Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

tribuitur

  • 1 tribuo

    trĭbŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a. [tribus], to assign, impart, allot, bestow, give, etc. (syn.: do, dono, largior).
    I.
    Lit.:

    ut ei plurimum tribuamus, a quo plurimum deligimur,

    Cic. Off. 1, 15, 47:

    in tribuendo suum cuique,

    id. ib. 1, 5, 14:

    si uni omnia tribuenda sint,

    id. Imp. Pomp. 17, 52:

    praemia alicui,

    Caes. B. C. 3, 4; 2, 21; Hirt. B. G. 8, 46:

    cujus sceleribus tanta praemia tribuistis,

    Sall. H. 1, 18, 4 Dietsch:

    dona nulli,

    Ov. M. 9, 402; Phaedr. 1, 5, 8:

    beneficia,

    Nep. Att. 11, 5:

    pretium aedium Aurelio,

    Tac. A. 1, 75:

    pecunias ex modo detrimenti,

    to deal out, allot, id. ib. 4, 64. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to grant, give, show, pay, render:

    misericordiam fortissimo viro,

    Cic. Mil. 34, 92; so,

    veniam alicui,

    Tac. A. 12, 40:

    inventoribus gratiam,

    Cic. Fin. 4, 5, 13:

    silentium orationi alicujus,

    id. Cael. 12, 29:

    quod tantum dignitatis civitati Aeduae tribuerat,

    Caes. B. G. 5, 7; cf.:

    sibi honorem,

    id. ib. 7, 20:

    mulieri honorem,

    Cic. de Or. 2, 11, 44:

    tibi turis honorem,

    Ov. M. 14, 128:

    vocabula monti,

    id. ib. 14, 621:

    salutem mihi,

    id. H. 15 (16), 2:

    parem voluntatem paribus beneficiis,

    Caes. B. C. 1, 35:

    pacem terris,

    Ov. Tr. 3, 1, 44; Luc. 4, 358 et saep. —
    B.
    In partic.
    1.
    Pregn., to grant, yield, give up, concede, allow something to a person or thing (syn. concedo):

    si sit quispiam, qui aliquid tribuat voluptati,

    Cic. Off. 1, 30, 106:

    valetudini aliquid,

    id. Tusc. 1, 49, 119:

    observantiam officio, non timori neque spei,

    Nep. Att. 6, 5:

    hoc matris precibus,

    Ov. A. A. 1, 689:

    aliquid rei publicae et amicitiae,

    Caes. B. G. 6, 1: ego tantum tibi tribuo, quantum mihi fortasse arrogo, I yield or concede as much to you, have as high an opinion of you, Cic. Fam. 4, 1, 2:

    cum senatus impediretur quo minus, id quod hostibus semper erat tributum, responsum equitibus Romanis redderetur,

    id. Planc. 14, 34; cf.:

    gratissimum mihi feceris, si huic commendationi meae tantum tribueris quantum cui tribuisti plurimum,

    id. ib. 13, 22, 2; and:

    nusquam tantum tribuitur aetati (quam Lacedaemone),

    id. Sen. 18, 63:

    mihi tribuebat omnia,

    gave me the preference in all things, deferred in every thing to me, id. Brut. 51, 190.— Absol.:

    cum universo ordini publicanorum semper libentissime tribuerim,

    Cic. Fam. 13, 9, 2:

    quos ne nominatim tradam, majoribus eorum tribuendum puto,

    Tac. A. 14, 14 fin.:

    tribus in generibus rerum versari rhetoris officium... demonstrativum est, quod tribuitur in alicujus certae personae laudem aut vituperationem,

    Cic. Inv. 1, 5, 7. —
    2.
    To ascribe, assign, attribute a thing to a person or thing as the cause:

    aliquid virtuti hostium,

    Caes. B. G. 7, 53:

    aliquid juri potius quam suae culpae,

    id. B. C. 3, 73:

    id tribuite vestrae culpae,

    Auct. Her. 4, 36, 48:

    aliquid ignaviae,

    Cic. Fam. 2, 16, 3:

    miseriae nostrae potius quam inconstantiae tribuere quod, etc.,

    id. Att. 3, 4 init.
    3.
    To set store by, with magnopere, multum, etc., to make much of:

    quibus ille secundum fratrem plurimum tribuebat,

    Cic. Ac. 2, 4, 12:

    ne ob eam rem suae magnopere virtuti tribueret,

    Caes. B. G. 1, 13.—
    4.
    To divide, distribute (syn. dispertio):

    rem universam in partes,

    Cic. Brut. 41, 152; id. Or. 4, 16:

    secundus (locus) in tempora tribuitur,

    id. Inv. 1, 55, 107:

    omnem vim loquendi in duas partes,

    id. Fin. 2, 6, 17.—
    5.
    Of time, to bestow or spend upon, devote to a thing:

    comitiis omnibus perficiundis XI. dies tribuit,

    Caes. B. C. 3, 2:

    his rebus tantum temporis tribuit,

    id. ib. 3, 78:

    reliqua tempora litteris,

    Nep. Att. 4, 3; id. Hann. 13, 2.—Hence, trĭbūtum, i, n., a stated payment, a contribution, tribute.
    A.
    Lit. (class.):

    in capita singula servorum et liberorum tributum imponebatur,

    Caes. B. C. 3, 32:

    a se intolerabilia tributa exigi,

    Cic. Fam. 3, 7, 3:

    omnes Siculi ex censu quotannis tributa conferunt,

    id. Verr. 2, 2, 53, § 131:

    tributa pendere,

    Caes. B. G. 6, 14:

    ceram in tributa praestare,

    Plin. 21, 13, 45, § 77:

    civitates tributis liberare,

    Cic. Fam. 15, 4, 2:

    tributo populo indicto,

    Liv. 4, 60, 4:

    imperare,

    id. 23, 31, 1; 23, 48, 8; Tac. A. 2, 47; 4, 71; id. G. 43; Mart. 7, 54, 8; Val. Max. 4, 3, 8; 8, 3, 3.—In the ante-class. collat. form trĭbūtus, i, m.: cum tributus exigeretur, Cato ap. Non. 229, 11:

    tributus cum imperatus est,

    Plaut. Ep. 2, 2, 43 sq. —
    B.
    Transf.
    1.
    A contribution made for any private purpose (jurid. Lat.), Dig. 14, 2, 2; 14, 2, 4; 14, 4, 5.—
    2.
    A gift, present ( poet.):

    Saturnalicium,

    Mart. 10, 17, 1:

    praestare tributa clientes cogimur,

    Juv. 3, 188; Stat. S. 1, 4, 86.

    Lewis & Short latin dictionary > tribuo

  • 2 Glaube

    Glaube, I) im allg.: opinio (Meinung, Ansicht, von jeder ungewissen Vermutung, auch von einem Wahn, an etwas, alcis rei od. de alqa re). – persuasio (feste Überzeugung von etw., fester Glaube an etwas, alcis rei od. de alqa re, z.B. veneni ab alqo accepti, d. i. an eine Vergiftung durch jmd.). – fiducia (sicheres Vertrauen, Zuversicht auf etwas, zuversichtlicher Glaube an etwas, alcis rei, z.B. magna pacis fiducia). – spes (die Hoffnung, der hoffende Glaube, z.B. voll G. an Gott u. Menschen, simul divinae humanaeque spei plenus). – fides (Glaubwürdigkeit, Kredit, Zutrauen). – der G. an Gott, opinio dei oder (bei den Alten) deorum; religio deorum. – der G. an Unsterblichkeit, *persuasio non interireanimas; zuw. bl. immortalitas (wie Cic. Tusc. 1, 77: me nemo de immortalitatedepellet, niemand wird mir den G. an Unsterblichkeit entreißen). – allgemeiner G. (an od. in bezug auf etwas), omnium opinio de alqa re: der [1131] allgemeine, weit verbreitete G., daß etc., vulgata opinio, quā creditur etc.: nach meinem Glauben, ut ego existimo; meā quidem opinione; ut mihi quidem videtur: in dem G., daß etc., credens mit Akk. u. Infin. – G. schenken, beimessen, alci (oder alci rei) fidem habere, tribuere; alci rei fidem adiungere; alci od. alci rei credere (glauben); alci rei servire (sich nach etwas richten, z.B. incertis rumoribus): jmdm. keinen G. beimessen, den G. versagen, fidem alci abrogare oder denegare: einer Sache G. verschaffen, alci rei fidem facere od. afferre od. addere: einer Sache mehr G. verschaffen, alci rei fidem augere: sich G. verschaffen, fidem sibi conciliare: es findet etwas G., creditur alqd (es wird geglaubt); fides habetur od. tribuitur alci rei. – fides est alci rei (ihm wird Glauben geschenkt): es findet keinen G., daß etc., fides abiit mit Akk. u. Infin.: es findet jmd. G., creditur alci (ihm wird geglaubt); alqs fidem facit (es bewirkt jmd., daß man ihm Glauben schenkt; folgt »daß etc.«, mit Akk. u. Infin.); alci fides habetur od. tribuitur (ihm wird Glauben geschenkt): es findet einer wenig G. bei jmd., parva alci est apud alqm fides (es hat jmd. wenig Zutrauen bei einem); parvam alci habet alqs fidem (es hat jmd. wenig Zutrauen zu einem): bei niemand G. finden, daß etc., fidem non facere mit Akk. u. Infin. (v. Pers.): deshalb G. finden, weil etc., fidem ex eo trahere, quod etc. (von einem Umstand). – G., keinen G. verdienen (v. riner Sache, wie Brief etc.), fidem od. nullam fidem habere: des Glaubens leben, daß etc., credere mit Akk. u. Infin.: du magst des sichern G. leben. daß etc., te tibi persuadere volo od. tibi persuadeas velim m. Akk. u. Infin. – II) im religiösen Sinne: fiducia (Zuversicht auf Christus etc. = Glaube im subjektiven Sinne). – fides (Zutrauen zu Christus etc. =, Glaube im subjektiven Sinne, z.B. Christiana fides bei spät. ICt. u. den Eccl.). – doctrina. formula. lex (im objektiven Sinne, Glaubenslehre, Glaubensbekenntnis, Glaubensgesetz). – religio (die Religion übh.). – religiones (die religiösen Gesinnungen, die Konfession). – cultus (äußerer Kultus, z.B. Christianus). – der christliche G., s. Christentum: für seinen G. streiten, pro religionibus suis ob. pro sacris suis bellum (bella) suscipere (sich für den G. einem Kriege oder mehreren unterziehen); * pro religionibus suis pugnare (für den G. kämpfen).

    deutsch-lateinisches > Glaube

  • 3 pene

    paenĕ (pēnĕ), adv. (avant ou après son déterminé) presque, à peu près.    - paene cecidit: il faillit tomber.    - fores paene effregisti, Plaut.: tu as failli enfoncer la porte.    - paene cecidit nisi eum sustinuissem: il allait tomber si je ne l'avais pas soutenu.    - paene praeterii accepisse me cariotas optimas, Plin. Ep. 1: j'allais oublier de dire que j'ai reçu des dattes excellentes.    - ita mea consilia perturbat paenissume (penissime), Plaut. Most.: tant il s'en faut de peu qu'il ne bouleverse mon projet.    - me paenissime perdidit, Plaut. Aul. 406: il a vraiment bien failli me perdre.    - mea consilia perturbat paenissime, Plaut. Most. 656: il est bien à deux doigts de bouleverser mes plans.    - omnibus par paene laus tribuitur, Cic. de Or. 3: on leur accorde à tous une renommée presque égale.    - paene dicam, Cic. Com, 16: je dirai presque.    - paene dixi, Cic. Att. 5, 20, 6: j'ai presque dit    - cf. Cic. Fam. 1, 4, 1; Ac. 2, 10 ; Br. 323 ; Tusc. 5, 93.    - par paene, Cic. de Or. 3, 27: presque égal.    - cf. Cic. Rep. 1, 4, 5; Div. 1, 2; 1, 115 ; 2, 92; Ac. 1, 44, etc.    - paene... decidi, ni adesses, Plaut. Pers. 5, 95: j'allais tomber... si tu ne t'étais trouvé là.    - cf. Cic. Att. 15, 26, 4 ; Liv. 2, 10, 2.
    * * *
    paenĕ (pēnĕ), adv. (avant ou après son déterminé) presque, à peu près.    - paene cecidit: il faillit tomber.    - fores paene effregisti, Plaut.: tu as failli enfoncer la porte.    - paene cecidit nisi eum sustinuissem: il allait tomber si je ne l'avais pas soutenu.    - paene praeterii accepisse me cariotas optimas, Plin. Ep. 1: j'allais oublier de dire que j'ai reçu des dattes excellentes.    - ita mea consilia perturbat paenissume (penissime), Plaut. Most.: tant il s'en faut de peu qu'il ne bouleverse mon projet.    - me paenissime perdidit, Plaut. Aul. 406: il a vraiment bien failli me perdre.    - mea consilia perturbat paenissime, Plaut. Most. 656: il est bien à deux doigts de bouleverser mes plans.    - omnibus par paene laus tribuitur, Cic. de Or. 3: on leur accorde à tous une renommée presque égale.    - paene dicam, Cic. Com, 16: je dirai presque.    - paene dixi, Cic. Att. 5, 20, 6: j'ai presque dit    - cf. Cic. Fam. 1, 4, 1; Ac. 2, 10 ; Br. 323 ; Tusc. 5, 93.    - par paene, Cic. de Or. 3, 27: presque égal.    - cf. Cic. Rep. 1, 4, 5; Div. 1, 2; 1, 115 ; 2, 92; Ac. 1, 44, etc.    - paene... decidi, ni adesses, Plaut. Pers. 5, 95: j'allais tomber... si tu ne t'étais trouvé là.    - cf. Cic. Att. 15, 26, 4 ; Liv. 2, 10, 2.
    * * *
        Pene, Aduerbium. Cic. Presque, A peu pres.
    \
        Pene dicam. Cic. Peu s'en fault que je ne die.

