(skonać)

См. также в других словарях:

• skonać — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}konać {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• skonać — dk I, skonaćam, skonaćasz, skonaćają, skonaćaj, skonaćał książk. «skończyć życie, przestać żyć; umrzeć» Skonać w mękach. Stracił przytomność i skonał. ◊ posp. Niech skonam! «formuła zaklinania się» …   Słownik języka polskiego

• konać – skonać ze śmiechu — {{/stl 13}}{{stl 33}} śmiać się do utraty tchu, dusić się od śmiechu :{{/stl 33}}{{stl 10}}Myślałem, że skonam ze śmiechu, gdy zobaczyłem jej niebieskie włosy. Oglądając komedię, konali ze śmiechu. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• bȅskonačan — bȅskonač|an prid. 〈odr. čnī〉 1. {{001f}}koji nema konca, kraja s obzirom na broj, prostor, vrijeme ili veličinu; beskrajan, opr. konačan 2. {{001f}}pren. koji je pretjerano dugačak; [∼an red; ∼ne povorke ljudi]; velik …   Veliki rječnik hrvatskoga jezika

• godzina — 1. Czarna godzina a) «okres największych trudności, nieszczęść, kłopotów, zwłaszcza materialnych»: Wpłacam pieniądze do banku, odkładam na czarną godzinę. Viva 18/2000. b) «ostatnie chwile, dni przed śmiercią własną lub kogoś bliskiego»: (...)… …   Słownik frazeologiczny

• oddać — 1. Oddać, co się komuś należy «być sprawiedliwym w stosunku do kogoś, potraktować kogoś w sposób odpowiedni»: Rozumiem, nie podoba się władzom, że wieś razem z księdzem oddaje, co się należy, pomordowanym? T. Bojarska, Świtanie. 2. podn. Oddać… …   Słownik frazeologiczny

• oddawać — 1. Oddać, co się komuś należy «być sprawiedliwym w stosunku do kogoś, potraktować kogoś w sposób odpowiedni»: Rozumiem, nie podoba się władzom, że wieś razem z księdzem oddaje, co się należy, pomordowanym? T. Bojarska, Świtanie. 2. podn. Oddać… …   Słownik frazeologiczny

• dokonać — dk I, dokonaćam, dokonaćasz, dokonaćają, dokonaćaj, dokonaćał, dokonaćany dokonywać ndk VIIIa, dokonaćnuję, dokonaćnujesz, dokonaćnuj, dokonaćywał, dokonaćywany a. I, dokonaćam, dokonaćasz, dokonaćają, dokonaćaj 1. «zrobić coś, doprowadzić do… …   Słownik języka polskiego

• duch — m III, DB. a 1. blm «energia psychiczna, właściwości psychiczne człowieka; umysł, świadomość, myślenie, dusza» Siła, hart, moc ducha. Spokój ducha. Muzyka, poezja to pokarm dla ducha. ◊ W szczerości, w skrytości, w pokorze, w prostocie lub w… …   Słownik języka polskiego

• skończyć — dk VIb, skończyćczę, skończyćczysz, skończ, skończyćczył, skończyćczony 1. «doprowadzić coś do końca, zakończyć jakąś czynność; ukończyć» Skończyć pracę, rozmowę, sprzątanie. Skończyć czytanie książki, pisanie listu a. skończyć książkę, list. ∆… …   Słownik języka polskiego

• umrzeć — dk XI, umrę, umrzesz, umrzyj, umarł, umarły, umarłszy umierać ndk I, umrzećam, umrzećasz, umrzećają, umrzećaj, umrzećał «zakończyć życie, przestać żyć; skonać» Umrzeć młodo, w kwiecie wieku. Umrzeć nagle. Umrzeć z honorem, jak bohater. Umierać… …   Słownik języka polskiego