Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

solo

  • 1 solo

    1.
    sōlo, āvi, ātum, 1, v. a. [solus], to make lonely or desolate; to lay waste, desolate (only a few times in the post-Aug. poets):

    urbes populis,

    Stat. Th. 4, 36:

    domos,

    id. ib. 5, 149; Sen. Oedip. 4.
    2.
    Sŏlo, v. 1. Solon.

    Lewis & Short latin dictionary > solo

  • 2 Solo

    1.
    Sŏlon or Sŏlo (the latter in Cic. Rep. 2, 1, 2), ōnis, m., = Solôn.
    I.
    A famous legislator of the Athenians, one of the seven sages of Greece, Cic. Brut. 7, 27; 10, 39; id. de Or. 1, 44, 197; id. Leg. 2, 23, 59; 2, 25, 64; Liv. 3, 31 fin.; Juv. 10, 274.— Plur.:

    aerumnosi Solones,

    i. e. philosophers, Pers. 3, 79 al. —
    II.
    A commander in Pydna, Liv. 44, 45.
    2.
    Sŏlōn, ōnis, m., = Solônion, a city of the Allobroges, in Gallia Narbonensis, north-west of the Rhodanus, perh. near the modern Sortie, Liv. Epit. 103.

    Lewis & Short latin dictionary > Solo

  • 3 dē-sōlō

        dē-sōlō āvī, ātus, āre,    to leave alone, forsake, abandon, desert: agros, V.: desolatae terrae, O.: desolatus servilibus ministeriis, deprived of, Ta.

    Latin-English dictionary > dē-sōlō

  • 4 solum

    1.
    sŏlum, i, (collat. form sŏlus, ūs, m., acc. to Varr. L. L. 6, 1, 2), n. [root sar-, to guard, make whole; Sanscr. Sarva, entire; cf.: solea, solidus, sollus], the lowest part of a thing, the bottom, ground, base, foundation.
    I.
    Lit., the floor or pavement of a room; the bottom of a ditch or trench; the foundation of a building or the ground, site, on which it stands, etc.; ground, earth, land, soil; the sole of the foot or of a shoe, etc.:

    aurata tecta in villis et sola marmorea,

    Cic. Par. 6, 3, 49:

    (templi) Marmoreum solum,

    Ov. M. 15, 672; Tib. 3, 3, 16:

    ut ejus (fossae) solum tantundem pateret, quantum summa labra distabant,

    Caes. B. G. 7, 72:

    imum stagni,

    Ov. M. 4, 298:

    maris,

    Sen. Agam. 475.—Of a river-bed:

    puro solo excipitur,

    Curt. 3, 4, 8; 5, 3, 2; cf.:

    ubi mollius solum reperit, stagnat insulasque molitur,

    id. 8, 9, 7:

    trabes in solo collocantur,

    Caes. B. C. 7, 23:

    super pilas lapide quadrato solum stratum est,

    Curt. 5, 1, 33:

    tecta (porticus) solo jungens,

    Lucr. 4, 430:

    solo aequata omnia,

    Liv. 24, 47 fin.:

    clivus Publicius ad solum exustus est,

    id. 30, 26, 5:

    urbem ad solum diruere,

    Curt. 3, 10, 7; Eutr. 4, 17:

    solo exaequare,

    Flor. 1, 13, 4:

    solo aequare,

    Vell. 2, 4, 2:

    aedificia cuncta solo cohaerentia,

    Amm. 22, 11, 6:

    ISIDI TEMPLVM A SOLO POSVIT,

    Inscr. Orell. 457; cf. ib. 467; Inscr. Fabr. 10, 47: domo pignori data et area ejus tenebitur: est enim pars ejus;

    et contra jus soli sequitur aedificium,

    Dig. 13, 7, 21:

    solum proscindere terrae,

    Lucr. 5, 1295; so,

    terrae,

    id. 1, 212; 5, 211; 5, 1289.— Plur.: recente terrae [p. 1724] sola sanguine maculans, Cat. 63, 7:

    sola dura,

    id. 63, 40; Verg. G. 1, 80; Tib. 1, 5, 3; Stat. S. 1, 1, 56; id. Th. 4, 445:

    sibi praeter agri solum nihil esse reliqui,

    Caes. B. G. 1, 11:

    solum exile et macrum,

    Cic. Agr. 2, 25, 67:

    incultum et derelictum,

    id. Brut. 4, 16:

    densum, siccum, macrum, etc.,

    Col. 2, 2, 5 sq.:

    duratae solo nives,

    Hor. C. 3, 24, 39:

    putre,

    Verg. G. 2, 204:

    cruentum,

    Ov. M. 4, 134:

    foecundum,

    id. ib. 7, 417:

    pulvereum,

    id. ib. 7, 113:

    triste,

    id. ib. 8, 789:

    vivax,

    id. ib. 1, 420:

    pingue,

    Verg. G. 1, 64:

    praepingue,

    id. A. 3, 698:

    mite,

    Hor. C. 1, 18, 2:

    exiguum,

    Tib. 1, 1, 22:

    cultum,

    id. 1, 1, 2:

    nudum,

    Curt. 3, 4, 3; 7, 5, 17:

    viride,

    Verg. A. 6, 192:

    presso exercere solum sub vomere,

    id. G. 2, 356:

    solo inmobilis haeret,

    id. A. 7, 250:

    ingreditur solo,

    id. ib. 4, 177:

    solo recubans,

    id. ib. 3, 392:

    reptans solo,

    Stat. S. 5, 5, 83.— Plur.:

    saturare fimo pingui sola,

    Verg. G. 1, 80:

    ardent sola terrae,

    Lucr. 2, 592; Cat. 61, 7; 61, 40; Tib. 1, 5, 3; Stat. S. 1, 1, 56; id. Th. 4, 445; cf. Cic. Balb. 5, 13, B. 1. infra: solum hominis exitium herbae, the sole of the foot, Varr. R. R. 1, 47 fin.:

    mihi calciamentum solorum (est) callum,

    Cic. Tusc. 5, 32, 90:

    loca nullius ante Trita solo,

    Lucr. 1, 927; 4, 2:

    (canes) unguibus duris, solo nec ut corneo nec nimium duro,

    Varr. R. R. 2, 9, 4: qui auro soccis habeat suppactum solum, the sole of a shoe, Plaut. Bacch. 2, 3, 98;

    of a dog: solum corneum,

    Varr. R. R. 2, 9, 4:

    cereale solum pomis agrestibus augent,

    their wheaten board, Verg. A. 7, 111:

    vastis tremit ictibus aerea puppis, Subtrahiturque solum,

    i. e. the sea under the vessel, id. ib. 5, 199:

    omne ponti,

    Val. Fl. 4, 712:

    astra tenent caeleste solum,

    i. e. the vault of heaven, Ov. M. 1, 73: manibusque cruentis Pulsat inane solum, i. e. the sockets of the eyes, Stat. Th. 1, 55.— Prov.: quodcumque or quod in solum venit, whatever falls to the ground, i. e. whatever comes uppermost or occurs to the mind, = quod in buccam venit, Varr. ap. Non. 500, 11; Cic. N. D. 1, 23, 65; Afran. ap. Non. 124, 18 sq. (Com. Fragm. v. 41 Rib.).—Also ellipt. (cf. bucca):

    convivio delector: ibi loquor, quod in solum ut dicitur,

    Cic. Fam. 9, 26, 2.—
    B.
    Transf., in gen.
    1.
    Soil, i. e. land, country, region, place (cf.: terra, tellus, humus): sola terrarum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 443 Vahl.):

    solum, in quo tu ortus et procreatus,

    Cic. Leg. 2, 2, 4; cf.

    patriae,

    id. Cat. 4, 7, 16; Liv. 5, 49:

    pro solo, in quo nati essent,

    id. 5, 30, 1:

    patrium,

    id. 21, 53:

    natale,

    i. e. native country, natal soil, Ov. M. 7, 52; 8, 184; id. P. 1, 3, 35; Sen. Med. 334; cf.:

    in gremio regni solique genitalis,

    Amm. 17, 12, 21:

    Miletus, genitale solum,

    Vell. 2, 7, 5 (7); Vop. Aur. 3, 2.— Plur.:

    vos, mutae regiones, imploro, et sola terrarum ultimarum, etc.,

    Cic. Balb. 5, 13:

    sola Romana,

    Capitol. Max. 13:

    vile solum Sparte est,

    Ov. M. 15, 428:

    Romani numen utrumque soli,

    id. F. 3, 292:

    maxima Fundani gloria soli,

    id. P. 2, 11, 28.— Hence, solum vertere, to leave one's country (generally said of going into exile):

    qui volunt poenam aliquam subterfugere, eo solum vertunt, hoc est, sedem ac locum mutant,

    Cic. Caecin. 34, 100; cf.:

    neque exsilii causā solum vertisse diceretur,

    id. Quint. 28, 26; id. Phil. 5, 5, 14; Liv. 3, 13; 43, 2 al.; so,

    solum civitatis mutatione vertere,

    Cic. Balb. 11, 28.—Rarely, in this sense:

    solum mutare: exsules sunt, etiam si solum non mutarint,

    Cic. Par. 4, 2, 31; cf.:

    quo vertendi, hoc est mutandi, soli causā venerant,

    id. Dom. 30, 78.—
    2.
    In jurid. lang.: res soli, land, and all that stands upon it, real estate (opp. res mobiles, personal or movable property):

    omnes res, sive mobiles sint, sive soli,

    Dig. 13, 3, 1; so,

    res soli,

    ib. 43, 16, 1, § 32:

    tertia pars de agris, terris, arbustis, satis quaerit, et, ut jurisconsultorum verbo utar, de omnibus quae solo continentur,

    Sen. Q. N. 2, 1, 2; Plin. Ep. 6, 19, 4:

    ut feneratores duas patrimonii partes in solo collocarent,

    lay out in land, Suet. Tib. 48:

    in solo proprio,

    Vop. Flor. 2.—
    II.
    Trop., a base, basis, foundation (very rare): auspicio regni stabilita scamna solumque, i. e. throne, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48 fin. (Ann. v. 99 Vahl.); cf.: Tarquinio dedit imperium simul et sola regni, Enn. ap. Fest. p. 298 Müll. (Ann. v. 151 Vahl.):

    solum quidem et quasi fundamentum oratoris vides locutionem emendatam et Latinam,

    Cic. Brut. 74, 258: solum quoddam atque fundamentum, id. de Or. 3, 37, 151: solo aequandae sunt dictaturae consulatusque, to be levelled with the ground, i. e. to be utterly abolished, Liv. 6, 18, 14; so,

    ad solum dirutum,

    Vulg. Nah. 2, 6.
    2.
    sōlum, adv., v. 1. solus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > solum

  • 5 solum

        solum ī, n    the lowest part, bottom, ground, base, foundation, floor, pavement, site: sola marmorea: (templi) Marmoreum, O.: ut eius (fossae) solum pateret, Cs.: (amnis) puro solo excipitur, bed, Cu.—The ground, earth, soil: ubi mollius solum reperit, Cu.: trabes in solo conlocantur, Cs.: clivus ad solum exustus, burned to the ground, L.: urbem ad solum diruere, Cu.; cf. solo aequandae sunt dictaturae, i. e. to be abolished, L.: saturare fimo pingui sola, V.: incultum et derelictum: Duratae solo nives, H.: Fecundum, O.: mite, H.: Urbs Etrusca solo, i. e. on Etruscan soil, V.: nudum, Cu.: solo inmobilis haeret, V.: cereale solum pomis agrestibus augent, their wheaten board, V.: tremit puppis, Subtrahiturque solum, i. e. the supporting sea, V.: caeleste, i. e. the sky, O.—Prov.: quodcumque in solum venit, whatever falls to the ground, i. e. whatever comes uppermost.—Of the foot, the sole: solorum callum.—A soil, land, country, region, place: solum, in quo tu ortus: pro solo, in quo nati essent, L.: natale, native soil, O. —Esp., in the phrase, vertere or mutare solum, to leave the country, go into exile: quo vertendi, hoc est, mutandi soli causā venerant: eo solum vertunt, hoc est, sedem ac locum mutant: si solum non mutarunt.—Fig., a base, basis, foundation: Auspicio regni stabilita scamna solumque, i. e. throne, Enn. ap. C.: solum quoddam atque fundamentum.
    * * *
    I
    only/just/mearly/barely/alone
    II
    bottom, ground, floor; soil, land

