Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

(avaro)

  • 1 avaro

    avaro
    avaro , -a [a'va:ro]
     aggettivo
     1 (persona) geizig; avaro di elogi figurato sparsam mit Lob; avaro di parole figurato wortkarg
     2 (figurato: terreno) karg
     II sostantivo maschile, femminile
    Geizige(r) Feminin(Maskulin)

    Dizionario italiano-tedesco > avaro

  • 2 avaro

    a'baro 1. m 2. adj
    ( femenino avara) adjetivo
    ————————
    ( femenino avara) sustantivo masculino y femenino
    avaro
    avaro , -a [a'βaro, -a]
    geizig; ser muy avaro de algo mit etwas dativo geizen
    Geizhals masculino

    Diccionario Español-Alemán > avaro

  • 3 avaro di elogi

    avaro di elogi
    figurato sparsam mit Lob

    Dizionario italiano-tedesco > avaro di elogi

  • 4 avaro di parole

    avaro di parole
  • 5 ser muy avaro de algo

    ser muy avaro de algo
    mit etwas dativo geizen

    Diccionario Español-Alemán > ser muy avaro de algo

  • 6 Al avaro siempre le falta

    Der Geizige hat nie genug.

    Proverbios, refranes y dichos españoles con sus equivalencias en alemán > Al avaro siempre le falta

  • 7 Dineros de avaro dos veces van al mercado

    Der Geizhals geht mit seinem Geld zweimal auf den Markt.

    Proverbios, refranes y dichos españoles con sus equivalencias en alemán > Dineros de avaro dos veces van al mercado

  • 8 El avaro, cuanto más tiene, está más menguado

    Je mehr ein Geizhals hat, desto bedürftiger ist er.

    Proverbios, refranes y dichos españoles con sus equivalencias en alemán > El avaro, cuanto más tiene, está más menguado

  • 9 Guarda el avaro su dinero para que pompee su heredero

    Jeder Sparer findet seinen Zehrer.
    Nach dem Sparer kommt der Zehrer.

    Proverbios, refranes y dichos españoles con sus equivalencias en alemán > Guarda el avaro su dinero para que pompee su heredero

  • 10 avarus

    avārus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (Stamm AV, wovon auch aveo u. avidus; vgl. Gell. 10, 5), I) gierig, geizend nach etw., unersättlich (in seinen Begierden), mare, Hor.: Acheron, Verg.: venter, hungrig, Hor. – m. Genet., publicae pecuniae avarus, Tac.: milites caedis avari, Claud.: animus laudis avarus, Hor.: Graii praeter laudem nullius avari, Hor. – m. ab u. Abl. (in bezug auf), ipse enim avarissimus ab istis prodigiis sum, Sen. ep. 50, 2. – II) insbef., gierig nach Geld u. fremdem Gute, habgierig, habsüchtig, geldgierig, geizig (Ggstz. largus, Vopisc. Carin. 14. § 2 u. 3: Ggstz. asotus, Rutil. Lup. 2, 9), a) v. Pers.u. deren Gemüt: parens av., Caecil. com. fr.: leno av., Ter.: fenerator av., Varr. fr.: coniunx avara, Cic.: avarus homo, Lucil. fr.: homo avarus et furax, Cic.: quantum discordet parcus avaro, Hor.; vgl. pro avaro parcum vocemus, Quint.: av. animus, Comic. inc. fr.: nachaug. m. Genet., pecuniae alienae non appetens, suae parcus, publicae avarus, Tac. – avariores magistratus, Cic.: ne tuom animum avariorem faciant divitiae meae, Plaut. – homo avarissime et spurcissime, redde bona sodalis filio, Cic. – subst., avārus, ī, m., der Geizige, der Geizhals, Varr. sat. Men. 126. Hor. ep. 1, 2, 56; 2, 2, 194. Quint. 3, 7, 25; 8, 5, 6: dives avarus, Sen. nat. qu. 1, 16, 1: vigil (wachsame) avarus, Claud. VI. cons. Hon. praef. 8: Plur., avari, Cic. Phil. 2, 115. Quint. 6, 2, 17: u. avarae, habsüchtige Mädchen, Tibull. 3, 1, 7. – b) von Lebl.: manus, Ov.: avarae et insatiabiles manus, Curt.: litus, wo geldgierige Menschen wohnen, Verg.: spes, Hor.: adulationes, Plin. pan.

