-
1 repugnant
adjectivewiderlich; abstoßendbe repugnant to somebody — jemandem widerlich sein
* * *re·pug·nant[rɪˈpʌgnənt]▪ to be \repugnant to sb jdm zuwider sein, jdn anwidernit is \repugnant for these essential services to rely on charity es ist skandalös, dass diese wichtigen Einrichtungen auf Almosen angewiesen sind\repugnant smell widerlicher Geruch* * *[rɪ'pʌgnənt]adjwiderlich, abstoßend; (stronger) ekelerregend* * *repugnant adj (adv repugnantly)1. widerlich, widerwärtig, zuwider(laufend), widerstrebend (to dat)3. besonders poet widerspenstig* * *adjectivewiderlich; abstoßend* * *adj.abstoßend adj.anstößig adj.widerlich adj. -
2 repugnant
( form) widerlich;to be \repugnant to sb jdm zuwider sein, jdn anwidern;it is \repugnant for these essential services to rely on charity es ist skandalös, dass diese wichtigen Einrichtungen auf Almosen angewiesen sind;\repugnant smell widerlicher Geruch -
3 répugnant
-
4 repugnant
< gen> ■ abstoßend -
5 ghê người
/Repugnant/ abstoßend, widerlichTừ điển Việt-Đức. Vietnamesisch-Deutsch Wörterbuch. > ghê người
-
6 repellent
adjective1) (repugnant) abstoßend2) (repelling)* * *[-ənt] 1. adjective(repulsive; causing dislike or disgust: repellent smell/behaviour.)2. noun(see insect repellent.)* * *re·pel·lent[rɪˈpelənt]I. n Insektenspray ntinsect/mosquito \repellent Insekten-/Mückenspray ntII. adj abstoßend, widerwärtigI find this idea \repellent diese Vorstellung ist mir zuwider* * *[rɪ'pelənt]1. adj1)to be repellent to sb —
2. n(= insect repellent) Insektenschutzmittel nt* * *A adj (adv repellently)1. (wasser- etc) abstoßend2. fig abstoßend, widerlich:be repellent to sb auf jemanden abstoßend wirkenB s1. TECH Imprägniermittel n* * *adjective1) (repugnant) abstoßend2) (repelling)* * *adj.widerlich adj. -
7 congruo
con-gruo, gruī, ere (con u. *gruo, verwandt mit ruo), zusammenlaufen, -treffen, -kommen, I) eig.: a) v. Lebl.: guttae in vas aquae converruntur et ibi inter se congruunt et unā confunduntur, Vitr.: Zenon congruere iudicat stellas et radios inter se committere, neigten sich zusammen, Sen.: u. so ut vicesimo anno ad metam eandem solis, unde orsi essent, dies congruerent, Liv. – b) v. leb. Wesen: arcem nata petit, quo iam manus horrida matrum congruerat, Val. Flacc. 2, 306; vgl. 6, 58. – II) übtr., zusammentreffen, a) der Zeit nach, α) zu gleicher Zeit eintreten, quoi tam subito tot congruerint commoda, Ter. eun. 1033. – unpers., forte congruerat (traf es sich zugleich), ut Clodii Macri et Fontei Capitonis caedes nuntiarentur, Tac. hist. 1, 7. – β) der Zeit nach mit etw. zusammentreffen, zusammenfallen, zutreffen, stimmen (Ggstz. discrepare), m. cum u. Abl. u. m. ad u. Akk., qui suos dies mensesque congruere volunt cum solis lunaeque ratione, Cic.: hoc tempus, quod ad solis modo cursum nec ad lunae congruere