    Latin-English dictionary > solum

  • 6 aequo

    aequo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [aequus].
    I.
    Act., to make one thing equal to another; constr. with cum and (in gen. in the histt.) with dat., and with cop. conj. (cf. adaequo).
    (α).
    With cum:

    inventum est temperamentum, quo tenuiores cum principibus aequari se putarent,

    Cic. Leg. 3, 10:

    cum suas quisque opes cum potentissimis aequari videat,

    Caes. B. G. 6, 22:

    numerum (corporum) cum navibus,

    Verg. A. 1, 193.—
    (β).
    With dat.:

    Insedabiliter sitis arida, corpora mersans, Aequabat multum parvis umoribus imbrem,

    an unquenchable, burning thirst... made the most copious stream seem to them as only a few drops, Lucr. 6, 1176:

    per somnum vinumque dies noctibus aequare,

    Liv. 31, 41:

    aequavit togatus armati gloriam collegae,

    id. 4, 10, 8:

    cujus magnitudini semper animum aequavit,

    id. 33, 21, 3 (but in id. 6, 20, 8, facta dictis aequando, dictis is abl.; v Weissenb. ad h. l.); Vell. 2, 127;

    aequare solo templum,

    to level with the ground, Tac. A. 1, 51;

    so domum,

    Quint. 3, 7, 20, and Aur. Vict. Vir. lllustr. 17. 5;

    and in an extended sense: Scipio Numantiam excisam aequavit solo,

    Vell. 2, 4.—Hence, trop.: solo aequandae sunt dictaturae consulatusque, entirely abolished, Liv 6, 18.—
    (γ).
    With cop. conj.:

    Curios aequare Fabriciosque,

    Aur. Vict. Caes. 18, 2. — Poet.:

    si protinus illum Aequāsset nocti ludum,

    had played through the whole night, Verg. A. 9, 338.—Hence also,
    B.
    In comparison, to place a thing on an equality with, to compare.; in Cic. with cum; later with dat.:

    aequare et conferre scelera alicujus cum aliis,

    Cic. Verr. 1, 1, 8:

    ne aequaveritis Hannibali Philippum, ne Carthaginiensibus Macedonas: Pyrrho certe aequabitis,

    Liv. 31, 7:

    Deum homini non aequabo,

    Vulg. Job, 32, 21:

    quis in nubibus aequabitur Domino,

    ib. Psa. 88, 7.—
    C.
    Of places, to make level, even, or smooth:

    aequata agri planities,

    Cic. Verr. 2, 4, 48;

    and trop.: aequato discrimine,

    at an equal distance, Lucr. 5, 690:

    aequato omnium periculo,

    Caes. B. G. 1, 25:

    aequato Marte,

    Liv. 1, 25:

    aequato jure omnium,

    id. 2, 3.— Poet.: ibant aequati numero, [p. 58] divided into equal parts, Verg. A. 7, 698:

    foedera regum Vel Gabiis vel cum rigidis aequata Sabinis, i. e. aequis legibus icta,

    Hor. Ep. 2, 1, 25; cf.:

    si foedus est, si societas aequatio juris est... cur non omnia aequantur?

    placed in the same circumstances? Liv. 8, 4.—
    D.
    T. t.
    1.
    Aequare frontem, milit. t., to make an equal front, Liv. 5, 38:

    aequatis frontibus,

    Tib. 4, 1, 102; v. frons.—
    2.
    Aequare sortes, to see that the lots are equal in number to those who draw, of the same material, and each with a different name. The classical passage for this phrase is Plaut. Cas. 2, 6, 35: conicite sortes: uxor, aequa (sc. eas); v. the preceding verses. So Cic. Fragm. Or. Corn. 1, p. 449 Orell.: dum sitella defertur, dum aequantur sortes, dum sortitio fit, etc.—
    II.
    Neutr. or act., to become equal to one, to equal, come up to, attain to (mostly in the histt.); constr. with dat., but oftener with acc. (cf. adaequo and aequipero, and Zumpt, §

    389, 1): qui jam illis fere aequārunt,

    Cic. Off. 1, 1, 3; Ov. M. 6, 21:

    ea arte aequāsset superiores reges, ni, etc.,

    Liv. 1, 53; so,

    cursu equum,

    id. 31, 35;

    for which Curtius: cursum alicujus, 4, 1: gloriam alicujus,

    Suet. Caes. 55:

    eam picturam imitati sunt multi, aequavit nemo,

    Plin. 35, 11, 40, § 126; Luc. 3, 456.— Poet.: sagitta aequans ventos, like the winds in swiftness, Verg. A. 10, 248:

    valet nondum munia comparis Aequare (juvenca),

    i. e. cannot yet draw even with her mate, Hor. C. 2, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > aequo

  • 7 sedeō

        sedeō sēdī, sessum, ēre    [SED-], to sit: cum tot summi oratores sedeant, remain sitting: sedens iis adsensi: ante forīs, O.: ducis sub pede, O.: gradu post me uno, H.: plausor usque sessurus, donec, etc., who will keep his place, H.: Sedilibus in primis eques sedet, H.: in illā tuā sedeculā: in saxo, O.: in conclavi, T.: in temone, Ph.: caelestes sedibus altis sedent, O.: eburneis sellis, L.: carpento, L.: delphine, O.: columbae viridi solo, V. —Of magistrates, esp. of judges, to sit, occupy an official seat, preside, be a judge, hold court, act as juror: (tribuno) in Rostris sedente: si idcirco sedetis, ut, etc.: sedissem forsitan unus De centum index in tua verba viris, O.: iudex sedit simius, Ph.: in tribunali Pompei praetoris urbani, assistTo continue sitting, sit still, continue, remain, tarry, wait, abide, sit idle, be inactive, delay, linger, loiter: isdem consulibus sedentibus lata lex est, etc.: an sedere oportuit Domi, T.: totos dies in villā: sedemus desides domi, L.: tam diu uno loco, N.: Sedit qui timuit, ne non succederet, stayed at home, H.: meliora deos sedet omina poscens, waits, V.: ante sacras fores, Tb.: ad mea busta sedens, Pr.—Prov.: compressis manibus sedere, sit with folded hands, L.—Of troops, to sit down, remain encamped, be entrenched, keep the field: ante moenia, L.: ad Trebiam, L.: sedendo expugnare urbem, L.: sedend<*> bellum gerere, by inactivity, L.: sedendo supera <*>ri eum, qui, etc., L.: qui sedet circum castella sub armis, V.— Fig., to sink, settle, subside, rest, lie: Sederunt medio terra fretumquo solo, O.: nebula campo quam montibus densior sederet, was thicker on the plain, L.: esca, Quae simplex olim tibi sederit, sat well upon your stomach, H.— To sit, sit close, hold fast, be firm, be fixed, be settled, be established: tempus fuit, quo navit in undis, Nunc sedet Ortygie, O.: in liquido sederunt ossa cerebro, stuck fast, O.: clava sedit in ore viri, stuck fast, O.: librata cum sederit (glans), L.: plagam sedere Cedendo arcebat, from sinking deeply, O.—In the mind, to be fixed, be impressed, be determined: in ingenio Cressa relicta tuo, O.: Idque pio sedet Aeneae, V.
    * * *
    sedere, sedi, sessus V
    sit, remain; settle; encamp

    Latin-English dictionary > sedeō

  • 8 adaequo

    ăd-aequo, āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To make equal to, to equalize, to level with; hence,
    a.
    In Cic. usually with cum (cf. aequare cum, Verg. A. 1, 193):

    qui cum virtute fortunam adaequavit,

    Cic. Arch. 10, 24:

    quae... admonet, commemorationem nominis nostri, cum omni posteritate adaequandam,

    id. ib. 11, 29:

    in summa amicorum copia cum familiarissimis ejus est adaequatus (i. e. par habitus),

    id. Balb. 28, 63.—
    b.
    In the histt. alicui rei (cf.:

    aequo and aequiparo): molibus ferme (oppidi) moenibus adaequatis,

    on a level with, Caes. B. G. 3, 12:

    omnia tecta solo adaequare,

    to level with the ground, Liv. 1, 29:

    quibus duobus operibus vix nova haec magnificentia quidquam adaequare potuit,

    id. ib. 56; and with solo understood:

    Alesiam flammis adaequare,

    Flor. 3, 10, 23:

    cum Claudius libertos sibique et legibus adaequaverit,

    Tac. A. 12, 60:

    colonias jure et dignatione urbi... adaequavit,

    Suet. Aug. 46; so Dom. 2.—
    2.
    Trop., to compare to or with:

    qui formam, aetatem, genus mortis magni Alexandri fatis adaequarent,

    Tac. Ann. 2, 73.—
    B.
    To attain to, or reach, by equalling. —With acc. (cf.:

    aequo and aequiparo): ne quid absit quod deorum vitam possit adaequare,

    Cic. Univ. 11:

    longarum navium cursum adaequaverunt,

    Caes. B. G. 5, 8:

    ut muri altitudinem acervi armorum adaequarent,

    id. ib. 2, 32; cf. id. B. C. 2, 16, and Sall. J. 4.
    II.
    Neut., to be equal.
    a.
    Absol.: senatorum urna copiose absolvit, equitum adaequavit, the votes of the equites were equally divided, there was an equal number for acquitting and for condemning, Cic. Q. Fr. 2, 6, 6.—
    b.
    With dat.:

    turris quae moenibus adaequaret, Auct. B. G. 8, 41: se virtute nostris adaequare non posse intellegunt,

    Caes. B. C. 2, 16 Dinter, where some read nostros: adaequare apud Caesarem gratiā, sc. Aeduis, id. B: G. 6, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > adaequo

  • 9 cohaerens

    cŏ-haerĕo, haesi, haesum, 2, v. n., to cling together, to be united, either of that whose parts cling together, to cohere, or of that which cleaves to something else, to adhere.
    I.
    Of a whole as composed of parts, or of the parts of a whole, to cling together, be united, to cohere, press or crowd together.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    mundus ita apte cohaeret, ut dissolvi nullo modo queat, nisi ab eodem a quo est colligatus,

    Cic. Univ. 5:

    omnia autem duo ad cohaerendum tertium aliquid anquirunt et quasi nodum vinculumque desiderant,

    id. ib. 4:

    neque enim materiam ipsam cohaerere potuisse, si nullā vi contineretur,

    id. Ac. 1, 6, 24:

    omni naturā cohaerente et continuatā,

    id. ib. 1, 7, 28:

    nec res ulla magis primoribus ex elementis Indupedita suis arte conexa cohaeret Quam validi ferri natura,

    Lucr. 6, 1010:

    solidā primordia... Quae minimis stipata cohaerent partibus arte,

    id. 1, 610; 2, 67:

    inter se juga velut serie cohaerentia,

    continuous, Curt. 7, 3, 21.—Of persons in a throng, etc.:

    alii extremo complexu suorum cohaerentes,

    Quint. 8, 3, 68;

    so of soldiers in line of battle: conferti et quasi cohaerentes tela vibrare non poterant,

    Curt. 3, 11, 4;

    and of two contending armies: duae quippe acies ita cohaerebant, ut armis arma pulsarent,

    id. 3, 11, 5;

    of ships: binas quadriremes Macedones inter se ita junxerant, ut prorae cohaererent,

    id. 4, 3, 14: conexis et cohaerentibus aedificiis, * Tac. G. 16.—
    2.
    Pregn., to consist in or of, be composed of; with abl. (rare):

    cum alia quibus cohaererent homines e mortali genere sumpserint, quae fragilia essent et caduca, animum esse ingeneratum a deo,

