., Sil. 13, 886. – fefellitus sum, Petron. 61, 8 B 5. – parag. Infin. fallier, Pers. 3, 50.
    ————————
    2. fallo, ōnis = mercennarius, Gloss. V, 619, 36.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fallo

  • 114 mos

    mōs, mōris, m. (vgl. μῶμαι, μῶσθαι), der Wille eines Menschen, I) der Eigenwille, Eigensinn, alieno more od. ex more alīus vivere, Ter.: oboediens fuit mori patris, Plaut.: dominae pervincere mores, den Eigensinn, Prop. – morem alcī gerere, den Willen tun, zu Willen sein, willfahren, Cic. u.a.: morem gerere voluntati alcis, Cic. u. Nep.: morem gerere animo, sein Mütchen kühlen, Ter.: sine me in hac re mihi gerere morem, laß mich gewähren, Ter.: adulescentulo morem gestum oportuit, Ter.
    II) der für die Handlungsweise zur Regel gewordene Wille, A) eig., die Sitte, d.i. 1) die Sitte, das Herkommen, die Gewohnheit, der Gebrauch, die Mode, a) übh.: mos antiquus, Cic. u.a.: omnis divinus humanusque mos, Liv.: mos improbus, Plaut.: mores mali, Plaut.: peregrini, Liv. u. Iuven.: mos pravus, Tac., perversus, Cic.: mores prisci, Liv.: mores maiorum, Liv.: mos solitus, Sen.: sollemnis, Liv.: traditus a maioribus mos, Liv.: traditus ab antiquis mos, Hor. u. Liv.: mos vetus, Tac., vetustus, Tac.: mos Romanorum, Macr.: mores vetusti Carthaginiensium, Nep.: mores legesque Lacedaemoniorum, Gell.: mos ritusque sacrorum, Verg.: mos militiae, Dienstvorschrift, Tac.: lavandi mos, das Baden (als Sitte), Augustin. epist. 54, 10. – accommodare suos mores ad ea, Liv.: adumbrare (kopieren) Macedonum morem,
    ————
    Curt.: qui mos cui potius quam consuli magis usurpandus colendusque est (beobachtet und heilig gehalten werden), Plin. pan.: qui gentis mores condiderunt (begründeten), Curt.: constituere (fest ordnen) regni mores, Liv.: pleraque in iure non legibus sed moribus constant, Quint.: corruptis civitatis moribus, Nep.: de more suo decedere, Cic.: deduci ad parentium (Eltern) consuetudinem moremque, Cic.: proxime morem Romanum ordinati, ganz nach röm. Muster, Liv.: eum ultra Romanorum ac mortalium etiam morem curabant, Sall. hist. fr.: esse in more maiorum (v. Gesetzen, Gebräuchen), Cic.: quod in patriis est moribus, nach der Väter Weise, Cic.: quod moris est, Sen.: ut mos est amicorum, Cic.: ut mos fuit Bithyniae regibus, Cic.: ut moris est, Tac.: ut Domitiano moris erat, Tac.: sicuti Pompeio moris erat, Vell. – mos est m. folg. Genet. Gerund., quia mos est ita rogandi, roga, Cic.: u. alci mos est m. folg. Genet. Gerund., quibus peractis morem sibi discedendi fuisse, seien sie allemal auseinander gegangen, Plin. ep. – mos est od. alcis mos est m. folg. Infin., fabam utique ex frugibus referre mos est auspicii causā, Plin.: magorum mos est non humare corpora suorum, Cic.: hic mos erat patrius Academiae, adversari semper omnibus in disputando, Cic.: mos erat civitatis velut publico latrocinio partam praedam dividere, Liv.: quae mos erat praestare defunctis, Sen.: u. alci mos est m.
    ————
    Infin., quibus inter acerrimam saepe pugnam in recentem equum ex fesso transultare mos erat, Liv.: quibus omnia honesta atque inhonesta vendere mos erat, Sall.: virginibus Tyriis mos est gestare pharetram, Verg. – moris est u. alci moris est m. folg. Infin., quod (pomoerium) numquam proferre moris apud antiquos fuit, Sen. de brev. vit. 13, 8: moris quippe tum erat quamquam praesentem (Caesarem) scripto adire, Tac. ann. 4, 39, 1: fuit moris antiqui eos... aut honoribus auf pecuniā ornare, Plin. ep. 3, 21, 3: sciant, quibus moris est inlicita mirari, Tac. Agr. 42: illis moris erat leges, quas ut contrarias prioribus legibus arguebant, aliarum collatione convincere, Plin. ep. 2, 19, 8 (vgl. übh. die Beispielsammlung bei Schwarz Plin. pan. 13, 3 u. 82, 5. Kritz Tac. Germ. 13, 1 u. Tac. Agr. 33, 1 u. 39, 1. Clav. Suet. in v. mos). – mos est m. folg. Acc. u. Infin. Act. od. Pass., mos erat lustrationis sacro peracto decurrere exercitum, Liv. 40, 6, 5: quā (populari oratione) mos est Athenis laudari in contione eos qui sint in proeliis interfecti, Cic. or. 151: in ipso discrimine, quo templa deis immortalibus voveri mos erat, Liv. 10, 42, 7 (u. so Liv. 3, 55, 12; 30, 17, 13; 37, 24, 4): vota, quae in proximum lustrum suscipi mos est, Suet. Aug. 97, 1. – moris est mit Acc. u. Infin. Act. u. Pass., quem semper illi astare moris fuit, *Vell. 2, 40, 3 H.: intra illud tempus, quo elugere virum moris est, Edict. praet. bei Iulian.
    ————
    dig. 3, 2, 1 u. Frgm. Vat. § 320: moris est advocationibus quoque praesides interdicere, Ulp. dig. 48, 19, 9 pr.: moris est ab imperatore ducturo triumphum consules invitari ad cenam, Val. Max. 2, 8, 6. – mos est od. moris est m. folg. ut u. Konj., mos est hominum, ut nolint eundem pluribus rebus excellere, Cic.: negavit moris esse Graecorum, ut in convivio virorum accumberent mulieres, Cic. – moris est m. folg. ne u. Konj., moris erat apud antiquos, ne quis adederet possessiones suas, Schol. Iuven. 1, 95. – fecerat sibi morem (er hatte die S. angenommen) cum tyranno inter paucos ordines circumeundi, Liv.: habebat hoc moris (er hatte es so an der Gewohnheit), quotiens intrasset fidelior amicus, Plin. ep. 1, 12, 7: inducere hoc in mores nostros, Cic.: inducere hunc morem novorum iudiciorum in rem publicam, Cic.: primus hunc morem audiendi induxit Largus Licinius, Plin. ep.: imitari devictarum gentium mores, Curt.: inferre peregrinos mores, Iuven.: quarum (civitatum) mores lapsi ad mollitias pariter sunt immutati cum cantibus, Cic.: hunc morem labefactare conatus, Liv.: si rationum referendarum ius vetus et mos antiquus maneret, Cic.: mutare veterem et quasi avitum gentibus morem novā imperii cupiditate, Iustin.: legi moribusque parendum est, Cic.: alcis aedilitas maxime prosternit mores, Plin.: pervertere vetustos mores Carthaginiensium, Nep.: percrebruerat eā tempestate pravissimus mos,
    ————
    Tac.: quod in morem vetustas vulgi approbatione perduxit, Cic.: mos non placebat m. folg. Acc. u. Infin., Liv. 2, 53, 5: quae in mores recepta sunt, Quint.: disciplinam militarem ad priscos redigere mores, Liv.: reducere intermissum tam diu morem in publicum consulendi, Plin. ep.: post longam intercapedinem reducere morem transvectionis, Suet.: referre antiquum morem, ut etc., Suet.: hunc morem cursus primus Ascanius rettulit, Verg.: et relatus inconditae olim vitae mos, ut omne ius in viribus esset, Sall. fr.: regi neque moribus neque lege aut imperio cuiusquam, Sall.: retinere eum morem, Cic.: in ea epistula non esse solitum morem secutum, Sen.: servare traditum ab antiquis morem, Hor.: morem eum diu servasse, Mela: non inutilem servare morem, Quint.: in quo (iudicio) non mos consuetudoque servata, Cic.: hunc antiquitus morem servare, ut etc., Liv.: solvere traditum a maioribus morem de omnibus senatum consulendi, Liv.: eum morem tenere (festhalten, beobachten), Cic.: hunc morem sacrorum tenere, Verg.: morem suum adhuc tenere (v. Massilia), Mela.: morem traditum (esse) a maioribus, ut etc., Liv.: veterem illam excellentemque prudentiam Graecorum ad nostrum usum moremque transferre, für uns benutzen u. unserer Weise anpassen, Cic.: in Romanos mores transire (Ggstz. intra peregrina exempla manere), Sen.: iam dolor in morem venit meus, schon zur G.
    ————
    ward mein Schm., Ov.: quod iam in morem venerat, ut sine publica auctoritate fieret, Liv. 42, 21, 7: quod tum in morem verterat (als Parenthese), wie das damals schon gewöhnlich war, Tac. – im Abl. od. m. Praepp. zu adverbialen Wendungen, omnium Latine loquentium more, Cic.: more maiorum, Plaut., Cic. u.a.: more institutoque maiorum, Cic.: more hominum, wie gewöhnlich in der Welt, Plaut. u. Ter. (s. Spengel Ter. Andr. 967): more pecorum, Sall. hist. fr.: more pecudum, Curt.: meo, tuo, suo more, Cic.: miro more, Ov.: solito more, Sen. u.a.: usitato more, Cic.: vetusto more, Tac.: vetere apud Germanos more, Tac.: ex od. e more, Verg., Plin. ep., Suet. u.a.: vetere ex more, Tac.: prisco e more, Ov.: ex more Persarum, Nep.: ex aliorum more, Sall.: de more, Verg., Plin. pan. u. Suet.: solito de more, Verg. u. Arnob.: de more rituque priscae religionis, Suet.: contra morem maiorum, Cic. u. Sall.: praeter morem, Ter.: supra morem, Verg.: facinus sine more! Stat. – b) insbes.: α) die Unsitte, das Unwesen, mos partium popularium et factionum, Sall. Iug. 41, 1: omittendus mos hic, quem agitis, Sall. hist. fr. 3, 61, 14 (3, 82, 14): qui mos est in publicum procurrendi et obsidendi vias et viros alienos appellandi? Liv. 34, 2, 9. – β) die (bes. die verderbte) Sitte der Menschen, der Zeit, die (bes. die verderbten) Sitten der Menschen, der Zeit, der (herrschende) Zeitgeist, die Mode, teils m.
    ————
    Genet. saeculi, temporum, wie huius saeculi more, Sen.: saeculi mores, Flor.: mores temporum, Plin. ep. – teils bl. mos, mores, zB. ambitio iam more sancta est, Plaut.: petere honorem pro flagitio more fit, Plaut.: si demutant mores ingenium tuum, Plaut.: mores leges perduxerunt iam in potestatem suam, Plaut.: praesertim cum hi mores tantum iam ad nimiam levitatem et ad ambitionem incubuerint, Cic.: quoniam ita se mores habent, Sall.: ita se habent mores, ut etc., Vell.: novis moribus favere (huldigen), Plin.
    2) die Sitte = das Betragen, Benehmen, die Lebensart, Aufführung, a) übh.: qui istic mos est? Ter. heaut. 562. – gew. Plur. mores, die Sitten, das Wesen, Benehmen, der Wandel (Lebenswandel), das Temperament, der Charakter, praefectus morum, Sittenrichter (zu Karthago), Nep.: praefectura morum, Sittenrichteramt (in Rom), Suet.: morum perversitas alcis, Suet.: imitatio morum alienorum, quae ηθοποιΐα dicitur, Quint. – mores commodi, Cic.: dissoluti, Phaedr. u. Eutr.: mores feri immanisque natura, Cic.: alcis mores integri, iusti, religiosi, timidi, perferentes iniuriarum, Cic.: mores nocentissimi, ganz ruchlose, Quint.: mores perditi, Cic.: mores pessimi, Tac.: mores pudici, severi, Plin.: suavissimi, Cic.: varii, ungleicher Wandel, Tac.: sordidum me et incultis moribus aiunt, ungeschlacht, Sall.: o rem minime
    ————
    aptam meis moribus! Cic.: vir probus et morum veterum, Eutr. – abire in avi mores atque instituta, Liv.: astringere disciplinae severitate alcis mores, Quint.: colligere ex vultibus hominum mores, Petron.: compescere mores rabidos, Ov.: pars una philosophiae, quā mores conformari putantur, Cic.: congruere cum alcis moribus et natura, Cic.: hoc vitā et moribus comprobare, Cic.: conveniunt mores, ihr Wesen (Charakter) stimmt überein, Ter.: describere hominum sermones moresque, Cic.: diutius durant exempla quam mores, Strafexempel als der Wandel eines Menschen, Tac.: repente exuere antiquos mores, Liv.: formare novos collegas in suos mores, Liv.: sui cuique mores fingunt fortunam hominibus, Poët. vet. bei Nep.: suis ea (fortuna) cuique fingitur moribus, Poët. vet. bei Cic.: imitari avi mores disciplinamque, Cic.: induere severos, non modo pudicos mores, Plin.: quae res tam repente mutavit mores tuos? Ter.: pellucent mores ex voce atque actione, Quint.: perdere liberorum suorum mores, Quint.: referre alienos mores ad suos, Nep. – v. Temperament, Character der Tiere, mores (equorum) autem laudantur, qui sunt ex placido concitati et ex concitato mollissimi, Colum.: mores huius pecudis (der Stiere) probabiles habentur, qui sunt propiores placidis quam concitatis, sed non inertes, Colum. – b) bes.: α) gute Sitten, gute Aufführung (guter Lebenswandel), gutes Betragen (vgl.
    ————
    Korte Lucan. 1, 161. Hildebr. Apul. apol. 75. p. 592), mores et vitia, Manil.: periere mores, Sen.: quis (= quibus) neque mos neque cultus erat, ohne (durch Gesetz geregelte) Sitte u. Zucht, Verg.: postquam res eorum civibus moribus (Gesittung) agris aucta, Sall. Cat. 6, 3. – euphem., mores meretricis, gefälliges Betragen = Gefälligkeiten, Gunstbezeigungen, Plaut. most. 286. – β) schlechte Sitten, schlechte Aufführung (schlechter Lebenswandel), schlechtes Betragen, si per mores nostros liceret, Tac. hist. 3, 72.
    B) übtr.: 1) die Art und Weise, Natur, Beschaffenheit, a) übh.: caeli, Verg.: siderum, Verg.: more, ad morem od. in morem, nach Art, wie, mit folg. Genet., Cic., Verg. u. Quint. – b) Die Art, ein Kleid zu tragen, die Tracht, Mode, eodem ornatu et populum vestiri iubet: quem morem vestis exinde gens universa tenet, Iustin. 1, 2, 3.
    2) das Gesetz, die Vorschrift, Regel, mores viris ponere, Verg.: regere populos pacisque imponere morem, Verg. – übtr., v. Lebl., more palaestrae, Hor.: ferrum patitur mores, nimmt Gesetze an, gehorcht, Plin.: sine more furit tempestas, regellos, ohne sich an Gesetze zu binden, unerhört, entsetzlich, Verg.: in morem, regelmäßig, gehörig, Verg.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mos

  • 115 alter

    alter, tĕra, tĕrum, adj. (the measure of the gen. sing. āltĕrĭŭs as paeon primus is supported in good Latin only by examples from dactylic verse (but see alterĭus in trochaic measure, Plaut. Capt. 2, 2, 56), in which īpsĭŭs, īllĭŭs, īstĭŭs, ūnĭŭs, etc., are used as dactyls; on the contr., the regular measure āltĕrīŭs, as ditrochaeus, is sufficiently confirmed by the foll. verses of Enn., Ter., and Ter. Maur.: mox cum alterīus abligurias bona, Enn. ap. Donat. ad Ter. Phorm. 2, 2, 25 (Sat. 29 Vahl.):

    alterīus sua comparent commoda? ah!

