Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

vanr

  • 1 VANR

    I)
    a.
    1) wont, accustomed (bað hann ganga, til sætis þess, er hann var v. at sitja); v. e-u, used to a thing;
    2) usual (ekki fekk ek minna til bús en vant er).
    a. lacking, wanting, with gen.; handar em ek v., I lack a hand; vön geng ek vilja, I walk joyless; e-s er vant, something is wanting or missing; eitt sinn var vant kýr í Þykkvabœ, a cow was wanting.
    * * *
    1.
    vön, vant, adj., compar. vanari, superl. vanastr, wont, accustomed; vanr e-u, used to a thing; varg-ljóðum vanr, Hkv.; vígi vanr, Stor. 23; tungan er málinu vön, Skálda (Thorodd); vanr góðu brauði, Sks. 321: with infin., hann hafði jafnan vanr verit at matask í litlu húsi, Fms. i. 35; hversu mikill skattr er vanr at koma af Finnmörk, Eg. 70; ganga til sætis þess er hann var vanr at sitja, Ó. H. 66; vanan skatt, the wonted tax, Bs. i. 757; er hann var vanr at hafa, Sks. 228 B.
    2. neut., ekki fékk ek minna til bús enn vant var, Nj. 18: impers., er þessa vant?—opt berr svá at, is this wont to happen?—it often betides, Fms. ii. 9; ú-vanr, unwonted.
    2.
    adj. [Ulf. wans; A. S. wana; cp. Lat. vanus; cp. also the prefix particle van-]:—lacking, wanting; vamma vanr, Hm. 22; ljóða þessa muntú lengr vanr vera, 163; andspillis vanr, Skm. 12; handar em ek vanr, Ls. 39; vön vers ok barna, Gkv. 1. 23; vön geng ek vilja, joy-bereft, Skv. 3. 9; blóðs vanr, Höfuðl. 11; vanr slíkra drengja, Hallfred; landa vanr, a lackland, Bragi.
    2. neut. vant, with gen.; var þeim vettugis vant, Vsp.; mikils er á mann hveru vant, er mannvits er, Hðm. 26; fás er fróðum vant, Hm.; orðs vant, wanting one word, Hðm. 9; era mér gulls vant, Skm. 22; vara gamans vant, no lack of good cheer, Fms. vii. (in a verse); eitt sinn var vant kýr í Þykkvabæ, a cow was wanting, Ld. 156; var Glúmi vant margra geldinga, Nj. 26; varð honum vant kvígna tveggja, Glúm. 340; konungi þótti orðs vant er annat var talat, the king wanted a word when one was uttered, i. e. he was all ear, listened eagerly, Fms. ii. 139; lét honum engra hluta vant, x. 226; era hlunns vant, kvað refr, vii. 19; sjaldan er engri vant, a saying, Al. 166; muna vant, or muna á-vant, sjá, munr, a moment, p. 438; hann keyrði hann niðr, eigi úþyrmiliga, svá at honum var lítils vant, so that he did not want more, i. e. killed him on the spot, Bjarn. 41. ☞ Two words, of the same form, but diametrically opposite in sense, cannot well stand side by side, and so we find that while the old poets make little use of vanr ( adsuetus), on the other hand, in prose and mod. usage vanr ( orbus) has become obsolete, except in the neut. vant, in van- as a prefix, and in compds such as and-vanr, and-vana.

    Íslensk-ensk orðabók > VANR

  • 2 vanr

    I.
    adj., fem. vǫn, neut. vant; comp. vanari, superl. vanastr
    1) привыкший, привычный (к чему-л.)
    II.
    adj., neut. vant
    (gen.) лишённый, не имеющий чего-л.
    * * *
    I. п лишенный чего-л.
    г. wans, д-а., а., д-с. wan, ш., д., нор. van- без-; к лат. vānus пустой
    II. п привыкший
    ш. van, д-в-н. giwon (ср. н. gewohnt), д-а. giwun (ср. а. wont); к una, ván, vinr

    Old Norse-ensk orðabók > vanr

  • 3 Vanr

    I)
    a.
    1) wont, accustomed (bað hann ganga, til sætis þess, er hann var v. at sitja); v. e-u, used to a thing;
    2) usual (ekki fekk ek minna til bús en vant er).
    a. lacking, wanting, with gen.; handar em ek v., I lack a hand; vön geng ek vilja, I walk joyless; e-s er vant, something is wanting or missing; eitt sinn var vant kýr í Þykkvabœ, a cow was wanting.
    * * *
    m. [cp. Vaïnomoïnen, the son of Ukko, in the Finnish poem Kalevala]:—one of the gods, Vanir, used in sing. of Njörd; kalla Vanaguð Vana nið eðr Van, Edda i. 260; nama goðbrúðr una Vani (dat.), Skálda.
    II. usually in pl. Vanir, in northern mythology the gods who waged war with the Asir, but were afterwards combined and made one with them; this is recorded in Vsp. 28, 30, Yngl. S. ch. 4, Edda 47 (the legend of Kvasir), also in the myth of Hænir, 15, Vþm. 39; the gods Frey, Freyja, Njörd, and Hænir belonged to the tribe of Wanir; með vísum Vönum, id.
    COMPDS: Vanadís, Vanaguð, Vanaheimar.

