Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

temperatio

  • 1 temperatio

    tempĕrātĭo, ōnis, f. [tempero].
    I.
    Lit., a due mingling or tempering of ingredients, fit proportion or combination, symmetry, constitution, temperament (class.; esp. freq. in Cic.);

    ut enim corporis temperatio cum ea congruunt inter se, e quibus constamus, sanitas: sic animi dicitur, cum ejus judicia opinionesque concordant: eaque animi est virtus, quam alii ipsam temperantiam dicunt esse, alii obtemperantem temperantiae praeceptis,

    Cic. Tusc 4, 13, 30:

    corporum,

    id. ib. 1, 28, 68;

    1, 10, 21: aeris temperatio,

    composition, temper, id. Verr 2, 4, 44, § 98; cf. id. Ac. 2, 26, 85:

    caerulei temperationes Alexandriae primum sunt inventae,

    Vitr. 7, 11; quae a luna ceterisque [p. 1849] sideribus caeli temperatio fit, Cic. Div. 2, 45, 94; so,

    caeli,

    id. N. D. 2, 5, 13:

    temperatio lunae caelique moderatio efficit hoc,

    id. Div. 2, 45, 94:

    semina temperatione caloris et oriri et augescere,

    id. N. D. 2, 10, 26:

    mensium temperatio,

    id. Leg. 2, 7, 16:

    disciplina ac temperatio civitatis,

    organization, constitution. id. Tusc. 4, 1, 1:

    rei publicae,

    id. Leg. 3, 5, 12:

    ordinum,

    Liv. 9, 46, 15:

    temperatio juris, cum potestas in populo, auctoritas in senatu sit,

    Cic. Leg. 3, 12, 28: sed praesto est hujus vitii temperatio, quod senatus lege nostra confirmatur auctoritas, a means of moderating, qualifying, or tempering, id. ib. § 27.—
    II.
    Transf.: sol dux et princeps et moderator luminum reliquorum, mens mundi et temperatio, the organizing or ordering principle, Cic. Rep. 6, 17, 17 (Somn. Scip. 4, 10).

    Lewis & Short latin dictionary > temperatio

  • 2 temperatio

    tempĕrātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] mélange calculé, proportions exactes, bonne combinaison. [st2]2 [-] bonne organisation (d'un Etat). [st2]3 [-] bonne constitution (du corps). [st2]4 [-] juste proportion, juste répartition. [st2]5 [-] action de tempérer, de régler, de modérer, d'adoucir.    - temperatio corporis, Cic.: constitution bien équilibrée du corps.    - temperatio reipublicae, Cic.: bonne constitution politique.    - ex temperatione juris, Cic.: par une habile répartition du pouvoir.
    * * *
    tempĕrātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] mélange calculé, proportions exactes, bonne combinaison. [st2]2 [-] bonne organisation (d'un Etat). [st2]3 [-] bonne constitution (du corps). [st2]4 [-] juste proportion, juste répartition. [st2]5 [-] action de tempérer, de régler, de modérer, d'adoucir.    - temperatio corporis, Cic.: constitution bien équilibrée du corps.    - temperatio reipublicae, Cic.: bonne constitution politique.    - ex temperatione juris, Cic.: par une habile répartition du pouvoir.
    * * *
        Temperatio, Verbale. Cic. Attrempement, Temperature.
    \
        Temperatio aeris. Cic. Mistionnement.
    \
        Temperatio Reipub. Cic. Meslange.

    Dictionarium latinogallicum > temperatio

  • 3 temperatio

    temperātio, ōnis, f. (tempero), I) die rechte-, zweckmäßige Einteilung, rechte (richtige) Mischung, das rechte Verhältnis, Gleichmaß, die rechte Beschaffenheit, die Organisation, a) übh.: caeli, Cic.: caloris, Cic.: corporum, Cic. – aeris (Corinthii), Cic.: Plur., caerulei temperationes, Vitr. – b) die zweckmäßige Einrichtung, Organisation, der Organismus, corporis, Cic.: mensium, Cic.: iuris, staatsrechtliche Verfassung, Cic.: civitatis, rei publicae, Cic.: naturae, natürliche Org., Cic. – II) konkret, das organisierende, ordnende Prinzip, das Organ, sol mens mundi et temperatio, Cic. de rep. 6, 17.

