Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

(pluma+etc)

  • 81 elevo

    ē-levo, āvī, ātum, āre, in die Höhe heben, emporheben, aufheben, I) eig.: A) im allg.: summam contabulationem, Caes.: lumbos in altum, Apul.: oculos, erheben, Vulg.: poet., elevat hunc pluma, macht zu einem Vogel, Claud.: fuit staturā elevatā decorus, gerade aufgerichteter, Capit. Anton. Pius 13, 1. – B) prägn., aufhebend wegnehmen, fructum, einsammeln, Col. 3, 21, 5: poet., meas elevat aura preces, führt meine W. fort (= meine Wünsche werden zunichte, sind vergeblich), Prop. 1, 8, 12. – II) übtr.: A) einer geistigen Beschwerde die Kraft nehmen, sie mindern, nihil est, quod tam obtundat elevetque aegritudinem, quam etc., Cic. Tusc. 3, 34. – B) etwas od. jmd. der Kraft, der Geltung, dem Ansehen nach vermindern, a) im üblen Sinne, entkräften, schwächen, verkleinern, herabsetzen, obiectum ab adversario, Cic.: alcis auctoritatem, Abbruch tun, Liv.: sortem, die Erfüllung des Orakels vereiteln, Lact. – adversarium, Cic.: elevabatur index indiciumque, verloren an Glaubwürdigkeit, Liv. – bes. mit Worten (Ggstz. extollere verbis u. bl. extollere), elev. verbis quaedam, Quint.: u. bl. el. res gestas, Liv.: el. Etruscos, Liv. – b) im guten Sinne, einer Sache den Stachel nehmen, sie mildern, im mildern Lichte darstellen, suspiciones offensionesque, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > elevo

  • 82 maestus

    maestus ( moest-), a, um, adj. [maereo, q. v.], full of sadness, sad, sorrowful, afflicted, dejected, melancholy (class.).
    I.
    Lit.:

    quid vos maestos tam tristesque esse conspicor?

    Plaut. Bacch. 4, 4, 18:

    id misera maestast, sibi eorum evenisse inopiam,

    id. Rud. 2, 3, 67; Cic. Div. 1, 28, 59:

    cum immolanda Iphigenia tristis Calchas esset, maestior Ulixes, etc.,

    id. Or. 22, 74:

    maestus ac sordidatus senex,

    id. de Or. 2, 47, 195; id. Fam. 4, 6, 2:

    maestus ac sollicitus,

    Hor. S. 1, 2, 3:

    maestissimus Hector,

    Verg. A. 2, 270.—Of inanim. and abstr. things:

    maesto et conturbato vultu,

    Auct. Her. 3, 15, 27:

    maesta ac lugentia castra,

    Just. 18, 7:

    maestam attonitamque videre urbem,

    Juv. 11, 199:

    maesta manus,

    Ov. F. 4, 454:

    horrida pro maestis lanietur pluma capillis,

    id. Am. 2, 6, 5:

    comae,

    id. F. 4, 854:

    collum,

    id. Tr. 3, 5, 15:

    timor,

    Verg. A. 1, 202.— Poet., with inf.:

    animam maestam teneri,

    Stat. Th. 10. 775.—
    II.
    Transf. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Like tristis, gloomy, severe by nature:

    ille neci maestum mittit Oniten,

    Verg. A. 12, 514 (naturaliter tristem, severum, quem Graeci skuthrôpon dicunt agelaston, Serv.):

    tacitā maestissimus irā,

    Val. Fl. 5, 568:

    oratores maesti et inculti,

    gloomy, Tac. Or. 24.—
    B.
    In gen., connected with mourning; containing, causing, or showing sadness; sad, unhappy, unlucky:

    vestis,

    a mourning garment, Prop. 3, 4 (4, 5), 13:

    tubae,

    id. 4 (5), 11, 9:

    funera,

    Ov. F. 6, 660; cf.:

    ossa parentis Condidimus terrā maestasque sacravimus aras,

    Verg. A. 5, 48:

    a laevā maesta volavit avis,

    the bird of ill omen, Ov. Ib. 128: venter, exhausted with hunger, Lucil. ap. Non. 350, 33 (enectus fame, Non.).—Hence, adv., in two forms.
    * A.
    maestē, with sadness, saaly, sorrowfully:

    maeste, hilariter,

    Auct. Her. 3, 14, 24.—
    * B.
    maestĭter, in a way to indicate sorrow:

    maestiter vestitae,

    Plaut. Rud. 1, 5, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > maestus

  • 83 mico

    mĭco, ŭi ( pf. subj. micaverit, Sol. 53), 1, v. n. [Sanscr. mish-, to wink], to move quickly to and fro, to have a vibrating or tremulous motion, to quiver, shake, tremble, e. g. of the pulse; to beat, palpitate; to spring forth, of fountains; of the tremulous rays of the stars, to twinkle, sparkle, glitter, gleam, flash (class.).
    I.
    In gen.:

    venae et arteriae micare non desinunt,

    Cic. N. D. 2, 9, 24:

    linguis micat ore trisulcis,

    Verg. G. 3, 439:

    gladii,

    Liv. 6, 12, 9:

    corque timore micat,

    beats, palpitates, Ov. F. 3, 36:

    nec audissem corde micante tubam,

    for the beating, Prop. 1, 10, 12:

    metu micuere sinus,

    Ov. H. 1, 45:

    et modo cervicem, modo crura micantia captat,

    id. M. 9, 37:

    noctuarum genus, quibus pluma aurium modo micat,

    Plin. 29, 6, 38, § 117: semianimesque micant (culi (of a head cut off), twitch, Enn. ap. Serv. Verg. A. 10, 396 (Ann. v. 463 Vahl.):

    digiti (of a hand cut off),

    Verg. A. 10, 396:

    auribus (of a horse),

    id. G. 3, 84:

    micuere fontes,

    spring forth, Luc. 4, 300:

    citatus vulnere angusto micat (cruor),

    Sen. Oedip. 345:

    fulmina etiam sic undique micabant, ut peti viderentur corpora,

    flashed in every direction, Liv. 40, 58, 5:

    inter horrendos fragores micare ignes,

    id. 21, 58, 5:

    tum micent gladii,

    id. 6, 12, 9:

    eo ferocior inlatus hostis urgere scutis, micare gladiis,

    id. 4, 37, 10.—
    II.
    In partic.
    A.
    To raise suddenly some of the fingers and let another instantly guess their number, which was practised both as a game of chance (called in Italy mora) and as a mode of deciding doubtful matters:

    micare est sortiri digitis,

    Non. 347, 27: micandum erit cum Graeco, utrum... an, Varr. ap. Non. 347, 30:

    quid enim sors est? item propemodum, quod micare, quod talos jacere,

    Cic. Div. 2, 41, 85:

    quasi sorte, aut micando,

    id. Off. 3, 23, 90:

    patrem et filium pro vita rogantes sortiri vel micare jussisse,

    Suet. Aug. 13.—Prov.:

    dignus est, quicum in tenebris mices, said of a thoroughly honest man, since it would be easy to cheat in the dark,

    Cic. Off. 3, 19, 77:

    cum quo audacter posses in tenebris micare,

    Petr. 44.—Also in contracts: RATIO DOCVIT, CONSVETVDINE MICANDI SVMMOTA, SVB EXAGIO POTIVS PECORA VENDERE, QVAM DIGITIS CONCLVDENTIBVS TRADERE, Edict. in Inscr. Orell. 3166.—
    B.
    Poet. of the brilliancy of the stars, of the eyes, etc., to flash, gleam, beam, shine, be bright:

    micat inter omnes Julium sidus,

    Hor. C. 1, 12, 46:

    micat ignibus aether,

    Verg. A. 1, 90. oculis micat ignis, fire flashes from his eyes, id. ib. 12, 102:

    ex oculis micat acrius ardor,

    Lucr. 3, 289:

    micant ardorem orbes luminis,

    Verg. Cul. 220:

    genitor circum caput omne micantes Deposuit radios,

    Ov. M. 2, 40:

    celeri micuerunt nubila flamma,

    id. Tr. 1, 2, 45.—Hence, mĭcans, antis, P. a., twinkling, sparkling, glittering, gleaming, flashing, glowing:

    stella micans radiis Arcturus, Cic. Div. Poët. 2, 42, 110: micantes stellae,

    Ov. M. 7, 100; Vulg. Job, 38, 31:

    oculos circumtulit igne micantes,

    Ov. M. 15, 674:

    vultus,

    Liv. 6, 13.— Comp.:

    radius sole micantior,

    Prud. Cath. 5, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > mico

  • 84 moestua

    maestus ( moest-), a, um, adj. [maereo, q. v.], full of sadness, sad, sorrowful, afflicted, dejected, melancholy (class.).
    I.
    Lit.:

    quid vos maestos tam tristesque esse conspicor?

    Plaut. Bacch. 4, 4, 18:

    id misera maestast, sibi eorum evenisse inopiam,

    id. Rud. 2, 3, 67; Cic. Div. 1, 28, 59:

    cum immolanda Iphigenia tristis Calchas esset, maestior Ulixes, etc.,

    id. Or. 22, 74:

    maestus ac sordidatus senex,

    id. de Or. 2, 47, 195; id. Fam. 4, 6, 2:

    maestus ac sollicitus,

    Hor. S. 1, 2, 3:

    maestissimus Hector,

    Verg. A. 2, 270.—Of inanim. and abstr. things:

    maesto et conturbato vultu,

    Auct. Her. 3, 15, 27:

    maesta ac lugentia castra,

    Just. 18, 7:

    maestam attonitamque videre urbem,

    Juv. 11, 199:

    maesta manus,

    Ov. F. 4, 454:

    horrida pro maestis lanietur pluma capillis,

    id. Am. 2, 6, 5:

    comae,

    id. F. 4, 854:

    collum,

    id. Tr. 3, 5, 15:

    timor,

    Verg. A. 1, 202.— Poet., with inf.:

    animam maestam teneri,

    Stat. Th. 10. 775.—
    II.
    Transf. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Like tristis, gloomy, severe by nature:

    ille neci maestum mittit Oniten,

    Verg. A. 12, 514 (naturaliter tristem, severum, quem Graeci skuthrôpon dicunt agelaston, Serv.):

    tacitā maestissimus irā,

    Val. Fl. 5, 568:

    oratores maesti et inculti,

    gloomy, Tac. Or. 24.—
    B.
    In gen., connected with mourning; containing, causing, or showing sadness; sad, unhappy, unlucky:

    vestis,

    a mourning garment, Prop. 3, 4 (4, 5), 13:

    tubae,

    id. 4 (5), 11, 9:

    funera,

    Ov. F. 6, 660; cf.:

    ossa parentis Condidimus terrā maestasque sacravimus aras,

    Verg. A. 5, 48:

    a laevā maesta volavit avis,

    the bird of ill omen, Ov. Ib. 128: venter, exhausted with hunger, Lucil. ap. Non. 350, 33 (enectus fame, Non.).—Hence, adv., in two forms.
    * A.
    maestē, with sadness, saaly, sorrowfully:

    maeste, hilariter,

    Auct. Her. 3, 14, 24.—
    * B.
    maestĭter, in a way to indicate sorrow:

    maestiter vestitae,

    Plaut. Rud. 1, 5, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > moestua

  • 85 nidor

    nīdor, ōris, m. [cf. Gr. knissa for knidia], a vapor, steam, smell, from any thing boiled, roasted, burned, etc.:

    nidoris odores, Lucr 6, 987: galbaneus,

    Verg. G. 3, 415:

    pinguescant madidi laeto nidore Penates,

    Mart. 7, 27, 5; Plin. 24, 15, 85, § 135:

    nocturnumque recens exstinctum lumen ubi acri Nidore offendit nares,

    Lucr. 6, 792:

    ganearum nidor atque fumus,

    Cic. Pis. 6, 13:

    foedus quidam nidor ex adustā plumā,

    Liv. 38, 7; Plin. 13, 1, 1, § 2:

    captus nidore culinae,

    Juv. 5, 162:

    nidor e culinā, said of a slave who hangs constantly about the kitchen,

    a fume of the kitchen, kitchen-companion, Plaut. Most. 1, 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > nidor