    Cic. Leg. 1, 8, 24; cf.: mundus omnibus partibus inter se congruentibus cohaeret et nititur, etc., Cic. Leg. ap. Lact. 5, 8, 10.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of persons united by kindred, friendship, etc., to be near, close, united:

    turpes ac perniciosos, etiamsi nobis sanguine cohaereant, amputandos,

    Quint. 8, 3, 75:

    est enim mihi perjucundum quod viri optimi mihique amicissimi adeo cohaesistis ut invicem vos obligari putetis,

    Plin. Ep. 7, 7, 1.—
    2.
    Of things.
    a.
    In discourse, to belong together, be closely connected:

    quae... si suis quaeque temporibus reddere voluero, interrumpendae sunt res Asiae, quas... sicut inter se cohaerent, ita opere ipso conjungi aptius videri potest,

    Curt. 5, 1, 2.—
    b.
    In thought, to be consistent, agree together:

    em, Paululum obsoni, ipsus tristis, de inproviso nuptiae—Non cohaerent,

    i.e. cannot all be here at once, Ter. And. 2, 2, 24:

    tam eras excors, ut... non modo non cohaerentia inter se diceres, sed maxime dijuncta atque contraria,

    Cic. Phil. 2, 8, 18:

    dubitandum non est quin numquam possit utilitas cum honestate contendere. Itaque accepimus Socratem exsecrari solitum eos qui primum haec naturā cohaerentia opinione distraxissent,

    id. Off. 3, 3, 11:

    non quaero jam, verumne sit: illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere,

    id. Fin. 5, 27, 79:

    animadvertisti, quam multa dicta sint, quamque, etiam si minus vera, tamen apta inter se et cohaerentia,

    id. N. D. 3, 1, 4:

    male cohaerens cogitatio,

    Quint. 10, 6, 6:

    sensus inter se juncti, atque ita cohaerentes, ne, etc.,

    id. 7, 10, 16; 9, 4, 20; 9, 4, 63:

    sermo hercule familiaris et cottidianus non cohaerebit, si verba inter nos aucupamur,

    have a consistent meaning, be intelligible, Cic. Caecin. 18, 52:

    vix diserti adulescentis cohaerebat oratio,

    id. Cael. 7, 15; and of harmony in the arrangement of words: conlocabuntur igitur verba, ut aut inter se aptissime cohaereant extrema cum primis eaque sint quam suavissimis vocibus, etc., id. Or. 44, 149:

    haec collocatio verborum... quae junctam orationem efficit, quae cohaerentem, etc.,

    id. de Or. 3, 43, 172; Quint. 9, 4, 66.—
    3.
    Pregn., to hold together, i.e. remain, exist, maintain itself:

    omnibus modis fulciendi sunt, qui ruunt nec cohaerere possunt propter magnitudinem aegritudinis,

    Cic. Tusc. 3, 25, 61:

    virtutes sine vitā beatā cohaerere non possunt, nec sine virtute vita beata,

    id. ib. 5, 28, 80:

    vix haec, si undique fulciamus, jam labefacta... nixa in omnium nostrum umeris cohaerebunt,

    id. Har. Resp. 27, 60.—
    II. A.
    Lit.
    1.
    With dat.:

    temptanti dextera flxa est Cuspide Marmaridae Corythi, lignoque cohaesit,

    Ov. M. 5, 125; 11, 76:

    nec equo mea membra cohaerent,

    id. Am. 1, 4, 9:

    scopuloque affixa cohaesit,

    id. M. 4, 553:

    fructus quamdiu solo cohaerent,

    Dig. 47, 2, 63:

    superficies... quae natura solo cohaeret,

    ib. 44, 7, 44, § 1 fin.:

    quippe turris... muris hostium propemodum cohaerebat,

    Curt. 4, 4, 11:

    experimentum marmorati est in subigendo donec rutro non cohaereat,

    Plin. 36, 23, 55, § 177:

    qui cohaerent Mesopotamiae Rhoali vocantur,

    adjoin, id. 5, 24, 21, § 87.—
    2.
    With cum and abl.:

    quidquid enim sequitur quamque rem, id cohaeret cum re necessario,

    Cic. Top. 12, 53.—
    3.
    With in and abl.:

    cohaerentis videmus in conchis (margaritas), etc.,

    Plin. 9, 35, 54, § 109.—
    4.
    Absol.:

    jamque ea (navis) quae non cohaerebat,

    i.e. which did not collide, Curt. 4, 4, 7.—
    B.
    Trop., to be closely connected with, in agreement or harmony with something else, to be consistent with:

    quod illa, quae prima dicuntur, si vehementer velis congruere et cohaerere cum causā, ex eis ducas oportet, quae post dicenda sunt,

    Cic. Inv. 1, 14, 19:

    si continget, etiam (id quod fingemus) verae alicui rei cohaereat,

    Quint. 4, 2, 89:

    ut non tamquam citharoedi prooemium adfictum aliquid, sed cohaerens cum omni corpore membrum videatur,

    Cic. de Or. 2, 80, 325:

    creditis tot gentes... non sacris, non moribus, non commercio linguae nobiscum cohaerentes, eodem proelio domitas esse, etc.,

    Curt. 6, 3, 8:

    potentia male cohaerens inter Pompeium et Caesarem,

    Vell. 2, 47, 2.—
    2.
    To be vitally connected with, to depend upon a thing; with abl.:

    sed ita legibus Sullae cohaerere statum civitatis adfirmat, ut iis solutis stare ipsa non possit,

    Quint. 11, 1, 85.—Hence,
    1.
    cŏhae-rens, entis, P. a. (cohering, i.e.), being in accord, corresponding:

    aptius et cohaerentius,

    Gell. 1, 1, 6.—
    * 2.
    cŏhaerenter, adv., continuously, uninterruptedly:

    dimicatum est,

    Flor. 2, 17, 5.—
    3.
    cŏhaesus, a, um. P. a., pressed together:

    quercus stricta denuo et cohaesa,

    Gell. 15, 16, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > cohaerens

  • 10 cohaereo

    cŏ-haerĕo, haesi, haesum, 2, v. n., to cling together, to be united, either of that whose parts cling together, to cohere, or of that which cleaves to something else, to adhere.
    I.
    Of a whole as composed of parts, or of the parts of a whole, to cling together, be united, to cohere, press or crowd together.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    mundus ita apte cohaeret, ut dissolvi nullo modo queat, nisi ab eodem a quo est colligatus,

    Cic. Univ. 5:

    omnia autem duo ad cohaerendum tertium aliquid anquirunt et quasi nodum vinculumque desiderant,

    id. ib. 4:

    neque enim materiam ipsam cohaerere potuisse, si nullā vi contineretur,

    id. Ac. 1, 6, 24:

    omni naturā cohaerente et continuatā,

    id. ib. 1, 7, 28:

    nec res ulla magis primoribus ex elementis Indupedita suis arte conexa cohaeret Quam validi ferri natura,

    Lucr. 6, 1010:

    solidā primordia... Quae minimis stipata cohaerent partibus arte,

    id. 1, 610; 2, 67:

    inter se juga velut serie cohaerentia,

    continuous, Curt. 7, 3, 21.—Of persons in a throng, etc.:

    alii extremo complexu suorum cohaerentes,

    Quint. 8, 3, 68;

    so of soldiers in line of battle: conferti et quasi cohaerentes tela vibrare non poterant,

    Curt. 3, 11, 4;

    and of two contending armies: duae quippe acies ita cohaerebant, ut armis arma pulsarent,

    id. 3, 11, 5;

    of ships: binas quadriremes Macedones inter se ita junxerant, ut prorae cohaererent,

    id. 4, 3, 14: conexis et cohaerentibus aedificiis, * Tac. G. 16.—
    2.
    Pregn., to consist in or of, be composed of; with abl. (rare):

    cum alia quibus cohaererent homines e mortali genere sumpserint, quae fragilia essent et caduca, animum esse ingeneratum a deo,

    Cic. Leg. 1, 8, 24; cf.: mundus omnibus partibus inter se congruentibus cohaeret et nititur, etc., Cic. Leg. ap. Lact. 5, 8, 10.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of persons united by kindred, friendship, etc., to be near, close, united:

    turpes ac perniciosos, etiamsi nobis sanguine cohaereant, amputandos,

    Quint. 8, 3, 75:

    est enim mihi perjucundum quod viri optimi mihique amicissimi adeo cohaesistis ut invicem vos obligari putetis,

    Plin. Ep. 7, 7, 1.—
    2.
    Of things.
    a.
    In discourse, to belong together, be closely connected:

    quae... si suis quaeque temporibus reddere voluero, interrumpendae sunt res Asiae, quas... sicut inter se cohaerent, ita opere ipso conjungi aptius videri potest,

    Curt. 5, 1, 2.—
    b.
    In thought, to be consistent, agree together:

    em, Paululum obsoni, ipsus tristis, de inproviso nuptiae—Non cohaerent,

    i.e. cannot all be here at once, Ter. And. 2, 2, 24:

    tam eras excors, ut... non modo non cohaerentia inter se diceres, sed maxime dijuncta atque contraria,

    Cic. Phil. 2, 8, 18:

    dubitandum non est quin numquam possit utilitas cum honestate contendere. Itaque accepimus Socratem exsecrari solitum eos qui primum haec naturā cohaerentia opinione distraxissent,

    id. Off. 3, 3, 11:

    non quaero jam, verumne sit: illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere,

    id. Fin. 5, 27, 79:

    animadvertisti, quam multa dicta sint, quamque, etiam si minus vera, tamen apta inter se et cohaerentia,

    id. N. D. 3, 1, 4:

    male cohaerens cogitatio,

    Quint. 10, 6, 6:

    sensus inter se juncti, atque ita cohaerentes, ne, etc.,

    id. 7, 10, 16; 9, 4, 20; 9, 4, 63:

    sermo hercule familiaris et cottidianus non cohaerebit, si verba inter nos aucupamur,

    have a consistent meaning, be intelligible, Cic. Caecin. 18, 52:

    vix diserti adulescentis cohaerebat oratio,

    id. Cael. 7, 15; and of harmony in the arrangement of words: conlocabuntur igitur verba, ut aut inter se aptissime cohaereant extrema cum primis eaque sint quam suavissimis vocibus, etc., id. Or. 44, 149:

    haec collocatio verborum... quae junctam orationem efficit, quae cohaerentem, etc.,

    id. de Or. 3, 43, 172; Quint. 9, 4, 66.—
    3.
    Pregn., to hold together, i.e. remain, exist, maintain itself:

    omnibus modis fulciendi sunt, qui ruunt nec cohaerere possunt propter magnitudinem aegritudinis,

    Cic. Tusc. 3, 25, 61:

    virtutes sine vitā beatā cohaerere non possunt, nec sine virtute vita beata,

    id. ib. 5, 28, 80:

    vix haec, si undique fulciamus, jam labefacta... nixa in omnium nostrum umeris cohaerebunt,

    id. Har. Resp. 27, 60.—
    II. A.
    Lit.
    1.
    With dat.:

    temptanti dextera flxa est Cuspide Marmaridae Corythi, lignoque cohaesit,

    Ov. M. 5, 125; 11, 76:

    nec equo mea membra cohaerent,

    id. Am. 1, 4, 9:

    scopuloque affixa cohaesit,

    id. M. 4, 553:

    fructus quamdiu solo cohaerent,

    Dig. 47, 2, 63:

    superficies... quae natura solo cohaeret,

    ib. 44, 7, 44, § 1 fin.:

    quippe turris... muris hostium propemodum cohaerebat,

    Curt. 4, 4, 11:

    experimentum marmorati est in subigendo donec rutro non cohaereat,

    Plin. 36, 23, 55, § 177:

    qui cohaerent Mesopotamiae Rhoali vocantur,

    adjoin, id. 5, 24, 21, § 87.—
    2.
    With cum and abl.:

    quidquid enim sequitur quamque rem, id cohaeret cum re necessario,

    Cic. Top. 12, 53.—
    3.
    With in and abl.:

    cohaerentis videmus in conchis (margaritas), etc.,

    Plin. 9, 35, 54, § 109.—
    4.
    Absol.:

    jamque ea (navis) quae non cohaerebat,

    i.e. which did not collide, Curt. 4, 4, 7.—
    B.
    Trop., to be closely connected with, in agreement or harmony with something else, to be consistent with:

    quod illa, quae prima dicuntur, si vehementer velis congruere et cohaerere cum causā, ex eis ducas oportet, quae post dicenda sunt,