    lateinisch-deutsches > avarus

  • 11 avarus

    avārus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (Stamm AV, wovon auch aveo u. avidus; vgl. Gell. 10, 5), I) gierig, geizend nach etw., unersättlich (in seinen Begierden), mare, Hor.: Acheron, Verg.: venter, hungrig, Hor. – m. Genet., publicae pecuniae avarus, Tac.: milites caedis avari, Claud.: animus laudis avarus, Hor.: Graii praeter laudem nullius avari, Hor. – m. ab u. Abl. (in bezug auf), ipse enim avarissimus ab istis prodigiis sum, Sen. ep. 50, 2. – II) insbef., gierig nach Geld u. fremdem Gute, habgierig, habsüchtig, geldgierig, geizig (Ggstz. largus, Vopisc. Carin. 14. § 2 u. 3: Ggstz. asotus, Rutil. Lup. 2, 9), a) v. Pers.u. deren Gemüt: parens av., Caecil. com. fr.: leno av., Ter.: fenerator av., Varr. fr.: coniunx avara, Cic.: avarus homo, Lucil. fr.: homo avarus et furax, Cic.: quantum discordet parcus avaro, Hor.; vgl. pro avaro parcum vocemus, Quint.: av. animus, Comic. inc. fr.: nachaug. m. Genet., pecuniae alienae non appetens, suae parcus, publicae avarus, Tac. – avariores magistratus, Cic.: ne tuom animum avariorem faciant divitiae meae, Plaut. – homo avarissime et spurcissime, redde bona sodalis filio, Cic. – subst., avārus, ī, m., der Geizige, der Geizhals, Varr. sat. Men. 126. Hor. ep. 1, 2, 56; 2, 2, 194. Quint. 3, 7, 25; 8, 5, 6: dives avarus, Sen. nat. qu. 1, 16, 1: vigil (wachsame) avarus, Claud. VI. cons. Hon. praef. 8:
    ————
    Plur., avari, Cic. Phil. 2, 115. Quint. 6, 2, 17: u. avarae, habsüchtige Mädchen, Tibull. 3, 1, 7. – b) von Lebl.: manus, Ov.: avarae et insatiabiles manus, Curt.: litus, wo geldgierige Menschen wohnen, Verg.: spes, Hor.: adulationes, Plin. pan.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > avarus

  • 12 discordo

    discordo, āvī, āre (discors), uneinig sein, in Zwietracht sein, -leben, I) eig.: a) übh.: inter se, Ter.: inter se dissidere atque d., Cic.: cum Cheruscis, Tac.: animus a se ipse dissidens secumque discordans, Cic.: adversus ventrem, v. den Gliedern, Quint. – absol., discordant oppidani, Auct. b. Hisp.: discordat patria, Tac.: discordat eques, stimmt nicht ein, will nicht, Hor. – b) insbes., v. Soldaten gegen Obere widerspenstig od. aufsätzig sein, meutern, Tac. ann. 3, 40. – II) übtr., im Widerspruch stehen, nicht übereinstimmen, kontrastieren, disharmonieren mit usw., abweichen von usw., in tantum a se discordante fortunā, Vell. – ne (vox) cum oratione discordet, Quint. – mit Dat., quantum simplex hilarisque nepoti discrepet et quantum discordet parcus avaro, Hor. – / Nbf. discordio, Sulp. Sev. chron. 1, 9, 9 cod. P.