    Dictionarium latinogallicum > pene

  • 4 tribuo

    trĭbŭo, ĕre, trĭbŭi, trĭbūtum - tr. - [st1]1 [-] répartir entre les tribus; répartir, distribuer, affecter, attribuer, assigner.    - equitibus sesceni denarii tributi, Curt. 5: on distribua à chaque cavalier six cents deniers.    - omnia alicui tribuere, Cic.: attribuer le rôle principal à qqn. [st1]2 [-] accorder, donner, concéder.    - praemia militibus tribuere, Caes.: accorder des récompenses aux soldats.    - quodvis pete munus, ut illud me tribuente feras! Ov. M. 2: demande-moi la faveur qu'il te plaira, je veux que tu l'obtiennes de moi!    - hic tantus vir ut naturam fautricem habuerat in tribuendis animi virtutibus, sic... Nep.: si ce grand homme a vu la nature le favoriser en lui accordant des qualités d'âme, en revanche...    - his rebus et feriis Latinis comitiisque omnibus perficiundis XI dies tribuit, Caes. BC. 3, 2: il consacre onze jours à tout parfaire, les féries latines et les comices.    - alicui priores partes tribuere, Cic.: accorder le premier rang à qqn.    - nusquam tantum tribuitur aetati, Cic. Sen. 18: nulle part on a autant d'égards pour l'âge.    - avec inf. - di tibi posse tuos tribuant defendere, Ov. Tr. 3: puissent les dieux te donner la possibilité de protéger ceux qui te sont chers. [st1]3 [-] attribuer, assigner, imputer à, rapporter à, mettre au compte de, rejeter sur.    - aliquid virtuti tribuere alicujus, Caes.: imputer qqch au courage de qqn.    - avec double dat. - neque hoc illi quisquam tribuebat superbiae, Nep.: personne n'attribuait cette manière d'agir à l'orgueil.    - tribuere aliquid culpae alicujus, Caes.: rendre qqn responsable de qqch.    - quod esset acceptum detrimenti, cujusvis potius quam suae culpae debere tribui, Caes. BC. 3: l'échec qu'on avait subi devait être imputé à tout homme au monde plutôt qu'à lui. [st1]4 [-] distribuer, partager, diviser.    - rem universam tribuere in partes, Cic. Br. 152: diviser un tout en ses parties. [st1]5 [-] avoir de l'estime pour, témoigner de l'estime pour.    - alicui plurimum tribuere, Cic.: faire le plus grand cas de qqn.    - magnopere alicujus virtuti tribuere, Cic.: avoir beaucoup d'estime pour le mérite de qqn.    - suae virtuti magnopere tribuere, Caes.: avoir une haute idée de son mérite.    - tantum tibi tribuo quantum... Cic.: j'ai autant d'estime pour toi que...    - avec acc. de relation - mihi tribuebat omnia, Cic. Brut. 51: il me témoignait de la considération en tout.
    * * *
    trĭbŭo, ĕre, trĭbŭi, trĭbūtum - tr. - [st1]1 [-] répartir entre les tribus; répartir, distribuer, affecter, attribuer, assigner.    - equitibus sesceni denarii tributi, Curt. 5: on distribua à chaque cavalier six cents deniers.    - omnia alicui tribuere, Cic.: attribuer le rôle principal à qqn. [st1]2 [-] accorder, donner, concéder.    - praemia militibus tribuere, Caes.: accorder des récompenses aux soldats.    - quodvis pete munus, ut illud me tribuente feras! Ov. M. 2: demande-moi la faveur qu'il te plaira, je veux que tu l'obtiennes de moi!    - hic tantus vir ut naturam fautricem habuerat in tribuendis animi virtutibus, sic... Nep.: si ce grand homme a vu la nature le favoriser en lui accordant des qualités d'âme, en revanche...    - his rebus et feriis Latinis comitiisque omnibus perficiundis XI dies tribuit, Caes. BC. 3, 2: il consacre onze jours à tout parfaire, les féries latines et les comices.    - alicui priores partes tribuere, Cic.: accorder le premier rang à qqn.    - nusquam tantum tribuitur aetati, Cic. Sen. 18: nulle part on a autant d'égards pour l'âge.    - avec inf. - di tibi posse tuos tribuant defendere, Ov. Tr. 3: puissent les dieux te donner la possibilité de protéger ceux qui te sont chers. [st1]3 [-] attribuer, assigner, imputer à, rapporter à, mettre au compte de, rejeter sur.    - aliquid virtuti tribuere alicujus, Caes.: imputer qqch au courage de qqn.    - avec double dat. - neque hoc illi quisquam tribuebat superbiae, Nep.: personne n'attribuait cette manière d'agir à l'orgueil.    - tribuere aliquid culpae alicujus, Caes.: rendre qqn responsable de qqch.    - quod esset acceptum detrimenti, cujusvis potius quam suae culpae debere tribui, Caes. BC. 3: l'échec qu'on avait subi devait être imputé à tout homme au monde plutôt qu'à lui. [st1]4 [-] distribuer, partager, diviser.    - rem universam tribuere in partes, Cic. Br. 152: diviser un tout en ses parties. [st1]5 [-] avoir de l'estime pour, témoigner de l'estime pour.    - alicui plurimum tribuere, Cic.: faire le plus grand cas de qqn.    - magnopere alicujus virtuti tribuere, Cic.: avoir beaucoup d'estime pour le mérite de qqn.    - suae virtuti magnopere tribuere, Caes.: avoir une haute idée de son mérite.    - tantum tibi tribuo quantum... Cic.: j'ai autant d'estime pour toi que...    - avec acc. de relation - mihi tribuebat omnia, Cic. Brut. 51: il me témoignait de la considération en tout.
    * * *
        Tribuo, tribuis, tribui, tributum, pen. prod. tribuere. Plin. iunior. Donner, Bailler.
    \
        Alicui tribuere aliquid. Cic. Luy octroyer.
    \
        Cui tu tribuisti praeter me, vt domum ventitares, horasque multas saepe suauissimo sermone consumeres? Cic. A qui as tu faict cest honneur, fors qu'à moy? Pour qui, fors pour moy, as tu voulu tant faire?
    \
        Quibus ille secundum fratrem plurimum tribuebat. Ci. Les estimoit fort.
    \
        Alicui tribuere ignauiae. Cic. Luy tourner quelque chose à paresse, Attribuer à paresse.
    \
        Fidem sensibus tribuere. Cic. Donner et adjouster foy au rapport des sens.
    \
        Gratiam inuentoribus tribuere. Cic. Scavoir bon gré à ceulx qui ont trouvé quelque chose.
    \
        Honorem tribuere. Cic. Honorer.
    \
        In duas partes vim loquendi tribuere. Cic. Diviser, Departir.
    \
        In vulgus tribuere. Cic. S'addonner à la volunté du peuple, S'accommoder et obeir au peuple.
    \
        Misericordiam alicui tribuere. Cic. Luy faire misericorde.
    \
        Nimium sibi tribuere. Quintil. S'estimer trop, S'attribuer trop.
    \
        Nomina deorum tribuere sibi. Ouid. S'appeler Dieu, S'attribuer le nom de Dieu.
    \
        Officium alicui tribuere. Marcellus Ciceroni. Faire plaisir à aucun.
    \
        Operam Reipub. tribuere. Cic. Travailler pour la Republique.
    \
        Palmam mensarum alicui pisci tribuere. Plin. Luy bailler le pris par dessus touts autres metz et viandes.
    \
        Praemia benemeritis tribuere. Caes. Payer les gages.
    \
        Precibus alicuius aliquid tribuere. Ouid. Conceder, Octroyer, Faire quelque chose pour les prieres d'aucun.
    \
        Primas prato tribuerunt veteres in agricolatione. Columella. Ont plus estimé les prez, quant est question de labour, Ils leur ont donné le pris.
    \
        Tibi istius generis in scribendo priores partes tribuo, quam mihi. Cic. Je t'estime plus que moy en telle maniere d'escripture, Je te baille le premier lieu, Je te cede.
    \
        Suum cuique tribuere. Cicero. Bailler à chascun ce qui luy appartient.
    \
        Tempus alicui rei tribuere. Cic. Employer quelque temps, S'y occuper quelque temps.
    \
        Valetudini aliquid tribuere. Cic. Avoir esgard à sa santé.
    \
        Veniam tribuere. Quintil. Bailler pardon, Pardonner.
    \
        Tributum est, Impersonale. Cicero, Id quod optimo cuique natura tributum est. Est baillé.

