Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

virtuously

  • 1 castē

        castē adv. with comp. and sup.    [castus], purely, spotlessly, without stain, virtuously: vivere: tueri virginem. — Piously, religiously: haec tribuenda deorum numini: castius sacra facere, L.: castissime colere deos: placare deos, O.
    * * *
    castius, castissime ADV
    uprightly, w/integrity; chastely, w/sexual/ceremonial purity; spotlessly

    Latin-English dictionary > castē

  • 2 honestē

        honestē adv. with comp. and sup.    [honestus], decently, becomingly, properly, creditably, virtuously: vivere, T.: unde Mundior exiret vix libertinus honeste, H.: ne non procumbat honeste, Respicit, O.: quae fiunt honestissime: cum possit honestius tremere, Iu.: fastigium honeste vergit in tectum, etc.: geniti, i. e. nobly, L.
    * * *
    honorably; decently

    Latin-English dictionary > honestē

  • 3 pudīcē

        pudīcē adv.    [pudicus], modestly, chastely, virtuously: doctum ingenium, T.

    Latin-English dictionary > pudīcē

  • 4 vīvō

        vīvō vīxī ( subj pluperf. vīxet for vīxisset, V.), —, ere    [VIV-], to live, be alive, have life: Valet atque vivit (gnatus), T.: vivere ac spirare: is demum mihi vivere atque frui animā videtur, qui, etc., S.: Annos bis centum, O.: ad centesimum annum: nisi cum virtute vivatur, unless we live virtuously: non sibi soli postulat, Te vivere, for him alone, T.: nos in diem vivimus, i. e. from hand to mouth: vitam duram, quam vixi usque adhuc, T.: tutiorem vitam: Bacchanalia vivunt, Iu.: nunc tertia vivitur aetas, O.: et vivere vitem et mori dicimus: ignes, O.—To survive, be still alive: si viveret, verba eius audiretis: si viveret, mihi cum illo nulla contentio iam maneret: constitueram, neminem includere in dialogos eorum, qui viverent: hic tamen vivit. vivit? immo vero etiam in senatum venit.—In phrases of asseveration: nam, ita vivam, putavi, as I live: quid poteris, inquies, pro iis dicere? ne vivam, si scio, may I die, if, etc.: ego hodie, si vivo, tibi Ostendam, etc., as sure as I live, T.—In the phrase, de lucro vivere, i. e. to owe life to favor, live at another's mercy: de lucro prope iam quadrennium vivimus: de lucro tibi vivere me scito, L.—In the phrase, ex alicuius more vivere, to conform to one's ways, live according to one's wishes: Huncine erat aequom ex illius more an illum ex huius vivere? T.—To live, support life, feed, be supported, sustain oneself: stirpibus palmarum: piscibus, Cs.: cortice ex arboribus, Cs.: herbis et urticā, H.: rapto, V.: Parcius, H.: Vivitur ex rapto, O.; cf. studia, quibus antea delectabamur, nunc etiam vivimus, which were formerly my delight, are now my life.—To live, pass the time, reside, dwell, be: extra urbem: Cypri, N.: in litteris vivere: unis moribus et numquam mutatis legibus: convenienter naturae: cum Pansā vixi in Pompeiano: ecquis me hodie vivit fortunatior? T.: ego vivo miserrimus: illā (sorte) Contentus vivat, H.: quoniam vivitur non cum perfectis hominibus, sed, etc.—Prov.: animum secum esse secumque ut dicitur, vivere, i. e. for its own sake.—To live well, live at ease, enjoy life: quando vivemus?: vive valeque, farewell, H.: vivite, silvae, fare ye well, V.—To live, last, endure, remain, be remembered: Vivet extento Proculeius aevo, H.: per omnia saecula famā, O.: tacitum vivat sub pectore volnus, V.: das nostro victurum nomen amori, O.: mihi Scipio vivit tamen semperque vivet.
    * * *
    vivere, vixi, victus V
    be alive, live; survive; reside

    Latin-English dictionary > vīvō

  • 5 virtuose

    virtuously, manfully

    Latin-English dictionary > virtuose

  • 6 castus

    1.
    castus, a, um, adj. [i. e. cas-tus, partic., kindr. to Sanscr. çludh, to cleanse; Gr. kath-aros; Germ. keusch, heiter; cf. the opp. in-ces-tus, impure, Bopp, Gloss. 351, 6; Pott. 1, 252].
    I.
    In gen., morally pure, unpolluted, spotless, guiltless, = purus, integer (gen. in respect to the person himself, while candidus signifies pure, just, in respect to other men; v. Doed. Syn. p. 196 sq.;

    class. in prose and poetry): castus animus purusque,

    Cic. Div. 1, 53, 121; cf.:

    vita purissima et castissima,

    id. Rosc. Com. 6, 17; and:

    quis hoc adulescente castior? quis modestior? quis autem illo qui maledicit impurior?

    id. Phil. 3, 6, 15:

    perjurum castus (fraudasse dicatur),

    id. Rosc. Com. 7, 21:

    castissimum quoque hominem ad peccandum potuisse impellere,

    id. Inv. 2, 11, 36:

    nulli fas casto sceleratum insistere limen,

    Verg. A. 6, 563:

    populus Et frugi castusque verecundusque,

    Hor. A. P. 207:

    qui (animi) se integros castosque servavissent,

    Cic. Tusc. 1, 30, 72; cf. id. Font. 10, 22; id. Cael. 18, 42:

    M. Crassi castissima domus,

    id. ib. 4, 9:

    signa,

    signs, indications of innocence, Ov. M. 7, 725:

    fides,

    inviolable, Sil. 13, 285:

    Saguntum,

    id. 3, 1.—With ab:

    decet nos esse a culpā castos,

    Plaut. Poen. 5, 4, 23; so,

    res familiaris casta a cruore civili,

    Cic. Phil. 13, 4, 8.—
    II.
    In respect to particular virtues.
    A.
    Most freq., esp. in poetry, in regard to sexual morality, pure, chaste, unpolluted, virtuous, continent:

    Latona,

    Enn. Trag. 424 Vahl.; cf.

    Minerva,

    Hor. C. 3, 3, 23; Cat. 16, 5; 62, 23; Tib. 1, 3, 83; Ov. M. 2, 544; 2, 711:

    hostia = Iphigenia,

    Lucr. 1, 98:

    Bellerophon,

    Hor. C. 3, 7, 15:

    matres,

    Verg. A. 8, 665:

    maritae,

    Ov. F. 2, 139.— With ab:

    castus ab rebus venereis,

    Col. 9, 14, 3.—Of inanimate things:

    lectulus,

    Cat. 64, 87:

    cubile,

    id. 66, 83:

    flos virginis,

    id. 62, 46:

    gremium,

    id. 65, 20:

    vultus,

    Ov. M. 4, 799:

    domus,

    Cat. 64, 385; Hor. C. 4, 5, 21 al.—
    b.
    Trop., of style, free from barbarisms, pure:

    Caius Caesar sermonis praeter alios suae aetatis castissimi,

    Gell. 19, 8, 3.—
    B.
    In a religious respect, pious, religious, holy, sacred, = pius:

    hac casti maneant in religione nepotes,

    Verg. A. 3, 409 Wagn.—

    So, Aeneas (for which elsewhere pius in Verg.),

    Hor. C. S. 42:

    sacerdotes,

    Verg. A. 6, 661:

    et sanctus princeps,

    Plin. Pan. 1, 3:

    ego qui castam contionem, sanctum campum defendo (in respect to the preceding: in Campo Martio, comitiis centuriatis auspicato in loco),

    Cic. Rab. Perd. 4, 11.—Of things: sacrae, religiosae castaeque res, Varr. ap. Non. p. 267, 8:

    haud satis castum donum deo,

    Cic. Leg. 2, 18, 45; cf.

