Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

ācriter

  • 81 intendo

    intendo, ĕre, intendi, intentum (intensum) - tr. - [st1]1 [-] tendre, bander, raidir; étendre, allonger.    - tendere balistam in aliquem, Plaut. Bacch.: armer la baliste contre qqn.    - arcum intendere: tendre un arc.    - nox visa intendi, Liv. 7, 28: on vit la nuit s'étendre.    - vespera intendente (s.-ent. se), Amm.: sur le soir.    - intendere stupea vincula collo, Virg. En. 2: mettre une corde de chanvre au cou.    - cutem intendere, Plin.: distendre la peau.    - primam syllabam intendere, Gell.: allonger la première syllabe.    - vela secundi intendunt Zephyri, Virg. En. 5: des Zéphyrs favorables gonflent les voiles. [st1]2 [-] tendre sur, appliquer, tapisser, couvrir, orner.    - intendere sertis, Virg.: tapisser de guirlandes. [st1]3 [-] tendre vers, diriger contre, lancer; diriger des menaces contre, menacer.    - aciem in omnes partes intendere, Cic.: porter ses regards de tous côtés.    - intendere pugnam parem in omnes pares, Liv.: engager le combat sur tous les points à la fois.    - telum in aliquem intendere: diriger une arme contre qqn.    - litem alicui intendere: intenter un procès à qqn.    - intendere bellum, Liv.: porter la guerre.    - intendere probra, Tac.: adresser des injures.    - intendere minas, Tac.: faire des menaces.    - periculum quod in omnem intenditur, Cic.: le péril qui menace tout le monde.    - nobilitas, nec ii modo in quos crimen intendebatur sed universi, Liv. 9: tous les nobles, et pas seulement ceux qui étaient poursuivis comme criminels. [st1]4 [-] diriger (ses pas), se diriger.    - quo intendam? Ter.: où (dois-je) aller?    - intendere iter aliquo, Liv.: se diriger quelque part.    - intendere coeptum iter, Liv.: poursuivre sa marche. [st1]5 [-] tendre (l'esprit ou les sens), rendre attentif, être attentif, s'appliquer, songer à, se proposer de, viser à.    - intendi animo in..., Liv.: être attentif à...    - intendere animum ad...: appliquer son attention à.    - ministros temptare arduum videbatur mulieris usu sceleris intentae adversus insidias, Tac. An. 14, 3: il paraissait difficile de corrompre les serviteurs d'une femme [ rendue attentive aux trahisons] = qui se méfiait des trahisons [en raison de son habitude du crime] = car elle était habituée aux crimes.    - intendere aures ad... Ov.: tendre l'oreille à...    - intendere animum ad aliquid, Cic (in aliquid, Sall.; alicui rei, Hor.): appliquer son esprit à qqch.    - intendere vim rei, Quint.: concentrer ses efforts sur une chose.    - intendere libro, Plin.-jn.: donner son attention à un livre.    - quocumque intenderat, res adversae erant, Sall. J. 74: partout où il dirigeait ses pensées, le destin lui était contraire.    - animum cogo sibi intentum esse, Sen.: j'oblige mon esprit à être attentif à lui-même.    - quod intenderat, Sall.: ce qu'il avait projeté.    - haud segniter intendit, Tac. An. 11: elle prit une résolution hardie.    - intendere ad nuptias, Just.: songer au mariage.    - totus in se intendit, Sen.: il est absorbé dans sa propre contemplation.    - intentus in aliquem: portant son attention sur qqn.    - intendere eodem: viser au même but.    - intendere ut... Cic.: viser à...    - intendere se ad firmitatem, Cic.: travailler à se fortifier.    - intendere se adversarium in..., Cic.: se porter l'adversaire de...    - intendere aliquem ad custodiae curam, Liv.: inciter qqn à se tenir sur ses gardes.    - intendere (animo) aliquid: se proposer qqch. [st1]6 [-] donner de l'intensité, augmenter, renforcer, grandir, hausser, forcer (son, voix).    - intendentibus se tenebris, Liv.: alors que l'obscurité croissait.    - intendere vocem, Virg.: déployer sa voix, grossir sa voix.    - intendere pretia, Tac.: faire monter les prix.    - intendere formidinem, Tac.: accroître l'effroi.    - intendere luxum principis, Tac.: ranimer les plaisirs du prince.    - intendere odium, Tac.: redoubler de haine.    - intendere leges, Plin.-jn.: faire une application rigoureuse des lois. [st1]7 [-] affirmer, prétendre énergiquement.    - intendit se oportere facere: il prétendit qu’il devait faire.    - hanc se intendit esse, Ter.: elle soutient qu'elle est cette personne.    - voir intentus
    * * *
    intendo, ĕre, intendi, intentum (intensum) - tr. - [st1]1 [-] tendre, bander, raidir; étendre, allonger.    - tendere balistam in aliquem, Plaut. Bacch.: armer la baliste contre qqn.    - arcum intendere: tendre un arc.    - nox visa intendi, Liv. 7, 28: on vit la nuit s'étendre.    - vespera intendente (s.-ent. se), Amm.: sur le soir.    - intendere stupea vincula collo, Virg. En. 2: mettre une corde de chanvre au cou.    - cutem intendere, Plin.: distendre la peau.    - primam syllabam intendere, Gell.: allonger la première syllabe.    - vela secundi intendunt Zephyri, Virg. En. 5: des Zéphyrs favorables gonflent les voiles. [st1]2 [-] tendre sur, appliquer, tapisser, couvrir, orner.    - intendere sertis, Virg.: tapisser de guirlandes. [st1]3 [-] tendre vers, diriger contre, lancer; diriger des menaces contre, menacer.    - aciem in omnes partes intendere, Cic.: porter ses regards de tous côtés.    - intendere pugnam parem in omnes pares, Liv.: engager le combat sur tous les points à la fois.    - telum in aliquem intendere: diriger une arme contre qqn.    - litem alicui intendere: intenter un procès à qqn.    - intendere bellum, Liv.: porter la guerre.    - intendere probra, Tac.: adresser des injures.    - intendere minas, Tac.: faire des menaces.    - periculum quod in omnem intenditur, Cic.: le péril qui menace tout le monde.    - nobilitas, nec ii modo in quos crimen intendebatur sed universi, Liv. 9: tous les nobles, et pas seulement ceux qui étaient poursuivis comme criminels. [st1]4 [-] diriger (ses pas), se diriger.    - quo intendam? Ter.: où (dois-je) aller?    - intendere iter aliquo, Liv.: se diriger quelque part.    - intendere coeptum iter, Liv.: poursuivre sa marche. [st1]5 [-] tendre (l'esprit ou les sens), rendre attentif, être attentif, s'appliquer, songer à, se proposer de, viser à.    - intendi animo in..., Liv.: être attentif à...    - intendere animum ad...: appliquer son attention à.    - ministros temptare arduum videbatur mulieris usu sceleris intentae adversus insidias, Tac. An. 14, 3: il paraissait difficile de corrompre les serviteurs d'une femme [ rendue attentive aux trahisons] = qui se méfiait des trahisons [en raison de son habitude du crime] = car elle était habituée aux crimes.    - intendere aures ad... Ov.: tendre l'oreille à...    - intendere animum ad aliquid, Cic (in aliquid, Sall.; alicui rei, Hor.): appliquer son esprit à qqch.    - intendere vim rei, Quint.: concentrer ses efforts sur une chose.    - intendere libro, Plin.-jn.: donner son attention à un livre.    - quocumque intenderat, res adversae erant, Sall. J. 74: partout où il dirigeait ses pensées, le destin lui était contraire.    - animum cogo sibi intentum esse, Sen.: j'oblige mon esprit à être attentif à lui-même.    - quod intenderat, Sall.: ce qu'il avait projeté.    - haud segniter intendit, Tac. An. 11: elle prit une résolution hardie.    - intendere ad nuptias, Just.: songer au mariage.    - totus in se intendit, Sen.: il est absorbé dans sa propre contemplation.    - intentus in aliquem: portant son attention sur qqn.    - intendere eodem: viser au même but.    - intendere ut... Cic.: viser à...    - intendere se ad firmitatem, Cic.: travailler à se fortifier.    - intendere se adversarium in..., Cic.: se porter l'adversaire de...    - intendere aliquem ad custodiae curam, Liv.: inciter qqn à se tenir sur ses gardes.    - intendere (animo) aliquid: se proposer qqch. [st1]6 [-] donner de l'intensité, augmenter, renforcer, grandir, hausser, forcer (son, voix).    - intendentibus se tenebris, Liv.: alors que l'obscurité croissait.    - intendere vocem, Virg.: déployer sa voix, grossir sa voix.    - intendere pretia, Tac.: faire monter les prix.    - intendere formidinem, Tac.: accroître l'effroi.    - intendere luxum principis, Tac.: ranimer les plaisirs du prince.    - intendere odium, Tac.: redoubler de haine.    - intendere leges, Plin.-jn.: faire une application rigoureuse des lois. [st1]7 [-] affirmer, prétendre énergiquement.    - intendit se oportere facere: il prétendit qu’il devait faire.    - hanc se intendit esse, Ter.: elle soutient qu'elle est cette personne.    - voir intentus
    * * *
        Intendo, intendis, intendi, intentum et intensum, intendere. Cic. Tendre.
    \
        Intendere arcum, cui contrarium est Remittere. Pli. Bander.
    \
        Pergin'sceleste intendere? Plaut. Continuer, Perseverer, Poursuyvre.
    \
        Intendere alicui rei. Plin. iunior. Entendre à quelque chose, et y prendre garde.
    \
        Quae conuenire intendentibus vt Oratores fiant, existimo. Quintil. Qui s'efforcent et taschent d'estre Orateurs.
    \
        Prima parte orationis hoc intendit, vt actionem, etc. Quint. Il pretend à cela, Il tend à cela.
    \
        Intendi acies longius non potest. Cic. La veue ne se peult pas estendre plus loing.
    \
        Aciem acrem in omnes partes intendere. Cic. Regarder attentivement de toutes parts.
    \
        Actionem. Quintil. Intenter une action contre aucun, Dresser et encommencer aucune poursuite contre aucun, Poursuyvre aucun en justice, Intenter un proces.
    \
        Animum intendere, cui contrarium est Relaxare. Plin. iun. Esveiller son esprit et le rendre attentif à faire quelque chose.
    \
        Ad illa mihi pro se quisque acriter intendat animum, quae vita, qui mores fuerint. Liu. Prenne garde ou applique son esprit à regarder et considerer quelle, etc.
    \
        Quo animum intendat, facile perspicio. Cic. A quoy c'est qu'il pretend.
    \
        Animum in regnum intendere. Sallust. Tascher d'obtenir le royaume.
    \
        Animum alicui rei. Horat. Appliquer son esprit à quelque chose.
    \
        Si, quod animo intenderat, perficere potuisset. Cic. Ce qu'il avoit proposé et intention de faire, Ce à quoy il tendoit.
    \
        Intendi animo in rem aliquam. Liu. Estre ententif.
    \
        Ardorem exercitus. Tacit. Augmenter.
    \
        Bellum in aliquem intendere. Liuius. Tourner la guerre contre luy.
    \
        Ad id vnum omnes cogitationes intendit. Liuius. Il tourne toutes ses pensees à cela seul.
    \
        Repudio consilium quod primum intenderam. Terent. Que j'avoye pensé de prendre premierement et de suyvre, ou Auquel je tendoye.
    \
        Crimen in aliquem. Liu. Le blasmer.
    \
        Cupiditates. Tacit. Augmenter.
    \
        Curam alicui rei. Plin. Avoir soing de quelque chose.
    \
        Totam curam in belli apparatum intendit. Liu. Il met toute sa cure, tout son soing et solicitude à, etc.
    \
        Fruditionem suam. Plin. iunior. Desployer son scavoir.
    \
        Fallaciam in aliquem. Terent. Faire quelque finesse et tromperie.
    \
        Falsum. Cic. Mettre en faict, ou en avant une chose faulse.
    \
        Formidinem. Tacit. Accroistre, Augmenter.
    \
        Formulam iniuriarum alicui intendere. Sueton. Le mettre en proces en cas d'injure, Intenter proces en matiere d'injure.
    \
        Fugam longiorem intendere. Liu. S'enfuir plus loing.
    \
        Gloriam. Tacit. Augmenter, Accroistre.
    \
        Intendunt in ea quae perspicua sunt. Cic. Entendent et s'amusent à choses cleres.
    \
        Os in hostem intendit. Tacit. Il tourna son visage contre, etc.
    \
        Incerti quam in partem intenderent iter. Liu. Ne scachants où ils alloyent.
    \
        Iter coeptum in Italiam intendere. Liu. Poursuyvre son chemin en Italie.
    \
        Iter ad Praetorem. Liu. S'en aller au Preteur.
    \
        Laborem et studium intendere: cui contrarium est Releuare. Plin. iun. Accroistre et augmenter.
    \
        Laborem suum in aliquid. Quintil. Appliquer, Employer.
    \
        Litem alicui. Cic. Intenter un proces contre aucun, Le mettre en proces.
    \
        Lusus principis intendere. Tacit. Augmenter.
    \
        Manus. Ouid. Tendre les mains.
    \
        Metum. Tacit. Faire paour.
    \
        Neruos intendere et Remittere, contraria. Plin. Estendre.
    \
        Oculos. Plin. iun. Regarder attentivement sans cligner les yeulx, Ficher ses yeux droict à quelque chose.
    \
        Officia. Sallust. S'efforcer de faire son debvoir.
    \
        Periculum. Cic. Menacer de faire desplaisir.
    \
        Se ad firmitatem intendere. Cic. Se roidir.
    \
        Se aduersarium in aliquem intendere. Caelius ad Ciceronem. Se declarer son ennemi.
    \
        Se bona fide in multa simul intendere animus totum potest. Quintil. S'estendre et appliquer.
    \
        Hanc se intendit esse, vt est audacia. Terent. Elle feinct d'estre ceste ci de quoy nous parlons.
    \
        Vela. Virgil. Estendre les voiles au vent.
    \
        Quo nunc primum intendam? Terent. De quel costé iray je?
    \
        Intendit petere Apuliam. Liu. Il s'en va en Apulie, Il dresse son chemin vers Apulie.
    \
        Intendere. Cels. Augmenter, Accroistre.
    \
        Intendere vincula collo. Virgil. Lier par le col.
    \
        Intendere locum sertis. Virg. Mettre des bouquets par la voye, Poursemer un lieu de bouquets.