    Dictionarium latinogallicum > tribuo

  • 5 aetas

    aetās, ātis, f. (zsgz. aus dem alten aevitas, v. aevum), die Zeitlichkeit, I) der einer Person od. Sache ihrer innern Natur nach zufallende Zeitteil, 1) die Lebenszeit, das Dasein, das Leben in seiner Zeitdauer betrachtet (während vita = das Leben nach seiner Lebenskraft), a) übh.: omnis aetas, das ganze Leben, Plaut. (s. Spengel Plaut. truc. 1, 1, 1): breve tempus aetatis, Cic.: cum in aetate grandiuscula esse coepisset, Augustin.: in aetate hominum, Plaut.: aetatis spatio probati, durch eine lange Lebensdauer, Cic.: volat aetas, Cic.: aetatem agere nudam, Cic., od. regio cultu, Sall., od. desidiose, Lucr., od. in litteris, Cic., od. domi, Enn. fr., od. sub ipsis septentrionibus, Gell., od. procul a republica, Sall.: aetas pure et eleganter et quiete acta, Cic.: aetatem degere cum alqo, Komik., od. inter feras, Cic.: omnem aetatem degere in tranquillitate sine dolore, Cic.: degere omne tempus aetatis sine molestia, Cic.: gerere aetatem cum alqo, Sulpic. in Cic. ep.: aetatem conterere in alqa re, Cic.: aetatem consumere in alqa re, Cic.: se suamque aetatem curant, Plaut. – aetatem, das liebe lange Leben hindurch, zeitlebens, für immer, Komik. u. Lucil. fr. (vgl. Brix Plaut. Men. 717. Lorenz Plaut. Pseud. 493. Wagner Ter. heaut. 716). – in aetate (hominum), im (menschlichen) Leben, je zuweilen (s. Brix Plaut. trin. 24), Plaut.: verb. in vita atque in aetate, Plaut.: u. in aetate sua, Plaut. – dah. aetas mea, tua = ich, du (s. Brix Plaut. Men. 675. Lorenz Plaut. Pseud. 110), in te nunc omnes spes sunt aetati meae, Plaut.: vae aetati tuae, vae capiti atque aetati tuae, Plaut.: aliquid tulisse mali capiti atque aetati illorum, Ter. – b) ein Menschenalter (von 30, selten u. nur bei Dichtern von 100 Jahren), eine Generation, tertiam iam aetatem hominum vivebat (Nestor), Cic.: hominis aetatem durare, Liv.: vixi annos bis centum; nunc tertia vivitur aetas, Ov. – 2) die Lebenszeit, in der jmd. gerade steht, das Lebensalter, die Jahre, das Alter, u. die einzelne Altersstufe, a) eig.: α) ohne nähere Bestimmung: aetas succedit aetati, Cic.: amicitia incepta a parvis cum aetate (mit den Jahren) accrevit, Ter.: filius id aetatis, Cic.: sumus id aetatis, Cic.: u. so hoc, illuc, istuc aetatis, Komik. (s. Brix Plaut. trin. 787): aetate superiores (Ggstz. pueri), Varr. – auch (v. mehreren) im Plur., vincunt numero, vincunt aetatibus, Cic.: ambo florentes aetatibus, Verg.: homines omnium aetatium, Gell. – aetas ( wie tempus) est mit Infin., Verg.: aetas desinit, incipit mit final. Infin., Verg. – u. insbes. bald = Jugend, forma (Schönheit) atque aetas, Ter.: neque sciebat neque per aetatem (wegen der J.) potis erat, Ter.: u. so amici regis, qui propter aetatem eius in curatione erant regni, Caes.: dedecora, quae aetas ipsius (seine Jugend = er in seiner J.) pertulit, Cic.: aetatis maxime paenitebat, an seine J. stieß man sich am meisten, Liv.: qui aliquid formae, aetatis artificiique habebant (Ggstz. qui senes ac deformes erant), Cic.: carus eris Romae, donec te deseret aetas, Hor. – bald = höheres od. hohes Alter, aetatis vacatio, Nep.: aetatis excusatio, Curt.: morbo atque aetate confectus, Sall.: aetate gravis, Liv.: nusquam tantum tribuitur aetati, nusquam senectus est honoratior, Cic.: aetate (vor A.) non quis obtuerier, Plant. – bald = das gereiftere, mannbare (heiratsfähige) Alter, in aetatem venire, Liv. 42, 34, 3, pervenire, Corp. inscr. Lat. 10, 5056. – v. Lebl., aetas populorum et civitatum, Cic. de legg. 2, 9: aetates aedificiorum, Papin. dig. 30, 58: aetates tabularum, Petr. 88, 1: aetatem ferre (v. Wein), das hohe Alter vertragen, alt werden können (und doch nicht verderben), Cic. fr. bei Macr. sat. 2, 3, 2 (= Cic. fr. G. b 10 p. 344, 22 M.): so auch aetatem pati, Sen. ep. 36, 3. – β) mit näherer Bestimmung: iniens aetas, der Eintritt ins Leben (der Beginn der praktischen Wirksamkeit), Cic.: ab initio aetatis oder ab ineunte aetate, Cic.: a primo tempore oder a primis temporibus aetatis, Cic.: a prima aetate, Cic.: flos aetatis od. florens aetas, die Jugend, Cic.: bona aetas, die guten Jahre, Cic.: mala aetas, die bösen Jahre, Plaut. – ad petendum (magistratum) legitima aetas, Liv.: aetas militaris, das gesetzliche Jahr für den Kriegsdienst (das 17te), Sall.: quaestoria (das 31ste, unter Augustus das 25ste), Quint.: senatoria (das 25ste), Tac.: consularis (das 43ste), Cic. – aetas nova, die frische Jugend (Ggstz. aetas serior (das reifere Alter), Ov.: aetas integra, Afran, fr. u. Tac. (bes. aetate integrā, in der Blüte der Jugend, Pacuv. fr., Komik, u.a., s. Spengel Ter. Andr. 72): aetas iam constans, Cic., nondum constans, Suet.: media, Plaut. u. Cic. (s. Wagner Plaut. aul. 157): u. media aetas Falerni, Plin. 23, 34: firmata, Cic.: imbecilla, Sall., infirma, Cic.: pubes, Liv.: aetas iuvenilis, Augustin. ep. 36, 1: aetas virilis, s. virīlis: tenera, Liv.: adulta, Cic.: grandior, Cic.: ingravescens, Cic.: extrema, Cic.: fessa aetas, Altersschwäche, Tac.: aetate iam affectā, schon in die Jahre, Cic.: aetate exactā, im hohen Alter, Pacuv. fr., Cic. u.a.: ebenso actā aetate, Cic.: aetas decrepita, Cic.: aetas senecta, Plaut., Sall. fr. u.a.: aetas grandaeva, Aur. Vict. epit. 41, 25: longissima, Cic.: inferior, superior aetas, Cic.: aetas maior, Gell.: si iam satis aetatis ac roboris esset, Cic.: quid aetatis tibi videor? Plaut.: quibus aetas ad militandum gravior esset, schon zu alt zum Kriegsdienst, Liv.: aetatem habes opportunissimam, du stehst im besten Alter, Cic. – b) meton. = die Menschen einer Altersstufe, die Altersklasse (s. Ticher Cic. de sen. 46): vestra, Leute eueres Alters, Cic.: puerilis aetas, das Knabenalter = die Knaben, Cic.: senilis aetas, das Greisenalter = die Greise, Cael. Aur. acut. 2, 13, 90: aetas robustior, Liv.: haec aetas nostra iuris ignara est, Cic.: omnes aetates, ordines, die Leute jedes Alters, jung u. alt, Cic.: u. so omnis aetas, Liv.: puellis ut saltem parcerent, a qua aetate etiam hostes abstinerent, Liv. – II) der einer Person od. Sache nur äußerlich zufallende Anteil an der Zeit, a) im engern Sinne, das Zeitalter, die Zeit, Romuli aetas, Cic.: ab aetatis huius memoria, Cic.: clarissimus imperator suae aetatis, Liv.: nostrā aetate, Quint.: heroicis aetatibus, Cic.: illustrium hominum aetates et tempora, Cic. – meton., das Zeitalter, die Zeit = die Menschen eines Zeitalters, das Geschlecht, nostra aetas, Liv.: secuta aetas, Plin.: incuriosa suorum aetas, Tac.: quid nos dura refugimus aetas? Hor.: impia perdemus devoti sanguinis aetas, Hor.: disce tamen, veniens aetas, Ov. – poet. übtr., verborum vetus aetas, die alten Geschlechter der Wörter, die altgewordenen Wörter, Hor. de art. poët. 61. – b) im weitern Sinne, der Zeitabschnitt, die Zeit übh., aurea aetas, das goldene Zeitalter, Ov.: sempiternae saeculorum aetates, Cic. – omnia fert aetas, Verg.: quidquid sub terra est, in apricum proferet aetas, Hor.: longa aetas, die Länge der Zeit, Hor.: aetate tam longā, Flor.: aetate, durch die Länge der Zeit, infolge der Verjährung, Flor. 3, 13, 7. – / Genet. Plur. gew. aetatum; doch auch nicht selten aetatium, Liv. u.a.; vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 409.

    lateinisch-deutsches > aetas

  • 6 cultus [2]

    2. cultus, ūs, m. (colo), die Pflege, Abwartung, I) im engern Sinne, die Pflege, Abwartung des Ackers, der Bäume usw., die Bearbeitung, Bebauung, der Anbau, die Anpflanzung, Kultivierung, Kultur, m. objekt. Genet., c. hortorum, Col.: viridium, Sen. rhet.: c. agri, Flor.: c. agrorum, Liv.: Plur., cultus agrorum, Cic. u. Lact.: cultus et agitationes agrorum, Col.: genus hominum suetum rapinis magis quam agri cultibus, Sall. fr.: tum patitur cultus ager, Ov. – m. subj. Genet., nullius agricolae od. agricolarum, Cic.: insulam Gyarum immitem et sine cultu hominum esse, Tac. – m. Adjj., mons vastus ab natura et humano cultu, Sall.: sine ullo humani cultus vestigio, Curt.: humani cultus rara vestigia, Curt.: regiones omni cultu propter vim frigoris aut caloris vacantes (Ggstz. reg. habitabiles), Cic. – absol., Talge sine cultu fertilis, Mela: frigida haec omnis duraque cultu et aspera plaga est, Liv. – im Plur. meton., Anbaue, Anpflanzungen = angebaute, angepflanzte Felder, omnes cultus fructusque Cereris in iis locis interisse, Cic. Verr. 4, 114.

    II) im weitern Sinne: 1) die physische u. geistige Pflege, Abwartung, a) die physische Pflege, α) die Pflege und Abwartung, der Unterhalt, die Nährung, m. obj. Genet., c. et curatio corporis, vestitus cultusque corporis, Cic.: victus cultusque corporis, Caes. – m. subj. Genet., oves neque ali neque sustentari neque ullum fructum edere ex se sine cultu hominum et curatione possunt, Cic. – absol., copia ex inopia, cultus ex illuvie tabeque, Liv. – β) die verschönernde Pflege des Körpers, das Schmücken, Putzen, nunc cultus corporum nimius et formae cura prae se ferens animi deformitatem, Sen.: circa capitis sui cultum occupata (Semiramis), Frisieren, Val. Max.: eripi feminis cura cultusque sui non potest, Sorge für die verschönernde Körperpflege, für die Verschönerung des Teints (durch Entfernung der Finnen, Sommersprossen usw.), Cels.: omne studium ad curiosiorem sui cultum conferre, auf eine sorgfältigere Herausputzung ihrer Person richten (v. Frauen), Val. Max. – γ) die auf das ganze äußere Leben gerichtete Pflege, die Lebensweise, die Lebenseinrichtung (vollst. cultus vitae, Cic.), u. in bezug auf noch nicht Erwachsene auch die physische Erziehung, oft verb. cultus victusque, victus atque cultus, Cic. u.a.: ebenso cultus vestitusque, Nep. – c. Gallorum, Caes.: cultus humanitasque provinciae, Caes.: c. magnae fortunae, einer hohen Stellung angemessene, Liv.: c. delicatus, delicatior, mit allem Komfort und Luxus ausgestattete, Val. Max. u. Suet.: filiam omni liberali cultu habere, Liv.: alqm eodem cultu quo liberos suos domi habere, Sall.: alqm humili cultu educare, Liv.: ultra Aethiopiam cultu Persarum agere, Sall. fr. – prägn. = die üppige Lebensweise, die Üppigkeit, cultus ac desidia imperatoris, Liv.: lubido stupri, ganeae ceterique cultus non minor incesserat, Sall. – δ) die auf den äußern Schmuck der Kleidung, Bewaffnung usw. gerichtete Pflege und die dazu verwendeten Dinge, die Ausstattung, der Anputz, Aufputz, der Aufzug, der Putz, Staat, die Kleidung, Garderobe, munditiae et ornatus et cultus, haec feminarum insignia sunt;...hunc mundum muliebrem appellarunt maiores nostri, Liv.: suus equorumque c., Curt.: c. Punicus habitusque, Liv.: c. amoenior, Liv.: militaris, Liv.: c. miserabilis, Sall.: c. muliebris, Quint.: c. iusto mundior, Liv.: c. pastoralis, Vell.: c. rusticus, Liv.: induere cultum famularem, Val. Max.: colligere cultum suum, seinen Roquelaure aufnehmen, Petron.: ornare alqm optimā veste ceteroque regio cultu, Nep.: Persarum cultum imitari, Iustin.: omni cultu triumphantium uti, Vell. – etiam Veneris cultu (im Schmucke der Venus, als Venus) conspectus est, Suet.: Plur., cultus dotales, Brautschmuck, Tac. ann. 16, 31: non his instrui cultus suos, Tac. ann. 13, 13. – v. lebl. Ggstdn., c. triumphi, Vell.: aedes neque laxitate neque cultu conspicuae, Suet.: vehiculum cultu haud sane a vilioribus abhorrens, Curt.: arma quoque ad pristinum refecta sunt cultum, Curt. – übtr., der Schmuck der Rede, scribere non sine cultu et nitore, Quint.: carere cultu ac sententiis Atticis, Quint.: locus exquisite et poëtico cultu enituit, Tac. dial. – b) die Pflege, Behandlung durch Kunst, Unterweisung, Unterricht usw., die Ausbildung, Bildung, dah. auch die geistige Erziehung, animorum corporumque c., Liv.: c. ingenii, Gell.: doctrina rectique cultus, Hor. – absol., quid tam dignum cultu atque labore ducamus, quam etc., Quint.: aspera sano levare cultu, Hor.: genus hominum ad honestatem natum malo cultu corruptum, Cic.: de natura cultuque eius pauca dicere, Sall.: homines a fera agrestique vita ad hunc humanum cultum civilemque deducere, zu diesem Zustand menschlicher u. staatlicher Kultur, Cic.: cultui est hoc legisse, Gell.: cultum liberorum procurare, Gell. – c) die Gewöhnung, gens aspera cultu, Verg.: mit mos verb., Sitte und Zucht, Verg.