    lateinisch-deutsches > discordo

  • 13 dono

    dōno, āvī, ātum, āre (donum), I) (alci alqd) jmdm. etw. schenken, mit etw. ein Geschenk machen, u. übtr., etwas gleichs. als Geschenk überlassen, übergeben, gewähren, vergönnen, verleihen, A) im allg.: 1) eig.: alci munus, Cic.: praedam militibus, Caes.: alci totam horam, Mart.: Ggstz. regna donatis, adimitis, Liv.: poet., praedam flammis, Sil. 2, 608. – absol., donare (verschenken) et ludere, Hor. sat. 2, 3, 172. – 2) übtr.: a) übh. schenken = überlassen, verleihen, gewähren, vergönnen, gestatten, mutis piscibus cygni sonum, Hor.: alci aeternitatem immortalitatemque, Cic.: alia membra videntur propter eorum usum a natura esse donata, Cic.: quo nihil maius meliusve terris fata donavere, Hor. – poet., m. folg. Infin., alci divinare, Hor.: loricam donat habere viro, Verg. – m. folg. ut u. Konj., nostro donate labori, ut etc., Sil. 12, 390 sq. – b) jmdm. etw. als Opfer darbringen, weihen, opfern, quidquid quaesierit ventri avaro, Hor.: meum caput Iunoni, Ov. – c) etw. (jmdm. zuliebe) fahren lassen, aufgeben, jmdm. etw. zum Opfer bringen, inimicitias rei publicae, Caes.: iram patriae, Sil.: quae tibi donavi? Ov. – B) insbes.: 1) eig., jmdm. eine Schuld od. die Verpflichtung zu einer Leistung schenken = erlassen, auf etw. Verzicht leisten, etw. fahren lassen, jmdm. etw. ersparen, mercedes habitationum annuas creditoribus, Caes.: alci aes alienum, Cic.: poenam, Sen. – alci causam, den Prozeß schenken, ersparen, u. so die Strafe erlassen, Iustin.: negotium, die Sache od. den Streit um die Sache fallen lassen, Suet.: u. so legem = actionem lege datam, Petron. poët. (vgl. Bremi Suet. Cal. 40). – poet., d. fugam, ersparen, Sil.: d. alci Alpes, den Übergang über die Alpen ersparen, Sil. – 2) übtr.: a) ein Vergehen, verzeihen, vergeben, nefas, Lucan.: scelera, Sen. poët.: mea vulnera, Stat.: iniuriam, ICt.: peccatoribus delicta, Arnob. – dah. b) alci, jmdm. zuliebe, um jmds. willen ein Vergehen od. (gew.) dem Täter eines Vergehens verzeihen, den Täter begnadigen, ihm die Strafe erlassen, (s. Drak. Liv. 2, 35, 5. Duker Flor. 3, 5, 10. Ruhnken Suet. Aug. 5. Heinsius Ov. art. am. 3, 85), culpa gravis precibus donatur suorum, Ov. – patrem filio, Iustin.: alqm memoriae patris, aus Rücksicht auf usw., Iustin.: alqm sacris suis famaeque, Flor.: donari populo Romano, Liv., deo, Suet. – / Die meisten der hier unter no. B, 1 u. 2 zitierten Stellen u. viele andere s. Gronov. obss. 3, 23. p. 649 sqq. (315 sqq. ed. Frotsch.). Drak. Sil. 15, 603. – II) (alqm alqā re) jmd. mit etw. beschenken, te donabo aliqui, Plaut.: cohortem militaribus donis, Caes.: equites insignibus donis, Liv.: alqm civitate, Caes.: urbes Latinitate et civitate, Suet.: alqm libertate atque immunitate, Curt.: alqm eximiā specie (v. der Natur), Curt. – m. allg. Prädik.-Acc., te pro hoc nuntio quid donem, Ter.: m. Infin., quem fari donavit, Enn. ann. 19 bei Prob. ad Verg. georg. 6, 31 u. bei Philarg. ad Verg. georg. 4, 59.