    festa,

    Ov. Am. 3, 13, 3:

    taedae,

    Verg. A. 7, 71 Serv.:

    ara castis Vincta verbenis,

    Hor. C. 4, 11, 6:

    crines,

    Ov. M. 15, 675:

    laurus,

    Tib. 3, 4, 23:

    castior amnis (sc. Musarum),

    Stat. S. 4, 7, 12; cf.:

    castum flumen (on account of the nymphs),

    Claud. III. Cons. Stil. 260:

    luci,

    Hor. C. 1, 12, 59:

    nemus,

    Tac. G. 40:

    pura castaque mens,

    Plin. Pan. 3 fin.: casta mola genus sacrificii, quod Vestales virgines faciebant, Paul. ex Fest. p. 65 Müll.—As epith. ornans of poetry, since it is used in defence of the Deity: casta poesis, Varr. ap. Non. p. 267, 14 (it is erroneously explained by Non. by suavis, jucundus).—
    2.
    Hence, subst.: castum, i, n., a festival, or period of time consecrated to a god, during which strict continence was enjoined, Fest. p. 124, 25 Müll.:

    Isidis et Cybeles,

    Tert. Jejun. 16.—
    C.
    In respect to the property and rights of others, free from, abstinent, disinterested: manus, Varr. ap. Non. p. 267, 12:

    homo castus ac non cupidus,

    Cic. Sest. 43, 93:

    castissimus homo atque integerrimus,

    id. Fl. 28, 68.— Adv.: castē.
    A.
    (Acc. to I.) Purely, spotlessly, without stain, uprightly:

    agere aetatem suam,

    Plaut. Trin. 2, 4, 149:

    et integre vivere,

    Cic. Fin. 4, 23, 63; id. Imp. Pomp. 1, 2.—
    B.
    (Acc. to II. A.) Chastely, virtuously: caste se habere a servis, C. Gracch. ap. Gell. 15, 12, 3:

    tueri eloquentiam ut adultam virginem,

    Cic. Brut. 95, 330.—Of language, properly, correctly, classically:

    caste pureque linguā Latinā uti,

    Gell. 17, 2, 7.—
    2.
    (Acc. to II. B.) Piously, religiously:

    placare deos,

    Ov. P. 2, 1, 33; cf. Cic. N. D. 1, 2, 3; Suet. Aug. 6.— Comp., Liv. 10, 7, 5.— Sup., Cic. Fam. 14, 4, 1.
    2.
    castus, ūs (abl. heterocl. casto, Tert. Jejun. 16; Fest. s. v. minuitur, p. 154, 6 Müll.), m. [1. castus], ante- and post-class. for castimonia, an abstinence from sensual enjoyments on religious grounds, Naev. ap. Non. p. 197, 16; Varr. ib.; Gell. 10, 15, 1; Arn. 5, p. 167.

    Lewis & Short latin dictionary > castus

  • 7 honestiores

    hŏnestus, a um, adj. [honos, honor, qs. furnished or clothed with honor], full of honor, honorable.
    I.
    Regarded with honor, enjoying respect or consideration, honored, distinguished, honorable, respectable, noble, = honoratus:

    qui me honore honestiorem fecit,

    Plaut. Capt. 2, 3, 32: cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem;

    qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur, etc.,

    Cic. Brut. 81, 281:

    satis honestam honoratamque imaginem fore,

    Liv. 36, 40, 9: magnus atque honestus, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 4; cf.:

    salvi et honesti,

    id. ib. 11, 2, 2:

    honestus homo et nobilis,

    Cic. Mur. 36, 75:

    cum honesto aliquo homine,

    id. Fam. 16, 9, 4:

    amplae et honestae familiae,

    illustrious and honorable families, id. Mur. 7, 15; cf.: homines honestis parentibus ac majoribus nati, id. Fragm. ap. Quint. 11, 1, 85:

    bonis parentibus atque honesto loco natus,

    id. Tusc. 5, 20, 58:

    cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit,

    id. Rep. 2, 7:

    loco natus honesto,

    Caes. B. G. 5, 45, 2:

    Polla, Nursiae honesto genere orta,

    Suet. Vesp. 1:

    equite Romano in primis honesto et ornato,

    distinguished, eminent, Cic. Fam. 13, 14, 1; 13, 31, 1:

    eques Romanus,

    id. ib. 13, 62; cf.:

    erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris,

    Caes. B. C. 1, 51, 3:

    publicani, homines honestissimi atque ornatissimi,

    Cic. de Imp. Pomp. 7, 17:

    homo honestissimus,

    Caes. B. G. 1, 53, 6:

    milites honestissimi sui generis,

    id. B. C. 1, 20, 1:

    virginis honestae vaticinatione,

    Suet. Galb. 9 et saep.:

    quia deus auctor culpae honestior erat,

    Liv. 1, 4, 2:

    tam grave, tam firmum, tam honestum municipium,

    Cic. Fam. 13, 4, 2:

    honestissimus conventus,

    Quint. 1, 2, 9:

    ut honestiore judicio conflictere?

    more honorable, Cic. Quint. 13, 44:

    dies honestissimus nobis,

    id. Fam. 1, 2, 2:

    atque erit illa mihi mortis honesta dies,

    Prop. 3 (4), 21, 34:

    honesta paupertas,

    Vell. 129, 3:

    omnium honestarum rerum egens,

    not able to live suitably to his rank, Sall. J. 14, 17: honestis manibus omnia laetius proveniunt, i. e. of generals (cf. shortly before:

    ipsorum tunc manibus imperatorum colebantur agri),

    Plin. 18, 3, 4, § 19.—As substt.
    1.
    hŏnestĭōres, um, m., men of noble birth:

    qui hominem castraverit... sive is servus sive liber sit, capite punitur: honestiores publicatis bonis in insulam deportantur,

    Paul. Sent. 5, 23, 13; 1, 21, 4 sq.;

    opp. humiliores,

    id. ib. 5, 25, 1 sq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 2, 2; 8, 4, 2.—
    2.
    hŏnestum, i, n., honorable conduct, morality, virtue:

    nec honesto quicquam honestius,

    Cic. Fin. 4, 7, 25:

    rigidi servator honesti (Cato),

    Luc. 2, 389.
    II. A.
    In gen.:

    ut (civium vita) opibus firma, copiis locuples, gloria ampla, virtute honesta sit,

    Cic. Att. 8, 11, 1:

    in convivio moderato atque honesto,

    id. Mur. 6, 13:

    aequa et honesta postulatio,

    id. Rosc. Am. 2, 7:

    honestum ac probabile nomen,

    id. Caecin. 25, 71; cf.:

    ut honesta praescriptione rem turpissimam tegerent,

    Caes. B. C. 3, 32, 4:

    causas abeundi quaerat honestas,

    Lucr. 4, 1181:

    certatio,

    Cic. Lael. 9, 32:

    honestam rem actionemve aut non suscipere aut, etc.,

    id. ib. 13, 47:

    res, causa (opp. turpis),

    Auct. Her. 1, 3, 5; cf.:

    honesta res dividitur in rectum et laudabile,

    id. 3, 2, 3:

    hominum honestissimorum testimoniis non credere,

    Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 6, 16:

    homines honestissimi,

    id. ib. 17, 49:

    quod omnium sit votum parentum, ut honestiores quam sint ipsi, liberos habeant,

    Quint. 1, 1, 82:

    soror,

    virtuous, chaste, Hor. S. 2, 3, 58:

    vita honestissima,

    Cic. Rosc. Am. 17, 48; so in sup.:

    labor,

    Quint. 12, 7, 10:

    praecepta,

    id. 12, 2, 27:

    testimonia,

    id. 5, 11, 37:

    vitae instituta sic distant, ut Cretes et Aetoli latrocinari honestum putent,

    Cic. Rep. 3, 9:

    honestum quibusdam rapto vivere,

    Quint. 3, 7, 24:

    honestius est de amicorum pecunia laborare quam de sua,

    Cic. Fam. 13, 14, 2:

    ut neque rectum neque honestum sit, nec fieri possit, ut, etc.,

    id. Lael. 21, 76:

    honestum et rectum,

    id. ib. 22, 82:

    honestum id intellegimus, quod tale est, ut, detracta omni utilitate, sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit jure laudari,

    id. Fin. 2, 14, 45; cf. id. Inv. 2, 53, 159; id. Leg. 1, 18, 48:

    si maritus uxorem suam in adulterio deprehensam occidit... non inique aliquid ejus honestissimo calori permittitur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 10, 1: mores honestos tradere,

    Juv. 6, 239.—As subst.: hŏnestum, i, n., honesty, integrity, virtue (cf.:

    honor, virtus, etc.): quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta virtute,

    id. Fin. 5, 23, 66; cf.:

    sive honestum solum bonum est, ut Stoicis placet, sive quod honestum est, id ita summum bonum est, ut, etc.,

    id. Off. 3, 3, 13; 1, 4, 14:

    formam quidem ipsam et tamquam faciem honesti vides,

    id. ib. 1, 5, 14:

    omnis honesti justique disciplina,

    Quint. 12, 2, 1:

    honesti praesens imago,

    id. 12, 1, 28:

    quo (honesto) detracto quid poterit beatum intellegi?

