Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

(grata)

  • 121 klökkr

    adj., with a characteristic v, acc. klökkvan, etc., prop. bending, pliable, as of a reed; klökkr kjölr, Bs. i. 483 (in a verse); varð Mariusúðin klökk mjök ok skaut lykkjunum. Fms. viii. 199; klökk stál, of a ship, Edda (Ht.); á klökkva saumför, Orkn. 104 (in a verse).
    II. metaph. soft, crying faintly, moved to tears; hann varð við þetta klökkr mjök … ok segir honum til vandræða sinna, Rd. 50; Jón ætlaði en sem fyr biskup með kúgan klökkan at göra, Bs. i. 289: broken-hearted, Eb. 78 (in a verse); þá urðo þeir klökkvir ( they lost heart) ok flýðu frá Þóri, Hkr. Cd. Fr. 264; at hann skyldi gráta sem barn, ok lítill þróttr mundi í honum vera, at hana varð svá klökkr við þetta, Ó. H. 300; konungs-dóttir varð klökk við orð hans ok bliknaði, Karl. 100.

    Íslensk-ensk orðabók > klökkr

  • 122 KVIKR

    (acc. -van), a.
    1) quick, alive, living (yfir þá götu náði engi kvikr komast);
    skera e-n kvikvan, to dissect alive;
    2) lively, glad (svá verðr herrinn kvikr við þenna kvitt, at).
    * * *
    adj., also kykr, with a characteristic v, which is often retained before a vowel, so that we have two forms, kvikvan or kykvan, kvikvir or kykvir; in mod. usage this v has been dropt; [Ulf. qius = ζων; A. S. and Hel. quic; Engl. quick; provinc. Germ. queck; Swed. quick; cp. Dan. quæg = cattle and quæge; the Lat. virus, vivere, as also Gr. βίος, are according to comparative philologers, identical with the Teut. word]:—quick, alive, living, chiefly with the notion of feeling, the ‘quick,’ as opp. to the unfeeling or dead; kyks né dauðs, quick nor dead, Edda 39 (in a verse); dauðan eða kvikvan, Hallfred (kykvan, Hkr. l. c., but wrongly, as the syllable rhymes with bliks); ef allir hlutir í heiminum, kykvir ok dauðir, gráta hann, Edda 38; kvikum né dauðum, Hom. 59; ef hann sýnir eigi at þinglausnum hrossit kvikt né dautt, Grág. i. 140; ey getr kvikr kú, Hm. 69; kvöl þótti kvikri at koma í hús Atla, Am. 98; yfir þá götu | náði engi kvikr komask (no quick, no living), Sól. 1; sem á kykum manni, Ó. H. 231 (in a verse); skera e-n kvikvan, to dissect alive, Akv. 24, Gh. 17; yrða ek þik kvikvan, Am. 22; ok ertú kvik en konung-borna, Hkv. 2. 46: sem kykvir tívar, like quick men, Sighvat (Ó. H. 230 in a verse); þeir flettu hann af klæðum ok ætluðu at flá hann kvikvan, Fms. vii. 227; sem hann væri fleginn kvikr, Mork. 221; ef þá verðr nokkut kvikt fyrir sjónum þeim, Fms. i. 9; þá bauð Helena at brenna þá alla kvikva í eldi, Hom. 101; þat barn er eigi arfgengt, er kvikt er í kviði móðurinni, Grág. i. 178; hvat segir þú, kvikr Fjandi? MS. 4. 15: allit., engi kvik kind, D. I. i. 246; á kykum kvisti, 303.
    2. quick, sensitive; kykr vöðvi, the quick muscle, the quick of toes and nails; hann batt höfuð hans við slagálar sér, ok laust kykva-vöðva sínum á tönnina, er skagði ór höfðinn, Hkr. i. 100, (Orkn. 12, l. c., alters the word into ‘kálfanum,’ but erroneously; the legend of the death of earl Sigurd bears resemblance to that of Hannibal’s death, as told in Pausan. viii. 11,—τιτρώσκεται τον δάκτυλον.)
    3. lively, glad; svá verðr herrinn kvikr við þenna kvitt, at …, Al. 117.
    4. in the phrase, skríða kvikr, to be alive, swarming; þótti jörðin öll kvik skríða fyrir mannfjölda, Stj. 598: of vermin, á þessum haug lá hundrinn Argus, og skreið nú kvikr, Od. xvii. 300 (ἐνίπλειος κυνοραιστέων).