    Ter. And. 4, 1, 4:

    nec alter[imacracute]us indigéns opís veni,

    Ter. Maur. p. 2432 P.;

    and sescupló vel una víncet alter[imacracute]us singulum,

    id. ib. p. 2412 ib.; Prisc. p. 695 ib.; alterius is also commonly used as the gen. of alius, as alīus is little used (v. h. v. fin.).— Dat. sing. f.:

    alterae,

    Plaut. Rud. 3, 4, 45; Ter. Heaut. 2, 3, 30; Caes. B. G. 5, 27; Nep. Eum. 1, 6; Col. 5, 11, 10) [a comp. form of al-ius; cf. Sanscr. antara = alius; Goth. anthar; Lith. antras = secundus; Germ. ander; Gr. heteros; Engl. either, other; also Sanscr. itara = alius], the other of two, one of two, the other, ho heteros.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    nam huic alterae patria quae sit, profecto nescio,

    Plaut. Rud. 3, 4, 45:

    necesse est enim sit alterum de duobus,

    Cic. Tusc. 1, 41, 97:

    altera ex duabus legionibus,

    Caes. B. C. 2, 20: mihi cum viris ambobus est amicitia;

    cum altero vero magnus usus,

    Cic. Clu. 42, 117:

    alter consulum,

    Liv. 40, 59:

    alter ex censoribus,

    id. 40, 52:

    in alterā parte fluminis legatum reliquit,

    on the other side, Caes. B. G. 2, 5; id. B. C. 3, 54:

    si quis te percusserit in dexteram maxillam tuam, praebe illi et alteram,

    Vulg. Matt. 5, 39; 28, 1.—Hence: alter ambove, one or both; commonly in the abbreviation:

    A. A. S. E. V. = alter ambove si eis videretur: utique C. Pansa, A. Hirtius consules alter ambove S. E. V. rationem agri habeant,

    Cic. Phil. 5 fin. Wernsd.; cf. id. ib. 8, 11; 9, 7 fin.; 14, 14 fin.; cf.

    Brison. Form. pp. 218 and 219: absente consulum altero ambobusve,

    Liv. 30, 23: ambo alterve, S. C. ap. Front. Aquaed. 100 fin.
    B.
    Esp.
    1.
    a.. In distributive clauses: alter... alter, the one... the other (cf. alius, II. A.): ho heteros... ho heteros:

    Si duobus praefurniis coques, lacunā nihil opus erit. Cum cinere eruto opus erit, altero praefurnio eruito, in altero ignis erit,

    Cato, R. R. 38, 9:

    alteram ille amat sororem, ego alteram,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 68; id. Am. 1, 2, 19; 1, 2, 20; Ter. Ad. 1, 2, 50:

    quorum alter exercitum perdidit, alter vendidit,

    Cic. Planc. 35; so id. Rosc. Am. 6, 16: namque alterā ex parte Bellovaci instabant;

    alteram Camulogenus tenebat,

    Caes. B. G. 7, 59 Herz.:

    conjunxit alteram (cortinam) alteri,

    Vulg. Exod. 36, 10; 36, 22; ib. Joan. 13, 14; ib. Rom. 12, 5.—
    b.
    In same sense, unus... alter, one... the other, as in later Gr. heis men... heteros de: vitis insitio una est per ver, altera est cum uva floret;

    ea optima est,

    Cato, R. R. 41, 1: Phorm. Una injuria est tecum. Chrem. Lege agito ergo. Phorm. Altera est tecum, Ter. Phorm. 5, 8, 90: uni epistolae respondi;

    venio ad alteram,

    Cic. Fam. 2, 17, 6:

    nomen uni Ada, et nomen alteri Sella,

    Vulg. Gen. 4, 19; ib. Matt. 6, 24:

    Erant duae factiones, quarum una populi causam agebat, altera optimatium,

    Nep. Phoc. 3, 1; Liv. 31, 21:

    consules coepere duo creari, ut si unus malus esse voluisset, alter eum coërceret,

    Eutr. 1, 8:

    Duo homines ascenderunt in templum, unus pharisaeus et alter publicanus,

    Vulg. Luc. 18, 10 al. —
    c.
    Sometimes a subst., or hic, ille, etc., stands in the place of the second alter:

    Epaminondas... Leonidas: quorum alter, etc... Leonidas autem, etc.,

    Cic. Fin. 2, 30, 97; so Vell. 2, 71, 3:

    alter gladiator habetur, hic autem, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 6, 17:

    quorum alteri Capitoni cognomen est, iste, qui adest, magnus vocatur,

    id. ib.:

    alterum corporis aegritudo, illum, etc.,

    Flor. 4, 7.—Sometimes
    (α).
    one alter is entirely omitted (cf. alius, II. A.; heteros, L. and S. I. 2.):

    duae turmae haesere: altera metu dedita hosti, pertinacior (sc. altera), etc.,

    Liv. 29, 33:

    hujus lateris alter angulus ad orientem solem, inferior ad meridiem spectat,

    Caes. B. G. 5, 13; or
    (β).
    the form changed:

    dialecticam adjungunt et physicam, alteram quod habeat rationem.... Physicae quoque etc.,

    Cic. Fin. 3, 21, 72, and 3, 22, 73. —Sometimes a further distributive word is added:

    alter adulescens decessit, alter senex, aliquis praeter hos infans,

    Sen. Ep. 66, 39:

    alter in vincula ducitur, alter insperatae praeficitur potestati, alius etc.,

    Amm. 14, 11.—
    d.
    In plur.: nec ad vivos pertineat, nec ad mortuos;

    alteri nulli sunt, alteros non attinget,

    Cic. Tusc. 1, 38, 91:

    alteri dimicant, alteri victorem timent,

    id. Fam. 6, 3: binas a te accepi litteras; quarum alteris mihi gratulabare... alteris dicebas etc., in one of which,... in the other, id. ib. 4, 14:

    quorum alteri adjuvabant, alteri etc.,

    Caes. B. G. 7, 17: duplices similitudines, unae rerum, alterae verborum, Auct. ad Her. 3, 20. —
    e.
    The second alter in a different case:

    alter alterius ova frangit,

    Cic. N. D. 2, 49:

    uterque numerus plenus, alter alterā de causā habetur,

    Macr. Somn. Scip. 2:

    qui noxii ambo, alter in alterum causam conferant,

    Liv. 5, 11:

    alteri alteros aliquantum attriverant,

    Sall. J. 79, 4; so id. ib. 42, 4;

    53, 7 al. —Also with alteruter: ne alteruter alterum praeoccuparet,

    Nep. Dion. 4, 1.—With unus:

    quom inter nos sorderemus unus alteri,

    Plaut. Truc. 2, 4, 30:

    dicunt unus ad alterum,

    Vulg. Ez. 33, 30:

    ne unus adversus alterum infletur pro alio,

    ib. 1 Cor. 4, 6.—With uterque:

    uterque suo studio delectatus contempsit alterum,

    Cic. Off. 1, 1, 4:

    utrique alteris freti finitimos sub imperium suum coëgere,

    Sall. J. 18, 12.—With nemo, nullus, neuter:

    ut nemo sit alteri similis,

    Quint. 2, 9, 2:

    cum tot saeculis nulla referta sit causa, quae esset tota alteri similis,

    id. 7, prooem. 4:

    neutrum eorum contra alterum juvare,

    Caes. B. C. 1, 1, 3:

    ut neutra alteri officiat,

    Quint. 1, 1, 3.—After two substt., the first alter generally refers to the first subst., and the second to the second:

    Philippum rebus gestis superatum a filio, facilitate video superiorem fuisse. Itaque alter semper magnus, alter saepe turpissimus,

    Cic. Off. 1, 26; cf. Plaut. Am. 1, 2, 21; Brem. ad Suet. Claud. 20.—Sometimes the order is reversed: contra nos (summa gratia et eloquentia) raciunt in hoc tempore;

    quarum alteram (i. e. eloquentiam) vereor, alteram (i. e. gratiam) metuo,

    Cic. Quinct. 1; so id. Off. 3, 18; 1, 12; cf. Spald. ad Quint. 9, 2, 6.—
    2.
    As a numeral = secundus, the second, the next, o heteros:

    primo die, alter dies, tertius dies, deinde reliquis diebus etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 7:

    proximo, altero, tertio, reliquis consecutis diebus non intermittebas etc.,

    id. Phil. 1, 13 Wernsd.:

    quadriennio post alterum consulatum,

    id. Sen. 9:

    die altero,

    Vulg. Jos. 10, 32: alteris Te mensis adhibet deum, i. e. at the dessert (= mensā secundā), Hor. C. 4, 5, 31.—So, alterā die, the next day, têi allêi hêmerai, têi heterai:

    se alterā die ad conloquium venturum,

    Caes. B. C. 3, 19; Vulg. Gen. 19, 34; ib. Matt. 27, 62:

    die altero,

    ib. Num. 11, 32; ib. Jos. 5, 11 al.—So in comparative sense:

    alterā die quam a Brindisio solvit, in Macedoniam trajecit,

    Liv. 31, 14; Suet. Vit. 3:

    intermittere diem alterum quemque oportet,

    every other day, Cels. 3, 23; 3, 13; 4, 12:

    Olea non continuis annis, sed fere altero quoque fructum adfert,

    Col. R. R. 5, 8.—With prepp.:

    qui (Ptolemaeus) tum regnabat alter post Alexandream conditam,

    next after, Cic. Off. 2, 23, 82; so, fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo, the second or next after him, Verg. E. 5, 49:

    alter ab undecimo jam tum me ceperat annus,

    id. ib. 8, 39.—Hence,
    b.
    Also with tens, hundreds, etc.:

    accepi tuas litteras, quas mihi Cornificius altero vicesimo die reddidit,

    on the twenty-second day, Cic. Fam. 12, 25 Manut.:

    anno trecentesimo altero quam condita Roma erat,

    in the three hundred and second year, Liv. 3, 33:

    vicesima et altera laedit,

    Manil. 4, 466.—
    c.
    So of a number collectively:

    remissarios pedum XII., alteros pedum X.,

    a second ten, Cato, R. R. 19, 2:

    ad Brutum hos libros alteros quinque mittemus,

    Cic. Tusc. 5, 41, 121:

    basia mille, deinde centum, dein mille altera, dein secunda centum,

    Cat. 5, 7.—So with the numeral understood: aurea mala decem misi;

    cras altera (sc. decem) mittam,

    a second ten, Verg. E. 3, 71.—Hence,
    d.
    Unus et alter, unus atque alter, unus alterque, the one and the other.
    (α).
    For two (as in Gr. heis kai heteros):

    unus et alter dies intercesserat,

    Cic. Clu. 26:

    adductus sum tuis unis et alteris litteris,

    id. Att. 14, 18:

    et sub eā versus unus et alter erunt,

    Ov. H. 15, 182; so Suet. Tib. 63; id. Calig. 56; id. Claud. 12 (cf. id. Gram. 24: unum vel alterum, vel, cum plurimos, tres aut quattuor admittere).—
    (β).
    More freq. of an indef. number, one and another; and: unusalterve, one or two:

    Unus et item alter,

    Ter. And. 1, 1, 50:

    mora si quem tibi item unum alterumve diem abstulerit,

    Cic. Fam. 3, 9; so id. Clu. 13, 38; 13, 26:

    versus paulo concinnior unus et alter,

    Hor. Ep. 2, 1, 74; so id. S. 1, 6, 102; 2, 5, 24; id. A. P. 15:

    ex illis unus et alter ait,

    Ov. F. 2, 394; id. Am. 2, 5, 22; Petr. 108; Plin. Pan. 45 Schwarz; cf. id. ib. 52, 2; Suet. Caes. 20; id. Galb. 14 al.:

    paucis loricae, vix uni alterive cassis aut galea,

    Tac. G. 6.—
    e.
    Alterum tantum, as much more or again, twice as much (cf. Gr. heteron tosouton or hetera tosauta):

    etiamsi alterum tantum perdundum est, perdam potius quam sinam, etc.,

    Plaut. Ep. 3, 4, 81; so id. Bacch. 5, 2, 65:

    altero tanto aut sesqui major,

    Cic. Or. 56, 188:

    altero tanto longior,

    Nep. Eum. 8, 5; so Dig. 28, 2, 13:

    numero tantum alterum adjecit,

    Liv. 1, 36; so id. 10, 46; Auct. B. Hisp. 30; Dig. 49, 14, 3 al.—
    f.
    Alteri totidem, as many more:

    de alteris totidem scribere incipiamus,

    Varr. L. L. 8, 24 Müll. —
    g.
    To mark the similarity of one object to another in qualities, etc., a second, another (as in English, a second father, my second self, and the like). So,
    (α).
    With a proper name, used as an appellative (cf. alius, II. G.):

    Verres, alter Orcus,

    Cic. Verr. 2, 4, 50:

    alterum se Verrem putabat,

    id. ib. 5, 33 fin.:

    Hamilcar, Mars alter,

    Liv. 21, 10.—
    (β).
    With a com. noun:

    me sicut alterum parentem observat,

    Cic. Fam. 5, 8:

    altera patria,

    Flor. 2, 6, 42 al. —
    (γ).
    Alter ego, a second self, of very intimate friends (in the class. per. perh. only in Cic. Ep.; cf. ho hetairos, heteros egô, Clem. Al. 450):

    vide quam mihi persuaserim te me esse alterum,

    Cic. Fam. 7, 5:

    me alterum se fore dixit,

    id. Att. 4, 1:

    quoniam alterum me reliquissem,

    id. Fam. 2, 15; Aus. praef. 2, 15.—
    (δ).
    Alter idem, a second self, like heteroi hautoi, Arist. Eth. M. 8, 12, 3 (on account of the singularity of the expression, introduced by tamquam):

    amicus est tamquam alter idem,

    Cic. Lael. 21, 82.—
    3.
    The one of two, either of two, without a more precise designation, for alteruter:

    non uterque sed alter,

    Cic. Ac. 2, 43, 132:

    fortasse utrumque, alterum certe,

    id. Att. 11, 18:

    melius peribimus quam sine alteris vestrūm vivemus,

    Liv. 1, 13:

    nec rogarem, ut mea de vobis altera amica foret,

    Ov. A. A. 3, 520:

    ex duobus, quorum alterum petis, etc.,

    Plin. Ep. 1, 7, 3:

    ex duobus (quorum necesse est alterum verum), etc.,

    Quint. 5, 10, 69:

    ac si necesse est in alteram errare partem, maluerim etc.,

    id. 10, 1, 26; 1, 4, 24; 9, 3, 6 al.—Once also with a negative, neither of two: hos, tamquam medios, [p. 98] nec in alterius favorem inclinatos, miserat rex, Liv. 40, 20, 4.—
    II.
    Transf.
    A.
    Another of a class = alius (as opp. to one's self, to another); subst., another, a neighbor, a fellow-creature, ho pelas (so sometimes heteros, Xen. Cyr. 2, 3, 17); cf. Ochsn. Eclog. 90 and 458 (alter designates the similarity of two objects; alius a difference in the objects contrasted): SI. INIVRIAM. FAXIT. ALTERI., Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1:

    qui alterum incusat probri, eum ipsum se intueri oportet,

    Plaut. Truc. 1, 2, 58; id. Am. prol. 84: mox dum alterius abligurias bona, quid censes dominis esse animi? Enn. ap. Don. ad Ter. Phorm. 2, 2, 25:

    ut malis gaudeant atque ex incommodis Alterius sua ut comparent commoda,

    Ter. And. 4, 1, 3: qui alteris exitium paret, etc., Att. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39:

    qui nihil alterius causā facit et metitur suis commodis omnia,

    Cic. Leg. 1, 14:

    ut aeque quisque altero delectetur ac se ipso,

    id. Off. 1, 17, 56; 1, 2, 4:

    scientem in errorem alterum inducere,

    id. ib. 3, 13, 55 et saep.:

    cave ne portus occupet alter,

    Hor. Ep. 1, 6, 32 Schmid.:

    nil obstet tibi, dum ne sit te ditior alter,

    id. S. 1, 1, 40; 1, 5, 33:

    canis parturiens cum rogāsset alteram, ut etc.,

    Phaedr. 1, 19:

    nec patientem sessoris alterius (equum) primus ascendit,

    Suet. Caes. 61; id. Tib. 58:

    in quo judicas alterum, te ipsum condemnas,

    Vulg. Rom. 2, 1:

    nemo quod suum est quaerat, sed quod alterius,

    ib. 1 Cor. 10, 24;

    14, 17: sic in semet ipso tantum gloriam habebit et non in altero,

    ib. Gal. 6, 4 al. —Hence, alter with a neg., or neg. question and comp., as an emphatic expression (mostly ante-class.; cf.

    alius, II. H.): scelestiorem nullum illuxere alterum,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 22:

    scelestiorem in terrā nullam esse alteram,

    id. Cist. 4, 1, 8:

    qui me alter audacior est homo?

    id. Am. 1, 1, 1; id. Ep. 1, 1, 24.—
    B.
    The other, the opposite:

    alterius factionis principes,

    the leaders of the opposite party, Nep. Pelop. 1, 4 (cf. id. ib. 1, 2:

    adversariae factioni): studiosiorem partis alterius,

    Suet. Tib. 11. —
    C.
    In gen., different:

    quotiens te speculo videris alterum,

    Hor. C. 4, 10, 6: abeuntes post carnem alteram (Gr. heteros, q. v. L. and S. III.), Vulg. Jud. 7.—
    D.
    In the lang. of augury, euphem. for infaustus, unfavorable, unpropitious, Fest. p. 6 (v. L. and S. Gr. Lex. s. v. heteros, III. 2.).
    The gen.
    alterius commonly serves as gen. of alius instead of alīus, Cic. Fam. 15, 1, 1; id. Att. 1, 5, 1; 1, 20, 2; Caes. B. G. 1, 36, 1; Sall. C. 52, 8; Liv. 21, 13, 3; 22, 14, 4; 26, 8, 2; 28, 37, 6 al.; Col. 8, 17, 2; 11, 2, 87; 12, 22, 2; Sen. Ep. 72, 10; 102, 3; id. Ben. 4, 3, 1; id. Ot. Sap. 4, 1; id. Brev. Vit. 16, 2; id. Q. N. 2, 34, 1 al.; Quint. 7, 9, 8; 8, 3, 73 al.; Tac. A. 15, 25; id. H. 2, 90; Plin. Ep. 10, 114, 2; Suet. Caes. 61; id. Tib. 58 al.; Gell. 2, 28 al.—It also stands as correlative to alius:

    alius inter cenandum solutus est, alterius continuata mors somno est,

    Sen. Ep. 66, 39:

    cum inventum sit ex veris (gemmis) generis alterius in aliud falsas traducere,

    Plin. 37, 12, 75, § 197; Plin. Pan. 2, 6 (Neue, Formenl. II. p. 216).
    altĕras, adv.
    [alter], for alias, acc. to Paul. ex. Fest. p. 27 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > alter

  • 116 alteras

    alter, tĕra, tĕrum, adj. (the measure of the gen. sing. āltĕrĭŭs as paeon primus is supported in good Latin only by examples from dactylic verse (but see alterĭus in trochaic measure, Plaut. Capt. 2, 2, 56), in which īpsĭŭs, īllĭŭs, īstĭŭs, ūnĭŭs, etc., are used as dactyls; on the contr., the regular measure āltĕrīŭs, as ditrochaeus, is sufficiently confirmed by the foll. verses of Enn., Ter., and Ter. Maur.: mox cum alterīus abligurias bona, Enn. ap. Donat. ad Ter. Phorm. 2, 2, 25 (Sat. 29 Vahl.):

    alterīus sua comparent commoda? ah!

    Ter. And. 4, 1, 4:

    nec alter[imacracute]us indigéns opís veni,

    Ter. Maur. p. 2432 P.;

    and sescupló vel una víncet alter[imacracute]us singulum,

    id. ib. p. 2412 ib.; Prisc. p. 695 ib.; alterius is also commonly used as the gen. of alius, as alīus is little used (v. h. v. fin.).— Dat. sing. f.:

    alterae,

    Plaut. Rud. 3, 4, 45; Ter. Heaut. 2, 3, 30; Caes. B. G. 5, 27; Nep. Eum. 1, 6; Col. 5, 11, 10) [a comp. form of al-ius; cf. Sanscr. antara = alius; Goth. anthar; Lith. antras = secundus; Germ. ander; Gr. heteros; Engl. either, other; also Sanscr. itara = alius], the other of two, one of two, the other, ho heteros.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    nam huic alterae patria quae sit, profecto nescio,

    Plaut. Rud. 3, 4, 45:

    necesse est enim sit alterum de duobus,

    Cic. Tusc. 1, 41, 97:

    altera ex duabus legionibus,

    Caes. B. C. 2, 20: mihi cum viris ambobus est amicitia;

    cum altero vero magnus usus,

    Cic. Clu. 42, 117:

    alter consulum,

    Liv. 40, 59:

    alter ex censoribus,

    id. 40, 52:

    in alterā parte fluminis legatum reliquit,

    on the other side, Caes. B. G. 2, 5; id. B. C. 3, 54:

    si quis te percusserit in dexteram maxillam tuam, praebe illi et alteram,

    Vulg. Matt. 5, 39; 28, 1.—Hence: alter ambove, one or both; commonly in the abbreviation:

    A. A. S. E. V. = alter ambove si eis videretur: utique C. Pansa, A. Hirtius consules alter ambove S. E. V. rationem agri habeant,

    Cic. Phil. 5 fin. Wernsd.; cf. id. ib. 8, 11; 9, 7 fin.; 14, 14 fin.; cf.

    Brison. Form. pp. 218 and 219: absente consulum altero ambobusve,

    Liv. 30, 23: ambo alterve, S. C. ap. Front. Aquaed. 100 fin.
    B.
    Esp.
    1.
    a.. In distributive clauses: alter... alter, the one... the other (cf. alius, II. A.): ho heteros... ho heteros:

    Si duobus praefurniis coques, lacunā nihil opus erit. Cum cinere eruto opus erit, altero praefurnio eruito, in altero ignis erit,

    Cato, R. R. 38, 9:

    alteram ille amat sororem, ego alteram,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 68; id. Am. 1, 2, 19; 1, 2, 20; Ter. Ad. 1, 2, 50:

    quorum alter exercitum perdidit, alter vendidit,

    Cic. Planc. 35; so id. Rosc. Am. 6, 16: namque alterā ex parte Bellovaci instabant;

    alteram Camulogenus tenebat,

    Caes. B. G. 7, 59 Herz.:

    conjunxit alteram (cortinam) alteri,

    Vulg. Exod. 36, 10; 36, 22; ib. Joan. 13, 14; ib. Rom. 12, 5.—
    b.
    In same sense, unus... alter, one... the other, as in later Gr. heis men... heteros de: vitis insitio una est per ver, altera est cum uva floret;

    ea optima est,

    Cato, R. R. 41, 1: Phorm. Una injuria est tecum. Chrem. Lege agito ergo. Phorm. Altera est tecum, Ter. Phorm. 5, 8, 90: uni epistolae respondi;

    venio ad alteram,

    Cic. Fam. 2, 17, 6:

    nomen uni Ada, et nomen alteri Sella,

    Vulg. Gen. 4, 19; ib. Matt. 6, 24:

    Erant duae factiones, quarum una populi causam agebat, altera optimatium,

    Nep. Phoc. 3, 1; Liv. 31, 21:

    consules coepere duo creari, ut si unus malus esse voluisset, alter eum coërceret,

    Eutr. 1, 8:

    Duo homines ascenderunt in templum, unus pharisaeus et alter publicanus,

    Vulg. Luc. 18, 10 al. —
    c.
    Sometimes a subst., or hic, ille, etc., stands in the place of the second alter:

    Epaminondas... Leonidas: quorum alter, etc... Leonidas autem, etc.,

    Cic. Fin. 2, 30, 97; so Vell. 2, 71, 3:

    alter gladiator habetur, hic autem, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 6, 17:

    quorum alteri Capitoni cognomen est, iste, qui adest, magnus vocatur,

    id. ib.:

    alterum corporis aegritudo, illum, etc.,

    Flor. 4, 7.—Sometimes
    (α).
    one alter is entirely omitted (cf. alius, II. A.; heteros, L. and S. I. 2.):

    duae turmae haesere: altera metu dedita hosti, pertinacior (sc. altera), etc.,

    Liv. 29, 33:

    hujus lateris alter angulus ad orientem solem, inferior ad meridiem spectat,

    Caes. B. G. 5, 13; or
    (β).
    the form changed:

    dialecticam adjungunt et physicam, alteram quod habeat rationem.... Physicae quoque etc.,

    Cic. Fin. 3, 21, 72, and 3, 22, 73. —Sometimes a further distributive word is added:

    alter adulescens decessit, alter senex, aliquis praeter hos infans,

    Sen. Ep. 66, 39:

    alter in vincula ducitur, alter insperatae praeficitur potestati, alius etc.,

    Amm. 14, 11.—
    d.
    In plur.: nec ad vivos pertineat, nec ad mortuos;

    alteri nulli sunt, alteros non attinget,

    Cic. Tusc. 1, 38, 91:

    alteri dimicant, alteri victorem timent,

    id. Fam. 6, 3: binas a te accepi litteras; quarum alteris mihi gratulabare... alteris dicebas etc., in one of which,... in the other, id. ib. 4, 14:

    quorum alteri adjuvabant, alteri etc.,

    Caes. B. G. 7, 17: duplices similitudines, unae rerum, alterae verborum, Auct. ad Her. 3, 20. —
    e.
    The second alter in a different case:

    alter alterius ova frangit,

    Cic. N. D. 2, 49:

    uterque numerus plenus, alter alterā de causā habetur,

    Macr. Somn. Scip. 2:

    qui noxii ambo, alter in alterum causam conferant,

    Liv. 5, 11:

    alteri alteros aliquantum attriverant,

    Sall. J. 79, 4; so id. ib. 42, 4;

    53, 7 al. —Also with alteruter: ne alteruter alterum praeoccuparet,

    Nep. Dion. 4, 1.—With unus:

    quom inter nos sorderemus unus alteri,

    Plaut. Truc. 2, 4, 30:

    dicunt unus ad alterum,

    Vulg. Ez. 33, 30:

    ne unus adversus alterum infletur pro alio,

    ib. 1 Cor. 4, 6.—With uterque:

    uterque suo studio delectatus contempsit alterum,

    Cic. Off. 1, 1, 4:

    utrique alteris freti finitimos sub imperium suum coëgere,

    Sall. J. 18, 12.—With nemo, nullus, neuter:

    ut nemo sit alteri similis,

    Quint. 2, 9, 2:

    cum tot saeculis nulla referta sit causa, quae esset tota alteri similis,

    id. 7, prooem. 4:

    neutrum eorum contra alterum juvare,

    Caes. B. C. 1, 1, 3:

    ut neutra alteri officiat,

    Quint. 1, 1, 3.—After two substt., the first alter generally refers to the first subst., and the second to the second:

    Philippum rebus gestis superatum a filio, facilitate video superiorem fuisse. Itaque alter semper magnus, alter saepe turpissimus,

    Cic. Off. 1, 26; cf. Plaut. Am. 1, 2, 21; Brem. ad Suet. Claud. 20.—Sometimes the order is reversed: contra nos (summa gratia et eloquentia) raciunt in hoc tempore;

    quarum alteram (i. e. eloquentiam) vereor, alteram (i. e. gratiam) metuo,

    Cic. Quinct. 1; so id. Off. 3, 18; 1, 12; cf. Spald. ad Quint. 9, 2, 6.—
    2.
    As a numeral = secundus, the second, the next, o heteros:

    primo die, alter dies, tertius dies, deinde reliquis diebus etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 7:

    proximo, altero, tertio, reliquis consecutis diebus non intermittebas etc.,

    id. Phil. 1, 13 Wernsd.:

    quadriennio post alterum consulatum,

    id. Sen. 9:

    die altero,

    Vulg. Jos. 10, 32: alteris Te mensis adhibet deum, i. e. at the dessert (= mensā secundā), Hor. C. 4, 5, 31.—So, alterā die, the next day, têi allêi hêmerai, têi heterai:

    se alterā die ad conloquium venturum,

    Caes. B. C. 3, 19; Vulg. Gen. 19, 34; ib. Matt. 27, 62:

    die altero,

    ib. Num. 11, 32; ib. Jos. 5, 11 al.—So in comparative sense:

    alterā die quam a Brindisio solvit, in Macedoniam trajecit,

    Liv. 31, 14; Suet. Vit. 3:

    intermittere diem alterum quemque oportet,

    every other day, Cels. 3, 23; 3, 13; 4, 12:

    Olea non continuis annis, sed fere altero quoque fructum adfert,

    Col. R. R. 5, 8.—With prepp.:

    qui (Ptolemaeus) tum regnabat alter post Alexandream conditam,

    next after, Cic. Off. 2, 23, 82; so, fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo, the second or next after him, Verg. E. 5, 49:

    alter ab undecimo jam tum me ceperat annus,

    id. ib. 8, 39.—Hence,
    b.
    Also with tens, hundreds, etc.:

    accepi tuas litteras, quas mihi Cornificius altero vicesimo die reddidit,

    on the twenty-second day, Cic. Fam. 12, 25 Manut.:

    anno trecentesimo altero quam condita Roma erat,

    in the three hundred and second year, Liv. 3, 33:

    vicesima et altera laedit,

    Manil. 4, 466.—
    c.
    So of a number collectively:

    remissarios pedum XII., alteros pedum X.,

    a second ten, Cato, R. R. 19, 2:

    ad Brutum hos libros alteros quinque mittemus,

    Cic. Tusc. 5, 41, 121:

    basia mille, deinde centum, dein mille altera, dein secunda centum,

    Cat. 5, 7.—So with the numeral understood: aurea mala decem misi;

    cras altera (sc. decem) mittam,

    a second ten, Verg. E. 3, 71.—Hence,
    d.
    Unus et alter, unus atque alter, unus alterque, the one and the other.
    (α).
    For two (as in Gr. heis kai heteros):

    unus et alter dies intercesserat,

    Cic. Clu. 26:

    adductus sum tuis unis et alteris litteris,

    id. Att. 14, 18:

    et sub eā versus unus et alter erunt,

    Ov. H. 15, 182; so Suet. Tib. 63; id. Calig. 56; id. Claud. 12 (cf. id. Gram. 24: unum vel alterum, vel, cum plurimos, tres aut quattuor admittere).—
    (β).
    More freq. of an indef. number, one and another; and: unusalterve, one or two:

    Unus et item alter,

    Ter. And. 1, 1, 50:

    mora si quem tibi item unum alterumve diem abstulerit,

    Cic. Fam. 3, 9; so id. Clu. 13, 38; 13, 26:

    versus paulo concinnior unus et alter,

    Hor. Ep. 2, 1, 74; so id. S. 1, 6, 102; 2, 5, 24; id. A. P. 15:

    ex illis unus et alter ait,

    Ov. F. 2, 394; id. Am. 2, 5, 22; Petr. 108; Plin. Pan. 45 Schwarz; cf. id. ib. 52, 2; Suet. Caes. 20; id. Galb. 14 al.:

    paucis loricae, vix uni alterive cassis aut galea,

    Tac. G. 6.—
    e.
    Alterum tantum, as much more or again, twice as much (cf. Gr. heteron tosouton or hetera tosauta):

    etiamsi alterum tantum perdundum est, perdam potius quam sinam, etc.,

    Plaut. Ep. 3, 4, 81; so id. Bacch. 5, 2, 65:

    altero tanto aut sesqui major,

    Cic. Or. 56, 188:

    altero tanto longior,

    Nep. Eum. 8, 5; so Dig. 28, 2, 13:

    numero tantum alterum adjecit,

    Liv. 1, 36; so id. 10, 46; Auct. B. Hisp. 30; Dig. 49, 14, 3 al.—
    f.
    Alteri totidem, as many more:

    de alteris totidem scribere incipiamus,

    Varr. L. L. 8, 24 Müll. —
    g.
    To mark the similarity of one object to another in qualities, etc., a second, another (as in English, a second father, my second self, and the like). So,
    (α).
    With a proper name, used as an appellative (cf. alius, II. G.):

    Verres, alter Orcus,

    Cic. Verr. 2, 4, 50:

    alterum se Verrem putabat,

    id. ib. 5, 33 fin.:

    Hamilcar, Mars alter,

    Liv. 21, 10.—
    (β).
    With a com. noun:

    me sicut alterum parentem observat,

    Cic. Fam. 5, 8:

    altera patria,

    Flor. 2, 6, 42 al. —
    (γ).
    Alter ego, a second self, of very intimate friends (in the class. per. perh. only in Cic. Ep.; cf. ho hetairos, heteros egô, Clem. Al. 450):

    vide quam mihi persuaserim te me esse alterum,

    Cic. Fam. 7, 5:

    me alterum se fore dixit,

    id. Att. 4, 1:

    quoniam alterum me reliquissem,

    id. Fam. 2, 15; Aus. praef. 2, 15.—
    (δ).
    Alter idem, a second self, like heteroi hautoi, Arist. Eth. M. 8, 12, 3 (on account of the singularity of the expression, introduced by tamquam):

    amicus est tamquam alter idem,

    Cic. Lael. 21, 82.—
    3.
    The one of two, either of two, without a more precise designation, for alteruter:

    non uterque sed alter,

    Cic. Ac. 2, 43, 132:

    fortasse utrumque, alterum certe,

    id. Att. 11, 18:

    melius peribimus quam sine alteris vestrūm vivemus,

    Liv. 1, 13:

    nec rogarem, ut mea de vobis altera amica foret,

    Ov. A. A. 3, 520:

    ex duobus, quorum alterum petis, etc.,

    Plin. Ep. 1, 7, 3:

    ex duobus (quorum necesse est alterum verum), etc.,

    Quint. 5, 10, 69:

    ac si necesse est in alteram errare partem, maluerim etc.,

    id. 10, 1, 26; 1, 4, 24; 9, 3, 6 al.—Once also with a negative, neither of two: hos, tamquam medios, [p. 98] nec in alterius favorem inclinatos, miserat rex, Liv. 40, 20, 4.—
    II.
    Transf.
    A.
    Another of a class = alius (as opp. to one's self, to another); subst., another, a neighbor, a fellow-creature, ho pelas (so sometimes heteros, Xen. Cyr. 2, 3, 17); cf. Ochsn. Eclog. 90 and 458 (alter designates the similarity of two objects; alius a difference in the objects contrasted): SI. INIVRIAM. FAXIT. ALTERI., Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1:

    qui alterum incusat probri, eum ipsum se intueri oportet,

    Plaut. Truc. 1, 2, 58; id. Am. prol. 84: mox dum alterius abligurias bona, quid censes dominis esse animi? Enn. ap. Don. ad Ter. Phorm. 2, 2, 25:

    ut malis gaudeant atque ex incommodis Alterius sua ut comparent commoda,

    Ter. And. 4, 1, 3: qui alteris exitium paret, etc., Att. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39:

    qui nihil alterius causā facit et metitur suis commodis omnia,

    Cic. Leg. 1, 14:

    ut aeque quisque altero delectetur ac se ipso,

    id. Off. 1, 17, 56; 1, 2, 4:

    scientem in errorem alterum inducere,

    id. ib. 3, 13, 55 et saep.:

    cave ne portus occupet alter,

    Hor. Ep. 1, 6, 32 Schmid.:

    nil obstet tibi, dum ne sit te ditior alter,

    id. S. 1, 1, 40; 1, 5, 33:

    canis parturiens cum rogāsset alteram, ut etc.,

    Phaedr. 1, 19:

    nec patientem sessoris alterius (equum) primus ascendit,

    Suet. Caes. 61; id. Tib. 58:

    in quo judicas alterum, te ipsum condemnas,

    Vulg. Rom. 2, 1:

    nemo quod suum est quaerat, sed quod alterius,

    ib. 1 Cor. 10, 24;

    14, 17: sic in semet ipso tantum gloriam habebit et non in altero,

    ib. Gal. 6, 4 al. —Hence, alter with a neg., or neg. question and comp., as an emphatic expression (mostly ante-class.; cf.

    alius, II. H.): scelestiorem nullum illuxere alterum,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 22:

    scelestiorem in terrā nullam esse alteram,

    id. Cist. 4, 1, 8:

    qui me alter audacior est homo?

    id. Am. 1, 1, 1; id. Ep. 1, 1, 24.—
    B.
    The other, the opposite:

    alterius factionis principes,

    the leaders of the opposite party, Nep. Pelop. 1, 4 (cf. id. ib. 1, 2:

    adversariae factioni): studiosiorem partis alterius,

    Suet. Tib. 11. —
    C.
    In gen., different:

    quotiens te speculo videris alterum,

    Hor. C. 4, 10, 6: abeuntes post carnem alteram (Gr. heteros, q. v. L. and S. III.), Vulg. Jud. 7.—
    D.
    In the lang. of augury, euphem. for infaustus, unfavorable, unpropitious, Fest. p. 6 (v. L. and S. Gr. Lex. s. v. heteros, III. 2.).
    The gen.
    alterius commonly serves as gen. of alius instead of alīus, Cic. Fam. 15, 1, 1; id. Att. 1, 5, 1; 1, 20, 2; Caes. B. G. 1, 36, 1; Sall. C. 52, 8; Liv. 21, 13, 3; 22, 14, 4; 26, 8, 2; 28, 37, 6 al.; Col. 8, 17, 2; 11, 2, 87; 12, 22, 2; Sen. Ep. 72, 10; 102, 3; id. Ben. 4, 3, 1; id. Ot. Sap. 4, 1; id. Brev. Vit. 16, 2; id. Q. N. 2, 34, 1 al.; Quint. 7, 9, 8; 8, 3, 73 al.; Tac. A. 15, 25; id. H. 2, 90; Plin. Ep. 10, 114, 2; Suet. Caes. 61; id. Tib. 58 al.; Gell. 2, 28 al.—It also stands as correlative to alius:

    alius inter cenandum solutus est, alterius continuata mors somno est,

    Sen. Ep. 66, 39:

    cum inventum sit ex veris (gemmis) generis alterius in aliud falsas traducere,

    Plin. 37, 12, 75, § 197; Plin. Pan. 2, 6 (Neue, Formenl. II. p. 216).
    altĕras, adv.
    [alter], for alias, acc. to Paul. ex. Fest. p. 27 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > alteras

  • 117 cano

    căno, cĕcĭni, cantum (ancient imp. cante = canite, Carm. Sal. ap. Varr. L. L. 7, § 37 Müll.; fut. perf. canerit = cecinerit, Lib. Augur. ap. Fest. s. v. rumentum, p. 270 ib.; perf. canui = cecini, acc. to Serv. ad Verg. G. 2, 384, predominant in concino, occino, etc.—Examples of sup. cantum and part. cantus, canturus, a, um, appear not to be in use; the trace of an earlier use is found in Paul. ex Fest. p. 46 Müll.: canta pro cantata ponebant;

    once canituri,

    Vulg. Apoc. 8, 13), 3, v. n. and a. [cf. kanassô, kanachê, konabos; Germ. Hahn; Engl. chanticleer; kuknos, ciconice; Sanscr. kōkas = duck; Engl. cock], orig. v. n., to produce melodious sounds, whether of men or animals; later, with a designation of the subject-matter of the melody, as v. a., to make something the subject of one ' s singing or playing, to sing of, to celebrate, or make known in song, etc.
    I. A.
    Of men:

    si absurde canat,

    Cic. Tusc. 2, 4, 12; Plin. Ep. 3, 18, 9:

    celebrare dapes canendo,

    Ov. M. 5, 113:

    si velim canere vel voce vel fidibus,

    Cic. Div. 2, 59, 122; Quint. 5, 11, 124; 1, 8, 2; Gell. 19, 9, 3:

    quemadmodum tibicen sine tibiis canere non possit,

    Cic. de Or. 2, 83, 338; cf.:

    tibia canentum,

    Lucr. 4, 587; 5, 1384; Cic. Tusc. 1, 2, 4; Quint. 1, 10, 14:

    curvo calamo,

    Cat. 63, 22:

    harundine,

    Ov. M. 1, 683; Suet. Caes. 32:

    cithara,

    Tac. A. 14, 14:

    lituus quo canitur,

    Cic. Div. 1, 17, 30; Verg. E. 2, 31:

    movit Amphion lapides canendo,

    Hor. C. 3, 11, 2; Serv. ad Verg. G. 2, 417 al.; Cic. Brut. 50, 187.—
    2.
    Of the faulty delivery of an orator, to speak in a sing-song tone:

    inclinată ululantique voce more Asiatico canere,

    Cic. Or. 8, 27; cf. canto and canticum.—
    B.
    Of animals (usu. of birds, but also of frogs), Varr. L. L. 5, § 76 Müll.:

    volucres nullă dulcius arte canant,

    Prop. 1, 2, 14; Cic. Div. 1, 7, 12:

    merula canit aestate, hieme balbutit,

    Plin. 10, 29, 42, § 80; 10, 32, 47, § 89:

    ranae alio translatae canunt,

    id. 8, 58, 83, § 227.—Of the raven, Cic. Div. 1, 7, 12.—Esp., of the crowing of a cock:

    galli victi silere solent, canere victores,

    to crow, Cic. Div. 2, 26, 56; v. the whole section; id. ib. 2, 26, 56, § 57; Col. 8, 2, 11; Plin. 10, 21, 24, § 49 (cf. also cantus):

    gallina cecinit, interdixit hariolus (the crowing of a hen being considered as an auspicium malum),

    Ter. Phorm. 4, 4, 27.—

    In the lang. of the Pythagoreans, of the heavenly bodies (considered as living beings),

    the music of the spheres, Cic. N. D. 3, 11, 27.—
    C.
    Transf., of the instruments by which, or ( poet.) of the places in which, the sounds are produced, to sound, resound:

    canentes tibiae,

    Cic. N. D. 2, 8, 22:

    maestae cecinere tubae,

    Prop. 4 (5), 11, 9:

    frondiferasque novis avibus canere undique silvas,

    and the leafy forest everywhere resounds with young birds, Lucr. 1, 256; Auct. Aetn. 295.
    II. A.
    With carmen, cantilenam, versus, verba, etc., to sing, play, rehearse, recite:

    cum Simonides cecinisset, id carmen, quod in Scopam scripsisset,

    Cic. de Or. 2, 86, 352:

    carmina quae in epulis canuntur,

    id. Brut. 18, 71:

    in eum (Cossum) milites carmina incondita aequantes eum Romulo canere,

    Liv. 4, 20, 2:

    Ascraeum cano carmen,

    Verg. G. 2, 176; Suet. Caes. 49; Curt. 5, 1, 22: canere versus, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 36 Müll. (Ann. v. 222 Vahl.); Cic. Or. 51, 171; id. Brut. 18, 71:

    neniam,

    Suet. Aug. 100: idyllia erôtika, Gell. 19, 9, 4, § 10:

    verba ad certos modos,

    Ov. F. 3, 388:

    Phrygium,

    Quint. 1, 10, 33 Spald.—The homog. noun is rarely made the subject of the act. voice:

    cum in ejus conviviis symphonia caneret,

    Cic. Verr. 2, 3, 44, § 105.—
    2.
    Prov.
    a.
    Carmen intus canere, to sing for one ' s self, i. e. to consult only one ' s own advantage, Cic. Verr. 2, 1, 20, § 53; id. Agr. 2, 26, 68; v. Aspendius.—
    b.
    Cantilenam eandem canis, like the Gr. to auto adeis asma, ever the old tune, Ter. Phorm. 3, 2, 10; v. cantilena.—
    B.
    With definite objects.
    a.
    In gen., to sing, to cause to resound, to celebrate in song, to sing of, Lucr. 5, 328:

    laudes mortui,

    Varr. L. L. 7, § 70 Müll.:

    canere ad tibiam clarorum virorum laudes atque virtutes,

    Cic. Tusc. 4, 2, 3; Quint. 1, 10, 10; 1, 10, 31; Liv. 45, 38, 12:

    puellis carmine modulato laudes virtutum ejus canentibus,

    Suet. Calig. 16 fin.:

    dei laudes,

    Lact. 6, 21, 9:

    deorum laudes,

    Val. Max. 1, 8, ext. 8.—So with de:

    canere ad tibicinem de clarorum hominum virtutibus,

    Cic. Tusc. 1, 2, 3 (cf. cantito):

    praecepta,

    Hor. S. 2, 4, 11:

    jam canit effectos extremus vinitor antes,

    Verg. G. 2, 417 Wagn. N. cr.:

    nil dignum sermone,

    Hor. S. 2, 3, 4:

    quin etiam canet indoctum,

    id. Ep. 2, 2, 9:

    grandia elate, jucunda dulciter, moderata leniter canit,

    Quint. 1, 10, 24; Cat. 63, 11:

    Io! magna voce, Triumphe, canet,

    Tib. 2, 5, 118; Ov. Tr. 4, 2, 52; cf. Hor. C. 4, 2, 47:

    haec super arvorum cultu pecorumque canebam,

    Verg. G. 4, 559 Wagn.: et veterem in limo ranae cecinere querelam, croaked (according to the ancient pronunciation, kekinere kuerelam, an imitation of the Aristophanic Brekekekex; v. the letter C), id. ib. 1, 378; Lucr. 2, 601:

    anser Gallos adesse canebat,

    Verg. A. 8, 656:

    motibus astrorum nunc quae sit causa, canamus,

    Lucr. 5, 510:

    sunt tempestates et fulmina clara canenda,

    id. 6, 84.—
    b.
    With pers. objects ( poet. and in post-Aug. prose):

    canitur adhuc barbaras apud gentes (Arminius),

    Tac. A. 2, 88:

    Herculem... ituri in proelia canunt,

    id. G. 2:

    Dianam,

    Cat. 34, 3:

    deos regesve,

    Hor. C. 4, 2, 13:

    Liberum et Musas Veneremque,

    id. ib. 1, 32, 10:

    rite Latonae puerum,

    id. ib. 4, 6, 37;

    1, 10, 5: plectro graviore Gigantas, Ov M. 10, 150: reges et proelia,

    Verg. E. 6, 3; Hor. C. 4, 15, 32:

    arma virumque,

    Verg. A. 1, 1:

    pugnasque virosque,

    Stat. Th. 8, 553:

    maxima bella et clarissimos duces,

    Quint. 10, 1, 62.—Very rarely, to celebrate, without reference to song or poetry:

    Epicurus in quădam epistulă amicitiam tuam et Metrodori grata commemoratione cecinerat,

    Sen. Ep. 79, 13.—Esp. of fame, to trumpet abroad:

    fama facta atque infecta canit,

    Verg. A. 4, 190:

    fama digna atque indigna canit,

    Val. Fl. 217 al. —And prov., to sing or preach to the deaf:

    non canimus surdis,

    Verg. E. 10, 8: praeceptorum, quae vereor ne vana surdis auribus cecinerim. Liv. 40, 8, 10.—
    C.
    Since the responses of oracles were given in verse, to prophesy, foretell, predict.
    a.
    In poetry:

    Sibylla, Abdita quae senis fata canit pedibus,

    Tib. 2, 5, 16; cf.:

    horrendas ambages,

    Verg. A. 6. 99; 3, [p. 280] 444:

    fera fata,

    Hor. C. 1, 15, 4; cf. id. Epod. 13, 11; id. S. 2, 5, 58; Tib. 1, 7, 1; cf. id. 3, 3, 36; 1, 6, 50; Hor. C. S. 25:

    et mihi jam multi crudele canebant Artificis scelus,

    Verg. A. 2, 124; Hor. S. 1, 9, 30.—
    b.
    In prose:

    ut haec quae nunc fiunt, canere di inmortales viderentur,

    Cic. Cat. 3, 8, 18:

    non haec a me tum tamquam fata... canebantur?

    id. Sest. 21, 47:

    eum, qui ex Thetide natus esset, majorem patre suo futurum cecinisse dicuntur oracula,

    Quint. 3, 7, 11; Just. 11, 7, 4; 7, 6, 1; Tac. A. 2, 54; id. H. 4, 54:

    cecinere vates, idque carmen pervenerat ad antistitem fani Dianae,

    Liv. 1, 45, 5; 5, 15, 4 sq.; 1, 7, 10; Tac. A. 14, 32; Liv. 30, 28, 2; cf. Nep. Att. 16, 4; cf.

    of philosophers, etc.: ipsa memor praecepta Canam,

    Hor. S. 2, 4, 11 Orell. ad loc.; cf.:

    quaeque diu latuere, canam,

    Ov. M. 15, 147.
    III.
    In milit. lang., t. t., both act. and neutr., of signals, to blow, to sound, to give; or to be sounded, resound.
    A.
    Act.:

    bellicum (lit. and trop.) canere, v. bellicus: classicum, v. classicus: signa canere jubet,

    to give the signal for battle, Sall. C. 59, 1; id. J. 99, 1:

    Pompeius classicum apud eum (sc. Scipionem) cani jubet,

    Caes. B. C. 3, 82.— Absol. without signum, etc.: tubicen canere coepit, Auct. B. Afr. 82; cf. Flor. 4, 2, 66.—
    B.
    Neutr.:

    priusquam signa canerent,

    Liv. 1, 1, 7:

    ut attendant, semel bisne signum canat in castris,

    id. 27, 47, 3 and 5; 23, 16, 12;

    24, 46 (twice): repente a tergo signa canere,

    Sall. J. 94, 5; Liv. 7, 40, 10; Verg. A. 10, 310; Flor. 3, 18, 10:

    classicum apud eos cecinit,

    Liv. 28, 27, 15.—
    2.
    Receptui canere, to sound a retreat:

    Hasdrubal receptui propere cecinit (i. e. cani jussit),

    Liv. 27, 47, 2; Tac. H. 2, 26.— Poet.:

    cecinit jussos receptus,

    Ov. M. 1, 340.—And in Livy impers.:

    nisi receptui cecinisset,

    if it had not sounded a counter-march, Liv. 26, 44, 4:

    ut referrent pedem, si receptui cecinisset,

    id. 3, 22, 6.—
    b.
    Trop.:

    revocante et receptui canente senatu,

    Cic. Phil. 12, 3, 8:

    ratio abstrahit ab acerbis cogitationibus a quibus cum cecinit receptui,

    id. Tusc. 3, 15, 33:

    antequam (orator) in has aetatis (sc. senectutis) veniat insidias, receptui canet,

    Quint. 12, 11, 4.
    Examples for the signif.
    to practice magic, to charm, etc., found in the derivv. cantus, canto, etc., are entirely wanting in this verb.

    Lewis & Short latin dictionary > cano

  • 118 concurro

    con-curro, curri, cursum, 3 ( perf. redupl. concucurrit, Flor. 4, 2, 33 Duker N. cr.: concucurrisse, Cato ap. Prisc. p. 901 P., and Suet. Caes. 15; cf. Liv. 1, 12 Oud., and Ind. Flor. s. h. v. Duker), v. n.
    I.
    To run together (of several persons), to come or assemble together in multitudes, to rush or flock together in crowds (very freq., and class.).
    A.
    Prop.
    1.
    Absol.:

    tota Italia concurret,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 5, § 16: video hac tempestate concurrisse omnis adversarios, Cato ap. Prisc. 10, p. 901 P.:

    concurrunt jussu meo plures uno tempore librarii,

    Cic. Agr. 2, 5, 13:

    cum omnes, ut mos est, concurrerent,

    id. Verr. 2, 5, 26, § 65:

    licet concurrant omnes plebei philosophi, nihil tam eleganter explicabunt, etc.,

    unite, id. Tusc. 1, 23, 55:

    multi concurrerant,

    Nep. Dion, 10, 1; Sall. J. 60, 6:

    concurrite, concurrite, cives,

    Val. Max. 4, 1, 12.— Impers.: contionem inprimis advocari jubet;

    summā cum expectatione concurritur,

    Cic. Leg. 2, 5, 13.—
    2.
    Designating the place from which, or the place or purpose to or for which:

    non solum qui in urbe erant, sed etiam undique ex agris concurrerunt,

    Nep. Pelop. 3, 3:

    undique gentes,

    Luc. 3, 321:

    concurrunt laeti mi obviam cupedinarii omnes,

    Ter. Eun. 2, 2, 25: ad hos (sc. Druides) magnus adulescentium numerus disciplinae causā concurrit, Caes. B. G. 6, 13; cf. Quint. 1, 2, 16:

    ad eum magnae copiae,

    Sall. C. 56, 5:

    ad eum homines omnium ordirum corruptissimi,

    id. H. 1, 48, 7 Dietsch:

    ad curiam,

    Cic. Rab. Post. 7, 18 (corresp. to convolare ad Rostra); Liv. 4, 60, 1; Suet. Tit. 11:

    domum tuam cuncta civitas,

    Cic. Verr. 2, 1, 31, § 80:

    ad arma milites,

    Caes. B. G. 3, 22 fin.; so id. ib. 5, 39 fin.:

    ad non dubiam mortem,

    Cic. Tusc. 1, 37, 89:

    ad auxilium sociae,

    Luc. 3, 663:

    signum dedit, ut ad me restituendum Romam concurrerent,

    Cic. Mil. 15, 39:

    omnes concurrerunt ad Perdiccam opprimendum,

    united together, Nep. Eum. 3, 1; id. Phoc. 2, 5:

    ad aliquem audiendum,

    Suet. Caes. 32. — Impers.:

    concurritur undique ad commune incendium restinguendum,

    Cic. Phil. 10, 10, 21:

    concurrendum ad curiam putare,

    id. Rab. Post. 7, 18:

    cum ad arma concurri oporteret,

    Caes. B. G. 2, 20:

    ex proximis castellis eo concursum est,

    id. ib. 2, 33:

    concursum ad curiam esse,

    Liv. 4, 60, 1: Suet. Calig. 6; Quint. 1, 2, 16.—
    * b.
    Poet., to run in attendance upon, to accompany:

    est quibus Eleae concurrit palma quadrigae, as it were,

    follows him on foot, accompanies, Prop. 3, 9 (4, 8), 17.—
    B.
    Trop. = confugere, to run for refuge or help, to take refuge (rare):

    ad C. Aquilium,

    Cic. Quint. 16, 53 B. and K.:

    nulla sedes, quo concurrant,

    Cic. Att. 8, 3, 4:

    ne darem perditis civibus hominem, quo concurrerent,

    id. Ep. ad Brut. 2, 2, 3:

    interea servitia repudiabat (Catilina), opibus conjurationis fretus,

    Sall. C. 56, 5; Just. 19, 1, 9.—
    2.
    Of words, as under military command:

    ante enim circumscribitur mente sententia confestimque verba concurrunt, quae mens eadem... statim dimittit, ut suo quodque loco respondeat,

    Cic. Or. 59, 200.—
    II.
    To run upon one another, to meet or dash together (class.).
    A.
    Of corporeal objects.
    1.
    In gen.:

    concurrunt nubes ventis,

    Lucr. 6, 97; cf. id. 6, 116:

    ne prorae concurrerent,

    Liv. 37, 30, 4 (al. prorā; cf. Weissenb. ad loc.); cf. id. 44, 42, 5; Luc. 3, 663:

    mediis concurrere in undis (montes, viz., the Symplegades),

    Ov. M. 7, 62; cf. id. Am. 2, 11, 3:

    concurrere montes duo inter se,

    Plin. 2, 83, 85, § 199: actor cum stetit in scaenā, concurrit dextera laevae (viz., in applauding), Hor. Ep. 2, 1, 205:

    labra concurrunt,

    draw together, close, Sen. Ep. 11, 2: os concurrit, id. Ira, 3, 15, 1; id. Ben. 2, 1, 3:

    os,

    Quint. 10, 7, 8; 11, 3, 121.— Transf., of letters and words:

    aspere concurrunt litterae,

    Cic. de Or. 3, 43, 172 (opp. diduci); so id. Or. 45, 154.—Hence,
    2.
    In partic., milit. t. t., to rush together in hostility, to engage in combat, to join battle, to fight (most freq. in the histt.); constr. inter se, cum aliquo, adversus, in, contra aliquem, alicui, and absol.
    (α).
    Inter se:

    concurrunt equites inter se,

    Caes. B. C. 2, 25; so Liv. 26, 51, 4; 29, 18, 10; Suet. Oth. 12; Verg. G. 1, 489; id. A. 10, 436.—
    (β).
    Cum aliquo:

    cum hoc concurrit ipse Eumenes,

    Nep. Eum. 4, 1; so Liv. 8, 8, 15; Vell. 2, 70, 1; Suet. Oth. 10; Ov. M. 13, 87.—
    (γ).
    Adversus, in, or contra aliquem:

    recenti milite adversus fessos longo itinere concurrerat,

    Liv. 35, 1, 6 Weissenb. ad loc.:

    in aliquem,

    Sall. J. 97, 4; Just. 4, 1, 10: equites contra tantam multitudinem audacissime concurrunt, run upon, against, etc., Auct. B. Afr. 6.—
    (δ).
    Alicui (freq. in the poets):

    audet viris concurrere virgo,

    Verg. A. 1, 493; 10, 8; Ov. M. 5, 89; 12, 595 al.:

    quibus (equitibus) cum inpigre, Numidae concurrissent,

    Liv. 24, 15, 7 Weissenb. ad loc.—
    (ε).
    Absol.: repente Antonius in aciem suas copias de vico produxit et sine morā concurrit, Galb. ap. Cic. Fam. 10, 30, 3:

    cum infestis signis concurrunt,

    Sall. C. 60, 2; so Liv. 6, 7, 6; 8, 7, 9 al.; Tac. A. 6, 35; id. H. 2, 42; Suet. Claud. 21:

    ex insidiis,

    Liv. 9, 25, 8; 2, 11, 9:

    mutuis vulneribus,

    Sen. Suas. 7, 14.— Impers. pass.:

    ubi propius ventum est, utrimque magno clamore concurritur,

    Sall. J. 53, 2; so Liv. 10, 40, 13; Hor. S. 1, 1, 7.— Transf.:

    adversus has concurrentis belli minas, legati vallum murosque firmabant,

    Tac. H. 4, 22 init.
    b.
    Not in war; in the jurists, to make the same claim, enter into competition with:

    si non sit, qui ei concurrat, habeat solus bonorum possessionem,

    Dig. 37, 1, 2:

    in hereditatem fratri concurrere,

    ib. 5, 2, 16:

    in pignus,

    ib. 20, 4, 7: in pignore, ib.—
    c.
    Trop. (rare): in tantā causarum varietate cum alia colligantur vel ipsa inter se concurrant, vel in diversum ambiguitate ducantur, Quint. 12, 2, 15:

    cum dolore,

    Sen. Cons. ad Helv. 2:

    concurrit illinc publica, hinc regis salus,

    Sen. Oedip. 830.—
    B.
    Of abstract objects (occurrences, circumstances, points of time, etc.), to meet, concur, fall out at the same time, happen:

    multa concurrunt simul,

    Ter. And. 3, 2, 31; so,

    concurrunt multae opiniones,

    id. Heaut. 2, 2, 3:

    tot verisimilia,

    id. Ad. 4, 4, 19:

    res contrariae,

    Cic. Fin. 5, 10, 28:

    ista casu,

    id. Div. 2, 68, 141:

    quae ut concurrant omnia, optabile est,

    id. Off. 1, 14, 45:

    saepe concurrunt aliquorum bene de me meritorum inter ipsos contentiones,

    id. Planc. 32, 78:

    si quid tale accidisset, ut non concurrerent nomina,

    that the reciprocal accounts do not meet, become due on the same day, id. Att. 16, 3, 5; cf.:

    sponsalia in idem tempus,

    Dig. 3, 2, 13:

    concurrit actio legis Aquiliae et injuriarum,

    to have place together, to be coincident, ib. 9, 2, 5.—
    2.
    Pregn., to accord, agree with (in jurid. Lat.):

    concurrit cum veritate,

    Dig. 29, 2, 30:

    cum summā,

    ib. 29, 30, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > concurro

  • 119 consaluto

    con-sălūto, āvi, ātum, 1, v. a., to greet, salute cordially, in gen. (in good prose; esp. freq. in the histt. after the Aug. per.).
    (α).
    With acc.:

    utrumque regem (sua multitudo),

    Liv. 1, 7, 1:

    eum,

    Petr. 7; 131; Curt. 7, 8, 5; 10, 7, 7:

    aliquem nomine,

    Plin. 28, 2, 5, § 23.—
    (β).
    With two accs., to greet or salute as, to hail, etc.:

    eum regem,

    Liv. 36, 14, 4:

    eum dictatorem,

    id. 3, 26, 10:

    aliquem imperatorem,

    Tac. A. 12, 69; 13, 41; Suet. Ner. 8; id. Galb. 10:

    aliquem Caesarem,

    Tac. H. 3, 86 fin.; Suet. Dom. 1:

    aliquem patrem patriae,

    id. Aug. 58:

    eum Latiarem Jovem,

    id. Calig. 22; cf.:

    eam Volumniam,

    Cic. Phil. 2, 24, 58.—
    (γ).
    Absol.:

    qui cum inter se... amicissime consalutassent,

    Cic. de Or. 2, 3, 13:

    exercitus consalutant,

    one another, Flor. 4, 3, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > consaluto

