Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

ăd-ūro

  • 21 urtica

    urtīca, ae, f. (uro), die Nessel, Brennessel, I) eig. u. übtr.: 1) eig., Catull., Plin. u.a. – 2) übtr., die Seenessel, eine Pflanze im Meere, Plin. 9, 146. Apic. 4, 169: urtica marina, Plaut. rud. 298. Apic. 4, 171 (wo Plur.); vgl. Gloss. II, 211, 56 ›urtica marina, ἀσκαλάφη‹. – II) bildl., das wollüstige Jucken, die Brunst, Geilheit, Iuven. 2, 128.

    lateinisch-deutsches > urtica

  • 22 usta

    ūsta, ae, f. (uro), eine rötliche Farbe, gebrannter Zinnober, Vitr. 7, 11, 2. Plin. 35. 38.

    lateinisch-deutsches > usta

  • 23 usticium

    ūstīcium, iī, n. (ūstus, v. ūro), die durch Brennen gewonnene Farbe, Isid. orig. 19, 28, 8 (wo [viell. aus der Vulgärsprache] osticium).

    lateinisch-deutsches > usticium

  • 24 ustio

    ūstio, ōnis, f. (uro), das Brennen, a) übh., das Brennen, Verbrennen, Solin. 5, 18. Augustin. in psalm. 96, 7. – Plur. ustiones meton. = επικαύματα, Brandschäden, Scrib. Larg. 27. – b) das Brennen einer Wunde, absol., Cels. 4, 30 (23); 5, 28, 2 u.a. Th. Prisc. 1, 1: m. subj. Genet., ustio cauterii, Veget. mul. 1, 28, 1: mit obj. Genet., putris ulceris, Cels. 5, 26, 33 (§ 244). – c) die Entzündung am Körper, si vehementior ustio timeatur, Plin. 20, 238.

    lateinisch-deutsches > ustio

  • 25 ustor

    ūstor, ōris, m. (uro), der Verbrenner der Leichen, Catull. 59, 5. Cic. Mil. 90. Mart. 3, 91, 26. Lucan. 8, 738.

    lateinisch-deutsches > ustor

  • 26 ustrina

    ūstrīna, ae, f. (uro), I) das Brennen, der Brand, des Feuers, Solin. 19, 13. Apul. met. 7, 19. – II) meton., die Brandstätte, bes. die Leichenbrandstätte, Arnob. 7, 15. Serv. Verg. Aen. 3, 22. Porphyr. Hor. sat. 1, 8, 14. Corp. inscr. Lat. 6, 10237: renum, Augustin. in psalm. 26. enarr. 1, 14: ustrina saccariorum, Corp. inscr. Lat. 6, 4417. Vgl. Paul. ex Fest. 32, 6.

    lateinisch-deutsches > ustrina

  • 27 ustrinum

    ūstrīnum, ī, n. (uro), die Brandstätte, Corp. inscr. Lat. 6, 4410 u.a.

    lateinisch-deutsches > ustrinum

  • 28 ustuio

    ūstuio, īre (uro), sengen, brennen, Prud. perist. 10, 885.

    lateinisch-deutsches > ustuio

  • 29 ustulo

    ūstulo (ūstilo), āvī, ātum, āre (Demin. v. ūro), I) ein wenig brennen, -anbrennen, sengen, a) durch Feuer, taleas oleagineas, Vitr. 1, 5, 3: palos alneos, Vitr. 3, 3 (4), 2 u. 5, 12, 6: caput ferventi ferro, das Haupthaar kräuseln, Priap. 45, 2. – b) physisch entzünden, quia (hederae sucus) ustulat, Plin. Val. 1, 2. fol. 165 (a), 18. – II) verbrennen, scripta lignis, Catull. 36, 8 (wo ustilo): übtr., von der Kälte, verbrennen, gemmas (arboris), angreifen, Priap. 61, 7.

    lateinisch-deutsches > ustulo

  • 30 ustura

    ūstūra, ae, f. (uro), I) das Brennen, fervoris, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 14, 93: ignis, ibid. 3, 8, 96: ignis ad usturam infertur iniustis, Arnob. in psalm. 74. – II) die physische Entzündung, ust. oris, Plin. Val. 1, 32: mammarum usturae, ibid. 1, 13.