    lateinisch-deutsches > temperatio

  • 4 temperatio

    temperātio, ōnis, f. (tempero), I) die rechte-, zweckmäßige Einteilung, rechte (richtige) Mischung, das rechte Verhältnis, Gleichmaß, die rechte Beschaffenheit, die Organisation, a) übh.: caeli, Cic.: caloris, Cic.: corporum, Cic. – aeris (Corinthii), Cic.: Plur., caerulei temperationes, Vitr. – b) die zweckmäßige Einrichtung, Organisation, der Organismus, corporis, Cic.: mensium, Cic.: iuris, staatsrechtliche Verfassung, Cic.: civitatis, rei publicae, Cic.: naturae, natürliche Org., Cic. – II) konkret, das organisierende, ordnende Prinzip, das Organ, sol mens mundi et temperatio, Cic. de rep. 6, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > temperatio

  • 5 temperātiō

        temperātiō ōnis, f    [tempero], a due mingling, fit proportion, proper combination, symmetry, constitution, temperament: corporis, animi: aeris, temper: civitatis, organization: ordinum, L.: iuris. — A regulating power, organizing principle: sol mens mundi et temperatio.
    * * *

    Latin-English dictionary > temperātiō

  • 6 temperatio

    temperātio, ōnis f. [ tempero ]
    1) надлежащее смешение, правильное соотношение (частей), соразмерность
    t. caeli C — умеренный климат, мягкость климата
    2) правильное устройство, надлежащая организация, нормальное состояние, (corporis, rei publicae C)
    3) умеренность, воздержность ( in victu C)
    4) организующее начало, источник порядка
    5) смягчение, исправление ( vitii alicujus C)

    Латинско-русский словарь > temperatio

  • 7 Organisation

    Organisation, temperatio – die natürliche O, [1839] temperatio naturae: O. des Körpers, corporis temperatio; natura et figura corporis: die ganze O. der Gliedmaßen und des gesamten Körpers, omnis membrorum et totius corporis figura: körperliche und geistige O., cum corporis tum animi temperatura: O. des Staates, temperatio civitatis od. rei publicae; forma rei publicae.