  • 120 facio

    făcĭo, feci, factum, 3, v. a. and n.; in pass.: fio, factus, fieri ( imper. usually fac, but the arch form face is freq., esp. in Plaut. and Ter., as Plaut. As. prol. 4; 1, 1, 77; id. Aul. 2, 1, 30; id. Cist. 2, 1, 28; id. Ep. 1, 1, 37; 2, 2, 117; id. Most. 3, 2, 167 et saep.; Ter. And. 4, 1, 57; 4, 2, 29; 5, 1, 2; 14; id. Eun. 1, 2, 10 al.; Cato, R. R. 23, 1; 26; 32 al.; Cat. 63, 78; 79; 82; Ov. Med. fac. 60; Val. Fl. 7, 179 al.; futur. facie for faciam, Cato ap. Quint. 1, 7, 23; cf. dico, init., and the letter e:

    faxo,

    Plaut. Am. 1, 1, 199; 2, 1, 42; 3, 3, 17; 3, 4, 14; 5, 1, 55 et saep.; Ter. And. 5, 2, 13; id. Eun. 2, 2, 54; 4, 3, 21 al.; Verg. A. 9, 154; 12, 316; Ov. M. 3, 271; 12, 594: faxim, Enn. ap. Non. 507, 23; Plaut. Am. 1, 3, 13; id. Aul. 3, 2, 6; 3, 5, 20 al.; Ter. And. 4, 4, 14; id. Heaut. 1, 2, 13:

    faxis,

    Hor. S. 2, 3, 38; Sil. 15, 362: faxit, Lex Numae in Paul. ex Fest. s. v. ALIVTA, p. 6 Mull.; Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 12; Plaut. Capt. 3, 4, 90; 3, 5, 54; id. Cas. 3, 5, 6 al.; Ter. Heaut. 1, 2, 24; id. Phorm. 3, 3, 21:

    faximus,

    Plaut. Truc. 1, 1, 40: faxitis, an old form in Liv. 23, 11, 2; 25, 12, 10; 29, 27, 3:

    faxint,

    Plaut. Am. 2, 1, 85; id. Aul. 2, 1, 27; 2, 2, 79 al.; Ter. Heaut. 1, 1, 109; id. Hec. 1, 2, 27; 3, 2, 19; Cic. Verr. 2, 3, 35, § 81; id. Fam. 14, 3, 3.—In pass. imper.:

    fi,

    Plaut. Curc. 1, 1, 87; Hor. S. 2, 5, 38; Pers. 1, 1, 39:

    fite,

    Plaut. Curc. 1, 1, 89 al. — Indic.: facitur, Nigid. ap. Non. 507, 15: fitur, Cato ap. Prisc. p. 789:

    fiebantur,

    id. ib.: fitum est, Liv. Andron. ap. Non. 475, 16.— Subj.: faciatur, Titin. ib.— Inf.: fiere, Enn. ap. Charis. p. 75 P.; Ann. v. 15, ed. Vahl.; Laev. ap. Gell. 19, 7, 10.—On the long i of fit, v. Ritschl, prol. p. 184, and cf. Plaut. Capt. prol. 25: ut fit in bello) [prob. root bha-; Sanscr. bhasas, light; Gr. pha-, in phainô, phêmi; cf. fax, facetiae, facilis, Corss. Ausspr. 1, 423.—But Curt. refers facio to root the- (strengthened THEK), Griech. Etym. p. 64], to make in all senses, to do, perform, accomplish, prepare, produce, bring to pass, cause, effect, create, commit, perpetrate, form, fashion, etc. (cf. in gen.:

    ago, factito, reddo, operor, tracto): verbum facere omnem omnino faciendi causam complectitur, donandi, solvendi, judicandi, ambulandi, numerandi,

    Dig. 50, 16, 218.
    I.
    Act.
    A.
    In gen.
    (α).
    With acc.: ut faber, cum quid aedificaturus est, non ipse facit materiam, sed ea utitur, quae sit parata, etc.... Quod si non est a deo materia facta, ne terra quidem et aqua et aer et ignis a deo factus est, Cic. N. D. Fragm. ap. Lact. 2, 8 (Cic. ed. Bait. 7, p. 121):

    sphaera ab Archimede facta,

    Cic. Rep. 1, 14:

    fecitque idem et sepsit de manubiis comitium et curiam,

    id. ib. 2, 17:

    aedem,

    id. ib. 2, 20:

    pontem in Arari faciundum curat,

    Caes. B. G. 1, 13, 1:

    castra,

    id. ib. 1, 48, 2; Cic. Fam. 15, 4, 4:

    faber vasculum fecit,

    Quint. 7, 10, 9:

    classem,

    Caes. B. G. 4, 21, 4:

    cenas et facere et obire,

    Cic. Att. 9, 13, 6:

    ignem lignis viridibus,

    id. Verr. 2, 1, 17, § 45:

    poema,

    to compose, id. Pis. 29, 70:

    carmina,

    Juv. 7, 28:

    versus,

    id. 7, 38:

    sermonem,

    Cic. Fam. 9, 8, 1; cf.

    litteram,

    id. Ac. 2, 2, 6: ludos, to celebrate, exhibit = edere, id. Rep. 2, 20; id. Att. 15, 10;

    also i. q. ludificari,

    Plaut. Capt. 3, 4, 47:

    sementes,

    i. e. to sow, Caes. B. G. 1, 3, 1:

    messem,

    Col. 2, 10, 28:

    pecuniam,

    to make, acquire, Cic. Verr. 2, 2, 6, § 17:

    manum (with parare copias),

    to collect, prepare, id. Caecin. 12, 33; so,

    cohortes,

    Caes. B. C. 3, 87, 4:

    exercitum,

    Vell. 2, 109, 2; and:

    auxilia mercede,

    Tac. A. 6, 33:

    iter,

    Cic. Att. 3, 1; id. Planc. 26, 65; id. Div. 1, 33, 73 et saep.; cf.

    also the phrases: aditum sibi ad aures,

    Quint. 4, 1, 46:

    admirationem alicujus rei alicui,

    to excite, Liv. 25, 11, 18; Sen. Ep. 115:

    aes alienum,

    Cic. Att. 13, 46, 4; Liv. 2, 23, 5; Sen. Ep. 119, 1:

    alienationem disjunctionemque,

    Cic. Lael. 21, 76:

    animum alicui,

    Liv. 25, 11, 10:

    arbitrium de aliquo,

    to decide, Hor. C. 4, 7, 21;

    opp. arbitrium alicui in aliqua re,

    i. e. to leave the decision to one, Liv. 43, 15, 5:

    audaciam hosti,

    id. 29, 34, 10:

    audientiam orationi,

    Cic. Div. in Caecil. 13, 42:

    auspicium alicui,

    Liv. 1, 34, 9; Hor. Ep. 1, 1, 86:

    auctoritatem,

    Cic. de Imp. Pomp. 15, 43:

    bellum,

    Cic. Off. 1, 11, 35; Caes. B. G. 3, 29, 2:

    multa bona alicui,

    Plaut. Poen. 5, 4, 46:

    castra,

    to pitch, Tac. H. 5, 1:

    caulem,

    to form, Col. Arb. 54:

    clamores,

    to make, raise, Cic. Brut. 95, 326:

    cognomen alicui,

    to give, Liv. 1, 3, 9:

    commercium sermonis,

    id. 5, 15, 5:

    concitationes,

    Caes. B. C. 3, 106 fin.:

    conjurationes,

    to form, id. B. G. 4, 30 fin.:

    consuetudinem alicui cum altero,

    Cic. Fam. 13, 23, 1:

    consilia alicui,

    Liv. 35, 42, 8:

    contentionem cum aliquo,

    Cic. Off. 1, 38, 137:

    controversiam,

    to occasion, id. Or. 34, 121:

    convicium magnum alicui,

    id. Fam. 10, 16, 1:

    copiam pugnandi militibus,

    Liv. 7, 13, 10:

    corpus,

    to grow fat, corpulent, Cels. 7, 3 fin.; Phaedr. 3, 7, 5:

    curam,

    Tac. A. 3, 52:

    damnum,

    to suffer, Cic. Brut. 33, 125:

    detrimentum,

    id. Verr. 2, 4, 9, § 20:

    desiderium alicujus, rei alicui,

    Liv. 3, 34, 7; 7, 24, 10:

    dicta,

    Ov. F. 2, 375; 3, 515:

    difficultatem,

    Quint. 10, 3, 10 and 16:

    discordiam,

    to cause, Tac. H. 3, 48:

    discrimen,

    Quint. 7, 2, 14; 11, 1, 43:

    disjunctionem (with alienationem),

    Cic. Lael. 21, 76:

    dolorem alicui,

    id. Att. 11, 8, 2:

    dulcedinem,

    Sen. Ep. 111:

    eloquentiam alicui (ira),

    Quint. 6, 2, 26:

    epigramma,

    to write, Cic. Arch. 10, 25:

    errorem,

    Sen. Ep. 67:

    eruptiones ex oppido,

    Caes. B. C. 2, 2, 5:

    exemplum,

    Quint. 5, 2, 2: exempla = edere or statuere, Plaut. Most. 5, 1, 66. exercitum, to raise, muster, Tac. A. 6, 33:

    exspectationem,

    Quint. 9, 2, 23:

    facinus,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 1; Cic. Fin. 2, 29, 95; Tac. A. 12, 31:

    facultatem recte judicandi alicui,

    Cic. Verr. 2, 2, 73, § 179:

    fallaciam,

    Ter. And. 1, 8, 7:

    famam ingenii,

    Quint. 11, 2, 46:

    fastidium,

    Liv. 3, 1, 7:

    favorem alicui,

    id. 42, 14, 10; Quint. 4, 1, 33:

    fidem alicui,

    Cic. Cat. 3, 2, 4; id. Att. 7, 8, 1; Quint. 6, 2, 18:

    finem,

    Cic. Att. 16, 16, 16; id. Rep. 2, 44:

    formidinem,

    to excite, Tac. H. 3, 10:

    fortunam magnam (with parare),

    Liv. 24, 22, 9:

    fraudem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 9; Cic. Att. 4, 12:

    fugam fecerunt, stronger than fugerunt,

    Liv. 8, 9, 12 Weissenb.; Sall. J. 53, 3;

    but: cum fugam in regia fecisset (sc. ceterorum),

    Liv. 1, 56, 4; so,

    fugam facere = fugare,

    id. 21, 5, 16; 21, 52, 10:

    fugam hostium facere,

    id. 22, 24, 8; 26, 4, 8 al.:

    gestum vultu,

    Quint. 11, 3, 71:

    gradum,

    Cic. de Or. 2, 61, 249; id. Verr. 2, 2, 1, § 3; Quint. 3, 6, 8:

    gratiam alicujus rei,

    Liv. 3, 56, 4; 8, 34, 3:

    gratulationem alicui,

    Cic. Fam. 11, 18, 3; Sen. Ep. 6:

    gratum alicui,

    Ter. Eun. 4, 4, 56; Cic. Rep. 1, 21; cf.:

    gratissimum alicui,

    id. Fam. 7, 21 fin.:

    histrioniam,

    Plaut. Am. prol. 152:

    homicidium,

    to commit, Quint. 5, 9, 9:

    hospitium cum aliquo,

    Cic. Balb. 18, 42:

    imperata,

    Caes. B. G. 2, 3, 3:

    impetum in hostem,

    Cic. Fin. 1, 10, 34; Liv. 25, 11, 2:

    incursionem,

    Liv. 3, 38, 3:

    indicium,

    Cic. Verr. 2, 1, 57, § 150:

    inducias,

    id. Phil. 8, 7, 20:

    initium,

    to begin, id. Agr. 2, 29, 79; cf.:

    initia ab aliquo,

    id. Rep. 1, 19:

    injuriam,

    id. ib. 3, 14 (opp. accipere); Caes. B. G. 1, 36, 4; Quint. 3, 6, 49; 10, 1, 115:

    insidias alicui,

    Cic. Mil. 9, 23:

    iram,

    Quint. 6, 1, 14:

    jacturam,

    Cic. Off. 3, 23, 89; id. Fin. 2, 24, 79; Caes. B. G. 7, 77, 7:

    judicium,

    Cic. Att. 7, 23, 2:

    judicatum,

    to execute, id. Fl. 20, 48:

    jus alicui,

    Liv. 32, 13, 6:

    jussa,

    Ov. F. 1, 379:

    laetitiam,

    Cic. Fin. 1, 7, 25:

    largitiones,

    id. Tusc. 3, 20, 48:

    locum poetarum mendacio,

    Curt. 3, 1, 4:

    locum alicui rei,

    Cels. 2, 14 fin.; 7, 4, 3; Curt. 4, 11, 8; Sen. Ep. 91, 13 et saep.:

    longius,

    Cic. Leg. 1, 7, 22 al.:

    valde magnum,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    medicinam alicui,

    to administer, id. Fam. 14, 7:

    memoriam,

    Quint. 11, 2, 4:

    mentionem,

    Cic. Q. Fr. 2, 11, 2:

    metum,

    to excite, Tac. A. 6, 36:

    turbida lux metum insidiarum faciebat,

    suggested, Liv. 10, 33, 5:

    metum alicui,

    id. 9, 41, 11:

    missum aliquem,

    Cic. Verr. 2, 3, 58, § 134:

    modum irae,

    Liv. 4, 50, 4:

    moram,

    Cic. Att. 16, 2, 1; Plaut. Most. 1, 1, 72:

    morem alicujus rei sibi,

    Liv. 35, 35, 13:

    motus,

    id. 28, 46, 8: multam alicui, Cato ap. Gell. 11, 1, 6:

    munditias,

    id. R. R. 2, 4:

    mutationem,

    Cic. Sest. 12, 27; id. Off. 1, 33, 120:

    multa alicui,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5, § 16:

    naufragium,

    to suffer, id. Fam. 16, 9, 1:

    negotium alicui,

    to give to do, make trouble for, Quint. 5, 12, 13; Just. 21, 4, 4:

    nomen alicui,

    Liv. 8, 15, 8; cf.

