wykroczenie

См. также в других словарях:

• wykroczenie — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od cz. wykroczyć. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}wykroczenie II {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. wykroczenieeń {{/stl 8}}{{stl 7}} postępek społecznie… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• wykroczenie — n I 1. rzecz. od wykroczyć. 2. lm D. wykroczenieczeń «czyn społecznie niebezpieczny, nie będący przestępstwem, zagrożony w Polsce karą aresztu lub ograniczenia wolności do trzech miesięcy, grzywny lub nagany; orzekany przez władze… …   Słownik języka polskiego

• wina — ż IV, CMs. winanie; lm D. win 1. «czyn naruszający normy postępowania (prawne, obyczajowe, moralne); wykroczenie, przewinienie, występek, błąd, grzech» Drobna, wielka wina. Nieumyślna wina oskarżonego. Niezbite dowody winy. Kara za winy. Dowieść… …   Słownik języka polskiego

• cywilny — cywilnyni 1. «nie będący wojskowym, nie odnoszący się do wojska» Ludność cywilna. Cywilny zawód. Lotnictwo cywilne. ◊ Cywilne ubranie, cywilna czapka itp. «ubranie nie będące mundurem, czapka nie wchodząca w skład umundurowania» 2. «odnoszący się …   Słownik języka polskiego

• czarny — czarnyni, czarnyniejszy 1. «mający barwę właściwą węglowi, sadzom, odpowiadającą brakowi odbitych promieni świetlnych» Czarne włosy. Czarne oczy. Czarny jak węgiel, jak sadze. ∆ Czarna skrzynka «urządzenie zapisujące rozmowy pilotów oraz… …   Słownik języka polskiego

• delikt — m IV, D. u, Ms. deliktkcie; lm M. y praw. «przewinienie, wykroczenie przeciw prawu» Dopuścić się deliktu. ‹łac.› …   Słownik języka polskiego

• eksces — m IV, D. u, Ms. ekscessie; lm M. y zwykle w lm, książk. «naruszenie porządku publicznego, zakłócenie spokoju; wybryk, wyskok, wykroczenie» Ekscesy chuliganów. Sprawca ekscesu. Położyć kres ekscesom. Doszło do ekscesów. ‹z łac.› …   Słownik języka polskiego

• koniczek — m III, DB. koniczekczka, N. koniczekczkiem; lm M. koniczekczki zdr. od konik □ Od rzemyczka do koniczka «małe wykroczenie prowadzi do większego» …   Słownik języka polskiego

• nakazowy — przym. od nakaz w zn. 1 ∆ praw. Postępowanie nakazowe a) «orzeczenie obowiązku zapłaty należności na wniosek powoda, z prawem zgłoszenia zarzutów przez pozwanego» b) «postępowanie w sprawie o wykroczenie, w której z uwagi na małą szkodliwość… …   Słownik języka polskiego

• nieprawość — ż V, DCMs. nieprawośćści 1. blm książk. «niezgodność czegoś z obowiązującymi normami prawnymi i etycznymi; nielegalność, występność» Nieprawość postępowania. 2. lm MD. nieprawośćści książk. «czyn nielegalny, nieszlachetny, zły; błąd, występek,… …   Słownik języka polskiego

• obraza — ż IV, CMs. obrazazie zwykle blm 1. «obelżywe wyrażenie się o kimś, zachowanie się względem kogoś, uchybienie czyjejś godności osobistej; zniewaga» Obraza czynna, słowna. Śmiertelna obraza. Darować komuś obrazę. Ścierpieć obrazę, nie ścierpieć… …   Słownik języka polskiego