    lateinisch-deutsches > ustura

  • 31 aduro

    ad-ūro, ussī, ustum, ere, anbrennen, sengen, versengen, hoc adustumst (v. einer Speise), Ter.: panem, Hor.: mustum, Col.: complurium levi afflatu vestimenta (v. Blitz), Liv.: laurus adusta focis, Ov.: candente carbone sibi capillum, absengen, Cic.: sine gemitu aduruntur, lassen sich vom Feuer ergreifen, brennen (von den indischen Weisen), Cic.: ceram ad sudorem usque, erhitzen, Plin.: adustum robur, im Feuer gehärtet, Lucan.: loca adusta, auch subst. bl. adusta, ōrum, n. pl., Brandschäden, Cels. – v. der Sonne, Hor. u. Plin. (vgl. adustus): subst., Aethiopiae adusta, die heißen Gegenden, Solin. 56, 9. – v. Arzte, brennen, os ferramento, Cels. – v. Glanz, v. der Reibung, einen Körperteil entzünden, splendor acer adurit oculos, Lucr.: femora atteri adurique equitatu notum est, Plin. – v. Heilmitteln, ätzen, medicamenta adurentia, Cels.: od. im Munde, auf der Zunge brennen, ephemerum potum adurit quasi pipere manducato, Scrib. – v. Frost u. Wind, verletzen, beschädigen (wie ἀποκαίω), Verg., Ov. u. Plin.: adusta nivibus, erfrorene Glieder, Plin. – v. den Heuschrecken, die wie ein Brand die Ernte verzehren, Plin. – im Bilde, von der Liebesflamme, Hor. carm. 1, 27,15. Ov. her. 4, 13. Apul. met. 8, 2 extr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aduro

  • 32 amburo

    amb-ūro, ussī, ustum, ere, ringsherum-, auf der ganzen Oberfläche od. wenigstens an vielen Stellen durch die sengende Glut verzehren lassen, ringsherum-, von außen-, halb (teilweise) verbrennen, versengen, braten ( während aduro = nur an einigen Stellen, dagegen comburo u. exuro = ganz verbrennen), I) eig.: 1) v. Feuer: hice torris, quem amburi vides, Acc. fr.: ambusta tigna, Liv.: Vulcani irati est filius; quaqua tangit, omne amburit; si prope astes, aestu calefacit, Plaut.: ille domi suae vivus exustus est: hic sociorum ambustus incendio, tamen ex illa flamma periculoque evolavit, Cic.: Cassium capsis esse librisque ambūstum propriis, Hor.: pulli ad cinerem ambusti, verkohlte, Plin.: u. (von der nachlässigen Verbrennung der Leiche des Klodius, die der rasende Pöbel auf einem durch herbeigeschleppte Bänke, Tische u. Register errichteten Scheiterhaufen verbrannte, damit aber auch die Kurie u. porcische Basilika einäscherte) ut (Clodius) sine funere, oblitus cruore et luto ambureretur, Cic. Mil. 86; dah. mit Anspielung auf diesen Vorgang, ambusti tribuni plebis intermortuae contiones, des versengten, halbverbrannten Tr. (des Volkstrib. Munatius Felix, dessen Rede vor der aufgebahrten Leiche des Klodius eben durch ihre Einäscherung u. den entstehenden Brand unterbrochen wurde), Cic. Mil. 12. – ambusti parie-
    ————
    tes templorum, Sall. fr.: ambusta tigna, Liv.: magna vis frumenti ambusta, Tac.: ut pars vestis ambureretur, Suet: ambūstum theatrum restituere, Suet. – vom Versengen durch den Blitz, ambustus Phaëthon, Hor.: ambusta nubila, Ov.: tot circum me iactis fulminibus quasi ambustus, durch so viele um mich niedergefallene Blitzstrahlen (den Tod. od. Verbannung vieler Freunde) gleichs. versengt, Plin. ep. 3, 11, 2. – Partic. subst., ambūstum, ī, n., der Brandschaden am Körper, die Brandwunde, inflammatio recentis ambusti, Plin.: sanat ambusta, Plin. – 2) v. andern Ggstdn., einen Körperteil rings entzünden, v. Tau, ambusta pruinis lumina, Val. Flacc. 4, 70. – öfter vom Frost, verletzen, erfrieren machen, ambusti multorum artus vi frigoris, viele erfroren die Glieder durch usw., Tac.: hostem habeo ambūstum nivosis cautibus, Sil.: dah. sanat ambusta igni vel frigore, Brand- u. Frostschäden, Plin.: sincera axungia medetur ambustis vel nive, Frostschäden, Plin. – II) übtr.: A) im allg.: amburet ei misero corculum carbunculus, frißt der Gram ihm das Herz entzwei, Plaut. most. 986. – B) insbes.: a) vom Schaden, den man am Vermögen erleidet, qui ambustas fortunarum mearum reliquias suas domos comportari iuberent, schon ziemlich abgebrannten, durch Brand u. Verwüstungen aller Art ziemlich heruntergekommenen (vgl. Cic. de har. resp. 3), Cic. de dom. 113. – b) von dem, der vor
    ————
    Gericht nicht verurteilt, aber auch nicht freigesprochen, d.h. nur von der Instanz entbunden (absolviert) worden ist, damnatione collegae et suā prope ambustus evaserat, kaum mit heiler Haut, noch mit einem blauen Auge, Liv. 22, 35, 3: so ambustae, von der Instanz Absolvierte, Val. Max. 8, 1. p. 380, 3 ed. Halm (Überschr.).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > amburo