    2) die tätliche Pflege übh., a) durch unablässiges Üben, die Pflege, Übung, Beschäftigung mit usw., animi, geistige Übung, geistige Beschäftigung, Cic. de fin. 5, 54: studiorum liberalium, Sen. de brev. vit. 18, 4: cultus et studium philosophiae, Gell. 10, 22, 2: litterarum, Iustin. 9, 8, 18. Gell. 14, 6, 1: quos (barbaros reges) nulla eruditio, nullus litterarum cultus imbuerat, Sen. de ira 3, 17, 1. – b) durch Verehrung, α) einer Gottheit, die Verehrung, Anbetung, der Kultus, der Dienst (Ggstz. contemptus, Lact. 5, 19, 11), c. deorum, Cic.: c. numinum, Tac.: religio veri dei cultus est, superstitio falsi, Lact.: alqm ad deorum cultum erudire, Cic.: animos hominum a cultu deorum avocare, Val. Max.: institutum deorum cultum omittere, Val. Max.: deficere a cultu idolorum, Lact.: cultui Christiano adhaerere, Amm.: primus est deorum cultus deos credere, Sen. – im Plur., deorum cultus religionumque sanctitates, Cic.: cultus iusti ac pii, Lact. – u. die verehrende Ausübung, c. religionis, Augustin. de divin. daem. no. 3 in.: exquisitus religionis c., Val. Max. 5, 2, 1: exquisitus et novus religionis c., Val. Max. 2, 4, 4. – β) eines Menschen, die Verehrung, die Achtungsbezeigung, die jmdm. dargebrachte Huldigung, c. meus, die mir dargebr. H., Tac.: c. sui, Tac. – benevolis officium et diligens tribuitur cultus, Cic.: observantia, per quam homines aliquā dignitate antecedentes cultu quodam et honore dignantur, Cic.

    lateinisch-deutsches > cultus [2]

  • 7 tribuo

    tribuo, uī, ūtum, ere (tribus), I) zuteilen, verleihen, erteilen, zuwenden, schenken (Ggstz. adimere, detrahere), A) eig.: suum cuique, Cic.: alci praemia, Caes.: beneficia alci, Nep.: ut munus, me tribuente, feras, von meiner Hand, Ov.: lex omnis aut adimit aut tribuit, Quint.: primum, ut aliquid Caesari adimat; inde, ut Pompeio aliquid tribuat, quodvis quamlibet tenue munusculum, Cic. – B) übtr.: 1) im allg., erteilen, verleihen, erweisen, schenken, gewähren, alci miscericordiam suam, Cic.: silentium orationi, Cic.: alci magnam gratiam, großen Dank abstatten, Cic.: alci laudem summam, Cic. (u. so tum vero numquam eloquentiae maiorem tribui laudem quam humanitatis, Cic.): alci testimonium egregiae virtutis, Cic.: gloriam fortuna tribuet, Phaedr.: trib. terris pacem, Ov.: vocabula monti, einen Namen erteilen, Ov.: demonstrativum (genus) est, quod tribuitur in alicuius certae personae laudem aut vituperationem, die auf das Lob oder den Tadel irgend einer bestimmten Persönlichkeit gerichtet ist, Cic. de inv. 1, 7: cum igitur rerum ortum tribuis naturae, detrahis deo, Lact.: m. folg. Infin., di tibi posse tuos tribuant defendere semper, Ov. trist. 3, 5, 21. – 2) insbes.: a) zugestehen, einräumen, willfahren, alci priores partes, Cic.: aliquid valetudini, Cic.: commendationi tantum, Cic.: alci plurimum, sehr viel auf jmd. halten, Cic.: plurimum iudicio tuo tribuo, Scrib. Larg.: ne ob eam rem suae virtuti magnopere tribueret, zu sehr auf seine T. pochen sollte, Caes.: mihi omnia tribuebat, schätzte mich über alles, hielt alles auf mich, Cic.: ferner universo ordini publicanorum semper libentissime, zu Willen sein, willfahren, Cic.: in vulgus, jedermann dienen, Cic.: quasi honori abeuntis amici tribueret, als täte er es dem scheidenden Fr. zu Ehren, Tac.: m. folg. ne u. Konj., quos fato perfunctos ne nominatim tradam, maioribus eorum tribuendum puto, glaube ich ihren Ahnen schuldig zu sein, Tac. ann. 14, 14. – b) zuschreiben, anrechnen, auf Rechnung von etw. schreiben (im Passiv = auf Rechnung einer Sache kommen), beilegen, id virtuti hostium, Caes.: observantiam officio, non timori neque spei, Nep.: casus adversos hominibus, Nep.: quod esset acceptum detrimenti, cuiusvis potius quam suae culpae debere tribui, Caes. – dah. auslegen, als usw., alci alqd superbiae, als Hochmut, Nep.: so auch quod illi tribuebatur ignaviae, Cic. – c) eine Zeit auf etw. verwenden, einer Tätigkeit widmen, comitiis perficiendis XI dies, Caes.: his rebus tantum temporis, Caes.: non nihil temporis litteris, Nep.: reliqua tempora litteris, Nep.: quare quis tandem me reprehendat, si quantum ceteris... ad requiem animi et corporis conceditur temporum, quantum alii tribuunt tempestivis conviviis, quantum denique alveolo, quantum pilae, tantum mihi egomet ad haec studia recolenda sumpsero? Cic. – II) = distribuo, a) einteilen, rem in partes, Cic.: in tempora, Cic. – b) zuteilen, austeilen, Macedonum equitibus sesceni denarii tributi, Curt. 5, 1 (6), 45: ni Caesar obviam isset tribuendo pecunias ex modo detrimenti, Tac. ann. 4, 64.

    lateinisch-deutsches > tribuo

  • 8 anschreiben

    anschreiben, I) an etwas schreiben: inscribere alqd alci rei od. in alqa re. – II) schriftlich anmerken, jmdm. etwas, d. i. anrechnen no. I, w. s. – Uneig., bei jmd. gut angeschrieben sein oder stehen, gratiosum esse alci od. apud alqm. gratiā valere apud alqm (in Gunst stehen); bene audire ab alqo (in guter Meinung): schlecht. in nullo honore haberi ab alqo: male audire ab alqo: er steht bei mir hoch angeschrieben, ei plurimum meo iudicio tribuitur: überall schlecht angeschrieben sein, infamiā flagrare od. ardere (meist verdienterweise): invidiā flagrare (unverdienterweise).

    deutsch-lateinisches > anschreiben

  • 9 ehren

    ehren, honorare. ornare. decorare. prosequi (durch Verleihung äußerer Auszeichnungen, durch etwas, alqā re, z.B. durch Ehrensäulen, Triumphe, Gastmähler etc.). – observare. observantiā colere, auch bl. co lere. colere et observare. officiis prosequi (durch äußerliche Beweise von Achtung übh., z.B. durch Entgegengehen, Begleiten, Aufwartungmachen etc.). – magni facere. admirari. suspicere (hochschätzen; adm. mit Bewunderung; susp. mit dem Gefühl unseres eigenen Minderwerts). – vereri. venerari. veneratione prosequi (im Herzen u. mit Ehrfurcht); verb. vereri et colere. – es wird jmd. od. etwas geehrt, alqs od. alqd in honore est; honos est od. tribuitur alci rei: mit Recht, iustam venerationem habet alqs od. alqd: ich werde von jmd. geehrt, in honore sum apud alqm: jmd. vorzüglich e., alqm praecipuo honore habere: jmd. auch im Tode sehr e., alci etiam mortuo honores maximos tribuere. geehrt, honoratus; honestus: hoch geehrt, honoratissimus; honestissimus; honore florentissimus.

    deutsch-lateinisches > ehren

  • 10 aetas

    aetās, ātis, f. (zsgz. aus dem alten aevitas, v. aevum), die Zeitlichkeit, I) der einer Person od. Sache ihrer innern Natur nach zufallende Zeitteil, 1) die Lebenszeit, das Dasein, das Leben in seiner Zeitdauer betrachtet (während vita = das Leben nach seiner Lebenskraft), a) übh.: omnis aetas, das ganze Leben, Plaut. (s. Spengel Plaut. truc. 1, 1, 1): breve tempus aetatis, Cic.: cum in aetate grandiuscula esse coepisset, Augustin.: in aetate hominum, Plaut.: aetatis spatio probati, durch eine lange Lebensdauer, Cic.: volat aetas, Cic.: aetatem agere nudam, Cic., od. regio cultu, Sall., od. desidiose, Lucr., od. in litteris, Cic., od. domi, Enn. fr., od. sub ipsis septentrionibus, Gell., od. procul a republica, Sall.: aetas pure et eleganter et quiete acta, Cic.: aetatem degere cum alqo, Komik., od. inter feras, Cic.: omnem aetatem degere in tranquillitate sine dolore, Cic.: degere omne tempus aetatis sine molestia, Cic.: gerere aetatem cum alqo, Sulpic. in Cic. ep.: aetatem conterere in alqa re, Cic.: aetatem consumere in alqa re, Cic.: se suamque aetatem curant, Plaut. – aetatem, das liebe lange Leben hindurch, zeitlebens, für immer, Komik. u. Lucil. fr. (vgl. Brix Plaut. Men. 717. Lorenz Plaut. Pseud. 493. Wagner Ter. heaut. 716). – in aetate (hominum), im (menschlichen) Leben, je zuweilen (s. Brix Plaut. trin. 24), Plaut.: verb. in vita atque in aetate, Plaut.:
    ————
    u. in aetate sua, Plaut. – dah. aetas mea, tua = ich, du (s. Brix Plaut. Men. 675. Lorenz Plaut. Pseud. 110), in te nunc omnes spes sunt aetati meae, Plaut.: vae aetati tuae, vae capiti atque aetati tuae, Plaut.: aliquid tulisse mali capiti atque aetati illorum, Ter. – b) ein Menschenalter (von 30, selten u. nur bei Dichtern von 100 Jahren), eine Generation, tertiam iam aetatem hominum vivebat (Nestor), Cic.: hominis aetatem durare, Liv.: vixi annos bis centum; nunc tertia vivitur aetas, Ov. – 2) die Lebenszeit, in der jmd. gerade steht, das Lebensalter, die Jahre, das Alter, u. die einzelne Altersstufe, a) eig.: α) ohne nähere Bestimmung: aetas succedit aetati, Cic.: amicitia incepta a parvis cum aetate (mit den Jahren) accrevit, Ter.: filius id aetatis, Cic.: sumus id aetatis, Cic.: u. so hoc, illuc, istuc aetatis, Komik. (s. Brix Plaut. trin. 787): aetate superiores (Ggstz. pueri), Varr. – auch (v. mehreren) im Plur., vincunt numero, vincunt aetatibus, Cic.: ambo florentes aetatibus, Verg.: homines omnium aetatium, Gell. – aetas ( wie tempus) est mit Infin., Verg.: aetas desinit, incipit mit final. Infin., Verg. – u. insbes. bald = Jugend, forma (Schönheit) atque aetas, Ter.: neque sciebat neque per aetatem (wegen der J.) potis erat, Ter.: u. so amici regis, qui propter aetatem eius in curatione erant regni, Caes.: dedecora, quae aetas ipsius (seine Jugend = er in seiner J.) pertulit, Cic.: aetatis maxime paenitebat, an
    ————
    seine J. stieß man sich am meisten, Liv.: qui aliquid formae, aetatis artificiique habebant (Ggstz. qui senes ac deformes erant), Cic.: carus eris Romae, donec te deseret aetas, Hor. – bald = höheres od. hohes Alter, aetatis vacatio, Nep.: aetatis excusatio, Curt.: morbo atque aetate confectus, Sall.: aetate gravis, Liv.: nusquam tantum tribuitur aetati, nusquam senectus est honoratior, Cic.: aetate (vor A.) non quis obtuerier, Plant. – bald = das gereiftere, mannbare (heiratsfähige) Alter, in aetatem venire, Liv. 42, 34, 3, pervenire, Corp. inscr. Lat. 10, 5056. – v. Lebl., aetas populorum et civitatum, Cic. de legg. 2, 9: aetates aedificiorum, Papin. dig. 30, 58: aetates tabularum, Petr. 88, 1: aetatem ferre (v. Wein), das hohe Alter vertragen, alt werden können (und doch nicht verderben), Cic. fr. bei Macr. sat. 2, 3, 2 (= Cic. fr. G. b 10 p. 344, 22 M.): so auch aetatem pati, Sen. ep. 36, 3. – β) mit näherer Bestimmung: iniens aetas, der Eintritt ins Leben (der Beginn der praktischen Wirksamkeit), Cic.: ab initio aetatis oder ab ineunte aetate, Cic.: a primo tempore oder a primis temporibus aetatis, Cic.: a prima aetate, Cic.: flos aetatis od. florens aetas, die Jugend, Cic.: bona aetas, die guten Jahre, Cic.: mala aetas, die bösen Jahre, Plaut. – ad petendum (magistratum) legitima aetas, Liv.: aetas militaris, das gesetzliche Jahr für den Kriegsdienst (das 17te), Sall.: quaestoria (das 31ste, unter Augustus das 25ste),
    ————
    Quint.: senatoria (das 25ste), Tac.: consularis (das 43ste), Cic. – aetas nova, die frische Jugend (Ggstz. aetas serior (das reifere Alter), Ov.: aetas integra, Afran, fr. u. Tac. (bes. aetate integrā, in der Blüte der Jugend, Pacuv. fr., Komik, u.a., s. Spengel Ter. Andr. 72): aetas iam constans, Cic., nondum constans, Suet.: media, Plaut. u. Cic. (s. Wagner Plaut. aul. 157): u. media aetas Falerni, Plin. 23, 34: firmata, Cic.: imbecilla, Sall., infirma, Cic.: pubes, Liv.: aetas iuvenilis, Augustin. ep. 36, 1: aetas virilis, s. virilis: tenera, Liv.: adulta, Cic.: grandior, Cic.: ingravescens, Cic.: extrema, Cic.: fessa aetas, Altersschwäche, Tac.: aetate iam affectā, schon in die Jahre, Cic.: aetate exactā, im hohen Alter, Pacuv. fr., Cic. u.a.: ebenso actā aetate, Cic.: aetas decrepita, Cic.: aetas senecta, Plaut., Sall. fr. u.a.: aetas grandaeva, Aur. Vict. epit. 41, 25: longissima, Cic.: inferior, superior aetas, Cic.: aetas maior, Gell.: si iam satis aetatis ac roboris esset, Cic.: quid aetatis tibi videor? Plaut.: quibus aetas ad militandum gravior esset, schon zu alt zum Kriegsdienst, Liv.: aetatem habes opportunissimam, du stehst im besten Alter, Cic. – b) meton. = die Menschen einer Altersstufe, die Altersklasse (s. Ticher Cic. de sen. 46): vestra, Leute eueres Alters, Cic.: puerilis aetas, das Knabenalter = die Knaben, Cic.: senilis aetas, das Greisenalter = die Greise, Cael. Aur. acut. 2, 13, 90: aetas
    ————
    robustior, Liv.: haec aetas nostra iuris ignara est, Cic.: omnes aetates, ordines, die Leute jedes Alters, jung u. alt, Cic.: u. so omnis aetas, Liv.: puellis ut saltem parcerent, a qua aetate etiam hostes abstinerent, Liv. – II) der einer Person od. Sache nur äußerlich zufallende Anteil an der Zeit, a) im engern Sinne, das Zeitalter, die Zeit, Romuli aetas, Cic.: ab aetatis huius memoria, Cic.: clarissimus imperator suae aetatis, Liv.: nostrā aetate, Quint.: heroicis aetatibus, Cic.: illustrium hominum aetates et tempora, Cic. – meton., das Zeitalter, die Zeit = die Menschen eines Zeitalters, das Geschlecht, nostra aetas, Liv.: secuta aetas, Plin.: incuriosa suorum aetas, Tac.: quid nos dura refugimus aetas? Hor.: impia perdemus devoti sanguinis aetas, Hor.: disce tamen, veniens aetas, Ov. – poet. übtr., verborum vetus aetas, die alten Geschlechter der Wörter, die altgewordenen Wörter, Hor. de art. poët. 61. – b) im weitern Sinne, der Zeitabschnitt, die Zeit übh., aurea aetas, das goldene Zeitalter, Ov.: sempiternae saeculorum aetates, Cic. – omnia fert aetas, Verg.: quidquid sub terra est, in apricum proferet aetas, Hor.: longa aetas, die Länge der Zeit, Hor.: aetate tam longā, Flor.: aetate, durch die Länge der Zeit, infolge der Verjährung, Flor. 3, 13, 7. – Genet. Plur. gew. aetatum; doch auch nicht selten aetatium, Liv. u.a.; vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 409.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aetas