    Íslensk-ensk orðabók > KVIKR

  • 123 LÍTA

    * * *
    (að), v. to dye (l. sik í blóði).
    * * *
    pres. lít; pret. leit, 2nd pers. leizt, pl. litu; part. litinn; imperat. lít and líttu; [a Goth. wleiton may be assumed, cp. litr, lit, leita, A. S. wlîtan; Lat. vultus; cp. Germ. ant-litz]:—to look, behold, see; ek lít, I see, behold, Haustl.; hinnig værir þú undir brún at líta, Nj. 55; Sölvi gat at líta hvar þeir flýðu, 247; ok í augu leit, and looked him in the eyes, Vsp. 21; hón leit báða uxana váta, Ísl. ii. 89; hón leit frú sína gráta, Str. 17: freq. in old and mod. usage, þá hóf hann upp sín augu ok leit Abraham langt burt, og Lazarum í hans skauti, Luke xvi. 23:—the phrases, líta ástar, vinar, öfundar, miskunnar augum til e-s, to cast a glance of love, friendship, envy, mercy, Fb. i. 421, passim; hann mátti eigi réttum augum til hans líta, he could not bear to look straight at him, Fms. iv. 48.
    II. with prepp.; líta á e-t, to look at or on; hann stóð nokkura stund á hinn fótinn ok leit á stúfinn …, eigi þarftú at líta á, jafnt er sem þér sýnisk, af er fótrinn, Nj. 97; til á at líta ok eptir at skoða um landa-merki, Dipl. ii. 19; Þórr lítr á hornit ok sýnist ekki mikit, Edda 32; líttú á ljúfan, leggðú munn við grön … á leit Guðrún, Gkv. 1: metaph. to consider, er þat ekki jafnræði … mun því ekki verða á litið, Ísl. ii. 214; eigi er á at líta, drepum þenna hund sem skjótast, Fms. xi. 146; en hvert mál er skal dæma, þá verðr at líta á tilgörð með efnum, Eg. 417, (a saying); ek mun hafa skjótt á litið, ok vartú fjarri at kenna mér ráðin, Orkn. 214: líta á með e-m, to keep an eye on, take care of, Fb. iii. 305, Fs. 172:—líta aptr, to look back after one, Karl. 404:—líta til e-s, to look towards one; hann leit seint til þeirra ok glotti um tönn, Edda 30; þeir litu til ok kváðusk sjá hann, Nj. 70: metaph., hver spurning lítr jafnan til svara, a question looks for an answer, a saying, Sks. 307:—líta yfir, to look over, look about, view; en er Þorsteinn hafði litið yfir verk húskarla sinna, Eg. 741; kemr heim á Mel ok lítr yfir eignir sínar, Band. 3; hafa brátt yfir litið, Fb. iii. 386:—líta við e-m, to look to one; keisari leit við honum, ok spurði hverr hann væri, Fms. i. 125; konungr leit við þeim ok svarar heldr stutt, Eg. 95:—líta upp, to lift the eyes, Hm. 130; en hann leit upp ok sá þá hina ríku, Luke xxi. 1:—líta niðr fyrir sig, to look down.
    III. reflex. he seems, it appears to one that, e-t lízk e-t; leizk honum mærin fögr, Eg. 23; hann sér hvat leið drykkr inum, ok lízk honum svá sem allítill munr mun vera, Edda 32; svá lízk mér ( methinks) … sem þessi mun mestr ætlaðr, id.; svá lízk mér, frændi, sem nú munim vit hafa gört ráð okkat, Nj. 5; lízk mér svá sem engum várum bræðrum muni trúligt, Fms. i. 53; ok lítisk þeim svá at hann vili vörn hans glepja í því, Grág. i. 60. beta. with prepp.; e-m lítzk á e-t, it seems, pleases me so and so; hversu lítzk þér á mey þessa, þykki þér eigi fögr vera? Nj. 2; teksk umræða mikil hversu þeim hafði á litisk konunginn … svá leizk mér vel á konunginn it fyrsta sinn er ek sá hann, Ld. 174; hefir mér opt vel litisk á konunginn, en aldri betr en nú, Fms. x. 296 (ii. 37); ok bað móður sína göra sér góð klæði, at Steingerði mætti sem bezt á sik lítask, Korm. 32; spyrr Karli hversu Leifi litisk á fé þetta, Fms. iv. 346.
    γ. one likes to have it, ellipt. for lítask ráð; honum leizt at fara, passim in mod. usage:— to like, lízk þér eigi silfrit, does not the silver like thee? Fms. iv. 346; see lítask á.
    2. recipr. to look to one another; fellzk hvárt öðru vel í geð, ok litusk þau vel til ok bliðliga, Band. 3.