    nomina,

    to incur debts, Cic. Off. 3, 14, 59:

    odium vitae,

    Plin. 20, 18, 76, § 199:

    officium suum,

    Ter. Phorm. 4, 5, 12:

    omnia amici causa,

    Cic. Lael. 10, 35; id. Fam. 5, 11, 2:

    opinionem alicui,

    id. Div. in Caecil. 14, 45:

    orationem,

    id. de Or. 1, 14, 63; id. Brut. 8, 30; id. Or. 51, 172:

    otia alicui,

    to grant, Verg. E. 1, 6:

    pacem,

    to conclude, Cic. Off. 3, 30, 109:

    pecuniam ex aliqua re,

    id. Verr. 2, 2, 6, § 17:

    periculum,

    Ter. Eun. 3, 2, 23; id. Heaut. 2, 1, 9; Tac. A. 13, 33; 16, 19; Sall. C. 33, 1: perniciem alicui, to cause, = parare, Tac. H. 2, 70:

    planum,

    Cic. Rosc. Am. 19, 54:

    potestatem,

    id. Cat. 3, 5, 11; id. Rep. 2, 28:

    praedam,

    Caes. B. G. 4, 34, 5; Cic. Verr. 2, 1, 60, § 156; Plaut. Poen. 3, 6, 8:

    praedas ab aliquo,

    Nep. Chabr. 2, 2:

    proelium,

    to join, Caes. B. G. 1, 13; Cic. Deiot. 5, 13; Liv. 25, 1, 5; Tac. H. 4, 79; id. A. 12, 40:

    promissum,

    Cic. Off. 3, 25, 95:

    pudorem,

    Liv. 3, 31, 3:

    ratum,

    id. 28, 39, 16:

    rem,

    Ter. Ad. 2, 2, 12:

    reum,

    to accuse, Cic. Verr. 2, 2, 38: risum, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1; Quint. 6, 1, 40; 48:

    scelus,

    to commit, Tac. H. 1, 40:

    securitatem alicui,

    Liv. 36, 41, 1:

    sermonem,

    Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66:

    significationem ignibus,

    Caes. B. G. 2, 33, 3:

    silentium,

    Liv. 24, 7, 12:

    somnum,

    to induce, Juv. 3, 282:

    spem,

    Cic. Att. 3, 16; Liv. 30, 3, 7:

    spiritus,

    id. 30, 11, 3:

    stercus,

    Col. 2, 15:

    stipendia,

    Sall. J. 63, 3; Liv. 3, 27, 1; 5, 7, 5:

    stomachum alicui,

    Cic. Att. 5, 11, 2; id. Fam. 1, 9, 10:

    suavium alicui,

    Plaut. As. 4, 1, 53:

    suspicionem,

    Cic. Fl. 33, 83:

    taedium alicujus rei,

    Liv. 4, 57, 11:

    terrorem iis,

    to inflict, id. 10, 25, 8:

    timorem,

    to excite, id. 6, 28, 8:

    mihi timorem,

    Cic. Fam. 10, 18, 2:

    totum,

    Dig. 28, 5, 35:

    transitum alicui,

    Liv. 26, 25, 3:

    turbam,

    Ter. Eun. 4, 1, 2:

    urinam,

    Col. 6, 19:

    usum,

    Quint. 10, 3, 28:

    vadimonium,

    Cic. Quint. 18, 57:

    verbum, verba,

    to speak, talk, id. Verr. 2, 4, 65, § 147:

    verbum,

    to invent, id. Fin. 3, 15, 51:

    versus,

    id. Q. Fr. 3, 5:

    vestigium,

    id. Rab. Post. 17, 47: viam [p. 717] sibi, Liv. 3, 5, 6:

    vim alicui or in aliquem,

    id. 38, 24, 4; 3, 5, 5:

    vires,

    to get, acquire, Quint. 10, 3, 3:

    vitium,

    Cic. Top. 3, 15 al. —
    (β).
    With ut, ne, quin, or the simple subj.:

    faciam, ut ejus diei locique meique semper meminerit,

    Plaut. Capt. 4, 2, 20:

    facere ut remigret domum,

    id. Pers. 4, 6, 3; id. Capt. 3, 4, 78; 4, 2, 77:

    ea, quantum potui, feci, ut essent nota nostris,

    Cic. Ac. 1, 2, 8:

    facito, ut sciam,

    id. Att. 2, 4, 4:

    non potuisti ullo modo facere, ut mihi illam epistolam non mitteres,

    id. ib. 11, 21, 1:

    si facis ut patriae sit idoneus,

    Juv. 14, 71:

    ut nihil ad te dem litterarum facere non possum,

    Cic. Ac. 8, 14, 1; for which, with quin:

    facere non possum, quin ad te mittam,

    I cannot forbear sending, id. ib. 12, 27, 2:

    fecisti, ut ne cui maeror tuus calamitatem afferret,

    id. Clu. 60, 168:

    fac, ne quid aliud cures,

    id. Fam. 16, 11, 1:

    domi assitis, facite,

    Ter. Eun. 3, 2, 53:

    fac fidele sis fidelis,

    Plaut. Capt. 2, 3, 79:

    fac cupidus mei videndi sis,

    Cic. Fam. 5, 21, 5:

    fac cogites,

    id. ib. 11, 3, 4.—In pass.:

    fieri potest, ut recte quis sentiat, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 3, 6: potest fieri, ut iratus dixerit, etc., Crass. ap. Cic. de Or. 2, 70, 285:

    nec fieri possit, ut non statim alienatio facienda sit,

    id. Lael. 21, 76; so with ut non, id. Verr. 2, 2, 77, § 190 (Zumpt, Gram. § 539).—
    (γ).
    With inf. = efficere, curare, to cause (rare):

    nulla res magis talis oratores videri facit,

    Cic. Brut. 38, 142; Pall. 6, 12:

    aspectus arborum macrescere facit volucres inclusas,

    Varr. R. R. 3, 5, 3; Sall. Fragm. ap. Sen. Ep. 114:

    qui nati coram me cernere letum Fecisti,

    Verg. A. 2, 539; Ov. H. 17, 174:

    mel ter infervere facito,

    Col. 12, 38, 5 (perh. also in Ov. H. 6, 100, instead of favet, v. Loers. ad h. l.; cf. infra, B. 4.).—
    (δ).
    Absol.:

    ego plus, quam feci, facere non possum,

    Cic. Fam. 11, 14, 3:

    faciam, ut potero, Laeli,

    id. de Sen. 3, 7; cf. id. Rep. 1, 24:

    noli putare, pigritia me facere, quod non mea manu scribam,

    id. Att. 16, 15, 1; so,

    facere = hoc or id facere,

    Lucr. 4, 1112 (cf. Munro ad loc.); 1153: vereor ne a te rursus dissentiam. M. Non facies, Quinte, Cic. Leg. 3, 15, 33;

    so after scribam,

    id. Att. 16, 16, 15:

    nominaverunt,

    id. Rep. 2, 28, 50;

    after disserere: tu mihi videris utrumque facturus,

    id. ib. 2, 11, 22;

    after fingere: ut facit apud Platonem Socrates,

    id. ib.:

    necesse erit uti epilogis, ut in Verrem Cicero fecit,

    Quint. 6, 1, 54:

    qui dicere ac facere doceat,

    id. 2, 3, 11:

    faciant equites,

    Juv. 7, 14; Liv. 42, 37, 6:

    petis ut libellos meos recognoscendos curem. Faciam,

    Plin. Ep. 4, 26, 1; 5, 1, 4 et saep. (cf. the use of facio, as neutr., to resume or recall the meaning of another verb, v. II. E. infra; between that use and this no line can be drawn).
    B.
    In partic.
    1.
    With a double object, to make a thing into something, to render it something:

    senatum bene firmum firmiorem vestra auctoritate fecistis,

    Cic. Phil. 6, 7, 18:

    te disertum,

    id. ib. 2, 39 fin.:

    iratum adversario judicem,

    id. de Or. 1, 51, 220:

    heredem filiam,

    to appoint, constitute, id. Verr. 2, 1, 43, § 111:

    aliquem regem,

    Just. 9, 6:

    aliquem ludos,

    Plaut. Aul. 2, 2, 75:

    aliquem absentem rei capitalis reum,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 93:

    animum dubium,

    id. de Imp. Pomp. 10, 27:

    injurias irritas,

    id. Verr. 2, 2, 26, § 63:

    vectigalia sibi deteriora,

    Caes. B. G. 1, 36, 4:

    hi consules facti sunt,

    Cic. de Sen. 5, 14:

    disciplina doctior facta civitas,

    id. Rep. 2, 19:

    di ex hominibus facti,

    id. ib. 2, 10; cf.:

    tua virtute nobis Romanos ex amicis amicissimos fecisti,

    Sall. J. 10, 2.—In pass.:

    quo tibi sumere depositum clavum fierique tribuno?

    to become a tribune, Hor. S. 1, 6, 25.—
    2.
    to value, esteem, regard a person or thing in any manner (like the Engl. make, in the phrase to make much of).—Esp. with gen. pretii:

    in quo perspicere posses, quanti te, quanti Pompeium, quem unum ex omnibus facio, ut debeo, plurimi, quanti Brutum facerem,

    Cic. Fam. 3, 10, 2:

    te quotidie pluris feci,

    id. ib. 3, 4, 2:

    voluptatem virtus minimi facit,

    id. Fin. 2, 13, 42:

    dolorem nihili facere,

    to care nothing for, to despise, id. ib. 27, 88:

    nihili facio scire,

    Plaut. Pers. 2, 2, 42:

    negat se magni facere, utrum, etc.,

    Quint. 11, 1, 38:

    parum id facio,

    Sall. J. 85, 31: si illi aliter nos faciant quam aequum sit. Plaut. Stich. 1, 1, 43.—
    3.
    With gen., to make a thing the property of a person, subject it to him: omnia, quae mulieris fuerunt, viri fiunt, Cic. Top. 4, 23.—Esp.: facere aliquid dicionis alicujus, to reduce to subjection under a person or power:

    omnem oram Romanae dicionis fecit,

    Liv. 21, 60, 3:

    dicionis alienae facti,

    id. 1, 25, 13; 5, 27, 14; cf.: ut munus imperii beneficii sui faceret, to make it ( seem) his own bounty, Just. 13, 4, 9:

    ne delecto imperatore alio sui muneris rempublicam faceret,

    Tac. A. 15, 52.—
    4.
    To represent a thing in any manner, to feign, assert, say. —Constr. with acc. and adj. or part., or with acc. and inf.
    (α).
    Acc. and part.:

    in eo libro, ubi se exeuntem e senatu et cum Pansa colloquentem facit,

    id. Brut. 60, 218:

    Xenophon facit... Socratem disputantem,

    id. N. D. 1, 12, 31; cf.:

    ejus (Socratis) oratio, qua facit eum Plato usum apud judices,

    id. Tusc. 1, 40 fin. al.—
    (β).
    Acc. and inf.:

    qui nuper fecit servo currenti in via decesse populum,

    Ter. Heaut. prol. 31:

    fecerat et fetam procubuisse lupam,

    Verg. A. 8, 630; cf. Ov. M. 6, 109, v. Bach ad h. l.:

    poetae impendere apud inferos saxum Tantalo faciunt,

    Cic. Tusc. 4, 16, 35:

    quem (Herculem) Homerus apud inferos conveniri facit ab Ulixe,

    id. N. D. 3, 16, 41:

    Plato construi a deo mundum facit,

    id. ib. 1, 8, 19:

    Plato Isocratem laudari fecit a Socrate,

    id. Opt. Gen. 6, 17; id. Brut. 38, 142:

    M. Cicero dicere facit C. Laelium,

    Gell. 17, 5, 1:

    caput esse faciunt ea, quae perspicua dicunt,

    Cic. Fia. 4, 4, 8, v. Madv. ad h. l.—
    (γ).
    In double construction:

    Polyphemum Homerus cum ariete colloquentem facit ejusque laudare fortunas,

    Cic. Tusc. 5, 39 fin.
    5.
    To make believe, to pretend:

    facio me alias res agere,

    Cic. Fam. 15, 18:

    cum verbis se locupletem faceret,

    id. Fl. 20:

    me unum ex iis feci, qui, etc.,

    id. Planc. 27, 65.—
    6.
    Hypothetically in the imper. fac, suppose, assume:

    fac, quaeso, qui ego sum, esse te,

    Cic. Fam. 7, 23, 1; cf.:

    fac potuisse,

    id. Phil. 2, 3, 5:

    fac animos non remanere post mortem,

    id. Tusc. 1, 34, 82; 1, 29, 70:

    fac velit,

    Stat. Ach. 2, 241:

    fac velle,

    Verg. A. 4, 540.—
    7.
    In mercant. lang., to practise, exercise, follow any trade or profession:

    cum mercaturas facerent,

    Cic. Verr. 2, 5, 28, § 72:

    naviculariam,

    id. ib. 2, 5, 18, §

    46: argentariam,

    id. ib. 2, 5, 49, § 155; id. Caecin. 4, 10:

    topiariam,

    id. Q. Fr. 3, 1, 2, § 5:

    haruspicinam,

    id. Fam. 6, 18, 1:

    praeconium,

    id. ib.; so,

    piraticam,

    id. Post. Red. in Sen. 5, 11:

    medicinam,

    Phaedr. 1, 14, 2.—
    8.
    In relig. lang., like the Gr. rhezein, to perform or celebrate a religious rite; to offer sacrifice, make an offering, to sacrifice:

    res illum divinas apud eos deos in suo sacrario quotidie facere vidisti,

    Cic. Verr. 2, 4, 8, § 18:

    sacra pro civibus,

    id. Balb. 24, 55:

    sacrificium publicum,

    id. Brut. 14, 56.— Absol.:

    a sacris patriis Junonis Sospitae, cui omnes consules facere necesse est, consulem avellere,

    Cic. Mur. 41, 90.—With abl.:

    cum faciam vitula pro frugibus,

    Verg. E. 3, 77:

    catulo,

    Col. 2, 22, 4.— Pass. impers.:

    cum pro populo fieret,

    Cic. Att. 1, 13, 3:

    quibus diis decemviri ex libris ut fieret, ediderunt,

    Liv. 37, 3, 5.—
    9.
    In gram., to make, form in inflecting:

    cur aper apri et pater patris faciat?