    deutsch-lateinisches > Organisation

  • 8 temperatura

    temperatūra, ae f. Vr, PM, Sen, Vtr = temperatio

    Латинско-русский словарь > temperatura

  • 9 temperies

    temperiēs, ēī f. O, QC, PM, Cld, St = temperatio

    Латинско-русский словарь > temperies

  • 10 congruo

    con-gruo, gruī, ere (con u. *gruo, verwandt mit ruo), zusammenlaufen, -treffen, -kommen, I) eig.: a) v. Lebl.: guttae in vas aquae converruntur et ibi inter se congruunt et unā confunduntur, Vitr.: Zenon congruere iudicat stellas et radios inter se committere, neigten sich zusammen, Sen.: u. so ut vicesimo anno ad metam eandem solis, unde orsi essent, dies congruerent, Liv. – b) v. leb. Wesen: arcem nata petit, quo iam manus horrida matrum congruerat, Val. Flacc. 2, 306; vgl. 6, 58. – II) übtr., zusammentreffen, a) der Zeit nach, α) zu gleicher Zeit eintreten, quoi tam subito tot congruerint commoda, Ter. eun. 1033. – unpers., forte congruerat (traf es sich zugleich), ut Clodii Macri et Fontei Capitonis caedes nuntiarentur, Tac. hist. 1, 7. – β) der Zeit nach mit etw. zusammentreffen, zusammenfallen, zutreffen, stimmen (Ggstz. discrepare), m. cum u. Abl. u. m. ad u. Akk., qui suos dies mensesque congruere volunt cum solis lunaeque ratione, Cic.: hoc tempus, quod ad solis modo cursum nec ad lunae congruere videbatur, Censor.: tempus, quo ipse eos sustulisset, ad id ipsum congruere, Liv.: si tempora non congruunt, Quint.: cum temporum ratio vix congruat, Suet.: quo magis in posterum ex Kal. Ian. novis temporum ratio congrueret, Suet. – b) der Beschaffenheit, dem Wesen, der Gesinnung usw. nach zusammen-, übereinstimmen, einem Ggstde.angemessen sein, entsprechen, mit ihm im Einklang stehen, harmonieren, α) v. Lebl. (Ggstz. discrepare, repugnare): res prout congruunt aut repugnant, Quint.: congruere artes honestas, Tac.: sensus nostri ut in pace semper, sic tum etiam in bello congruebant, Cic.: unpers., quemadmodum congruit (reimt es sich zusammen), ut simul et affirmes, te assiduis occupationibus impediri, et scripta nostra desideres? Plin. ep. 7, 2, 1. – m. cum u. Abl., sidera cum eius ipsius (caeli) motu congruere, mit dessen eigener Bewegung im Einklang standen, d.i. sich mitbewegten, Cic.: eius sermo cum tuis litteris valde congruit, Cic.: cum percunctatione factā (bei angestelltem Verhör) dicta cum factis congruerent, Liv.: verb. vehementer congruere et cohaerere cum causa, Cic. – m. Dat., oratio ita scripta, ut deorum videretur congruere sententiae, Nep.: ubi responsa haruspicum insidenti iam animo tacitae religioni congruerunt, Liv.: non omni causae nec auditori neque personae neque tempori congruere orationis unum genus, Cic.: unpers., Canidius timidius decessit quam professioni ei, quā semper usus erat, congruebat, Vell. 2, 87, 3. – m. inter se, zB. ut enim corporis temperatio, cum ea congruunt inter se, e quibus constamus, sanitas, sic animi dicitur, cum eius iudicia opinionesque concordant, Cic.: necesse est initia inter se et exitus congruant, Sen.: nullā parte corporis inter se non congruenti, Varr.: quod sermo inter omnes congruebat, Liv. – m. Adv., m. in od. ad u. Akk., ut iungantur (verba) quo congruant maxime, Quint.: omnium in unum congruerunt sententiae, Liv.: murium iecusculis fibrae ad numerum lunae in mense congruere dicuntur, Plin. – m. in u. Abl., in quo scelere... multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur, Cic. – β) v. Pers., deren Gemüt usw.: Latini linguā, moribus, armorum genere, institutis ante omnia militaribus congruentes, Liv.: omnes congruunt, Ter.: de re una solum dissident, de ceteris mirifice congruunt, Cic. – m. cum u. Abl., si aliquem nacti sumus, cuius cum moribus et natura congruamus, Cic. – m. Dat., animi corporis doloribus congruentes, die Schm. des K. mitempfindende (sympathisierende), Cic.: cuius (principis) abditis adhuc vitiis per avaritiam ac prodigentiam mire congruebat, Tac. – m. inter se, zB. illi inter se congruunt concorditer, Plaut.: ne nos inter nos congruere sentiant, Ter. – m. in u. Akk., Bruttii non societate magis Punica quam suopte ingenio congruentes in eum morem, diese Sitte annehmend, Liv.

    lateinisch-deutsches > congruo

  • 11 moderatio

    moderātio, ōnis, f. (moderor), das Mäßigen, I) objekt. – das Zügeln, In-Schranken-Halten, A) eig.: eiusdem (oratoris) est languentis populi incitatio et effrenati moderatio, Cic.: cupiditatum, Cornif. rhet. – insbes. = die Einschränkung, rei familiaris, Cic. – B) übtr.: a) die Leitung von usw., Herrschaft über usw., mundi moderatio in homines nulla est, si etc., Cic.: oculorum est quaedam magna m., der Ausdruck, den man den Augen zu geben weiß, Cic. – b) die harmonische Abmessung, pronuntiatio est ex rerum et verborum dignitate vocis ac corporis m., Cic. – II) subjekt. = das Maßhalten in jedem Tun u. Lassen, A) eig.: 1) in phys. Hinsicht: a) die Mäßigung, Behutsamkeit, habita eadem moderatio, quae hic quoque necessaria est, Cels.: moderatio in cibo quoque adhibenda est, Cels. – b) das rechte Maß, die gemäßigte Beschaffenheit, Milde, der Hitze u. dgl., moderatione et temperatione sublatā, Cic.: temperatio lunae caelique moderatio, Cic. – 2) in geistiger u. moral. Hinsicht, a) das gehörige Maß, die rechte Mitte, die Bescheidenheit im Ausdruck (im Ggstz zur Übertreibung), quare adhibebitur a me certa ratio moderatioque dicendi, Cic.: de huius hominis felicitate hāc utar moderatione dicendi, mich bescheiden äußern, Cic. – b) das Maßhalten im Benehmen, die Mäßigung, Selbstbeherrschung, Fassung, Gewalt über sich, Überwindung, besonders von Siegern, Herrschern usw. = Schonung, Milde, Gerechtigkeit u. dgl. (Ggstz superbia), Cic. u.a.: animi, Cic.: verb. moderatio animi tui et aequitas, Cic.: continentia et moderatio (Ggstz. superbia ac lascivia), Curt.: moderatio clementiaque regis, Curt.: temperantia et moderatio naturae tuae, das Gehaltene u. Gemäßigte (Taktvolle) deines Wesens, Cic.: tranquilla moderatio imperii, Liv.: melior moderatio et nonnumquam etiam patientia, Quint.: alia patris adversus filium, tutoris adversus pupillum, mariti adversus uxorem moderatio est, Quint. – B) übtr., die harmonische Einrichtung, die Messung, Modulation, astrictus certā quādam numerorum moderatione et pedum, Cic.: m. vocis, Artikulation, Cic.