  • 33 bustar

    bustar, āris, n. (*buro altlat. = uro), die Leichenbrandstätte, Charis. 38, 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > bustar

  • 34 bustio

    bustio, ōnis, f. (*buro = uro), das Brennen, Schol. Bern. Verg. georg. 1, 170.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > bustio

  • 35 bustum

    bustum, ī, n. (von *buro, altlat. = uro) = τύμβος (Gloss.), die Leichenbrandstätte, I) im engern Sinne, die Stätte, wo der Leichnam verbrannt worden ist, das Brandlager, Lucr. 3, 904. Stat. silv. 5, 1, 226. – dah. a) meton., der verbrannte Leichnam, Stat. Theb. 12, 248. – übtr., von einer zerstörten Stadt, eine leere Brandstätte, Plin. 5, 73: von der Brandstätte des Altars, duobus digitulis tura in bustum arae iacere, Hier. ep. 14, 5. – II) im weitern Sinne, der über die Leichenasche aufgeworfene Grabhügel, die Grabstätte, das Grabmal, das Grab, excelso coacervatum aggere bustum, Catull.: ingens ex terreno aggere, Verg.: poena est, si quis bustum (nam id puto appellari τύμβον) aut monumentum violarit, Cic.: qui (Sardanapalus) incidi iussit in busto: Haec habeo, quae edi etc., Cic.: bustum in foro facere, Cic.: mactari in busto alcis, Cic.: busto alcis insultare, Hor.: Plur., bustis exisse feruntur, Ov. – poet., vom Magen eines menschenfressenden Tieres, viva videns vivo sepeliri viscera busto, sah den lebendigen Leib im lebendigen Grabe verschließen, Lucr. 5, 991: und vom Schlachtfelde, quoties civilia busta Philippos canerem, Prop. 2, 1, 27. – Ad Busta Gallica, eine Gegend in Rom, wo Kamillus die gefallenen Gallier hatte verbrennen u. beerdigen lassen, Varr. LL. 5, 157; vgl. Liv. 5, 48, 3; 22, 14, 11. –
    ————
    übtr., ein Grab = die Stätte, wo-, od. die Person, durch die etw. vernichtet wird, cui templum illud (Castoris) fuit arx civium perditorum, castellum forensis latrocinii, bustum legum omnium ac religionum, Cic.: tu, bustum rei publicae, Cic.: b. nati, v. Tereus, der seinen Sohn gegessen hatte, Ov.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > bustum

  • 36 circumustus

    circumustus, a, um (circum u. uro), ringsum gebrannt, Paul. ex Fest. 5, 3 (als Erklärung von ambustus).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > circumustus

