Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

(repugnant)

  • 1 repugnant

    adjective
    widerlich; abstoßend

    be repugnant to somebody — jemandem widerlich sein

    * * *
    re·pug·nant
    [rɪˈpʌgnənt]
    adj ( form) widerlich
    to be \repugnant to sb jdm zuwider sein, jdn anwidern
    it is \repugnant for these essential services to rely on charity es ist skandalös, dass diese wichtigen Einrichtungen auf Almosen angewiesen sind
    \repugnant behaviour [or AM behavior] abstoßendes Verhalten
    \repugnant smell widerlicher Geruch
    * * *
    [rɪ'pʌgnənt]
    adj
    widerlich, abstoßend; (stronger) ekelerregend
    * * *
    repugnant adj (adv repugnantly)
    1. widerlich, widerwärtig, zuwider(laufend), widerstrebend (to dat)
    2. (to, with) widersprechend (dat), im Widerspruch stehend (zu), unvereinbar (mit)
    3. besonders poet widerspenstig
    * * *
    adjective
    widerlich; abstoßend
    * * *
    adj.
    abstoßend adj.
    anstößig adj.
    widerlich adj.

    English-german dictionary > repugnant

  • 2 repugnant

    re·pug·nant [rɪʼpʌgnənt] adj
    ( form) widerlich;
    to be \repugnant to sb jdm zuwider sein, jdn anwidern;
    it is \repugnant for these essential services to rely on charity es ist skandalös, dass diese wichtigen Einrichtungen auf Almosen angewiesen sind;
    \repugnant behaviour [or (Am) behavior] abstoßendes Verhalten;
    \repugnant smell widerlicher Geruch

    English-German students dictionary > repugnant

  • 3 répugnant

    ʀepyɲɑ̃
    adj
    répugnant
    répugnant (e) [ʀepyɲã, ãt]
    widerlich; Beispiel: d'une laideur répugnante abstoßend hässlich

    Dictionnaire Français-Allemand > répugnant

  • 4 repugnant

    < gen> ■ abstoßend

    English-german technical dictionary > repugnant

  • 5 ghê người

    /Repugnant/ abstoßend, widerlich

    Từ điển Việt-Đức. Vietnamesisch-Deutsch Wörterbuch. > ghê người

  • 6 repellent

    adjective
    1) (repugnant) abstoßend
    * * *
    [-ənt] 1. adjective
    (repulsive; causing dislike or disgust: repellent smell/behaviour.)
    2. noun
    (see insect repellent.)
    * * *
    re·pel·lent
    [rɪˈpelənt]
    I. n Insektenspray nt
    insect/mosquito \repellent Insekten-/Mückenspray nt
    II. adj abstoßend, widerwärtig
    I find this idea \repellent diese Vorstellung ist mir zuwider
    * * *
    [rɪ'pelənt]
    1. adj
    1)
    2) (= disgusting) abstoßend; sight widerlich, abstoßend; smell ekelerregend, widerlich

    to be repellent to sb —

    2. n
    (= insect repellent) Insektenschutzmittel nt
    * * *
    A adj (adv repellently)
    1. (wasser- etc) abstoßend
    2. fig abstoßend, widerlich:
    be repellent to sb auf jemanden abstoßend wirken
    B s
    1. TECH Imprägniermittel n
    2. (besonders Insekten) Abwehrmittel n
    * * *
    adjective
    1) (repugnant) abstoßend
    * * *
    adj.
    widerlich adj.