    Dictionarium latinogallicum > intendo

  • 82 non

    ne... pas, non.    - non nolo: j'ai la ferme intention de.    - non possum non dicere: je ne puis m'empêcher de dire.    - laus nisi virtuti non debetur: la louange n'est due qu'à la vertu.    - non... jam: ne... plus.    - non nemo: quelqu'un.    - nemo non: tout le monde.    - non solum... sed etiam...: non seulement... mais encore.    - nec non et (etiam): et aussi (également).    - nec non et Tyrii convenere, Virg. En. 1, 707: et les Tyriens arrivèrent aussi.    - non est quod metuas, Mart.: tu n'as pas lieu de craindre, tu n'as rien à craindre    - nihil non tibi debeo: [il n'est rien que je ne te doive]= je te dois tout.
    * * *
    ne... pas, non.    - non nolo: j'ai la ferme intention de.    - non possum non dicere: je ne puis m'empêcher de dire.    - laus nisi virtuti non debetur: la louange n'est due qu'à la vertu.    - non... jam: ne... plus.    - non nemo: quelqu'un.    - nemo non: tout le monde.    - non solum... sed etiam...: non seulement... mais encore.    - nec non et (etiam): et aussi (également).    - nec non et Tyrii convenere, Virg. En. 1, 707: et les Tyriens arrivèrent aussi.    - non est quod metuas, Mart.: tu n'as pas lieu de craindre, tu n'as rien à craindre    - nihil non tibi debeo: [il n'est rien que je ne te doive]= je te dois tout.
    * * *
        Indicatiuo. Cic. Illi non dubitant quin ea vera sint quae defendunt. Ils ne doubtent point.
    \
        Optatiuo. Plautus, Non negem, si nouerim. Je ne vouldroye pas nier si, etc.
    \
        Non, non sic futurum est: non potest. Terent. Il n'en ira pas, il n'en ira pas ainsi.
    \
        Non, Interrogatio negatiua, cui subintelligitur affirmatio. Terent. Non, si redisset pater, ei veniam daret? Si son pere estoit retourné, ne luy pardonneroit il pas? Comme s'il disoit, Ouy.
    \
        Non loquor? non vigilo? Plautus. Ne parle je pas? ne veille je pas? Ouy.
    \
        Non, per admirationem dictum. Plautus, Non me nouisti! M. non negem, si nouerim. Tu ne me congnois pas, dis tu?
    \
        Non, respondentis negatio. Terent. Suamne esse aiebat? CR. non. CH. cuiam igitur? Non, ou Nenni.
    \
        Per omnes tibi adiuro deos, nunquam eam me deserturum: Non, si capiundos mihi sciam esse inimicos omneis homines. Terent. Non, quand ores, etc.
    \
        Non admodum delectari re aliqua. Cic. Ne prendre pas grand plaisir à quelque chose.
    \
        Salamandrae tantus rigor, vt ignem tactum extinguat, non alio modo quam glacies. Plin. Tout ainsi que, etc. Ne plus ne moins que, etc.
    \
        Non ante lunam nouam. Cic. Non point devant la nouvelle lune.
    \
        Non ausim. Terent. Je n'oseroye.
    \
        Dorio audi obsecro. D. non audio. P. parumper. Terent. Je n'en feray rien.
    \
        Non clam me est. Terent. Je le scay bien.
    \
        Non continuo, si me in gregem sicariorum contuli, sum sicarius. Cic. Non pourtant.
    \
        Haec cura, clanculum vt sint dicta. M. non dictum est. Plaut. Autant que si tu ne m'en avois rien dict.
    \
        Quid enim interest, motu animi sublato, non dico inter pecudem et hominem, sed inter hominem et saxum, aut truncum, etc. Cic. Je ne di pas, etc.
    \
        Non dubie. Plin. iunior. Sans doubte, Certainement.
    \
        Non dubia spes. Cic. Une certaine esperance.
    \
        Iube illa redire. PA. non est consilium pater. Terent. Je n'en suis point d'advis.
    \
        Non hoc de nihilo est, quod Laches nunc me conuentam esse expetit. Terent. Ce n'est pas pour rien, ou sans cause que, etc.
    \
        Non est quod metuas preces iniquas. Martialis. Il ne fault point que tu craignes, etc. Il n'y a aucune occasion, ou cause, ou raison, pourquoy tu doibve craindre, etc.
    \
        Periculum tantum, non etiam offensa vitatur. Quintil. On evite seulement le dangier, mais non pas le mescontentement.
    \
        An sit immensus, non facile dixerim. Plin. Il ne m'est pas aisé de dire.
    \
        Domum suam istum non fere quisquam vocabat. Cic. Il n'y avoit pas beaucoup de gents qui invitassent cestuy ci à aller en leur maison.
    \
        Non fere quam. Cic. Ex bellica victoria, non fere quam est inuidia ciuium consecuta. Il ne s'en est ensuyvi presque autre chose que haine.
    \
        Quum decem tu dari stipulatus sis, non ideo posse te decem dari oportere intendere, quia, etc. Iurisc. Il ne s'ensuit pas pourtant que, etc.
    \
        Non ita longa disputatione. Cic. Non pas fort longue.
    \
        Non ita multis ante annis. Cic. Gueres d'annees au paravant.
    \
        Non ita multo post, per, etc. Liu. Bien tost apres.
    \
        Non iniuria. Terent. Non sans cause, Non à tort.
    \
        Quod ego non magis somniabam. Plaut. Non plus.
    \
        Non malum hercle. Terent. Il n'est pas des pires.
    \
        Vt vales? S. ego? non male. Plaut. Pas trop mal.
    \
        Non metuo nequid doleat quod ferias. Plaut. Je n'ay pas paour que le coup que tu me bailleras, me face mal.
    \
        Non est minus ciuile, et principem esse pariter et Consulem, quam tantum Consulem. Plin. iunior. Il n'est point moins, etc.
    \
        Non minus tribus puberibus praesentibus diceret. Liu. Qu'il n'y eust point moins de trois, etc.
    \
        Non minime commoueri. Cic. S'esmouvoir fort.
    \
        Non minimum corrumpunt vites. Varro. Corrompent et gastent fort les vignes.
    \
        Quorum opera non vetustatis modo gratia visenda sunt. Quintil. Non point tant seulement à cause de l'antiquité.
    \
        Non modo aperte monere, sed etiam acriter. Cic. Non seulement franchement, mais aussi, etc.
    \
        Summa seueritas animaduersionis non modo non inuidiosa, sed etiam popularis fuit. Cic. Non seulement n'a pas esté trouvee mauvaise, ains au contraire, etc.
    \
        Imperatorum non modo res gestas non antepono meis, sed ne fortunam quidem ipsam. Cic. Tout ainsi qu'il me semble que leurs faicts ne sont pas plus grands que les miens, tout ainsi fait il de la fortune, Non seulement il me semble que mes faicts sont aussi grands que les leurs, mais aussi ma fortune.
    \
        Non modo, pro non solum non. Cic. Quod clientes nemo habere velit, non modo esse illorum cliens. Tant s'en fault qu'on voulsist estre de leur clientele et protection.
    \
        Non modo, pro nedum. Cic. Nihil habui sane, non modo multum, quod putarem nouandum in legibus. Je n'avoye rien, tant s'en fault que j'en eusse beaucoup, etc.
    \
        Quum res inter rusticos geratur literarum expertes, non modo siderum. Plin. Non seulement des estoilles.
    \
        Non multo post haec aderit. Plaut. Il viendra bien tost apres.
    \
        Non nemo. Cic. Aucuns.
    \
        Non nequicquam isti, etc. Liu. Ce n'est pas sans cause que, etc.
    \
        - non nimis potest Pudicitiam quisquam seruare suae filiae. Plaut. Une personne ne peult trop, etc.
    \
        Non viuam vesperi, nisi illanc a me scelestam abigam. Plaut. Je puisse mourir avant qu'il soit vespre si, etc.
    \
        Non nollem. Cic. Je vouldroye bien.
    \
        Non parua exercitatio. Cic. Grand exercice.
    \
        Non paulum nescio quid in rem suam conuertit. Cicero. Beaucoup.
    \
        Non possum satis narrare quos ludos praebueris intus. Terent. Je ne me puis saouler de raconter, etc.
    \
        Vt non procul abhorret ab insania. Cic. Il ne s'en fault gueres qu'il, etc.
    \
        Non pridem. Plin. Il n'y a pas long temps.
    \
        Non quo haberem magnopere quid scriberem, sed vt, etc. Cic. Non point pourtant que j'eusse, etc.
    \
        Non satis constat. Plin. On ne scait pas bien au vray.
    \
        Etsi non sum nescius, et quae temporum ratio, et quae tua potestas sit. Cic. Ja soit ce que je scache bien.
    \
        Non secus hanc causam defendissem, acsi legae Habitus teneretur. Cic. Non autrement, D'aussi grand courage.
    \
        Non solum, secundo loco positum. Cic. Plura ne dicam, tuae me etiam lachrymae impediunt, vestraeque Iudices, non solum meae. Et non point les miennes seulement.
    \
        Quinti Hortensii filiae oratio apud Triumuiros habita legitur, non tantum in sexus honorem. Quintil. Non seulement pource que ce fut une femme qui la feit, mais aussi pource qu'elle est bien faicte.
    \
        Non accipere tantum a maioribus voluerunt, sed etiam posteris prodesse. Cic. Non point seulement.
    \
        Non temere est, et properans venit. Terent. Ce n'est point sans cause.
    \
        Non temere, pro Vix vnquam, siue Fere nunquam. Suet. Veste non temere alia quam domestica vsus est. A grand peine usoit il jamais d'autre robbe, que, etc.
    \
        Non vltra quam compedibus coercuit. Sueton. Seulement il le mist aux ceps, Il luy serra les pieds de ceps.
    \
        Saepe satis est quod factum sit, dicere, non vt enarres quemadmodum sit factum. Cic. Sans que tu racontes comment il a esté faict.

    Dictionarium latinogallicum > non

  • 83 profero

    profĕro, ferre, tŭli, lātum - tr. - [st2]1 [-] porter en avant, mouvoir en avant, faire avancer, apporter, présenter, offrir. [st2]2 [-] faire sortir, tirer de; faire paraître, exposer, produire, exhiber, montrer, mettre en lumière, faire connaître, dévoiler, publier. [st2]3 [-] proférer, exprimer, énoncer, déclarer, dire ouvertement, divulguer, exposer, citer, mentionner. [st2]4 [-] mettre au jour, produire, créer (au pr. et au fig.). [st2]5 [-] pousser plus loin, porter plus loin, étendre, reculer, prolonger, faire durer; renvoyer à plus tard, différer, ajourner, remettre.    - proferre arma ex oppido, Caes. B. C. 2, 22: faire sortir de la place les armes.    - proferre linguam, Plaut. As. 4.1.50: tirer la langue.    - proferre manum, Plaut. Ps. 3.2.72: présenter la main.    - proferre digitum, Cic. Caecin. 25.71: allonger le doigt.    - proferre bracchium, Quint.: étendre le bras.    - agri fines armis proferre, Cic. Tull. 14: étendre les limites de son champ par les armes.    - proferre gradum (pedem, passus): avancer.    - draco e pulvino se proferens, Suet. Ner. 6.: un serpent sortant de dessous l'oreiller.    - proferre in solem, Plin.: exposer au soleil.    - se proferre, Juv. Plin.: se montrer, apparaître (en parl. d'un astre).    - proferre testes, Cic.: produire des témoins.    - aliquid in diem posterum, Gell. 1, 23, 5: remettre quelque chose au lendemain.
    * * *
    profĕro, ferre, tŭli, lātum - tr. - [st2]1 [-] porter en avant, mouvoir en avant, faire avancer, apporter, présenter, offrir. [st2]2 [-] faire sortir, tirer de; faire paraître, exposer, produire, exhiber, montrer, mettre en lumière, faire connaître, dévoiler, publier. [st2]3 [-] proférer, exprimer, énoncer, déclarer, dire ouvertement, divulguer, exposer, citer, mentionner. [st2]4 [-] mettre au jour, produire, créer (au pr. et au fig.). [st2]5 [-] pousser plus loin, porter plus loin, étendre, reculer, prolonger, faire durer; renvoyer à plus tard, différer, ajourner, remettre.    - proferre arma ex oppido, Caes. B. C. 2, 22: faire sortir de la place les armes.    - proferre linguam, Plaut. As. 4.1.50: tirer la langue.    - proferre manum, Plaut. Ps. 3.2.72: présenter la main.    - proferre digitum, Cic. Caecin. 25.71: allonger le doigt.    - proferre bracchium, Quint.: étendre le bras.    - agri fines armis proferre, Cic. Tull. 14: étendre les limites de son champ par les armes.    - proferre gradum (pedem, passus): avancer.    - draco e pulvino se proferens, Suet. Ner. 6.: un serpent sortant de dessous l'oreiller.    - proferre in solem, Plin.: exposer au soleil.    - se proferre, Juv. Plin.: se montrer, apparaître (en parl. d'un astre).    - proferre testes, Cic.: produire des témoins.    - aliquid in diem posterum, Gell. 1, 23, 5: remettre quelque chose au lendemain.
    * * *
        Profero, pen. corr. profers, protuli, pen. corr. prolatum, pen. prod. proferre. Plaut. Mettre hors.
    \
        Proferre audaciam. Cic. Monstrer sa hardiesse.
    \
        Digitum proferre. Avancer le doigt, Estendre. Cicero, Qua denique digitum proferat, non habet.
    \
        Ex arca pecuniam proferre. Cic. Tirer du coffre.
    \
        Linguam in tussiendo proferre. Plaut. Tirer la langue.
    \
        Gaudium oculis proferre. Plin. iunior. Monstrer par ses yeulx une joye qu'on ha.
    \
        Verba proferre. Ouid. Proferer.
    \
        Proferre. Plaut. Porter hors.
    \
        In solem proferre. Plin. Mettre au soleil.
    \
        Gradum proferre. Stat. Marcher, S'advancer d'aller.
    \
        Gradum proferre. Plaut. Se haster d'aller.
    \
        Passus viae proferre. Lucret. Cheminer.
    \
        Pedem proferre. Horat. Cheminer plus oultre.
    \
        Proferre. Terent. Dire et publier quelque chose secrette.
    \
        Siquid est peccatum a nobis, profer. Terent. Di le.
    \
        Acriter, et ardenter: nec minus polite et ornate siue meditata, siue subita proferre. Plin. iunior. Prononcer.
    \
        Proferre palam. Terent. Dire et publier.
    \
        In aspectum, lucemque proferre. Cic. Mettre en lumiere, Publier quelque livre qu'on a faict.
    \
        In auras aeris proferri. Lucret. Estre creé et produict.
    \
        In conspectum proferre. Caesar. Mettre devant.
    \
        In medium proferre. Cic. Mettre en avant quelque matiere.
    \
        Proferre se. Plin. iunior. Se mettre en avant, Se monstrer, Se faire valoir, Se mettre au monde.
    \
        Proferre sua studia. Plin. iunior. Les mettre en avant.
    \
        Quum lineam protulisset longissimam atque rectissimam. Plin. Quand il eut tiré une, etc.
    \
        Tota nocte munitiones proferunt. Caes. Ils avancent et accroissent ou aggrandissent leurs rempars.
    \
        Imperium proferre. Tacit. Accroistre, Estendre.
    \
        Proferre auctionem. Cic. Differer, Delayer.
    \
        Diem proferre. Cicero, Si laxius volent proferre diem, poterunt vel biduum, vel triduum, vel, vt videbitur. S'ils veulent prolonger le delay.
    \
        Saltem aliquot dies profer, dum proficiscor aliquo. Terent. Tarde aucuns jours, jusques à ce que, etc.
    \
        Honorem proferre. Tacit. Delayer.
    \
        Proferre beatam vitam vsque ad rogum. Cic. Prolonger.
    \
        Oportebit eum commemorare, siqua sua poterit beneficia, deinde maiorum suorum beneficia, siqua extabunt, proferre. Cic. Alleguer, Mettre en avant, Raconter.
    \
        Legem qua lege fecerit, proferat. Cicero. Qu'il cite et allegue la loy.
    \
        Quid furiosam vinolentiam tuam proferam? Cic. Qu'ay je à faire de raconter, etc.
    \
        Proferre. Reprocher. Cicero, Nihil est quod caeterorum res minus commode gestas proferas.
    \
        Proferre, apud Iurecons. est quod nos Producere dicimus. Cic. Produire lettres, tiltres, chartres et instruments, et les mettre par devers le greffe.

