-
1 ructo
ructo, āvī, ātum, āre, u. depon. Nbf. ructor, ārī (vgl. ερεύγομαι u. ahd. it-ruchen, wiederkäuen), rülpsen, I) im allg.: alci in os ructare, Plaut.: cui ructare turpe esset, is vomens etc., Cic.: numquam ructasse, Plin.: nec ieiunis et inanibus plenus ipse et ructans non tam apponis quam obicis cibos, Plin. pan. – Depon., ructaretur, Cic. fr. bei Paul. ex Fest. 263, 3. – m. Acc. der Speise, nach deren Genuß man rülpst, die einem aufstößt, qui crudum ructat, Cels.: stomachus acida ructans, Plin.: aprum, Mart.: u. Depon., cuius aves etiam nunc ructor, Varro r. r. 3, 2, 3. – II) prägn., 1) = eructo, rülpsen = rülpsend ausspeien, ausrülpsen, cruor ructatus, Sil.: ructatos ore cruores, Sil.: calix venenarius, in quem mors aliqua (einiges) ructarit, Tert. de res. carn. 16. – übtr., fumum, ausdünsten (von der Erde), Pallad. 9, 8, 7. – bildl., versus ructatur (Depon.), Hor. de art. poët. 457: potor Mosellae (als Gallier) Tiberim ructas, die röm. Sprache mit Eleganz sprichst, Sidon. epist. 4, 17, 1: ructans semideûm propinquitates, im Munde führend, Sidon. carm. 23, 252: u. so quae academiis et porticibus Atticis pasta sapientiam ructas, Tert. de test. anim. 1: patrio ructata (ausgesprochen) profundo, Prud. apoth. 93. – 2) = genießen, essen, qui centenis vicibus ferculorum cotidiani convivii copias ructare consuerunt, Paulin. vit. Ambros. 1. – / Über ructo u. ructor vgl. Caper 93, 10 K. Paul. ex Fest. 263, 2. Porphyr. Hor. art. poët. 457.
-
2 ructo
ructo, āvī, ātum, āre, u. depon. Nbf. ructor, ārī (vgl. ερεύγομαι u. ahd. it-ruchen, wiederkäuen), rülpsen, I) im allg.: alci in os ructare, Plaut.: cui ructare turpe esset, is vomens etc., Cic.: numquam ructasse, Plin.: nec ieiunis et inanibus plenus ipse et ructans non tam apponis quam obicis cibos, Plin. pan. – Depon., ructaretur, Cic. fr. bei Paul. ex Fest. 263, 3. – m. Acc. der Speise, nach deren Genuß man rülpst, die einem aufstößt, qui crudum ructat, Cels.: stomachus acida ructans, Plin.: aprum, Mart.: u. Depon., cuius aves etiam nunc ructor, Varro r. r. 3, 2, 3. – II) prägn., 1) = eructo, rülpsen = rülpsend ausspeien, ausrülpsen, cruor ructatus, Sil.: ructatos ore cruores, Sil.: calix venenarius, in quem mors aliqua (einiges) ructarit, Tert. de res. carn. 16. – übtr., fumum, ausdünsten (von der Erde), Pallad. 9, 8, 7. – bildl., versus ructatur (Depon.), Hor. de art. poët. 457: potor Mosellae (als Gallier) Tiberim ructas, die röm. Sprache mit Eleganz sprichst, Sidon. epist. 4, 17, 1: ructans semideûm propinquitates, im Munde führend, Sidon. carm. 23, 252: u. so quae academiis et porticibus Atticis pasta sapientiam ructas, Tert. de test. anim. 1: patrio ructata (ausgesprochen) profundo, Prud. apoth. 93. – 2) = genießen, essen, qui centenis vicibus ferculorum cotidiani convivii copias ructare consuerunt, Paulin. vit. Ambros. 1. – ⇒ Über ructo u.————ructor vgl. Caper 93, 10 K. Paul. ex Fest. 263, 2. Porphyr. Hor. art. poët. 457. -
3 eructo