    lateinisch-deutsches > moderatio

  • 12 Beschaffenheit

    Beschaffenheit, qualitas (ποιότης, philosoph. (t. t.).condicio. status (äußeres Verhältnis, äußerer Zustand, cond. dauernd, stat. vorübergehend). [426] causa (Umstände, Lage, in der sich etwas befindet). – ratio (Art u. Weise, wie sich etwas zeigt, Verfassung). – natura. indoles. ingenium (natürliche, wesentliche, eigentümliche B.). – constitutio (die durch Bildung verliehene B.). – affectio (Zustand einer Sache, bes. im Verhältnis zu einer andern, z. B. der Seele zu äußern Gegenständen). – habitus (der innere od. äußere Zustand einer Sache, mit allen seinen Bestimmungen, in denen sie da ist und existiert). – eigentümliche B., proprietas: gute B., bonitas: günstige B., opportunitas (z. B. aëris): schlechte, asperitas (Rauheit); foeditas (Garstigkeit): gemäßigte B., temperatio (bes. der Witterung): B. des Feldes, condicio agri: B. des Körpers, corporis affectio, constitutio: B. des Wetters, Geistes, affectio caeli, animi: B. des Klimas u. des Bodens, caeli mores solique ingenia. – nach B. des Ortes, ex loci natura: uti loci natura fert: nach B. der Sache, pro re: pro re nata: nach B. der Verhältnisse, ut res dant sese: nach B. der Zeit, pro tempore: pro temporisratione: nach B. der Zeit u. Umstände, prout res ac tempus se dant: nach B. der damaligen Zeitumstände, ut illorum temporum habitus erat.

    deutsch-lateinisches > Beschaffenheit

  • 13 Klima

    Klima, caelum (der Himmel, meton. = Himmelsstrich u. = Luft, Temperatur, Witterung). – caeli status (der dauernde Witterungszustand in einer Gegend). – aëris qualitas (die Beschaffenheit der Luft, Atmosphäre). – aër (die Luft, die Atmosphäre selbst). – natura loci (die natürliche [klimatische] Beschaffenheit eines Ortes). – Auch bezeichnen die Lateiner »Klima« durch regio, wenn es im Deutschen mit einem die Beschaffenheit der Luft angebenden Beiwort verbunden und die Gegend, wo das Klima herrscht, zugleich mit gemeint ist. – ein gesundes K., caelum salubre; caeli salubritas: aër salubris: ein ungesundes K., aër pestilens; caelum grave; caeli gravitas: das gesunde K. eines Ortes, salubris loci natura: das ungesunde, pestilens natura loci: ein gemäßigtes K., temperatio od. temperies caeli; temperata caeli regio; aër temperatus calore et frigore: Orte, die ein gemäßigtes K. haben, loca temperatiora: ein mildes K., mite caelum; caeli clementia: ein rauhes K., caelum asperum; caeli asperitas: ein heiteres K., caelum serenum; caeli serenitas: ein warmes K., aër calidus: ein kaltes K., aër frigidus: regio refrigerata: in einem heißen K. wohnen, soli vicinum esse: sich an das K. gewöhnen, *caelo assuescere.