    Cic. Tusc. 5, 15, 45:

    de honesto ac bono,

    Quint. 2, 2, 5:

    honesta ac turpia,

    Cic. Leg. 1, 16, 44; 1, 17, 46:

    honestis similia sunt quaedam non honesta,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    in eodem pectore nullum est honestorum turpiumque consortium,

    Quint. 12, 1, 4:

    de honestis, justis, utilibus quaestiones,

    id. 3, 6, 41.—Prov.:

    honesta mors turpi vita potior,

    Tac. Agr. 33:

    imponit finem sapiens et rebus honestis,

    Juv. 6, 444:

    honestus rumor alterum est patrimonium,

    Pub. Syr. 217 Rib.—
    B.
    In partic., of personal appearance, noble, fine, handsome, beautiful (mostly poet.):

    ille erat honesta facie et liberali,

    Ter. Eun. 4, 4, 15; 2, 1, 24; cf.: ita me di ament, honestus est. id. ib. 3, 2, 21:

    erat forma praeter ceteras honesta,

    id. And. 1, 1, 96:

    facies,

    Suet. Tib. 68:

    caput,

    Verg. A. 10, 133; id. G. 2, 392:

    asini,

    Varr. R. R. 2, 6, 2:

    (equi),

    Verg. G. 3, 81:

    ager honestior,

    Varr. R. R. 1, 4, 2:

    tunc ora rigantur honestis Imbribus (i. e. lacrimis),

    Stat. Th. 2, 234.—As subst.: hŏnestum, i, n., beauty:

    nec, si quid honesti est, jactat habetque palam, quaerit, quo turpia celet, = si quid pulchri habent,

    Hor. S. 1, 2, 84.—Hence, adv.: hŏ-nestē.
    1.
    (Acc. to I.) Honorably, nobly (very rare):

    honeste natus,

    of noble birth, Suet. Aug. 43.—Far more freq. and class.,
    2.
    (Acc. to II.) Decently, becomingly, properly, creditably, virtuously:

    neque illa matrem satis honeste tuam sequi poterit comes,

    Plaut. Merc. 2, 3, 69; id. Rud. 2, 3, 77:

    sic volo Te ferre (aquam) honeste, ut ego fero,

    id. ib. 2, 5, 7:

    unde Mundior exiret vix libertinus honeste,

    Hor. S. 2, 7, 12:

    ut videamur vestiti esse honeste,

    Varr. L. L. 8, § 31 Müll.:

    (Lucretia) tum quoque jam moriens, ne non procumbat honeste, Respicit,

    Ov. F. 2, 833:

    (Caesar) sinum ad ima crura deduxit, quo honestius caderet,

    Suet. Caes. 82; Lucil. ap. Non. 427, 26:

    valde se honeste gerunt,

    Cic. Att. 6, 1, 13:

    honestius hic, quam Q. Pompeius,

    id. Off. 3, 30, 109:

    quae in nostris rebus non satis honeste, in amicorum fiunt honestissime,

    id. Lael. 16, 57:

    aliquid recte honesteque dicere,

    id. Rep. 1, 2:

    beate et honeste vivere,

    id. ib. 4, 3:

    honeste vivere (opp. turpiter),

    Quint. 5, 10, 24:

    facere ac dicere (opp. turpiter),

    id. 11, 1, 14; 10, 5, 13:

    tam jejuna fames, cum possit honestius tremere, etc.,

    Juv. 5, 10. iste quidem veteres inter ponetur honeste, fairly, properly, Hor. Ep. 2, 1, 43:

    fastigium nunc honeste vergit in tectum inferioris porticus,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > honestiores

  • 8 honestum

    hŏnestus, a um, adj. [honos, honor, qs. furnished or clothed with honor], full of honor, honorable.
    I.
    Regarded with honor, enjoying respect or consideration, honored, distinguished, honorable, respectable, noble, = honoratus:

    qui me honore honestiorem fecit,

    Plaut. Capt. 2, 3, 32: cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem;

    qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur, etc.,

    Cic. Brut. 81, 281:

    satis honestam honoratamque imaginem fore,

    Liv. 36, 40, 9: magnus atque honestus, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 4; cf.:

    salvi et honesti,

    id. ib. 11, 2, 2:

    honestus homo et nobilis,

    Cic. Mur. 36, 75:

    cum honesto aliquo homine,

    id. Fam. 16, 9, 4:

    amplae et honestae familiae,

    illustrious and honorable families, id. Mur. 7, 15; cf.: homines honestis parentibus ac majoribus nati, id. Fragm. ap. Quint. 11, 1, 85:

    bonis parentibus atque honesto loco natus,

    id. Tusc. 5, 20, 58:

    cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit,

    id. Rep. 2, 7:

    loco natus honesto,

    Caes. B. G. 5, 45, 2:

    Polla, Nursiae honesto genere orta,

    Suet. Vesp. 1:

    equite Romano in primis honesto et ornato,

    distinguished, eminent, Cic. Fam. 13, 14, 1; 13, 31, 1:

    eques Romanus,

    id. ib. 13, 62; cf.:

    erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris,

    Caes. B. C. 1, 51, 3:

    publicani, homines honestissimi atque ornatissimi,

    Cic. de Imp. Pomp. 7, 17:

    homo honestissimus,

    Caes. B. G. 1, 53, 6:

    milites honestissimi sui generis,

    id. B. C. 1, 20, 1:

    virginis honestae vaticinatione,

    Suet. Galb. 9 et saep.:

    quia deus auctor culpae honestior erat,

    Liv. 1, 4, 2:

    tam grave, tam firmum, tam honestum municipium,

    Cic. Fam. 13, 4, 2:

    honestissimus conventus,

    Quint. 1, 2, 9:

    ut honestiore judicio conflictere?

    more honorable, Cic. Quint. 13, 44:

    dies honestissimus nobis,

    id. Fam. 1, 2, 2:

    atque erit illa mihi mortis honesta dies,

    Prop. 3 (4), 21, 34:

    honesta paupertas,

    Vell. 129, 3:

    omnium honestarum rerum egens,

    not able to live suitably to his rank, Sall. J. 14, 17: honestis manibus omnia laetius proveniunt, i. e. of generals (cf. shortly before:

    ipsorum tunc manibus imperatorum colebantur agri),

    Plin. 18, 3, 4, § 19.—As substt.
    1.
    hŏnestĭōres, um, m., men of noble birth:

    qui hominem castraverit... sive is servus sive liber sit, capite punitur: honestiores publicatis bonis in insulam deportantur,

    Paul. Sent. 5, 23, 13; 1, 21, 4 sq.;

    opp. humiliores,

    id. ib. 5, 25, 1 sq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 2, 2; 8, 4, 2.—
    2.
    hŏnestum, i, n., honorable conduct, morality, virtue:

    nec honesto quicquam honestius,

    Cic. Fin. 4, 7, 25:

    rigidi servator honesti (Cato),

    Luc. 2, 389.
    II. A.
    In gen.:

    ut (civium vita) opibus firma, copiis locuples, gloria ampla, virtute honesta sit,

