Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ălĭquantŭlum

  • 1 ălĭquantŭlum

    ălĭquantŭlum, diminutif de aliquantum [st2]1 [-] adv. un petit peu, tant soit peu. [st2]2 [-] subst. n. un peu, une petite quantité.    - Plaut. Merc. 640 ; Ter. Haut 163; Her. 4, 13; Gell. 1, 1, 2.    - stadia aliquantulum breviora, Gell. 1, 1: stades un tant soit peu plus courts.    - subst. aliquantulum quæ adferret qui dissolverem quæ debeo, Ter. Phorm. 50: [j'avais besoin d'une femme] qui m'apportât tant soit peu de bien pour acquitter ce que je dois.    - l'adj. aliquantulus est de la décadence. --- Tert., An. 1; Aug. Civ. 1, 10.

    Dictionarium latinogallicum > ălĭquantŭlum

  • 2 aliquantulum

    aliquantulum, s. aliquantulus.

    lateinisch-deutsches > aliquantulum

  • 3 aliquantulum

    aliquantulum, s. aliquantulus.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aliquantulum

  • 4 aliquantulum

        aliquantulum ī, n    a little, trifle: adferre, T. —As adv., somewhat, a little: tibi parce, T.: de. flexit de spatio consuetudo maiorum.
    * * *
    I
    to a little/small amount/bit/extent; slightly, somewhat
    II
    little/small amount; a fair amount/good deal of; something; bit

    Latin-English dictionary > aliquantulum

  • 5 aliquantulum

    ălĭquantŭlum, adv., v. aliquantulus.

    Lewis & Short latin dictionary > aliquantulum

  • 6 aliquantulum

    I ī n.
    малость Ter, Vlg, Aus
    II aliquantulum adv. Pl, Ter, AG = aliquantulo

    Латинско-русский словарь > aliquantulum

  • 7 aliquantulum

    adv
    peu (un petit aliquantulum), légèrement

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > aliquantulum

  • 8 aliquantulo

    ălĭquantŭlus, a, um, adj. dim. [aliquantus], little, small:

    aliquantulus frumenti numerus,

    Hirt. B. Afr. 21.—In the neutr. as subst. with partit. gen., a little aeris alieni, Cic. Quint. 4, 15:

    suspitionis,

    id. Inv. 2, 9:

    muri,

    Liv. 21, 12:

    agri,

    id. 21, 31:

    aquae tepidae,

    Suet. Ner. 48.— Hence, ălĭquantŭlum, and once, ălĭ-quantŭlō, adv., somewhat, a little:

    pansam aliquantulum,

    Plaut. Merc. 3, 4, 55: quaeso tandem aliquantulum tibi parce. [p. 87] rer. Heaut. 1, 1, 111:

    subtristis visust esse aliquantulum mihi,

    id. And. 2, 6, 16: auri navem evertat gubernator an paleae, in re aliquantulum, in gubernatoris inscitiā nihil interest, something (ironic. for aliquid, multum), Cic. Par. 3, 1:

    deflexit jam aliquantulum de spatio curriculoque consuetudo majorum,

    id. Lael. 12, 40:

    aliquantulum progredi,

    id. Div. 1, 33, 73:

    a proposito declinare,

    id. Or. 40, 138.—With comp.:

    stadia aliquantulum breviora,

    Gell. 1, 1:

    aliquantulo tristior,

    Vop. Aur. 38 Gruter.

    Lewis & Short latin dictionary > aliquantulo

  • 9 aliquantulus

    ălĭquantŭlus, a, um, adj. dim. [aliquantus], little, small:

    aliquantulus frumenti numerus,

    Hirt. B. Afr. 21.—In the neutr. as subst. with partit. gen., a little aeris alieni, Cic. Quint. 4, 15:

    suspitionis,

    id. Inv. 2, 9:

    muri,

    Liv. 21, 12:

    agri,

    id. 21, 31:

    aquae tepidae,

    Suet. Ner. 48.— Hence, ălĭquantŭlum, and once, ălĭ-quantŭlō, adv., somewhat, a little:

    pansam aliquantulum,

    Plaut. Merc. 3, 4, 55: quaeso tandem aliquantulum tibi parce. [p. 87] rer. Heaut. 1, 1, 111:

    subtristis visust esse aliquantulum mihi,

    id. And. 2, 6, 16: auri navem evertat gubernator an paleae, in re aliquantulum, in gubernatoris inscitiā nihil interest, something (ironic. for aliquid, multum), Cic. Par. 3, 1:

    deflexit jam aliquantulum de spatio curriculoque consuetudo majorum,

    id. Lael. 12, 40:

    aliquantulum progredi,

    id. Div. 1, 33, 73:

    a proposito declinare,

    id. Or. 40, 138.—With comp.:

    stadia aliquantulum breviora,

    Gell. 1, 1:

    aliquantulo tristior,

    Vop. Aur. 38 Gruter.

    Lewis & Short latin dictionary > aliquantulus

  • 10 aliquantulus

    aliquantulus, a, um (Demin. v. aliquantus), ziemlich klein od. gering, numerus, Auct. b. Afr. 21. § 1 zw. (Nipp. aliquantus). – dah. a) subst. aliquantulum, ī, n., ein klein wenig, ein bißchen, modicum aliqu., Vulg. Hebr. 10, 37: al. afferre, Ter. Phorm. 655: m. Genet., panis al., Aur. Vict. epit. 15, 5: frugis al. nostrae, Auson. ep. 22 praef.: al. temporis, Vulg. gen. 40, 4 u.a. – b) adv.: α) aliquantulum, ein klein wenig, ein bißchen, pansa al., Plaut. merc. 640: al. tibi parce, Ter. heaut. 163: beim Compar., stadia esse al. breviora, Gell. 1, 1, 2. – β) aliquantulo, um ein klein wenig, beim Compar., aliquantulo tristior, Vopisc. Aurel. 34, 4. – / In allen übrigen hier nicht aufgeführten Stellen ist aliquantum hergestellt; vgl. (für Cicero) Müller Cic. Lael. 40. p. 287.

    lateinisch-deutsches > aliquantulus

  • 11 deflecto

    dēflecto, ĕre, flexi, flectum - tr. - [st1]1 [-] abaisser en ployant, courber, fléchir.    - ramum deflectere, Col. 5, 11, 14: courber une branche. [st1]2 [-] faire dévier, détourner.    - amnes in alium cursum deflexi, Cic. Div. 1, 38: rivières détournées suivant un autre cours.    - aliquem ab aliqua re deflectere: détourner qqn de qqch.    - ab aliquo oculos deflectere: détourner ses yeux de qqn.    - poét. novam viam deflectere, Liv. 39, 27, 10: en changeant de direction prendre une route nouvelle.    - fig. rem ad verba deflectere, Cic. Caec. 51: mettre l'idée sous la dépendance des mots = s'en tenir à la lettre.    - deflectere aliquem de via, Cic. Rep. 1, 68: détourner qqn du chemin.    - ab aliqua re aliquem deflectere, Quint. 10, 1, 91: détourner qqn de qqch.    - deflectere aliquid in melius, Sen. Ben. 6, 8, 1: faire tourner qqch au mieux.    - deflectere virtutes in vitia, Suet. Dom. 3: changer en vices ses vertus.    - deflectere dotes puellae in pejus, Ov. R. Am. 325: déprécier les bonnes qualités d'une jeune fille. - intr. - [st1]3 [-] se détourner, s'écarter.    - viā deflectere, Tac. H. 2, 70: se détourner de son chemin.    - in Tuscos deflectere, Plin. Ep. 4, 1, 3: se détourner pour aller en Toscane.    - fig. de recta regione, de via, Cic. Verr. 5, 176; Off, 2, 9: se détourner de la ligne droite, de sa route.    - oratio redeat illuc, unde deflexit, Cic. Tusc. 5, 80: revenons à ce point, dont nous nous sommes écartés.    - cerva ad Gallos, lupus ad Romanos cursum deflexit, Liv. 10, 27: la biche se dirigea vers les Gaulois, et le loup vers les Romains.    - deflectere in Tuscos: *se détourner du côté des Toscans* = dévier sa route pour aller en Toscane.    - deflexit jam aliquantulum de spatio curriculoque consuetudo majorum, Cic. Lael. 12: déjà la conduite des anciens s'est écartée un peu de la bonne ligne.    - se de curriculo petitionis deflectere animumque ad accusandum transferre, Cic. Mur. 22: retirer sa candidature et se concentrer sur l'accusation.
    * * *
    dēflecto, ĕre, flexi, flectum - tr. - [st1]1 [-] abaisser en ployant, courber, fléchir.    - ramum deflectere, Col. 5, 11, 14: courber une branche. [st1]2 [-] faire dévier, détourner.    - amnes in alium cursum deflexi, Cic. Div. 1, 38: rivières détournées suivant un autre cours.    - aliquem ab aliqua re deflectere: détourner qqn de qqch.    - ab aliquo oculos deflectere: détourner ses yeux de qqn.    - poét. novam viam deflectere, Liv. 39, 27, 10: en changeant de direction prendre une route nouvelle.    - fig. rem ad verba deflectere, Cic. Caec. 51: mettre l'idée sous la dépendance des mots = s'en tenir à la lettre.    - deflectere aliquem de via, Cic. Rep. 1, 68: détourner qqn du chemin.    - ab aliqua re aliquem deflectere, Quint. 10, 1, 91: détourner qqn de qqch.    - deflectere aliquid in melius, Sen. Ben. 6, 8, 1: faire tourner qqch au mieux.    - deflectere virtutes in vitia, Suet. Dom. 3: changer en vices ses vertus.    - deflectere dotes puellae in pejus, Ov. R. Am. 325: déprécier les bonnes qualités d'une jeune fille. - intr. - [st1]3 [-] se détourner, s'écarter.    - viā deflectere, Tac. H. 2, 70: se détourner de son chemin.    - in Tuscos deflectere, Plin. Ep. 4, 1, 3: se détourner pour aller en Toscane.    - fig. de recta regione, de via, Cic. Verr. 5, 176; Off, 2, 9: se détourner de la ligne droite, de sa route.    - oratio redeat illuc, unde deflexit, Cic. Tusc. 5, 80: revenons à ce point, dont nous nous sommes écartés.    - cerva ad Gallos, lupus ad Romanos cursum deflexit, Liv. 10, 27: la biche se dirigea vers les Gaulois, et le loup vers les Romains.    - deflectere in Tuscos: *se détourner du côté des Toscans* = dévier sa route pour aller en Toscane.    - deflexit jam aliquantulum de spatio curriculoque consuetudo majorum, Cic. Lael. 12: déjà la conduite des anciens s'est écartée un peu de la bonne ligne.    - se de curriculo petitionis deflectere animumque ad accusandum transferre, Cic. Mur. 22: retirer sa candidature et se concentrer sur l'accusation.
    * * *
        Deflecto, deflectis, deflexi, deflexum, deflectere. Colum. Flechir et ployer quelque chose.
    \
        Ex itinere ad visendum aliquem deflectere. Sueton. Se destourner du chemin pour aller veoir aucun.
    \
        Carinam deflectere aliquo. Lucan. Tourner, Destourner.
    \
        Deflexit consuetudo maiorum de spatio et curriculo. Cic. La maniere de faire de noz ancestres a un peu flechi, et s'est un peu esgaree hors de son chemin et de sa lice, S'est un peu changee et muee.
    \
        Deflexit de via consuetudo. Cic. La coustume a flechi, et costoyé hors le chemin.
    \
        Deflectere se de curriculo petitionis, et animum ad accusandum transferre. Cic. Delaisser la voye qu'on avoit prinse de poursuyvre et briguer un estat, et se tourner et entrer au chemin d'accusation, Laisser la poursuite des estats, et se tourner et appliquer à accuser.
    \
        Deflectere de cursu suarum actionum. Caelius ad Ciceronem. Se departir de sa maniere accoustumee de faire és choses concernantes la republique.
    \
        Deflectemus in Thuscos. Plin. iunior. Nous tournerons chemin et costoyerons vers, etc.
    \
        Lumina. Ouid. Destourner ses yeulx, Tourner ses yeulx arriere.
    \
        Deflectere de recto. Cic. Se jecter ou mettre hors du droict chemin.
    \
        Deflectere rem ad verba. Cic. Ployer et faire revenir les choses aux mots.
    \
        Belli deflectere tumultus. Stat. Tourner la guerre ailleurs.