    deutsch-lateinisches > Klima

  • 14 Mischung

    Mischung, das Mischen oder Gemischtsein, mixtio. – mixtura (als Art u. Weise der M., auch von Abstr., z.B. mixtura aequabilis vitiorum atque virtutum). – temperatio (gehörige Versetzung, als Beschaffenheit, aeris). – die geschickte M. mannigsa liiger Töne, temperata varietas sonorum.

    deutsch-lateinisches > Mischung

  • 15 Temperatur

    Temperatur, temperatio (z.B. caeli). – temperies (z.B. aëris). – laue T., tepor: warme T., calor: mittlere T., temperies media.

    deutsch-lateinisches > Temperatur

  • 16 congruo

    con-gruo, gruī, ere (con u. *gruo, verwandt mit ruo), zusammenlaufen, -treffen, -kommen, I) eig.: a) v. Lebl.: guttae in vas aquae converruntur et ibi inter se congruunt et unā confunduntur, Vitr.: Zenon congruere iudicat stellas et radios inter se committere, neigten sich zusammen, Sen.: u. so ut vicesimo anno ad metam eandem solis, unde orsi essent, dies congruerent, Liv. – b) v. leb. Wesen: arcem nata petit, quo iam manus horrida matrum congruerat, Val. Flacc. 2, 306; vgl. 6, 58. – II) übtr., zusammentreffen, a) der Zeit nach, α) zu gleicher Zeit eintreten, quoi tam subito tot congruerint commoda, Ter. eun. 1033. – unpers., forte congruerat (traf es sich zugleich), ut Clodii Macri et Fontei Capitonis caedes nuntiarentur, Tac. hist. 1, 7. – β) der Zeit nach mit etw. zusammentreffen, zusammenfallen, zutreffen, stimmen (Ggstz. discrepare), m. cum u. Abl. u. m. ad u. Akk., qui suos dies mensesque congruere volunt cum solis lunaeque ratione, Cic.: hoc tempus, quod ad solis modo cursum nec ad lunae congruere videbatur, Censor.: tempus, quo ipse eos sustulisset, ad id ipsum congruere, Liv.: si tempora non congruunt, Quint.: cum temporum ratio vix congruat, Suet.: quo magis in posterum ex Kal. Ian. novis temporum ratio congrueret, Suet. – b) der Beschaffenheit, dem Wesen, der Gesinnung usw. nach zusammen-, übereinstimmen, einem Ggstde.
    ————
    angemessen sein, entsprechen, mit ihm im Einklang stehen, harmonieren, α) v. Lebl. (Ggstz. discrepare, repugnare): res prout congruunt aut repugnant, Quint.: congruere artes honestas, Tac.: sensus nostri ut in pace semper, sic tum etiam in bello congruebant, Cic.: unpers., quemadmodum congruit (reimt es sich zusammen), ut simul et affirmes, te assiduis occupationibus impediri, et scripta nostra desideres? Plin. ep. 7, 2, 1. – m. cum u. Abl., sidera cum eius ipsius (caeli) motu congruere, mit dessen eigener Bewegung im Einklang standen, d.i. sich mitbewegten, Cic.: eius sermo cum tuis litteris valde congruit, Cic.: cum percunctatione factā (bei angestelltem Verhör) dicta cum factis congruerent, Liv.: verb. vehementer congruere et cohaerere cum causa, Cic. – m. Dat., oratio ita scripta, ut deorum videretur congruere sententiae, Nep.: ubi responsa haruspicum insidenti iam animo tacitae religioni congruerunt, Liv.: non omni causae nec auditori neque personae neque tempori congruere orationis unum genus, Cic.: unpers., Canidius timidius decessit quam professioni ei, quā semper usus erat, congruebat, Vell. 2, 87, 3. – m. inter se, zB. ut enim corporis temperatio, cum ea congruunt inter se, e quibus constamus, sanitas, sic animi dicitur, cum eius iudicia opinionesque concordant, Cic.: necesse est initia inter se et exitus congruant, Sen.: nullā parte corporis inter se non con-
    ————
    gruenti, Varr.: quod sermo inter omnes congruebat, Liv. – m. Adv., m. in od. ad u. Akk., ut iungantur (verba) quo congruant maxime, Quint.: omnium in unum congruerunt sententiae, Liv.: murium iecusculis fibrae ad numerum lunae in mense congruere dicuntur, Plin. – m. in u. Abl., in quo scelere... multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur, Cic. – β) v. Pers., deren Gemüt usw.: Latini linguā, moribus, armorum genere, institutis ante omnia militaribus congruentes, Liv.: omnes congruunt, Ter.: de re una solum dissident, de ceteris mirifice congruunt, Cic. – m. cum u. Abl., si aliquem nacti sumus, cuius cum moribus et natura congruamus, Cic. – m. Dat., animi corporis doloribus congruentes, die Schm. des K. mitempfindende (sympathisierende), Cic.: cuius (principis) abditis adhuc vitiis per avaritiam ac prodigentiam mire congruebat, Tac. – m. inter se, zB. illi inter se congruunt concorditer, Plaut.: ne nos inter nos congruere sentiant, Ter. – m. in u. Akk., Bruttii non societate magis Punica quam suopte ingenio congruentes in eum morem, diese Sitte annehmend, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > congruo