    Cic. Att. 8, 11, 1:

    in convivio moderato atque honesto,

    id. Mur. 6, 13:

    aequa et honesta postulatio,

    id. Rosc. Am. 2, 7:

    honestum ac probabile nomen,

    id. Caecin. 25, 71; cf.:

    ut honesta praescriptione rem turpissimam tegerent,

    Caes. B. C. 3, 32, 4:

    causas abeundi quaerat honestas,

    Lucr. 4, 1181:

    certatio,

    Cic. Lael. 9, 32:

    honestam rem actionemve aut non suscipere aut, etc.,

    id. ib. 13, 47:

    res, causa (opp. turpis),

    Auct. Her. 1, 3, 5; cf.:

    honesta res dividitur in rectum et laudabile,

    id. 3, 2, 3:

    hominum honestissimorum testimoniis non credere,

    Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 6, 16:

    homines honestissimi,

    id. ib. 17, 49:

    quod omnium sit votum parentum, ut honestiores quam sint ipsi, liberos habeant,

    Quint. 1, 1, 82:

    soror,

    virtuous, chaste, Hor. S. 2, 3, 58:

    vita honestissima,

    Cic. Rosc. Am. 17, 48; so in sup.:

    labor,

    Quint. 12, 7, 10:

    praecepta,

    id. 12, 2, 27:

    testimonia,

    id. 5, 11, 37:

    vitae instituta sic distant, ut Cretes et Aetoli latrocinari honestum putent,

    Cic. Rep. 3, 9:

    honestum quibusdam rapto vivere,

    Quint. 3, 7, 24:

    honestius est de amicorum pecunia laborare quam de sua,

    Cic. Fam. 13, 14, 2:

    ut neque rectum neque honestum sit, nec fieri possit, ut, etc.,

    id. Lael. 21, 76:

    honestum et rectum,

    id. ib. 22, 82:

    honestum id intellegimus, quod tale est, ut, detracta omni utilitate, sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit jure laudari,

    id. Fin. 2, 14, 45; cf. id. Inv. 2, 53, 159; id. Leg. 1, 18, 48:

    si maritus uxorem suam in adulterio deprehensam occidit... non inique aliquid ejus honestissimo calori permittitur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 10, 1: mores honestos tradere,

    Juv. 6, 239.—As subst.: hŏnestum, i, n., honesty, integrity, virtue (cf.:

    honor, virtus, etc.): quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta virtute,

    id. Fin. 5, 23, 66; cf.:

    sive honestum solum bonum est, ut Stoicis placet, sive quod honestum est, id ita summum bonum est, ut, etc.,

    id. Off. 3, 3, 13; 1, 4, 14:

    formam quidem ipsam et tamquam faciem honesti vides,

    id. ib. 1, 5, 14:

    omnis honesti justique disciplina,

    Quint. 12, 2, 1:

    honesti praesens imago,

    id. 12, 1, 28:

    quo (honesto) detracto quid poterit beatum intellegi?

    Cic. Tusc. 5, 15, 45:

    de honesto ac bono,

    Quint. 2, 2, 5:

    honesta ac turpia,

    Cic. Leg. 1, 16, 44; 1, 17, 46:

    honestis similia sunt quaedam non honesta,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    in eodem pectore nullum est honestorum turpiumque consortium,

    Quint. 12, 1, 4:

    de honestis, justis, utilibus quaestiones,

    id. 3, 6, 41.—Prov.:

    honesta mors turpi vita potior,

    Tac. Agr. 33:

    imponit finem sapiens et rebus honestis,

    Juv. 6, 444:

    honestus rumor alterum est patrimonium,

    Pub. Syr. 217 Rib.—
    B.
    In partic., of personal appearance, noble, fine, handsome, beautiful (mostly poet.):

    ille erat honesta facie et liberali,

    Ter. Eun. 4, 4, 15; 2, 1, 24; cf.: ita me di ament, honestus est. id. ib. 3, 2, 21:

    erat forma praeter ceteras honesta,

    id. And. 1, 1, 96:

    facies,

    Suet. Tib. 68:

    caput,

    Verg. A. 10, 133; id. G. 2, 392:

    asini,

    Varr. R. R. 2, 6, 2:

    (equi),

    Verg. G. 3, 81:

    ager honestior,

    Varr. R. R. 1, 4, 2:

    tunc ora rigantur honestis Imbribus (i. e. lacrimis),

    Stat. Th. 2, 234.—As subst.: hŏnestum, i, n., beauty:

    nec, si quid honesti est, jactat habetque palam, quaerit, quo turpia celet, = si quid pulchri habent,

    Hor. S. 1, 2, 84.—Hence, adv.: hŏ-nestē.
    1.
    (Acc. to I.) Honorably, nobly (very rare):

    honeste natus,

    of noble birth, Suet. Aug. 43.—Far more freq. and class.,
    2.
    (Acc. to II.) Decently, becomingly, properly, creditably, virtuously:

    neque illa matrem satis honeste tuam sequi poterit comes,

    Plaut. Merc. 2, 3, 69; id. Rud. 2, 3, 77:

    sic volo Te ferre (aquam) honeste, ut ego fero,

    id. ib. 2, 5, 7:

    unde Mundior exiret vix libertinus honeste,

    Hor. S. 2, 7, 12:

    ut videamur vestiti esse honeste,

    Varr. L. L. 8, § 31 Müll.:

    (Lucretia) tum quoque jam moriens, ne non procumbat honeste, Respicit,

    Ov. F. 2, 833:

    (Caesar) sinum ad ima crura deduxit, quo honestius caderet,

    Suet. Caes. 82; Lucil. ap. Non. 427, 26:

    valde se honeste gerunt,

    Cic. Att. 6, 1, 13:

    honestius hic, quam Q. Pompeius,

    id. Off. 3, 30, 109:

    quae in nostris rebus non satis honeste, in amicorum fiunt honestissime,

    id. Lael. 16, 57:

    aliquid recte honesteque dicere,

    id. Rep. 1, 2:

    beate et honeste vivere,

    id. ib. 4, 3:

    honeste vivere (opp. turpiter),

    Quint. 5, 10, 24:

    facere ac dicere (opp. turpiter),

    id. 11, 1, 14; 10, 5, 13:

    tam jejuna fames, cum possit honestius tremere, etc.,

    Juv. 5, 10. iste quidem veteres inter ponetur honeste, fairly, properly, Hor. Ep. 2, 1, 43:

    fastigium nunc honeste vergit in tectum inferioris porticus,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > honestum

  • 9 honestus

    hŏnestus, a um, adj. [honos, honor, qs. furnished or clothed with honor], full of honor, honorable.
    I.
    Regarded with honor, enjoying respect or consideration, honored, distinguished, honorable, respectable, noble, = honoratus:

    qui me honore honestiorem fecit,

    Plaut. Capt. 2, 3, 32: cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem;

    qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur, etc.,

    Cic. Brut. 81, 281:

    satis honestam honoratamque imaginem fore,

    Liv. 36, 40, 9: magnus atque honestus, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 4; cf.:

    salvi et honesti,

    id. ib. 11, 2, 2:

    honestus homo et nobilis,

    Cic. Mur. 36, 75:

    cum honesto aliquo homine,

    id. Fam. 16, 9, 4:

    amplae et honestae familiae,

    illustrious and honorable families, id. Mur. 7, 15; cf.: homines honestis parentibus ac majoribus nati, id. Fragm. ap. Quint. 11, 1, 85:

    bonis parentibus atque honesto loco natus,

    id. Tusc. 5, 20, 58:

    cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit,

    id. Rep. 2, 7:

    loco natus honesto,

    Caes. B. G. 5, 45, 2:

    Polla, Nursiae honesto genere orta,

    Suet. Vesp. 1:

    equite Romano in primis honesto et ornato,

    distinguished, eminent, Cic. Fam. 13, 14, 1; 13, 31, 1:

    eques Romanus,

    id. ib. 13, 62; cf.:

    erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris,

    Caes. B. C. 1, 51, 3:

    publicani, homines honestissimi atque ornatissimi,

    Cic. de Imp. Pomp. 7, 17:

    homo honestissimus,

    Caes. B. G. 1, 53, 6:

    milites honestissimi sui generis,

    id. B. C. 1, 20, 1:

    virginis honestae vaticinatione,

    Suet. Galb. 9 et saep.:

    quia deus auctor culpae honestior erat,

    Liv. 1, 4, 2:

    tam grave, tam firmum, tam honestum municipium,

    Cic. Fam. 13, 4, 2:

    honestissimus conventus,

    Quint. 1, 2, 9:

    ut honestiore judicio conflictere?