    Dictionarium latinogallicum > deflecto

  • 12 fodio

    fŏdĭo, ĕre, fōdi, fossum - tr. - [st2]1 [-] fouir, fouiller, creuser, travailler en creusant. [st2]2 [-] retirer en creusant, tirer, extraire. [st2]3 [-] piquer, percer; traverser, crever; pousser (pour avertir). [st2]4 [-] piquer, stimuler, déchirer, torturer, tourmenter.    - fodit, invenit auri aliquantulum, Cic.: il fouille et trouve un peu d'or.    - vineas novellas fodere, Varr. R. R. 1, 31, 1: fouir les nouvelles vignes.    - salix crebro foditur, Col.: on déchausse fréquemment le saule.    - fodere arva, Ov. M. 11, 33: retourner la terre.    - fodere hortum, Cato, R. R. 2, 4: bêcher un jardin.    - fodere murum, Ov. M. 11, 535: miner un mur.    - fodere fundamenta, Plin. 28, 2, 4, § 15: creuser les fondations.    - fodere puteum, Plaut.: creuser un puits.    - fodere gypsum e terra, Plin. 36, 24, 59, § 182: extraire du plâtre.    - fodere metalla, Plin.: exploiter des mines.    - fodere argentum, Plin.: tirer de l'argent d'une mine.    - fodere stimulis, Plaut.: piquer de l'aiguillon.    - fodere gladio, Tac.: percer de l'épée.    - equi fodere armos calcaribus, Virg. En. 6, 881: éperonner un cheval.    - fodere guttura cultro, Ov. M. 7, 315: plonger un couteau dans lea gorge.    - fodere ora hastis, Liv. 8, 10, 6: labourer le visage à coups de lance.    - fodere aequora remis, Sil. 14, 359: fendre les flots avec la rame.    - fodere oculos (lumina): crever les yeux.    - noli fodere, Ter. Hec. 3, 5, 17: ménage mes côtes (ne me coudoie pas).    - cor stimulo foditur, Plaut. Bacch. 5, 2, 39: le remords torture son coeur.    - dolor te fodiat, Cic.: que la douleur te brise.    - fodere pectus in iras, Sil. 5, 159: provoquer une violente colère.
    * * *
    fŏdĭo, ĕre, fōdi, fossum - tr. - [st2]1 [-] fouir, fouiller, creuser, travailler en creusant. [st2]2 [-] retirer en creusant, tirer, extraire. [st2]3 [-] piquer, percer; traverser, crever; pousser (pour avertir). [st2]4 [-] piquer, stimuler, déchirer, torturer, tourmenter.    - fodit, invenit auri aliquantulum, Cic.: il fouille et trouve un peu d'or.    - vineas novellas fodere, Varr. R. R. 1, 31, 1: fouir les nouvelles vignes.    - salix crebro foditur, Col.: on déchausse fréquemment le saule.    - fodere arva, Ov. M. 11, 33: retourner la terre.    - fodere hortum, Cato, R. R. 2, 4: bêcher un jardin.    - fodere murum, Ov. M. 11, 535: miner un mur.    - fodere fundamenta, Plin. 28, 2, 4, § 15: creuser les fondations.    - fodere puteum, Plaut.: creuser un puits.    - fodere gypsum e terra, Plin. 36, 24, 59, § 182: extraire du plâtre.    - fodere metalla, Plin.: exploiter des mines.    - fodere argentum, Plin.: tirer de l'argent d'une mine.    - fodere stimulis, Plaut.: piquer de l'aiguillon.    - fodere gladio, Tac.: percer de l'épée.    - equi fodere armos calcaribus, Virg. En. 6, 881: éperonner un cheval.    - fodere guttura cultro, Ov. M. 7, 315: plonger un couteau dans lea gorge.    - fodere ora hastis, Liv. 8, 10, 6: labourer le visage à coups de lance.    - fodere aequora remis, Sil. 14, 359: fendre les flots avec la rame.    - fodere oculos (lumina): crever les yeux.    - noli fodere, Ter. Hec. 3, 5, 17: ménage mes côtes (ne me coudoie pas).    - cor stimulo foditur, Plaut. Bacch. 5, 2, 39: le remords torture son coeur.    - dolor te fodiat, Cic.: que la douleur te brise.    - fodere pectus in iras, Sil. 5, 159: provoquer une violente colère.
    * * *
        Fodio, fodis, fodi, fossum, fodere. Plautus. Fouir la terre et creuser. Bescher.
    \
        Fodere argentum. Liuius. Fouiller et fouir la terre pour en tirer de l'argent.
    \
        Fodere calcaribus armos equi. Virgil. Picquer des esperons.
    \
        Guttura cultro fodit. Ouid. Il a percé.
    \
        Latus alicuius fodere. Horat. Percer.
    \
        Fodere terram. Plaut. Houer, ou fouir la terre.
    \
        Foditur cor stimulo. Plaut. On me perce le coeur.
    \
        Fodiri, penul. prod. a quarta coniugatione. Columella. Estre fouy.

    Dictionarium latinogallicum > fodio

  • 13 aliquantulus

    aliquantulus, a, um (Demin. v. aliquantus), ziemlich klein od. gering, numerus, Auct. b. Afr. 21. § 1 zw. (Nipp. aliquantus). – dah. a) subst. aliquantulum, ī, n., ein klein wenig, ein bißchen, modicum aliqu., Vulg. Hebr. 10, 37: al. afferre, Ter. Phorm. 655: m. Genet., panis al., Aur. Vict. epit. 15, 5: frugis al. nostrae, Auson. ep. 22 praef.: al. temporis, Vulg. gen. 40, 4 u.a. – b) adv.: α) aliquantulum, ein klein wenig, ein bißchen, pansa al., Plaut. merc. 640: al. tibi parce, Ter. heaut. 163: beim Compar., stadia esse al. breviora, Gell. 1, 1, 2. – β) aliquantulo, um ein klein wenig, beim Compar., aliquantulo tristior, Vopisc. Aurel. 34, 4. – In allen übrigen hier nicht aufgeführten Stellen ist aliquantum hergestellt; vgl. (für Cicero) Müller Cic. Lael. 40. p. 287.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aliquantulus