    English-german dictionary > repellent

  • 7 congruo

    con-gruo, gruī, ere (con u. *gruo, verwandt mit ruo), zusammenlaufen, -treffen, -kommen, I) eig.: a) v. Lebl.: guttae in vas aquae converruntur et ibi inter se congruunt et unā confunduntur, Vitr.: Zenon congruere iudicat stellas et radios inter se committere, neigten sich zusammen, Sen.: u. so ut vicesimo anno ad metam eandem solis, unde orsi essent, dies congruerent, Liv. – b) v. leb. Wesen: arcem nata petit, quo iam manus horrida matrum congruerat, Val. Flacc. 2, 306; vgl. 6, 58. – II) übtr., zusammentreffen, a) der Zeit nach, α) zu gleicher Zeit eintreten, quoi tam subito tot congruerint commoda, Ter. eun. 1033. – unpers., forte congruerat (traf es sich zugleich), ut Clodii Macri et Fontei Capitonis caedes nuntiarentur, Tac. hist. 1, 7. – β) der Zeit nach mit etw. zusammentreffen, zusammenfallen, zutreffen, stimmen (Ggstz. discrepare), m. cum u. Abl. u. m. ad u. Akk., qui suos dies mensesque congruere volunt cum solis lunaeque ratione, Cic.: hoc tempus, quod ad solis modo cursum nec ad lunae congruere videbatur, Censor.: tempus, quo ipse eos sustulisset, ad id ipsum congruere, Liv.: si tempora non congruunt, Quint.: cum temporum ratio vix congruat, Suet.: quo magis in posterum ex Kal. Ian. novis temporum ratio congrueret, Suet. – b) der Beschaffenheit, dem Wesen, der Gesinnung usw. nach zusammen-, übereinstimmen, einem Ggstde.angemessen sein, entsprechen, mit ihm im Einklang stehen, harmonieren, α) v. Lebl. (Ggstz. discrepare, repugnare): res prout congruunt aut repugnant, Quint.: congruere artes honestas, Tac.: sensus nostri ut in pace semper, sic tum etiam in bello congruebant, Cic.: unpers., quemadmodum congruit (reimt es sich zusammen), ut simul et affirmes, te assiduis occupationibus impediri, et scripta nostra desideres? Plin. ep. 7, 2, 1. – m. cum u. Abl., sidera cum eius ipsius (caeli) motu congruere, mit dessen eigener Bewegung im Einklang standen, d.i. sich mitbewegten, Cic.: eius sermo cum tuis litteris valde congruit, Cic.: cum percunctatione factā (bei angestelltem Verhör) dicta cum factis congruerent, Liv.: verb. vehementer congruere et cohaerere cum causa, Cic. – m. Dat., oratio ita scripta, ut deorum videretur congruere sententiae, Nep.: ubi responsa haruspicum insidenti iam animo tacitae religioni congruerunt, Liv.: non omni causae nec auditori neque personae neque tempori congruere orationis unum genus, Cic.: unpers., Canidius timidius decessit quam professioni ei, quā semper usus erat, congruebat, Vell. 2, 87, 3. – m. inter se, zB. ut enim corporis temperatio, cum ea congruunt inter se, e quibus constamus, sanitas, sic animi dicitur, cum eius iudicia opinionesque concordant, Cic.: necesse est initia inter se et exitus congruant, Sen.: nullā parte corporis inter se non congruenti, Varr.: quod sermo inter omnes congruebat, Liv. – m. Adv., m. in od. ad u. Akk., ut iungantur (verba) quo congruant maxime, Quint.: omnium in unum congruerunt sententiae, Liv.: murium iecusculis fibrae ad numerum lunae in mense congruere dicuntur, Plin. – m. in u. Abl., in quo scelere... multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur, Cic. – β) v. Pers., deren Gemüt usw.: Latini linguā, moribus, armorum genere, institutis ante omnia militaribus congruentes, Liv.: omnes congruunt, Ter.: de re una solum dissident, de ceteris mirifice congruunt, Cic. – m. cum u. Abl., si aliquem nacti sumus, cuius cum moribus et natura congruamus, Cic. – m. Dat., animi corporis doloribus congruentes, die Schm. des K. mitempfindende (sympathisierende), Cic.: cuius (principis) abditis adhuc vitiis per avaritiam ac prodigentiam mire congruebat, Tac. – m. inter se, zB. illi inter se congruunt concorditer, Plaut.: ne nos inter nos congruere sentiant, Ter. – m. in u. Akk., Bruttii non societate magis Punica quam suopte ingenio congruentes in eum morem, diese Sitte annehmend, Liv.

    lateinisch-deutsches > congruo

  • 8 abomination

    abɔminasjɔ̃
    f
    Abscheulichkeit f, Widerwärtigkeit f, Scheußlichkeit f
    abomination
    abomination [abɔminasjõ]
    1 (dégoût) Abscheu masculin o féminin; Beispiel: avoir quelqu'un/quelque chose en abomination jdn/etwas verabscheuen

    Dictionnaire Français-Allemand > abomination

  • 9 infect

    ɛ̃fɛkt
    adj
    1) faulig, Ekel erregend, widerlich
    2) ( personne) widerlich, abstoßend, ekelhaft
    infect
    infect (e) [ɛ̃fεkt]
    1 (répugnant) widerlich; nourriture ekelhaft; lieu, logement übel
    2 ( familier: ignoble) gemein

