-
1 władać
глаг.• владеть• властвовать• господствовать• править• руководить• управлять• царить• царствовать* * *несов. владеть;\władać jakimś językiem владеть каким-л. языком;nie \władać ręką не владеть рукой; \władać piórem владеть пером; nie \władać sobą не владеть собой
* * *несов.владе́тьwładać jakimś językiem — владе́ть каки́м-л. языко́м
nie władać ręką — не владе́ть руко́й
władać piórem — владе́ть перо́м
nie władać sobą — не владе́ть собо́й
-
2 władać jakimś językiem w mowie i piśmie
говори́ть и писа́ть на како́м-л. языке́Słownik polsko-rosyjski > władać jakimś językiem w mowie i piśmie
-
3 zdolny władać
способного владетьOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > zdolny władać
-
4 mowa
сущ.• вопрос• выражение• высказывание• говор• дело• диалект• звучание• разговор• речь• язык* * *mow|a♀, мн. Р. mów 1. речь;wygłosić \mowaę произнести речь; stracić \mowaę потерять речь, онеметь;
\mowa wiązana стихотворная речь;odjęło (odebrało) mu \mowaę он онемел;
2. язык ♂;\mowa ojczysta, obca родной, чужой (иностранный) язык; \mowa potoczna (codzienna) разговорный язык; ● części \mowaу грам. части речи; narządy \moway анат. органы речи;
jest, była \mowa o kimś, czymś идёт, шла речь о ком-л., чём-л.;nie ma (nawet) \moway о czymś не может быть (даже) и речи о чём-л., и разговору быть не может о чём-л.; władać jakimś językiem w \mowaie i piśmie говорить и писать на каком-л. языке;\mowa-trawa разг. пустозвонство, пустословие;
(со za) \mowaI разг. ещё бы, конечно (разумеется)!; ро со ta \mowa разг. нечего (не стоит) говорить+2. język
* * *ж, мн Р mów1) речьwygłosić mowę — произнести́ речь
stracić mowę — потеря́ть речь, онеме́ть
odjęło (odebrało) mu mowę — он онеме́л
mowa wiązana — стихотво́рная речь
2) язы́к mmowa ojczysta, obca — родно́й, чужо́й (иностра́нный) язы́к
mowa potoczna (codzienna) — разгово́рный язы́к
•- narządy mowy
- jest, była mowa o kimś, czymś
- nie ma mowy o czymś
- nie nawet mowy o czymś
- władać jakimś językiem w mowie i piśmie
- mow-trawa
- mowa!
- co za mowa!
- po co ta mowaSyn:język 2) -
5 panować
глаг.• владеть• властвовать• возвышаться• господствовать• доминировать• контролировать• направлять• овладевать• править• превалировать• преобладать• распоряжаться• руководить• управлять• царить• царствовать* * *pan|owaćнесов. 1. nad czym владеть чем;(nie) \panować nad sobą (не) владеть собой;
2. царствовать (о monarsze); княжить (о księciu);3. перен. господствовать; царить;\panowaćuje milczenie царит молчание; zamek \panowaćuje nad miastem замок господствует (высится) над городом;
● klasy \panowaćujące господствующие классы+1. władać
* * *несов.1) nad czym владе́ть чемpanować nad sobą — (не) владе́ть собо́й2) ца́рствовать ( о monarsze); кня́жить ( о księciu)3) перен. госпо́дствовать; цари́тьpanuje milczenie — цари́т молча́ние
zamek panuje nad miastem — за́мок госпо́дствует (вы́сится) над го́родом
•Syn:władać 1) -
6 pióro
сущ.• пена• перо• плюмаж• пёрышко• ручка* * *piór|o☼ перо;\pióroа lotne маховые перья; wieczne \pióro авторучка; \pióro kulkowe шариковая (авто)ручка; władać \pióroem перен. владеть пером; \pióro wiosła перо весла
* * *сперо́pióra lotne — маховы́е пе́рья
wieczne pióro — автору́чка
pióro kulkowe — ша́риковая (авто)ру́чка
władać piórem — перен. владе́ть перо́м
pióro wiosła — перо́ весла́
-
7 beherrschen
be'herrschen (-) vt ( Macht ausüben, überragen) panować nad (I); ( dominieren) dominować nad (I); Gefühle opanow(yw)ać; Situation być panem (G), panować nad (I); Sprache władać (I);den Markt beherrschen dominować na rynku;er kann sich nicht beherrschen on nie może zapanować nad sobą -