videbatur, Censor.: tempus, quo ipse eos sustulisset, ad id ipsum congruere, Liv.: si tempora non congruunt, Quint.: cum temporum ratio vix congruat, Suet.: quo magis in posterum ex Kal. Ian. novis temporum ratio congrueret, Suet. – b) der Beschaffenheit, dem Wesen, der Gesinnung usw. nach zusammen-, übereinstimmen, einem Ggstde.angemessen sein, entsprechen, mit ihm im Einklang stehen, harmonieren, α) v. Lebl. (Ggstz. discrepare, repugnare): res prout congruunt aut repugnant, Quint.: congruere artes honestas, Tac.: sensus nostri ut in pace semper, sic tum etiam in bello congruebant, Cic.: unpers., quemadmodum congruit (reimt es sich zusammen), ut simul et affirmes, te assiduis occupationibus impediri, et scripta nostra desideres? Plin. ep. 7, 2, 1. – m. cum u. Abl., sidera cum eius ipsius (caeli) motu congruere, mit dessen eigener Bewegung im Einklang standen, d.i. sich mitbewegten, Cic.: eius sermo cum tuis litteris valde congruit, Cic.: cum percunctatione factā (bei angestelltem Verhör) dicta cum factis congruerent, Liv.: verb. vehementer congruere et cohaerere cum causa, Cic. – m. Dat., oratio ita scripta, ut deorum videretur congruere sententiae, Nep.: ubi responsa haruspicum insidenti iam animo tacitae religioni congruerunt, Liv.: non omni causae nec auditori neque personae neque tempori congruere orationis unum genus, Cic.: unpers., Canidius timidius decessit quam professioni ei, quā semper usus erat, congruebat, Vell. 2, 87, 3. – m. inter se, zB. ut enim corporis temperatio, cum ea congruunt inter se, e quibus constamus, sanitas, sic animi dicitur, cum eius iudicia opinionesque concordant, Cic.: necesse est initia inter se et exitus congruant, Sen.: nullā parte corporis inter se non congruenti, Varr.: quod sermo inter omnes congruebat, Liv. – m. Adv., m. in od. ad u. Akk., ut iungantur (verba) quo congruant maxime, Quint.: omnium in unum congruerunt sententiae, Liv.: murium iecusculis fibrae ad numerum lunae in mense congruere dicuntur, Plin. – m. in u. Abl., in quo scelere... multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur, Cic. – β) v. Pers., deren Gemüt usw.: Latini linguā, moribus, armorum genere, institutis ante omnia militaribus congruentes, Liv.: omnes congruunt, Ter.: de re una solum dissident, de ceteris mirifice congruunt, Cic. – m. cum u. Abl., si aliquem nacti sumus, cuius cum moribus et natura congruamus, Cic. – m. Dat., animi corporis doloribus congruentes, die Schm. des K. mitempfindende (sympathisierende), Cic.: cuius (principis) abditis adhuc vitiis per avaritiam ac prodigentiam mire congruebat, Tac. – m. inter se, zB. illi inter se congruunt concorditer, Plaut.: ne nos inter nos congruere sentiant, Ter. – m. in u. Akk., Bruttii non societate magis Punica quam suopte ingenio congruentes in eum morem, diese Sitte annehmend, Liv.
