Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

shamefacedness

  • 1 erubescentia

    ērŭbescentĭa, ae, f. [erubesco], a blushing for shame, shamefacedness (postclass.), Tert. ad Nat. 1, 16; id. Poen. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > erubescentia

  • 2 modestia

    mŏdestĭa, ae, f. [modestus], moderateness, moderation; esp. in one's behavior, unassuming conduct, modesty (opp. immodestia, superbia, licentia; class.).
    I.
    In gen.: eam virtutem Graeci sôphrosunên vocant:

    quam soleo equidem tum temperantiam, tum moderationem appellare, nonnumquam etiam modestiam,

    Cic. Tusc. 3, 8, 16; cf.:

    modestia est in animo continens moderatio cupiditatum,

    Auct. Her. 3, 2, 3:

    rectum dividitur in prudentiam, justitiam, fortitudinem, modestiam,

    id. ib.:

    disserebat de suā modestiā,

    want of confidence in himself, Tac. A. 1, 11 init.
    II.
    In partic.
    A.
    Unassuming conduct, discretion, moderation, sobriety of behavior (the predom. signif. of the word):

    sarta tecta tua precepta usque habui mea modestia,

    Plaut. Trin. 2, 2, 36:

    sine modo et modestia,

    id. Bacch. 4, 3, 2:

    temperantiae partes sunt continentia, clementia, modestia,

    Cic. Inv. 2, 54, 164; cf.:

    modestia est, per quam pudor honestus claram et stabilem comparat auctoritatem,

    id. ib.:

    non minus se in milite modestiam et continentiam, quam virtutem et animi magnitudinem desiderare,

    Caes. B. G. 7, 52:

    in dicendo,

    Cic. Phil. 2, 5, 10:

    modestia et humanitas,

    id. Att. 7, 5, 2:

    neque modum, neque modestiam victores habent,

    Sall. C. 11, 4.—
    B. 1.
    Shame, shamefacedness, modesty:

    et sententiarum et compositionis et vocis et vultūs modestia,

    Quint. 4, 1, 55: virginalis, Pac. ap. Cic. Div. 1, 31, 66; cf.:

    primaeque modestia culpae Confundit vultus,

    Stat. Th. 2, 232; poet.: vacui lecti, i. e. (chaste) celibacy, id. Silv. 1, 2, 162.—
    2.
    Sense of honor, honor, dignity:

    neque sumptui, neque modestiae suae parcere,

    Sall. C. 14, 6.—
    C.
    As a transl. of the Gr. eutaxia, in the lang. of the Stoics, the quality of saying and doing everything in the proper place and at the proper time, correctness of conduct, propriety: sic fit, ut modestia haec, quam ita interpretamur, ut dixi, scientia sit opportunitatis idoneo rum ad agendum temporum, Cic. Off. 1, 40, 142 (v. the entire context).—
    D.
    (Post-Aug)
    1.
    Of the weather, mildness:

    hiemis,

    Tac. A. 12, 43 (cf.:

    clementia hiemis,

    Col. 5, 5, 6).—
    2.
    Of the course of a stream, gentleness:

    aquarum modestia,

    gentle course, Plin. 6, 20, 23, § 71.

    Lewis & Short latin dictionary > modestia

  • 3 pudicitia

    pŭdīcĭtĭa, ae, f. [pudicus], shamefacedness, modesty, chastity, virtue (freq. and class.):

    hinc pudicitia, illinc stuprum,

    Cic. Cat. 2, 11, 25:

    pudicitia et pudor,

    Plaut. Am. 2, 2, 210; id. Stich. 1, 2, 44; Cic. Clu. 5, 12:

    nec suae nec alienae pudicitiae parcere,

    id. Rab. Perd. 3, 8:

    pudicitiam alienam spoliare,

    id. Cael. 18, 42:

    pudicitiam eripere alicui,

    id. Mil. 4, 9:

    pudicitiam alicujus expugnare,

    id. Cael. 20, 49:

    delibare,

    Suet. Aug. 68:

    prostituere,

    id. Ner. 29:

    quid salvi possit esse mulieri, pudicitiā amissā,

    Liv. 1, 58; Tac. A. 4, 3:

    in propatulo habere,

    Sall. C. 13, 3:

    pudorem, pudicitiam... nihil pensi habere,

    id. ib. 12, 2; cf.:

    pretium pudicitiae,

    Vulg. Exod. 21, 10.—Pudicitia, personified as a goddess, and worshipped under two names, patricia and plebeia (the statue of the former stood in the Forum boarium at Rome), Liv. 10, 23, 5 and 7; Fest. p. 242 Müll.— Transf., of doves:

    pudicitia illis prima, et neutri nota adulteria,

    Plin. 10, 34, 52, § 104.