    Dictionarium latinogallicum > profero

  • 84 vehementer

    vĕhĕmentĕr, adv. [st2]1 [-] violemment, avec ardeur, ardemment. [st2]2 [-] durement, sévèrement, rigoureusement. [st2]3 [-] fortement, beaucoup.    - compar. vehementius; superl. vehementissime.    - vehementer displicere, Cic. Att. 13, 21, 3: déplaire vivement.    - vehementer id retinebatur, Cic. Rep. 2, 56: c'était maintenu fortement, énergiquement.    - se vehementissime exercere in aliqua re, Cic. de Or. 1, 152: s'exercer dans une chose avec la plus grande énergie.    - vehementer errare, Cic. Fin. 2, 9: se tromper lourdement.    - haec tam vehementer repugnantia, Cic. Ac. 2, 44, ces choses si contradictoires.    - vehementer utilis, Cic. Balb. 60: fortement utile.    - erit mihi vehementissime gratum, Cic.: cela me sera très agréable.
    * * *
    vĕhĕmentĕr, adv. [st2]1 [-] violemment, avec ardeur, ardemment. [st2]2 [-] durement, sévèrement, rigoureusement. [st2]3 [-] fortement, beaucoup.    - compar. vehementius; superl. vehementissime.    - vehementer displicere, Cic. Att. 13, 21, 3: déplaire vivement.    - vehementer id retinebatur, Cic. Rep. 2, 56: c'était maintenu fortement, énergiquement.    - se vehementissime exercere in aliqua re, Cic. de Or. 1, 152: s'exercer dans une chose avec la plus grande énergie.    - vehementer errare, Cic. Fin. 2, 9: se tromper lourdement.    - haec tam vehementer repugnantia, Cic. Ac. 2, 44, ces choses si contradictoires.    - vehementer utilis, Cic. Balb. 60: fortement utile.    - erit mihi vehementissime gratum, Cic.: cela me sera très agréable.
    * * *
        Vehementer, Aduerbium. Cic. Avec grande vehemence, Grandement, Vehementement.
    \
        Quae vehementer, acriter, animose fiunt. Cic. Avec vehemence, Impetueusement.
    \
        Admirari vehementer. Cic. S'esmerveiller grandement.
    \
        Displicet vehementissime. Cic. Me desplaist grandement.
    \
        Exercere se vehementer in aliqua re. Cic. De grande affection.
    \
        Inuehi vehementer. Cic. Aigrement, Impetueusement.
    \
        Vos credere hoc mihi vehementer velim. Terent. Je vouldroye fort que, etc.

    Dictionarium latinogallicum > vehementer

  • 85 ăcerrime

    superl. de acriter.