    Íslensk-ensk orðabók > Vanr

  • 4 vanrækja

    [vanraikʲʰa]
    vt
    запускать, небрежно относиться

    Íslensk-Russian dictionary > vanrækja

  • 5 vanræksla

    [vanraiχsla]
    f
    пренебрежение, халатное отношение

    Íslensk-Russian dictionary > vanræksla

  • 6 vanrœkiliga

    adv. carelessly, slovenly.

    Íslensk-ensk orðabók > vanrœkiliga

  • 7 vanrœkinn

    a. careless, negligent.

    Íslensk-ensk orðabók > vanrœkinn

  • 8 vanrœkja

    (-ta, -tr), v. to neglect, disregard.

    Íslensk-ensk orðabók > vanrœkja

  • 9 vanrækja

    Íslensk-ensk orðabók > vanrækja

  • 10 vanræksla

    Íslensk-ensk orðabók > vanræksla

  • 11 á·vanr

    п.:

    mér ávant þikkir мне не хватает

    из á IV. и vanr I.

    Old Norse-ensk orðabók > á·vanr

  • 12 heið-vanr

    adj. epithet of a tree, shady (?), Vsp.

    Íslensk-ensk orðabók > heið-vanr

  • 13 kosta-vanr

    adj. cheerless, Skm. 30.

    Íslensk-ensk orðabók > kosta-vanr

  • 14 land-vanr

    adj. acquainted with the country, Fas. iii. 87.

    Íslensk-ensk orðabók > land-vanr

  • 15 list-vanr

    adj. skilful, Fms. xi. 426.

    Íslensk-ensk orðabók > list-vanr

  • 16 lífs-vanr

    adj. bereft of life, Ýt.

    Íslensk-ensk orðabók > lífs-vanr

  • 17 meins-vanr

    adj. guileless, Gm. 16.

    Íslensk-ensk orðabók > meins-vanr

  • 18 sjó-vanr

    adj. skilled, practiced as a sailor.

    Íslensk-ensk orðabók > sjó-vanr

  • 19 skaut-vanr

    adj. ‘sheet-fitted,’ an epithet of a ship, Lex. Poët.

    Íslensk-ensk orðabók > skaut-vanr

  • 20 heiðvanr

    Íslensk-ensk orðabók > heiðvanr

См. также в других словарях:

  • VANR — ICAO Airportcode f. Nasik (India) …   Acronyms

  • VANR — ICAO Airportcode f. Nasik ( India) …   Acronyms von A bis Z

  • Marc Eckō's Getting Up: Contents Under Pressure — Developer(s) The Collective, Inc. Publisher(s) Atari …   Wikipedia

  • Wane — Wa|ne 〈m. 17; Myth.〉 Angehöriger eines germ. Göttergeschlechts [<anord.vanir] * * * Wa|ne, der; n, n <meist Pl.> [anord. vanr (Pl. vanir)] (germ. Mythol.): Angehöriger eines Göttergeschlechts. * * * Wa|ne, der; n, n <meist Pl.>… …   Universal-Lexikon

  • Wane — Wane, v. i. [imp. & p. p. {Waned}; p. pr. & vb. n. {Waning}.] [OE. wanien, AS. wanian, wonian, from wan, won, deficient, wanting; akin to D. wan , G. wahnsinn, insanity, OHG. wan, wana , lacking, wan?n to lessen, Icel. vanr lacking, Goth. vans;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Waned — Wane Wane, v. i. [imp. & p. p. {Waned}; p. pr. & vb. n. {Waning}.] [OE. wanien, AS. wanian, wonian, from wan, won, deficient, wanting; akin to D. wan , G. wahnsinn, insanity, OHG. wan, wana , lacking, wan?n to lessen, Icel. vanr lacking, Goth.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Waning — Wane Wane, v. i. [imp. & p. p. {Waned}; p. pr. & vb. n. {Waning}.] [OE. wanien, AS. wanian, wonian, from wan, won, deficient, wanting; akin to D. wan , G. wahnsinn, insanity, OHG. wan, wana , lacking, wan?n to lessen, Icel. vanr lacking, Goth.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Want — (277), n. [Originally an adj., from Icel. vant, neuter of vanr lacking, deficient. [root]139. See {Wane}, v. i.] [1913 Webster] 1. The state of not having; the condition of being without anything; absence or scarcity of what is needed or desired; …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Wean — Wean, v. t. [imp. & p. p. {Weaned}; p. pr. & vb. n. {Weaning}.] [OE. wenen, AS. wenian, wennan, to accustom; akin to D. wennen, G. gew[ o]hnen, OHG. giwennan, Icel. venja, Sw. v[ a]nja, Dan. v[ae]nne, Icel. vanr accustomed, wont; cf. AS.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Weaned — Wean Wean, v. t. [imp. & p. p. {Weaned}; p. pr. & vb. n. {Weaning}.] [OE. wenen, AS. wenian, wennan, to accustom; akin to D. wennen, G. gew[ o]hnen, OHG. giwennan, Icel. venja, Sw. v[ a]nja, Dan. v[ae]nne, Icel. vanr accustomed, wont; cf. AS.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Weaning — Wean Wean, v. t. [imp. & p. p. {Weaned}; p. pr. & vb. n. {Weaning}.] [OE. wenen, AS. wenian, wennan, to accustom; akin to D. wennen, G. gew[ o]hnen, OHG. giwennan, Icel. venja, Sw. v[ a]nja, Dan. v[ae]nne, Icel. vanr accustomed, wont; cf. AS.… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»