    more honorable, Cic. Quint. 13, 44:

    dies honestissimus nobis,

    id. Fam. 1, 2, 2:

    atque erit illa mihi mortis honesta dies,

    Prop. 3 (4), 21, 34:

    honesta paupertas,

    Vell. 129, 3:

    omnium honestarum rerum egens,

    not able to live suitably to his rank, Sall. J. 14, 17: honestis manibus omnia laetius proveniunt, i. e. of generals (cf. shortly before:

    ipsorum tunc manibus imperatorum colebantur agri),

    Plin. 18, 3, 4, § 19.—As substt.
    1.
    hŏnestĭōres, um, m., men of noble birth:

    qui hominem castraverit... sive is servus sive liber sit, capite punitur: honestiores publicatis bonis in insulam deportantur,

    Paul. Sent. 5, 23, 13; 1, 21, 4 sq.;

    opp. humiliores,

    id. ib. 5, 25, 1 sq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 2, 2; 8, 4, 2.—
    2.
    hŏnestum, i, n., honorable conduct, morality, virtue:

    nec honesto quicquam honestius,

    Cic. Fin. 4, 7, 25:

    rigidi servator honesti (Cato),

    Luc. 2, 389.
    II. A.
    In gen.:

    ut (civium vita) opibus firma, copiis locuples, gloria ampla, virtute honesta sit,

    Cic. Att. 8, 11, 1:

    in convivio moderato atque honesto,

    id. Mur. 6, 13:

    aequa et honesta postulatio,

    id. Rosc. Am. 2, 7:

    honestum ac probabile nomen,

    id. Caecin. 25, 71; cf.:

    ut honesta praescriptione rem turpissimam tegerent,

    Caes. B. C. 3, 32, 4:

    causas abeundi quaerat honestas,

    Lucr. 4, 1181:

    certatio,

    Cic. Lael. 9, 32:

    honestam rem actionemve aut non suscipere aut, etc.,

    id. ib. 13, 47:

    res, causa (opp. turpis),

    Auct. Her. 1, 3, 5; cf.:

    honesta res dividitur in rectum et laudabile,

    id. 3, 2, 3:

    hominum honestissimorum testimoniis non credere,

    Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 6, 16:

    homines honestissimi,

    id. ib. 17, 49:

    quod omnium sit votum parentum, ut honestiores quam sint ipsi, liberos habeant,

    Quint. 1, 1, 82:

    soror,

    virtuous, chaste, Hor. S. 2, 3, 58:

    vita honestissima,

    Cic. Rosc. Am. 17, 48; so in sup.:

    labor,

    Quint. 12, 7, 10:

    praecepta,

    id. 12, 2, 27:

    testimonia,

    id. 5, 11, 37:

    vitae instituta sic distant, ut Cretes et Aetoli latrocinari honestum putent,

    Cic. Rep. 3, 9:

    honestum quibusdam rapto vivere,

    Quint. 3, 7, 24:

    honestius est de amicorum pecunia laborare quam de sua,

    Cic. Fam. 13, 14, 2:

    ut neque rectum neque honestum sit, nec fieri possit, ut, etc.,

    id. Lael. 21, 76:

    honestum et rectum,

    id. ib. 22, 82:

    honestum id intellegimus, quod tale est, ut, detracta omni utilitate, sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit jure laudari,

    id. Fin. 2, 14, 45; cf. id. Inv. 2, 53, 159; id. Leg. 1, 18, 48:

    si maritus uxorem suam in adulterio deprehensam occidit... non inique aliquid ejus honestissimo calori permittitur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 10, 1: mores honestos tradere,

    Juv. 6, 239.—As subst.: hŏnestum, i, n., honesty, integrity, virtue (cf.:

    honor, virtus, etc.): quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta virtute,

    id. Fin. 5, 23, 66; cf.:

    sive honestum solum bonum est, ut Stoicis placet, sive quod honestum est, id ita summum bonum est, ut, etc.,

    id. Off. 3, 3, 13; 1, 4, 14:

    formam quidem ipsam et tamquam faciem honesti vides,

    id. ib. 1, 5, 14:

    omnis honesti justique disciplina,

    Quint. 12, 2, 1:

    honesti praesens imago,

    id. 12, 1, 28:

    quo (honesto) detracto quid poterit beatum intellegi?

    Cic. Tusc. 5, 15, 45:

    de honesto ac bono,

    Quint. 2, 2, 5:

    honesta ac turpia,

    Cic. Leg. 1, 16, 44; 1, 17, 46:

    honestis similia sunt quaedam non honesta,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    in eodem pectore nullum est honestorum turpiumque consortium,

    Quint. 12, 1, 4:

    de honestis, justis, utilibus quaestiones,

    id. 3, 6, 41.—Prov.:

    honesta mors turpi vita potior,

    Tac. Agr. 33:

    imponit finem sapiens et rebus honestis,

    Juv. 6, 444:

    honestus rumor alterum est patrimonium,

    Pub. Syr. 217 Rib.—
    B.
    In partic., of personal appearance, noble, fine, handsome, beautiful (mostly poet.):

    ille erat honesta facie et liberali,

    Ter. Eun. 4, 4, 15; 2, 1, 24; cf.: ita me di ament, honestus est. id. ib. 3, 2, 21:

    erat forma praeter ceteras honesta,

    id. And. 1, 1, 96:

    facies,

    Suet. Tib. 68:

    caput,

    Verg. A. 10, 133; id. G. 2, 392:

    asini,

    Varr. R. R. 2, 6, 2:

    (equi),

    Verg. G. 3, 81:

    ager honestior,

    Varr. R. R. 1, 4, 2:

    tunc ora rigantur honestis Imbribus (i. e. lacrimis),

    Stat. Th. 2, 234.—As subst.: hŏnestum, i, n., beauty:

    nec, si quid honesti est, jactat habetque palam, quaerit, quo turpia celet, = si quid pulchri habent,

    Hor. S. 1, 2, 84.—Hence, adv.: hŏ-nestē.
    1.
    (Acc. to I.) Honorably, nobly (very rare):

    honeste natus,

    of noble birth, Suet. Aug. 43.—Far more freq. and class.,
    2.
    (Acc. to II.) Decently, becomingly, properly, creditably, virtuously:

    neque illa matrem satis honeste tuam sequi poterit comes,

    Plaut. Merc. 2, 3, 69; id. Rud. 2, 3, 77:

    sic volo Te ferre (aquam) honeste, ut ego fero,

    id. ib. 2, 5, 7:

    unde Mundior exiret vix libertinus honeste,

    Hor. S. 2, 7, 12:

    ut videamur vestiti esse honeste,

    Varr. L. L. 8, § 31 Müll.:

    (Lucretia) tum quoque jam moriens, ne non procumbat honeste, Respicit,

    Ov. F. 2, 833:

    (Caesar) sinum ad ima crura deduxit, quo honestius caderet,

    Suet. Caes. 82; Lucil. ap. Non. 427, 26:

    valde se honeste gerunt,

    Cic. Att. 6, 1, 13:

    honestius hic, quam Q. Pompeius,

    id. Off. 3, 30, 109:

    quae in nostris rebus non satis honeste, in amicorum fiunt honestissime,

    id. Lael. 16, 57:

    aliquid recte honesteque dicere,

    id. Rep. 1, 2:

    beate et honeste vivere,

    id. ib. 4, 3:

    honeste vivere (opp. turpiter),

    Quint. 5, 10, 24:

    facere ac dicere (opp. turpiter),

    id. 11, 1, 14; 10, 5, 13:

    tam jejuna fames, cum possit honestius tremere, etc.,

    Juv. 5, 10. iste quidem veteres inter ponetur honeste, fairly, properly, Hor. Ep. 2, 1, 43:

    fastigium nunc honeste vergit in tectum inferioris porticus,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > honestus

  • 10 pudicus

    pŭdīcus, a, um (dat. and abl. plur. fem. pudicabus, Cn. Gell. ap. Charis. p. 39 P.), adj. [pudeo], shamefaced, bashful, modest, chaste, virtuous (class.;

    syn.: verecundus, castus): homo,

    Plaut. Trin. 3, 2, 71; 4, 2, 104:

    tam a me pudica est, quasi soror mea sit,

    id. Curc. 1, 1, 51:

    ingenium,

    Ter. Hec. 1, 2, 77:

    erubescunt pudici etiam loqui de pudicitiā,

    Cic. Leg. 1, 19, 50:

    nihil pudens, nihil pudicum,

    id. Phil. 3, 11, 28:

    domus,

    id. ib. 2, 3, 6:

    Hippolytus,

    Hor. C. 4, 7, 25:

    conjux,

    id. ib. 3, 5, 41;