    lateinisch-deutsches > dono

  • 14 intuitus

    intuitus, ūs, m. (intueor), I) das Hinblicken, -schauen, das Ansehen, -schauen, der Hinblick, Anblick, *quāquā intuitus erat oculi, Varro LL. 7, 7 (nach Otfr. Müllers Vermutung): in intuitu oculorum tuorum, Vulg. eccl. 11, 9: int. hominum eorum, Vulg. 1. regg. 16, 7 u. Ezech. 10, 22: contemplatus est diligenter multo intuitu, Vulg. Isai. 21, 7: intuitus eius erat terribilis, Vulg. Dan. 2, 31: quia non sit generalis divinitatis int., Salv. de gub. dei 2, 1, 4: illecebris capitur nimiumque elatus avaro pascitur intuitu, Claud. in Rufin. 1, 165. – übtr., intuitu alcis rei, in Rücksicht auf usw., in Betracht einer Sache, Constanti Caesaris, Treb. Poll. Claud. 1. § 1: vestri, Capit. Maxim. 16, 2: rebellionis, Treb. Poll. trig. tyr. 6, 2: pietatis, Ulp. dig. 34, 1, 14. § 1: fidei ac devotionis, Veget. mil. 1, 28. – II) das Sehen, die Sehkraft, similesque avibus sunt, quarum intuitum nox illuminat, dies caecat, Boëth. cons. phil. 4, 4. p. 84, 2 Obb.

    lateinisch-deutsches > intuitus

  • 15 paeciscor

    paecīscor, pactus sum, pacīscī (zu pāx, pango), mit jmd. über etwas Abrede-, ein Übereinkommen-, ein Abkommen treffen, einig werden, etwas verabreden, abmachen, sich ausbedingen, einen Vertrag-, Vergleich mit jmd. schließen, a) intr.: pac. inique, Cic.: pac. cum decumano, Cic.: cum illo paululā pecuniā, Plaut. – m. ut u. Konj., per occulta colloquia paciscitur magnā mercede cum Celtiberorum principibus, ut copias inde abducant, Liv.: pacti inter se sunt, ut die statutā equos ante regiam primo mane perducerent, Iustin.: ut mea sit servata meā virtute, paciscor, Ov. – m. ne u. Konj., non est meum... votis pacisci, ne Cypriae Tyriaeque merces addant avaro divitias mari, Hor carm. 3, 29, 59 sq. – mit bl. Coniunctiv, sed iam nunc paciscor sit (cena) expedita, Plin. ep. 3, 12, 1. – b) tr.: provinciam, Cic.: pretium, Cic.: pacem, Liv.: vitam ab alqo, Sall.: cum alqo HSLX, Auct. b. Alex.: v. Verlobungen, nuptias filiae cum alqo, Iustin.: ex qua domo pactus esset (feminam), sich verlobt hatte, Liv. – m. Infin. = sich verpflichten, qui stipendium populo Romano dare pactus est, Liv. 21, 41, 9: u. so Ov. met. 7, 739 u. 9, 425; fast. 5, 702. Plin. 8, 18. Calp. ecl. 6, 46. – m. Acc. u. Infin. = sich ausbedingen, daß usw., pactos (Aetolos) in foedere suas urbes agrosque fore, Liv. 34, 23, 7. – übtr., vitam pro laude, vertauschen, hingeben, Verg.: letum pro laude, eintauschen, erdulden, Verg. – / Partic. pactus, a, um, passiv = verabredet, ausbedungen, durch Vergleich versprochen, indutiae, Cic.: praemium, Cic.: pactam esse diem, Cic.: pactā mercede, Quint.: so auch v. Verlobungen, Turnus, cui Lavinia pacta fuerat, Liv.: dah. pactō (Abl. absol.), nach getroffener Verabredung, pacto inter se, ut etc., Liv. 28, 21, 5.