    Dictionnaire Français-Allemand > infect

  • 10 congruo

    con-gruo, gruī, ere (con u. *gruo, verwandt mit ruo), zusammenlaufen, -treffen, -kommen, I) eig.: a) v. Lebl.: guttae in vas aquae converruntur et ibi inter se congruunt et unā confunduntur, Vitr.: Zenon congruere iudicat stellas et radios inter se committere, neigten sich zusammen, Sen.: u. so ut vicesimo anno ad metam eandem solis, unde orsi essent, dies congruerent, Liv. – b) v. leb. Wesen: arcem nata petit, quo iam manus horrida matrum congruerat, Val. Flacc. 2, 306; vgl. 6, 58. – II) übtr., zusammentreffen, a) der Zeit nach, α) zu gleicher Zeit eintreten, quoi tam subito tot congruerint commoda, Ter. eun. 1033. – unpers., forte congruerat (traf es sich zugleich), ut Clodii Macri et Fontei Capitonis caedes nuntiarentur, Tac. hist. 1, 7. – β) der Zeit nach mit etw. zusammentreffen, zusammenfallen, zutreffen, stimmen (Ggstz. discrepare), m. cum u. Abl. u. m. ad u. Akk., qui suos dies mensesque congruere volunt cum solis lunaeque ratione, Cic.: hoc tempus, quod ad solis modo cursum nec ad lunae congruere videbatur, Censor.: tempus, quo ipse eos sustulisset, ad id ipsum congruere, Liv.: si tempora non congruunt, Quint.: cum temporum ratio vix congruat, Suet.: quo magis in posterum ex Kal. Ian. novis temporum ratio congrueret, Suet. – b) der Beschaffenheit, dem Wesen, der Gesinnung usw. nach zusammen-, übereinstimmen, einem Ggstde.
    ————
    angemessen sein, entsprechen, mit ihm im Einklang stehen, harmonieren, α) v. Lebl. (Ggstz. discrepare, repugnare): res prout congruunt aut repugnant, Quint.: congruere artes honestas, Tac.: sensus nostri ut in pace semper, sic tum etiam in bello congruebant, Cic.: unpers., quemadmodum congruit (reimt es sich zusammen), ut simul et affirmes, te assiduis occupationibus impediri, et scripta nostra desideres? Plin. ep. 7, 2, 1. – m. cum u. Abl., sidera cum eius ipsius (caeli) motu congruere, mit dessen eigener Bewegung im Einklang standen, d.i. sich mitbewegten, Cic.: eius sermo cum tuis litteris valde congruit, Cic.: cum percunctatione factā (bei angestelltem Verhör) dicta cum factis congruerent, Liv.: verb. vehementer congruere et cohaerere cum causa, Cic. – m. Dat., oratio ita scripta, ut deorum videretur congruere sententiae, Nep.: ubi responsa haruspicum insidenti iam animo tacitae religioni congruerunt, Liv.: non omni causae nec auditori neque personae neque tempori congruere orationis unum genus, Cic.: unpers., Canidius timidius decessit quam professioni ei, quā semper usus erat, congruebat, Vell. 2, 87, 3. – m. inter se, zB. ut enim corporis temperatio, cum ea congruunt inter se, e quibus constamus, sanitas, sic animi dicitur, cum eius iudicia opinionesque concordant, Cic.: necesse est initia inter se et exitus congruant, Sen.: nullā parte corporis inter se non con-
    ————
    gruenti, Varr.: quod sermo inter omnes congruebat, Liv. – m. Adv., m. in od. ad u. Akk., ut iungantur (verba) quo congruant maxime, Quint.: omnium in unum congruerunt sententiae, Liv.: murium iecusculis fibrae ad numerum lunae in mense congruere dicuntur, Plin. – m. in u. Abl., in quo scelere... multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur, Cic. – β) v. Pers., deren Gemüt usw.: Latini linguā, moribus, armorum genere, institutis ante omnia militaribus congruentes, Liv.: omnes congruunt, Ter.: de re una solum dissident, de ceteris mirifice congruunt, Cic. – m. cum u. Abl., si aliquem nacti sumus, cuius cum moribus et natura congruamus, Cic. – m. Dat., animi corporis doloribus congruentes, die Schm. des K. mitempfindende (sympathisierende), Cic.: cuius (principis) abditis adhuc vitiis per avaritiam ac prodigentiam mire congruebat, Tac. – m. inter se, zB. illi inter se congruunt concorditer, Plaut.: ne nos inter nos congruere sentiant, Ter. – m. in u. Akk., Bruttii non societate magis Punica quam suopte ingenio congruentes in eum morem, diese Sitte annehmend, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > congruo