-
8 abomination
abɔminasjɔ̃fAbscheulichkeit f, Widerwärtigkeit f, Scheußlichkeit fabominationabomination [abɔminasjõ]1 (dégoût) Abscheu masculin o féminin; Beispiel: avoir quelqu'un/quelque chose en abomination jdn/etwas verabscheuen -
9 infect
-
10 congruo
con-gruo, gruī, ere (con u. *gruo, verwandt mit ruo), zusammenlaufen, -treffen, -kommen, I) eig.: a) v. Lebl.: guttae in vas aquae converruntur et ibi inter se congruunt et unā confunduntur, Vitr.: Zenon congruere iudicat stellas et radios inter se committere, neigten sich zusammen, Sen.: u. so ut vicesimo anno ad metam eandem solis, unde orsi essent, dies congruerent, Liv. – b) v. leb. Wesen: arcem nata petit, quo iam manus horrida matrum congruerat, Val. Flacc. 2, 306; vgl. 6, 58. – II) übtr., zusammentreffen, a) der Zeit nach, α) zu gleicher Zeit eintreten, quoi tam subito tot congruerint commoda, Ter. eun. 1033. – unpers., forte congruerat (traf es sich zugleich), ut Clodii Macri et Fontei Capitonis caedes nuntiarentur, Tac. hist. 1, 7. – β) der Zeit nach mit etw. zusammentreffen, zusammenfallen, zutreffen, stimmen (Ggstz. discrepare), m. cum u. Abl. u. m. ad u. Akk., qui suos dies mensesque congruere volunt cum solis lunaeque ratione, Cic.: hoc tempus, quod ad solis modo cursum nec ad lunae congruere videbatur, Censor.: tempus, quo ipse eos sustulisset, ad id ipsum congruere, Liv.: si tempora non congruunt, Quint.: cum temporum ratio vix congruat, Suet.: quo magis in posterum ex Kal. Ian. novis temporum ratio congrueret, Suet. – b) der Beschaffenheit, dem Wesen, der Gesinnung usw. nach zusammen-, übereinstimmen, einem Ggstde.————angemessen sein, entsprechen, mit ihm im Einklang stehen, harmonieren, α) v. Lebl. (Ggstz. discrepare, repugnare): res prout congruunt aut repugnant, Quint.: congruere artes honestas, Tac.: sensus nostri ut in pace semper, sic tum etiam in bello congruebant, Cic.: unpers., quemadmodum congruit (reimt es sich zusammen), ut simul et affirmes, te assiduis occupationibus impediri, et scripta nostra desideres? Plin. ep. 7, 2, 1. – m. cum u. Abl., sidera cum eius ipsius (caeli) motu congruere, mit dessen eigener Bewegung im Einklang standen, d.i. sich mitbewegten, Cic.: eius sermo cum tuis litteris valde congruit, Cic.: cum percunctatione factā (bei angestelltem Verhör) dicta cum factis congruerent, Liv.: verb. vehementer congruere et cohaerere cum causa, Cic. – m. Dat., oratio ita scripta, ut deorum videretur congruere sententiae, Nep.: ubi responsa haruspicum insidenti iam animo tacitae religioni congruerunt, Liv.: non omni causae nec auditori neque personae neque tempori congruere orationis unum genus, Cic.: unpers., Canidius timidius decessit quam professioni ei, quā semper usus erat, congruebat, Vell. 2, 87, 3. – m. inter se, zB. ut enim corporis temperatio, cum ea congruunt inter se, e quibus constamus, sanitas, sic animi dicitur, cum eius iudicia opinionesque concordant, Cic.: necesse est initia inter se et exitus congruant, Sen.: nullā parte corporis inter se non con-————gruenti, Varr.: quod sermo inter omnes congruebat, Liv. – m. Adv., m. in od. ad u. Akk., ut iungantur (verba) quo congruant maxime, Quint.: omnium in unum congruerunt sententiae, Liv.: murium iecusculis fibrae ad numerum lunae in mense congruere dicuntur, Plin. – m. in u. Abl., in quo scelere... multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur, Cic. – β) v. Pers., deren Gemüt usw.: Latini linguā, moribus, armorum genere, institutis ante omnia militaribus congruentes, Liv.: omnes congruunt, Ter.: de re una solum dissident, de ceteris mirifice congruunt, Cic. – m. cum u. Abl., si aliquem nacti sumus, cuius cum moribus et natura congruamus, Cic. – m. Dat., animi corporis doloribus congruentes, die Schm. des K. mitempfindende (sympathisierende), Cic.: cuius (principis) abditis adhuc vitiis per avaritiam ac prodigentiam mire congruebat, Tac. – m. inter se, zB. illi inter se congruunt concorditer, Plaut.: ne nos inter nos congruere sentiant, Ter. – m. in u. Akk., Bruttii non societate magis Punica quam suopte ingenio congruentes in eum morem, diese Sitte annehmend, Liv. -