  • 11 cultus

    1. cultus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. colo), gepflegt, abgewartet, I) im engern Sinne, gepflegt, abgewartet, bearbeitet, bebaut, angebaut, kultiviert (Ggstz. incultus, silvester, neglectus), materia c. (Ggstz. materia silvestris), Cic.: res rustica bene c. et fructuosa, Cic.: ager c. (Ggstz. ager silvester), Col.: terra c. (Ggstz. terra neglecta), Quint.: loci c. (Ggstz. inculti), Cic.: horti c., Ov.: fundus c., Hor. – fundus cultior, Quint.: loca cultiora, Curt. – ager cultissimus (Ggstz. incultus), Cic.: rus cultissimum, Col.: hortus odoratis cultissimus herbis, Ov. – Subst., culta, ōrum, n., bebaute od. bestellte Felder, angebautes Land, angebaute (kultivierte) Fluren od. Gegenden, culta et dumeta, Col.: an culta ex silvestribus facere potui? Liv.: agrum non coluit, et culta evastata sunt bello, Liv.: si Democriti pecus edit agellos cultaque, Hor.: paucis circa ipsum oppidum obiacentibus cultis, Frontin. – II) im weitern Sinne, a) physisch gepflegt, α) durch Nahrung gepflegt, genährt, bene c., August. b. Macr. sat. 2, 4. § 14. – β) mit Kleidern usw. herausgeputzt, geschmückt, geziert, milites c., Suet.: adulter c., Ov.: sacerdos veste candidā cultus, Plin.: matrona culta purpurā, Suet.: minister quo nec filia cultior nec uxor, Mart.: femina cultissima, Ov.: forsitan ex horum numero cultissimus ille fur sit, Ov. – m. Angabe wie? durch Advv., turba
    ————
    muliebriter c., Curt.: non formosa est, non bene c. puella, Ov. – b) durch Kunst, Unterricht gepflegt, ausgebildet, gebildet, verfeinert, veredelt (bei Cic. nur im Gleichnis mit der Pflege des Ackers, s. Cic. Tusc. 2, 13), sonum linguae et corporum habitum et nitorem cultiora quam pastoralia esse, Liv.: cultiora tempora et ingenia, Curt.: c. carmina, Ov.: terrae cultiores, wo mehr Bildung herrscht, Gell.: vita cultior, Iustin. – v. Pers., Tibullus c., Ov.: turba cultior, das gebildetere Publikum (Ggstz. corona sordidior), Sen.: redire fere cultiores doctioresque, Gell.: hic fuit sermone cultissimus, Aur. Vict. – subst., cultiores, die Gebildetern, Frontin, aqu. 3.
    ————————
    2. cultus, ūs, m. (colo), die Pflege, Abwartung, I) im engern Sinne, die Pflege, Abwartung des Ackers, der Bäume usw., die Bearbeitung, Bebauung, der Anbau, die Anpflanzung, Kultivierung, Kultur, m. objekt. Genet., c. hortorum, Col.: viridium, Sen. rhet.: c. agri, Flor.: c. agrorum, Liv.: Plur., cultus agrorum, Cic. u. Lact.: cultus et agitationes agrorum, Col.: genus hominum suetum rapinis magis quam agri cultibus, Sall. fr.: tum patitur cultus ager, Ov. – m. subj. Genet., nullius agricolae od. agricolarum, Cic.: insulam Gyarum immitem et sine cultu hominum esse, Tac. – m. Adjj., mons vastus ab natura et humano cultu, Sall.: sine ullo humani cultus vestigio, Curt.: humani cultus rara vestigia, Curt.: regiones omni cultu propter vim frigoris aut caloris vacantes (Ggstz. reg. habitabiles), Cic. – absol., Talge sine cultu fertilis, Mela: frigida haec omnis duraque cultu et aspera plaga est, Liv. – im Plur. meton., Anbaue, Anpflanzungen = angebaute, angepflanzte Felder, omnes cultus fructusque Cereris in iis locis interisse, Cic. Verr. 4, 114.
    II) im weitern Sinne: 1) die physische u. geistige Pflege, Abwartung, a) die physische Pflege, α) die Pflege und Abwartung, der Unterhalt, die Nährung, m. obj. Genet., c. et curatio corporis, vestitus cultusque corporis, Cic.: victus cultusque corporis,
    ————
    Caes. – m. subj. Genet., oves neque ali neque sustentari neque ullum fructum edere ex se sine cultu hominum et curatione possunt, Cic. – absol., copia ex inopia, cultus ex illuvie tabeque, Liv. – β) die verschönernde Pflege des Körpers, das Schmücken, Putzen, nunc cultus corporum nimius et formae cura prae se ferens animi deformitatem, Sen.: circa capitis sui cultum occupata (Semiramis), Frisieren, Val. Max.: eripi feminis cura cultusque sui non potest, Sorge für die verschönernde Körperpflege, für die Verschönerung des Teints (durch Entfernung der Finnen, Sommersprossen usw.), Cels.: omne studium ad curiosiorem sui cultum conferre, auf eine sorgfältigere Herausputzung ihrer Person richten (v. Frauen), Val. Max. – γ) die auf das ganze äußere Leben gerichtete Pflege, die Lebensweise, die Lebenseinrichtung (vollst. cultus vitae, Cic.), u. in bezug auf noch nicht Erwachsene auch die physische Erziehung, oft verb. cultus victusque, victus atque cultus, Cic. u.a.: ebenso cultus vestitusque, Nep. – c. Gallorum, Caes.: cultus humanitasque provinciae, Caes.: c. magnae fortunae, einer hohen Stellung angemessene, Liv.: c. delicatus, delicatior, mit allem Komfort und Luxus ausgestattete, Val. Max. u. Suet.: filiam omni liberali cultu habere, Liv.: alqm eodem cultu quo liberos suos domi habere, Sall.: alqm humili cultu educare, Liv.: ultra Aethiopiam cultu Persarum agere, Sall. fr. –
    ————
    prägn. = die üppige Lebensweise, die Üppigkeit, cultus ac desidia imperatoris, Liv.: lubido stupri, ganeae ceterique cultus non minor incesserat, Sall. – δ) die auf den äußern Schmuck der Kleidung, Bewaffnung usw. gerichtete Pflege und die dazu verwendeten Dinge, die Ausstattung, der Anputz, Aufputz, der Aufzug, der Putz, Staat, die Kleidung, Garderobe, munditiae et ornatus et cultus, haec feminarum insignia sunt;...hunc mundum muliebrem appellarunt maiores nostri, Liv.: suus equorumque c., Curt.: c. Punicus habitusque, Liv.: c. amoenior, Liv.: militaris, Liv.: c. miserabilis, Sall.: c. muliebris, Quint.: c. iusto mundior, Liv.: c. pastoralis, Vell.: c. rusticus, Liv.: induere cultum famularem, Val. Max.: colligere cultum suum, seinen Roquelaure aufnehmen, Petron.: ornare alqm optimā veste ceteroque regio cultu, Nep.: Persarum cultum imitari, Iustin.: omni cultu triumphantium uti, Vell. – etiam Veneris cultu (im Schmucke der Venus, als Venus) conspectus est, Suet.: Plur., cultus dotales, Brautschmuck, Tac. ann. 16, 31: non his instrui cultus suos, Tac. ann. 13, 13. – v. lebl. Ggstdn., c. triumphi, Vell.: aedes neque laxitate neque cultu conspicuae, Suet.: vehiculum cultu haud sane a vilioribus abhorrens, Curt.: arma quoque ad pristinum refecta sunt cultum, Curt. – übtr., der Schmuck der Rede, scribere non sine cultu et nitore, Quint.: carere cultu ac sententiis Atticis, Quint.: locus
    ————
    exquisite et poëtico cultu enituit, Tac. dial. – b) die Pflege, Behandlung durch Kunst, Unterweisung, Unterricht usw., die Ausbildung, Bildung, dah. auch die geistige Erziehung, animorum corporumque c., Liv.: c. ingenii, Gell.: doctrina rectique cultus, Hor. – absol., quid tam dignum cultu atque labore ducamus, quam etc., Quint.: aspera sano levare cultu, Hor.: genus hominum ad honestatem natum malo cultu corruptum, Cic.: de natura cultuque eius pauca dicere, Sall.: homines a fera agrestique vita ad hunc humanum cultum civilemque deducere, zu diesem Zustand menschlicher u. staatlicher Kultur, Cic.: cultui est hoc legisse, Gell.: cultum liberorum procurare, Gell. – c) die Gewöhnung, gens aspera cultu, Verg.: mit mos verb., Sitte und Zucht, Verg.
    2) die tätliche Pflege übh., a) durch unablässiges Üben, die Pflege, Übung, Beschäftigung mit usw., animi, geistige Übung, geistige Beschäftigung, Cic. de fin. 5, 54: studiorum liberalium, Sen. de brev. vit. 18, 4: cultus et studium philosophiae, Gell. 10, 22, 2: litterarum, Iustin. 9, 8, 18. Gell. 14, 6, 1: quos (barbaros reges) nulla eruditio, nullus litterarum cultus imbuerat, Sen. de ira 3, 17, 1. – b) durch Verehrung, α) einer Gottheit, die Verehrung, Anbetung, der Kultus, der Dienst (Ggstz. contemptus, Lact. 5, 19, 11), c. deorum, Cic.: c. numinum, Tac.: religio veri dei cultus est, superstitio falsi, Lact.: alqm ad deorum
    ————
    cultum erudire, Cic.: animos hominum a cultu deorum avocare, Val. Max.: institutum deorum cultum omittere, Val. Max.: deficere a cultu idolorum, Lact.: cultui Christiano adhaerere, Amm.: primus est deorum cultus deos credere, Sen. – im Plur., deorum cultus religionumque sanctitates, Cic.: cultus iusti ac pii, Lact. – u. die verehrende Ausübung, c. religionis, Augustin. de divin. daem. no. 3 in.: exquisitus religionis c., Val. Max. 5, 2, 1: exquisitus et novus religionis c., Val. Max. 2, 4, 4. – β) eines Menschen, die Verehrung, die Achtungsbezeigung, die jmdm. dargebrachte Huldigung, c. meus, die mir dargebr. H., Tac.: c. sui, Tac. – benevolis officium et diligens tribuitur cultus, Cic.: observantia, per quam homines aliquā dignitate antecedentes cultu quodam et honore dignantur, Cic.
    ————————
    3. cultus, a, um (*culo, wov. occulo) = occultus, ganz unbemerkt, Vopisc. Aurel. 24, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cultus