    Íslensk-ensk orðabók > LÍTA

  • 124 NORN

    * * *
    (pl. -ir), f.
    1) one of (three) Fates (Urðr, Verðandi, Skuld, who dwelt at the well ‘Urðar-brunnr’ and ruled the fate of the world);
    * * *
    f., pl. Nornir:— the weird sisters of the old mythology; nornir heita þær er nauð skapa, Edda 113; þessar meyjar skapa mönnum aldr, þær köllu vér nornir, 11, Sdm. 17: sundr-bornar mjök hygg ek at nornir sé, eigut þær ætt saman, Fm. The three heavenly Norns, Urðr, Verðandi, Skuld, dwelt at the well Urðar-brunn, ruled the fate of the world, but three Norns were also present at the birth of every man and cast the weird of his life; nótt var í bæ, nornir kómu, þaer er öðlingi aldr um skópu, Hkv. 1. 2; cp. the Norna Gest Þ., Fb. i. 358; góðar nornir skapa góðan aldr, en þeir menn er fyrir úsköpum verða, þá valda því íllar nornir, Edda 11; rétt skiptu því nornir, the Norns ruled it righteously, Orkn. 18; norna dómr, the doom of the Norns, the weird, Fm. 11; íllr er dómr norna, Fas. i, 508 (in a verse); njóta norna dóms, to fill one’s days, die, Ýt.; norn erumk grirnm, the weird is cruel to me, Eg. (in a verse); norna sköp = norna dómr, fár gengr of sköp norna, a saying, Km. 24: in popular superstition severe hereditary illnesses are called norna sköp, Fél. x. s. v.: norna grey, the Norns’ hounds = wolves, Hm. 30; norna-stóll, a Norn’s chair, Sól. 51 (a dubious passage): in Akv. 16—láta nornir gráta nái, to let the Norns bewail the dead—norn seems to be = fylgju-kona, q. v., as also perh. in Gh. 13: in mod. usage in a bad sense, a hag, witch, álfar ok nornir, ok annat íllþýði, Fas. i. 37; hún er mesta norn, she is a great Norn, of an angry, bad woman; arkaðú á fætr, öldruð norn, Úlf. 1. 73; galdra-norn, a witch: poët., nistis-norn, auð-norn, hlað-norn, = the Norn of these jewels = a woman, Lex. Poët.

    Íslensk-ensk orðabók > NORN

  • 125 ÓP

    * * *
    n.
    1) shout, shouting, crying (þá varð óp mikit at lögbergi ok úhljóð);
    2) weeping, crying (sló síðan ópi á barnit).
    * * *
    n. [cp. Ulf. wôpjan = φωνειν, βοαν; A. S. wôp; Engl. whoop, weep]:—a shouting, crying:
    1. without the notion of weeping; með ópi ok eggjan, Stj. 365; heyrðu þeir óp mikit, Fs. 143; þá varð óp mikit ( a great shouting) at Lögbergi, Nj. 15; en er Egill heyrði óp þat, Eg. 296; æpa sigr-óp, shouting victory, id., 298, Fms. viii. 141, Karl. 365, 368; her-óp, a war-whoop, Nj. 245, Eg. 80. Ó. H. 107, Orkn., Stj. passim; hrinda upp ópi, to raise the war-cry. Fas. i. 254 (in a verse).
    2. a crying, weeping aloud; þá setti hann upp mikit óp, ok í þeim angistar ekka, … gráta með ópi miklu, Stj. 167; stóð hann þar ok grét aumliga, þessi maðr bað hann ganga inn í búðina ok taka af sér ópit, Ölk. 35; óps ok ýlfranar, Matth. ii. 18; óp og tanna gnístan, weeping and gnashing of teeth, xiii. 50; setr hon upp stór óp, she set up a great howling, Bs. ii. 87; sló síðan ópi á barnit, the child began to weep, i. 341; þeir sögðu konu hans þenna atburð, en hón kunni ílla ok grét hátt … hann taldi sér leiðask óp hennar, Edda 48.

    Íslensk-ensk orðabók > ÓP

  • 126 sár-liga

    adv. sorely; kveljask s., Stj. 155; brenna s., id.; leika s., to handle roughly, Hkr. i. 323; hefna s., Fb. ii. 381; fyrirfarask s., Fms. xi. 425; minnask s., id.; svíkja s., vi. 218; syndga s., K. Á. 104; gráta s., Fms. xi. 425, Stj. 208; s. hryggr, Mar.; s. þyrstr, Karl. 55.