11 noxious
adjective* * *nox·ious[ˈnɒkʃəs, AM ˈnɑ:k-]2. (unpleasant) übel\noxious smell übler Geruch* * *['nɒkʃəs]adj1) (= harmful) schädlich; (= toxic) fumes, gas, substance giftig* * *a) verderblichb) ungesund (to für):noxious substances CHEM Schadstoffe* * *adjective* * *adj.schädlich adj.verderblich adj. -
12 ellenszenves
(DE) unsympathisch; widerlich; widerwärtig; zuwider; (EN) antipathetic; antipathic; disagreeable; dislikable; distasteful; effing; obnoxious; repugnant; repulsive; sickening; sodding; ungrateful; unlikeable; unlovely; unprepossessing; unsympathetic -
13 következetlen
(DE) inkonsequent; (EN) inconsecutive; inconsequent; inconsequential; self-repugnant; unsteadfast -
14 visszataszító
(DE) abstoßend; fratzenhaft; widerwärtig; zuwider; abominabel; (EN) abominable; appalling; beastly; distasteful; forbidding; foul; hideous; loathly; obnoxious; offensive; rank; rebarbative; repellent; repelling; repugnant; repulsive; revolting; sickening
См. также в других словарях:
répugnant — répugnant, ante [ repyɲɑ̃, ɑ̃t ] adj. • XVIIe; 1213 « contraire, contradictoire »; de répugner 1 ♦ Qui inspire de la répugnance physique. Taudis d une saleté répugnante. ⇒ dégoûtant. « Mouillé par les baisers et les pleurs répugnants, il… … Encyclopédie Universelle
repugnant — REPUGNÁNT, Ă, repugnanţi, te, adj. (livr.) Care inspiră repulsie, care provoacă silă; respingător. – Din fr. répugnant. Trimis de ana zecheru, 13.09.2007. Sursa: DEX 98 Repugnant ≠ ademenitor, seducător, tentant Trimis de siveco, 03.08.2004.… … Dicționar Român
repugnant — re·pug·nant /ri pəg nənt/ adj: characterized by contradiction and irreconcilability the arbitrator s decision was not repugnant to the Act M. A. Kelly Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996 … Law dictionary
repugnant — 1 Repugnant, repellent, abhorrent, distasteful, obnoxious, invidious are comparable when they mean so alien or unlikable as to arouse antagonism and aversion. Repugnant is applied to something so incompatible with one s ideas, principles, or… … New Dictionary of Synonyms
Repugnant — Re*pug nant ( nant), a. [F. r[ e]pugnant, or L. repugnans, antis, p. pr. of repugnare. See {Repugn}.] Disposed to fight against; hostile; at war with; being at variance; contrary; inconsistent; refractory; disobedient; also, distasteful in a high … The Collaborative International Dictionary of English
Repugnant — Repugnant … Deutsch Wikipedia
repugnant — [ri pug′nənt] adj. [ME < MFr < L repugnans: see REPUGNANCE] 1. contradictory; inconsistent [actions repugnant to his words] 2. offering resistance; opposed; antagonistic [repugnant forces] 3. causing repugnance; distasteful; offensive;… … English World dictionary
répugnant — répugnant, ante (ré pu gnan, gnan t ) adj. 1° Contraire, opposé. • Choses qui sont répugnantes à la raison, DESC. Diopt. 4. 2° Mal disposé. • S ils s y trouvent répugnants [à aimer Dieu], s ils n y ont aucune pente, PASC. Syst. des philos … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
repugnant — late 14c., from L. repugnantem (nom. repugnans), prp. of repugnare to resist, from re back + pugnare to fight (see PUGNACIOUS (Cf. pugnacious)) … Etymology dictionary
repugnant — [adj] bad, obnoxious; hostile abhorrent, abominable, adverse, against, alien, antagonistic, antipathetic, averse, conflicting, contradictory, counter, creepy*, different, disagreeable, disgusting, distasteful, extraneous, extrinsic, foreign, foul … New thesaurus
repugnant — ► ADJECTIVE ▪ extremely distasteful; unacceptable … English terms dictionary