  • 37 comburo

    comb-ūro, ussī, ūstum, ere (aus *co-amburo entstanden), völlig verbrennen, I) eig.: aedes, Plaut.: naves, Caes.: libros, annales, Cic.: commentarios regios, Liv.: alqm vivum, Cic. – v. Verbrennen der Toten, alqm in foro, Cic.: corpus alcis concisae scaphae lignis, Val. Max. – v. der Sonnenhitze, absol., non ut (sol) tepefaciat solum, sed etiam comburat (versengt), Cic. de nat. deor. 2, 40. – Partiz. subst., combūstum, ī, n., der Brandschaden am Leibe, Scrib. 221 (wo viell. zu lesen ad combusta): Plur., Plin. 20, 17 u. 22, 141. Scrib. 219 u. 220. – II) übtr.: c. alqm iudicio, zugrunde richten, Cic. ad Q. fr. 1, 2, 2. § 6: combustus Semelā, entbrannt, verliebt in usw., Prop. 2, 30, 29: c. diem, gleichs. zu Grabe tragen, totschlagen = schmausend zubringen, Plaut. Men. 155 zw. – assimiliert commurere, Corp. inscr. Lat. 14, 850.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > comburo

  • 38 deuro

    de-ūro, ussī, ūstum, ere, abbrennen, verbrennen, I) eig.: pluteos turrium, Caes.: vicos, frumenta, Liv.: libros, Gell.: in contione scripta alcis, Min. Fel. – II) übtr.: a) ( wie καίειν) v. der Kälte, erstarren machen, hiems arbores deusserat, Liv. 40, 45, 1: v. eisigen Winde, quae propiora sunt mari, aquilone maxime deuruntur, Curt. 8, 9 (30), 12. – b) v. Schlangen, durch ihren Hauch verzehren, Sen. de clem. 1, 25, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > deuro

  • 39 exuro

    ex-ūro, ussī, ūstum, ere, ausbrennen, I) = herausbrennen, exustae tuae mox, Polypheme, genae, Prop.: aliis scelus exuritur igni, Verg. – II) = völlig verbrennen, abbrennen, einäschern, 1) im engern Sinne: alqm vivum, Cic.: oppida, villas, Caes.: classem, Verg.: Lugdunensis colonia exusta est incendio, Sen.: clivus Publicius ad solum exustus est, Liv.: lucerna exusta est, ist abgebrannt, Vitr. – 2) im weitern Sinne: a) verzehren, vis veneni exurit ferrum, zerbeizt Curt.: (suci) cornua exurunt, Ov.: eruca exurit semina morsu, verheert, Col. poët. – bildl., ex animo exuri non potest, esse deos, Cic. de nat. deor. 3, 3. – b) vertrocknen, austrocknen, onmes unus (scil. sol) exurit lacus, Phaedr.: loca exusta solis ardoribus, Sall.: caseus sole exustus, Col.: exustus ager, exusta palus, Verg. – III) tüchtig brennen, A) verbrennen, a) v. der Sonne: sol graciles exurit artus, Tibull.: sol si perpetuo siet, flammeo vapore torrens terrae fetum exusserit, Pacuv. fr. – b) v. brennenden Durst, brennen, quälen, sitis exurit miseros, brennender Durst quält, Lucr.: fervidā exustus siti, Sen. poët. (vgl. Mützell Curt. 4, 16 [61], 12. – exustus flos siti veteris ubertatis exaruit, verschmachtet, Cic. Brut. 16. – B) in Glut setzen, erhitzen, 1) eig.: antra positis exusta caminis, Ov.: fervido sole exurente vestigia, Curt.: si quis exustus in sole est, Cels. – 2) übtr.: a) zur Liebe
    ————
    entflammen, deos, Tibull. 4, 2, 5. – b) v. Sorgen, brennen, quälen, magis exurunt curae, Sen. Agam. 661 (699).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exuro