    Cic. Inv. 1, 14, 19:

    si continget, etiam (id quod fingemus) verae alicui rei cohaereat,

    Quint. 4, 2, 89:

    ut non tamquam citharoedi prooemium adfictum aliquid, sed cohaerens cum omni corpore membrum videatur,

    Cic. de Or. 2, 80, 325:

    creditis tot gentes... non sacris, non moribus, non commercio linguae nobiscum cohaerentes, eodem proelio domitas esse, etc.,

    Curt. 6, 3, 8:

    potentia male cohaerens inter Pompeium et Caesarem,

    Vell. 2, 47, 2.—
    2.
    To be vitally connected with, to depend upon a thing; with abl.:

    sed ita legibus Sullae cohaerere statum civitatis adfirmat, ut iis solutis stare ipsa non possit,

    Quint. 11, 1, 85.—Hence,
    1.
    cŏhae-rens, entis, P. a. (cohering, i.e.), being in accord, corresponding:

    aptius et cohaerentius,

    Gell. 1, 1, 6.—
    * 2.
    cŏhaerenter, adv., continuously, uninterruptedly:

    dimicatum est,

    Flor. 2, 17, 5.—
    3.
    cŏhaesus, a, um. P. a., pressed together:

    quercus stricta denuo et cohaesa,

    Gell. 15, 16, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > cohaereo

  • 11 familiaris

    fămĭlĭāris, e ( abl. sing. regularly familiari; familiare, Varr. and P. Rutil. ap. Charis. p. 105 P.), adj. [familia].
    I.
    Of or belonging to servants (rare; only as subst.): fămĭlĭāris, is, m., a servant:

    majores nostri servos (quod etiam in mimis adhuc durat) familiares appellaverunt,

    Sen. Ep. 47 med.:

    hujus familiae familiarem,

    Plaut. Am. 1, 1, 203; id. Ep. 1, 1, 2.—
    II.
    Of or belonging to a house, household, or family; household, domestic, family, private (freq. and class.):

    fundus,

    Plaut. As. 5, 2, 24; cf.

    focus,

    Col. 11, 1, 19:

    filius,

    Plaut. Capt. 2, 2, 23:

    negotiis familiaribus impediti,

    Auct. Her. 1, 1, 1; cf.:

    res domesticae ac familiares,

    Cic. Tusc. 1, 1, 2; so,

    res,

    the household, family affairs, property, Plaut. Stich. 1, 2, 88; Caes. B. G. 1, 18, 4; Quint. 12, 1, 6; 12, 7, 9:

    ab domo ab re familiari, diutius abesse,

    Liv. 5, 4, 6 al.; cf.

    copiae,

    Liv. 2, 16, 7:

    pecuniae,

    Tac. A. 4, 15:

    rationes,

    id. ib. 6, 16:

    curae,

    id. ib. 11, 7:

    referam nunc interiorem ac familiarem ejus vitam,

    Suet. Aug. 61:

    vita,

    Plaut. Pers. 1, 3, 46:

    quis umquam in luctu domestico, quis in funere familiari cenavit cum toga pulla?

    Cic. Vatin. 13, 31: parricidium, i. e. committed on a member of the same family, Att. ap. Cic. N. D. 3, 26, 67:

    maeror,

    a family grief, Plaut. Cist. 4, 2, 60:

    Lar,

    Cic. Quint. 27, 85; id. Verr. 2, 3, 11, § 27; id. Rep. 5, 5 Mos. N. cr., v. Lar; cf.:

    numen Minerva,

    Quint. 10, 1, 91.—
    B.
    Transf.
    1.
    Familiar, intimate, friendly, and (more freq.) subst., a familiar acquaintance, friend (syn.: amicus, familiaris, intimus, necessarius).
    (α).
    With substt.:

    videmus Papum Aemilium C. Luscino familiarem fuisse, etc.,

    Cic. Lael. 11, 39:

    biduo factus est mihi familiaris,

    id. Fam. 3, 1, 2; id. Phil. 2, 32, 78; id. Rep. 2, 20; cf. id. Fam. 7, 8, 1:

    amici,

    Plin. Ep. 9, 34, 1; 9, 37, 1:

    sermones,

    Cic. Off. 2, 11, 39; id. Fam. 15, 15, 1; id. Att. 1, 9, 1; cf.

    epistolae,

    Quint. 1, 1, 29:

    minus familiari vultu respexisse,

    friendly, Suet. Caes. 78:

    voltus ille,

    Cic. Att. 1, 11, 1:

    colloquium,

    Liv. 25, 18, 5:

    jam inde a puero in omnia familiaria jura assuetus,

    the rights of intimacy, id. 24, 5, 9:

    voluntas,

    Sen. Ben. 6, 16, 1; cf.:

    vox auribus meis familiaris,

    Petr. 100:

    familiaribus magis ei aetati exemplis,

    Quint. 5, 10, 96:

    exempla,

    id. 7, 2, 17; 9, 4, 44:

    verba regionibus quibusdam magis familiaria,

    id. 8, 2, 13:

    litterae,

    Suet. Tib. 62.— Comp.:

    qui familiarior nobis propter scriptorum multitudinem est,

    Cic. de Or. 3, 19, 71:

    aditus in domum,

    Liv. 24, 5, 7:

    frater ei (with carior),

    Nep. Att. 16, 2:

    quo boves familiariores bubulco fiant,

    Col. 6, 2, 6:

    color argenti militaribus signis,

    Plin. 33, 3, 19, § 58. — Sup.:

    homo amantissimus familiarissimus, conjunctissimus officiis,

    Cic. Sull. 20, 57; cf. id. Att. 16, 16, F. 17:

    luna terris familiarissimum sidus,

    Plin. 2, 9, 6, § 41; 16, 18, 30, § 75; 16, 31, 57, § 131.—
    (β).
    Absol.:

    est ex meis domesticis atque intimis familiaribus,

    Cic. Fam. 3, 1, 3:

    familiaris meus,

    id. Lael. 24, 89:

    per C. Valerium Procillum familiarem suum cum eo colloquitur,

    Caes. B. G. 1, 19, 3:

    Caelii,

    Cic. Cael. 25, 61:

    pauci familiares,

    id. Lael. 1, 2.— Sup.:

    quod M. Aemulius unus est ex meis familiarissimis atque intimis maxime necessarius,

    Cic. Fam. 13, 27, 2; cf.:

    intimus, proximus, familiarissimus quisque,

    id. Q. Fr. 1, 4, 1:

    familiarissimus meus,

    id. Fam. 13, 13, 1:

    familiarissimi ejus,

    id. Rep. 1, 9.—
    2.
    Of or belonging to one's self, to one's own people or country (cf. domesticus); only in the lang. of the haruspices, of those parts of the animal which related to the party that sacrificed (opp. hostilis):

    (haruspices) fissum familiare et vitale tractant,

    Cic. Div. 2, 13, 32; cf.:

    Decio caput jecinoris a familiari parte caesum haruspex dicitur ostendisse,

    Liv. 8, 9, 1; cf.:

    mater procurans familiare ostentum,

    Liv. 26, 6, 14.—
    3.
    Familiar, customary, habitual:

    mihi familiare est omnes cogitationes meas tecum communicare,

    Plin. Ep. 4, 24, 7; 2, 5, 10:

    familiare est hominibus omnia sibi ignoscere,

    Vell. 2, 30, 3:

    fuisse statuariam artem familiarem Italiae quoque indicant,

    Plin. 34, 7, 16, § 33; 35, 7, 31, § 49.—
    4.
    Fitting, appropriate, adapted:

    quae peregrina... transferuntur, minus sunt familiaria nostro solo quam vernacula,

    Col. 3, 4, 1:

    familiarissimum hoc platanis,

    Plin. 16, 31, 57, § 131:

    hipposelinum sabulosis familiarissimum,

    id. 19, 8, 48, § 163.—Hence, fămĭlĭārĭter, adv.
    * 1.
    By families:

    agros in montibus Romani acceperunt familiariter,

    Front. de Colon. p. 119 Goes.—
    2.
    Familiarly, intimately, on friendly terms (freq. and class.):

    hominem ignotum compellare familiariter,

    Plaut. Men. 2, 3, 23; cf.:

    nimium familiariter Me attrectas,

    id. Rud. 2, 4, 6; id. Ep. 1, 1, 2:

    nihil turpius quam cum eo bellum gerere, quicum familiariter vixeris,

    Cic. Lael. 21, 77:

    familiariter amicus,

    Quint. 1, 2, 15:

    amatum a me,

    id. 10, 3, 12:

    dilectus,

    Plin. Ep. 9, 19, 5 et saep.:

    loqui,

    Cic. Div. in Caecil. 12, 37:

    scribere,

    id. Att. 9, 4, 1: nosse causas, i. e. to be familiarly or intimately, accurately acquainted with, Quint. 6, 4, 8; 5, 7, 7:

    quod ex longinquo petitur, parum familiariter nostro solo venit,

    i. e. suitable, adapted, Col. Arb. 1, 3.— Comp.:

    licentius, liberius, familiarius cum domina vivere,

    Cic. Cael. 23, 57:

    factum,

    id. de Or. 2, 3, 14; Quint. 2, 7, 3.— Sup.:

    cum Verre familiarissime et amicissime vivere,

    Cic. Div. in Caecil. 9, 29; Nep. Ages. 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > familiaris

  • 12 sedeo

    sĕdeo, sēdi, sessum, 2, v. n. [Sanscr. root sad-; Gr. ἙΔ, to sit; cf. ἕδος, ἕζομαι; Lat. sedes, insidiae, sedare, sella, etc.; Engl. sit, seat], to sit.
    I.
    Lit. (very freq. in prose and poetry); constr. absol., with in, the simple abl., or with other prepp. and advv. of place.
    A.
    In gen.
    (α).
    Absol.:

    hi stant ambo, non sedent,

    Plaut. Capt. prol. 2; cf. id. ib. 12; id. Mil. 2, 1, 4:

    quid sit, quod cum tot summi oratores sedeant, ego potissimum surrexerim,

    remain sitting, Cic. Rosc. Am. 1, 1:

    sedens iis assensi,

    id. Fam. 5, 2, 9:

    lumbi sedendo dolent,

    Plaut. Men. 5, 3, 6:

    supplex ille sedet,

    Prop. 4 (5), 5, 37.—
    (β).
    With in:

    in subselliis,

    Plaut. Poen. prol. 5:

    sedilibus in primis eques sedet,

    Hor. Epod. 4, 16:

    in proscaenio,

    Plaut. Poen. prol. 18; cf.: aliquem in XIIII. sessum deducere, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 2; Suet. Caes. 39 (v. quattuordecim): malo in illā tuā sedeculā sedere quam in istorum sella curuli, Cic. Att. 4, 10, 1; cf.:

    in sellā,

    id. Div. 1, 46, 104:

    in saxo (ejecti),

    Plaut. Rud. prol. 73; Ov. H. 10, 49:

    in arā (mulieres supplices),

    Plaut. Rud. 3, 6, 9:

    in solio,

    Cic. Fin. 2, 21, 69; Ov. M. 2, 23:

    in equo,

    Cic. Verr. 2, 5, 10, § 27:

    in leone,

    Plin. 35, 10, 36, § 109; and with a gen. specification of the place where:

    in conclavi,

    Ter. Eun. 3, 5, 35:

    in hemicyclio domi,

    Cic. Lael. 1, 2:

    bubo in culmine,

    Ov. M. 6, 432:

    cornix in humo,

    id. Am. 3, 5, 22:

    musca in temone,

    Phaedr. 3, 6, 1.—
    (γ).
    With simple abl. (not ante-Aug.):

    bis sex caelestes, medio Jove, sedibus altis sedent,

    Ov. M. 6, 72:

    solio,

    id. ib. 6, 650;