  • 14 affero

    af-fero (ad-fero), attulī (adtulī), allātum (adlātum), afferre (adferre), her-, herbei-, hinbringen, -tragen, -schaffen, -liefern, m. bl. Acc., od. zugl. m. folg. ad od. m. bl. Dat. des Orts od. der Person, I) eig.: 1) v. leb. Wesen: C. Attuli hunc (habe hergebracht). Ps. Quid attulisti? C. Adduxi volui dicere, Plaut.: lumen, Enn. fr.: dona, panem, Curt.: argentum secum, Plaut.: coronam auream donum (als G.), Curt. 4, 2 (7), 2: huc afferam meum corium et flagrum, Varr. fr.: affer huc scyphos, Hor.: inde mortuus Romam allatus, Liv.: aff. eo (dahin) munera cuiusque generis, Nep.: scrinium cum litteris... eodem (ebendahin) Sall.: viginti minas ad alqm, Plaut.: HS sexagies ad alqm, Caes.: argentum alci, Ter.: camelis (auf K.) cocta cibaria, Curt.: lecticā (in einer S.) alqm in forum, Liv.: ex propinquis urbibus cocta cibaria in castra, Liv.: a Graecia leges, Flor.: tabulas Romam, Caes.: alqd domo, Cic.: omnem cibum pede ad rostrum, veluti manu, Plin.: lapidem ad filium claudendum ad introitum aedis, Nep.: scribam sibi pugionem a Bibulo attulisse, Cic.: peditem alvo (im Bauche), Verg.: alimenta nubibus (Dat.), zuführen, Ov. – insbes., afferre epistulam od. litteras, überbringen, Cic. u.a. (dah. is qui litteras attulit, der Überbringer dieses Br., Cic.): aff. litteras od. epistulam ad alqm, Cic.: u. im Passiv, affertur epistula, afferuntur litterae peregre, ab urbe, ab alqo (von jmd. als Absender), ex Asia, Romam, ein Br. (eine Depesche) geht od. läuft ein, Plaut., Cic. u.a. – abite illuc, unde malum pedem attulistis, hierher gesetzt, Catull.: te qui vivum casus... attulerint, hergebracht, -geführt, Verg.: dah. se afferre huc, sich hierher begeben, hier erscheinen, Komik. u. Verg.: u. so sese a moenibus, Verg.: u. ebenso im Pass., afferri hanc urbem, nahen dieser St., Verg. Aen. 7, 216.

    2) v. Lebl.: a) übh.: si tantum notas odor attulit auras, herbeigeführt hat, Verg. georg. 3, 251: tunc modulatae multitudinis conferta vox aures eius affertur, dringt zu seinen O., Apul. met. 5, 3. – b) insbes., v. Boden, v. Bäumen = als Ertrag bringen, tragen, hervorbringen, talis ager post longam desidiam laetas segetes affert, Col.: vitis afferre se uvam ostendit, Varr.: vitis intra annum ingentes uvas purpureas attulit, Capit.: surculi, qui primum florem afferunt, Col.: plantae sinapis plus vere afferunt, Col.: u. so afferre fructum oft bei den Eccl. (s. Rönsch Itala p. 348 f.). – u.v. Jahr, magnum proventum poëtarum annus hic attulit, brachte eine gr. Ausbeute, war sehr ergiebig an D., Plin. ep. 1, 13 in. – v. Handlungen, pecuniam, Geld einbringen, Gewinn bringen, Sen. ep. 76, 18.

    II) übtr.: A) im allg., herbei-, bei-, mitbringen, bei etw. zeigen, aufzuweisen haben, an sich haben (s. Sorof Cic. de or. 3, 45), plenas aures adfero, Titin. fr.: pacem ad vos adfero, Plaut.: alqd ad amicitiam populi Romani, Caes.: aliquantulum (sc. dotis) quae adferret, Ter.: consulatum in familiam, Cic.: animum vacuum ad res difficiles scribendas, Cic.: unum hoc vitium senectus affert hominibus, Ter.: si unum aliquid (einen einzigen Vorzug) affert, Cic.: aliquid oratori (für den R.), Cic.: nihil ostentationis aut imitationis, Cic.: matri salutem, Ov.: alci auxilium, Ter., opem, Ter. u. Ov.: opem in eam rem, Liv.: consilium, einen R. erteilen, Liv. u. Curt. – insbes., dentes in dominum (von den Hunden des Aktäon), gegen ihren Herrn richten, Varr. r.r. 2, 9, 9. – manus afferre alci od. alci rei (zB. bonis alienis), an jmd. od. etw. Hand legen, sich vergreifen, Cic.: manus sibi, Hand an sich selbst legen = sich töten, Planc. in Cic. ep. 10, 23, 4. Auct. b. Afr. 93, 3; od. = sich einen Stich beibringen, sich Blut abzapfen, Sen. nat. qu. 4, 6, 3: manus suis vulneribus, sie wieder aufreißen, Cic.: beneficio suo manus, die W. wertlos machen, Sen.: ohne Dativ, pro se quisque manus affert, legt Hand mit an, wird handgreiflich, Cic. II. Verr. 1, 67. – alci (virgini, corpori, pudicitiae u. dgl.) vim, jmdm. »Gewalt antun«, an jmd. »gewalttätig sich vergreifen«, jmd. »mit Gewalt nötigen«, Cic. u.a. (vgl. Drak. Liv. 42, 29, 9 u. die Erklärungen zu Ov. her. 17, 21): vim aff. religioni, Iustin.: vim et manus afferre, zu Gewalt u. Gewalttätigkeiten schreiten, Cic.

    B) insbes.: 1) eine Nachricht, ein Gerücht usw. bringen, hinterbringen, im Passiv = eingehen, einlaufen, alci non iucundissimum nuntium, Cic.: falsum nuntium mortis eius, Curt.: alci laetus nuntius affertur m. folg. Acc. u. Infin., Curt.: qui de me rumores afferuntur, Cic. fil.: priusquam fama ac nuntius afferretur, Caes.: affertur fama m. folg. Acc. u. Infin., Liv. – öfter afferre alqd od. de alqa re ( wie φέρειν), etw. als Nachricht, Kunde, Botschaft, Gerücht usw. über- od. hinterbringen, melden, an- od. verkündigen, zutragen, novum, aliquid novi, Komik. u. Curt.: pacis condicionem od. condiciones, Caes. u. Curt.: miros terrores (Schreckensnachrichten) ad alqm, Cic.: eo de Hortensii morte mihi est allatum, es ist mir die Nachricht zugekommen, Cic.: iam diu nihil novi ad nos afferebatur, haben nichts Neues gehört, Cic.: exspecto, quid illim (von dort) afferatur, Cic. – bes. m. folg. Acc. u. Infin., Caelium ad illum attulisse se quaerere etc., Cic.: cum crebri nuntii afferrent male rem gerere Darium, Nep.: cum alii atque alii nuntii bellum instare afferrent, da eine Nachricht über die andere den nahen Ausbruch des Kriegs ankündigte, Liv.: alius praesens terror (Schreckensnachricht) affertur Scythas adventare, Curt.: u. im Passiv, crebri rumores afferuntur (es verbreitet sich ein Gerücht über das andere) Belgas contra populum Rom. coniurare, Caes.: u. unpers., paucis ei diebus affertur (läuft die Nachricht ein) conventum Cordubensem ab eo defecisse, Auct. b. Alex.: dictatorem eum dictum... Veios allatum est, ist die Nachricht gelangt od. eingelaufen, Liv. (vgl. Drak. Liv. 8, 17, 7. Drak. u. Fabri 22, 14, 11 viele Beisp.).

    2) einen Beweis, Grund usw. od. etw. als Beweis, Grund, Behauptung, Widerlegung, Entschuldigung bei- od. vorbringen, vorschlagen, anführen, angeben (s. Müller Liv. 1, 23, 6), indicium conscientiae, Curt.: causam, Cic.: vana, haud vana, Liv.: argumentum (als Beweis) mit folg. Acc. u. Infin., aquam... mitescere, Curt. 6, 4 (12), 18: rationes, cur hoc ita sit, Cic.: affers haec omnia argumenta, cur di sint, Cic.: u. mit indir. Fragesatz (s. die Auslgg. zu Cic. Tusc. 1, 70. Sorof Cic. de or. 3, 78), cur credam, afferre possum, kann ich (den Grund) angeben, Cic. – nihil afferunt, qui negant, man bringt etwas Nichtssagendes vor, wenn man behauptet, nicht usw., Cic.: hic mihi afferunt mediocritates, da kommen sie mit ihren M., Cic.: aetatem, zur Entschuldigung anführen, Cic.

    3) jmdm. etw. beibringen, herbeiführen = hervorbringen, hervorrufen, eintragen, veranlassen, bewirken, verursachen, machen, geben, für jmd. mit sich führen od. bringen, nach sich ziehen (bes. v. Umständen, Ereignissen usw., s. Heräus Tac. hist. 1, 7, 12 u. 1, 39, 10. Nägelsb. Stil. § 107, 1), insaniam, Caecil. com.: alci mortem, Plaut. u. Cic.: alci causam mortis voluntariae, Cic.: alci perniciem, interitum, Cic.: detrimentum, incommodum, Caes.: alci laetitiam, delectationem, dolorem, Cic.: alci parem invidiam, Tac.: alci odium, contemptum, Curt.: alci curam maiorem, Cic.: multas alci lacrimas, magnam populo Romano cladem, Cic.: festinationes (Eile über Eile), Cic.: salutem alci, Cic.: alci rei, Caes.: alci crimen, zum Vorwurf gereichen, Cic.: in re militari nova, neue Einrichtungen herbeiführen, Nep.: non (illa praesidia) afferunt oratori aliquid, haben für den Redner etwas an sich (üben einige Gewalt auf den R. aus), Cic. – v.d. Zeit, nunc hic dies aliam vitam affert, Ter. Andr. 189: multa diem tempusque afferre posse, Liv. 42, 50, 3: quod optanti divom promittere nemo auderet, volvenda dies en attulit ultro, Verg. Aen. 9, 6 sq.