    Íslensk-ensk orðabók > sár-liga

  • 127 SÁRR

    a.
    1) wounded (lítt sárr, mjök sárr, sárr til úlífis);
    2) sore, painful (sárar píslir); sárt, as adv. sorely, painfully (sárt bítr soltin lús); sárt ertu leikinn, thou hast been sorely treated; menn höfðu sárt (= illa) haldit frændum sínum, they had sore losses among their kinsmen; honum er s. matr, it pains him to part with the meat.
    * * *
    adj. [A. S. sâr; Scot. sair; Engl. sore; Dan. saare]:
    I. sore, aching; the phrase, eiga um sárt at binda, to have sores to bind up, to smart sorely, of a loss, Nj. 54; hann þrýsti knénu ok því er sárast var, Fms. v. 224; sár skeina, Stj. 187; önd hennar varð sárari við dauða sonar síns, Mar.; með sáru hjarta, 623. 58; með sárum huga, sárr grátr, Fb. ii. 392; sáran sjúknað, Fms. iii. 172; sárar píslir, i. 189; sár kvöl, Sks. 652, hörund-sárr, hár-sárr, touchy, sensitive: neut. sárt, painful; opt verðr sárin sárt at lækna, Al. 99; bítr þat sárara, Sks. 804; en menn höfðu þó sárt haldit frændum sínum, i.e, had sore losses among their kinsmen, Ísl. ii. 384; cp. hafa ílla haldit; vera sárt leikinn, to be sorely handled, Nj. 27, 114; hverjum er lífit sárast at láta, Þiðr. 119: sáran, as adverb, gráta sáran, to ‘greet sair,’ Fas. ii. 236: the phrase, sitja aldri á sárs-höfði, to be always quarrelling:—nú. þótt Þorkatli væri matrinn sárr, þá þorði hann þó eigi at synja þeim gistingar, though it pained him to part with the meat, yet …, Fbr. 36.; skaða-sárr.
    II. wounded, Ísl. ii. 258; mjök sárr, Eg. 33; sárr til úlífis, 190; lítt sárr, Ld. 222; ekki sárr, passim; ú-sárr, not wounded, and so passim.

    Íslensk-ensk orðabók > SÁRR

  • 128 SPARA

    * * *
    (-ða, -ðr, also -aða, -at), v.
    1) to spare (hann sparir eigi peninga Þórólfs); s. e-m e-t, to leave it to another (spörum þetta verk öðrum); s. e-n til e-s, to spare one from (þeir spörðu hana eigi til erfiðis ok skaprauna); skal ek eigi mitt til s., I, for my part, shall not be sparing in the matter; s. e-t við e-n, to withhold from one (eigi spari ek mat við þik); s. e-t við sik, to shrink from; hverr sá er, at eigi sparir þat úhapp við sik, who does not shrink from that crime;
    2) refl., sparast til e-s, to shrink from, forbear (hefi ek lengi til þessa sparazk); to spare oneself, spare one’s strength; þat orð flyzt af, at þú sparist við, that thou sparest thyself, dost not use all thy strength.
    * * *
    pres. spari; pret. sparði; subj. sperði; part. sparat; imperat. spari; but also sparar, sparaði, sparat, which prevails in mod. usage: [A. S. sparjan; Dan. and Engl. spare; Germ. sparen]:—to spare: hann sparir eigi penninga Þórólfs, Fms. i. 290; ok sparði þó aldri penninga at nauðsynjum, Bs. i. 74; hirðir hann eigi at eins fé sitt ok sparar, 656 A. ii. 2; því spari ek minn mat, at þér sparit yðvarn mat, Fs. 145; ef þeir sperði svá mat sinn, at …, Fms. viii. 66; Geirríðr sparði eigi mat við menn, Landn. 100; nú spari ek eigi mat við ykkr, Fms. ii. 105; ek sparða aldri við yðr nytsamligar kenningar, 656 C. 17; ek hefi engan hlut til þess sparat, Eg. 423; skal ek eigi mitt til spara, Nj. 3; sparar hann bæði við sik ok aðra, 656 A. 2: s. e-m e-t, to leave to another; opt sparir leiðum þat hefir ljúfum hugat, Hm.; spörum þetta verk öðrum, Ld. 144.
    2. metaph., partly of things; þat hygg ek, at meirr komi þar til lítilmennska enn þú sparir at ek henda gaman at deilu ykkarri, Eb. 170; spari ek eigi goð geyja, Nj. 160; at þeir mundi eigi af s. at rægja Þórólf, Eg. 59; viltú kaupa þræl at mér?—þat spari ek eigi, segir Gunnarr, I am not unwilling to do that, Nj. 73; viljum vér, at þú sparir ekki af við Þorgrím, Gísl. 26; mun hér ekki af sparat at veita oss, Fms. xi. 341; spara e-t við sik, to shrink from; sá er eigi sparir þat ú-happ við sik, shrinks not from such a crime, Fms. vii. 270: partly of persons, ok sperða ek þik til þess, I would fain spare thee from that, Band. 30 new Ed.; ek spari þik til harðra álaga fyrir okkarn vinskap, Fs. 18; en sjá kveðsk hón, at þeir spörðu hana eigi til erfiðis ok skaprauna, Eb. 126.
    II. reflex. to spare oneself; þat orð flytzk af, at þú sparisk við, thou sparest thyself, dost not use all thy strength, Gísl. 26; sparðisk hann ekki sjálfr við orrostuna, Fms. ii. 328; muntú eigi sparask til eins drykkjar meira, Edda 32.
    2. to shrink from, forbear; hefi ek lengi til þessa sparask, Gísl. 43; tók fátækis-fólkit at gráta er þat mátti eigi þat skjól sækja er þat hafði lengi til sparask, long pined for, Bs. i. 332, 356.