    Quint. 1, 6, 13; so id. 14; 15; 27; cf.:

    sic genitivus Achilli et Ulixi fecit,

    id. 1, 5, 63; 1, 6, 26:

    eadem (littera) fecit ex duello bellum,

    id. 1, 4, 15.—
    10.
    In late Lat., (se) facere aliquo, to betake one's self to any place:

    intra limen sese facit,

    App. 5, p. 159, 25;

    without se: homo meus coepit ad stelas facere,

    Petr. 62:

    ad illum ex Libya Hammon facit,

    Tert. Pall. 3.—
    11.
    Peculiar phrases.
    a.
    Quid faciam (facias, fiet, etc.), with abl., dat., or (rare) with de, what is to be done with a person or thing? quid hoc homine facias? Cic. Sest. 13, 29; id. Verr. 2, 2, 16, § 40:

    nescit quid faciat auro,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 100:

    quid tu huic homini facias?

    Cic. Caecin. 11, 30; cf.:

    quid enim tibi faciam,

    id. Att. 7, 3, 2: quid faceret huic conclusioni, i. e. how should he refute, etc., id. Ac. 2, 30, 96:

    quid facias illi?

    Hor. S. 1, 1, 63:

    miserunt Delphos consultum quidnam facerent de rebus suis,

    Nep. Them. 2: quid fecisti scipione? what have you done with the stick? or, what has become of it? Plaut. Cas. 5, 4, 6; cf. id. ib. 5, 4, 9.—In pass.:

    quid Tulliola mea fiet?

    Cic. Fam. 14, 4, 3:

    quid illo fiet? quid me?

    id. Att. 6, 1, 14:

    quid fiet artibus?

    id. Ac. 2, 33, 107:

    quid mihi fiet?

    Ov. A. A. 1, 536:

    quid de illa fiet fidicina igitur?

    Plaut. Ep. 1, 2, 48: de fratre quid fiet? Ter. Ad. 5, 9, 39.— Absol.:

    quid faciat Philomela? fugam custodia claudit?

    Ov. M. 6, 572:

    quid facerem? neque servitio me exire licebat, etc.,

    Verg. E. 1, 41 al. —
    b.
    Fit, factum est aliquo or aliqua re, it happens to, becomes of a person or thing:

    volo Erogitare, meo minore quid sit factum filio,

    Plaut. Capt. 5, 1, 32:

    nec quid deinde iis (elephantis) factum sit, auctores explicant,

    Plin. 8, 6, 6, § 17:

    quid eo est argento factum?

    Plaut. Most. 3, 1, 106.—Hence,
    (β).
    Esp., si quid factum sit aliquo, if any thing should happen to one (i. q. si quid acciderit humanitus), euphemistically for if one should die:

    si quid eo factum esset, in quo spem essetis habituri?

    Cic. de Imp. Pomp. 20, 59; cf.:

    eum fecisse aiunt, sibi quod faciendum fuit,

    Plaut. Poen. 5, 1, 23. —
    c.
    Ut fit, as it usually happens, as is commonly the case:

    praesertim cum, ut fit, fortuito saepe aliquid concluse apteque dicerent,

    Cic. Or. 53, 177:

    queri, ut fit, incipiunt,

    id. Verr. 2, 2, 23, § 56:

    dum se uxor, ut fit, comparat,

    id. Mil. 10, 28:

    fecit statim, ut fit, fastidium copia,

    Liv. 3, 1, 7.—
    d.
    Fiat, an expression of assent, so be it! very good! fiat, geratur mos tibi, Plaut. Ps. 1, 5, 146; id. As. 1, 1, 27; id. Am. 2, 2, 138; id. Most. 4, 3, 44 al.—
    e.
    Dictum ac factum, no sooner said than done, without delay, at once; v. dictum under dico, A. d.—
    12.
    In certain phrases the ellipsis of facere is common, e. g. finem facere:

    Quae cum dixisset, Cotta finem,

    Cic. N. D. 3, 40, 94; id. Fin. 4, 1 init. —With nihil aliud quam, quid alium quam, nihil praeterquam, which often = an emphatic Engl. only (but not in Cic.):

    Tissaphernes nihil aliud quam bellum comparavit,

    Nep. Ages. 2:

    per biduum nihil aliud quam steterunt parati,

    Liv. 34, 46; Suet. Caes. 20; id. Aug. 83; Liv. 2, 63; 4, 3; 3, 26.—So with nihil amplius quam, nihil prius quam, nihil minus quam, Liv. 26, 20; 35, 11; Suet. Dom. 3.
    II.
    Neutr.
    A.
    With adverbs, to do, deal, or act in any manner:

    recta et vera loquere, sed neque vere neque recte adhuc Fecisti umquam,

    Plaut. Capt. 5, 2, 7;

    v. recte under rego: bene fecit Silius, qui transegerit,

    Cic. Att. 12, 24, 1:

    seu recte seu perperam,

    to do right or wrong, id. Quint. 8, 31:

    Dalmatis di male faciant,

    id. Fam. 5, 11 fin.:

    facis amice,

    in a friendly manner, id. Lael. 2, 9; cf.:

    per malitiam,

    maliciously, id. Rosc. Com. 7, 21:

    humaniter,

    id. Q. Fr. 2, 1, 1:

    imperite,

    id. Leg. 1, 1, 4:

    tutius,

    Quint. 5, 10, 68:

    voluit facere contra huic aegre,

    Ter. Eun. 4, 1, 10: bene facere, to profit, benefit (opp. male facere, to hurt, injure), Ter. Ad. 5, 8, 25; 5, 7, 19; Plaut. Most. 3, 2, 22; id. Capt. 5, 2, 23; v. also under benefacio and benefactum.—
    B.
    Facere cum or ab aliquo, to take part with one, to side with one; and opp. contra (or adversus) aliquem, to take part against one:

    si respondisset, idem sentire et secum facere Sullam,

    Cic. Sull. 13, 36; cf.:

    cum illo consulem facere,

    id. Att. 6, 8, 2; and:

    secum consules facere,

    id. Planc. 35, 86:

    auctoritatem sapientissimorum hominum facere nobiscum,

    id. Caecin. 36, 104; cf.:

    rem et sententiam interdicti mecum facere fatebatur,

    id. ib. 28, 79:

    cum veritas cum hoc faciat,

    is on his side, id. Quint. 30, 91:

    commune est, quod nihilo magis ab adversariis quam a nobis facit,

    id. Inv. 1, 48, 90:

    omnes damnatos, omnes ignominia affectos illac (a or cum Caesare) facere,

    id. Att. 7, 3, 5:

    quae res in civitate duae plurimum possunt, eae contra nos ambae faciunt in hoc tempore,

    id. Quint. 1, 1:

    neque minus eos cum quibus steterint quam adversus quos fecerint,

    Nep. Eum. 8, 2:

    cum aliquo non male facere,

    to be on good terms with, Ov. Am. 3, 762.—
    C.
    In late Lat. facere cum aliqua = vivere cum aliqua, to live in matrimony, to be married, Inscr. Orell. 4646. —
    D.
    Ad aliquid, alicui, or absol., to be good or of use for any thing; to be useful, of service:

    chamaeleon facit ad difficultatem urinae,

    Plin. 22, 18, 21, § 46; Scrib. Comp. 122:

    ad talem formam non facit iste locus,

    Ov. H. 16, 190; cf. id. ib. 6, 128; id. Am. 1, 2, 16 al.:

    radix coronopi coeliacis praeclare facit,

    Plin. 22, 19, 22, § 48; so with dat., Plin. Val. 2, 1; Prop. 3 (4), 1, 20:

    facit autem commode ea compositio, quam, etc.,

    Col. 7, 5, 7; 8, 17, 13:

    nec caelum, nec aquae faciunt, nec terra, nec aurae,

    do not benefit me, Ov. Tr. 3, 8, 23:

    mire facit in peroratione confessio,

    Quint. 11, 3, 173; 171; cf. with a subject-clause: plurimum facit, totas diligenter [p. 718] nosse causas, id. 6, 4, 8: ad aliquid or alicui signifies also to suit, fit:

    non faciet capiti dura corona meo,

    Prop. 3, 1, 19; cf. Ov. H. 16, 189.—
    E.
    Like the Gr. poiein or dran, and the Engl. to do, instead of another verb (also for esse and pati):

    factum cupio (sc. id esse),

    Plaut. Truc. 4, 4, 24:

    factum volo,

    id. Bacch. 3, 3, 91; id. Most. 3, 2, 104:

    an Scythes Anacharsis potuit pro nihilo pecuniam ducere, nostrates philosophi facere non potuerunt?

    Cic. Tusc. 5, 32, 90:

    nihil his in locis nisi saxa et montes cogitabam: idque ut facerem, orationibus inducebar tuis,

    id. Leg. 2, 1, 2; cf.:

    Demosthenem, si illa pronuntiare voluisset, ornate splendideque facere potuisse,

    id. Off. 1, 1 fin.; and:

    cur Cassandra furens futura prospiciat, Priamus sapiens hoc idem facere nequeat?

    id. Div. 1, 39, 85; so id. Ac. 2, 33, 107; id. Att. 1, 16, 13; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 2; Nep. Chabr. 3, 4; 4, 3 al.:

    vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno (here also with the case of the preceding verb),

    Cic. Fin. 2, 24 fin. (v. Madv. ad h. l. p. 278):

    jubeas (eum) miserum esse, libenter quatenus id facit (i. e. miser est),

    what he is doing, Hor. S. 1, 1, 64:

    in hominibus solum existunt: nam bestiae simile quiddam faciunt (i. q. patiuntur or habent),

    Cic. Tusc. 4, 14; so,

    ne facias quod Ummidius quidam (= ne idem experiaris, ne idem tibi eveniat),

    Hor. S. 1, 1, 94. —
    F.
    Facere omitted, especially in short sentences expressing a judgment upon conduct, etc.:

    at stulte, qui non modo non censuerit, etc.,

    Cic. Off. 3, 27, 101.—Hence,
    1.
    factus, a, um, P. a.
    A.
    As adjective ante-class. and very rare:

    factius nihilo facit, sc. id, i. e. nihilo magis effectum reddit,

    is no nearer bringing it about, Plaut. Trin. 2, 3, 6; cf. Lorenz ad loc.—Far more freq.,
    B.
    In the neutr. as subst.: factum, i ( gen. plur. factum, Enn. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 Trag. 81), that which is done, a deed, act, exploit, achievement (syn.: res gestae, facinus).
    1.
    In gen.:

    depingere,

    Ter. Phorm. 1, 5, 38:

    facere factum,

    Plaut. Truc. 2, 7, 5; id. Mil. 3, 1, 139:

    dicta et facta,

    Ter. Eun. 5, 4, 19; id. Heaut. 4, 5, 12:

    opus facto est,

    id. Phorm. 4, 5, 4:

    ecquod hujus factum aut commissum non dicam audacius, sed, etc.,

    Cic. Sull. 26, 72: meum factum probari abs te triumpho gaudio, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, A. 1;

    14, 9, 2: quod umquam eorum in re publica forte factum exstitit?

    id. ib. 8, 14, 2:

    praeclarum atque divinum,

    id. Phil. 2, 44, 114:

    egregium,

    id. Fam. 10, 16, 2; id. Cael. 10, 23:

    factum per se improbabile,

    Quint. 7, 4, 7; 6, 1, 22:

    illustre,

    Nep. Arist. 2, 2; cf.:

    illustria et gloriosa,

    Cic. Fin. 1, 11, 37:

    forte,

    id. Att. 8, 14, 2:

    dira,

    Ov. M. 6, 533:

    nefanda,

    id. H. 14, 16 al.; but also with the adv.:

    recte ac turpiter factum,

    Caes. B. G. 7, 80, 5; cf.:

    multa huius (Timothei) sunt praeclare facta sed haec maxime illustria,

    Nep. Timoth. 1, 2;

    v. Zumpt, Gram. § 722, 2: dimidium facti, qui coepit, habet,

    Hor. Ep. 1, 2, 40:

    quo facto aut dicto adest opus,

    Plaut. Am. 1, 1, 15 et saep.:

    famam extendere factis,

    Verg. A. 10, 468: non hominum video. non ego facta boum, doings, i. e. works, Ov. H. 10, 60.—
    2.
    In partic., bonum factum, like the Gr. agathê tuchê, a good deed, i. e. well done, fortunate (ante-class. and post-Aug.):

    bonum factum'st, edicta ut servetis mea,

    Plaut. Poen. prol. 16; cf. id. ib. 44; cf.:

    hoc factum est optimum, ut, etc.,

    id. Ps. 1, 2, 52:

    majorum bona facta,

    Tac. A. 3, 40; cf. id. ib. 3, 65. —At the commencement of edicts, Suet. Caesar, 80; id. Vit. 14; Aur. Vict. Vir. Ill. 49, 17; Tert. Pudic. 1.—(But in the class. per. factum in this sense is a participle, and is construed with an adv.:

    bene facta,

    Sall. C. 8, 5; id. J. 85, 5; Cic. Tusc. 2, 26, 64:

    recte, male facta,

    id. Off. 2, 18, 62:

    male facto exigua laus proponitur,

    id. Leg. Agr. 2, 2, 5; id. Brut. 43, 322; Quint. 3, 7, 13; cf. Krebs, Antibarb. p. 460).—
    * 2.
    facteon, a word jestingly formed by Cicero, after the analogy of the Greek, for faciendum: quare, ut opinor, philosophêteon, id quod tu facis, et istos consulatus non flocci facteon, Cic. Att. 1, 16, 13 Orell. N. cr. (for facteon, Ernesti has eateon).

    Lewis & Short latin dictionary > facio

См. также в других словарях:

  • Eum-u — (음우, 陰友) (? 271) was the Prime Minister of Goguryeo during the reigns of Kings Jungcheon and Seocheon. Background Prime Minister Eum u s last name is unknown, and therefore, his ancestry cannot be traced. It is known, however, that he was from… …   Wikipedia

  • EUM — Brito, motus verbis sollennibus Exorcismi, per cum qui venturus est iudicare vivos, et mortuos, se Christum finxit, dementatâ ingenti multitudine quam fictis, ope magiae, epulis fascinavit, Dicipulis nomina Sapientioe, Scientioe, Iudicii, etc.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • EUM — Flugplatz Neumünster …   Deutsch Wikipedia

  • Eum Hyun-seung — Korea Sud Eum Hyun seung Personenbezogene Informationen Geburtsdatum …   Deutsch Wikipedia

  • Eum Hyun-seung — Dans ce nom coréen, le nom de famille, Eum, précède le prénom. Eum Hyun seung Données clés …   Wikipédia en Français

  • EUM — Mexique Estados Unidos Mexicanos (es) États Unis du Mexique (fr) …   Wikipédia en Français

  • -eum — a suffix occurring in some Latin scientific names (peritoneum), and in the corresponding loanwords in English (petroleum). * * * …   Universalium

  • EUM — Merrill Lynch & Company, Inc. (Business » AMEX Symbols) * Estados Unidos Mexicanos (International » Mexican) * End User Manual (Computing » General) * Neumuenster, Germany (Regional » Airport Codes) * European Motorcycle Universe (Business »… …   Abbreviations dictionary

  • EUM — external urethral meatus …   Medical dictionary

  • EUM — Estados Unidos de México …   Diccionario español de neologismos

  • EUM — eorum …   Abbreviations in Latin Inscriptions

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»