    4) zu irgend einem Zweck od. Erfolg beitragen, communes utilitates in medium (Gemeinnützliches, zum Gebrauch aller), Cic.: multam utilitatem rei publicae atque societati, Cic. – dah. afferre aliquid, zu etwas beitragen, bei etwas nützen, helfen, mit folg. ad u. Akk. od. bl. Dat., aliquid ad communem utilitatem, Cic.: ad bene vivendum aliquid, Cic.: u. das Gegenteil, nihil afferre, nichts beitragen, -nützen, ad communem fructum, Cic.: u. in der Frage, quid oves aliud afferunt (nützen), nisi ut homines vestiantur, Cic.

    5) etwas als Zutat, Zuwachs hinzubringen, hinzufügen, multa addunt atque afferunt de suo, Cic.: ad paternas magnas necessitudines magnam attulit accessionem tua voluntas erga me, Cic.: quis attulerit, wer die Klausel (der Rogation) angefügt habe, ihr Urheber sei, Cic. – / Parag. Infin. Präs. Pass. adferrier, Plaut. aul. 571. – spätlat. afferet (= affert), Itala (Fuld.) Matth. 13, 23: Imperat. affers (= affer), Poët. b. Fulg. myth. 3, 8. Itala Luc. 13, 7 u.a. (s. Rönsch Itala p. 294): afferitis (= afferte), Itala (Verc.). Ioann. 21, 10.

    lateinisch-deutsches > affero

  • 15 opus [2]

    2. opus, n. indecl., das Werk = die nötige Sache, das Bedürfnis, nur in den Verbindungen: I) opus est = es ist nötig, -notwendig, -vonnöten, mit Dat. pers., mit Angabe der nötigen Sache, α) im Nom.: dux nobis et auctor opus est, Cic.: opus sunt boves, Varro: nobis exempla opus sunt, Cic.: sponsae aurum, vestem, ancillas opus esse, Ter.: deciens nummos mihi opus esse, Cic.: si quid ipsi Caesare opus esset, wenn er etwas von C. bedürfte, Caes.: in eam rem fidem suam, si quid opus esse putaret (nötigenfalls), interponeret, Cic.: illud te rogo, sumptu ne parcas ulla in re, quod ad valetudinem opus sit, Cic.: quaecumque ad proximi diei oppugnationem opus sunt, noctu comparantur, Caes.: quorsum est opus? Hor.: quae curando vulneri opus sunt, Liv. – β) im Abl.: sive forte opus sit cuneo aut globo, Cato fr.: silentio opus est, Afran. fr.: auctoritate tuā nobis opus est, Cic.: expedito homine opus est, Cic.: tacito cum opus est, clamas, Cornif. rhet.: quid verbis opus est? was bedarf es noch der Worte? (bei Abbrechung einer weiteren Erörterung), Plaut.: in cuius laudes exsequendas Cicerone laudatore opus fuerit, Liv. epit. – u. so immer mit Abl. des Partic. Perf. Pass.: non opus est recitato, Cato fr.: rescripto nihil opus est, Antwort ist nicht nötig, Fronto: quid opus sit facto? Nep.: facto, non consulto in tali periculo opus esse, Sall.: cur properato opus esset, Cic.: opus est puellā servatā, Ov.: sibi opus esse domino eius convento, Liv. – γ) selten im Genet.: quanti argenti opus fuit, Liv.: ad consilium pensandum temporis opus esse, Liv.: magni nunc erit oris opus, Prop.: sive illi laterum seu fuit artis opus, Priap. – δ) im Acc.: puero opus est cibum, Plaut.: opus est calcis modium unum, Cato. Vgl. über no. α bis δ Diom. 316, 27 sqq. – ε) im 2. Supin.: sed ita dictu opus est, Ter.: quod scitu opus est, Cic. – ζ) im Infin. od. Acc. u. Infin.: quid tibi opus vixisse, Plaut.: quid opus est affirmare? Cic.: opus sit nihil deesse amicis, Cic.: quid opus est caveri lege ne puniatur infans, si pulsaverit patrem? Sen. rhet.: non opus est nunc intro te ire, Plaut.: m. Nom. u. Infin., tu, quae istic opus erunt administrari, prospicies, Brut. in Cic. ep. 11, 11, 2. – η) m. ut od. ne u. Konj.: mihi opus est, ut lavem, Plaut.: tibi opus est, aegram ut te assimules, Plaut.: ad hoc efficiendum intellegebant opus esse, non ut etc.... nec ut etc.... sed ut etc., Tac. dial. 31 in.: reus, cui opus esset ne reus videretur, Plin. ep. 7, 6, 3. – θ) m. bl. Coniunctiv: seu sit opus quadratum acies consistat in agmen, Tibull. 4, 1, 101: quamquam non est opus affingas aliquid aut adstruas, Plin. ep. 9, 33, 11: quam (avaritiam tuam) refrenes aliquantulum opus est, Augustin. ep. 12: opus est multum vestiariis, quia frigus pati non potes, Augustin. serm. 38, 25. – ι) absol.: sic opus est, Ov. met. 1, 279. – II) opus habere alqā re, etwas nötig haben, Colum. 9, 1, 5. Itala 1. Thess. 5, 1 (bei Ambros. de fid. 5, 17, 213) u.a. Eccl.: vgl. jedoch Diom. 316, 33 nos non dicimus ›opus habeo, opus habebam‹, sed ›opus est mihi, opus erat mihi‹.

    lateinisch-deutsches > opus [2]

  • 16 spatium

    spatium, iī, n. (zu Wz. *spe(i) –, sich ausdehnen; vgl. altind. sphāyati, nimmt zu, ahd. spuot, das Gelingen, spuon, von statten gehen, gelingen), der Raum, als Ausdehnung nach Länge u. Breite, I) eig. (u. bildl.): A) im allg.: spatia locorum, Caes.: caeli spatium, Verg., totum caeli sp., Lucr.: reliquum spatium, quā flumen intermittit, mons continet, Caes.: spatium non est agitandi (equos), Nep.: iam tamen ad impetum capiendum, equiti utique, modicum erat spatium, Liv.: laxum spatium res magna desiderat, Sen.: nam quo squamigeri poterunt procedere tandem, ni spatium dediderint latices? Lucr.: protinus certe recesserunt spatio libero dato, Curt. – B) insbes., der bestimmt zwischen zwei Gegenständen gedachte Raum, 1) die Weite, u. zwar: a) die Weite = der Zwischenraum, die Entfernung, paribus spatiis intermissae trabes, gleichweit abstehende B., Caes.: aequo fere spatio ab castris utrisque abesse, Caes.: ab tanto spatio, in so großer Entfernung, Caes.: neve spatium viae te terreat, accipe currus, die Weite, Ov. – b) die Weite = der Umfang, die Größe, Länge, victi hostis, Ov.: oris et colli, Ov.: spatium admirabile rhombi, eine wunderbar große Butte, Iuven.: quod sit homini spatium a vestigio ad verticem, id esse passis manibus inter longissimos digitos, Länge, Plin.: trahere aures in spatium, in die Länge, Ov.: fugit in spatium, flieht geradeaus, sucht das Weite (Ggstz. redit in gyrum), Ov. – 2) die Strecke, die jmd. zu durchgehen, zu durchlaufen hat, a) übh., die Strecke, Wegstrecke, Bahn, longum sp. itineris, Caes.: duûm milium sp., Caes.: ingens die uno cursu emetiens spatium, Liv.: dimidium fere spatium confecerat, cum etc., Nep.: incredibili celeritate magno spatio paucis diebus confecto, Caes.: nec lapis spatium evasit totum, Ov.: eadem spatia quinque stellae conficiunt, Cic. – profunda altitudo nullis inquirentium spatiis penetrabilis, v.d. Maßleine am Senkbeil, Tac. – b) die Bahn der Wettrennenden, α) die zurückzulegende Strecke, der Umlauf, singulos missus a septenis spatiis ad quina corripuit, Suet.: cum septimo spatio palmae appropinquant, Sen.: septem spatiis circo meruere coronam, Sen.: spatia corripere, den Lauf beschleunigen Verg.: ebenso addere in spatia, Lauf an Lauf fügen, Verg. – bildl., quasi decurso spatio, Cic.: aetatis od. vitae spatium decurrere, den Lebenslauf vollenden, Plaut. u. Ov.: mea quem spatiis propioribus aetas insequitur, der mir an Alter näher kommt, Verg. – β) die ganze Bahn, Rennbahn (griech. στάδιον), sp. declivis Olympi, Ov.: nobiles equos cursus et spatia probant, Tac. dial. – bildl., deflexit iam aliquantulum de spatio curriculoque consuetudo maiorum, ist aus ihrer Bahn u. ihrem Geleise gewichen, Cic. – c) der Spaziergang, α) als Strecke, der Gang, duobus spatiis tribusve factis, Cic.: ut in extremis spatiis subsultim decurreret, Suet. – β) als Ort, der Spazierplatz, Gang, spatia silvestria, Cic.: spatia Academiae, Cic.: spatia communia, Cic. – II) übtr., v. der Zeit, A) im allg.: a) der Zeitabschnitt, Zeitraum, die Zeit, tempore ac spatio, Tac.: spatia omnis temporis non numero dierum sed noctium finiunt, Caes.: sp. praeteriti temporis, Cic.: annuum, Cic.: dierum triginta, Cic.: tam longo spatio, Cic.: spatio brevi, Hor.: in brevi spatio, Ter.: hoc interim spatio, in dieser Zwischenzeit, Cic.: post sexagesimum vitae spatium, nach dem 60. Jahre, Plin.: mori iussis non amplius quam horarum spatium dedit, Suet. – b) emphatisch, die Dauer, Länge der Zeit, spatio pugnae defatigati, durch die Dauer des K., Caes.: arbor spatio durata, durch die Länge der Zeit, Ov.: spatia annorum (die Länge der Jahre) lenibunt vulnera nostra, Prop. – B) insbes.: 1) die für eine Tätigkeit usw. bestimmte Zeit, Frist, Muße, Gelegenheit, nisi tempus et spatium datum sit, Cic.: pugnae spatium dare, eine Pause im K. eintreten lassen, Curt.: spatium animo dare, sich Zeit zur Überlegung gönnen, Curt.: irae spatium dare, dem Zorne Raum geben (= den Z. austoben, verrauchen lassen), Liv. u. Sen.: irae spatium et consilio tempus dare, Liv.: daret malorum paenitentiae, daret bonorum consensui spatium, er möchte den Schlechten Zeit zur Reue, den Guten Zeit zur Vereinigung geben, Tac.: quom prius quam intereo spatium ulciscendi danunt (= dant), Pacuv. fr.: ut spatium pila in hostes coniciendi non daretur, Caes.: si mihi aliquid spatii ad scribendum darent, Cic.: neque, ut celari posset, tempus spatium ullum dabat, gestattete die Zeit, Ter.: spatium habere ad dicendum, Cic.: spatio sumpto, Liv.: spatium sumamus ad cogitandum, Cic.: spatio ad colloquendum sumpto, Liv.: sex dies ad eam rem conficiendam spatii postulant, Caes.: ne properes, ora; spatium pro munere posco, Ov. – 2) das metrische od. rhetor. Zeitmaß, Cic. or. 193. Quint. 1, 5, 18 u.a.