  • 17 moderatio

    moderātio, ōnis, f. (moderor), das Mäßigen, I) objekt. – das Zügeln, In-Schranken-Halten, A) eig.: eiusdem (oratoris) est languentis populi incitatio et effrenati moderatio, Cic.: cupiditatum, Cornif. rhet. – insbes. = die Einschränkung, rei familiaris, Cic. – B) übtr.: a) die Leitung von usw., Herrschaft über usw., mundi moderatio in homines nulla est, si etc., Cic.: oculorum est quaedam magna m., der Ausdruck, den man den Augen zu geben weiß, Cic. – b) die harmonische Abmessung, pronuntiatio est ex rerum et verborum dignitate vocis ac corporis m., Cic. – II) subjekt. = das Maßhalten in jedem Tun u. Lassen, A) eig.: 1) in phys. Hinsicht: a) die Mäßigung, Behutsamkeit, habita eadem moderatio, quae hic quoque necessaria est, Cels.: moderatio in cibo quoque adhibenda est, Cels. – b) das rechte Maß, die gemäßigte Beschaffenheit, Milde, der Hitze u. dgl., moderatione et temperatione sublatā, Cic.: temperatio lunae caelique moderatio, Cic. – 2) in geistiger u. moral. Hinsicht, a) das gehörige Maß, die rechte Mitte, die Bescheidenheit im Ausdruck (im Ggstz zur Übertreibung), quare adhibebitur a me certa ratio moderatioque dicendi, Cic.: de huius hominis felicitate hāc utar moderatione dicendi, mich bescheiden äußern, Cic. – b) das Maßhalten im Benehmen, die Mäßigung, Selbstbeherrschung, Fassung, Gewalt
    ————
    über sich, Überwindung, besonders von Siegern, Herrschern usw. = Schonung, Milde, Gerechtigkeit u. dgl. (Ggstz superbia), Cic. u.a.: animi, Cic.: verb. moderatio animi tui et aequitas, Cic.: continentia et moderatio (Ggstz. superbia ac lascivia), Curt.: moderatio clementiaque regis, Curt.: temperantia et moderatio naturae tuae, das Gehaltene u. Gemäßigte (Taktvolle) deines Wesens, Cic.: tranquilla moderatio imperii, Liv.: melior moderatio et nonnumquam etiam patientia, Quint.: alia patris adversus filium, tutoris adversus pupillum, mariti adversus uxorem moderatio est, Quint. – B) übtr., die harmonische Einrichtung, die Messung, Modulation, astrictus certā quādam numerorum moderatione et pedum, Cic.: m. vocis, Artikulation, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > moderatio