  • 12 tribuo

    tribuo, uī, ūtum, ere (tribus), I) zuteilen, verleihen, erteilen, zuwenden, schenken (Ggstz. adimere, detrahere), A) eig.: suum cuique, Cic.: alci praemia, Caes.: beneficia alci, Nep.: ut munus, me tribuente, feras, von meiner Hand, Ov.: lex omnis aut adimit aut tribuit, Quint.: primum, ut aliquid Caesari adimat; inde, ut Pompeio aliquid tribuat, quodvis quamlibet tenue munusculum, Cic. – B) übtr.: 1) im allg., erteilen, verleihen, erweisen, schenken, gewähren, alci miscericordiam suam, Cic.: silentium orationi, Cic.: alci magnam gratiam, großen Dank abstatten, Cic.: alci laudem summam, Cic. (u. so tum vero numquam eloquentiae maiorem tribui laudem quam humanitatis, Cic.): alci testimonium egregiae virtutis, Cic.: gloriam fortuna tribuet, Phaedr.: trib. terris pacem, Ov.: vocabula monti, einen Namen erteilen, Ov.: demonstrativum (genus) est, quod tribuitur in alicuius certae personae laudem aut vituperationem, die auf das Lob oder den Tadel irgend einer bestimmten Persönlichkeit gerichtet ist, Cic. de inv. 1, 7: cum igitur rerum ortum tribuis naturae, detrahis deo, Lact.: m. folg. Infin., di tibi posse tuos tribuant defendere semper, Ov. trist. 3, 5, 21. – 2) insbes.: a) zugestehen, einräumen, willfahren, alci priores partes, Cic.: aliquid valetudini, Cic.: commendationi tantum, Cic.: alci plurimum, sehr viel auf jmd. halten, Cic.: plurimum
    ————
    iudicio tuo tribuo, Scrib. Larg.: ne ob eam rem suae virtuti magnopere tribueret, zu sehr auf seine T. pochen sollte, Caes.: mihi omnia tribuebat, schätzte mich über alles, hielt alles auf mich, Cic.: ferner universo ordini publicanorum semper libentissime, zu Willen sein, willfahren, Cic.: in vulgus, jedermann dienen, Cic.: quasi honori abeuntis amici tribueret, als täte er es dem scheidenden Fr. zu Ehren, Tac.: m. folg. ne u. Konj., quos fato perfunctos ne nominatim tradam, maioribus eorum tribuendum puto, glaube ich ihren Ahnen schuldig zu sein, Tac. ann. 14, 14. – b) zuschreiben, anrechnen, auf Rechnung von etw. schreiben (im Passiv = auf Rechnung einer Sache kommen), beilegen, id virtuti hostium, Caes.: observantiam officio, non timori neque spei, Nep.: casus adversos hominibus, Nep.: quod esset acceptum detrimenti, cuiusvis potius quam suae culpae debere tribui, Caes. – dah. auslegen, als usw., alci alqd superbiae, als Hochmut, Nep.: so auch quod illi tribuebatur ignaviae, Cic. – c) eine Zeit auf etw. verwenden, einer Tätigkeit widmen, comitiis perficiendis XI dies, Caes.: his rebus tantum temporis, Caes.: non nihil temporis litteris, Nep.: reliqua tempora litteris, Nep.: quare quis tandem me reprehendat, si quantum ceteris... ad requiem animi et corporis conceditur temporum, quantum alii tribuunt tempestivis conviviis, quantum denique alveolo, quantum pilae, tantum
    ————
    mihi egomet ad haec studia recolenda sumpsero? Cic. – II) = distribuo, a) einteilen, rem in partes, Cic.: in tempora, Cic. – b) zuteilen, austeilen, Macedonum equitibus sesceni denarii tributi, Curt. 5, 1 (6), 45: ni Caesar obviam isset tribuendo pecunias ex modo detrimenti, Tac. ann. 4, 64.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > tribuo

  • 13 tribuō

        tribuō uī, ūtus, ere    [tribus], to assign, impart, allot, bestow, confer, yield, give: ut ei plurimum tribuamus, a quo plurimum diligamur: si uni omnia tribuenda sint: cui magna Pompeius praemia tribuit, Cs.: Dona nulli, O.: beneficia, N.— Fig., to grant, give, show, pay, render: misericordiam fortissimo viro: tibi turis honorem, O.: paribus beneficiis parem voluntatem, Cs.— To grant, yield, give up, concede, allow: quod cum Pompeius et rei p. et amicitiae tribuisset, Cs.: observantiam officio, non timori neque spei, N.: hoc matris precibus, O.: ego tantum tibi tribuo, quantum mihi fortasse adrogo, i. e. accora you the respect I claim: mihi tribuebat omnia, deferred in all things.—To ascribe, assign, attribute: si voluit accusare, pietati tribuo: quod detrimenti... cuiusvis potius quam suae culpae, Cs.—With multum, plurimum, or magnopere, to value highly, set great store by, make much of: tibi multa esse tribuenda: qui plurimum tribuunt edicto: ne ob eam rem suae magnopere virtuti tribueret, Cs.— To divide, distribute: rem universam in partīs: secundus (locus) in tempora tribuitur.—Of time, to bestow, spend, devote: quantum (temporum) alii tribuunt tempestivis conviviis: comitiis omnibus perficiundis XI dies, Cs.: tempora litteris, N.
    * * *
    tribuere, tribui, tributus V
    divide, assign; present; grant, allot, bestow, attribute

    Latin-English dictionary > tribuō

  • 14 adsumptivus

    assumptīvus ( ads-), a, um, adj. [id.], taken in addition: causa, t. t. of law, which takes the defence of an action from an extraneous cause, assumptive, extrinsic:

    juridicalis (causa) in duas tribuitur partes, absolutam et adsumptivam,

    Cic. Inv. 1, 11; 2, 24; Auct. ad Her. 1, 14; cf. Quint. 7, 4, 7; Mart. Cap. 5, p. 146; Isid. Orig. 2, 5, 5.—
    * Adv.: assumptīvē, Mart. Cap. 5, p. 147 dub.

    Lewis & Short latin dictionary > adsumptivus

  • 15 aliqui

    ălĭqui, aliqua, aliquod; plur. aliqui, aliquae, aliqua [alius-qui; v. aliquis] (the nom. fem. sing. and neutr. plur. were originally aliquae, analogous to the simple quae, from qui:

    tam quam aliquae res Verberet,

    Lucr. 4, 263, and Cic. Fam. 6, 20, 2 MS.; but the adj. signif. of the word caused the change into aliqua; on the other hand, a change of the gen. and dat. fem. sing. alicujus and alicui into aliquae, Charis. 133 P., seems to have been little imitated.—Alicui, trisyl., Ov. Tr. 4, 7, 7.— Dat. and abl. plur. aliquibus, Mel. 2, 5;

    oftener aliquis,

    Liv. 24, 42; 45, 32; Plin. 2, 12, 9, § 55; cf. aliquis), indef. adj., some, any (designating an object acc. to its properties or attributes; while by aliquis, aliquid, as subst. pron., an object is designated individually by name; cf. Jahn in his Jahrb. 1831, III. 73, and the commentators on the passages below).
    I.
    In opp. to a definite object:

    quod certe, si est aliqui sensus in morte praeclarorum virorum, etc.,

    Cic. Sest. 62, 131 B. and K.:

    nisi qui deusvel casus aliqui subvenerit,

    id. Fam. 16, 12, 1 iid.:

    si forte aliqui inter dicendum effulserit extemporalis color,

    Quint. 10, 6, 5 Halm:

    ex hoc enim populo deligitur aliqui dux,

    Cic. Rep. 1, 44, 68 B. and K.:

    si ab eā deus aliqui requirat,

    id. Ac. Pr. 2, 7, 19 iid.:

    an tibi erit quaerendus anularius aliqui?

    id. ib. 2, 26, 86 iid.:

    tertia (persona) adjungitur, quam casus aliqui aut tempus imponit,

    id. Off. 1, 32, 115 iid.; so id. ib. 3, 7, 33 iid.:

    lapis aliqui,

    Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147 Zumpt:

    harum sententiarum quae vera sit, deus aliqui viderit,

    id. Tusc. 1, 11, 23 B. and K.:

    aliqui talis terror,

    id. ib. 4, 16, 35, and 5, 21, 62 iid.:

    si te dolor aliqui corporis, etc.,

    id. Fam. 7, 1 iid.; and many other passages, where transcribers or editors have ignorantly substituted aliquis; cf. also Heind. ad Cic. N. D. 3, 38, 91:

    Ut aliqua pars laboris minuatur mihi,

    Ter. Heaut. prol. 42 Fleck.:

    in quo aliqua significatio virtutis adpareat,

    Cic. Off. 1, 15, 46 B. and K.:

    Cum repetes a proximo tuo rem aliquam,

    Vulg. Deut. 24, 10:

    numquam id sine aliquā justā causā existimarem te fecisse,

    Cic. Fam. 11, 27, 7:

    aliquae laudes, aliqua pars,

    id. ib. 9, 14:

    aliquae mulieres,

    Vulg. Luc. 8, 2: aliquod rasum argenteum, Plaut. Truc. 1, 1, 33:

    rasum aënum aliquod,

    id. ib. 1, 1, 34:

    evadet in aliquod magnum malum,

    Ter. Ad. 3, 4, 64:

    qui appropinquans aliquod malum metuit,

    Cic. Tusc. 4, 16, 35:

    esse in mentibus hominum tamquam oraculum aliquod,

    id. Div. 2, 48, 100:

    si habuerit aliquod juramentum,

    Vulg. 3 Reg. 8, 31: sive plura sunt, sive aliquod unum, or some one only, Cic. de Or, 2, 72, 292:

    ne aliquas suscipiam molestias,

    id. Am. 13, 48; id. Off. 1, 36:

    necubi aut motus alicujus aut fulgor armorum fraudem detegeret,

    Liv. 22, 28, 8:

    ne illa peregrinatio detrimentum aliquod afferret,

    Nep. Att. 2, 3:

    me credit aliquam sibi fallaciam portare,

    Ter. And. 2, 6, 1:

    qui alicui rei est (sc. aptus),

    who is fitted for something, id. Ad. 3, 3, 4: demonstrativum genus est, quod tribuitur in alicujus certae personae laudem aut vituperationem, to the praise or blame of some particular person, Cic. Inv. 1, 7:

    alicui Graeculo otioso,

    id. de Or. 1, 22, 102:

    totiens alicui chartae sua vincula dempsi,

    Ov. Tr. 4, 7, 7:

    invenies aliquo cum percussore jacentem,

    Juv. 8, 173 al. —
    II.
    In opp. to no, none, some:

    exorabo aliquo modo,

    Plaut. Stich. 4, 2, 41:

    ut huic malo aliquam producam moram,

    Ter. And. 3, 5, 9:

    olim quom ita animum induxti tuum, Quod cuperes, aliquo pacto efficiundum tibi,

    id. ib. 5, 3, 13 (= quoquo modo, Don.):

    haec enim ille aliquā ex parte habebat,

    in some degree, Cic. Clu. 24 fin.; so id. Fin. 5, 14, 38, and id. Lael. 23, 86:

    nihil (te habere), quod aut hoc aut aliquo rei publicae statu timeas,

    in any condition whatever, id. Fam. 6, 2: nec dubitare, quin aut aliquā re publicā sis futurus, qui esse debes;

    aut perditā, non afflictiore conditione quam ceteri,

    id. ib. 6, 1 fin.:

    gesta res exspectatur, quam quidem aut jam esse aliquam aut appropinquare confido,

    id. Fam. 12, 10, 2: intelleges te aliquid habere, quod speres;

    nihil quod timeas,

    id. ib. 6, 2:

    Morbus est animi, in magno pretio habere in aliquo habenda vel in nullo,

    Sen. Ep. 75, 10:

    quin ejus facti si non bonam, at aliquam rationem afferre soleant,

    Cic. Verr. 3, 85, 195; so id. Off. 1, 11, 35:

    si liberos bonā aut denique aliquā re publicā perdidissent,

    id. Fam. 5, 16, 3.—Pregn., some considerable:

    aliquod nomenque decusque,

    no mean, Verg. A. 2, 89; cf. aliquis, II. C.—
    III.
    With non, neque, and non.. sed:

    si non fecero ei male aliquo pacto,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 23:

    si haec non ad aliquos amicos conqueri vellem,

    Cic. Verr. 5, 71:

    non vidistis aliquam similitudinem,

    Vulg. Deut. 4, 15; ib. Luc. 11, 36; ib. Col. 2, 23:

    quod tu neque negare posses nec cum defensione aliquā confiteri,

    Cic. Verr. 1, 55, 154; 4, 7, 14; id. Tusc. 1, 3, 6; Caes. B. C. 1, 85, 5:

    neque figuras aliquas facietis vobis,

    Vulg. Lev. 19, 28; ib. 2 Par. 22, 9:

    sceleri tuo non mentem aliquam tuam, sed fortunam populi Romani obstitisse,

    Cic. Cat. 1, 6; so id. Balb. 28, 64; Tac. Or. 6.—
    IV.
    With numerals, as in Gr. tis, and Engl. some, to express an indefinite sum or number:

    aliquos viginti dies,

    some twenty days, Plaut. Men. 5, 5, 47: quadringentos aliquos milites, Cato, Orig. ap. Gell. 3, 7, 6, and Non. 187, 24:

    aliqua quinque folia,

    Cato, R. R. 156, quoted in Varr. R. R. 1, 2, 28:

    introductis quibusdam septem testibus,

    App. Miles. 2:

    tres aliqui aut quattuor,

    Cic. Fin. 2, 19, 62 (cf. in Gr. es diakosious men tinas autôn apekteinan, Thuc. 3, 111; v. Sturtz, Lex. Xen. s. v. tis, and Shäfer, Appar. ad Demosth. III. p. 269).—
    V.
    A.. Sometimes with alius, any other (cf. aliquis, II. A.):

    quae non habent caput aut aliquam aliam partem,

    Varr. L. L. 9, 46, 147:

    dum aliud aliquid flagiti conficiat,

    Ter. Phorm. 5, 2, 5:

    hoc alienum est aut cum aliā aliquā arte est commune,

    Cic. de Or. 2, 9:

    aliusne est aliquis improbis civibus peculiaris populus,

    id. Sest. 58, 125 B. and K.; id. Inv. 1, 11, 15.—
    B.
    With alius implied (cf. aliquis, II. B.):

    dubitas ire in aliquas terras,

    some other lands, Cic. Cat. 1, 8:

    judicant aut spe aut timore aut aliquā permotione mentis,

    id. de Or. 2, 42; id. Tusc. 3, 14, 30; id. Tim. 5:

    cum mercaturas facerent aut aliquam ob causam navigarent,

    id. Verr. 5, 28, 72; id. Rep. 3, 14, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > aliqui

  • 16 assumptive

    assumptīvus ( ads-), a, um, adj. [id.], taken in addition: causa, t. t. of law, which takes the defence of an action from an extraneous cause, assumptive, extrinsic:

    juridicalis (causa) in duas tribuitur partes, absolutam et adsumptivam,

    Cic. Inv. 1, 11; 2, 24; Auct. ad Her. 1, 14; cf. Quint. 7, 4, 7; Mart. Cap. 5, p. 146; Isid. Orig. 2, 5, 5.—
    * Adv.: assumptīvē, Mart. Cap. 5, p. 147 dub.

    Lewis & Short latin dictionary > assumptive

  • 17 assumptivus

    assumptīvus ( ads-), a, um, adj. [id.], taken in addition: causa, t. t. of law, which takes the defence of an action from an extraneous cause, assumptive, extrinsic:

    juridicalis (causa) in duas tribuitur partes, absolutam et adsumptivam,

    Cic. Inv. 1, 11; 2, 24; Auct. ad Her. 1, 14; cf. Quint. 7, 4, 7; Mart. Cap. 5, p. 146; Isid. Orig. 2, 5, 5.—
    * Adv.: assumptīvē, Mart. Cap. 5, p. 147 dub.

    Lewis & Short latin dictionary > assumptivus

  • 18 paene

    paene (less correctly pēne), adv. [etym. dub.], nearly, almost, as I may say (class.):

    fores paene effregisti,

    Plaut. Bacch. 4, 2, 4; id. Am. 4, 2, 6; id. Bacch. 4, 9, 26; id. Truc. 2, 6, 37:

    aliquem paene perdere,

    Ter. Heaut. 4, 6, 10:

    paene amicus,

    Cic. Fam. 1, 4, 1:

    paene communis,

    id. ib. 15, 1, 1:

    Brutum non minus amo, quam tu: paene dixi quam te,

    id. Att. 5, 20, 6; id. Rosc. Com. 6, 16:

    non solum in omnibus civitatibus, sed paene etiam in singulis domibus, factiones sunt,

    Caes. B. G. 6, 10:

    quam paene furvae regna Proserpinae... vidimus,

    Hor. C. 2, 13, 21:

    paene manu, quod amo, tanta est vicinia, tango: Saepe sed, heu! lacrimas hoc mihi paene movet,

    Ov. H. 18, 179.—Rarely with subj.:

    nisi nostri equites acutius vidissent, paene concedente adversario superasset,

    Cic. Fam. 8, 4, 1:

    legiones duas paene delessent, ni, etc.,

    Amm. 16, 2, 10.—Paene sometimes follows the word it qualifies:

    omnibus par paene laus tribuitur,

    Cic. de Or. 3, 7, 28:

    totidem paene reperiantur genera,

    id. ib. 3, 9, 34:

    cuncta paene,

    id. ib. 3, 32, 127;

    3, 55, 209: divini paene est viri,

    id. Rep. 1, 29, 45; 2, 20, 35; id. Div. 1, 1, 2; id. Leg. 2, 2, 4:

    et crescere paene opus,

    Liv. 31, 1, 5; 3, 53, 7; 9, 7, 1;

    4, 27, 11: nudā paene cathedrā,

    Juv. 1, 65.— Sup.:

    ita mea consilia perturbat paenissume (penissime),

    utterly, completely, Plaut. Most. 3, 1, 127:

    me paenissume perdidit,

    id. Aul. 3, 4, 7:

    paenissime os alicui sublinere,

    id. ib. 4, 6, 2; App. M. 8, p. 203; id. Mag. p. 336, 25; cf. Prisc. p. 608 and 1008 P.

    Lewis & Short latin dictionary > paene

  • 19 ἐς

    ἐς, εἰς, ἐν (following noun governed, P. 4.44, P. 6.4, P. 9.55, I. 7.41 fr. 162, ?fr. 333a. 8.)
    1
    a to, towards, into.
    I generally, lit. & met.

    ἐς ἀφνεὰν ἱκομένους μάκαιραν Ἱέρωνος ἑστίαν O. 1.10

    ἐκάλεσε πατὴρ τὸν εὐνομώτατον ἐς ἔρανον φίλαν

    τε Σίπυλον O. 1.38

    ὕδατος πυρὶ ζέοισαν εἰς ἀκμὰν μαχαίρᾳ τάμον (e Σ Mommsen: ἐπ codd.) O. 1.48

    ἐμὲ δ' ἐπὶ ταχυτάτων πόρευσον ἁρμάτων ἐς Ἆλιν O. 1.78

    ῥοαὶ δ' ἐς ἄνδρας ἔβαν O. 2.34

    ὁμόκλαρον ἐς ἀδελφεὸν ἄνθεα ἄγαγον O. 2.49

    ἐς γαῖαν πορεύειν O. 3.25

    ἐς ταύταν ἑορτὰν νίσεται O. 3.34

    ἄγων ἐς φάος τόνδε δᾶμον ἀστῶν O. 5.14

    φέρειν γῆρας εὔθυμον ἐς τελευτάν O. 5.22

    ἦλθεν δ' Ἴαμος ἐς φάος O. 6.44

    δεῦρο πάγκοινον ἐς χώραν ἴμεν O. 6.63

    μαντεύσατο δ' ἐς θεὸν ἐλθών O. 7.31

    πλόον εἶπε Λερναίας ἀπ' ἀκτᾶς εὐθὺν ἐς ἀμφιθάλασσον νομόν O. 7.33

    ἐς Ἴστρον ἐλαύνων O. 8.47

    [ βρότεα σώμαθ' ᾇ κατάγει κοίλαν ἐς ἄγυιαν θνᾳσκόντων (v. l. πρός) O. 9.34]

    εἰς Ἀίδα σταθμὸν ἀνὴρ ἵκηται O. 10.92

    ἀλλά νιν ὕβρις εἰς ἀυάταν ὑπεράφανον ὦρσεν P. 2.28

    εὖναι δὲ παράτροποι ἐς κακότατ' ἀθρόαν ἔβαλον P. 2.35

    εἰς Ἀίδα δόμον κατέβα P. 3.11

    πέμψεν κασιγνήταν ἐς Λακέρειαν P. 3.34

    ἤλυθεν ἐς λέχος P. 3.99

    Ταίναρον εἰς ἱερὰν Εὔφαμος ἐλθὼνP. 4.44

    ἐς εὐδείελον χθόνα μόλῃ P. 4.76

    ἐς δ' Ἰαολκὸν ἐπεὶ κατέβα P. 4.188

    ἐς δὲ κίνδυνον βαθὺν ἰέμενοι P. 4.207

    ἐς Φᾶσιν δἔπειτεν ἤλυθον P. 4.211

    ἀπόλεμον ἀγαγὼν ἐς πραπίδας εὐνομίαν P. 5.67

    ὀμφαλὸν ἐριβρόμου χθονὸς ἐς νάιον προσοιχόμενοι P. 6.4

    ἐπὶ λαὸν ἀγείραις νασιώταν ὄχθον ἐς ἀμφίπεδονP. 9.55

    ναυσὶ δ' οὔτε πεζὸς ἰών κεν εὕροις ἐς Ψπερβορέων ἀγῶνα θαυμαστὰν ὁδόν P. 10.30

    μόλεν Δανάας ποτὲ παῖς ἐς ἀνδρῶν μακάρων ὅμιλον P. 10.46

    ἴτε σὺν Ἡρακλέος ἀριστογόνῳ ματρὶ πὰρ Μελίαν χρυσέων ἐς ἄδυτον τριπόδων θησαυρὸν (Tric.: εἰς codd.) P. 11.4

    θαητὰν ἐς αἴγλαν παῖς Διὸς μόλεν N. 1.35

    ἐς θαλάμου μυχὸν εὐρὺν ἔβαν N. 1.42

    καὶ ἐς Αἰθίοπας ἔπαλτο (sc. ὄνυμ' αὐτῶν) N. 6.49

    εἰς Ἐφύραν ἵκοντο N. 7.37

    φίλον ἐς ἄνδρ' ἄγων κλέος ἐτήτυμον αἰνέσω N. 7.62

    κωμάσομεν παρ' Ἀπόλλωνος Σικυωνόθε,

    Μοῖσαι, τὰν νεοκτίσταν ἐς Αἴτναν, ὄλβιον ἐς Χρομίου δῶμ N. 9.2

    —3.