  • 11 noxious

    adjective
    * * *
    nox·ious
    [ˈnɒkʃəs, AM ˈnɑ:k-]
    adj ( form)
    1. (harmful) schädlich; (toxic) smoke, chemicals, fumes giftig
    2. (unpleasant) übel
    \noxious smell übler Geruch
    * * *
    ['nɒkʃəs]
    adj
    1) (= harmful) schädlich; (= toxic) fumes, gas, substance giftig
    2) (= repugnant) smell, habit übel; attitude widerlich
    * * *
    noxious [ˈnɒkʃəs; US ˈnɑ-] adj (adv noxiously) schädlich:
    a) verderblich
    b) ungesund (to für):
    noxious substances CHEM Schadstoffe
    * * *
    adjective
    * * *
    adj.
    schädlich adj.
    verderblich adj.

    English-german dictionary > noxious

  • 12 ellenszenves

    (DE) unsympathisch; widerlich; widerwärtig; zuwider; (EN) antipathetic; antipathic; disagreeable; dislikable; distasteful; effing; obnoxious; repugnant; repulsive; sickening; sodding; ungrateful; unlikeable; unlovely; unprepossessing; unsympathetic

    Magyar-német-angol szótár > ellenszenves

  • 13 következetlen

    (DE) inkonsequent; (EN) inconsecutive; inconsequent; inconsequential; self-repugnant; unsteadfast

    Magyar-német-angol szótár > következetlen

  • 14 visszataszító

    (DE) abstoßend; fratzenhaft; widerwärtig; zuwider; abominabel; (EN) abominable; appalling; beastly; distasteful; forbidding; foul; hideous; loathly; obnoxious; offensive; rank; rebarbative; repellent; repelling; repugnant; repulsive; revolting; sickening

    Magyar-német-angol szótár > visszataszító

См. также в других словарях:

  • répugnant — répugnant, ante [ repyɲɑ̃, ɑ̃t ] adj. • XVIIe; 1213 « contraire, contradictoire »; de répugner 1 ♦ Qui inspire de la répugnance physique. Taudis d une saleté répugnante. ⇒ dégoûtant. « Mouillé par les baisers et les pleurs répugnants, il… …   Encyclopédie Universelle

  • repugnant — REPUGNÁNT, Ă, repugnanţi, te, adj. (livr.) Care inspiră repulsie, care provoacă silă; respingător. – Din fr. répugnant. Trimis de ana zecheru, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  Repugnant ≠ ademenitor, seducător, tentant Trimis de siveco, 03.08.2004.… …   Dicționar Român

  • repugnant — re·pug·nant /ri pəg nənt/ adj: characterized by contradiction and irreconcilability the arbitrator s decision was not repugnant to the Act M. A. Kelly Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996 …   Law dictionary

  • repugnant — 1 Repugnant, repellent, abhorrent, distasteful, obnoxious, invidious are comparable when they mean so alien or unlikable as to arouse antagonism and aversion. Repugnant is applied to something so incompatible with one s ideas, principles, or… …   New Dictionary of Synonyms

  • Repugnant — Re*pug nant ( nant), a. [F. r[ e]pugnant, or L. repugnans, antis, p. pr. of repugnare. See {Repugn}.] Disposed to fight against; hostile; at war with; being at variance; contrary; inconsistent; refractory; disobedient; also, distasteful in a high …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Repugnant — Repugnant …   Deutsch Wikipedia

  • repugnant — [ri pug′nənt] adj. [ME < MFr < L repugnans: see REPUGNANCE] 1. contradictory; inconsistent [actions repugnant to his words] 2. offering resistance; opposed; antagonistic [repugnant forces] 3. causing repugnance; distasteful; offensive;… …   English World dictionary

  • répugnant — répugnant, ante (ré pu gnan, gnan t ) adj. 1°   Contraire, opposé. •   Choses qui sont répugnantes à la raison, DESC. Diopt. 4. 2°   Mal disposé. •   S ils s y trouvent répugnants [à aimer Dieu], s ils n y ont aucune pente, PASC. Syst. des philos …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • repugnant — late 14c., from L. repugnantem (nom. repugnans), prp. of repugnare to resist, from re back + pugnare to fight (see PUGNACIOUS (Cf. pugnacious)) …   Etymology dictionary

  • repugnant — [adj] bad, obnoxious; hostile abhorrent, abominable, adverse, against, alien, antagonistic, antipathetic, averse, conflicting, contradictory, counter, creepy*, different, disagreeable, disgusting, distasteful, extraneous, extrinsic, foreign, foul …   New thesaurus

  • repugnant — ► ADJECTIVE ▪ extremely distasteful; unacceptable …   English terms dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»