-
1 rozzłościć
глаг.• злить• обозлить• разозлить• сердить* * *rozzło|ścić\rozzłościćszczę, \rozzłościćść, \rozzłościćszczony сов. рассердить, разозлить* * *rozzłoszczę, rozzłość, rozzłoszczony сов.рассерди́ть, разозли́тьSyn: -
2 rozzłościć się
-
3 rozzłościć się na dobre
рассерди́ться (разозли́ться) не на шу́тку -
4 rozzłościć\ się
сов. рассердиться, разозлиться -
5 dobry
прил.• благодушный• благоприятный• благосклонный• верный• вкусный• добродушный• доброжелательный• добрый• искусный• красивый• милостивый• подходящий• приятный• хороший* * *1) (pozostałe znaczenia) хороший2) (smaczny) вкусный3) (cały) добрый (полный)4) (w sensie moralnym) добрый* * *dob|ry\dobryrzy, lepszy 1. добрый, хороший;bądź tak \dobry будь так добр (любезен); сделай одолжение; w \dobryrej wierze (intencji) c лучшими намерениями; to ma \dobryre i złe strony это имеет свои положительные и отрицательные стороны;
2. \dobryге ☼ добро, благо;nie wyszło mu to na \dobryre это ему не пошло впрок; ● \dobry interes выгодное дело; na \dobryrą sprawę в сущности, собственно говоря; brać za \dobryrą monetę принимать за чистую монету; па \dobryге совсем; окончательно; как следует; ściemniło się na \dobryre совсем стемнело;
rozzłościć się na те рассердиться (разозлиться) не на шутку;po \dobryremu добром; być \dobryrej myśli не терять надежды; не унывать; оптимистически смотреть в будущее; dzień \dobry! добрый день!, здравствуйте!; \dobry wieczór! добрый вечер!
* * *dobrzy, lepszy1) до́брый, хоро́шийbądź tak dobry — будь так добр (любе́зен); сде́лай одолже́ние
w dobrej wierze (intencji) — c лу́чшими наме́рениями
to ma dobre i złe strony — э́то име́ет свои́ положи́тельные и отрица́тельные сто́роны
2) dobre с добро́, бла́гоnie wyszło mu to na dobre — э́то ему́ не пошло́ впрок
•- na dobrą sprawę- na dobre- ściemniło się na dobre
- rozzłościć się na dobre
- po dobremu
- być dobrej myśli
- dzień dobry!
- dobry wieczór!
См. также в других словарях:
rozzłościć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, rozzłościćzłoszczę, rozzłościćci, rozzłościćzłość, rozzłościćzłoszczony {{/stl 8}}{{stl 7}} spowodować, że ktoś wpada w złość; rozgniewać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Rozzłościł nas swoimi pomysłami. Zachowanie dzieci… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rozzłościć — dk VIa, rozzłościćzłoszczę, rozzłościćcisz, rozzłościćzłość, rozzłościćcił, rozzłościćzłoszczony «doprowadzić kogoś do złości; rozgniewać» Rozzłościć kogoś swoim zachowaniem. Długie oczekiwanie rozzłościło go. Upór dziecka rozzłościł go jeszcze… … Słownik języka polskiego
rozzłościć się — {{/stl 13}}{{stl 7}} zacząć odczuwać bardzo silnie złość; rozgniewać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Rozzłościła się na koleżankę. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rozeźlić — dk VIa, rozeźlićźlę, rozeźlićźlisz, rozeźlićźlij, rozeźlićźlił, rozeźlićźlony pot. «rozgniewać, rozzłościć» Zachowanie syna rozeźliło go. rozeźlić się pot. «wpaść w gniew, w złość; rozgniewać się, rozzłościć się» Rozeźlił się na dzieci … Słownik języka polskiego
rozgniewać — dk I, rozgniewaćam, rozgniewaćasz, rozgniewaćają, rozgniewaćaj, rozgniewaćał, rozgniewaćany «wywołać w kimś gniew; rozzłościć, zirytować» Rozgniewał go swym uporem. Rozgniewany ojciec. rozgniewać się «wpaść w gniew, wybuchnąć gniewem; rozzłościć… … Słownik języka polskiego
rozsierdzić — dk VIa, rozsierdzićdzę, rozsierdzićdzisz, rozsierdzićsierdź, rozsierdzićdził, rozsierdzićdzony rzad. rozsierdzać ndk I, rozsierdzićam, rozsierdzićasz, rozsierdzićają, rozsierdzićaj, rozsierdzićał, rozsierdzićany, książk. «doprowadzić kogoś do… … Słownik języka polskiego
rozsrożyć — dk VIb, rozsrożyćżę, rozsrożyćżysz, rozsrożyćsroż, rozsrożyćżył, rozsrożyćżony książk. «uczynić kogoś srogim, sroższym, doprowadzić kogoś do gniewu, do wściekłości; rozgniewać, rozzłościć» Upartym milczeniem rozsrożył go jeszcze bardziej.… … Słownik języka polskiego
rozwścieczyć — dk VIb, rozwścieczyćczę, rozwścieczyćczysz, rozwścieczyćwściecz, rozwścieczyćczył, rozwścieczyćczony «doprowadzić kogoś do wściekłości; rozzłościć, rozgniewać, rozwścieklić» Nieposłuszeństwo syna rozwścieczyło go. Rozwścieczony niepowodzeniem.… … Słownik języka polskiego
wkurzyć — dk VIb, wkurzyćrzę, wkurzyćrzysz, wkurz, wkurzyćrzył, wkurzyćrzony pot. «wywołać w kimś gniew, irytację; rozzłościć, zdenerwować» Wkurzył go swoim zachowaniem. Był na nich wkurzony. wkurzyć się «wpaść w gniew, w irytację; rozzłościć się,… … Słownik języka polskiego
zezłościć — dk VIa, zezłościćzłoszczę, zezłościćcisz, zezłościćzłość, zezłościćcił, zezłościćzłoszczony «doprowadzić do złości, rozgniewać, rozzłościć» Zezłościło ją postępowanie koleżanek. zezłościć się «wpaść w złość, rozzłościć się» Zezłościć się na kogoś … Słownik języka polskiego
zeźlić — dk VIa, zeźlićźlę, zeźlićźlisz, zeźlićźlij, zeźlićźlił, zeźlićźlony pot. «rozgniewać, rozzłościć kogoś» Zeźliło go takie postępowanie. zeźlić się, pot. «wpaść w złość, rozgniewać się, rozzłościć się» Zeźlił się na kolegę … Słownik języka polskiego