    καί ποτ' ἐς ἑπταπύλους Θήβας ἄγαγον στρατὸν ἀνδρῶν N. 9.18

    φαινομέναν δ' ἄῤ ἐς ἄταν σπεῦδεν ὅμιλος ἱκέσθαι N. 9.21

    ὁ δ' ὄλβῳ φέρτατος ἵκετ ἐς κείνου γενεάν i. e. into relationship with him N. 10.14

    εὖ μὲν Ἀρισταγόραν δέξαι τεὸν ἐς θάλαμον N. 11.3

    σὺν Χάρισιν δ' ἔμολον Λάμπωνος υἱοῖς τάνδ ἐς εὔνομον πόλιν I. 5.22

    τὸν (= Τελαμῶνα)

    χαλκοχάρμαν ἐς πόλεμον ἆγε σύμμαχον ἐς Τροίαν I. 6.27

    ἀνὰ δ' ἄγαγον ἐς φάος οἵαν μοῖραν ὕμνων I. 6.62

    Ἄδραστον ἐξ ἀλαλᾶς ἄμπεμψας ἐς Ἄργος ἵππιον (Er. Schmid: εἰς codd.) I. 7.11

    ἐθέλοντ' ἐς οὐρανοῦ σταθμοὺς ἐλθεῖν μεθ ὁμάγυριν Βελλεροφόνταν I. 7.45

    σὲ δ' ἐς νᾶσον Οἰνοπίαν ἐνεγκὼν I. 8.21

    ἰόντων δ' ἐς ἄφθιτον ἄντρον εὐθὺς Χίρωνος αὐτίκ ἀγγελίαιI. 8.41

    ἐς Τροία[ν Pae. 6.75

    μή μιν εὔφρον' ἐς οἶκον μήτ ἐπὶ γῆρας ἱξέμεν βίου Pae. 6.115

    ἀγ]λαάν τ ἐς αὐλὰν Pae. 7.3

    ἀγλαὸν ἐς φάος ἰόντες δίδυμοι παῖδες Pae. 12.15

    ]δ εἰς [Ἀ]χέροντα[ Πα. 22e. 9. μάρτυς ἤλυθον ἐς χορὸν Παρθ. 2. 3. τεὸν δεῦτ' ἐς ἄλσος fr. 122. 18. δαιτίκλυτ[ον] πόλιν ἐς Ὀρχομενῶ διώξιππον ?fr. 333a. 8. up to,

    φαεννὸν ἐς αἰθέρα μιν πεμφθεῖσαν ἑᾷ κεφαλᾷ ἐξοπίσω γέρας ἔσσεσθαι O. 7.67

    πίτναν τ' ἐς αἰθέρα χεῖρας ἁμᾶ ( εἰς coni. Er. Schmid) N. 5.11 ἐς τὸν ὕπερθεν ἅλιον κείνων ἐνάτῳ ἔτει ἀνδιδοῖ ψυχὰς πάλιν fr. 133. 2. πιτνάντες θοὰν κλίμακ' οὐρανὸν ἐς αἰπύν fr. 162. down into,

    βαθὺν εἰς ὀχετὸν ἄτας ἵζοισαν ἑὰν πόλιν O. 10.37

    πέτρας φοίνισσα κυλινδομένα φλὸξ ἐς βαθεῖαν φέρει πόντου πλάκα P. 1.24

    τὸν οὔτε χειμέριος ὄμβρος οὔτ' ἄνεμος ἐς μυχοὺς ἁλὸς ἄξοισι P. 6.12

    χθόνα τοί ποτε καὶ στρατὸν ἀθρόον πέμψαν κεραυνῷ τριόδοντί τε ἐς τὸν βαθὺν Τάρταρον Pae. 4.44

    πρόφασις ἀρετὰν ἐς αἰπὺν ἔβαλε σκότον fr. 228. into (a vehicle)

    τὸ κρατήσιππον γὰρ ἐς ἅρμ' ἀναβαίνων N. 9.4

    ἐς δίφρον Μοισᾶν ἔβαινον I. 2.2

    II of journeying, upon

    ἐς φανερὰν ὁδὸν ἔρχονται O. 6.73

    ἐς πλόον ἀρχομένοις (v. l. ἐρχομένοις) P. 1.34

    ἕκαλος ἔπειμι γῆρας ἔς τε τὸν μόρσιμον αἰῶνα I. 7.41

    III sc. δόμους, to the home of

    εἴ τις εὐδόξων ἐς ἀνδρῶν ἄγοι τιμὰς Ἑλικωνιάδων I. 2.34

    b towards, in the direction of

    δᾶμον γεραίρων τράποι σύμφωνον ἐς ἡσυχίαν P. 1.70

    δαίμων δ' ἕτερος ἐς κακὸν τρέψαις P. 3.35

    καλῶν μὲν ὦν μοῖράν τε τερπνῶν ἐς μέσον χρὴ παντὶ λαῷ δεικνύναι publicly fr. 42. 4. ἀπήμονα εἰς ὄλβον τινὰ τράποιο Θήβαις, ὦ πότνια, πάγκοινον τέρας i. e. turn this omen into some manner of prosperity for Thebes Πα... εὖτ' ἂν ἴδω παίδων νεόγυιον ἐς ἥβαν look upon fr. 123. 12.
    c with a view to, with the object of, for φίλια δῶρα Κυπρίας ἄγ' εἴ τι ἐς χάριν τέλλεταιO. 1.75

    ὁπᾷ τε κοινὸν λόγον φίλαν τείσομεν ἐς χάριν O. 10.12

    εὐώνυμον ἐς δίκαν τρία ἔπεα διαρκέσει N. 7.48

    νεαρὰ δ' ἐξευρόντα δόμεν βασάνῳ ἐς ἔλεγχον ἅπας κίνδυνος N. 8.21

    ἀλλ' Αἰακίδαν καλέων ἐς πλόον I. 6.36

    Σκύριαι δ' ἐς ἄμελξιν γλάγεος αἶγες ἐξοχώταται fr. 106. 4.
    d with regard to, in reference to

    ἐς δὲ τὸ πὰν ἑρμανέων χατίζει O. 2.85

    ( αἶνον)

    ποτ' ἐς Ἀμφιάρηον φθέγξατ O. 6.13

    ]κυριώτερο[ λτ;εἰς σοφίας λόγον> (supp. Snell ex Aristide.) fr. 260. 7. ἄμαχοί ( τινες) εἰς σοφίαν (si quidem recte hoc frag. Pindaro tribuitur, certe alia erat forma verborum apud P.) ?fr. 353.
    e of time, for, during.

    ὄλβος οὐκ ἐς μακρὸν ἀνδρῶν ἔρχεται P. 3.105

    τὰ δ' εἰς ἐνιαυτὸν ἀτέκμαρτον προνοῆσαι P. 10.63

    ἐς δὲ τὸν λοιπὸν χρόνον ἥροες ἁγνοὶ πρὸς ἀνθρώπων καλέονται fr. 133. 5.
    f dub. & frag. “ δοιὰ βοῶν θερμὰ δ' εἰς ἀνθρακιὰν στέψαν” ( πρὸς coni. Schr.: δὶς Turyn) fr. 168. 2. ]

    μενος οὔ κεν ἐς ἀπλακ[ Pae. 18.6

    ]τ' ἐς αὐτὸν[ Δ. 4f. 6.
    2 ἐν, a Doric form of ἐς.
    a to, towards

    Κρισαῖον λόφον ἄμειψεν ἐν κοιλόπεδον νάπος θεοῦ P. 5.38

    δεῦτ' ἐν χορόν, Ὀλύμπιοι fr. 75. 1.
    b into

    ξεστὸν ὅταν δίφρον ἔν θ' ἅρματα πεισιχάλινα καταζευγνύῃ σθένος ἵππιον P. 2.11

    μιν ἐν πέλ[α]γ[ο]ς ῥιφθεῖσαν (ἀν Π̆{S}, i. e. ἀνὰ: πέλ[α]γ[ο]ς Wil.: πελ[ά]γε[ι G-H.) Πα. 7B. 46.
    d in regard to δῶρα καὶ κράτος ἐξέφαναν ἐγ γένος αὐτῷ (Wil.: ἐς γενεὰς codd.: ἐγγενὲς e Σ Ritterhuius: ἐς γένος Fulvius Orsinus) N. 4.68

    ἐν πάντα δὲ νόμον εὐθύγλωσσος ἀνὴρ προφέρει P. 2.86

    θεοῦ δὲ δείξαντος ἀρχὰν ἕκαστον ἐν πρᾶγος fr. 108a. 2.

    Lexicon to Pindar > ἐς

См. также в других словарях:

  • QUADRAGESIMALIS jejunii institutio Telesphoro tribuitur — A. C. 140. verum Irenaeus, apud Enseb. l. 5. c. 23. dicit, fuisse consuetudinem ab hominibus simplicibus privatâ consuetudine introductam, ac addit: Ad unitatem verae fidei, non opus esse similitudine rituum in ieiuniis. Unde et varie illud… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ELOHIM — Hebr. Gap desc: Hebrew, nomen Deo proprium; in quo enallage numeri plur. pro singulari; quae etiam usurpatur, ubi tantum de unica SS. Trinitatis persona sermo est, Vide Psalm. 45. v. 7. 8. Hos. c. 1. v. 7. et c. 12. v. 3. Maxime autem Deo… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MACEDONICAE Monarchiae — quisnam post Alexandri M. obitumstatus fuerit, et quot illa in partes dissilierit; his verbis exponit Curtius l. 10. c. 10. Perdicca perductô in urbem exercitu, consilium principum virorum habuit, in quo imperium ita dividi placuit, ut rex quidem …   Hofmann J. Lexicon universale

  • BALAENA — Graece φάλαινα, e cetorum genere, (alias enim cum Ceto, species cum genere, confundi solet) omnium maxima, et velut coeterorum Rex ac Princeps, quam propriam Indico Oceano facit Plin. l. 9. c. 3. Maximum animal in Indico mari Pristis et Balaena… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CAPPA — vestis Cardinalium, de qua sic Octav. Ferratius de Re Vestiarta. l. 1. c. 39 Patres purpurati hodie lineam vestem habent duplicum; interiorem, quae subucula, deinde thoracem, mox tunicam talarem: tum alteram lineam sive Ephod: postremô locô non… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DII — ingenii ab Unius notitia exerrantis figmentum, tot fuêre apud Gentiles, quot deprehendêrunt vel usui suo, vel terrori, vel admirationi apta instrumenta; omisso Eo, qui solus horum Auctor, naturâ suâ invisibilis, per visibilia haec sua opera ipsis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NACURA seu NACHARA — NACURA, seu NACHARA apud Sanutum l. 2. part. 4. c. 20. et 21. Sint quatuor Tubatores, tibicines, tibiatores, et qui sciant pulsare Nacharas, Tympana seu Tamburla: crotalum est vel tympani species, quâ equitatum militarem per Alemanniam,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • THALAMUS — Graece Θάλαμος, item θαλάμη: quae tamen sic distinguit Ammonius, ut θαλάμαι proprie sint delubra Dioscurorum, imo omnium Deorum interiores cellae, Dearum praeprimis, quae alias καλύβαι, παςοις i. e. velis plumariô opere varieg atis clausae, de… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Gottfried Ludwig Mencke der Ältere — (* 28. Juli 1683 in Leipzig; † 6. August 1744 in Wittenberg) war ein deutscher Rechtswissenschaftler. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Werkauswahl 2.1 Dissertationen …   Deutsch Wikipedia

  • Gottried Ludwig Mencke der Ältere — Gottfried Ludwig Mencke der Ältere (* 28. Juli 1683 in Leipzig; † 6. August 1744 in Wittenberg) war ein deutscher Rechtswissenschaftler. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Werkauswahl 2.1 Dissertationen 2.2 …   Deutsch Wikipedia

  • Ernst Ludwig Theodor Henke — (* 22. Februar 1804 in Helmstedt; † 1. Dezember 1872 in Marburg) war ein deutscher evangelischer Theologe. Henke wurde als jüngster Sohn des Kirchenhistorikers Heinrich Henke in Helmstedt geboren. Nach dem frühen Tod des Vaters nahmen sich dessen …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»