    Íslensk-ensk orðabók > SPARA

Страницы

См. также в других словарях:

  • grata — adv. žr. 2 greta: Nei nelygu du jaučiu, kurie grata tur vežti CII121 …   Dictionary of the Lithuanian Language

  • grata — s.f. [lat. cratis o crates graticcio ]. (edil.) [telaio di elementi lignei o metallici incrociati, con funzione di chiusura, separazione, riparo, sostegno, ecc.: la g. del confessionale ] ▶◀ [➨ griglia (1)] …   Enciclopedia Italiana

  • grata- — *grata , *grataz germ.?, Adjektiv: nhd. grimmig; ne. grim (Adjektiv); Rekontruktionsbasis: ahd.; Etymologie: s. ing. *gʰrēd , Verb, weinen, Pokorny 439; …   Germanisches Wörterbuch

  • grata — (De gratar). f. Escobilla de metal que sirve para limpiar, raspar o bruñir …   Diccionario de la lengua española

  • grata — PERSÓNA GRÁTA subst. Persoană agreată de un guvern pe lângă care este acreditată diplomatic. – loc. lat. Trimis de cata, 22.03.2004. Sursa: DEX 98  persóna gráta loc. lat. Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic  PERSONA GRATA …   Dicționar Român

  • Grata, S. (4) — 4S. Grata, (4. Sept.), die Tochter des hl. Lupus und der hl. Adleida, lebte nach den Bollandisten im 8. Jahrhundert. Dieser Lupus, Fürst von Bergamo (Bergomum) in Italien, wurde zu Ende des 8. Jahrhunderts von Kaiser Karl dem Großen überwunden… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Grata, S. (1) — 1S. Grata, Vid. (1. Mai, al. 25. 26. Aug.) Vom Lat. gratus = angenehm, dankbar etc. – Diese hl. Grata war nach Migne eine Wittwe, eine Tochter der hl. Adelaidis. (S. S. Adeleida.) Im Mart Rom. wird sie einfach als heil. Wittwe in Bergamo… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • grata — ► sustantivo femenino Escobilla de metal usada en algunos oficios para raspar, limpiar o bruñir una pieza. * * * grata (de «gratar») f. *Escobilla de metal que sirve para diversos usos; por ejemplo, para bruñir los plateros las piezas… …   Enciclopedia Universal

  • Grata, S. (2) — 2S. Grata, (2. Juni), eine Martyrin zu Lyon, welche mit mehreren Andern im J. 177 für den Glauben starb. S. S. Pothinus. (I. 160.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Grata, S. (3) — 3S. Grata, (26. Aug.), eine fromme Matrone, welche Grevenus in den Zusätzen zum Usuardus am 26. August mit dem Bemerken hat, daß sie den hl. Alexander behaben habe. Die Bollandisten übergehen sie am 26. August (V. 764), sagen aber dann von ihr am …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • grata — grà·ta s.f. CO 1a. chiusura per finestre, finestrelle, porte, ecc., costituita da una serie di sbarre, spec. di ferro: le finestre del piano terra sono protette da una grata Sinonimi: inferriata. 1b. lastra metallica traforata 2. graticola da… …   Dizionario italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»