  • 86 signo

    signo, āvi, ātum, 1, v. a. [signum], to set a mark upon, to mark, mark out, designate (syn.: noto, designo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose): discrimen non facit neque signat linea alba, Lucil. ap. Non. 405, 17:

    signata sanguine pluma est,

    Ov. M. 6, 670:

    ne signare quidem aut partiri limite campum Fas erat,

    Verg. G. 1, 126:

    humum limite mensor,

    Ov. M. 1, 136; id. Am. 3, 8, 42:

    moenia aratro,

    id. F. 4, 819:

    pede certo humum,

    to print, press, Hor. A. P. 159; cf.:

    vestigia summo pulvere,

    to mark, imprint, Verg. G. 3, 171: auratā cyclade humum, Prop. 4 (5), 7, 40:

    haec nostro signabitur area curru,

    Ov. A. A. 1, 39:

    locum, ubi ea (cistella) excidit,

    Plaut. Cist. 4, 2, 28:

    caeli regionem in cortice signant,

    mark, cut, Verg. G. 2, 269:

    nomina saxo,

    Ov. M. 8, 539:

    rem stilo,

    Vell. 1, 16, 1:

    rem carmine,

    Verg. A. 3, 287;

    for which: carmine saxum,

    Ov. M. 2, 326:

    cubitum longis litteris,

    Plaut. Rud. 5, 2, 7:

    ceram figuris,

    to imprint, Ov. M. 15, 169:

    cruor signaverat herbam,

    had stained, id. ib. 10, 210; cf. id. ib. 12, 125:

    signatum sanguine pectus,

    id. A. A. 2, 384:

    dubiā lanugine malas,

    id. M. 13, 754:

    signata in stirpe cicatrix,

    Verg. G. 2, 379:

    manibus Procne pectus signata cruentis,

    id. ib. 4, 15:

    vocis infinitios sonos paucis notis,

    Cic. Rep. 3, 2, 3:

    visum objectum imprimet et quasi signabit in animo suam speciem,

    id. Fat. 19, 43.—
    B.
    In partic.
    1.
    To mark with a seal; to seal, seal up, affix a seal to a thing (usually obsignare):

    accepi a te signatum libellum,

    Cic. Att. 11, 1, 1:

    volumina,

    Hor. Ep. 1, 13, 2: locellum tibi signatum remisi, Caes. ap. Charis. p. 60 P.:

    epistula,

    Nep. Pel. 3, 2:

    arcanas tabellas,

    Ov. Am. 2, 15, 15:

    signatis quicquam mandare tabellis,

    Tib. 4, 7, 7:

    lagenam (anulus),

    Mart. 9, 88, 7:

    testamentum,

    Plin. Ep. 2, 20, 8 sq.; cf. Mart. 5, 39, 2:

    nec nisi signata venumdabatur (terra),

    Plin. 35, 4, 14, § 33.— Absol., Mart. 10, 70, 7; Quint. 5, 7, 32; Suet. Ner. 17.—
    2.
    To mark with a stamp; hence,
    a.
    Of money, to stamp, to coin:

    aes argentum aurumve publice signanto,

    Cic. Leg. 3, 3, 6; cf.:

    qui primus ex auro denarium signavit... Servius rex primus signavit aes... Signatum est nota pecudum, unde et pecunia appellata... Argentum signatum est anno, etc.,