    lateinisch-deutsches > paeciscor

  • 16 venter

    venter, tris, Genet. Plur. trium, m. (vgl. ahd. wan [a] st, der Wanst), der Bauch, Leib, I) eig.: a) übh.: venter summus, imus, Cels.: foedus atque olidus venter, Sen.: venter intumescit, Colum. u. Cels.: venter indurescit, Cels.: venter intentus est, Cels.: fabā venter inflatur, Cic.: Plur., latera ac ventres equorum, Lucr. 5, 1322. – b) als Sitz des Magens, venter creat omnes hasce aerumnas, Plaut.: sit numquam venter expletus, voll vom Essen, Hieron.: ventrem fame domare, Liv.: ut non minus animo quam ventre convivae delectarentur, Nep.: hic in ventrem sumpsit confidentiam, hat sich Mut gegessen (scherzh. = gefaßt), Plaut. – dah. zur Bezeichnung der sinnlichen Lüste, bes. der Gefräßigkeit, ventri operam dare, Plaut.: ventri donabat avaro, Hor.: ventri oboedire, dem Bauche, d.i. den sinnlichen Lüsten frönen, Sall.: ventri ac voluptatibus servire (v. Menschen), Lact.: ventri et pabulo servire (v. Schweine), Lact.: ventri dediti, Augustin. – meton., vivite, ventres, ihr Bäuche, d.i. ihr Fresser, Lucil. 75: u. iste venter, Schmausgenosse, Lucil. 1071. – c) = alvus, der Unterleib, sofern er sich durch den Gang vom Unrate frei macht, fluor ventris, Cels.: venter profluit, Cels.: venter solvitur, Cels.: venter mollitur, Plin.: venter movetur, Suet.: dah. ventrem facere, Stuhlgang haben, Veget. mul. 5, 56, 2: quasi ad ventris solita secedens, um ein natürliches Bedürfnis zu befriedigen, Aur. Vict. epit. 41, 22. – d) der Bauch als Sitz der darin enthaltenen Leibesfrucht, der Mutterleib, ventrem ferre, tragen, v. Schwangeren, Liv., trächtig sein, v. Tieren, XII menses, Varro: homines in ventre necare, Iuven.: qui in ventre est, die Leibesfrucht, ICt.: exsecto ventre extractus, ICt. – meton., die ungeborene Leibesfrucht, tuus, Hor.: maturus, Ov.: venter institutus, exhereditatus, ICt.: ventri prospicere, ICt. – e) meton., venter Faliscus, Magenwurst, Preßwurst, Varro LL. 5, 111. Mart. 4, 46, 8. – II) übtr., für alles Bauchartige an Gegenständen, das Bauchige, ber Bauch, die Höhlung, cresceret in ventrem cucumis, Verg.: lagoenae, Iuven.: si paries ventrem faceret, einen Bauch machte, Plaut.: so auch der Bauch einer Wasserleitung (d.i. der von dem einen Fuße des Berges bis zu dem anderen im Tale fortgeführte Teil), Vitr. – / Genet. Plur. immer ventrium, zB. Plin. 9, 157. Solin. 32, 26. Arnob. 7, 24.

    lateinisch-deutsches > venter

  • 17 agarrado

    aɡ̱a'rrađo
    adj
    ( avaro) knauserig, geizig
    ( femenino agarrada) adjetivo
    1. [asido] umschlungen
    2. (familiar) [tacaño] geizig
    ————————
    sustantivo masculino
    ————————
    agarrada sustantivo femenino
    agarrado
    agarrado , -a [aγa'rraðo, -a]
    geizig

    Diccionario Español-Alemán > agarrado

  • 18 miserable

    1. mise'rable adj
    armselig, erbärmlich, kümmerlich
    2. mise'rable m
    1) ( avaro) Knauserer m, Geizhals m
    2) (vil, ruin) Schurke m, Lump m, elender Kerl m
    adjetivo
    1. [pobre] ärmlich
    2. [penoso, insuficiente] erbärmlich
    3. [ruin] schäbig
    ————————
    sustantivo masculino y femenino
    1. [tacaño] Geizhals der
    2. [ruin] Lump der
    miserable
    miserable [mise'raβle]
    num1num (pobre) ärmlich
    num2num (lamentable) erbärmlich
    num3num (tacaño) knauserig
    num4num (poco, mísero) schäbig; un sueldo miserable ein Hungerlohn
    num1num (desdichado) Pechvogel masculino familiar; (que da pena) bedauernswerter Mensch masculino
    num2num (canalla) gemeiner Mensch masculino

    Diccionario Español-Alemán > miserable

  • 19 ruin

    'rruin
    adj
    schäbig, niederträchtig, gemein
    adjetivo
    1. [vil] schäbig
    2. [avaro] knaus(e)rig
    ruin
    ruin [rrwin]
    num1num (malvado) niederträchtig; (vil) gemein
    num2num (tacaño) knauserig
    num3num (enclenque) mick(e)rig