    4, 9, 23: Penelope,

    chaste, pure, id. S. 2, 5, 77:

    nupta, of Lucretia,

    Ov. F. 2, 794:

    matres,

    id. P. 4, 13, 29.—
    II.
    Transf., of things, chaste, pure, undefiled:

    lectum servare pudicum,

    Prop. 2, 23, 111 (3, 30, 55):

    preces,

    pure, Ov. H. 1, 85:

    mores,

    id. Tr. 3, 7, 13:

    fides,

    id. M. 7, 720:

    oratio,

    Petr. 2.— Comp.:

    matrona pudicior,

    Ov. Ib. 351.— Sup.:

    pudicissima femina,

    Plin. 7, 35, 35, § 120:

    puellarum,

    Mart. Cap. 2, § 174.— Hence, adv.: pŭdīcē, bashfully, modestly, chastely, virtuously, Plaut. Poen. 5, 4, 51; Ter. And. 1, 5, 39; Cat. 15, 5.— Comp.:

    pudicius,

    Plaut. Merc. 4, 3, 15; Plin. Ep. 4, 13, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > pudicus

  • 11 viventes

    vīvo, vixi, victum, 3 ( pluperf. subj. syncop. vixet, Verg. A. 11, 118), v. n. [Sanscr. giv-, givami, live; Gr. bios, life; Goth. quius, living; Germ. quicken; Engl. quick], to live, be alive, have life (syn. spiro).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: Ca. Eho, tua uxor quid agit? Me. Immortalis est. Vivit victuraque est, Plaut. Trin. 1, 2, 18:

    valet atque vivit (gnatus),

    Ter. Heaut. 3, 1, 21:

    nemo'st hominum qui vivat minus,

    id. Eun. 4, 6, 19; id. Ad. 3, 2, 34:

    vivere ac spirare,

    Cic. Sest. 50, 108:

    is demum mihi vivere atque frui animā videtur, qui, etc.,

    Sall. C. 2, 9.—With acc. of time:

    et pueri annos octingentos vivont... Quin mille annorum perpetuo vivont ab saeclo ad saeclum,

    Plaut. Mil. 4, 2, 85;

    4, 2, 87: Nemo est tam senex, qui se annum non putat posse vivere,

    Cic. Sen. 7, 24:

    vixi Annos bis centum,

    Ov. M. 12, 187:

    Aufidius vixit ad summam senectutem,

    Cic. Brut. 48, 179:

    ad centesimum annum,

    id. Sen. 6, 19:

    ad vesperum,

    id. ib. 19, 67:

    triginta annis,

    id. Off. 3, 2, 8:

    negat Epicurus, jucunde posse vivi, nisi cum virtute vivatur,

    live pleasantly unless we live virtuously, id. Tusc. 3, 20, 49.— Subst.: vīventes, ium, the living (opp. mortui), Lact. 5, 19, 25; 5, 3, 25.—With a homogeneous object:

    modice et modeste melius est vitam vivere,

    Plaut. Pers. 3, 1, 18; cf. Ter. Ad. 5, 4, 5; Cic. Verr. 2, 2, 47, § 118; id. Clu. 61, 170:

    tamne tibi diu videor vitam vivere?

    Plaut. Mil. 3, 1, 34:

    Bacchanalia vivunt,

    Juv. 2, 3.— Pass.:

    nunc tertia vivitur aetas,

    Ov. M. 12, 187.— Transf., of things:

    et vivere vitem et mori dicimus,

    Cic. Fin. 5, 14, 39; cf. id. Tusc. 1, 24, 56:

    saepes,

    Varr. R. R. 1, 14, 2:

    oleae,

    Plin. 16, 44, 90, § 241:

    cinis,

    Ov. R. Am. 732:

    ignes,

    id. F. 3, 427:

    picturatum opus,

    lives, Claud. IV. Cons. Hon. 589.—
    B.
    In partic.
    1.
    To survive, be still alive (mostly in secondary tenses):

    quas inimicitias si tam cavere potuisset, quam metuere solebat, viveret,

    would be still alive, Cic. Rosc. Am. 6, 17:

    is jam pridem mortuus est: si viveret, verba ejus audiretis,

    id. ib. 14, 42:

    Mustius dixisset, si viveret,

    id. Verr. 2, 1, 53, § 139:

    si viveret Hortensius cetera fortasse desideraret,

    id. Brut. 2, 6:

    si viveret, mihi cum illo nulla contentio jam maneret,

    id. Att. 14, 13, B, 4; id. Fam. 12, 1, 1:

    dixisti paulum tibi esse etiam nunc morae, quod ego viverem,

    id. Cat. 1, 4, 9; cf. id. Red. Quir. 4, 10:

    utinam L. Caesar valeret, Serv. Sulpicius viveret,

    id. Phil. 8, 7, 22:

    constitueram, neminem includere in dialogos eorum, qui viverent,

    id. Att. 13, 19, 3:

    divinat enim, quae futura fuerint, si Philippus vixisset,

    Liv. 41, 24, 4; cf.:

    quid Philippus, si vixisset, facturus fuerit,

    id. 41, 24, 5:

    qui censor fuisset, vetustissimusque ex iis, qui viverent, censoriis esset,

    id. 23, 22, 10; cf.:

    hic tamen vivit. Vivit? Immo vero etiam in senatum venit,

    Cic. Cat. 1, 1, 2: vivis;

    et vivis non ad deponendam sed ad confirmandam audaciam,

    id. ib. 1, 2, 4.—
    2.
    Euphemistically, vixit, he is done with life, he is dead:

    vixisse nimio satiu'st jam quam vivere,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 43; cf. id. Most. 4, 3, 10.—
    3.
    Ita vivam, as true as I live, as a formula of asseveration:

    nam, ita vivam, putavi,

    Cic. Fam. 2, 13, 3; 2, 16, 20; id. Att. 5, 15, 2; Sen. Ep. 82, 11 al.—
    4.
    Ne vivam si, may I not live if, may I die if; as a form of asseveration:

    quid poteris, inquies, pro iis dicere? Ne vivam, si scio,

    Cic. Att. 4, 16, 8; id. Fam. 7, 23 fin.
    5.
    Si vivo, if I live, a formula of menacing:

    erit ubi te ulciscar, si vivo,

    Plaut. Ps. 5, 2, 26; id. Cas. 1, 1, 27; Ter. And. 5, 2, 25; id. Eun. 5, 5, 20.—
    6.
    In the phrases,
    a.
    Alicui vivere, to live for a person:

    haec qui misit, non sibi soli postulat Te vivere et suā causā excludi ceteros,

    Ter. Eun. 3, 2, 28; cf.:

    si tibi soli viveres,

    Cic. Marcell. 8, 25; cf.: secum vivere, II. B. infra.—
    b.
    In diem vivere, from hand to mouth, for the present hour, Cic. de Or. 2, 40, 169; id. Tusc. 5, 11, 33; id. Phil. 2, 34, 86; cf.:

    hi, qui in horam viverent,

    id. ib. 5, 9, 25.—
    c.
    De lucro vivere, a life that is clear gain, i. e. at the mercy of another, Cic. Fam. 9, 17, 1.—
    C.
    Pregn.
    1.
    To live well, live at ease, enjoy life:

    quod me cohortaris ad ambitionem et ad laborem, faciam quidem: sed quando vivemus?