    lateinisch-deutsches > spatium

  • 17 aliquantillum

        Aliquantillum, aduerbium quantitatis, diminutiuum ab Aliquantulum diminutiuo. Plaut. Si petit soit, Tant soit peu.

    Dictionarium latinogallicum > aliquantillum

  • 18 aliquantum

    [st1]1 [-] aliquantum, i, n.: - [abcl][b]a - une assez grande quantité. - [abcl]b - un peu.[/b]    - fuit praedae aliquantum, Liv. 25, 10, 10: il y eut un butin assez important.    - aliquantum temporis: quelque temps.    - aliquantum nummorum, Cic.: un peu d'argent.    - facere aliquantum lucri, Plaut. Most. 354: faire un gain honnête.    - aliquantum itineris progressi, Caes. BG. 5, 10, 2: s'étant avancés à une assez grande distance.    - secum aliquantum nummorum ferens, Cic. Inv. 2, 14: portant sur lui une assez forte somme. [st1]2 [-] aliquantum, adv.: - [abcl][b]a - en assez grande quantité. - [abcl]b - un peu.[/b]    - aliquantum timida es, Plaut.: tu es un peu timide.    - aliquantum commotus, Cic. Clu. 140: assez fortement ému.    - aliquantum retardati sunt, Nep. Epam. 9, 2: ils furent passablement ralentis.    - frater aliquantum ad rem est avidior, Ter. Eun. 131: son frère aime un peu trop l'argent.    - opus aliquantum opinione ejus celerius creverat, Liv. 25, 11, 9: les travaux avaient avancé notablement plus vite qu'il n'aurait cru.    - cf. Liv. 1, 7, 9 ; 5, 21, 14 ; 40, 40, 1. [st1]3 [-] abl. aliquanto avec compar. Plaut. Asin. 592, etc. ; Cic. Br, 73, etc. ; Liv. 1, 13, 7 ; 1, 51, 1; 2, 16, 9, etc.    - aliquanto post, Cic. Verr. 4, 85, etc.,: assez longtemps après. --- [post aliquanto, Cic. Or. 107, etc.].    - aliquanto ante, Cic Verr, 1, 149, etc.: assez longtemps avant. --- [ante aliquanto, Cic. Att. 3, 8, 1].
    * * *
    [st1]1 [-] aliquantum, i, n.: - [abcl][b]a - une assez grande quantité. - [abcl]b - un peu.[/b]    - fuit praedae aliquantum, Liv. 25, 10, 10: il y eut un butin assez important.    - aliquantum temporis: quelque temps.    - aliquantum nummorum, Cic.: un peu d'argent.    - facere aliquantum lucri, Plaut. Most. 354: faire un gain honnête.    - aliquantum itineris progressi, Caes. BG. 5, 10, 2: s'étant avancés à une assez grande distance.    - secum aliquantum nummorum ferens, Cic. Inv. 2, 14: portant sur lui une assez forte somme. [st1]2 [-] aliquantum, adv.: - [abcl][b]a - en assez grande quantité. - [abcl]b - un peu.[/b]    - aliquantum timida es, Plaut.: tu es un peu timide.    - aliquantum commotus, Cic. Clu. 140: assez fortement ému.    - aliquantum retardati sunt, Nep. Epam. 9, 2: ils furent passablement ralentis.    - frater aliquantum ad rem est avidior, Ter. Eun. 131: son frère aime un peu trop l'argent.    - opus aliquantum opinione ejus celerius creverat, Liv. 25, 11, 9: les travaux avaient avancé notablement plus vite qu'il n'aurait cru.    - cf. Liv. 1, 7, 9 ; 5, 21, 14 ; 40, 40, 1. [st1]3 [-] abl. aliquanto avec compar. Plaut. Asin. 592, etc. ; Cic. Br, 73, etc. ; Liv. 1, 13, 7 ; 1, 51, 1; 2, 16, 9, etc.    - aliquanto post, Cic. Verr. 4, 85, etc.,: assez longtemps après. --- [post aliquanto, Cic. Or. 107, etc.].    - aliquanto ante, Cic Verr, 1, 149, etc.: assez longtemps avant. --- [ante aliquanto, Cic. Att. 3, 8, 1].
    * * *
        Aliquantum, Aduerbium quantitatis. Plin. Cic. Aucunement, Quelque peu.
    \
        Aliquantum ad rem est auidior. Terent. Un peu bien aspre au gaing, ou à son profict.
    \
        Aliquantum nummorum. Cic. Quelque peu de deniers.
    \
        Aliquantum animi videtur nobis attulisse Labienus. Cic. Quelque peu de courage.
    \
        Aliquantulum, pen. cor. diminutiuum. Cicero. Quelque bien peu, Le moins du monde, Un tantinet.