    14, 261: sede regiā,

    Liv. 1, 41:

    eburneis sellis,

    id. 5, 41:

    sellā curuli,

    id. 30, 19:

    carpento,

    id. 1, 34:

    cymbā,

    Ov. M. 1, 293:

    puppe,

    id. F. 6, 471:

    humo,

    id. M. 4, 261:

    equo,

    Mart. 5, 38, 4; 11, 104, 14; cf.:

    dorso aselli,

    Ov. F. 3, 749:

    delphine,

    id. M. 11, 237:

    columbae viridi solo,

    Verg. A. 6, 192:

    recessu,

    Ov. M. 1, 177; 14, 261:

    theatro,

    id. A. A. 1, 497.—
    (δ).
    With other prepp. and advv. of place:

    inter ancillas,

    Plaut. Men. 5, 2, 46:

    ante fores,

    Ov. M. 4, 452; Tib. 1, 3, 30:

    ad tumulum supplex,

    id. 2, 6, 33:

    sub arbore,

    Ov. M. 4, 95:

    sub Jove,

    id. ib. 4, 261:

    ducis sub pede,

    id. Tr. 4, 2, 44:

    post me gradu uno,

    Hor. S. 1, 6, 40:

    apud quem,

    Cic. Rep. 3, 28, 32 (ap. Non. 522, 30) et saep.:

    non sedeo istic, vos sedete,

    Plaut. Stich. 1, 2, 36:

    illic,

    Ter. Hec. 5, 3, 4; id. Phorm. 1, 2, 41.—
    2.
    Late Lat., pass., of animals, to be ridden (cf. Engl. to sit a horse):

    sederi equos in civitatibus non sivit,

    Spart. Hadr. 22;

    Cod. Th. 9, 30, 3: cum (Bucephalus) ab equario suo mollius sederetur,

    Sol. 45:

    animalia sedentur,

    Veg. 2, 28, 12.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of magistrates, esp. of judges, to sit in council, in court, or on the bench:

    (Scaevolā tribuno) in Rostris sedente suasit Serviliam legem Crassus,

    Cic. Brut. 43, 161:

    ejus igitur mortis sedetis ultores, etc.,

    id. Mil. 29, 79; id. Clu. 37, 103 sq.:

    si idcirco sedetis, ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 53, 153; so,

    judex,

    Liv. 40, 8:

    Appius, ne ejus rei causā sedisse videretur,

    id. 3, 46, 9; Phaedr. 1, 10, 6:

    sedissem forsitan unus De centum judex in tua verba viris,

    Ov. P. 3, 5, 23; Plin. Ep. 6, 33, 3:

    Minos arbiter,

    Prop. 3, 19 (4, 18), 27; cf.:

    sedeo pro tribunali,

    id. ib. 1, 10, 9: a quibus si qui quaereret, sedissentne judices in Q. Fabricium, sedisse se dicerent, Cic Clu. 38, 105; cf. id. Rab. Post. 5, 10.—Also of the assistants of the judges:

    nobis in tribunali Q. Pompeii praetoris urbani sedentibus,

    Cic. de Or. 1, 37, 168; id. Rosc. Com. 4, 12.—In Quint., also of the advocate, Quint. 11, 3, 132.—Of witnesses:

    dicendo contra reum, cum quo sederit,

    Quint. 5, 7, 32.—Of a presiding officer:

    sedente Claudio,

    Tac. A. 11, 11.—Of augurs sitting to wait for an augurium:

    sed secundum augures sedere est augurium captare,

    Serv. ad Verg. A. 9, 4; cf. id. ib. 1, 56; Interp. Mai ad Verg. A. 10, 241; Fest. s. v. silentio, p. 248, a Müll.; cf. Becker, Antiq. 2, 3, p. 76.—
    2.
    To continue sitting, to sit still; to continue, remain, tarry, wait, abide in a place; and with an implication of inactivity, to sit idly, be inactive; to linger, loiter, etc.:

    isdem consulibus sedentibus atque inspectantibus lata lex est, etc.,

    Cic. Sest. 15, 33 (cf. id. Pis. 9):

    majores nostri, qui in oppido sederent, quam qui rura colerent, desidiosiores putabant,

    Varr. R. R. 2, prooem. §

    1: quasi claudus sutor domi sedet totos dies,

    Plaut. Aul. 1, 1, 34; cf.:

    an sedere oportuit Domi,

    Ter. Ad. 4, 5, 38:

    iis ventis istinc navigatur, qui si essent, nos Corcyrae non sederemus,

    Cic. Fam. 16, 7:

    quor sedebas in foro, si eras coquos Tu solus?

    Plaut. Ps. 3, 2, 11:

    in villā totos dies,

    Cic. Att. 12, 44, 2:

    circum argentarias cottidie,

    Plaut. Truc. 1, 1, 48:

    sedemus desides domi,

    Liv. 3, 68:

    statuit congredi quam cum tantis copiis refugere aut tam diu uno loco sedere,

    Nep. Dat. 8, 1:

    non cuivis contingit adire Corinthum. Sedit qui timuit, ne non succederet,

    sat still, stayed at home, Hor. Ep. 1, 17, 37.—Esp. of waiting on an oracle or a god for an answer or for aid (= Gr. ïzein):

    ante sacras fores,

    Tib. 1, 3, 30:

    illius ad tumulum fugiam supplexque sedebo,

    id. 2, 6, 33:

    custos ad mea busta sedens,

    Prop. 3, 16 (4, 15), 24:

    meliora deos sedet omina poscens,

    Verg. G. 3, 456; so of a lover at the door of his mistress: me retinent victum formosae vincla puellae, Et sedeo janitor, Tib. [p. 1659] 1, 1, 56:

    et frustra credula turba sedet,

    id. 4, 4, 18.—
    b.
    Of long, esp. of inactive encamping in war, to sit, i. e. to remain encamped, to keep the field, before an enemy's fortress or army:

    hostium copiae magnae contra me sedebant, Cato ap. Charis, p. 197 P.: septimum decimum annum Ilico sedent,

    Naev. 6, 2:

    dum apud hostes sedimus,

    Plaut. Am. 2, 1, 52:

    sedendo expugnare urbem,

    Liv. 2, 12:

    sedendo et cunctando bellum gerere,

    id. 22, 24:

    quieto sedente rege ad Enipeum,

    id. 44, 27:

    ad Suessulam,

    id. 7, 37; 9, 3; 9, 44; 10, 25; 22, 39; 23, 19; 44, 27; Verg. A. 5, 440:

    apud moenia Contrebiae,

    Val. Max. 7, 4, 5.—Hence, prov.:

    compressis, quod aiunt, manibus sedere,

    Liv. 7, 13, 7; and:

    vetus proverbium est, Romanus sedendo vincit (prob. originating with Q. Fabius Cunctator),

    Varr. R. R. 1, 2, 2.—
    3.
    For desideo (2.), to sit at stool, Marc. Emp. 29; so,

    sordido in loco sedere,

    Val. Max. 9, 13, 2.—
    II.
    Trop. (in prose not freq. till after the Aug. per.; not in Cic.).
    A.
    In gen., to sink or settle down, to subside:

    cum pondere libra Prona nec hac plus parte sedet nec surgit ab illā,

    Tib. 4, 1, 42:

    quod neque tam fuerunt gravia, ut depressa sederent, Nec levia, ut possent per summas labier oras,

    Lucr. 5, 474; cf.: flamma petit altum; propior locus aëra cepit;

    Sederunt medio terra fretumque solo,

    Ov. F. 1,110:

    sedet nebula densior campo quam montibus,

    Liv. 22, 4:

    sedet vox auribus,

    sinks into, penetrates, Quint. 11, 3, 40: rupti aliqui montes tumulique sedere, Sall. Fragm. ap. Isid. Orig. 14, 1, 2 (H. 2, 43 Dietsch); cf.:

    sedisse immensos montes,

    Tac. A. 2, 47: memor illius escae, Quae simplex olim sibi sederit, sat well upon your stomach, i. e. agreed well with you, Hor. S. 2, 2, 73; Quint. 9, 4, 94.—
    2.
    Of feelings, passions, etc.: his dictis sedere minae, subsided, i. e. were quieted, = sedatae sunt, Sil. 10, 624; cf.:

    nusquam irae: sedit rabies feritasque famesque,

    Stat. Th. 10, 823. —
    3.
    Of places, to sink, i. e. to lie low, to be in the valley or plain:

    campo Nola sedet,

    Sil. 12, 162:

    mediisque sedent convallibus arva,

    Luc. 3, 380; Stat. Th. 1, 330; cf.:

    lactuca sedens,

    i. e. lower, Mart. 10, 48, 9 ( = sessilis, id. 3, 47, 8).—
    B.
    In partic., to sit, sit close or tight, to hold or hang fast, to be fast, firm, fixed, immovable; be settled, established, etc.:

    tempus fuit, quo navit in undis, Nunc sedet Ortygie,

    Ov. M. 15, 337:

    in liquido sederunt ossa cerebro,

    stuck fast, id. ib. 12, 289;

    so of weapons, etc., that sink deep: clava (Herculis), adversi sedit in ore viri,

    id. F. 1, 576:

    cujus (Scaevae) in scuto centum atque viginti tela sedere,

    Flor. 4, 2, 40:

    librata cum sederit (glans),

    Liv. 38, 29; hence, poet. also, of deep-seated wounds: plagam sedere Cedendo arcebat, from sinking or penetrating deeply, Ov. M. 3, 88:

    alta sedent vulnera,

    Luc. 1, 32.—Of clothes, to fit (opp. dissidere, v. Hor. Ep. 1, 1, 96):

    ita et sedet melius et continetur (pars togae),

    sits better, Quint. 11, 3, 140 sq.; so,

    toga umero,

    id. 11, 3, 161; cf.:

    quam bene umeris tuis sederet imperium,

    Plin. Pan. 10, 6.—Of vessels:

    sicco jam litore sedit,

    Luc. 8, 726:

    naves super aggerationem, quae fuerat sub aquā, sederent,

    stuck fast, grounded, Vitr. 10, 22 med. et saep.:

    cujus laetissima facies et amabilis vultus in omnium civium ore, oculis, animo sedet,

    Plin. Pan. 55, 10:

    aliquid fideliter in animo,

    Sen. Ep. 2, 2:

    unum Polynicis amati Nomen in ore sedet,

    Stat. Th. 12, 114; so,

    Cressa relicta in ingenio tuo,

    Ov. H. 2, 76:

    sedere coepit sententia haec,

    to be established, Plin. 2, 7, 5, § 23; cf.:

    nunc parum mihi sedet judicium,

    Sen. Ep. 46, 3; Amm. 14, 1, 5; 15, 2, 5. —Hence, also of any thing fixed, resolved, or determined upon:

    si mihi non animo fixum immotumque sederet, Ne cui, etc.,

    Verg. A. 4, 15; cf.:

    idque pio sedet Aeneae,

    id. ib. 5, 418:

    bellum,

    Flor. 2, 15, 4:

    consilium fugae,

    id. 2, 18, 14:

    haec,

    Sil. 15, 352. —With a subject-clause:

    tunc sedet Ferre iter impavidum,

    Stat. Th. 1, 324:

    vacuo petere omina caelo,

    id. ib. 3, 459:

    Aegaei scopulos habitare profundi,

    Val. Fl. 2, 383.

