-
1 lūcus
lūcus ī, m [LVC-], a sacred grove, consecrated wood, park surrounding a temple: Albani luci: frequenti silvā saeptus, L.: virtutem verba putas et Lucum ligna, H.: laetissimus umbrae, V.— A wood, grove, V., O.* * *grove; sacred grove -
2 Lucus
1.lūcus, i, m. [luceo, the shining, i. e. open place in the wood], a wood, grove, or thicket of trees sacred to a deity.I.Lit.:II.Silani lucus extra murumst est avius crebro salicto oppletus,
Plaut. Aul. 4, 6, 8:lucus est arborum multitudo cum religione, nemus vero composita multitudo arborum, silva diffusa et inculta,
Serv. Verg. A. 1, 310; cf. id. ib. 1, 441;11, 316: vos jam, Albani tumuli atque luci, imploro,
Cic. Mil. 31, 85:lucus frequenti silvā septus,
Liv. 24, 3:nemora in domibus sacros imitantia lucos,
Tib. 3, 3, 15:virtutem verba putas et Lucum ligna,
Hor. Ep. 1, 6, 31:Ennium sicut sacros vetustate lucos adoremus,
Quint. 10, 1, 88:nemoris sacri lucos tenere,
Sen. Herc. Oet. 956.—Transf.A.In gen., a wood ( poet.):B.aut quos Oceano propior gerit India lucos,
Verg. G. 2, 122:alto in luco,
id. A. 11, 456.—Wood: nec quicquam positum sine luco, auro, ebore, argento, Plaut. Fragm. ap. Charis. p. 179 P.2.Lūcus, i, m. [1. lucus], the name of several cities in Gaul and Spain, of which the most important was Lucus, a city of the Vocontii, also called Lucus Augusti, now Lucim, Tac. H. 1, 66; Plin. 3, 4, 5, § 37.3.lūcus, ūs, m., i. q. lux, light:cum primo lucu,
at daybreak, Ter. Ad. 5, 3, 56 (dub.;Fleck. and Ussing, luci): noctu lucuque,
Varr. L. L. 5, 19, § 99 Müll. (ex conj.; al. noctulucus). -
3 lucus
1.lūcus, i, m. [luceo, the shining, i. e. open place in the wood], a wood, grove, or thicket of trees sacred to a deity.I.Lit.:II.Silani lucus extra murumst est avius crebro salicto oppletus,
Plaut. Aul. 4, 6, 8:lucus est arborum multitudo cum religione, nemus vero composita multitudo arborum, silva diffusa et inculta,
Serv. Verg. A. 1, 310; cf. id. ib. 1, 441;11, 316: vos jam, Albani tumuli atque luci, imploro,
Cic. Mil. 31, 85:lucus frequenti silvā septus,
Liv. 24, 3:nemora in domibus sacros imitantia lucos,
Tib. 3, 3, 15:virtutem verba putas et Lucum ligna,
Hor. Ep. 1, 6, 31:Ennium sicut sacros vetustate lucos adoremus,
Quint. 10, 1, 88:nemoris sacri lucos tenere,
Sen. Herc. Oet. 956.—Transf.A.In gen., a wood ( poet.):B.aut quos Oceano propior gerit India lucos,
Verg. G. 2, 122:alto in luco,
id. A. 11, 456.—Wood: nec quicquam positum sine luco, auro, ebore, argento, Plaut. Fragm. ap. Charis. p. 179 P.2.Lūcus, i, m. [1. lucus], the name of several cities in Gaul and Spain, of which the most important was Lucus, a city of the Vocontii, also called Lucus Augusti, now Lucim, Tac. H. 1, 66; Plin. 3, 4, 5, § 37.3.lūcus, ūs, m., i. q. lux, light:cum primo lucu,
at daybreak, Ter. Ad. 5, 3, 56 (dub.;Fleck. and Ussing, luci): noctu lucuque,
Varr. L. L. 5, 19, § 99 Müll. (ex conj.; al. noctulucus).
Перевод: со всех языков на английский
с английского на все языки- С английского на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Русский