    Dictionarium latinogallicum > aliquantum

  • 19 affero

    af-fero (ad-fero), attulī (adtulī), allātum (adlātum), afferre (adferre), her-, herbei-, hinbringen, -tragen, - schaffen, -liefern, m. bl. Acc., od. zugl. m. folg. ad od. m. bl. Dat. des Orts od. der Person, I) eig.: 1) v. leb. Wesen: C. Attuli hunc (habe hergebracht). Ps. Quid attulisti? C. Adduxi volui dicere, Plaut.: lumen, Enn. fr.: dona, panem, Curt.: argentum secum, Plaut.: coronam auream donum (als G.), Curt. 4, 2 (7), 2: huc afferam meum corium et flagrum, Varr. fr.: affer huc scyphos, Hor.: inde mortuus Romam allatus, Liv.: aff. eo (dahin) munera cuiusque generis, Nep.: scrinium cum litteris... eodem (ebendahin) Sall.: viginti minas ad alqm, Plaut.: HS sexagies ad alqm, Caes.: argentum alci, Ter.: camelis (auf K.) cocta cibaria, Curt.: lecticā (in einer S.) alqm in forum, Liv.: ex propinquis urbibus cocta cibaria in castra, Liv.: a Graecia leges, Flor.: tabulas Romam, Caes.: alqd domo, Cic.: omnem cibum pede ad rostrum, veluti manu, Plin.: lapidem ad filium claudendum ad introitum aedis, Nep.: scribam sibi pugionem a Bibulo attulisse, Cic.: peditem alvo (im Bauche), Verg.: alimenta nubibus (Dat.), zuführen, Ov. – insbes., afferre epistulam od. litteras, überbringen, Cic. u.a. (dah. is qui litteras attulit, der Überbringer dieses Br., Cic.): aff. litteras od. epistulam ad alqm, Cic.: u. im Passiv, affertur epistula, afferuntur litterae peregre, ab urbe,
    ————
    ab alqo (von jmd. als Absender), ex Asia, Romam, ein Br. (eine Depesche) geht od. läuft ein, Plaut., Cic. u.a. – abite illuc, unde malum pedem attulistis, hierher gesetzt, Catull.: te qui vivum casus... attulerint, hergebracht, -geführt, Verg.: dah. se afferre huc, sich hierher begeben, hier erscheinen, Komik. u. Verg.: u. so sese a moenibus, Verg.: u. ebenso im Pass., afferri hanc urbem, nahen dieser St., Verg. Aen. 7, 216.
    2) v. Lebl.: a) übh.: si tantum notas odor attulit auras, herbeigeführt hat, Verg. georg. 3, 251: tunc modulatae multitudinis conferta vox aures eius affertur, dringt zu seinen O., Apul. met. 5, 3. – b) insbes., v. Boden, v. Bäumen = als Ertrag bringen, tragen, hervorbringen, talis ager post longam desidiam laetas segetes affert, Col.: vitis afferre se uvam ostendit, Varr.: vitis intra annum ingentes uvas purpureas attulit, Capit.: surculi, qui primum florem afferunt, Col.: plantae sinapis plus vere afferunt, Col.: u. so afferre fructum oft bei den Eccl. (s. Rönsch Itala p. 348 f.). – u.v. Jahr, magnum proventum poëtarum annus hic attulit, brachte eine gr. Ausbeute, war sehr ergiebig an D., Plin. ep. 1, 13 in. – v. Handlungen, pecuniam, Geld einbringen, Gewinn bringen, Sen. ep. 76, 18.
    II) übtr.: A) im allg., herbei-, bei-, mitbringen, bei etw. zeigen, aufzuweisen haben, an sich haben (s. Sorof Cic. de or. 3, 45), plenas aures adfero, Titin.
    ————
    fr.: pacem ad vos adfero, Plaut.: alqd ad amicitiam populi Romani, Caes.: aliquantulum (sc. dotis) quae adferret, Ter.: consulatum in familiam, Cic.: animum vacuum ad res difficiles scribendas, Cic.: unum hoc vitium senectus affert hominibus, Ter.: si unum aliquid (einen einzigen Vorzug) affert, Cic.: aliquid oratori (für den R.), Cic.: nihil ostentationis aut imitationis, Cic.: matri salutem, Ov.: alci auxilium, Ter., opem, Ter. u. Ov.: opem in eam rem, Liv.: consilium, einen R. erteilen, Liv. u. Curt. – insbes., dentes in dominum (von den Hunden des Aktäon), gegen ihren Herrn richten, Varr. r.r. 2, 9, 9. – manus afferre alci od. alci rei (zB. bonis alienis), an jmd. od. etw. Hand legen, sich vergreifen, Cic.: manus sibi, Hand an sich selbst legen = sich töten, Planc. in Cic. ep. 10, 23, 4. Auct. b. Afr. 93, 3; od. = sich einen Stich beibringen, sich Blut abzapfen, Sen. nat. qu. 4, 6, 3: manus suis vulneribus, sie wieder aufreißen, Cic.: beneficio suo manus, die W. wertlos machen, Sen.: ohne Dativ, pro se quisque manus affert, legt Hand mit an, wird handgreiflich, Cic. II. Verr. 1, 67. – alci (virgini, corpori, pudicitiae u. dgl.) vim, jmdm. »Gewalt antun«, an jmd. »gewalttätig sich vergreifen«, jmd. »mit Gewalt nötigen«, Cic. u.a. (vgl. Drak. Liv. 42, 29, 9 u. die Erklärungen zu Ov. her. 17, 21): vim aff. religioni, Iustin.: vim et manus afferre, zu Gewalt u. Gewalttätigkeiten schreiten, Cic.
    ————
    B) insbes.: 1) eine Nachricht, ein Gerücht usw. bringen, hinterbringen, im Passiv = eingehen, einlaufen, alci non iucundissimum nuntium, Cic.: falsum nuntium mortis eius, Curt.: alci laetus nuntius affertur m. folg. Acc. u. Infin., Curt.: qui de me rumores afferuntur, Cic. fil.: priusquam fama ac nuntius afferretur, Caes.: affertur fama m. folg. Acc. u. Infin., Liv. – öfter afferre alqd od. de alqa re ( wie φέρειν), etw. als Nachricht, Kunde, Botschaft, Gerücht usw. über- od. hinterbringen, melden, an- od. verkündigen, zutragen, novum, aliquid novi, Komik. u. Curt.: pacis condicionem od. condiciones, Caes. u. Curt.: miros terrores (Schreckensnachrichten) ad alqm, Cic.: eo de Hortensii morte mihi est allatum, es ist mir die Nachricht zugekommen, Cic.: iam diu nihil novi ad nos afferebatur, haben nichts Neues gehört, Cic.: exspecto, quid illim (von dort) afferatur, Cic. – bes. m. folg. Acc. u. Infin., Caelium ad illum attulisse se quaerere etc., Cic.: cum crebri nuntii afferrent male rem gerere Darium, Nep.: cum alii atque alii nuntii bellum instare afferrent, da eine Nachricht über die andere den nahen Ausbruch des Kriegs ankündigte, Liv.: alius praesens terror (Schreckensnachricht) affertur Scythas adventare, Curt.: u. im Passiv, crebri rumores afferuntur (es verbreitet sich ein Gerücht über das andere) Belgas contra populum Rom. coniurare, Caes.: u. unpers., paucis ei diebus affertur
    ————
    (läuft die Nachricht ein) conventum Cordubensem ab eo defecisse, Auct. b. Alex.: dictatorem eum dictum... Veios allatum est, ist die Nachricht gelangt od. eingelaufen, Liv. (vgl. Drak. Liv. 8, 17, 7. Drak. u. Fabri 22, 14, 11 viele Beisp.).
    2) einen Beweis, Grund usw. od. etw. als Beweis, Grund, Behauptung, Widerlegung, Entschuldigung bei- od. vorbringen, vorschlagen, anführen, angeben (s. Müller Liv. 1, 23, 6), indicium conscientiae, Curt.: causam, Cic.: vana, haud vana, Liv.: argumentum (als Beweis) mit folg. Acc. u. Infin., aquam... mitescere, Curt. 6, 4 (12), 18: rationes, cur hoc ita sit, Cic.: affers haec omnia argumenta, cur di sint, Cic.: u. mit indir. Fragesatz (s. die Auslgg. zu Cic. Tusc. 1, 70. Sorof Cic. de or. 3, 78), cur credam, afferre possum, kann ich (den Grund) angeben, Cic. – nihil afferunt, qui negant, man bringt etwas Nichtssagendes vor, wenn man behauptet, nicht usw., Cic.: hic mihi afferunt mediocritates, da kommen sie mit ihren M., Cic.: aetatem, zur Entschuldigung anführen, Cic.
    3) jmdm. etw. beibringen, herbeiführen = hervorbringen, hervorrufen, eintragen, veranlassen, bewirken, verursachen, machen, geben, für jmd. mit sich führen od. bringen, nach sich ziehen (bes. v. Umständen, Ereignissen usw., s. Heräus Tac. hist. 1, 7, 12 u. 1, 39, 10. Nägelsb. Stil. § 107, 1), insaniam, Caecil. com.: alci mortem, Plaut. u. Cic.: alci causam
    ————
    mortis voluntariae, Cic.: alci perniciem, interitum, Cic.: detrimentum, incommodum, Caes.: alci laetitiam, delectationem, dolorem, Cic.: alci parem invidiam, Tac.: alci odium, contemptum, Curt.: alci curam maiorem, Cic.: multas alci lacrimas, magnam populo Romano cladem, Cic.: festinationes (Eile über Eile), Cic.: salutem alci, Cic.: alci rei, Caes.: alci crimen, zum Vorwurf gereichen, Cic.: in re militari nova, neue Einrichtungen herbeiführen, Nep.: non (illa praesidia) afferunt oratori aliquid, haben für den Redner etwas an sich (üben einige Gewalt auf den R. aus), Cic. – v.d. Zeit, nunc hic dies aliam vitam affert, Ter. Andr. 189: multa diem tempusque afferre posse, Liv. 42, 50, 3: quod optanti divom promittere nemo auderet, volvenda dies en attulit ultro, Verg. Aen. 9, 6 sq.
    4) zu irgend einem Zweck od. Erfolg beitragen, communes utilitates in medium (Gemeinnützliches, zum Gebrauch aller), Cic.: multam utilitatem rei publicae atque societati, Cic. – dah. afferre aliquid, zu etwas beitragen, bei etwas nützen, helfen, mit folg. ad u. Akk. od. bl. Dat., aliquid ad communem utilitatem, Cic.: ad bene vivendum aliquid, Cic.: u. das Gegenteil, nihil afferre, nichts beitragen, -nützen, ad communem fructum, Cic.: u. in der Frage, quid oves aliud afferunt (nützen), nisi ut homines vestiantur, Cic.
    ————
    5) etwas als Zutat, Zuwachs hinzubringen, hinzufügen, multa addunt atque afferunt de suo, Cic.: ad paternas magnas necessitudines magnam attulit accessionem tua voluntas erga me, Cic.: quis attulerit, wer die Klausel (der Rogation) angefügt habe, ihr Urheber sei, Cic. – Parag. Infin. Präs. Pass. adferrier, Plaut. aul. 571. – spätlat. afferet (= affert), Itala (Fuld.) Matth. 13, 23: Imperat. affers (= affer), Poët. b. Fulg. myth. 3, 8. Itala Luc. 13, 7 u.a. (s. Rönsch Itala p. 294): afferitis (= afferte), Itala (Verc.). Ioann. 21, 10.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > affero