  • 18 sapiēns

        sapiēns entis ( abl sing. adj. ente or entī, as subst. usu. ente; gen plur. entium, poet. also entūm, H.), adj. with comp. and sup.    [P. of sapio], wise, knowing, sensible, well-advised, discreet, judicious: sapientissimum esse dicunt eum, cui, etc.: homo iudicio suo valde sapiens: rex: sapientissimus rex: quis sapientior ad coniecturam?: servus non paulo sapientior, H.: puella, O.: temperatio: verba, T.: Consilium, O.: sapientissimum iudicium senatūs.—As subst m., a sensible person, discreet man, man of sense: dictum sapienti sat est, T.: sapiens causas reddet, H.: Fecundae leporis sapiens sectabitur armos, a connoisseur, H. —In philosophy, wise, sage, knowing the truth: qui quietus animo... is est sapiens: sapientium praecepta: te, Laeli, sapientem appellant: eos septem quos Graeci sapientes nominaverunt.—Ironic.: sapientum octavus, H.
    * * *
    I
    wise (virtuous) man, sage, philosopher; teacher of wisdom
    II
    sapientis (gen.), sapientior -or -us, sapientissimus -a -um ADJ
    rational; sane, of sound mind; wise, judicious, understanding; discreet

    Latin-English dictionary > sapiēns

  • 19 Изменение

    - commutatio; immutatio; mutatio; mutatus; permutatio; variatio; transformatio; modificatio; temperatio, accommodatio, attenuatio;

    • изменения погоды - commutationes caeli;

    • сделав необходимые изменения - mutatis mutandis;

    • не подлежит изменению - ne varietur;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Изменение

  • 20 Климат

    - clima,atis,n; caelum; temperatio caeli;

    • нездоровый климат - gravitas caeli;

    • суровость климата - intemperies caeli;

    • климатические условия - status caeli;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Климат

См. также в других словарях:

  • temperatio — index organization (structure) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • темперация — [тэ], и; ж. [от лат. temperatio правильное соотношение, соразмерность] Муз. Выравнивание интервальных соотношений между ступенями звуковой системы. * * * темперация (от лат. temperatio  правильное соотношение) в музыке, выравнивание интервальных… …   Энциклопедический словарь

  • темперация — (лат. temperatio правильное соотношение, соразмерность) муз. точное установление высоты и количества звуков, входящих в состав той или иной исторически сложившейся музыкально звуковой системы; европейской системой является двенадцатиступенный,… …   Словарь иностранных слов русского языка

  • templación — (del lat. «temperatĭo, ōnis») 1 (ant.) f. Templanza. 2 (ant.) Temple. * * * templación. (Del lat. temperatĭo, ōnis). f. ant. Moderación, templanza. || 2. ant. temple (ǁ disposición del cuerpo o del humor) …   Enciclopedia Universal

  • temperaţie — TEMPERÁŢIE s.f. (muz.) Stabilirea unei mărimi convenţionale a intervalelor dintre sunete. [gen. iei. / < lat. temperatio – proporţie]. Trimis de LauraGellner, 13.09.2007. Sursa: DN  TEMPERÁŢIE s. f. (muz.) stabilirea unei mărimi convenţionale …   Dicționar Român

  • ТЕМПЕРАЦИЯ — (от латинского temperatio правильное соотношение, соразмерность), вычисленное и фиксированное интервальное соотношение тонов музыкального строя, называемого в этом случае темперированным. Равномерная темперация (замкнутый строй в результате… …   Современная энциклопедия

  • ТЕМПЕРАЦИЯ — (от лат. temperatio правильное соотношение) в музыке выравнивание интервальных соотношений между ступенями звуковой системы (см. Музыкальный строй). До 18 в. применялись неравномерные темперации в которых тождественные по ступенной величине… …   Большой Энциклопедический словарь

  • Темперация — (от лат. temperatio правильное соотношение, соразмерность)         в музыке, выравнивание интервальных отношений между ступенями звуковысотной системы. Сущность Т. состоит в небольших изменениях величины интервалов, главным образом квинт, по… …   Большая советская энциклопедия

  • темпера́ция — и, ж. муз. Выравнивание интервальных соотношений между ступенями звуковой системы. [От лат. temperatio правильное соотношение, соразмерность] …   Малый академический словарь

  • Темперация —         (от лат. temperatio правильное соотношение, соразмерность) выравнивание интервальных соотношений между ступенями звуковысотной системы в муз. строе. Т. характерна для последующих этапов в развитии каждого из муз. строев: на смену… …   Музыкальная энциклопедия

  • ТЕМПЕРАЦИЯ — Латинское слово «temperatio» означает соразмерность, правильное соотношение. Образованным от него музыкальным термином называют выравнивание соотношений между ступенями звукоряда, установление системы звуков различной высоты. Сейчас все рояли… …   Музыкальный словарь

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»