    Plin. 33, 3, 13, § 44:

    argentum signatum,

    Cic. Verr. 2, 5, 25, § 63; Quint. 5, 10, 62; 5, 14, 26:

    pecunia signata Illyriorum signo,

    Liv. 44, 27, 9:

    denarius signatus Victoriā,

    Plin. 33, 3, 13, § 46:

    sed cur navalis in aere Altera signata est,

    Ov. F. 1, 230:

    milia talentūm argenti non signati formā, sed rudi pondere,

    Curt. 5, 2, 11.— Hence,
    b.
    Poet.:

    signatum memori pectore nomen habe,

    imprinted, impressed, Ov. H. 13, 66:

    (filia) quae patriā signatur imagine vultus,

    i. e. closely resembles her father, Mart. 6, 27, 3.—
    c.
    To stamp, i. e. to license, invest with official authority (late Lat.):

    quidam per ampla spatia urbis... equos velut publicos signatis, quod dicitur, calceis agitant,

    Amm. 14, 6, 16.—
    3.
    Pregn., to distinguish, adorn, decorate ( poet.):

    pater ipse suo superūm jam signat honore,

    Verg. A. 6, 781 Heyne: caelum corona, Claud. Nupt. Hon. et Mar. 273.—
    II.
    Trop., to point out, signify, indicate, designate, express (rare; more usually significo, designo; in Cic. only Or. 19, 64, where dignata is given by Non. 281, 10;

    v. Meyer ad loc.): translatio plerumque signandis rebus ac sub oculos subiciendis reperta est,

    Quint. 8, 6, 19:

    quotiens suis verbis signare nostra voluerunt (Graeci),

    id. 2, 14, 1; cf.:

    appellatione signare,

    id. 4, 1, 2:

    utrius differentiam,

    id. 6, 2, 20; cf. id. 9, 1, 4; 12, 10, 16:

    nomen (Caieta) ossa signat,

    Verg. A. 7, 4:

    fama signata loco est,

    Ov. M. 14, 433:

    miratrixque sui signavit nomine terras,

    designated, Luc. 4, 655; cf.:

    (Earinus) Nomine qui signat tempora verna suo,

    Mart. 9, 17, 4:

    Turnus ut videt... So signari oculis,

    singled out, looked to, Verg. A. 12, 3: signare responsum, to give a definite or distinct answer, Sen. Ben. 7, 16, 1.—With rel.-clause:

    memoria signat in quā regione quali adjutore legatoque fratre meo usus sit,

    Vell. 2, 115.—
    B.
    To distinguish, recognize:

    primi clipeos mentitaque tela Adgnoscunt, atque ora sono discordia signant,

    Verg. A. 2, 423; cf.:

    sonis homines dignoscere,

    Quint. 11, 3, 31:

    animo signa quodcumque in corpore mendum est,

    Ov. R. Am. 417.—
    C.
    To seal, settle, establish, confirm, prescribe (mostly poet.):

    signanda sunt jura,

    Prop. 3 (4), 20, 15:

    signata jura,

    Luc. 3, 302: jura Suevis, Claud. ap. Eutr. 1, 380; cf.:

    precati deos ut velint ea (vota) semper solvi semperque signari,

    Plin. Ep. 10, 35 (44).—
    D.
    To close, end:

    qui prima novo signat quinquennia lustro,

    Mart. 4, 45, 3.—Hence,
    A.
    signan-ter, adv. (acc. to II. A.), expressly, clearly, distinctly (late Lat. for the class. significanter):

    signanter et breviter omnia indicare,

    Aus. Grat. Act. 4:

    signanter et proprie dixerat,

    Hier. adv. Jovin. 1, 13 fin.
    B.
    signātus, a, um, P. a.
    1.
    (Acc. to I. B. 1. sealed; hence) Shut up, guarded, preserved (mostly ante- and post-class.): signata sacra, Varr. ap. Non. 397, 32: limina. Prop. 4 (5), 1, 145: Chrysidem negat signatam reddere, i. e. unharmed, intact, pure, Lucil. ap. Non. 171, 6; cf.:

    assume de viduis fide pulchram, aetate signatam,

    Tert. Exhort. 12.—
    2.
    (Acc. to II. A.) Plain, clear, manifest (post-class. for significans):

    quid expressius atque signatius in hanc causam?