  • 20 opus

    1. opus, eris, n. ( altindisch äpaḥ, das Werk), das Werk, I) im engeren Sinne, das Werk = die materielle Arbeit, die Beschäftigung, A) eig.: 1) im allg.: a) leb. Wesen: α) der Menschen, opus ingens, Liv.: opus rusticum, Komik. u. Colum.: opus servile, Liv.: opus militare, Arb. der Soldaten, Suet.: opera fabrilia, Handarbeiten, ICt., bes. Schmiedearbeiten, -geschäfte, Verg.: opus manuum, Ov.: opera nostrarum artium, Cic.: admonitor operum, Ov.: immunes operum, Ov.: famuli operum soluti (von der Arbeit entbundene), Hor.: in opus se collocare (sich verdingen), Plaut.: milites ad opus privatum mittere, ICt.: omnia opera mature conficere, Cato: opus facere, arbeiten, Ter.: opus rusticum od. opus ruri facere, Feldarbeit verrichten, Ter.: differre opus, Ov.: exigere (prüfen) opus, Ov.: favere operi, fleißig arbeiten, Ov.: u. so instare operi, Verg.: istaec opera perficere, Plaut.: in totum diem velut opus ordinare, gleichs. das Tagewerk verteilen, Quint.: opus quaerere (suchen), Cic. u. Liv.: pauper, cui in opere vita erat, der von der A. lebte, Ter.: menses octo continuos his opus non defuit, Cic.: magni operis videbatur m. folg. Infin., es schien ein großes Stück Arbeit zu sein, Curt: in od. ad opus publicum (öffentl. Strafarbeit) damnari od. dari, ICt. – β) der Tiere (vgl. Cic. de off. 2, 11): si mures aliquid corroserint, quorum est opus
    ————
    hoc unum, Cic.: bes. v. der Arbeit der Bienen, opus facere, Varro: pro me opus facere, Ps. Quint. decl.: fervet opus, Verg.: iustis operum peractis, Colum.: omnibus (apibus) una quies operum, labor omnibus unus, Verg. – b) lebl. Subjj., die Wirkung, der Effekt, opus meae bis sensit Telephus hastae, Ov. met. 12, 112: e sagittifera prompsit duo tela pharetra diversorum operum, Ov. met. 1, 469: v. Abstr., suum quasi opus efficere, sozusagen ihre W. hervorbringen, Cic. top. 62.
    2) prägn.: a) die Arbeit des Landmannes u. der Pflugstiere, die Feldarbeit (vollst. opus rusticum, s. oben), arma operis sui, Ov.: intentus operi diurno, Curt.: opus facere, Ter. (u. so bovem commodare, ut opus faceret, ICt.): facere patrio rure opus, Ov.: opere se exercere, Sen.: alqm in ipso opere deprehendere, Flor. – b) die Praxis des Arztes, opus facere, seine Praxis betreiben, Alfen. dig. 38, 1, 26: manere (erwarten) medicum, dum se ex opere recipiat, bis er von seiner Praxis zurückkommt, Plaut. Men. 883. – c) das Weidwerk des Jägers, Romanis sollemne viris opus, Hor. ep. 1, 18, 49. – d) die Arbeit des Bauhandwerkers od. -meisters, das Bauen, der Bau, muri od. fossa ingentis operis, Curt.: moles novi operis, die neu zu erbauenden Dämme, Curt.: lex operi faciundo, Baukontrakt, Cic.: publicorum operum exactio, Cic.: opus pupillo redimere (für den Mündel
    ————
    erstehen), Cic.: interim omnes servi atque liberi opus facerent, sollten beim Bau Hand anlegen, Nep. – e) die Bergwerksarbeit, der Bergbau, in opus metalli od. metallicum damnari od. dari, ICt.: u. so bl. in opus damnari, Plin. ep.: in opus salinarum dari, ICt. – f) als milit. t. t., die Schanzarbeit, labor operis, Caes.: opus castrorum, Lagerarbeit, Lagerbefestigung, Sall.: fessus od. fatigatus operibus proeliisque, Liv.: in opere occupatum esse, Caes.: dies noctesque in opere versari, Caes.: opus facere, schanzen, Caes.: milites opere prohibere, Caes.: milites ab opere deducere, revocare, Caes.: in operibus, in agminibus multus adesse, Sall. – g) die Kriegsarbeit = Kampfesmühe, Kampf, militia et grave Martis opus, Verg. Aen. 8, 516: opus belli, Prop. 3, 11, 70: opera bellica (Kriegshandwerk, Ggstz. civiles artes,) Vell. 2, 97, 2. – h) die Arbeit im Ggstz. zur Natur, natürlichen Lage, die Händearbeit, Menschenhand, Kunst, mons naturā velut opere praeceps, Sall.: locus egregie naturā et opere munitus, Caes.: oppidum magis opere quam naturā munitum, Sall.: nihil est opere aut manu factum, quod non aliquando consumat vetustas, Cic. – i) die Art der Bearbeitung eines Kunstwerkes, die Arbeit, hydria praeclaro opere, Cic.: haec omnia antiquo opere et summo artificio facta, Cic.: quarum (bullarum) iste non opere delectabatur, sed pondere, Cic.: erit exstructa moles opere magnifico, in großar-
    ————
    tigem Stile, Cic.: fabricavit Argus opere Palladio ratem, nach Art der Arbeit der Pallas (= künstlich), Phaedr. – k) dezent, das Werk = der Beischlaf, et pudor obscenum diffiteatur opus, Ov. am. 3, 14, 28: cum fit amoris opus, Ps. Ov. her. 15, 46: opere faciundo lassus, Plaut. asin. 873: accedere ad opus, Mart. 7, 18, 5. B) meton.: 1) der Stoff für eine Arbeit, digitis subigebat opus, Ov. met. 6, 20. – 2) das gefertigte Werk, opera magnifica atque praeclara, Cic. ut enim pictores et ii, qui signa fabricantur, et vero etiam poëtae suum quisque opus a vulgo considerari vult, Cic.: gerebat auribus cum maxime singulare et vere unicum naturae opus, Plin.: mirabilia Orientis opera, Wunderwerke, Curt.: u. so septem opera esse in orbe terrae miranda, Gell. – So nun prägn., a) das Werk = das Bauwerk, der Bau, das Gebäude, Plur. die Bauten, curator operum, ICt.: opus publicum, ICt.: opera publica, Liv. u. ICt.: urbana, Liv.: opus balinei, ein Badehaus, Plin. ep.: opus exornare tuā statuā, Plin. ep.: reficere exstruereque opera, Suet. – b) als milit. t. t., militaria opera, milit. Werke (Bauten), Curt. 9, 8 (32), 14; insbes. α) das Schanzwerk, das Befestigungswerk, Verteidigungswerk, opus castrorum, Lagerbefestigung, Caes.: opus hibernorum, Winterlagerbefestigung, Caes.: emporium opere magno munitum, Liv.: fundas libriles sudesque in opere disponere, Caes. – Plur., Werke =
    ————
    Schanzwerke, Befestigungswerke, Schanzen, Befestigungslinie, magnitudo operum, Hirt. b. G.: castra magnis operibus communita, Sall. fr.: castra od. tumulum magnis operibus munire, Caes. – β) Belagerungswerk, opera munitionesque, Cic. u. Liv.: magnitudo operis, Caes.: urbem operibus circumdare, claudere, Vell. u. Nep.: Mutinam operibus munitionibusque saepire, Cic.: urbem ingentibus operibus saepire, Liv. – γ) Belagerungswerkzeug, -maschine, urbem vineis aliisque operibus oppugnare, Liv.: operibus urbem expugnare, Liv. – δ) das Werk = der Damm, summi operis fastigium, Curt.: opus accipere (in den Boden aufnehmen), Curt.: opus iacĕre (aufwerfen), Curt.: flumen operibus obstruere, Caes. – c) ein Werk der Kunst (Bildhauerei, Malerei, Weberei usw.), ein Kunstwerk, Silanionis opus tam perfectum, tam elegans, v. einer Statue, Cic. (u. so singularis talium operum auctor, Vell.): opus admirabile, Cic.: opus caelatum, Auct. b. Hisp.: pocula faginea, caelatum divini opus Alcimedontis, Verg.: totum Numidae sculptile dentis opus, Ov.: op. marmoreum, Marmorbild, Ov.: op. Mentoreum, ein von Mentor verfertigter metallener Becher mit Reliefs, Prop.: opus plumarium, Vulg.: ut reconcinnetur (palla) atque ut opera (Stickereien) addantur quae volo, Plaut.: hanc vestem, quā indutus sum, sororum non donum solum, sed etiam opus vides, Curt.: materiam supera-
    ————
    bat opus, Ov. – d) ein Werk der Architektur, opus albarium, tectorium, musivum, s. albarius usw. – e) ein Werk der Backkunst, opus pistorium, Backwerk, Cels. u. Plin. – u. ein Werk der Kochkunst, ein Gericht, opus spumeum, Anthim. 34 u. 40: fit etiam de hordeo opus bonum, Anthim. 64. – f) ein Werk, Erzeugnis der Biene, cerea opera sua, Colum. 9, 7, 3: ceris opus (= den Honig) infundite, Phaedr. 3, 13, 9. – g) eine Arbeit, ein Werk der Literatur, tantum opus, Liv.: caelatum novem Musis opus, Hor.: in utriusque operis sui ingressu, Quint.: opus habeo in manibus, Cic.: pangis aliquid Sophocleum? fac opus appareat (daß man etwas von dem W. zu sehen bekommt), Cic.: nullum opus otii exstat, Cic.: sane texebatur opus luculente, so war das Werk gewiß recht schön angelegt, Cic.: id quoque adiungere operi, Quint.: opere ipso (Geschichtswerk) coniungere alqd, Curt.: opus exigere, das W. (die Dichtung) zu Ende führen, Ov. – dah. ein Hand- u. Lehrbuch, opus geographicum, der Geographie, Mart. Cap. 6. § 609. – h) die Gattung, das Fach der Darstellung in Kunst u. Literatur; in der Kunst, Vell. 1, 16, 2; 1, 17, 4; in der Literatur, Hor. sat. 2, 1, 2. Quint. 10, 1, 31; 10, 1, 67 u. 69.
    II) im weiteren Sinne, a) die Arbeit = Aufgabe, Obliegenheit, Leistung, Verrichtung, Handlung, der Dienst, viri docti, Plaut.: oratorium, Aufgabe,
    ————
    Verrichtung des Redners (zB. reden, Zeugen abfragen usw.), Cic.: censorium, Geschäft des Zensors (Erteilen einer Rüge), Cic.: opus πολιτικόν, eine Handlung, ein Dienst zum Besten des Staates, Cic.: periculosae plenum opus aleae, Hor.: operum hoc tuorum est, das wäre eine von deinen Aufgaben (ein Stück Arbeit für dich), Hor.: Amynander quod sui maxime operis erat, impigre agebat, was ihm vornehmlich oblag, Liv.: u. so sui maxime operis esse credens m. folg. Acc. u. Infin., Liv.: sunt quibus unum opus est (die es sich zur einzigen Aufgabe gemacht haben) m. folg. Infin., Hor.: aggredi ad pacis maximum opus, Liv.: certatim ad hoc opus (dem Mord des Tyrannen) curretur, Cic.: nobis nostrum intueri opus sat est, unsere Aufgabe im Auge zu behalten, Quint. – b) das Werk = das Unternehmen, die Tat, opus egregium, Curt.: mirabile, Curt.: virtutis opus, Verg. u. Curt.: magnum opus conari, Caes. fr.: gloria plus habet nominis quam operis, beruht mehr auf dem N. als auf Taten, Curt.: neve operis famam posset delere vetustas, Ov. – Plur., opera magna, Curt., maiora, Ov.: bellica, Curt.: alqm operibus anteire, Caes.: his immortalibus editis operibus, Liv.: Aeneae etiam ultimum mortalium operum fuit, Liv. – im christl. Sinne, Plur. opera = die guten Werke (καλὰ εργα), Cypr. epist. 18, 2. Ambros. de off. 1, 31, 163. Lact. 3, 9, 15. Vulg. Matth. 5, 16. – c) Plur.
    ————
    opera, polit. Werke = Schöpfungen, Einrichtungen, commendans illi sua atque ipsius opera, Vell. 2, 123, 2: primum principalium eius operum erat ordinatio comitiorum, Vell. 2, 124, 3. – d) die wissenschaftl. Materie, Wissenschaft, is libros de iure civili plurimos et qui omnem partem operis fundarent (vollständig behandelten) reliquit, Pompon. dig. 1, 2, 2. § 44: Tubero doctissimus quidem habitus est iuris publici et privati et complures utriusque operis libros reliquit, ibid. § 46. – e) die Mühe, Bemühung, magno opere, maximo opere, s. magnopere: maiore opere, Cato fr.: non minimo opere, Licin. fr.: summo opere, Lucr. (vgl. summopere): quanto opere, s. quantopere: quantillo opere, wie leicht, Plaut.: tanto opere, s. tantopere: ebenso opere tanto, Plaut.: nimio opere, gar sehr, Cic. (s. Haupt opusc. 2, 457).
    ————————
    2. opus, n. indecl., das Werk = die nötige Sache, das Bedürfnis, nur in den Verbindungen: I) opus est = es ist nötig, -notwendig, -vonnöten, mit Dat. pers., mit Angabe der nötigen Sache, α) im Nom.: dux nobis et auctor opus est, Cic.: opus sunt boves, Varro: nobis exempla opus sunt, Cic.: sponsae aurum, vestem, ancillas opus esse, Ter.: deciens nummos mihi opus esse, Cic.: si quid ipsi Caesare opus esset, wenn er etwas von C. bedürfte, Caes.: in eam rem fidem suam, si quid opus esse putaret (nötigenfalls), interponeret, Cic.: illud te rogo, sumptu ne parcas ulla in re, quod ad valetudinem opus sit, Cic.: quaecumque ad proximi diei oppugnationem opus sunt, noctu comparantur, Caes.: quorsum est opus? Hor.: quae curando vulneri opus sunt, Liv. – β) im Abl.: sive forte opus sit cuneo aut globo, Cato fr.: silentio opus est, Afran. fr.: auctoritate tuā nobis opus est, Cic.: expedito homine opus est, Cic.: tacito cum opus est, clamas, Cornif. rhet.: quid verbis opus est? was bedarf es noch der Worte? (bei Abbrechung einer weiteren Erörterung), Plaut.: in cuius laudes exsequendas Cicerone laudatore opus fuerit, Liv. epit. – u. so immer mit Abl. des Partic. Perf. Pass.: non opus est recitato, Cato fr.: rescripto nihil opus est, Antwort ist nicht nötig, Fronto: quid opus sit facto? Nep.: facto, non consulto in tali periculo opus
    ————
    esse, Sall.: cur properato opus esset, Cic.: opus est puellā servatā, Ov.: sibi opus esse domino eius convento, Liv. – γ) selten im Genet.: quanti argenti opus fuit, Liv.: ad consilium pensandum temporis opus esse, Liv.: magni nunc erit oris opus, Prop.: sive illi laterum seu fuit artis opus, Priap. – δ) im Acc.: puero opus est cibum, Plaut.: opus est calcis modium unum, Cato. Vgl. über no. α bis δ Diom. 316, 27 sqq. – ε) im 2. Supin.: sed ita dictu opus est, Ter.: quod scitu opus est, Cic. – ζ) im Infin. od. Acc. u. Infin.: quid tibi opus vixisse, Plaut.: quid opus est affirmare? Cic.: opus sit nihil deesse amicis, Cic.: quid opus est caveri lege ne puniatur infans, si pulsaverit patrem? Sen. rhet.: non opus est nunc intro te ire, Plaut.: m. Nom. u. Infin., tu, quae istic opus erunt administrari, prospicies, Brut. in Cic. ep. 11, 11, 2. – η) m. ut od. ne u. Konj.: mihi opus est, ut lavem, Plaut.: tibi opus est, aegram ut te assimules, Plaut.: ad hoc efficiendum intellegebant opus esse, non ut etc.... nec ut etc.... sed ut etc., Tac. dial. 31 in.: reus, cui opus esset ne reus videretur, Plin. ep. 7, 6, 3. – θ) m. bl. Coniunctiv: seu sit opus quadratum acies consistat in agmen, Tibull. 4, 1, 101: quamquam non est opus affingas aliquid aut adstruas, Plin. ep. 9, 33, 11: quam (avaritiam tuam) refrenes aliquantulum opus est, Augustin. ep. 12: opus est multum vestiariis, quia frigus pati non potes, Augustin. serm. 38, 25. – ι) absol.: sic opus
    ————
    est, Ov. met. 1, 279. – II) opus habere alqā re, etwas nötig haben, Colum. 9, 1, 5. Itala 1. Thess. 5, 1 (bei Ambros. de fid. 5, 17, 213) u.a. Eccl.: vgl. jedoch Diom. 316, 33 nos non dicimus ›opus habeo, opus habebam‹, sed ›opus est mihi, opus erat mihi‹.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > opus