    Lewis & Short latin dictionary > sedeo

  • 13 Soluntini

    1.
    sōlus, a, um ( gen. regular. solius; dat. soli; gen. m. soli, Cato ap. Prisc. p. 694 P.; dat. m. SOLO, Inscr. Orell. 2627; f. solae, Plaut. Mil. 4, 2, 28; Ter. Eun. 5, 6, 3), adj. [orig. the same with sollus, q. v.; cf. salus. By Pott referred to sui, Kühn. Zeitschr. 5, 242].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., alone, only, single, sole (syn.:

    unus, unicus, singularis): quod egomet solus feci, nec quisquam alius affuit,

    Plaut. Am. 1, 1, 269:

    cum omnibus potius quam soli perire voluerunt,

    Cic. Cat. 4, 7, 14:

    cum visum esset utilius solum quam cum altero regnare,

    id. Off. 3, 10, 41:

    licebit eum solus ames,

    id. Att. 6, 3, 7:

    tot mea Solius solliciti sint causa, ut, etc.,

    Ter. Heaut. 1, 1, 77:

    nec mihi soli versantur ante oculos... sed, etc.,

    Cic. Lael. 27, 102:

    non sibi se soli natum meminerit,

    id. Fin. 2, 14, 45 fin.:

    extra Peloponnesum Aenianes, etc.... soli absunt a mari,

    id. Rep. 2, 4, 8:

    quae sola divina sunt,

    id. Tusc. 1, 27, 66:

    ita sola errare videbar,

    Enn. Ann. 1, 45; cf. Plaut. Am. 1, 1, 2:

    Africanum solitum esse dicere, se numquam minus solum esse, quam cum solus esset,

    Cic. Rep. 1, 17, 27:

    rem narrabit sola soli,

    Ter. Hec. 3, 2, 15; 4, 1, 42; id. Eun. 3, 5, 31; Cato ap. Prisc. p. 694 P.:

    de viginti Restabam solus,

    Ov. M. 3, 688:

    solus ex plurimis servis,

    Plaut. Most. 4, 1, 23:

    solus ex toto illo collegio,

    Cic. Prov. Cons. 8, 18:

    Stoici soli ex omnibus,

    id. de Or. 3, 18, 65:

    tu ex omnibus,

    id. Fam. 2, 17, 6:

    ego meorum solus sum meus,

    Ter. Phorm. 4, 1, 21:

    coturnices solae animalium,

    Plin. 10, 23, 33, § 69:

    solus inter omnes,

    Mart. 4, 2, 1:

    quae (actio) sola per se ipsa quanta sit, histrionum ars declarat,

    Cic. de Or. 1, 5, 18; so,

    per se,

    id. Top. 15, 59; Liv. 1, 49; 10, 1 al.—With subj. inf.:

    nam solum habere velle summa dementia est,

    Cic. Tusc. 4, 26, 56.—Strengthened by unus: Ch. Quid, duasne is uxores habet? So. Obsecro:

    unam ille quidem hanc solam,

    Ter. Phorm. 5, 1, 27:

    solum unum hoc vitium affert senectus hominibus,

    id. Ad. 5, 3, 47:

    furta praetoris quae essent HS. duodecies, ex uno oppido solo exportata sunt,

    Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185:

    unam solam scitote esse civitatem, quae, etc.,

    id. ib. 2, 2, 5, §

    13: te unum solum suum depeculatorem venisse,

    id. Pis. 40, 96.—With other numerals (freq. and class.), Plaut. Bacch. 4, 9, 51; Cic. Ac. 2, 45, 138; id. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 11, 8, 18; id. Verr. 2, 2, 74, § 182: Ge. Quantum tibi opus est argenti? Ph. Solae triginta minae, Ter. Phorm. 3, 3, 24; Caes. B. G. 1, 40:

    qui solos novem menses Asiae praefuit,

    Cic. Att. 5, 17, 5; Liv. 1, 55, 8; 6, 36, 8; 37, 23, 10; and Suet. Aug. 97. —In voc.: felix lectule talibus sole amoribus, Attic. ap. Prisc. p. 673 P.—
    B.
    In partic., alone, lonely, solitary, forsaken, deserted; without relatives, friends, etc. (rare;

    syn. solitarius): sola sum: habeo hic neminem, Neque amicum neque cognatum,

    Ter. Eun. 1, 2, 67; cf. id. Ad. 3, 1, 4; id. And. 2, 3, 7:

    solus atque omnium honestarum rerum egens,

    Sall. J. 14, 17; id. H. 3, 61, 3 Dietsch:

    gaudet me vacuo solam tabescere lecto,

    Prop. 3, 5 (4, 6), 23.—
    II.
    Transf., of places, lonely, solitary, unfrequented, desert, = desertus (class.):

    hic solis locis composita sum, Hic saxa sunt, hic mare sonat, nec quisquam Homo mihi obviam venit,

    Plaut. Rud. 1, 3, 22; cf.:

    cum in locis solis moestus errares,

    Cic. Div. 1, 28, 59:

    loca,

    Lucr. 6, 396; Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 28; Nep. Eum. 8, 6 (for which shortly before: loca deserta); Sall. J. 103, 1:

    locus,

    Plaut. Aul. 4, 6, 7; Ter. And. 2, 4, 3:

    terrae,

    Plaut. Rud. 1, 4, 8; id. Most. 4, 3, 3; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 86:

    Libyae agri,

    Verg. G. 3, 249:

    insula,

    Cat. 64, 184:

    in harena,

    id. 64, 57:

    solā sub rupe,

    Verg. E. 10, 14; Cat. 64, 154:

    in monte,

    Tib. 1, 2, 72 (Müll. solito) et saep.—Hence, adv.: sōlum, alone, only, merely, barely.
    A.
    Affirmatively (rare but class.; syn. tantum, but never with numerals, except unus; cf.

    solus, A. supra): de re unā solum dissident, de ceteris mirifice congruunt. Ain' tandem? unā de re solum est dissensio?

    Cic. Leg. 1, 20, 53: nos nuntiationem solum habemus:

    consules etiam spectionem,

    id. Phil. 2, 32, 81; id. Or. 48, 160:

    quasi vero atrā bili solum mens ac non saepe vel iracundia graviore vel timore moveatur,

    id. Tusc. 3, 5, 11:

    quae hominum solum auribus judicantur,

    id. N. D. 2, 58, 146:

    quasi vero perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit,

    id. Fin. 2, 6, 17.—
    2.
    Strengthened by modo, and joined with it in one word, sōlummŏdo (only late Lat., for the true reading, Plin. 34, 8, 19, § 92, is unam tantum, Jan. Detlef.;

    whereas tantummodo is class.): de exercitore solummodo Praetor sentit,

    Dig. 4, 9, 1, § 2:

    pretii solummodo fieri aestimationem,

    ib. 9, 2, 23, § 1; 11, 5, 1, § 3; 28, 5, 1, § 1; Quint. Decl. 247; Tert. Res. Carn. 26; Hier. Ep. 12.—
    B.
    Negatively: non solum, nec (neque) solum... sed (verum) etiam (et), etc., not only ( not merely, not barely)... but also, etc. (class. and freq.):

    non solum publicas, sed etiam privatas injurias ultus est,

    Caes. B. G. 1, 12 fin.:

    urbes non solum multis periculis oppositae, sed etiam caecis,

    Cic. Rep. 2, 3, 6:

    importantur non merces solum adventiciae, sed etiam mores,

    id. ib. 2, 4, 7:

    neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

    id. ib. 2, 15, 28:

    te non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā esse sapientem,

    id. Lael. 2, 6:

    non nobis solum nati sumus,

    id. Off. 1, 7, 22:

    ut sapiens solum contentus possit vivere,

    id. Fin. 1, 13, 44 Madv. ad loc.:

    bestiae sibi solum natae sunt,

    id. ib. 3, 19, 63:

    nec vero solum hanc libidinem laudant,

    id. Tusc. 4, 19, 44:

    servavit ab omni Non solum facto verum opprobrio quoque turpi,

    Hor. S. 1, 6, 84:

    non enim jus illud solum superbius populo, sed violentius videri necesse erat,

    Cic. Leg. 3, 7, 17; id. Cat. 3, 10, 24:

    non solum ortum novum populum, sed adultum jam, etc.,

    id. Rep. 2, 11, 21:

    quibus opibus ac nervis non solum ad minuendam gratiam, sed paene ad perniciem suam uteretur,

    Caes. B. G. 1, 20:

    quae non solum facta esse, sed ne fieri quidem potuisse cernimus,

    Cic. Rep. 2, 15, 28:

    bene meriti de rebus communibus, ut genere etiam putarentur non solum ingenio esse divino,

    id. ib. 2, 2, 4:

    neque solum civis, set cujusmodi genus hominum,

    Sall. C. 39, 6; v. non and sed.
    2.
    Sŏlūs, untis, f., = Solous, a town on the northern coast of Sicily, now Castello di Solanto, Plin. 3, 8, 14, § 90.—Hence, Sŏ-luntīni, ōrum, m., the inhabitants of Solus, Cic. Verr. 2, 3, 43, § 103; sing., id. ib. 2, 2, 42, § 102.
    3.
    sŏlus, ūs, m., v. solum init.

    Lewis & Short latin dictionary > Soluntini

  • 14 Solus

    1.
    sōlus, a, um ( gen. regular. solius; dat. soli; gen. m. soli, Cato ap. Prisc. p. 694 P.; dat. m. SOLO, Inscr. Orell. 2627; f. solae, Plaut. Mil. 4, 2, 28; Ter. Eun. 5, 6, 3), adj. [orig. the same with sollus, q. v.; cf. salus. By Pott referred to sui, Kühn. Zeitschr. 5, 242].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., alone, only, single, sole (syn.:

    unus, unicus, singularis): quod egomet solus feci, nec quisquam alius affuit,

    Plaut. Am. 1, 1, 269:

    cum omnibus potius quam soli perire voluerunt,

    Cic. Cat. 4, 7, 14:

    cum visum esset utilius solum quam cum altero regnare,

    id. Off. 3, 10, 41:

    licebit eum solus ames,

    id. Att. 6, 3, 7:

    tot mea Solius solliciti sint causa, ut, etc.,

    Ter. Heaut. 1, 1, 77:

    nec mihi soli versantur ante oculos... sed, etc.,

    Cic. Lael. 27, 102:

    non sibi se soli natum meminerit,

    id. Fin. 2, 14, 45 fin.:

    extra Peloponnesum Aenianes, etc.... soli absunt a mari,

    id. Rep. 2, 4, 8:

    quae sola divina sunt,

    id. Tusc. 1, 27, 66:

    ita sola errare videbar,

    Enn. Ann. 1, 45; cf. Plaut. Am. 1, 1, 2:

    Africanum solitum esse dicere, se numquam minus solum esse, quam cum solus esset,

    Cic. Rep. 1, 17, 27:

    rem narrabit sola soli,

    Ter. Hec. 3, 2, 15; 4, 1, 42; id. Eun. 3, 5, 31; Cato ap. Prisc. p. 694 P.:

    de viginti Restabam solus,

    Ov. M. 3, 688:

    solus ex plurimis servis,

    Plaut. Most. 4, 1, 23:

    solus ex toto illo collegio,

    Cic. Prov. Cons. 8, 18:

    Stoici soli ex omnibus,

    id. de Or. 3, 18, 65:

    tu ex omnibus,

    id. Fam. 2, 17, 6:

    ego meorum solus sum meus,

    Ter. Phorm. 4, 1, 21:

    coturnices solae animalium,

    Plin. 10, 23, 33, § 69:

    solus inter omnes,

    Mart. 4, 2, 1:

    quae (actio) sola per se ipsa quanta sit, histrionum ars declarat,

    Cic. de Or. 1, 5, 18; so,

    per se,

    id. Top. 15, 59; Liv. 1, 49; 10, 1 al.—With subj. inf.:

    nam solum habere velle summa dementia est,

    Cic. Tusc. 4, 26, 56.—Strengthened by unus: Ch. Quid, duasne is uxores habet? So. Obsecro:

    unam ille quidem hanc solam,

    Ter. Phorm. 5, 1, 27:

    solum unum hoc vitium affert senectus hominibus,

    id. Ad. 5, 3, 47:

    furta praetoris quae essent HS. duodecies, ex uno oppido solo exportata sunt,

    Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185:

    unam solam scitote esse civitatem, quae, etc.,

    id. ib. 2, 2, 5, §

    13: te unum solum suum depeculatorem venisse,

    id. Pis. 40, 96.—With other numerals (freq. and class.), Plaut. Bacch. 4, 9, 51; Cic. Ac. 2, 45, 138; id. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 11, 8, 18; id. Verr. 2, 2, 74, § 182: Ge. Quantum tibi opus est argenti? Ph. Solae triginta minae, Ter. Phorm. 3, 3, 24; Caes. B. G. 1, 40:

    qui solos novem menses Asiae praefuit,

    Cic. Att. 5, 17, 5; Liv. 1, 55, 8; 6, 36, 8; 37, 23, 10; and Suet. Aug. 97. —In voc.: felix lectule talibus sole amoribus, Attic. ap. Prisc. p. 673 P.—
    B.
    In partic., alone, lonely, solitary, forsaken, deserted; without relatives, friends, etc. (rare;

    syn. solitarius): sola sum: habeo hic neminem, Neque amicum neque cognatum,

    Ter. Eun. 1, 2, 67; cf. id. Ad. 3, 1, 4; id. And. 2, 3, 7:

    solus atque omnium honestarum rerum egens,

    Sall. J. 14, 17; id. H. 3, 61, 3 Dietsch:

    gaudet me vacuo solam tabescere lecto,

    Prop. 3, 5 (4, 6), 23.—
    II.
    Transf., of places, lonely, solitary, unfrequented, desert, = desertus (class.):

    hic solis locis composita sum, Hic saxa sunt, hic mare sonat, nec quisquam Homo mihi obviam venit,

    Plaut. Rud. 1, 3, 22; cf.:

    cum in locis solis moestus errares,

    Cic. Div. 1, 28, 59:

    loca,

    Lucr. 6, 396; Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 28; Nep. Eum. 8, 6 (for which shortly before: loca deserta); Sall. J. 103, 1:

    locus,

    Plaut. Aul. 4, 6, 7; Ter. And. 2, 4, 3:

    terrae,

    Plaut. Rud. 1, 4, 8; id. Most. 4, 3, 3; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 86:

    Libyae agri,

    Verg. G. 3, 249:

    insula,

    Cat. 64, 184:

    in harena,

    id. 64, 57:

    solā sub rupe,

    Verg. E. 10, 14; Cat. 64, 154:

    in monte,

    Tib. 1, 2, 72 (Müll. solito) et saep.—Hence, adv.: sōlum, alone, only, merely, barely.
    A.
    Affirmatively (rare but class.; syn. tantum, but never with numerals, except unus; cf.

    solus, A. supra): de re unā solum dissident, de ceteris mirifice congruunt. Ain' tandem? unā de re solum est dissensio?

    Cic. Leg. 1, 20, 53: nos nuntiationem solum habemus:

    consules etiam spectionem,

    id. Phil. 2, 32, 81; id. Or. 48, 160:

    quasi vero atrā bili solum mens ac non saepe vel iracundia graviore vel timore moveatur,

    id. Tusc. 3, 5, 11:

    quae hominum solum auribus judicantur,

    id. N. D. 2, 58, 146:

    quasi vero perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit,

    id. Fin. 2, 6, 17.—
    2.
    Strengthened by modo, and joined with it in one word, sōlummŏdo (only late Lat., for the true reading, Plin. 34, 8, 19, § 92, is unam tantum, Jan. Detlef.;

    whereas tantummodo is class.): de exercitore solummodo Praetor sentit,

    Dig. 4, 9, 1, § 2:

    pretii solummodo fieri aestimationem,

    ib. 9, 2, 23, § 1; 11, 5, 1, § 3; 28, 5, 1, § 1; Quint. Decl. 247; Tert. Res. Carn. 26; Hier. Ep. 12.—
    B.
    Negatively: non solum, nec (neque) solum... sed (verum) etiam (et), etc., not only ( not merely, not barely)... but also, etc. (class. and freq.):

    non solum publicas, sed etiam privatas injurias ultus est,

    Caes. B. G. 1, 12 fin.:

    urbes non solum multis periculis oppositae, sed etiam caecis,

    Cic. Rep. 2, 3, 6:

    importantur non merces solum adventiciae, sed etiam mores,

    id. ib. 2, 4, 7:

    neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

    id. ib. 2, 15, 28:

    te non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā esse sapientem,

    id. Lael. 2, 6:

    non nobis solum nati sumus,

    id. Off. 1, 7, 22:

    ut sapiens solum contentus possit vivere,

    id. Fin. 1, 13, 44 Madv. ad loc.:

    bestiae sibi solum natae sunt,

    id. ib. 3, 19, 63:

    nec vero solum hanc libidinem laudant,

    id. Tusc. 4, 19, 44:

    servavit ab omni Non solum facto verum opprobrio quoque turpi,

    Hor. S. 1, 6, 84:

    non enim jus illud solum superbius populo, sed violentius videri necesse erat,

    Cic. Leg. 3, 7, 17; id. Cat. 3, 10, 24:

    non solum ortum novum populum, sed adultum jam, etc.,

    id. Rep. 2, 11, 21:

    quibus opibus ac nervis non solum ad minuendam gratiam, sed paene ad perniciem suam uteretur,

    Caes. B. G. 1, 20:

    quae non solum facta esse, sed ne fieri quidem potuisse cernimus,

    Cic. Rep. 2, 15, 28:

    bene meriti de rebus communibus, ut genere etiam putarentur non solum ingenio esse divino,

    id. ib. 2, 2, 4:

    neque solum civis, set cujusmodi genus hominum,

    Sall. C. 39, 6; v. non and sed.
    2.
    Sŏlūs, untis, f., = Solous, a town on the northern coast of Sicily, now Castello di Solanto, Plin. 3, 8, 14, § 90.—Hence, Sŏ-luntīni, ōrum, m., the inhabitants of Solus, Cic. Verr. 2, 3, 43, § 103; sing., id. ib. 2, 2, 42, § 102.
    3.
    sŏlus, ūs, m., v. solum init.

    Lewis & Short latin dictionary > Solus

  • 15 solus

    1.
    sōlus, a, um ( gen. regular. solius; dat. soli; gen. m. soli, Cato ap. Prisc. p. 694 P.; dat. m. SOLO, Inscr. Orell. 2627; f. solae, Plaut. Mil. 4, 2, 28; Ter. Eun. 5, 6, 3), adj. [orig. the same with sollus, q. v.; cf. salus. By Pott referred to sui, Kühn. Zeitschr. 5, 242].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., alone, only, single, sole (syn.:

    unus, unicus, singularis): quod egomet solus feci, nec quisquam alius affuit,

    Plaut. Am. 1, 1, 269:

    cum omnibus potius quam soli perire voluerunt,

    Cic. Cat. 4, 7, 14:

    cum visum esset utilius solum quam cum altero regnare,

    id. Off. 3, 10, 41:

    licebit eum solus ames,

    id. Att. 6, 3, 7:

    tot mea Solius solliciti sint causa, ut, etc.,

    Ter. Heaut. 1, 1, 77:

    nec mihi soli versantur ante oculos... sed, etc.,

    Cic. Lael. 27, 102:

    non sibi se soli natum meminerit,

    id. Fin. 2, 14, 45 fin.:

    extra Peloponnesum Aenianes, etc.... soli absunt a mari,

    id. Rep. 2, 4, 8:

    quae sola divina sunt,

    id. Tusc. 1, 27, 66:

    ita sola errare videbar,

    Enn. Ann. 1, 45; cf. Plaut. Am. 1, 1, 2:

    Africanum solitum esse dicere, se numquam minus solum esse, quam cum solus esset,

    Cic. Rep. 1, 17, 27:

    rem narrabit sola soli,

    Ter. Hec. 3, 2, 15; 4, 1, 42; id. Eun. 3, 5, 31; Cato ap. Prisc. p. 694 P.:

    de viginti Restabam solus,

    Ov. M. 3, 688:

    solus ex plurimis servis,

    Plaut. Most. 4, 1, 23:

    solus ex toto illo collegio,

    Cic. Prov. Cons. 8, 18:

    Stoici soli ex omnibus,

    id. de Or. 3, 18, 65:

    tu ex omnibus,

    id. Fam. 2, 17, 6:

    ego meorum solus sum meus,

    Ter. Phorm. 4, 1, 21:

    coturnices solae animalium,

    Plin. 10, 23, 33, § 69:

    solus inter omnes,

    Mart. 4, 2, 1:

    quae (actio) sola per se ipsa quanta sit, histrionum ars declarat,

    Cic. de Or. 1, 5, 18; so,

    per se,

    id. Top. 15, 59; Liv. 1, 49; 10, 1 al.—With subj. inf.:

    nam solum habere velle summa dementia est,

    Cic. Tusc. 4, 26, 56.—Strengthened by unus: Ch. Quid, duasne is uxores habet? So. Obsecro:

    unam ille quidem hanc solam,

    Ter. Phorm. 5, 1, 27:

    solum unum hoc vitium affert senectus hominibus,

    id. Ad. 5, 3, 47:

    furta praetoris quae essent HS. duodecies, ex uno oppido solo exportata sunt,

    Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185:

    unam solam scitote esse civitatem, quae, etc.,

    id. ib. 2, 2, 5, §

    13: te unum solum suum depeculatorem venisse,

    id. Pis. 40, 96.—With other numerals (freq. and class.), Plaut. Bacch. 4, 9, 51; Cic. Ac. 2, 45, 138; id. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 11, 8, 18; id. Verr. 2, 2, 74, § 182: Ge. Quantum tibi opus est argenti? Ph. Solae triginta minae, Ter. Phorm. 3, 3, 24; Caes. B. G. 1, 40:

    qui solos novem menses Asiae praefuit,

    Cic. Att. 5, 17, 5; Liv. 1, 55, 8; 6, 36, 8; 37, 23, 10; and Suet. Aug. 97. —In voc.: felix lectule talibus sole amoribus, Attic. ap. Prisc. p. 673 P.—
    B.
    In partic., alone, lonely, solitary, forsaken, deserted; without relatives, friends, etc. (rare;

    syn. solitarius): sola sum: habeo hic neminem, Neque amicum neque cognatum,

    Ter. Eun. 1, 2, 67; cf. id. Ad. 3, 1, 4; id. And. 2, 3, 7:

    solus atque omnium honestarum rerum egens,

    Sall. J. 14, 17; id. H. 3, 61, 3 Dietsch:

    gaudet me vacuo solam tabescere lecto,

    Prop. 3, 5 (4, 6), 23.—
    II.
    Transf., of places, lonely, solitary, unfrequented, desert, = desertus (class.):

    hic solis locis composita sum, Hic saxa sunt, hic mare sonat, nec quisquam Homo mihi obviam venit,

    Plaut. Rud. 1, 3, 22; cf.:

    cum in locis solis moestus errares,

    Cic. Div. 1, 28, 59:

    loca,

    Lucr. 6, 396; Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 28; Nep. Eum. 8, 6 (for which shortly before: loca deserta); Sall. J. 103, 1:

    locus,

    Plaut. Aul. 4, 6, 7; Ter. And. 2, 4, 3:

    terrae,

    Plaut. Rud. 1, 4, 8; id. Most. 4, 3, 3; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 86:

    Libyae agri,

    Verg. G. 3, 249:

    insula,

    Cat. 64, 184:

    in harena,

    id. 64, 57:

    solā sub rupe,

    Verg. E. 10, 14; Cat. 64, 154:

    in monte,

    Tib. 1, 2, 72 (Müll. solito) et saep.—Hence, adv.: sōlum, alone, only, merely, barely.
    A.
    Affirmatively (rare but class.; syn. tantum, but never with numerals, except unus; cf.

    solus, A. supra): de re unā solum dissident, de ceteris mirifice congruunt. Ain' tandem? unā de re solum est dissensio?