    Dictionarium latinogallicum > ăcerrime

  • 86 

    [ABCU]A - ad (arch. ar), prép. avec acc.: (Gaffiot P. 27-29 -- Lebaigue P. 20) [zapI]I [sens local] [zapA]A [idée générale de mouvement, de direction, au pr. et au fig.] [zapst]¶1 vers, à: legatos ad aliquem mittere: envoyer des ambassadeurs à qqn II avec les noms de lieu, ad exprime l'idée d'approche ou bien l'idée d'arrivée; l'idée d'entrée dans le lieu est exprimée par in: ad urbem proficisci, Caes. BC. 1, 32, 1: partir pour la ville [Rome] ; ad urbem venire, Cic. Verr. 2, 167: venir à la ville II avec les noms de villes et de petites îles, ad exprime la direction ou l'arrivée dans les environs: ad Genavam pervenit, Caes. BG. 1, 7, 1: il arriva près de Genève; ad Mutinam proficisci, Cic. Phil. 12, 8: partir pour Modène; dux classium fuit ad ilium, Cic. Div. 1, 87: il [Calchas] dirigea les flottes vers Ilion II [en lang. milit. vers, contre: ad hostes contendere, Caes. BG. 5, 9, 1: marcher contre les ennemis; ad castra pergere, Caes. BG. 3, 18, 8: se porter contre le camp II ad vim atque arma confugere, Cic. Verr. 1, 78: chercher un refuge dans (recourir à) la force et les armes; ad insolitum genus dicendi labi, Cic. Sest. 119: se laisser glisser vers un genre de discours insolite ; [avec ellipse du v.] nunc ad ea quae scripsisti, Cic. Att. 3, 8, 2: venons-en maintenant à ce que tu m'as écrit. [zapst]¶2 [idée d'attacher, lier]: ad terram naves deligare, Caes. BG. 4, 29, 2: attacher des vaisseaux au rivage II [idée d'ajouter, annexer]: complecti vis amplissimos vires ad tuum scelus, Cic. Pis. 75: tu veux envelopper dans ton crime les hommes les plus considérables; ad cetera volnera, Cic. Vat. 20: outre les autres blessures, cf. Clu. 30 ; Liv. 7, 16, 2; ad naves viginti quinque, Liv. 23, 38, 7: en plus des 25 navires, cf. 24, 45, 3 ; 25, 3, 7, etc ; ad haec, en outre: Varr. R. 3, 5, 11; Liv. 6, 20, 7, etc ; ou ad hoc, Sall. C. 14, 3 17, 4, etc ; ad id, Liv. 3,62, 1, etc. [zapst]¶3 [idée de diriger, incliner]: ad centuriones ora convertunt, Caes. G. 6, 39, 2: ils tournent leurs visages vers les centurions; omnium mentibus ad pugnam intentis, Caes. G. 3, 26, 2: l'attention de tous étant portée sur le combat; ad aegrotandum proclivitas, Cic. Tusc. 4, 28: tendance (disposition) à la maladie; paulatim angustiore ad infimum fastigio, Caes. BG. 7,73, 5: la pente allant en se resserrant peu à peu vers le bas [en entonnoir] II ad omne periculum opponitur (consulatus), Cic. Mur. 87: (le consulat) s'expose à tous les dangers; ergo haec ad populum, Cic. Att. 6, 8, 4, donc voilà pour le peuple. II [idée de protection, de defense contre]: ad meos impetus opponitur... Cic. Verr. 5, 2: à mes assauts on oppose. [zapst]¶4 [idée d'adresser par écrit, par la parole, etc.]: ad aliquem omnia in dies singulos persequi, Cic. Att. 15, 26, 1: envoyer à qqn une relation quotidienne de tous les événements; sibi a Lentulo ad Catilinam datas esse (litteras), Cic. Cat. 3, 12: que Lentulus lui avait remis une lettre à l'adresse de Catilina; epistula C. Verris ad Neronem, Cic. Verr. 1, 83: lettre de C. Verrès à Néron II [verbe non exprimé]: tu modo quam saepissime ad me aliquid, Cic. Att. 4, 6, 4: pourvu que tu m'envoies le plus souvent possible quelques lignes; velim scribas ad me primum placeatne tibi aliquid ad illum, Cic. Att. 13, 16, 2: je voudrais que tu m'écrives d'abord, si tu es d'avis que je lui dédie qq ouvrage. [zapst]¶5 [indication de distance, de limite] à, jusqu'à: ex eo oppido pons ad Helvetios pertinet, Caes. BG. 1, 6, 3: de cette ville un pont s'étend jusque chez les Helvètes; usque ad ultimas terras, Cic. Verr. 4, 64: jusqu'aux confins de la terre II [au fig.] ad vivum, Cic. Lael. 18: jusqu'au vif; ad plenum, Virg. G. 2, 244: jusqu'au plein; pecunia ad sanum modum habendi parata, Sen. Ben. 1, 11, 5: l'argent acquis jusqu'à un raisonnable degré de possession; non ad perfectum nec ad plenum, Sen. Ep. 71, 18: non pas jusqu'à la perfection ni à la plénitude; si ea mercatus esses ad eam summam quam volueram, Cic. Fam. 7, 23, 1: si tu avais fait l'achat en te limitant à la somme que je voulais II ad numerum obsides mittere, Caes. BG. 5, 20, 4: envoyer des otages jusqu'au nombre fixé; in eorum locum et ad eorum numerum, Cic. Verr. 5, 73: à leur place et en pareil nombre; equitatus omnis, ad numerum quattuor milium, Caes. BG. 1, 15, 1: toute la cavalerie, à l'effectif de 4.000 hommes; ad certum pondus examinare, Caes. BG. 5, 12, 4: peser jusqu'à un poids déterminé; Tossas ad eandem magnitudinem perficere, Caes. BC. 1, 42, 1: creuser des fossés à la même profondeur II ad verbum unum contracta brevitas, Cic. de Or. 3, 157: brièveté ramassée en un mot unique; numerum ad trecentorum summam explevit, Liv. 2, 1, 10: il compléta le nombre jusqu'à un total de 300 II usque ad novem, Cic. Ac. 2, 94: jusqu'à neuf; omnes ad unum, Cic. Lael. 86: tous jusqu'au dernier, tous sans exception; omnibus navibus ad unam incolumibus, Caes. BC. 3, 6, 3: tous les navires sans exception étant indemnes. [zapA]B [sans idée de mouvement] [zapst]¶1 près de, chez: fuit ad me sane diu, Cic. Att. 10, 4, 8: il resta chez moi très longtemps; in servitute ad suum patrem manere, Plaut. Cap 49: rester comme esclave chez son propre père, cf. Ter. Haut. 979 ; Varr. R. 1, 17, 3; Cato. Agr. 7, 2; Liv. 24, 48, 9; Sen. Ep. 108, 4 II ad recuperatores dicere, Cic. Verr. 3, 68: parler devant les récupérateurs; ad judicem Cic. Br. 289: devant le juge; ad populum agere, Cic. Phil. 12, 17: plaider devant le peuple II ad exercitum manere, Caes. BG. 5, 53: rester à l'armée, cf. 7, 5, 3; ad Caesarem primum pilum ducere, Caes. BG. 6, 38, 1: être centurion primipile dans l'armée de César II ad pedes: près des pieds, aux pieds: Cic. Div. 1, 46 ; Sen. Ben. 3, 27, 1, etc. II ad omnes nationes sanctum nomen, Caes. BG. 3, 9, 3: titre sacré auprès de toutes les nations, cf. BG. 4, 16,7 ; 7, 5, 3 ; 21, 60, 4, etc. [zapst]¶2 [proximité d'un lieu] près de: ad urbem esse, Cic. Verr. 2, 21: être près de la ville [Rome]; ad oppidum constitit, Caes. BC. 1, 16, 4: il s'arrêta près de la ville; pons qui erat ad Genavam, Caes. BG. 1, 7, 2: le pont qui était près de Genève. II [en parl. de batailles]: proelium ad Nolam, Cic. Br. 12: bataille de Nola; ad Tenedum, Cic. Mur. 33: de Ténédos; ad Magetobrigam, Caes. BG. 1, 31, 12: à Magetobriga; ad Cannas, Liv. 23, 11, 7, etc. II à, dans [emploi rare]: ad villam ali, Cic. Amer. 44: se nourrir dans la maison de campagne; quae ad aedem Felicitatis sunt, Cic. Verr. 4, 4: [statues] qui sont dans le temple du Bonheur [ABCR]II [avec ellipse de aedem]: ad Castoris, Cic. Quinct. 17: près du temple de Castor; senatus ad Apollinis fuit, Cic. Q. 2, 3, 3: le sénat tint séance au temple d'Apollon. II du côté de, vers: pugnatur acriter ad novissimum agmen, Caes. BC. 1, 80, 5: le combat est acharné du côté de l'arrière-garde, cf. BC. 1, 63, 3 ; 2, 42, 5; castris ad eam partem oppidi positis? Caes. BG. 7, 17, 1: le camp ayant été établi de ce côté de la ville; equestribus proeliis ad aquam factis, Caes. BG. 5, 50, 1: des engagements de cavalerie ayant eu lieu près du ruisseau; ad laevam, ad dextram, Cic. Tim. 48: vers la gauche, vers la droite (à g., à dr.); ad pulvinaria, Cic. Cat. 3, 23: [près des coussins] à tous les temples; ad solarium, Cic. Quinct. 59: aux alentours du cadran solaire; ad speculum barbam vellere, Sen. Nat. 1, 17, 2: s'épiler devant un miroir; ad ignem coquere, Cato. Agr. 81: cuire au feu, sur le feu. [zapst]¶3 [adaptation accompagnement]: cantare ad chordarum sonum, Nep. Epam. 2, 1: chanter aux sons d'un instrument à cordes; ad tibicinem, Cic. Agr. 2, 93; Tusc. 1, 3, etc.: avec accompagnement du joueur de flûte II ad lucernam, Sen. Ir. 3, 18, 4: à la lueur d'une lampe, cf. Cic. Q. 3, 7, 2; ad faces, Sen. Brev. 20, 5: à la lueur des torches; ad lunam, Virg, En. 4, 513: à la lumière de la lune; ad clepsydram, Cic. de Or. 3, 138: sous le contrôle de la clepsydre [avec un temps mesuré]. [zapst]¶4 [adhérence]: ad radices linguae haerens, Cic. Nat. 2, 135: fixé à la base de la langue; ad saxa inhaerens, Cic. Nat. 2, 100: attaché aux rochers. [zapst]¶5 [participation à], [au lieu de scribendo adesse, Cic. Fam. 8, 8, 5, etc.] ad scribendum esse: être à (participer à) la rédaction d'un sénatus-consulte: Cic. Att. 1, 19, 9 ; Fam. 12, 29, 2. [zapI]II [sens temporel]: [zapst]¶1 jusqu'à: ad summam senectutem, Cic. Br. 179: jusqu'à la plus grande vieillesse; usque ad hanc diem, Cic. Verr. 4, 130; ad hanc diem, Cic. Cat. 3, 17: jusqu'aujourd'hui; ad hoc tempus, Cic. Verr. 3, 216: jusqu'au moment présent; ad multam noctem, Caes. BG. 1, 26, 3: jusqu'à un moment avancé de la nuit; ad nostram memoriam, Nep. Them.10, 3: jusqu'à notre époque; ad reditum nostrum, Cic. Att. 8, 2, 3: jusqu'à notre retour; veteres illi usque ad Socratem, Cic. de Or. 3, 72: ces anciens jusqu'à Socrate. [zapst]¶2 [approximation] vers: ad vesperam, Catul. 2, 6: sur le soir; ad lucem, Cic. Div. 1, 99: vers le point du jour; ad extremam orationem, Caes. BG. 7, 53, 1: sur la fin du discours; ad exitum defensionis tuae, Cic. Verr. 5, 32: (sur) à la fin de ta défense; ad adventum imperatorum, Nep. Att. 10, 2: à l'arrivée des triumvirs, cf. Cic. Att. 2, 17,3; 13, 15, 2. [zapst]¶3 [précision] à: ad diem, Caes. BG. 2, 5, 1: au jour fixé, cf. 7, 77, 10 ; Cic. Off. 3, 45; ad idus, Caes. BG. 1, 7, 6: aux ides; ad tempus: à temps, au moment opportun Cic. Verr. 1, 141; Caes. BG. 4, 23, 5 [mais Fin. 5, 1 et Att. 16, 2, 2, au moment fixé] ; ad extremum, Cic. Or. 174 ; de Or. 1, 142: enfin. [zapst]¶4 [durée limitée, sens voisin de jusqu'à] pour: brevis est et ad tempus, Cic. Off. 1, 27: [passion qui] est courte et pour un temps; bestiae ex se natos amant ad quoddam tempus, Cic. Lael. 27: les bêtes aiment leur progéniture pour un temps limité; ad tempus lectus, Liv. 28, 24, 5: élu provisoirement, cf. 21, 25, 14. [zapst]¶5 [avenir] dans: ad annum, Cic. Att 5, 2, 1, [il sera tribun de la plèbe] dans un an, l'année prochaine, cf. de Or. 3, 92; ad decem milia annorum, Cic. Tusc. 1, 90: dans 10.000 ans. [zapI]III [rapports variés]: [zapst]¶1 pour, en vue de [avec les verbes qui signifient exhorter à, pousser à, préparer à, disposer pour; se servir pour; travailler à; envoyer pour, etc. ; avec les adjectifs et, d'une manière générale, les expressions qui marquent le but ; très souvent ad est suivi du gérondif ou de l'adj. verbal]: ad celeritatem onerandi paulo facit humiliores (naves), Caes. BG. 5, 1, 2: en vue de la promptitude du chargement, il fait faire les vaisseaux un peu plus bas; ad omnes casus, Caes. BG. 4, 31, 2, etc.: (en vue de) pour toutes les éventualités; naves factae ad quamvis vim perferendam, Caes. BG. 3, 13, 3: navires faits pour supporter n'importe quelle violence; tu omnia ad pacem; ego omnia ad libertatem, Cic. ad Br. 2, 7, 1: [ellipse du verbe] toi, c'était tout pour la paix; moi, tout pour la liberté; non ad eam rem, sed ut... Cic. Tusc. 49: ce n'est pas dans cette intention, c'est pour que... ; ad hoc, ut + subj. Liv. 28, 39, 7; 45, 39, 8: en vue de, pour que. [zapst]¶2 [marquant le résultat, l'aboutissement]: ex agresti vita exculti ad humanitatem, Cic. Lep. 2, 36: façonnés et amenés d'une vie sauvage à la civilisation; efferavit ea caedes Thebanos ad execrabile odium Romanorum, Liv. 33, 29, 1: ce meurtre déchaîna les Thébains et leur inspira une haine implacable contre les Romains; mutatis repente ad misericordiam animis, Liv. 24, 26, 14: la fureur populaire s'étant changée soudain en compassion II ad necem, Cic. Tusc. 2, 34: [frapper] jusqu'à ce que mort s'ensuive; ad insaniam aliquid concupiscere, Cic. Verr. 2, 87: désirer qqch jusqu'à être fou; nihil intolerabile ad demittendum animum, nimis laetabile ad ecferendum, Cic. Tusc. 4, 37: rien qui soit intolérable, au point d'abattre l'âme, qui cause trop de joie, au point de la transporter. [zapst]¶3 relativement à: genus praedandi ad magnitudinem quaestus immensum, Cic. Verr. 5, 22: genre de pillage sans limite quant à la grandeur des profits; ad cetera egregius, Liv. 37, 7, 15: remarquable sous tous les autres rapports II quid id ad rem? Cic. Quinct. 79: quel rapport cela a-t-il avec l'affaire? quid ad praetorem? Cic. Verr. 1, 116: en quoi cela intéresse-t-il le préteur? quid egerit, nihil ad causam, Cic. Sest. 71: ce qu'il a accompli? cela ne regarde pas le procès; ad ea quae scribis... Cic. Att. 11, 21, 1: quant à ce que tu écris... [zapst]¶4 suivant, conformément à, d'après: ad meam rationem usumque non aestimo, Cic. Verr. 4, 13: à consulter mes principes et mon usage personnel, je ne formule pas d'évaluation; versare suam naturam ad tempus, Cic. Cael. 13: modifier son caractère suivant les circonstances; hanc ad legem, Cic. de Or. 3, 190: d'après ces principes; ad naturam, Cic. Fin. 1, 30: conformément à la nature; ad nutum alicujus, Cic. Verr. pr. 13: selon la volonté de qqn; ad perpendiculum, Cic. Verr. 1, 133: suivant la perpendiculaire; ad istorum normam sapiens, Cic. Lael. 18: sage suivant leur (équerre) règle. [zapst]¶5 en comparaison de: terram ad universi caeli complexum quasi puncti instar obtinere, Cic. Tusc. 1, 40: que la terre occupe pour ainsi dire l'équivalent d'un point en comparaison de l'étendue qu'embrasse le ciel; sed nihil ad Persium, Cic. de Or. 2, 25, mais ce n'est rien au prix de Persius, cf. Leg. 1, 6. [zapst]¶6 comme suite à, par suite de: ad clamorem convenerunt, Caes. BG. 4, 37, 2: aux cris poussés, ils se rassemblèrent; ad infirmitatem laterum contentionem omnem remiserat, Cic. Br. 202: en raison de la faiblesse de ses poumons, il avait renoncé à tout effort violent; ad quorum stridorem odoremque et aspectum territi equi, Liv. 30, 18, 7: au bruit, à l'odeur et à l'aspect de ces animaux, les chevaux effrayés; obstupuerant ad magnitudinem pristinae ejus fortunae, Liv. 39, 50, 2: ils restaient béants devant la grandeur de son ancienne fortune; ad quorum discessum respiravit Mago, Liv. 28, 30, 2: à leur départ Magon respira II ad auditas voces, Ov. M. 5, 509: entendant ces paroles; ad haec visa auditaque, Liv. 2, 23, 7: à cette vue, à ces paroles; ad crescentem tumultum, Liv. 2, 45, 12: devant le tumulte croissant. [zapst]¶7 [direction vers, réponse à]: cum ad singula acclamaretur, Liv. 34, 37, 3: comme à chaque point énoncé des cris de protestation s'élevaient, cf. 24, 14, 9; est ridiculum ad ea quae habemus nihil dicere, Cic. Arch. 8: c'est une plaisanterie que de ne rien répliquer à des faits dont nous avons la constatation; ad tuam epistolam redditae sunt meae litterae, Cic. Att. 9, 9, 3: en réponse à ta missive on t'a remis ma lettre II [sans verbe]: longum est ad omnia, Cic. Nat. 1, 19: il serait trop long de faire réponse à tout; ad ista alias, Cic. Nat. 2, 1: à une autre fois la réponse à cela; haec fere ad litteras, Cic. Fam. 12, 30, 7: voilà d'une manière générale ma réponse à la lettre; nisi quid ad haec forte vultis, Cic. Lael. 32: à moins que vous ne vouliez par hasard faire qq objection. [zapst]¶8 [idée d'approcher, d'appliquer contre], [d'où sens instrumental]: cornu ad saxa limato, Plin. 8, 71: la corne étant limée aux rochers; ad cribrum, Plin. 16, 54; ad circinum, Vitr. 10, 4, 1; ad tornum, Lucr. 4, 361; ad cotem, Plin. 24, 89, au crible, au compas, au tour, à la pierre à aiguiser [comp. au figuré ad normam]; mucronem ad linguam probare, Petr. 70: éprouver une pointe à la langue II ad digiti sonum vocare aliquem, Tibul. 1, 2, 32: appeler qqn au bruit des doigts ; [enfin, dans la 1. vulg.]: ad pectinem capillum flectere, Spart. Hadr. 2, 6, 1: arranger au peigne sa chevelure; ad fundas lapides jacere, Veg. Mil. 2,15: jeter des pierres à la fronde; ad spongiam... detergere, Veg. Mut. 3, 4, 2: essuyer à l'éponge. [zapst]¶9 [approximation] vers, environ [devant un nom de nombre]: ad hominum milia decem, Caes. BG. 1, 4, 2: environ 10.000 hommes II [emploi adverbial]: occisis ad hominum milibus quattuor, Caes. BG. 2, 32, 5: 4.000 hommes environ ayant été tués.

    Dictionarium latinogallicum > 

  • 87 acer

    1. acer, eris, n., der Ahornbaum, der Ahorn (als Baum u. als Holz), Ov., Plin. u.a. – acer als fem. bei Serv. Verg. Aen. 2, 16 (wo Akk. acerem); vgl. Prisc. 5, 15 u. 6, 44.
    ————————
    2. ācer, cris, cre (verwandt mit aceo, acies, griech. ἄκρος, spitz u. ἀκίς, Spitze, deutsch Achel), Adj. m. Compar. u. Superl., scharf, schneidend, I) eig., von empfindlich treffenden Werkzeugen, wie Waffen usw., ferramentum, Isid.: acria arma, Lucil. sat. 13, 1: hastas gerunt, angusto et brevi ferro, sed ita acri etc., Tac.: acres arcus, zum scharfen Schuß gespannte, straffe, Verg.: u. im Bilde, acres subiectat lasso stimulos, Hor.: secundae res acrioribus stimulis animos explorant, Tac.
    II) übtr.: A) von den äußeren Sinnen, ihren Wahrnehmungen u. den dieselben erregenden Gegenständen: 1) scharf, pikant, beißend für den Geschmack (Ggstz. mollis, lenis, dulcis), sapor, Plin: cibus interdum mollis, interdum acer, Cels.: rapula, Hor.: acetum, Varr. fr. u. Cels.: manducare quae sunt acerrima, id est sinapi, allium, cepam, Cels.: umores, scharfe Säfte im Magen, Cic.: stomachus post vinum, der durch den Wein zu viel Schärfe bekommt, Hor. – dah. subst., acria, ium, n. pl., α) Scharfes = scharfe Speisen, ut vitet acria, ut est sinapi, cepa, allium, Varr. fr. – β) das Scharfe, die Schärfe, viscerum, Plin.: in cibis, Plin. – 2) empfindlich für das Gefühl, schneidend, stechend, beißend, übh. schmerzhaft, frigus, Lucr.: hiems, Hor.: acrior hiems, Plaut.: acrior ventus, heftigerer, Curt.: tempestates, rauhe Witte-
    ————
    rung, Caes.: sol (ὀξυς ηέλιος, Odyss.), die stechende, scharfbrennende S., Hor.: so auch solis potentia, Verg. – sitis, Tibull.: egestas, peinlich bittere Not, Lucr.: morbus, Plaut.: dolor corporis, cuius morsus est acerrimus, Cic.: febris acerrima, Aur. Vict. epit. – 3) durchdringend fürs Gehör, scharf, helltönend, gellend, grell, kreischend, v. Tönen usw., flammae sonitus das Knistern, Verg.: vox, Lucr.: vox acrior (Ggstz. iucundior), Quint.: syllabae acres (Ggstz. leniores), Quint. – übtr., acris tibia, Hor. carm. 1, 12, 1 sq. – 4) scharf, durchdringend, penetrant für den Geruch, odor, Lucr. u. Plin.: unguenta summā et acerrimā suavitate condita, Salben vom stärksten und durchdringendsten Geruch (Ggstz. ung. moderata, mäßig duftende), Cic. – übtr., naribus acres canes, von großer Spürkraft, Ov. met. 7, 806 sq. – 5) vom Gesicht, durchdringend, scharf, acerrimus sensus videndi, Cic.: acri adspectu uti, Cornif. rhet.: acri et defixo aspectu uti, den Blick scharf auf einen Punkt richten, Cornif. rhet. – u. (wie ὀξύς) blendend fürs Gesicht, blendend hell, lebhaft (von Farbe), bes. hell- oder hochpurpurfarbig, hochrot, splendor, Lucr.: rubor, Sen.
    B) von den die innern Sinne erregenden Gegenständen u. von den innern Sinnen selbst, 1) v. den Empfindungen des innern Gefühls = stechend, nagend, empfindlich, schmerzlich, peinigend, pein-
    ————
    lich, cura, Lucr.: dolor, Verg.: memoria, schmerzliches Andenken, Tac.: paenitentia, peinlich bittere, Tac. – 2) v. den Verstandeskräften u. ihren Фußerungen, durchdringend, scharf, scharfsinnig, fein, treffend, acies (ingenii), Cic.: vir acri od. acerrimo ingenio, Cic. – investigator, Cic.: iudicium acrius et certius, Cic.: memoria (Gedächtnis), Cic. – 3) als moralische Eigenschaft: a) von seiten des Willens, feurig, hitzig, eifrig, energisch, tatkräftig, Ggstz. quietus (s. Benecke Cic. Cat. 3, 17. Fritzsche Hor. sat. 1, 3, 53. Dietsch Sall. Iug. 7, 4. Kritz Sall. Iug. 20, 2), impigrum atque acre ingenium, Sall.: animus, Cic. – vir, Sall.: testis, Cic.: civis acerrimus, Cic.: acrior in rebus gerendis, Cic.: homo ad perdiscendum acerrimus, von Lerneifer beseelt, Cic.: duces partium accendendo bello civili acres, Tac.: bes. von Kriegern, milites, Cic.: hostis Cic.: equus (Streitroß), Verg.: stetit acer in armis, Verg. – acer in ferro (im Kampf), Cic. ad Att. 2, 21, 4. – m. Genet. (= in), acer belli, Vell. 1, 3, 1: acer militiae, Tac. hist. 2, 5, 1. – m. Abl. (= in), bellis acer Halesus, Verg. Aen. 10, 411: Mithridates bello acerrimus, Vell. 2, 18, 1: acer equis, der reisige Held, Verg. georg. 3, 8: m. Infinit., iuga Pyrenes venatibus acer metiri, Sil. 3, 338: quis tendere contum acrior? Claud. IV. cons. Hon. 540. – subst., acria illa et erecta, feurige u. erhabene Stellen (Passagen), Plin. ep. 6, 33, 9. – b) von seiten der Af-
    ————
    fekte, hitzig, heftig, leidenschaftlich, streng, wild, grimmig (Ggstz. modestus, quietus, lenis, mitis, mollis), qui cum ita vehemens acerque venisset, ut etc.; ita eum placidum mollemque reddidi, ut etc., Cic.: acerrima uxor, Plaut.: pater, Ter.: aestimator, Cic.: potor, ein starker Zecher, Hor. – m. Genet., sermonis acer, Aur. Vict. epit. 42, 7. – so von Tieren, aper, Hor.: leo acerrimus, Cornif. rhet. u. Nep.: bes. von hitzigen u. bissigen Jagd- od. Haushunden, Cic., Hor. u.a.; vgl. Schwabe zu Phaedr. 3, 7, 18. – v. der Miene, vultus eorum indignitate rerum acrior, Liv. 9, 6, 2: vultus acer in hostem, Hor. carm. 1, 2, 39. – u. von den Affekten selbst, heftig, stark, leidenschaftlich, ira, Lucr.: amor gloriae, cupiditas, luctus, Cic.: acrior ad venerem feminae cupido quam regis, Curt. – dah. c) übh. v. abstrakten, poet. auch von konkreten Dingen, bei denen mit Eifer, Feuer, Heftigkeit, Strenge usw. zu Werke gegangen wird, hitzig, heftig, scharf, streng, gewaltig, eifrig, empfindlich, kränkend, hart, acriora consilia (Ggstz. cauta), Tac.: acerrima consilia (Ggstz. inertissima), Hirt. in Cic. ep.: militia, Hor.: bellum, Cic.: supplicium, Cic.: nox, wo es hart hergeht, Cic. – u. so wohl auch pocula, aus denen scharf gezecht wird = große, Hor. – subst., acre, is, n., die bittere Schärfe (Ggstz. ridiculum, Scherz), Hor. sat. 1, 10, 14. – longe maiora et acriora repetens, indem sein Streben weiter ging u. er das-
    ————
    selbe mit Heftigkeit verfolgte, Vell. 2, 6, 2. – a) acer als fem. bei Enn. ann. 406; u. acris als masc. bei Enn. ann. 369. Cels. 8, 4. p. 337, 21 (D.). Col. 12, 17, 2. – b) Nbf. acrus, a, um, bei Spät.: caenum acrissimum, Pelag. vet. 16. Cod. Iust. 5, 5, 4. – c) Acc. neutr. acre, adv. = acriter, Sall. fr. u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > acer