    Tert. Res. Carn. 13.— Adv.: signātē, clearly, distinctly (post-class.):

    qui (veteres) proprie atque signate locuti sunt,

    Gell. 2, 6, 6; Macr. S. 6, 7.— Comp.:

    signatius explicare aliquid,

    Amm. 23, 6, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > signo

  • 87 ἔμπλουμος

    ἔμπλουμος, ον, (Lat.
    A pluma) = plumatus, embroidered, PMasp.6ii 88 (vi A. D.), etc.

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ἔμπλουμος

См. также в других словарях:

  • pluma — (Del lat. pluma). 1. f. Cada una de las piezas de que está cubierto el cuerpo de las aves. Consta de un tubo o cañón inserto en la piel y de un astil guarnecido de barbillas. 2. Conjunto de plumas. Un colchón de pluma. 3. pluma de ave que,… …   Diccionario de la lengua española

  • Pluma estilográfica — Pluma estilográfica. Una pluma estilográfica, también denominada estilográfica, pluma fuente, estilógrafo, lapicera de pluma o simplemente pluma o estilo, es una herramienta de dibujo técnico y escritura, que contiene un depósito de tinta líquida …   Wikipedia Español

  • PLUMA — in avibus aliud, aliud penna. Fridericus II. Impe rator de Arte Venandi, l. 1. c. 45. Nam plumas dicimus, quae habent cannulas in radice, et costam procedentem, per medium gibbositatis, usque ad ultimum earum. Hae plumae nascuntur per totum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Pluma — (Del lat. pluma.) ► sustantivo femenino 1 ZOOLOGÍA Pieza de origen epidérmico de las aves, formada por un tubo provisto de barbas y bárbulas, que les sirve para volar, proteger el cuerpo y mantener una temperatura constante. 2 ZOOLOGÍA Conjunto… …   Enciclopedia Universal

  • Pluma — Para otros usos de este término, véase Pluma (desambiguación). Ilustración con plumas de diversas formas y coloraciones. Las plumas son estructuras queratinosas de la piel de las aves y algunos dinosaurios terópodos. Son los apéndices …   Wikipedia Español

  • Pluma (LGBT) — Este artículo o sección necesita referencias que aparezcan en una publicación acreditada, como revistas especializadas, monografías, prensa diaria o páginas de Internet fidedignas. Puedes añadirlas así o avisar …   Wikipedia Español

  • garabato — ► sustantivo masculino 1 Rasgo irregular hecho con rapidez: ■ quería hacer un rombo pero, con las prisas, me ha salido un garabato. ► sustantivo masculino plural 2 Escritura o dibujo mal trazados o poco comprensibles: ■ esto no hay quien lo lea,… …   Enciclopedia Universal

  • dibujar — (Del fr. ant. deboisser, labrar en madera < bois, madera.) ► verbo transitivo/ pronominal 1 ARTE Trazar líneas sobre una superficie, generalmente tratando de imitar o representar una realidad: ■ dibujó un paisaje precioso. ► verbo transitivo 2 …   Enciclopedia Universal

  • Letra — (Del lat. littera.) ► sustantivo femenino 1 LINGÜÍSTICA Cada uno de los signos o elementos gráficos con que se representan los sonidos del habla. SINÓNIMO carácter 2 LINGÜÍSTICA Sonido representado por este signo. SINÓNIMO fonema 3 Forma de… …   Enciclopedia Universal

  • Punto — (Del lat. punctum.) ► sustantivo masculino 1 Señal o dibujo redondeado y pequeño, perceptible en una superficie: ■ la línea de puntos divide ambos párrafos. SINÓNIMO pinta mota 2 GRAMÁTICA Signo ortográfico consistente en una pequeña marca… …   Enciclopedia Universal

  • Pelo — (Del lat. pilus.) ► sustantivo masculino 1 ANATOMÍA Filamento de naturaleza córnea que nace y crece entre los poros de la piel de los mamíferos. 2 ANATOMÍA Conjunto de estos filamentos: ■ el pelo le cubre el cuerpo . 3 ANATOMÍA Conjunto de estos… …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»