    Cic. Leg. 1, 20, 53: nos nuntiationem solum habemus:

    consules etiam spectionem,

    id. Phil. 2, 32, 81; id. Or. 48, 160:

    quasi vero atrā bili solum mens ac non saepe vel iracundia graviore vel timore moveatur,

    id. Tusc. 3, 5, 11:

    quae hominum solum auribus judicantur,

    id. N. D. 2, 58, 146:

    quasi vero perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit,

    id. Fin. 2, 6, 17.—
    2.
    Strengthened by modo, and joined with it in one word, sōlummŏdo (only late Lat., for the true reading, Plin. 34, 8, 19, § 92, is unam tantum, Jan. Detlef.;

    whereas tantummodo is class.): de exercitore solummodo Praetor sentit,

    Dig. 4, 9, 1, § 2:

    pretii solummodo fieri aestimationem,

    ib. 9, 2, 23, § 1; 11, 5, 1, § 3; 28, 5, 1, § 1; Quint. Decl. 247; Tert. Res. Carn. 26; Hier. Ep. 12.—
    B.
    Negatively: non solum, nec (neque) solum... sed (verum) etiam (et), etc., not only ( not merely, not barely)... but also, etc. (class. and freq.):

    non solum publicas, sed etiam privatas injurias ultus est,

    Caes. B. G. 1, 12 fin.:

    urbes non solum multis periculis oppositae, sed etiam caecis,

    Cic. Rep. 2, 3, 6:

    importantur non merces solum adventiciae, sed etiam mores,

    id. ib. 2, 4, 7:

    neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

    id. ib. 2, 15, 28:

    te non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā esse sapientem,

    id. Lael. 2, 6:

    non nobis solum nati sumus,

    id. Off. 1, 7, 22:

    ut sapiens solum contentus possit vivere,

    id. Fin. 1, 13, 44 Madv. ad loc.:

    bestiae sibi solum natae sunt,

    id. ib. 3, 19, 63:

    nec vero solum hanc libidinem laudant,

    id. Tusc. 4, 19, 44:

    servavit ab omni Non solum facto verum opprobrio quoque turpi,

    Hor. S. 1, 6, 84:

    non enim jus illud solum superbius populo, sed violentius videri necesse erat,

    Cic. Leg. 3, 7, 17; id. Cat. 3, 10, 24:

    non solum ortum novum populum, sed adultum jam, etc.,

    id. Rep. 2, 11, 21:

    quibus opibus ac nervis non solum ad minuendam gratiam, sed paene ad perniciem suam uteretur,

    Caes. B. G. 1, 20:

    quae non solum facta esse, sed ne fieri quidem potuisse cernimus,

    Cic. Rep. 2, 15, 28:

    bene meriti de rebus communibus, ut genere etiam putarentur non solum ingenio esse divino,

    id. ib. 2, 2, 4:

    neque solum civis, set cujusmodi genus hominum,

    Sall. C. 39, 6; v. non and sed.
    2.
    Sŏlūs, untis, f., = Solous, a town on the northern coast of Sicily, now Castello di Solanto, Plin. 3, 8, 14, § 90.—Hence, Sŏ-luntīni, ōrum, m., the inhabitants of Solus, Cic. Verr. 2, 3, 43, § 103; sing., id. ib. 2, 2, 42, § 102.
    3.
    sŏlus, ūs, m., v. solum init.

    Lewis & Short latin dictionary > solus

  • 16 ad-aequō

        ad-aequō āvī, ātus, āre,    to make equal, equalize, level with: cum virtute fortunam: cum familiarissimis eius adaequatus, regarded as his equal: molibus ferme (oppidi) moenibus adaequatis, on a level with, Cs.: tecta solo, to level with the ground, L.: operibus quidquam, produce anything equal, L.: se virtute nostris, Cs.—To attain to, reach by equalling, with acc: cursum alicuius, to keep up with, Cs.: ut muri altitudinem acervi armorum adaequarent, Cs. — With ellips. of object: adaequare apud Caesarem gratiā (sc. Aeduos), Cs.

    Latin-English dictionary > ad-aequō

  • 17 aequō

        aequō āvī, ātus, āre    [aequus], to make equal, equalize: suas opes cum potentissimis aequari, Cs.: numerum (corporum) cum navibus, V.: fortunam animis, L.: tecta caelo, raise, V.: illi... amorem, returns equal love, V.: imperium terris, animos Olympo, extend, V.: solo aequandae sunt dictaturae, abolished, L.: nocti ludum, i. e. play all night, V.: Ibant aequati numero, i. e. kept step to the song, V.: aequato omnium periculo, Cs.: aequato Marte, L.: cur non omnia aequantur? i. e. equally vested in the two parties, L.: caelo te laudibus, raise, V.: laborem Partibus iustis (abl.), distribute equally, V.: foedera cum rigidis aequata Sabinis, i. e. made on equal terms, H. — To place on an equality with, compare: scelera cum aliis. — Of places, to make level, even, smooth: locum, Cs.: area aequanda cylindro, V.: pumice omnia, Ct.: aciem, i. e. make as long as the enemy's, L.: nec tamen aequari frontes poterant, L. — To become equal, equal, come up to, attain, reach: illis se: caelum, to reach, O.: cum sulcos aequant sata, i. e. grow as high as the ridges, V.: facta dictis, i. e. speak worthily of the achievements, L.: lacrimis labores, lament adequately, V.: regum opes animis, i. e. rival by his spirit, V.: ducem passibus, keep pace with, V.: sagitta aequans ventos, as swift as the winds, V.: vellera nebulas aequantia, i. e. as fine as mist, O.: munia comparis, i. e. draw even with her mate, H.
    * * *
    aequare, aequavi, aequatus V TRANS
    level, make even/straight; equal; compare; reach as high or deep as

    Latin-English dictionary > aequō

  • 18 animō

        animō āvī, ātus, āre    [animus], to dispose, inspirit: ita pueros: Mattiaci solo ac caelo acrius animantur, are inspirited, Ta.
    * * *
    animare, animavi, animatus V TRANS
    animate, give/bring life; revive, refresh; rouse, animate; inspire; blow

    Latin-English dictionary > animō

  • 19 crēdō

        crēdō didī, ditus, ere    [CRAT- + 2 DA-], to give as a loan, lend, make a loan: pecunias creditas solvere: quibus pecuniam.—To commit, consign, intrust: alcuius fidei: mihi suom animum, T.: militi arma, L.: se suaque omnia alienissimis, Cs.: pennis se caelo, V.: te aequo Mecum solo, on fair ground, V.: arcana libris, H. — Poet.: non ita Creditum Poscis Quintilium deos, not on such terms intrusted to them, H.: In soles audent se germina Credere, V.—Fig., to trust, confide in, have confidence in: virtuti suorum, S.: suis militibus, L.: nimium colori, V.: aliis (fungis) male creditur, H.: campo, open fight, V. — To believe, give credence, trust: istuc tibi, T.: Chaereae iniurato: experto credite, quantus, etc., one who knows by experience, V.: ne cui de te plus quam tibi credas, H.: mihi crede, upon my word: certe credemur, ait, si, etc., O.: ora non credita, O.: (Cassandra) non credita Teucris, V.—To believe, hold true, admit: quid iam credas? T.: quis hoc credat? O.: ne quid de se, S.: nec sit mihi credere tantum! would I could discredit, V.: civitatem bellum facere ausam vix erat credendum, Cs.: inridet credentes, believers, O.: res credi non potest: arte Sinonis Credita res, V.: aut verus furor, aut creditus, O.—To be of opinion, think, believe, suppose, imagine: timeo ne aliud credam atque aliud nunties, T.: id quod volunt, Cs.: fortem crede, H.: se Suevorum caput, Ta.: pro certo creditur vacuam domum fecisse, S.: divinitate creditā Carmentae, L.: Crassum non ignarum fuisse, S.: caelo credidimus Iovem Regnare, H.: victos crederes, one might have imagined, L.: Crediderim, would fain believe, V.: in rem fore credens, expecting, S.: quem (Athin) peperisse Limnate creditur, O.: credi posset Latonia, be taken for, O.: Credo inpetrabo ut, etc., I suppose, T.: si te interfici iussero, credo, erit verendum, etc.: quod Pompeius, credo, non audebat, etc., Cs.: non enim, credo, id praecipit, ut, etc., I can't suppose he meant to teach, etc.
    * * *
    credere, credidi, creditus V
    trust, entrust; commit/consign; believe, trust in, rely on, confide; suppose; lend (money) to, make loans/give credit; believe/think/accept as true/be sure

    Latin-English dictionary > crēdō

  • 20 dūrō

        dūrō āvī ātus, āre    [durus].    I. Trans, to make hard, harden, solidify: fumo uvam, dry, H.: calor durat (terram), V.: caementa calce durata, L.: solo nives, H.: undam in glaciem, Tb.—Fig., to harden with use, make hardy, inure: membra animumque, H.: umeros ad volnera, V.: hoc se labore, Cs.: adversus mala duratus, L.— To render hard, make insensible, dull, blunt: ferro (Iuppiter) duravit saecula, H. — To bear, endure, resist: laborem, V.: Vix durare carinae Possunt Aequor, H. —    II. Intrans, to grow hard: Tum durare solum Coeperit, V.— To be inured, be patient, wait, persevere, endure, hold out: hic, T.: in labore sub pellibus, L.: Durate et vosmet servate, V. — Pass impers.: nec durari extra tecta poterat, L. — To hold out, continue, last, remain: totidem per annos, V.: duret gentibus odium sui, Ta.: durante originis vi, Ta.: eadem horam durare probantes, H.: durando saecula vincit, V.: in hanc saeculi lucem, to survive, Ta.: durant colles, i. e. extend, Ta.
    * * *
    durare, duravi, duratus V
    harden, make hard; become hard/stern; bear, last, remain, continue; endure

    Latin-English dictionary > dūrō

См. также в других словарях:

  • solo — solo …   Dictionnaire des rimes

  • solo — solo …   Deutsch Wörterbuch

  • solo — [ sɔlo ] n. m. • 1703; mot it., proprt « seul » 1 ♦ Morceau ou passage joué ou chanté par un seul interprète (⇒ soliste). Solo de piano, de batterie (en jazz). Jouer en solo. Des solos ou des soli. Par appos. Violon solo. 2 ♦ Par ext. En solo :… …   Encyclopédie Universelle

  • Solo — may refer to:Music*Solo (music), to play music or sing alone *Drum solo, a portion of the song reserved for the drummer *Guitar solo, a portion of the song reserved for the guitarist *Solo (group), and American R B group *Solo (band), a Dutch pop …   Wikipedia

  • Solo — steht für: Solo (Musik), ein Element eines Musikstückes Solo (Album), ein Album des deutschen Pop Sängers Peter Heppner Solo (Film), US amerikanischer Actionfilm von Norberto Barba von 1996 Adjektiv für einen Menschen, der dauerhaft oder zur Zeit …   Deutsch Wikipedia

  • Solo 2.0 — Студийный альбом Марко Менго …   Википедия

  • SOLO — Kleinmotoren GmbH Unternehmensform GmbH Gründung 10. Januar 1948 Unternehmenssitz Sindelfingen, Baden Württemberg Unternehmensle …   Deutsch Wikipedia

  • solo — solo, la adjetivo 1. (estar) Que no tiene compañía: Paco está solo en su habitación. María ha ido sola al concierto. ¿Qué haces ahí solo? 2. (ser / estar) Que no tiene familia ni amigos, nadie que le ayude, proteja o consuele: Soy un hombre solo …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Solo — puede referirse a: Solo, adjetivo que denota soledad. Solo, adverbio, con un significado de únicamente o solamente. Música Solo, término musical que designa una composición que ejecuta un instrumentista o cantante en solitario. Solo (2004), álbum …   Wikipedia Español

  • solo — solo, estar más solo que la una expr. no estar acompañado, solitario. ❙ «...estaba sentadita en un rincón más sola que la una...» Juan Madrid, Crónicas del Madrid oscuro. ❙ «Ha sido la primera Nochevieja de mi vida que he pasado más solo que la… …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • solo — SÓLO, (I) s.n. invar., (II) s.m. invar. I. s.n. invar. 1. Compoziţie muzicală (sau parte a ei) concepută pentru un singur instrument sau pentru o singură voce. ♦ (Adjectival) Care se execută fără acompaniament. 2. Dans (sau parte dintr un dans)… …   Dicționar Român

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»