(mierny)

См. также в других словарях:

• mierny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, miernyni, miernyniejszy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} nieduży ze względu na wielkość, ilość, natężenie itp.; średni : {{/stl 7}}{{stl 10}}Mierne rozmiary, zyski, postępy. Mierny… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• mierny — miernyni, miernyniejszy 1. «niewielki pod względem miary, wielkości, ilości, siły; średniej wielkości; średni» Mierny wzrost. Mierna tusza. Mierny pożytek. Mierna cena, wartość. 2. «nie wznoszący się ponad przeciętność, nie wybijający się,… …   Słownik języka polskiego

• miernybė — ×miernybė sf. (1); SD179,131, DK103,104 saikingumas, susitvardymas …   Dictionary of the Lithuanian Language

• miernystė — ×miernỹstė sf. (2) K; R žr. miernybė: Savo sūnų iš mažens ... ant miernystės valgyme ir gėrime jaukino Ns1856,2 …   Dictionary of the Lithuanian Language

• Чешский язык — Ч. язык, на котором говорят славяне Ч. королевства, Моравии, части Силезии, нижней Австрии, чехи эмигранты в Вене, в Волынской губернии, Германии и Америке, составляет разновидность западной ветви славянских языков и ближе всего сходен с языками… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

• czwartorzędny — czwartorzędnyni «należący do dalekiej (czwartej) klasy, kategorii, odległego rzędu, gatunku itp.; mający niską wartość; bardzo mierny, lichy, marny, podrzędny» Czwartorzędny pisarz, aktor. Czwartorzędny film …   Słownik języka polskiego

• dwójczyna — ż IV, CMs. dwójczynanie; lm D. dwójczynayn lekcew. «dwójka, stopień szkolny mierny» Dostał zaledwie dwójczynę …   Słownik języka polskiego

• elukubracja — ż I, DCMs. elukubracjacji; lm D. elukubracjacji, (elukubracjacyj) «mierny utwór literacki, rozprawa, artykuł itp. napisane z wysiłkiem, bez talentu» ‹łac.› …   Słownik języka polskiego

• miernie — miernieej przysłów. od mierny a) w zn. 1: Być miernie uzdolnionym. b) w zn. 2: Malować, grać miernie …   Słownik języka polskiego

• mierność — ż V, DCMs. miernośćści, blm rzecz. od mierny a) w zn. 1: Mierność urodzaju. b) w zn. 2: Mierność rysunku, obrazu, muzyki. Mierność czyjegoś talentu …   Słownik języka polskiego

• miernota — ż IV, CMs. miernotaocie; lm D. miernotaot «człowiek mierny, nie wyróżniający się niczym dodatnim, nie wybijający się ponad przeciętność; także rzecz małowartościowa, przeciętna, licha» Miernoty odpadły przy egzaminach konkursowych. Na wystawie… …   Słownik języka polskiego