ē-ructo, āvī, ātum, āre (Frequ. v. erugo, ere), ausrülpsen, rülpsend ausspeien, von sich geben, I) eig., v. leb. Wesen, saniem, Verg. Aen. 3, 632: Aegyptias aves, Col. 8, 8, 10: corpus alci s (Ggstz. sorbere), Inc. pan. Constant. Aug. 18, 2: haustos fistulis fluctus ita, ut etc. (v. Walfisch), Solin. 52, 42. – prägn., sermonibus suis caedem, rülpsend verlaufen lassen, Cic. Cat. 2, 10. – II) übtr.: 1) tr.: a) v. lebl. Subjj., von sich geben, auswerfen, aquam (v. einer Röhre), Varro: arenam, Verg. u. Plin.: fontes ignis imitus, Gell.: flammas, v. Ofen, Plin., v. der Erde, Iustin.: odorem, Varro: absol., Charybdis, quae ter die obsorbebat terque eructabat, Hyg. fab. 125. p. 108, 24 Schm. – b) v. leb. Wesen, α) auswerfen, ausschwärmen lassen, in alios fines examina gentis, Tert. de anim. 30. – β) Worte ausstoßen, Augustin. de civ. dei 18, 32. Vulg. psalm. 44, 2 u.a. Eccl.; vgl. Bünem. Lact. 4, 8, 14. – 2) intr., hervorbrechen, a) v. Lebl.: ignis e terra per vertices montium eructans, Tert. apol. 48 extr. – v. Abstr.: ut (plenitudo boni) emanet ab animo ad habitum et eructet a conscientia in superficiem, Tert. de cult. fem. 2, 13. – b) v. leb. Wesen: Phoenices in Africam eructant, Tert. de pall. 2. – / Depon. Nbf. eructor, Analect. Vindob. p. 211 E.
-
4 irructo
irructo, āre (in u. ructo), hineinrülpsen, in os alci, Plaut. Pseud. 1295.
-
5 obructo
ob-ructo, āre, entgegenrülpsen, alci, Apul. de mund. 59.
-
6 ructabundus
ructābundus, a, um (ructo), ein Mal ums andere rülpsend, Sen. de vit. beat. 12, 3.
-
7 ructamen
-
8 ructatio
-
9 ructatrix
ructātrīx, trīcis, f. (ructo), Aufstoßen-, Rülpsen verursachend, menta, Mart. 10, 48, 10.
-
10 ructor
ructor, ārī, s. ructo.
-
11 ructuo
ructuo, āvī, āre = ructo, Solin. 1, 74. Fulg. Verg. contin. p. 142 M. u. Eccl.
-
12 ructus
-
13 eructo
ē-ructo, āvī, ātum, āre (Frequ. v. erugo, ere), ausrülpsen, rülpsend ausspeien, von sich geben, I) eig., v. leb. Wesen, saniem, Verg. Aen. 3, 632: Aegyptias aves, Col. 8, 8, 10: corpus alci s (Ggstz. sorbere), Inc. pan. Constant. Aug. 18, 2: haustos fistulis fluctus ita, ut etc. (v. Walfisch), Solin. 52, 42. – prägn., sermonibus suis caedem, rülpsend verlaufen lassen, Cic. Cat. 2, 10. – II) übtr.: 1) tr.: a) v. lebl. Subjj., von sich geben, auswerfen, aquam (v. einer Röhre), Varro: arenam, Verg. u. Plin.: fontes ignis imitus, Gell.: flammas, v. Ofen, Plin., v. der Erde, Iustin.: odorem, Varro: absol., Charybdis, quae ter die obsorbebat terque eructabat, Hyg. fab. 125. p. 108, 24 Schm. – b) v. leb. Wesen, α) auswerfen, ausschwärmen lassen, in alios fines examina gentis, Tert. de anim. 30. – β) Worte ausstoßen, Augustin. de civ. dei 18, 32. Vulg. psalm. 44, 2 u.a. Eccl.; vgl. Bünem. Lact. 4, 8, 14. – 2) intr., hervorbrechen, a) v. Lebl.: ignis e terra per vertices montium eructans, Tert. apol. 48 extr. – v. Abstr.: ut (plenitudo boni) emanet ab animo ad habitum et eructet a conscientia in superficiem, Tert. de cult. fem. 2, 13. – b) v. leb. Wesen: Phoenices in Africam eructant, Tert. de pall. 2. – ⇒ Depon. Nbf. eructor, Analect. Vindob. p. 211 E. -
14 irructo
irructo, āre (in u. ructo), hineinrülpsen, in os alci, Plaut. Pseud. 1295. -
15 obructo