  • 40 inuro

    in-ūro, ussī, ūstum, ere, I) einbrennen, A) eig.: picturas (von der enkaustischen Malerei), Plin.: notam, Verg. (so auch notae corporis, quae parvulo inustae erant, Iustin.: u. prägn. die Pers., inexpiabili litterarum notā per summam oris contumeliam inustus, gebrandmarkt, Val. Max.): foramen (v. Bohrer), ungleich bohren, wie es das Feuer macht, Colum. – B) übtr.: 1) ein- od. aufbrennen = einprägen, anhängen, aufdrängen, zufügen, notam turpitudinis vitae alcis, Cic.: maculam genti, Liv.: tantam maculam memoriae suae verbis immoderatis, Fronto: alci summam superbiae crudelitatisque famam, mit dem schlimmen Rufe des St. u. der Gr. brandmarken, Liv.: mala od. vulnera rei publicae, Cic.: alci dolorem, Cic.: odium inustum animis hominum, tief eingeprägt, Cic.: motus in ipso oratore impressi atque inusti videbuntur, Cic. – 2) etwas mit etw. kennzeichnen, brandmarken, inuri notā censoriae severitatis, Cic.: signa probitatis... domesticis inusta notis veritatis, Cic.: Trasimennum lacum dirā inustum (esse) memoriā, Val. Max. – II) ansengen, anbrennen, versengen, verbrennen, a) übh.: loca inusta, Lucr.: truncus rogo inustus, Aur. Vict.: ferro candente calcaribus inustis, Colum.: vulnere sanguis inustus, Ov.: quidquid vitiosi est, inurere, wegbrennen, Colum.: ros inustus sole, vertrocknet, Plin.: inurentes
    ————
    (brennend) calcaria ad infima crura, usque dum rumpantur, Varro. – Partiz. subst., inūsta, ōrum, n., Brandwunden, Plin. 22, 37. – b) insbes. mit dem Brenneisen brennen, kräuseln, comas, Quint. 2, 5, 12: u. im Bilde, illa calamistris, mit seinen Friseurkünsten aufputzen, Cic. Brut. 262. Suet. Caes. 56, 2. – III) brennen, erhitzen, heiß machen, sol inurens, Cels.: urinam testis candentibus, Colum.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inuro

См. также в других словарях:

  • uro — uro·bi·lin; uro·bi·lin·o·gen; uro·bi·lin·o·gen·uria; uro·bi·lin·uria; uro·canic; uro·cer·i·dae; uro·chlo·ral·ic; uro·chord; uro·chor·da; uro·chor·dal; uro·chordata; uro·chrome; uro·cop·tis; uro·cyst; uro·cys·tis; uro·dae·al; uro·dae·um;… …   English syllables

  • Đuro Đaković (factory) — Đuro Đaković is a Croatian heavy industrial concern supplying farm equipment, military vehicles, power plant equipment, railway equipment, trams, and steam and diesel locomotives. Now located in Slavonski Brod, Croatia, Đuro Đaković continues to… …   Wikipedia

  • URO VAMTAC — URO VAMTAC …   Википедия

  • URO VAMTAC — Un vehículo VAMTAC del Ejército de Tierra de España en Herat, Afganistán, en 2005. Tipo Vehículo de alta movilidad multipropósito …   Wikipedia Español

  • Đuro — (Serbian: Ђуро) or Djuro or Gjuro is a South Slavic given name derived from Serbian Djuradj (George), may refer to: Đuro Bago Đuro Basariček Đuro Đaković Đuro Daničić Đuro Deželić Đuro Ferić Đuro Keškec Đuro Kurepa Đuro Salaj Đuro Živković Gjuro… …   Wikipedia

  • Uro — Données clés Titre original Uro Réalisation Stefan Faldbakken Scénario Stefan Faldbakken[1] Harald Rosenløw Eeg Acteurs principaux Nicolai Cleve Broch …   Wikipédia en Français

  • Đuro Đaković (Industrieunternehmen) — Đuro Đaković Holding d.d Rechtsform Aktiengesellschaft ISIN HRDDJHRA0007 Gründung …   Deutsch Wikipedia

  • URO VAMTAC — S3 URO VAMTAC der spanischen Armee in Herat, Afghanistan (2005) Allgemeine Eigens …   Deutsch Wikipedia

  • Uro (trucks) — Uro is a Galician (Spain) brand of all wheel drive and military trucks, based in Santiago de Compostela.Uro parent company, Urovesa, was started in 1981 by a group of ex IPV employees.They quickly established themselves as a leading player in the …   Wikipedia

  • Đuro Kurepa — Born August 16, 1907(1907 08 16) Majske Poljane, Austria Hungary Died November 2, 1993(199 …   Wikipedia

  • Uro — puede referirse a: uro, la variedad salvaje del toro; uro, nombre común de la planta Acer monspessulanum; uru o uro, etnia que habita en las islas flotantes del lago Titicaca; URO, UROVESA Vehículos Especiales S.A, una compañía automovilística… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»