  • 88 calide

    calidē, Adv. m. Superl. (calidus), warm, a) eig., clauso stabuletur calidissime, Pelagon. veterin. 23. p. 79. – b) übtr., α) warm, mit Feuer, dixit calide, acriter, culte, Plin. ep. 5, 20. – β) noch warm, frisch = auf der Stelle, tum tu igitur calide, si quid acturu's, age, Plaut. Epid. 284.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > calide

  • 89 clementer

    clēmenter, Adv. m. Compar. u. Superl. ( von clemens), I) mild, gelind, glimpflich, schonend, gnädig (Ggstz. severe, atrociter, acriter, saeve, crudeliter), c. facere alqd, Cic.: c. ferre alqd, Cic.: fieri id posse clementissime, Plaut. – c. et moderate ius dicere, Cic.: c. a consule accepti, Liv.: c. ductis militibus, friedlich, ohne Plünderung, Liv.: c. ferre alqd, Cic.: c. tractare alqm, Plin. ep.: alqd clementius aequo accipere, Lucr.: clementissime scribere de alqo, Gell.: victoriā civili clementissime uti, Sen. – v. Tieren, caudam more et ritu adulantium canum c. et blande movere, v. einem Löwen, Gell. 5, 14, 12. – II) übtr.: a) mild, gelind = nicht heftig, c. agitant venti oleas, Pallad.: non desiit assidue tremere Campania, clementius quidem, sed ingenti damno, Sen.: insani spirant clementius austri, Stat. – von gelinder, gemäßigter, langsamer Tätigkeit übh., clementer, quaeso, nur gemach, Plaut. merc. 952. – b) allmählich aufsteigend, gemächlich, c. et molliter assurgens collis, Col.: c. editum iugum, Tac.: iuga clementius adirentur, Tac.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > clementer

  • 90 comminus

    comminus, Adv. (aus com u. manus), handgemein, Mann gegen Mann (mit Verben der Ruhe u. der Bewegung, s. Duker Flor. 2, 6, 29), I) eig., im Kampfe: a) als milit. t. t. = handgemein, im od. zum Handgemenge, in der Nähe, mit dem Schwerte in der Faust (Ggstz. eminus [w. vgl.], missilibus, sagittis u. dgl.), miles urgere eminus comminus, gladiis hastis, punctim caesim ferire, Pacat. pan. 36, 1: u. so c. ense ferire, Ov.: c. acriter instare, Sall.: gladio c. rem gerere, Liv.: c. gladiis uti, Cic.: manum (manus) c. conserere, Liv. u. Fronto: c. pugnare, Caes.: c. experiri, Flor.: c. venire, Flor.: poet., flumina Aemonio c. isse viro, Prop.: u. arma c. habere, kampfbereit, Val. Flacc.: falcati c. enses, für den Kampf in der Nähe, Verg. – b) auf der Jagd: c. ire in apros, Ov.: c. ire (in) sues, Prop.: c. cervos obtruncare ferro, Verg. – c) übh., c. agere, Cic.: c. ad alqm accedere, ihm auf den Leib rücken, Cic.: c. arva insequi, mit dem Karst in der Hand bearbeiten, Verg.: c. instare (bedrängen), v. Unglück, Lucan. – II) übtr., in friedl. Absicht: a) Mann gegen Mann = von Angesicht zu Angesicht, in der Nähe, persönlich, unmittelbar, c. aspicere alqm, Ov.: imbecilli oculi ad sustinendum comminus solem, Sen.: c. attrectare alqd, Apul.: c. alqd iudicare, in der Nähe, durch den Augenschein, Plin.: res c. noscere, Gell.: c. accipere pecuniam, persönlich, ICt.:
    ————
    c. tendens, ganz nahe (zu ihm) hinrudernd, Suet. – b) v. der Zeit = sogleich, unverzüglich, cuncta haec mihi c. dicito, Iul. Val. 3, 31 (19): vade ad eum sed c., Serv. Verg. georg. 1, 104. – Kompar. comminius, Tert. de carn. Chr. 21.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > comminus