8 Deutsch
auf Deutsch po niemiecku;Deutsch lernen <na>uczyć się niemieckiego;Deutsch sprechen mówić po niemiecku;fließend Deutsch sprechen władać biegle niemieckim;fam. auf gut Deutsch bez owijania w bawełnę -
9 handhaben
-
10 mächtig
См. также в других словарях:
władać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, władaćam, władaća, władaćają {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} sprawować władzę, rządzić, panować : {{/stl 7}}{{stl 10}}Władać krajem, państwem, jakimś terytorium. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
władać — ndk I, władaćam, władaćasz, władaćają, władaćaj, władaćał 1. «sprawować władzę, panować, rządzić» Władać państwem, światem. ◊ Uczucie, zawiść, trwoga itp. władają kimś «ktoś jest przeniknięty jakimś uczuciem, zawiścią, trwogą itp., jest opanowany … Słownik języka polskiego
dzierżyć — ndk VIb, dzierżyćrżę, dzierżyćrży, dzierż, dzierżyćrżył 1. książk. lub żart. «trzymać» W ręce dzierżył gruby kij. ◊ Dzierżyć prym «przewodzić komuś gdzieś, zajmować pierwsze miejsce, wybijać się na czoło» ◊ Dzierżyć władzę, rządy, ster rządów… … Słownik języka polskiego
twardy — twardyrdzi, twardydszy «nie ulegający odkształceniu przy dotykaniu, ugniataniu, zginaniu itp.; słabo uginający się pod naciskiem; nieelastyczny, sztywny» Twarde drewno. Twardy materac. Twarda poduszka. Twardy chleb. Twarde narty. Twarde resory.… … Słownik języka polskiego
ВЛОДЫКИ — (польск. wlodyki, ед. ч. wlodyka, от wladac владеть, управлять) немногочисл. прослойка низшего рыцарства в Польше (14 1 й пол. 15 вв.), не получившего гербов и не вошедшего в состав формировавшегося шляхет. сословия. В Мазовии В. соответствовали… … Советская историческая энциклопедия
wield — [OE] To wield something is etymologically to ‘command’ or ‘rule’ it. Indeed, that is what the word originally meant in English. ‘Handle, use’ is a secondary development. It goes back to a prehistoric base *wald , which also produced German walten … The Hutchinson dictionary of word origins
broń — ż V, DCMs. broni; lm M. bronie, D. broni 1. zwykle blm «narzędzie walki, każda rzecz służąca do obrony własnej lub do rażenia nieprzyjaciela; oręż» Broń myśliwska, sportowa, wojskowa. Broń przeciwlotnicza, przeciwpancerna. Broń ręczna,… … Słownik języka polskiego
francuski — francuskiscy «dotyczący Francji, Francuzów; pochodzący z Francji, taki jak we Francji» Naród, język francuski. Francuscy jakobini, hugenoci. Francuska literatura, muzyka, sztuka. Francuskie wino. Styl francuski. Francuska moda. Francuskie romanse … Słownik języka polskiego
język — m III, D. a, N. językkiem; lm M. i 1. «narząd w jamie ustnej, składający się z elastycznych mięśni, pokryty błoną śluzową, mieszczący narządy smaku, biorący udział w ssaniu, żuciu i połykaniu pokarmów; u ludzi ponadto jeden z najważniejszych… … Słownik języka polskiego
mówić — ndk VIa, mówićwię, mówićwisz, mów, mówićwił, mówićwiony 1. «posługiwać się słowami dla komunikowania myśli i przeżyć; mieć zdolność mowy» Dziecko zaczyna mówić. Mówić komuś prawdę, brednie, bajki. Mówić wiersz. Mówić z kimś, komuś o ostatnich… … Słownik języka polskiego
niedościgle — książk. «w sposób nie dający się osiągnąć, zdobyć, nieosiągalnie; w sposób niezrównany; niezwykle» Władać niedościgle szablą. Być niedościgle mądrym. Ktoś jest niedościgle biegły w jakiejś dziedzinie … Słownik języka polskiego