См. также в других словарях:

  • Elevation (liturgy) — In Christian liturgy the Elevation is the ritual of raising the consecrated elements of bread and wine during the celebration of the Eucharist.Post consecration elevationThe term refers principally to the elevation immediately after the… …   Wikipedia

  • Villa Magna — See also Villamagna for the Italian commune in Abruzzo : Villamagna is the medieval name for the site Villa Magna is the ancient name of a large imperial Roman villa near the modern town of Anagni, in Lazio. The site lies in the Valle del Sacco… …   Wikipedia

  • Renaissance ottonienne — Otton II, évangéliaire de Liuthar (folio 16r), Reichenau, fin Xe siècle. La renaissance ottonienne, également qualifiée de renaissance ou renouveau du Xe siècle ou de l an mille, est une période médiévale de …   Wikipédia en Français

  • Berenice (cuento) — Saltar a navegación, búsqueda Primera página de la edici …   Wikipedia Español

  • Целый тон — (в ступенном выражении  большая секунда)  музыкальный интервал. В равномерно темперированном строе частоты двух тонов соотносятся как . В пифагорейском строе целый тон выражается отношением 8:9. Составленные вместе, два таких целых тона …   Википедия

  • Meinradus, S. (1) — 1S. Meinradus, Erem. M. (21. al. 20., 23. Jan., 27. Febr., 6. et 17. Oct.). Der hl. Meinrad, der Stammvater der Mönche von Einsiedeln, welcher auch Meynradus, Meinardus, Meinhardus, Meinrardus, Meginradus, Meginadus und Maginhardus genannt wird,… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Il-Kantilena — (La Cantilène) est un texte poétique qui est le plus ancien texte littéraire connu en langue maltaise. Il est attribué à Pietru Caxaro, écrit en maltais ancien à la dernière page d un registre notarial de son neuveu Brandano, registre daté de… …   Wikipédia en Français

  • ABSINTHIATUM Vinum — apud Ael. Lamprid. in Heliogabalo, c. 21. Conditô piscinas et solia temperavit et rosatô atque absinthiato: Nempe oridigium hoc luxuriae, quoties aquam piscinae aut balnei non iuberer infici unguentis aut crocô, ut ante dixerat Lamprid. temperari …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ADEXTRATORES — Cencio Camerar. in Ceremoniali MS. dicuntur, Papalis mitrae delatores; quia ipfi ad Papae dexiram incedebant, quando equitabat ad Ecclesiam aliquam visitandam, Dominic. Macer in Hierolex. Melius Addextratores; namque addexterare vel addextrare,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ALIMENTA — uxori a marito ex officio coniugali praestanda; quod si non fiebat, licuit uxori apud Hebraeos (quibus et aliae gentes in istiusmodi officiis conformes) in Foro adversus maritum eô nomine agere, ubi ex sententia alimenta praestituebantur. Et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ALLOBRYGES — Ptolemaeo, Polybio l. 30. c. 50. aurem Α᾿λλόβριγες ἔθνος δυνατώτατον Γαλατικὸν Vocat Steph. Horat. in Epod. Od. 16. Novisque rebus insidelis Allobrox. Iuvenalis Sat. 7. v. 214. de Rusfo. Ruffum, qui toties Ciceronem Allobroga dixit. De origine… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»