  • 91 contendo

    con-tendo, tendī, tentum, ere, anspannen, I) eig.: a) übh.: muscipula, aufstellen, Lucil. fr.: tenacia vincla, Verg.: arcum, spannen, Verg. u.a.: ballistas lapidum et reliqua tormenta telorum c. atque adducere vehementer, Cic. – c. oculos, Comic. inc. fr.: sua perpetuo c. ilia risu, ausdehnen, Ov.: u. so membrum in diversa (nach verschiedenen Richtungen hin), Cels. – b) prägn.: α) ein Saiten-instrument anspannend stimmen, ut in fidibus plurimis si nulla earum ita contenta nervis sit, ut concentum servare possit, omnes aeque incontentae sint, sic etc., Cic. de fin. 4, 75. – β) ein Geschoß mit straff angezogenem Bogen od. Arme auf den Gegner hinrichten, zielen, arcu contenta parato tela tenens, Verg.: contenta tela (Ggstz. languida), Lucan.: sagittas c. nervo, Sil.: nervo equino c. telum, Verg. – aërias telum (Pfeil) c. in auras, Verg.: Mago (auf M.) procul infensam c. hastam, Verg. – γ) eine Brücke schlagen, Hellesponto pontem in alto, Enn. ann. 371.
    II) übtr.: A) im allg.: seine körperl. od. geistigen Kräfte od. sich anspannen, d.i. anstrengen 1) die Körperkräfte, a) übh.: α) tr.: c. summas vires de palma (um den (Siegespreis, v. Rosse), Lucr.: c. se (v. den Augen), Lucr. – β) intr. contendere = sich anstrengen, seine Kräfte aufbieten, gew. m. Abl. (mit), voce, Cels.: lateribus aut clamore, Cic.: multis funi-
    ————
    bus, Caes.: vi, Gewalt anwenden, es (den Übergang) erzwingen, Caes.: u. m. allg. Acc., quantum coniti animo potes, quantum labore contendere, si discendi labor (eine körperliche Anstrengung) est potius, quam voluptas, tantum fac ut efficias, Cic. – mit folg. ut u. Konj., qui stadium currit, eniti et contendere debet quam maxime possit, ut vincat, Cic.: quantum potero voce contendam, ut populus hoc Romanus exaudiat, Cic.: remis contendit, ut eam partem insulae caperet, quā etc., Caes. – m. folg. Infin., fugā salutem petere contenderunt, Caes.: hunc (locum) duabus ex partibus oppugnare contendit, Caes.: vide ne, dum ad cacumen pervenire contendis, cum ipsis ramis, quos comprehenderis, decĭdas, Curt.
    b) sich anstrengen, einen Weg, Marsch wohin auszuführen, m. allg. Acc. der Wegstrecke, nocte unā tantum itineris, Cic. Rosc. Am. 97: tandem, si operae est, contendite viam, macht euch auf den Weg, Symm. ep. 1, 8 in. – m. Acc. der Tätigkeit, rectā plateā c. cursum huc suom, Plaut. cist. 534. – m. Ang. des Ziels der Tätigkeit im Infin., sich beeilen, Bibracte ire contendit, Caes.: in Britanniam proficisci contendit, Caes.: proxima litora cursu contendunt petere, Verg.: iter a Vibone Brundisium terrā (zu L.) petere contendi, Cic. – m. Ang. des Ortszieles wohin? durch Advv., od. durch Praepp., od. durch bl. Acc. loc., wohin schleunigst aufbrechen, -reisen, -mar-
    ————
    schieren, -rücken (vorrücken), wohin eilen, quo contenderat, pervenit, Nep.: u. (im Bilde) si potuissemus, quo contendimus, pervenire, Cic.: huc magno cursu contenderunt, Caes.: in Italiam magnis itineribus, Caes.: ad Rhenum finesque Germanorum, Caes.: inde ad Amanum, Cic.: ad hostes, ad hostium castra, Caes.: per Armeniam in hostes, Aur. Vict.: per fines Haeduorum in Lingones, Caes.: Lacedaemonem, Nep.: equo admisso Teanum, Val. Max.: Tarentum ad Heraclidem Ponticum, Varr. fr.: domum, Caes.
    2) die Geisteskräfte usw. anstrengen, a) übh.: α) tr.: quo se contendit dira lubido, Lucr.: c. animum tales in curas, Ov. – m. in u. Abl., onus dignum, in quo omnes nervos aetatis industriaeque meae contenderem, Cic. – mit folg. ut od. ne u. Konj., contendit omnes nervos Chrysippus, ut persuadeat etc., Cic.: ut omnes tuos nervos in eo contendas, ne quid mihi ad hanc provinciam... temporis prorogetur, Cic. – β) intr. contendere, sich anstrengen, Anstrengungen machen, seine Kräfte aufbieten, etw. erstreben, auf etw. hinarbeiten, nach etw. ringen, absol., et illos quidem contendere, eniti; hos quiescere, remitti, Plin. ep.: c. dolis et fallaciis (Ggstz. verā viā niti), Sall. – m. allg. Acc., id sibi contendendum... existimabat, Caes.: quod plurimis locis perorationes nostrae voluisse nos atque animo contendisse declarant, Cic.: tantum contendere in re publica, quantum probare civi-
    ————
    bus tuis possis, Cic.: eadem c. (gleiche Anstr. machen) in tribunatu, Cic. – m. folg. ut od. ne u. Konj., seine Kräfte aufbieten, dahin streben, darauf hinarbeiten, ob eam causam contendi, ut plura dicerem, Cic.: contende quaeso atque elabora, non modo ut... sed etiam ut etc., Cic.: cupidissime c., ut etc., Cic.: contendebat, ne a rebus gestis eius decederet, Iustin. – durch Infin., omnibus precibus petere contendit, ut etc., Caes. – m. ad u. Akk., losstreben auf usw., eifrig streben, -ringen nach usw., ad salutem, Caes.: ad victoriam, Auct. b. Hisp.: maximis laboribus et periculis ad summam laudem gloriamque, Cic.: ad ultimum animo, Cic.: ad ea rectis studiis, Cic.
    b) sich anstrengen, etw. zu erlangen, auf etw. bestehen, auf etw. dringen, etwas dringend verlangen, dringend um etw. anliegen, α) absol.: a quo facile, si contenderis, impetrare possis, ut etc., Q. Cic.: cum illi pertinaciter contenderent (darauf bestanden), Suet. – β) mit Acc.: c. honores, Varr. fr.: neque ego nunc hoc contendo...; sed te illud admoneo, ut etc., Cic. – hoc a te ita contendo, ut in eo fortunas meas positas putem, ich dringe in dieser Beziehung so ernstlich in dich, weil ich glaube, daß usw., Cic.: non erat causa, cur hoc tempore aliquid a te contenderem, Cic.: nihil ab ipso invito contendere, Cic. – propter magnitudinem potestatis hic magistratus a populo summā ambitione contenditur etc., Cic. – γ) mit
    ————
    de u. Abl.: ab alqo valde de reditu in gratiam, Cic.: a magistris de proferendo die, Cic.: unum instare de indutiis vehementissimeque contendere, Caes. – δ) m. folg. ut od. ne u. Konj., m. vorhergeh. allg. Acc. Pron. u. ohne diesen: non minus se id contendere et laborare, ne ea, quae dixissent, enuntiarentur, quam uti ea, quae vellent, impetrarent, Caes.: contendunt, ut ipsis summa imperii tradatur, Caes.: gratiā contendimus et rogando, ut istis te molestiis laxes, Luccei. in Cic. ep.: contendit a Pythio ut venderet, dringt in P., Cic.: vehementer ab alqo c., ut etc., Cic.: plurimis verbis ab alqo c., ut etc., Cic.: omni studio ab aliquo c., ut etc., Cic.: ab alqo petere et summe c., ut etc., Cic.: omni opere c., ut etc., Suet.: a militibus c., ne etc., Caes.: magno opere, ne etc., Suet. – ε) mit folg. Infin. nach vorhergeh. allg. Acc. Pron.: neque ego nunc hoc contendo, quod fortasse... iam in nostra aetate difficile est, mutare animum, sed etc., Cic. ad Q. fr. 1, 1, 13. § 38. – ζ) m. folg. Acc. u. Infin.: qui a Caesare dimittendos (esse) exercitus contendebant, Vell. 2, 48, 1.
    c) sich anstrengen, eine Behauptung durchzusetzen, auf etw. bestehen, etw. fest behaupten, fest versichern, fest erklären, m. folg. Acc. u. Infin., bei vorhergeh. allg. Acc. u. ohne diesen, sic ego hoc contendo, me tibi ipsi adversario cuiuscumque tribus rationem poposceris redditurum, Cic.: vociferarer et
    ————
    quantum maxime possem contenderem... totius testimonii fictam audaciam manifesto comprehensam atque oppressam esse, Cic.: contendentes numquam eam urbem fuisse ex Triphylia, Liv.: cum M. Cato moriendum ante, quam ullam condicionem civis accipiendam rei publicae contenderet, Vell.: ausim contendere nullum te melius, aeque bene vix unum aut alterum collocasse, Plin. ep. – m. apud u. Akk., apud eos contendit falsa esse delata, Nep. Them. 7, 2. – m. pro u. Abl., illud alterum pro me maioribusque meis contendere ausim, nihil nos, quod incommodum plebi esset, scientes fecisse, Liv. 6, 40, 5. – in der Parenthese ganz absol., ut Asclepiades contendit, Cels. 1. praef. p. 3, 28 D.
    3) (als v. intr.) sich ausdehnen, sich erstrecken, von Ortl. usw., haec patulum vallis contendit in orbem, Calp. ecl. 7, 30 (al. concedit): Cappadocum gens usque ad Cyrresticam eius regionem parte suā, quae vocatur Cataonia, contendit, Plin. 6, 24.
    B) insbes., einem andern gegenüber sich anstrengen, 1) intr. od. mit allg. Acc. = als Gegner sich jmdm. gegenüber anstrengen obzusiegen, mit jmd. sich messen, sich in einen Streit (Wettstreit) einlassen, anbinden, streiten (sich herumstreiten), kämpfen, gegen jmd. od. etw. ankämpfen, bei Ang. womit? mit Abl.; bei Ang. mit wem? m. cum u. Abl., od. m. inter u. Akk., od. poet. m. bl. Dat.; bei Ang.
    ————
    gegen wen? mit contra od. adversus u. Akk.; bei Ang. wofür? m. pro u. Abl.; bei Ang. worüber? m. de u. Abl.; bei Ang. weswegen? m. propter u. Akk., a) v. eig. Kampfe, inimicā mente, Nep.: magis virtute quam dolo, Caes.: proelio, Caes. – cum barbaro, Nep.: cum victore, Hor. u. Caes., v. Gladiator, Plin. ep.: proelio uno cum Latino Volscoque, Liv.: parvulis proeliis cum nostris, Caes.: semel atque iterum armis cum alqo, Caes.: summis copiis cum alqo, Caes.: cum magnis legionibus parvā manu, Sall.: cum Sequanis bello, Caes.: u. (unpers.) proelio equestri inter duas acies contendebatur, Caes. – c. contra alcis copias, Auct. b. Afr.: contra Paridem, Verg.: contra populum Rom. armis, Caes.: contra saevum monstrum, Catull. – se didicisse adversus vires hostium, non adversus calamitates contendere, Iustin. – c. pro vitulis contra leones (v. Stieren), Cic. – c. de regno aequo Marte, Curt. – b) v. Wettkampfe im Ringen, Laufen usw., quoad stans complecti posset atque contendere, Nep. – inter coaequales c. aut equo aut cursu aut viribus, Iustin. – c. rapido cursu, Verg.: cum alqo c. pedibus, Ov. – poet. m. Dat. (s. Passerat. Prop. 1, 7, 3), quid enim contendat hirundo cygnis? Lucr.: c. Homero, Prop.: c. Latio, Claud. – c) v. polit. Wettkampf, Kampf, c. cum alqo od. inter se de principatu, Nep. u. Caes.: cum alqo de honore regni, Nep.: de potentatu inter se multos annos, Caes.: gratiā cum libenter pro
    ————
    homine sibi coniunctissimo, tum acriter contra factionem et potentiam paucorum, Hirt. b. G. – d) v. Kampfe mit Worten usw., sich messen, sich streiten, sich herumstreiten, rechten, es durchzusetzen suchen, cum Libone de mittendis legatis contendisse, Caes.: quodsi duriorem te eius miserae et afflictae fortunae praebes, non contendam ego adversus te, Anton. in Cic. ep.: m. allg. Acc. zur Ang. worüber? nec cum Appio, transactā re, quod contenderent (worüber sie Streit anfangen konnten) fuit, Liv. – bes. gerichtlich, c. inimicissime atque infestissime, Cic.: vulgari et pervagatā declamatione, Cic.: u. (unpers.) si contra verbis et litteris et, ut dici solet, summo iure contenditur, Cic. – c. cum alqo iurgio, Cic.: cum alqo interdicto, Cic.: cum alqo sacramento, s. sacramentum. – translatio non habet quaestionem, de qua contendit orator, sed propter quam contendit, Quint. – c. de bonis alcis, Val. Max.: u. (unpers.) de his lite contenditur, Quint. – cum improbissimis heredibus de paternis bonis c. apud centum viros, Val. Max. – m. allg. Acc. zur Ang. worin? tamenne vereris, ut possis haec contra Hortensium contendere? dich auch darin mit H. messen? Cic. Quinct. 78. – e) v. Wetteifer im Bieten, wetteifern, um die Wette bieten, is liceri non destitit; illi, quoad videbatur ferri aliquo modo posse, contenderunt, Cic. Verr. 3, 99. – f) von jedem Sich- Messen mit phys. od. geistigen Kräften, neque inter
    ————
    se contendant viribus (animae), Lucr.: c. contra vim gravitatemque morbi, Cic.: patĕre igitur rationem meam cum tua ratione contendere (sich messen), Cic.: quis enim erat qui non videret humilitatem cum dignitate et amplitudine contendere? Cic. – m. allg. Acc., sic enim est faciendum, ut contra universam naturam nihil contendamus, in keiner Sache ankämpfen, Cic.
    2) zwei Dinge miteinander od. eine Sache mit einer andern zur Vergleichung sich messen lassen, vergleichen, ipsas causas, quae inter se confligunt, Cic.: leges, Cic.: vetera et praesentia, Tac. – m. cum u. Abl., quicquid tu contra dixeris, id cum defensione nostra contendito; ita facillime causa Sex. Roscii cum tua conferetur, Cic.: vitam suam Atticam cum istac rusticana, Caecil. com. fr.: annales nostros cum scriptura eorum, qui etc., Tac. – mit ad (an, gegen) u. Akk., vim suam ad maiestatem viri, Acc. tr. 648. – poet. m. bl. Dat. (wem? = mit), Aquinatem fucum Sidonio ostro, Hor.: se Frontoni, Auson.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > contendo

  • 92 egeo

    egeo, guī, ēre, I) dürftig sein, darben, Mangel leiden, a) absol.: egebat? immo locuples erat, Cic.: semper avarus eget, Hor.: dummodo ipse egeat, wenn nur der Herr darbt, Catull.: egebat aerarium, es war Ebbe in der St., Flor.: Passiv unpers., amatur atque egetur acriter, Plaut. Pseud. 273. – b) einer Sache bedürftig sein, etw. nötig haben (Ggstz. abundare alqā re), m. Abl., medicinā, Cic.: admonitione, Cic.: consilio, Cic.: auxilio, Cic.: ope, Liv.: quae se ipsis contenta sunt (das Selbständige) meliora quam quae egent aliis (das Unselbständige), Cic. – m. Genet., auxilii, Caes.: alienae opis, Sall. fr.: custodis, medici, Hor.: nostri maiores neque consilii neque audaciae umquam eguēre, hat es niemals weder an Einsicht noch an K. gefehlt, Sall.: m. allg. Acc. (s. Prisc. 18, 295), quidquam, Plaut.: multa, Cato fr.: nihil, Gell.: m. Infin. Praes. Pass., Mela 2, 3, 4; 2, 4, 1 (2. § 41 u. 2. § 58). – II) übtr.: 1) (= careo) etw. entbehren müssen, nicht besitzen, nicht haben, m. Abl., auctoritate, Cic.: m. Genet., classis, Verg.: rationis egens, die Besinnung verlierend, durch Furcht entmutigt, Verg. Vgl. egens no. b. – 2) etw. entbehren können, Cato inc. oratt. fr. 10 (b. Gell. 13, 23, 1). – 3) (wie δέομαι) = desidero, etw. od. jmd. vermissen = nach etw. od. jmd. sich sehnen, Verlangen tragen, verlangen, m. Abl., pane, Hor.: m. Genet., tui amantis,
    ————
    Plaut.: plausoris, Hor.: qui tis (= tui) egeat, quia te careat, Plaut.: fontis egens erro, Prop.: m. Acc.: et rus egeo et amo, Porphyr. Hor. ep. 1, 10, 10. – Partiz. Fut. akt. egiturus, Tert. adv. Marc. 4, 24.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > egeo

  • 93 elatro

    ē-lātro, āre, herausbellen, übtr. v. Menschen, herauspoltern, vere quod placet ut non acriter (unumwunden) elatrem? Hor. ep. 1, 18, 18: causas non elatro, Tert. de pall. 5: cum in mores vestros omnem eloquii amaritudinem elatrent, Tert. ad nat. 1, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > elatro

  • 94 exsequor

    ex-sequor, (exequor), secūtus sum, sequī, I) nachfolgen, einer Leiche das Geleit geben, funus, an einem Leichenbegängnis teilnehmen, Massur. Sabin. bei Gell. 10, 15, 25: uxorem, Plaut. Epid. 174 G.: hunc omni laude et laetitiā, Cic. poët. Tusc. 1, 115. – II) übtr.: A) im allg.: einer Sache nachgehen, etw. verfolgen, alcis aspectum, sich nach jmds. Anblick sehnen, Plaut.: suam quisque spem, sua consilia, communibus deploratis, exsequentes, indem jeder ging, wohin ihn seine eigene Hoffnung und seine persönlichen Entschlüsse führten, da es mit den gemeinsamen vorbei war, Liv. – B) insbes.: 1) einer Partei, Sekte folgen, anhängen, sectam meam exsecutae comites, Catull. 63, 15. – 2) etwas verfolgen = vollziehen, vollstrecken, a) übh. = ausführen, durchsetzen, aliquid (irgend ein Geschäft), Cic.: imperium, Ter.: imperium celeriter, Sil.: mandatum, Curt.: mandata vestra, Cic.: propositum, Val. Max.: non ducis magis quam militis munia, Curt.: officia, Cic.: scelus, Curt.: cum alqo neque in via neque in foro ullum sermonem, sich in ein Gespräch einlassen, Plaut.: aeternitatem, die ewige Idee ins Werk richten, Cic.: absol., fuisse eum in consultando temerarium, in exsequendo virum, Vell. 2, 24, 5. – b) etw. geltend machen, ius suum, ICt., ius suum armis, Caes. – insbes., gerichtl. verfolgen, geltend machen, formulam iuris
    ————
    exsequendi constituere, Liv. – litem, causam, ICt. – crimen, iniurias, ICt. – c) ein richterl. Urteil vollstrecken, sententiam, rem iudicatam, ICt.: decretum suum, ICt. – 3) rächend verfolgen, etwas rächen, strafen, ahnden, über etwas eine Strafe verhängen, iura violata, dolorem, Liv.: delicta, Suet. – gerichtl., rem tam atrocem, Liv.: iniurias hospitum accusationibius voluntariis, Plin. ep.: rem severe, acriter, ICt. – absol., caesus est; exsequar, er ist getötet worden, so will ich ihn rächen, Sen. de ira 1, 12, 2. Vgl. Walch Tac. Agr. 19. p. 291. – 4) etwas mit Worten (mündlich od. schriftlich) ausführen, ausführlich berichten, -beschreiben, auseinandersetzen, erörtern, durchgehen, näher besprechen, ea vix verbis exsequi posse, Cic.: haec pluribus, Phaedr.: ea in libro primo, Quint.: verum (aber) hoc exsequi mitto, Quint.: ne exsequar singula, Suet.: viam consilii scelerati, Liv.: aërii mellis caelestia dona, Verg.: alcis od. alcis rei laudes, sich verbreiten über jmds. od. einer Sache Lob, Liv. epit. u. Plin.: singillatim crudeliter facta eius, Suet.: pardos latius, Solin.: subtiliter numerum, die Zahl genau angeben, Liv. – m. folg. Relativ- od. indir. Fragesatz, exsequebatur inde, quae sollemnis derivatio esset, Liv.: non possum exsequi, singuli quae passi sumus, Liv.: mihi quoque exsequendum reor, quae tunc Romana copia in armis sit, Tac.: diligentissime est exsecutus, quid cuique rei
    ————
    et quid cuique homini soleret accĭdere, Quint. – absol., perge exsequi, Plaut. Amph. 801: in exsequendo suas vires adhibere, Quint. 5, 1, 3. – 5) etwas verfolgen = etwas fortsetzen, in etw. fortfahren, alqd usque ad extremum, Cic.: incepta, Liv.: m. folg. Infin., Plaut. asin. 160 u. merc. 911. – 6) etwas durch fortgesetztes Fragen, Forschen od. eigenes Nachdenken ermitteln od. zu ermitteln suchen, a) durch Fragen, gew. mit quaerendo, inquirendo, sciscitando, fort und fort etwas od. nach etwas fragen, Erkundigungen einziehen, Nachforschungen anstellen, oft b. Liv. (s. Fabri Liv. 22, 3, 2). – bl. exs. m. folg. indir. Fragesatz, Liv. 35, 28, 4. – b) durch Nachdenken, si vis veram rationem exsequi, Ter.: exs. si quidem omnia humanus animus queat, erforschen, Plin.: quem locum ipse capturus esset, cogitando aut quaerendo exsequebatur, suchte er durch eigenes Nachdenken oder durch Nachfragen bei andern zu ermitteln, Liv. – 7) einem Übel sich unterziehen, es über sich ergehen lassen, hinnehmen, erdulden, hanc aerumnam, Plaut.: lucri causā probrum, Plaut.: sororis causā egestatem, Plaut.: fatum alcis, Cic. ep.: cladem illam fugamque, sich jener unheilvollen Flucht unterziehen, Cic.: mortem, an sich vollziehen, Plaut. u. Tac. – Passiv, an prioris iudicis sententia exsequi possit, geltend gemacht werden, Ulp. dig. 2, 1, 19: exsecuto regis imperio, vollzogen, Iustin. 7, 3,
    ————
    2: u. so perraro intra statutum tempus sententiae exsequentur, Ulp. dig. 42, 1, 2. – Aktiver Infin. exsequere, Gregor. Turon. hist. Franc. 2, 34 in.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exsequor