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 12: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. p. 11, 8; Varr. ib. p. 156, 13; Cat. 5, 1; Hor. C. 3, 29, 43; id. Ep. 1, 6, 66.—Hence, in bidding farewell:

    vive valeque,

    Hor. S. 2, 5, 110; id. Ep. 1, 6, 67 al.; cf.:

    vivite, silvae,

    fare ye well, Verg. E. 8, 58.—
    2.
    Like our to live, for to last, endure, remain, be remembered (mostly poet.):

    vivet extento Proculeius aevo... Illum aget Fama superstes,

    Hor. C. 2, 2, 5:

    per omnia saecula famā vivam,

    Ov. M. 15, 879: mea semper gloria vivet, Cic. poët. ap. Gell. 15, 6, 3:

    tacitum vivit sub pectore vulnus,

    Verg. A. 4, 67:

    spirat adhuc amor Vivuntque commissi calores Aeoliae fidibus puellae,

    Hor. C. 4, 9, 11; cf. id. ib. 1, 32, 3:

    carmina,

    id. Ep. 1, 19, 2:

    scripta,

    Ov. Tr. 1, 7, 25:

    das nostro nomen victurum amori,

    id. Am. 3, 1, 65:

    odia,

    Stat. Th. 12, 441: mihi quidem Scipio, quamquam est subito ereptus, vivit tamen [p. 2002] semperque vivet, Cic. Lael. 27, 102:

    vivit vivetque semper, atque etiam latius in memoriā hominum et sermone versabitur, postquam ab oculis recessit,

    Plin. Ep. 2, 1, 11; Sen. Ben. 3, 5, 2.—
    II.
    Transf.
    A.
    To live on any thing or in any manner, i. e. to support life; to sustain or maintain one's self:

    stirpibus palmarum vivere,

    Cic. Verr. 2, 5, 50, § 131:

    piscibus atque ovis avium vivere,

    Caes. B. G. 4, 10 fin.:

    lacte atque pecore,

    id. ib. 4, 1;

    5, 14: cortice ex arboribus,

    id. B. C. 3, 49:

    coriis herbisque et radicibus vivere,

    Liv. 23, 30, 3:

    herbis Vivis et urticā,

    Hor. Ep. 1, 12, 8:

    siliquis et pane secundo,

    id. ib. 2, 1, 123:

    parvo,

    id. S. 2, 2, 1:

    rapto,

    Verg. A. 7, 749:

    de vestro,

    Plaut. Truc. 5, 61:

    misere,

    id. Aul. 2, 4, 36:

    parcius,

    Hor. S. 1, 3, 49:

    suaviter,

    id. Ep. 1, 8, 4:

    bene,

    id. ib. 1, 6, 56;

    1, 11, 29: rapto,

    Liv. 7, 25, 13; 27, 12, 5:

    verbum vivere quidam putant ad cibum pertinere,

    Dig. 50, 16, 234.— Impers. pass.:

    vivitur ex rapto,

    Ov. M. 1, 144. — Trop.:

    (sunt) in eo studia illa nostra, quibus antea delectabamur, nunc etiam vivimus,

    Cic. Fam. 13, 28, a, 2.—
    B.
    To live, i. e. to pass one's life, to reside, dwell, be in any place or manner (cf.:

    vitam dego): Rhodi,

    Cic. Fam. 4, 7, 4:

    extra urbem,

    id. Brut. 74, 258:

    Cypri,

    Nep. Chabr. 3, 4:

    in litteris vivere,

    Cic. Fam. 9, 26, 1; id. Sen. 11, 38:

    in maximā celebritate atque in oculis civium,

    id. Off. 3, 1, 3:

    in paupertate,

    id. Part. Or. 18, 63:

    in humilitate,

    Lact. 7, 9, 17: cum timore, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 3:

    unis moribus et numquam mutatis legibus,

    Cic. Fl. 26, 63:

    e naturā,

    id. Fin. 3, 20, 68:

    convenienter naturae,

    id. ib. 3, 7, 26; id. Off. 3, 3, 13:

    valde familiariter cum aliquo,

    id. Att. 6, 6, 2; cf.:

    Hirtius vivit habitatque cum Balbo,

    id. ib. 14, 20, 4:

    cum Pansā vixi in Pompeiano,

    id. ib.:

    ecquis me vivit hodie fortunatior?

    Ter. Eun. 5, 8, 1:

    ego vivo miserrimus,

    Cic. Att. 3, 5:

    viveret in terris te si quis avarior uno,

    Hor. Ep. 2, 2, 157:

    illā sorte Contentus vivat,

    id. S. 1, 1, 3.—Prov.:

    secum vivere,

    to live for one's self, care only for one's self, Cic. Sen. 14, 49.— Impers. pass.:

    quoniam vivitur non cum perfectis hominibus, sed, etc.,

    Cic. Off. 1, 15, 46.

    Lewis & Short latin dictionary > viventes

  • 12 vivo

    vīvo, vixi, victum, 3 ( pluperf. subj. syncop. vixet, Verg. A. 11, 118), v. n. [Sanscr. giv-, givami, live; Gr. bios, life; Goth. quius, living; Germ. quicken; Engl. quick], to live, be alive, have life (syn. spiro).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: Ca. Eho, tua uxor quid agit? Me. Immortalis est. Vivit victuraque est, Plaut. Trin. 1, 2, 18:

    valet atque vivit (gnatus),

    Ter. Heaut. 3, 1, 21:

    nemo'st hominum qui vivat minus,

    id. Eun. 4, 6, 19; id. Ad. 3, 2, 34:

    vivere ac spirare,

    Cic. Sest. 50, 108:

    is demum mihi vivere atque frui animā videtur, qui, etc.,

    Sall. C. 2, 9.—With acc. of time:

    et pueri annos octingentos vivont... Quin mille annorum perpetuo vivont ab saeclo ad saeclum,

    Plaut. Mil. 4, 2, 85;

    4, 2, 87: Nemo est tam senex, qui se annum non putat posse vivere,

    Cic. Sen. 7, 24:

    vixi Annos bis centum,

    Ov. M. 12, 187:

    Aufidius vixit ad summam senectutem,

    Cic. Brut. 48, 179:

    ad centesimum annum,

    id. Sen. 6, 19:

    ad vesperum,

    id. ib. 19, 67:

    triginta annis,

    id. Off. 3, 2, 8:

    negat Epicurus, jucunde posse vivi, nisi cum virtute vivatur,

    live pleasantly unless we live virtuously, id. Tusc. 3, 20, 49.— Subst.: vīventes, ium, the living (opp. mortui), Lact. 5, 19, 25; 5, 3, 25.—With a homogeneous object:

    modice et modeste melius est vitam vivere,

    Plaut. Pers. 3, 1, 18; cf. Ter. Ad. 5, 4, 5; Cic. Verr. 2, 2, 47, § 118; id. Clu. 61, 170:

    tamne tibi diu videor vitam vivere?

    Plaut. Mil. 3, 1, 34:

    Bacchanalia vivunt,

    Juv. 2, 3.— Pass.:

    nunc tertia vivitur aetas,

    Ov. M. 12, 187.— Transf., of things:

    et vivere vitem et mori dicimus,

    Cic. Fin. 5, 14, 39; cf. id. Tusc. 1, 24, 56:

    saepes,

    Varr. R. R. 1, 14, 2:

    oleae,

    Plin. 16, 44, 90, § 241:

    cinis,

    Ov. R. Am. 732:

    ignes,

    id. F. 3, 427:

    picturatum opus,

    lives, Claud. IV. Cons. Hon. 589.—
    B.
    In partic.
    1.
    To survive, be still alive (mostly in secondary tenses):

    quas inimicitias si tam cavere potuisset, quam metuere solebat, viveret,

    would be still alive, Cic. Rosc. Am. 6, 17:

    is jam pridem mortuus est: si viveret, verba ejus audiretis,

    id. ib. 14, 42:

    Mustius dixisset, si viveret,

    id. Verr. 2, 1, 53, § 139:

    si viveret Hortensius cetera fortasse desideraret,

    id. Brut. 2, 6:

    si viveret, mihi cum illo nulla contentio jam maneret,

    id. Att. 14, 13, B, 4; id. Fam. 12, 1, 1:

    dixisti paulum tibi esse etiam nunc morae, quod ego viverem,

    id. Cat. 1, 4, 9; cf. id. Red. Quir. 4, 10:

    utinam L. Caesar valeret, Serv. Sulpicius viveret,

    id. Phil. 8, 7, 22:

    constitueram, neminem includere in dialogos eorum, qui viverent,

    id. Att. 13, 19, 3:

    divinat enim, quae futura fuerint, si Philippus vixisset,

    Liv. 41, 24, 4; cf.:

    quid Philippus, si vixisset, facturus fuerit,

    id. 41, 24, 5:

    qui censor fuisset, vetustissimusque ex iis, qui viverent, censoriis esset,

    id. 23, 22, 10; cf.:

    hic tamen vivit. Vivit? Immo vero etiam in senatum venit,

    Cic. Cat. 1, 1, 2: vivis;

    et vivis non ad deponendam sed ad confirmandam audaciam,

    id. ib. 1, 2, 4.—
    2.
    Euphemistically, vixit, he is done with life, he is dead:

    vixisse nimio satiu'st jam quam vivere,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 43; cf. id. Most. 4, 3, 10.—
    3.
    Ita vivam, as true as I live, as a formula of asseveration:

    nam, ita vivam, putavi,

    Cic. Fam. 2, 13, 3; 2, 16, 20; id. Att. 5, 15, 2; Sen. Ep. 82, 11 al.—
    4.
    Ne vivam si, may I not live if, may I die if; as a form of asseveration:

    quid poteris, inquies, pro iis dicere? Ne vivam, si scio,

    Cic. Att. 4, 16, 8; id. Fam. 7, 23 fin.
    5.
    Si vivo, if I live, a formula of menacing:

    erit ubi te ulciscar, si vivo,

    Plaut. Ps. 5, 2, 26; id. Cas. 1, 1, 27; Ter. And. 5, 2, 25; id. Eun. 5, 5, 20.—
    6.
    In the phrases,
    a.
    Alicui vivere, to live for a person:

    haec qui misit, non sibi soli postulat Te vivere et suā causā excludi ceteros,

    Ter. Eun. 3, 2, 28; cf.:

    si tibi soli viveres,

    Cic. Marcell. 8, 25; cf.: secum vivere, II. B. infra.—
    b.
    In diem vivere, from hand to mouth, for the present hour, Cic. de Or. 2, 40, 169; id. Tusc. 5, 11, 33; id. Phil. 2, 34, 86; cf.:

    hi, qui in horam viverent,

    id. ib. 5, 9, 25.—
    c.
    De lucro vivere, a life that is clear gain, i. e. at the mercy of another, Cic. Fam. 9, 17, 1.—
    C.
    Pregn.
    1.
    To live well, live at ease, enjoy life:

    quod me cohortaris ad ambitionem et ad laborem, faciam quidem: sed quando vivemus?

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 12: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. p. 11, 8; Varr. ib. p. 156, 13; Cat. 5, 1; Hor. C. 3, 29, 43; id. Ep. 1, 6, 66.—Hence, in bidding farewell:

    vive valeque,

    Hor. S. 2, 5, 110; id. Ep. 1, 6, 67 al.; cf.:

    vivite, silvae,

    fare ye well, Verg. E. 8, 58.—
    2.
    Like our to live, for to last, endure, remain, be remembered (mostly poet.):

    vivet extento Proculeius aevo... Illum aget Fama superstes,

    Hor. C. 2, 2, 5:

    per omnia saecula famā vivam,

    Ov. M. 15, 879: mea semper gloria vivet, Cic. poët. ap. Gell. 15, 6, 3:

    tacitum vivit sub pectore vulnus,

    Verg. A. 4, 67:

    spirat adhuc amor Vivuntque commissi calores Aeoliae fidibus puellae,

    Hor. C. 4, 9, 11; cf. id. ib. 1, 32, 3:

    carmina,

    id. Ep. 1, 19, 2:

    scripta,

    Ov. Tr. 1, 7, 25:

    das nostro nomen victurum amori,

    id. Am. 3, 1, 65:

    odia,

    Stat. Th. 12, 441: mihi quidem Scipio, quamquam est subito ereptus, vivit tamen [p. 2002] semperque vivet, Cic. Lael. 27, 102:

    vivit vivetque semper, atque etiam latius in memoriā hominum et sermone versabitur, postquam ab oculis recessit,

    Plin. Ep. 2, 1, 11; Sen. Ben. 3, 5, 2.—
    II.
    Transf.
    A.
    To live on any thing or in any manner, i. e. to support life; to sustain or maintain one's self:

    stirpibus palmarum vivere,

    Cic. Verr. 2, 5, 50, § 131:

    piscibus atque ovis avium vivere,

    Caes. B. G. 4, 10 fin.:

    lacte atque pecore,

    id. ib. 4, 1;

    5, 14: cortice ex arboribus,

    id. B. C. 3, 49:

    coriis herbisque et radicibus vivere,

    Liv. 23, 30, 3:

    herbis Vivis et urticā,

    Hor. Ep. 1, 12, 8:

    siliquis et pane secundo,

    id. ib. 2, 1, 123:

    parvo,

    id. S. 2, 2, 1:

    rapto,

    Verg. A. 7, 749:

    de vestro,

    Plaut. Truc. 5, 61:

    misere,

    id. Aul. 2, 4, 36:

    parcius,

    Hor. S. 1, 3, 49:

    suaviter,

    id. Ep. 1, 8, 4:

    bene,

    id. ib. 1, 6, 56;

    1, 11, 29: rapto,

    Liv. 7, 25, 13; 27, 12, 5:

    verbum vivere quidam putant ad cibum pertinere,

    Dig. 50, 16, 234.— Impers. pass.:

    vivitur ex rapto,

    Ov. M. 1, 144. — Trop.:

    (sunt) in eo studia illa nostra, quibus antea delectabamur, nunc etiam vivimus,

    Cic. Fam. 13, 28, a, 2.—
    B.
    To live, i. e. to pass one's life, to reside, dwell, be in any place or manner (cf.:

    vitam dego): Rhodi,

    Cic. Fam. 4, 7, 4:

    extra urbem,

    id. Brut. 74, 258:

    Cypri,

    Nep. Chabr. 3, 4:

    in litteris vivere,

    Cic. Fam. 9, 26, 1; id. Sen. 11, 38:

    in maximā celebritate atque in oculis civium,

    id. Off. 3, 1, 3:

    in paupertate,

    id. Part. Or. 18, 63:

    in humilitate,

    Lact. 7, 9, 17: cum timore, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 3:

    unis moribus et numquam mutatis legibus,

    Cic. Fl. 26, 63:

    e naturā,

    id. Fin. 3, 20, 68:

    convenienter naturae,

    id. ib. 3, 7, 26; id. Off. 3, 3, 13:

    valde familiariter cum aliquo,

    id. Att. 6, 6, 2; cf.:

    Hirtius vivit habitatque cum Balbo,

    id. ib. 14, 20, 4:

    cum Pansā vixi in Pompeiano,

    id. ib.:

    ecquis me vivit hodie fortunatior?

    Ter. Eun. 5, 8, 1:

    ego vivo miserrimus,

    Cic. Att. 3, 5:

    viveret in terris te si quis avarior uno,

    Hor. Ep. 2, 2, 157:

    illā sorte Contentus vivat,

    id. S. 1, 1, 3.—Prov.:

    secum vivere,

    to live for one's self, care only for one's self, Cic. Sen. 14, 49.— Impers. pass.:

    quoniam vivitur non cum perfectis hominibus, sed, etc.,

    Cic. Off. 1, 15, 46.

    Lewis & Short latin dictionary > vivo

См. также в других словарях:

  • virtuously — index faithfully Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • virtuously — virtuous ► ADJECTIVE 1) having or showing high moral standards. 2) archaic chaste. DERIVATIVES virtuously adverb virtuousness noun …   English terms dictionary

  • Virtuously — Virtuous Vir tu*ous (?; 135), a. [OE. vertuous, OF. vertuos, vertuous, F. vertueux, fr. L. Virtuous. See {Virtue}, and cf. {Virtuoso}.] 1. Possessing or exhibiting virtue. Specifically: [1913 Webster] (a) Exhibiting manly courage and strength;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • virtuously — adverb see virtuous …   New Collegiate Dictionary

  • virtuously — See virtuous. * * * …   Universalium

  • virtuously — adverb in a virtuous manner …   Wiktionary

  • virtuously — adv. with integrity; morally (especially regarding sexual conduct) …   English contemporary dictionary

  • virtuously — vir·tu·ous·ly …   English syllables

  • virtuously — See: virtuous …   English dictionary

  • virtuously — adverb 1. in a chaste and virtuous manner she lived chastely • Syn: ↑chastely • Derived from adjective: ↑virtuous, ↑chaste (for: ↑chastely) 2. in a moral manner …   Useful english dictionary

  • virtuous — virtuously, adv. virtuousness, n. /verr chooh euhs/, adj. 1. conforming to moral and ethical principles; morally excellent; upright: Lead a virtuous life. 2. chaste: a virtuous young person. [1300 50; alter. (with i < L) of ME vertuous < AF < LL… …   Universalium

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»