ob-ructo, āre, entgegenrülpsen, alci, Apul. de mund. 59. -
16 ructabundus
ructābundus, a, um (ructo), ein Mal ums andere rülpsend, Sen. de vit. beat. 12, 3.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ructabundus
-
17 ructamen
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ructamen
-
18 ructatio
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ructatio
-
19 ructatrix
ructātrīx, trīcis, f. (ructo), Aufstoßen-, Rülpsen verursachend, menta, Mart. 10, 48, 10.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ructatrix
-
20 ructor
ructor, ārī, s. ructo.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
рыгать — аю, диал., также рыдать, плакать , курск. (Даль), укр. ригати, блр. рыгаць, болг. ригам рыгаю, меня рвет , сербохорв. рѝгати, рѝга̑м рыгать , словен. rigati, rȋgam рвать, рыгать , чеш. řihati – то же (из *rjug ), польск. rzygac, в. луж. rihac … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
рыгать — Общеслав. Суф. производное от той же основы, что греч. erygē «рвота», лат. ructo «рыгаю», арм. orcam «рыгаю, меня рвет». Возможно, того же звукоподражат. корня, что рыдать, рычать … Этимологический словарь русского языка
ructus — SYN: eructation. [L. fr. ructo, pp. atus, to belch] * * * ruc·tus (rukґtəs) [L.] eructation … Medical dictionary
ερεύγομαι — (I) και ρεύομαι (Α ἐρεύγομαι) αποβάλλω, βγάζω από το στόμα αέρια τού στομαχιού ή και μέρος από τις άπεπτες τροφές, ρεύομαι αρχ. 1. (για τη θάλασσα) ξεσπώ σε αφρούς, σε κύματα πάνω στην ξηρά, χτυπώ στα βράχια και αφρίζω 2. (για ηφαίστεια και… … Dictionary of Greek
ԶԳԱՅՌԵՄ — (եցի.) NBH 1 0725 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 8c, 12c ն. ԶԳԱՅՌԵՄ ԶԳԱՅՌԻՄ, եցայ. ἑρεύγω, ομαι eructo, ructo, or գրի եւ ԶԳԵՌԵԼ. (որպէս թէ սաստիկ գայռել. թ. կէյիրմէք ) Ի վեր տալ զկերածն յափրութեամբ անմարս. ʼի վեր բղխել… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ԶԳԱՅՌԻՄ — (եցայ) NBH 1 0725 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 8c, 12c ԶԳԱՅՌԵՄ ԶԳԱՅՌԻՄ, եցայ. ἑρεύγω, ομαι eructo, ructo, or գրի եւ ԶԳԵՌԵԼ. (որպէս թէ սաստիկ գայռել. թ. կէյիրմէք ) Ի վեր տալ զկերածն յափրութեամբ անմարս. ʼի վեր բղխել… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ՈՐԾԱՄ — (ացայ.) NBH 2 0531 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 10c, 12c չ. ἑρεύγω, ομαι ructo, eructo եւ νατιάω nauseo ἑμέω vomo, evomo. որ եւ ՈՐԾԿԱԼ, ՈՐԾԿՏԱԼ. Ի ծանրութենէ ստամոքաց կերածոյն ի վեր տալ ընդ որկորն մինչեւ ի բերանն.… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
Отрыжка — (eructatio, от лат. ructo рыгаю) – выпускание газов желудка через рот с частью содержимого, у жвачных с кормом; физиологическая необходимость повторного пережевывания и смачивания слюной кормовых масс из преджелудков, присуща жвачным животным … Словарь терминов по физиологии сельскохозяйственных животных
reu-b- and reu-g- — reu b and reu g English meaning: to vomit, retch Deutsche Übersetzung: ‘sich erbrechen, rũlpsen, hervorbrechen”, also “Wolke, Rauch”? Material: 1. reub : O.Ice. rjūpa f. ‘schneehuhn”, Nor. rjupa, rype (compare Ltv. rubenis… … Proto-Indo-European etymological dictionary