  • 95 incipio

    in-cipio, cēpī, ceptum, ere (in u. capio), eig. anfassen, angreifen; dah. etw. anfangen, beginnen, mit etw. den Anfang machen (Ggstz. desinere, relinquere, desistere), I) tr.: A) im allg.: α) mit Acc.: iter, Plaut.: bellum (Ggstz. bellum deponere), Sall.: proelium, Sall.: pugnam, Liv.: opus, Liv.: facinus, Sall.: quid incipiam? Ter. – Passiv, proelium incipitur, Sall.: saxis glandibusque proelium incipitur, Tac.: satis cito incipi victoriam, Tac.: inceptam oppugnationem relinquere, Caes.: per ver incipiendus erat (annus), Ov. fast. 1, 150: quod finitur inceptum est, Lact. – β) absol. (Ggstz. desinere, deponi), sapere aude, incipe, Hor.: puto illum pridie incipere, postero die finire (aufhört), Petron.: ut (epistula) saepe incipere, saepe desinere videatur, Plin. ep.: ut incipiendi ratio fuerit, ita sit desinendi modus, Cic. – m. ab u. Abl., a fine, Sen., ab ultimo, Sen. rhet.: ab iisdem verbis plura acriter et instanter incipiunt et in iisdem desinunt, Quint.: si non ab eo, quo modo desitum erit, deinceps incipietur, Cic.: optime manus a sinistra parte incipit, in dextra deponitur, Quint. – m. bl. Abl. womit? verbum petant, quo incipiant, Quint. 10, 7, 21. – B) prägn., zu reden, zu singen beginnen, anfangen, absol.: sic statim rex incipit, Sall.: incipe, Damoeta; tu deinde sequere, Menalca, Verg.: incipit ›mi Pamphile etc.‹, Ter. – m. ab u. Abl., incipiam ab
    ————
    honore publico, Varro LL.: a Iove incipiendum, Cic.: unde igitur potius incipiam quam ab ea civitate, quae tibi una in amore atque deliciis fuit, aut ex quo potius numero quam ex ipsis laudatoribus tuis? Cic. II. Verr. 4, 3. – II) intr. anfangen, den Anfang nehmen, beginnen (Ggstz. desinere), tum incipere ver arbitrabatur, Cic.: incipiente febriculā, Cic.: die incipiente (Ggstz. die iam in vesperum declinante), Colum.: mox Idumaea incipit, Plin. – m. Abl. womit? wo? frigoribus incipit annus, Ov. fast. 1, 149.: tertius Europae sinus Acroceraunicis montibus incipit, finitur Hellesponto, Plin. 4, 1: mit Abl. wann? quamquam censuissent patres, ut principium anni inciperet mense Decembri, Tac. ann. 13, 10. – mit cum (zugleich mit) u. Abl., cum hoc (aequinoctio) corus incipit, Plin. 2, 126. – m. Adv. wo? si explorandum est, ubi controversia incipiat, Quint. 7, 1, 8. – m. Infin.: iter ingredi, Enn. fr.: iter facere, Caes.: aegrotare, Varro fr.: inc. bella gerere, Cic.: loqui, das Wort ergreifen, Cic.: diaetā curare, Cic.: maturescere, v. Getreide, Caes.: ictus erat, quā crus esse incipit, Ov.: ut homines mortem vel optare incipiant vel certe timere desistant, Cic.: antequam incipiat marcescere, Veget. mul. – Archaist. Konj. Perf. incepsit, Paul. ex Fest. 107, 20.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incipio

  • 96 inclamo

    in-clāmo, āvī, ātum, āre, laut seine Stimme erheben, mit lauter Stimme rufen, I) im allg.: α) mit Ang. wen? od. was? im Acc.: αα) m. Ang. wen? jmd. anrufen, jmdm. zurufen, jmd. anschreien, anfahren, jmdm. zuschreien, alqm nomine, Liv., nomine suo, Lact.: comitem suum semel et saepius, Cic.: alqm acriter, Plaut.: alqm magnā voce, Liv.: delphinus inclamatus a puero, Plin.: poet., mihi non oculos quisquam inclamavit euntes, rief meinen Namen aus und drückte mir die Augen zu, Prop. 4, 7, 23. – zugl. m. folg. Absichtssatz durch ut m. Konj., puerum, ut illum abigeret, inclamavit, Val. Max.: ohne Acc. pers., ad vocem unius, qui, ut ferirent, inclamavit, Liv.: m. folg. indir. Fragesatz, pastorum unus inclamat alios, quid cessarent, Liv. – ββ) m. Ang. was? im Acc., nomen alcis, Cael. b. Quint. – atque id magnā voce ter quaterve inclamavit (rief er aus): ›bovinator est‹, Gell. – od. im Acc. m. Infin., praetorem accensum solitum esse iubere, ubi ei videbatur horam tertiam esse, inclamare horam tertiam esse, Varro LL. – m. folgendem direktem Fragesatz, adversarius... ›quo tu turpissime‹? magnā voce inclamat, Hor. – β) m. Ang. wem? od. gegen wen? αα) m. Ang. wem? im Dat., timidae puellae, Ov.: zugl. m. folg. Absichtssatz durch ut u. Konj., Albanus exercitus inclamat Curiatiis, uti opem ferant fratri, Liv. – ββ) m. Ang. gegen
    ————
    wen? = wem? durch contra od. in mit Akk., contra alqm voce quam maximā, Aur. Vict.: zugl. mit Ang. was? im Acc. u. Infin., repente in eum, qui id faciebat, videre se quid faceret magnum inclamavit, schrie dem laut zu usw., Gell. – II) insbes., v. Hilfsbedürftigen, um Beistand laut seine Stimme erheben, einen Hilferuf ergehen lassen, absol., nemo inclamavit patronorum, Cic.: ita te para, ut, si inclamavero, advoles, Cic. – mit Acc. = um Hilfe anrufen, deûm atque hominum fidem, Gell. 17, 19, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inclamo

  • 97 invado

    in-vādo, vāsī, vāsum, ere, intr. u. tr. auf od. nach einem Orte hingehen, losgehen, bis wohin dringen, einen Ort betreten, I) im allg.: a) eig.: in eas urbes vi cum exercitu imperioque, Cic. – m. bl. Acc., portum, viam, Verg.: Italiam, Verg.: cathedram sacerdotalem, die Kanzel besteigen, Hieron. – dah. biduo tria milia stadiorum, in zwei Tagen auf einer Strecke von 3000 St. rasch vorwärts rücken, Tac. ann. 11, 8. – b) übtr., (kühn) sich an etwas machen, etwas (kühn) unternehmen, aliquid magnum, Verg.: Martem (= pugnam), Verg.: pugnam, Gell.: pugnam fundis sagittisque, Curt. – II) insbes.: A) auf einen Ort od. jmd. feindlich losgehen, eindringen, ihn überfallen, angreifen, anfallen, 1) eig.: a) v. Pers.: in Asiam, in hostem, Cic.: in collum, jmdm. um den Hals stürzen, stürmisch um den Hals fallen, Cic. – m. bl. Acc.: alqm, Curt.: urbem, Verg. u. Liv.: castra, Sall.: agmen, Caes.: alci barbam, den Bart fassen, Suet.: canes alqm invadunt, Colum.: absol., adeo acriter invaserunt, ut etc., Liv.: im Passiv, effusos hostes invadi posse, Sall. Iug. 87, 4: invadendae terrae, Serv. Verg. Aen. 1, 299: domus invasa, ibid. 2, 311: Mesopotamia invasa, Ruf. Fest. 23: invasum castellum, Itin. Alex. 42 (98): invasus locus, Cod. Theod. 4, 18, 1: invasa subito terga, Amm. 25, 3, 2. – im Bilde, in arcem causae illius, auf die stärkste Schanze jener
    ————
    Partei losgehen, Cic. ep. 1, 9, 8. – b) v. Lebl. = in einen Ort usw. eindringen, quocumque ignis invasit, Cic.: ventus invasit nubem, Lucr. – Nero violentissimus, cum sanguis faciem eius invaserat, ihm das Blut ins Gesicht gestiegen war, Sen. – invasus ramus, der eingedrungene = eingepfropfte, Pallad. poët. de insit. 120. – 2) übtr.: a) mit Worten anfallen, anfahren, anlassen, alqm minaciter, Tac.: consules invasit, cur etc., Tac.: continuo invadit, mit folg. direkter Rede, Verg.; vgl. Thiel Verg. Aen. 4, 265. – b) v. Krankheiten usw. = jmd. befallen, nec maior in corpus meum vis morbi, quam in mentes vestras invasit, Liv.: dolor in oculos invasit, Lucr.: m. bl. Acc., morbus alqm invadit, Plaut.: pestilentia populum invasit, Liv. – c) v. Leidenschaften u. anderen Übeln = bei jmd. eindringen, einreißen, jmd. befallen, vis avaritiae in animos eorum invasit, Sall.: pestis in vitam invasit, Cic. – mit Dat., mirus furor invaserat improbis, Cic. – m. bl. Acc., alqm metus, terror invadit, Sall. u. Liv.: eos atrox belli fama invasit, unter ihnen verbreitete sich, Liv.: tanta lubido (Leidenschaft) cum Mario eundi plerosque invaserat, Sall. – absol. = einreißen, sich verbreiten, tantus terror invasit, Caes.: invadit lubido, avaritia, Sall.; vgl. Fabri Sall. Cat. 2, 5. – B) raubend auf etwas losgehen, etw. antasten, an sich reißen, einer Sache sich bemächtigen, sie gewaltsam in Besitz nehmen, 1) eig.: in quod ipsa
    ————
    invaderet, Cic. de nat. deor. 2, 124. – 2) übtr.: in alcis praedia, fortunas, Cic.: u. so dictaturam, Suet.: fasces et ius praetoris, Tac.: rem publicam, imperium, Tac.: regnum, Curt. – C) liebend auf jmd. losgehen, jmd. stürmisch umarmen usw., amplexu effusissimo alqm invadere, Petron.: alqm basiolis, alqm invadere et osculari, umarmen u. küssen, Petron. – Synkop. Infin. Perf. invasse, Lucil. 57. – Vulg. Nbf. invādo, āre, Iul. Val. 3, 52. p. 160, 25 Kuebler.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > invado

  • 98 inveho

    in-veho, vēxī, vectum, ere, I) aktiv, hinein-, heran- od. einführen, hinein- od. einfahren, hinein- od. herzutragen, 1) eig.: a) übh.: frumenta, einfahren (in die Scheune), Plin.: pecuniam in aerarium, Cic.: legiones Oceano, Tac.: mare opes litoribus invehit, wirft an usw., Curt.: delphinus in arenam invectus, getrieben, geraten, Plin.: Euphrates in Mesopotamiam quot annos quasi novos agros invehit, trägt zu, Cic. – b) in ein Land usw. einführen, peregrinas merces, Plin.: animalia, Mela u. Curt.: vinum in Galliam, Liv.: milium ex India in Italiam, Plin.: externa omnia ab Oriente invecta, Plin.: Ggstz., quibus utrisque rebus evehi atque invehi ad praedia scimus, Varro r. r. 1, 16, 6. – u. in ein Haus mitführen, dah. invecta (et) illata, das (vom Mietsmann) Mitgeführte u. Mitgebrachte, Paul. dig. 2, 14, 4 pr. Marcian. dig. 20, 2, 2. – c) v. Gewässern, mit sich führen, torrentes aquas, Curt.: terrae motus mare fluminibus invehit, läßt eindringen, Liv. – 2) übtr., ein Übel usw. herbeiführen, über jmd. hereinbrechen lassen, divitiae avaritiam invexēre, Liv.: quae (mala) tibi casus invexerat, zugefügt hatte, Cic. – II) medial invehi, A) hinein- od. hin- od. heran- od. einherfahren, -reiten, -schiffen, -fliegen usw., carpento in forum, Liv.: corpori patris vehiculo, über den K. des V., Liv.: curru in Capitolium, Cic.: curru per urbes, Verg.: tri-
    ————
    umphans urbem invehitur, fuhr in usw., Liv.: triumpho clarissimo urbem est invectus, Liv.: patenti hostium portae, hineinsprengen in usw., Liv.: aber plaustro sedentem portā Capenā, durch das kap. Tor einfahren, Ov.: heptapylo (Abl.), durch das H. einreiten, Liv.: quacumque equo invectus est, ibi pavebant, Liv.: angues invectas, geflogen, Cic.: invehi litori, ans Ufer heranfahren, Liv.: flumine, fahren auf usw., Cic.: in portum, Cic.: nave ad ostium portus, Liv.: u. Partiz. Praes. depon., invehēns, fahrend-, reitend auf usw., quadrigis, Cic.: natantibus beluis, Cic. – B) refl. se inv. u. medial invehī, feindl. eindringen, einbrechen, angreifen, 1) eig.: a) übh., Romana se invexit acies, Liv.: u. inv. se undique, Liv.: invehi multā caede hostium, Curt.: ita victores latus hostium invecti, sie rückten dem Feinde in die Flanke, Tac.: invehi navibus (Dat.), ordinibus, Curt. – b) insbes.: α) darauflosreiten, -lossprengen, zu Pferde angreifen, equites invecti repente, Liv.: invehi vehementer, Curt.: laxatis habenis, Curt.: inv. in mediam aciem, in laevum cornu, Curt. – β) v. Fahrzeugen = losfahren auf usw., currus invehuntur in phalangem, Curt.: naves invehuntur in latera quinqueremis, Curt. – γ) v. Gewässern, sich herandrängen, heranströmen, fluctus se invehunt, Curt.: invehi ad orientis plagam, Curt. – 2) übtr., invehi in alqm od. alqd, auf jmd. od. etw. losfahren, losziehen, jmd.
    ————
    anfahren, etw. angreifen, gegen etw. sprechen, Cic. u.a.: acriter in alqm, Curt.: petulanter in alqm, jmdm. einen Hieb geben, auf jmd. sticheln, Cic.: aperte in alqm invehens, Cic.: vehementius in causam principum, Cic.: multis verbis in perfidiam alcis, Liv.: mit Acc. neutr., multa (vielfach) in alqm Nep.: nonnulla (mannigfach) in alqm, Nep.: absol., bl. invehi, Cic. u. Ov.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inveho