    Diccionario Español-Alemán > ruin

  • 20 sórdido

    'sɔrđiđo
    adj
    1) (manchado, sucio) schmutzig, schäbig
    2) (fig: bajo, mezquino, miserable) elend, heruntergekommen
    ( femenino sórdida) adjetivo
    sórdido
    sórdido , -a ['sorðiðo, -a]
    num1num (sucio) schäbig, schmutzig, dreckig
    num2num (obsceno) obszön, schmutzig, dreckig
    num3num (avaro) geizig, knauserig, schäbig
    num4num (mezquino) gemein

    Diccionario Español-Alemán > sórdido

См. также в других словарях:

  • avaro — [avaʀo] n. m. ÉTYM. 1874, typogr., in Esnault; de avarie, et suff. argotique o, ot. ❖ ♦ Pop. Désagrément, accident, tuile (figuré). 0 Il y a là une puissance maligne et implacable, à laquelle nous n opposons d ailleurs aucune résistance : nous… …   Encyclopédie Universelle

  • avaro — avaro, ra adjetivo,sustantivo masculino y femenino 1. Que tiene un afán excesivo por acumular riquezas: Es muy avaro y disfruta contando todo el dinero que tiene …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • avaro — [lat. avarus, dallo stesso tema di avĭdus avido ]. ■ agg. 1. [assol., che pecca di avarizia: un padre a. ] ▶◀ (non com.) barbino, gretto, (spreg.) pidocchioso, (spreg.) spilorcio, (spreg.) taccagno, tirchio. ↓ tirato. ‖ avido, (lett.) cupido,… …   Enciclopedia Italiana

  • avaro — avaro, ra adjetivo y sustantivo avariento*, avaricioso, ávido, codicioso, mezquino, tacaño, ruin, roñoso, cicatero, sórdido, miserable, rácano …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • avaro — adj. s. m. Avarento …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • avaro — avaro, ra (Del lat. avārus, de avēre, desear con ansia). 1. adj. avaricioso. U. t. c. s.) 2. Que reserva, oculta o escatima algo …   Diccionario de la lengua española

  • Avaro — Para otros usos de este término, véase Ávaro (desambiguación). Ebenezer Scrooge se encuentra con la Ignorancia y la Miseria en Canción de Navidad de Charles Dickens. Un avaro es una persona poco dispuesta a gastar dinero, e incluso renuncia a… …   Wikipedia Español

  • Avaro — (Del lat. avarus.) ► adjetivo/ sustantivo 1 Que tiene avaricia. SINÓNIMO avaricioso 2 Que guarda u oculta un conocimiento con avaricia sin ofrecerlo a otros: ■ un profesor no puede ser avaro de su ciencia. REG. PREPOSICIONAL + de * * * avaro, a… …   Enciclopedia Universal

  • Ávaro — (Del lat. avarus.) ► adjetivo/ sustantivo 1 Que tiene avaricia. SINÓNIMO avaricioso 2 Que guarda u oculta un conocimiento con avaricia sin ofrecerlo a otros: ■ un profesor no puede ser avaro de su ciencia. REG. PREPOSICIONAL + de * * * avaro, a… …   Enciclopedia Universal

  • avaro — 1a·và·ro agg., s.m. AU 1a. che, chi dimostra avarizia: un avaro negoziante Sinonimi: 1arpagone, ingeneroso, pidocchioso, pitocco, spilorcio, stretto, taccagno, tirchio. Contrari: dissipatore, generoso, liberale, magnifico, prodigo, spendaccione,… …   Dizionario italiano

  • avaro — {{#}}{{LM A04202}}{{〓}} {{SynA04298}} {{[}}avaro{{]}}, {{[}}avara{{]}} ‹a·va·ro, ra› {{《}}▍ adj./s.{{》}} Que no quiere gastar, porque disfruta atesorando dinero y riquezas: • Se pasa la vida contando su dinero porque es un avaro.{{○}}… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»