  • 99 nam

    nam, Coni. (Acc. sing. fem. zum Pronominalstamm *no-), meist zu Anfang des Satzes, nur selten nach einem od. mehreren Wörtern, denn, I) zur Angabe einer Erläuterung, denn, nämlich, is pagus appellabatur Tigurinus. Nam omnis civitas Helvetia in quattuor pagos divisa est, Caes. – neque solum colent inter se ac diligent, sed etiam verebuntur. Nam maximum ornamentum amicitiae tollit, qui etc., Cic. – Dah. bes.: a) um einen parenth. Zwischensatz einzuleiten, in insula, quae est in Tiberino (nam opinor illud alteri flumini nomen esse), sermoni demus operam, Cic. – b) um den durch einen parenth. Zwischensatz unterbrochenen Gedanken wieder aufzunehmen, duplex inde Hannibali gaudium fuit (neque enim quidquam eorum, quae apud hostes agerentur, eum fallebat): nam et liberam Minucii temeritatem se suo modo capturum et sollertiae Fabii dimidium virium decessisse, Liv. – c) um einen allgem. Ausspruch durch einzelne Beispiele zu erläutern, zum Beispiel, quin etiam easdem causas ut quisque egerit, utile erit scire. Nam de domo Ciceronis dixit Calidius et pro Milone orationem Brutus exercitationis gratiā scripsit, Quint. – u. mehrmals bei mehreren nacheinander angeführten Beispielen, vivo Catone minores natu multi uno tempore oratores floruerunt. Nam et A. Albinus et litteratus et disertus fuit; et tenuit cum hoc
    ————
    locum quemdam Serv. Fulvius. Nam Q. Metellus in primis est habitus eloquens, Cic. Brut. 81.
    II) zur Angabe einer Begründung, denn, celebratote illos dies cum coniugibus ac liberis vestris: nam multi saepe honores dis immortalibus iusti habiti sunt, sed profecto iustiores numquam, Cic. – häufig, um einen Gedanken anzufügen, durch den der Redende die Art seiner Darstellung rechtfertigen u. ihre Richtigkeit begründen will, Phoenices Hipponem, Hadrumetum, Leptim aliasque urbes in ora maritima condidere, haeque brevi auctae, pars originibus suis praesidio, aliae decori fuere. Nam de Carthagine tacere melius puto, quam parum dicere, Sall. – bes. wenn die Rechtfertigung durch eine Frage angeschlossen wird, numquam illum ne minimā quidem re offendi... una domus erat, idem victus isque communis; nam quid ego de studiis dicam? Cic. – bei minder strengem Satzzusammenhang u. mehr versichernd u. bestätigend, deutsch oft = ja, wenigstens, doch, eben, freilich, a) wenn ein Gedanke angefügt wird, der zur Unterstützung einer Behauptung dienen soll, huius (Sisennae) omnis facultas ex historia ipsius perspici potest; quae cum facile omnes vincat superiores, tum indicat tamen, quantum absit a summo quamque genus hoc scriptionis nondum sit satis Latinis litteris illustratum. Nam Q. Hortensii admodum adulescentis ingenium ut Phidiae signum simul adspectum et pro-
    ————
    batum est, wenigstens erwarb sich des jungen H. Talent gleich bei seinem Erscheinen Beifall, Cic. Brut. 228. – at prooemium aliquando ac narrationem dicet malus homo et argumenta, sic ut nihil sit in his requirendum. Nam et latro pugnabit acriter, virtus tamen erit fortitudo, freilich wird auch ein Räuber hartnäckig streiten, Quint. 2, 20, 10. – Wenn dem durch nam eingeleiteten Satze noch ne... quidem beigegeben ist, so wird dadurch angedeutet, daß sein Inhalt den Inhalt des zu begründenden Satzes überbietet u. sich die in diesem erwähnten Tatsachen aus den in jenem besprochenen leicht erklären lassen, in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandae contumeliae editae. Nam avaritia ne sacrorum quidem spoliatione abstinuit, ist ja ihre Habsucht nicht einmal vor der Beraubung der Heiligtümer zurückgeschreckt, Liv. 29, 8, 8. – b) in Antworten, wenn der in der Frage ausgesprochene Gedanke aufgenommen u. weiter geführt wird, wo der mit nam eingeleitete Satz die Bestätigung zu der in der Frage angedeuteten Antwort angibt, de iis, credo, rebus, inquit Crassus, quibus sciam poteroque. Tum ille: nam quod tu non poteris aut nescies, quis tam impudens est, qui se scire aut posse postulet? wer wäre doch so unverschämt, Cic.: nos hunc Heracleensem de nostra civitate eiciemus? Nam si quis maiorem gloriae fructum putat ex Graecis versibus percipi quam ex Latinis, ve-
    ————
    hementer errat, wenigstens irrt der, der usw., Cic. – häufig noch mit einer versichernden Partikel verbunden, wie mit mehercle, hercle, edepol u.a., ja sicherlich u. dgl., Cic. u.a. – c) im Anruf, wenn der Redende sich selbst versichern will, daß er seine Bitte an die rechte Gottheit richte, Mercuri, nam te docilis magistro movit Amphion lapides canendo, hat ja doch, Hor.
    III) zur Angabe einer Folgerung, die aus einem wahrgenommenen Umstande od. aus einer vernommenen Äußerung gezogen wird, denn. Hier wird nam meist enklitisch gebraucht u. schließt sich einem Fragewort an, wie quisnam, ecquisnam, wer denn? quandonam, wann denn? ubinam, wo denn? Nicht selten ist nam auch von dem Fragewort getrennt, quis est nam ludus in undis? Verg.: quid cerussa opus nam? Plaut. – Jedoch steht nam, bes. bei Dichtern, auch vor dem Fragewort, zumal dann, wenn die Frage mit Verwunderung od. mit Unwillen ausgesprochen werden soll, nam quem ego adspicio, ei, wen seh' ich! Plaut.: nam quid ita, ei, wieso? Ter. – Seltener anderen Fragewörtern beigesellt, wie num nam bei Komik. u. Cic.: nam cur bei Komik. – Höchst selten ohne Fragepartikel, scis nam, tibi quae praecepi? Plaut.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > nam

  • 100 offero

    offero, obtulī, oblātum, offerre (ob u. fero), entgegentragen, -bringen, darstellen, (vorsätzlich) zeigen, I) eig.: 1) im allg.: a) aktiv: tela ob moenia, Acc. fr.: aciem strictam venientibus, Verg.: os suum non modo ostendere, sed etiam offerre, sich vorsätzlich zeigen, sehen lassen, Cic.: poenam oculis deorum, vor den Augen der Götter vollziehen, Liv.: neque ut quicquam interesset inter intestinum et oblatum, und daß es durchaus gleichgültig ist, ob ein solcher Zustand durch etwas Innerliches oder etwas Äußerliches hervorgerufen ist, Cic. Acad. 2, 48. – b) refl.: α) se alci, entgegentreten, sich zeigen, sich sehen lassen, erscheinen, Cic. – β) einfallen, sich von selbst finden, ipsi occurrent orationi; ipsi se offerent, Cic. – γ) begegnen, stoßen auf, obviam, begegnen, Ter.: se advenientibus, sich zeigen, entgegengehen, Cic.: und feindlich = sich entgegenstellen, feindlich begegnen od. entgegengehen, Liv. – c) Passiv offerri, begegnen, sich zeigen, erscheinen, auxilium eius oblatum est, Cic. – 2) insbes., seine Notdurft verrichten, kacken, Ibidines offerendi et conatus, Marc. Emp. 31: vas, ubi offertur, ibid. – II) übtr.: A) im allg., medial = aufstoßen, oblata religio est, eine religiöse Bedenklichkeit stieß ihm auf, Cic.: metu oblato, Cic. – refl. = sich widersetzen, statim me Antonii sceleri obtuli, Cic. – B) insbes.: 1) entge-
    ————
    genstellen, aussetzen, preisgeben, sich weihen, se invidiae periculisque omnibus pro salute alcis, Cic.: se periculis sine causa, Cic.: se ultro morti, Caes.: se acriter morti (v. Gladiator), Cic.: se pro patria ad mortem, Cic.: ultro se proelio, Caes.: se in discrimen, Cic. – 2) gegen jmd. vorbringen, crimina, Cic. – 3) anbieten, antragen, alci operam suam, Liv. – off. se, sich anbieten, sich erbieten, finem feci offerendi mei, Cic.: alii offerunt se, si quo usus operae sit, Liv.: m. dopp. Acc., magistratibus se offere consiliarium (als B.), Suet.: consortem imperii generumque se Vitellio, Suet. – m. folg. Acc. u. Infin., Tac. ann. 11, 33 u. 16, 26. – 4) etwas darbringen, erweisen, zufügen, antun, a) übh.: opem et auxilium, Lucil. fr.: beneficium alci, Caes.: optata, Ter.: alci mortem, Cic.: vitium virgini, Ter.: stuprum, Cic.: incendium, Cic.: laetitiam alci, Ter.: errorem, Liv. – b) insbes., Gott schenken, heiligen, weihen, opfern, Eccl. – 5) herbeiführen, mit sich führen, obiciuntur etiam (animo) saepe formae, quae reapse nullae sunt, speciem (eine Täuschung) autem offerunt, Cic. de div. 1, 81. – Im afrik. Vulgärlat. Imperat. offers, Apul. met. 10, 16 (cod. F). Itala Matth. 8, 4; Marc. 5, 24; Luc. 5, 14; u. offert, Itala (ev. Palat.) Marc. 1, 44.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > offero

См. также в других словарях:

  • flagellis et fustibus acriter verberare uxorem — To beat his wife violently with scourges and sticks. See 1 Bl Comm 445 …   Ballentine's law dictionary

  • PROCESSIO — I. PROCESSIO Graece Ε᾿κπόρευσις, dicitur in Sacris modus, quô Spiritus S. a Patre et a Filio est, adorandus potius, quam scrutandus, de quo vide Athanasium in Symb. Epiphanium, Haer. 62. centra Sabell. §. 4. et seqq. Basilium contra Eunomium, l.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • aguement — veoir, Acriter videre. Quand on voit bien aguement, Perspicacia, Perspicacitas. Regarder fort et aguement, Lynceis oculis contemplari. Aguement et vivement entendre, Acriter intelligere. Qui voit bien aguement, et entend bien subtilement,… …   Thresor de la langue françoyse

  • Vulgar Latin — (in Latin, sermo vulgaris , folk speech ) is a blanket term covering the popular dialects and sociolects of the Latin language which diverged from each other in the early Middle Ages, evolving into the Romance languages by the 9th century. The… …   Wikipedia

  • Guardia Svizzera Pontificia — Schweizergardisten in ihren traditionellen Uniformen. Rechts im Bild ist Dhani Bachmann, der erste nicht weiße Gardist, zu sehen. Die Päpstliche Schweizergarde (ital. Guardia Svizzera Pontificia, lat. Pontificia Cohors Helvetica, auch Cohors… …   Deutsch Wikipedia

  • Pontificia Cohors Helvetica — Schweizergardisten in ihren traditionellen Uniformen. Rechts im Bild ist Dhani Bachmann, der erste nicht weiße Gardist, zu sehen. Die Päpstliche Schweizergarde (ital. Guardia Svizzera Pontificia, lat. Pontificia Cohors Helvetica, auch Cohors… …   Deutsch Wikipedia

  • Päpstliche Schweizergarde — Schweizergardisten in ihren traditionellen Uniformen. Rechts im Bild ist Dhani Bachmann, der erste nicht weiße Gardist, zu sehen. Die Päpstliche Schweizergarde (ital. Guardia Svizzera Pontificia, lat. Pontificia Cohors Helvetica, auch Cohors… …   Deutsch Wikipedia

  • Schweizer Garde — Schweizergardisten in ihren traditionellen Uniformen. Rechts im Bild ist Dhani Bachmann, der erste nicht weiße Gardist, zu sehen. Die Päpstliche Schweizergarde (ital. Guardia Svizzera Pontificia, lat. Pontificia Cohors Helvetica, auch Cohors… …   Deutsch Wikipedia

  • Schweizergarde — Schweizergardisten in ihren traditionellen Uniformen. Rechts im Bild ist Dhani Bachmann, der erste dunkelhäutige Gardist, zu sehen. Die Päpstliche Schweizergarde (ital. Guardia Svizzera Pontificia, lat. Pontificia Cohors Helvetica, auch Cohors… …   Deutsch Wikipedia

  • Schweizergardist — Schweizergardisten in ihren traditionellen Uniformen. Rechts im Bild ist Dhani Bachmann, der erste nicht weiße Gardist, zu sehen. Die Päpstliche Schweizergarde (ital. Guardia Svizzera Pontificia, lat. Pontificia Cohors Helvetica, auch Cohors… …   Deutsch Wikipedia

  • Volkslatein — Mit Vulgärlatein wird das gesprochene im Unterschied zum literarischen Latein bezeichnet. Die Bezeichnung geht auf das lateinische Adjektiv vulgaris („zum Volke gehörig, gemein“) zurück (sermo vulgaris „Volkssprache“). Aus der etwas moderneren… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»