    Lewis & Short latin dictionary > pudicitia

  • 4 pudor

    pŭdor, ōris, m. [pudeo], shame, a sense of shame, shamefacedness, shyness; modesty, decency, good manners, propriety, etc. (the general idea, while pudicitia is the particular one).
    I.
    Lit.:

    ibi eos pudor deserit,

    Plaut. Ep. 2, 1, 1; id. Am. 2, 2, 210:

    patris,

    before a father, Ter. And. 1, 5, 27:

    pudor deūm,

    Sil. 1, 58:

    ex hac parte pugnat pudor, illinc petulantia: hinc pudicitia, illinc stuprum,

    Cic. Cat. 2, 11, 25:

    ut pudorem rubor, terrorem pallor consequatur,

    id. Tusc. 4, 8, 19:

    moderator cupiditatis pudor,

    id. Fin. 2, 34, 113:

    adulescentuli modestissimi pudor,

    id. Planc. 11, 27:

    pudore a dicendo et timiditate ingenua refugisti,

    id. de Or. 2, 3, 10; Plin. 19, 8, 43, § 152: civium, respect for one's fellow-citizens, Enn. ap. Non. 160, 6 (Trag. v. 369 Vahl.):

    famae,

    Cic. Prov. Cons. 6, 14:

    pudore fractus,

    id. Tusc. 2, 21, 48; cf.:

    quem paupertatis pudor et fuga tenet,

    shame on account of poverty, Hor. Ep. 1, 18, 24:

    stultorum incurata pudor malus ulcera celat,

    id. ib. 1, 16, 24:

    pudor ignominiae maritimae,

    Liv. 35, 27:

    adeo omnia regebat pudor,

    id. 5, 46:

    quae tibi membra pudorem Abstulerunt,

    Ov. M. 6, 616:

    defunctae pudorem tueri,

    honor, Plin. Ep. 5, 1, 6:

    pudor est promissa precesque (meas) referre,

    I am ashamed, Ov. M. 14, 18:

    sit pudor,

    be ashamed! for shame! Mart. 8, 3, 3; 8, 64, 15; 11, 50, 11:

    omnium qui tecum sunt pudor,

    sense of propriety, scrupulousness, Cic. Q. Fr. 1, 1, 6, § 18; Quint. 8, 3, 39:

    si pudor quaeritur, si probitas, si fides, Mancinus haec attulit,

    Cic. Rep. 3, 18, 28:

    pudor Curioni suadet ut, etc.,

    Flor. 4, 2, 34.—
    II.
    Transf.
    A.
    Shame, a cause for shame, ignominy, disgrace (not in Cic.):

    vulgare alicujus pudorem,

    Ov. H. 11, 79:

    turpique onerata pudore,

    id. M. 11, 180:

    amicitia, quae impetrata, gloriae sibi, non pudori sit,

    should not be a disgrace, Liv. 34, 58:

    ne tibi pudori essem,

    Liv. 40, 15:

    o notam materni pudoris,

    Just. 3, 4:

    pro pudor!

    oh shame! Petr. 81; Stat. Th. 10, 874; Mart. 10, 68, 6; so,

    o pudor,

    Val. Fl. 8, 267; Flor. 2, 6, 30.—
    B.
    A blush:

    desit famosis quae notet ora pudor,

    Ov. Am. 3, 6, 78; so, in gen., a redness of the skin, Claud. Nupt. Hon. et Mar. 268; cf. pudoricolor.

    Lewis & Short latin dictionary > pudor

  • 5 rubor

    rŭbor, ōris, m. [rubeo], redness of all shades, cf. Gell. 2, 26, 5 (class.).
    I.
    In gen.:

    candore mixtus rubor,

    Cic. N. D. 1, 27, 75:

    medicamenta ruboris,

    id. Or. 23, 79; cf. Ov. M. 3, 491; id. Am. 3, 3, 5 sq.:

    cui plurimus ignem Subjecit rubor,

    Verg. A. 12, 66 sq.:

    quidam ruboris acerrimi,

    Sen. Q. N. 1, 14, 2; Plin. 11, 38, 91, § 224:

    in ore impudentia multo rubore effusa,

    Plin. Pan. 48, 4; Tac. Agr. 45:

    cocci,

    Plin. 10, 22, 29, § 56.— Plur.:

    Tyrios incocta rubores,

    i. e. purple, Verg. G. 3, 307:

    molles rubores,

    Sen. Herc. Oet. 664.—
    II.
    In partic., a blush.
    A.
    Lit.:

    pudorem rubor consequitur,

    Cic. Tusc. 4, 8, 19:

    Masinissae haec audienti non rubor solum suffusus, sed lacrimae etiam obortae,

    Liv. 30, 15:

    verecundus,

    Ov. M. 1, 484; cf. id. ib. 2, 450; 4, 329;

    6, 47.—In a comic equivoque: in ruborem te totum dabo,

    I will make you red all over, Plaut. Capt. 5, 2, 9 (cf. id. Truc. 2, 2, 37 sq.).—
    B.
    Meton. (causa pro effectu), shamefacedness, bashfulness, modesty (syn. pudor;

    not freq. till after the Aug. per.): (orator) praestet ingenuitatem et ruborem suum verborum turpitudine et rerum obscenitate vitandā,

    Cic. de Or. 2, 59, 242; cf.:

    ruborem incutere,

    Liv. 45, 37 fin.:

    ruborem afferre,

    Tac. A. 13, 15:

    vox, quae vel rabulae cuivis ruborem inicere potest,

    to put to the blush, Auct. Her. 4, 10, 14:

    vultu modesto ruborisque pleno (shortly after: verecundia oris),

    Suet. Dom. 18:

    proprius,

    Tac. H. 4, 7:

    antiquitatis,

    Plin. 36, 1, 2, § 4.—
    2.
    Esp., after the Aug. per., by a further meton. (like pudor), the cause of shame; shame, disgrace:

    censoris judicium nihil fere damnato nisi ruborem affert,

    Cic. Rep. 4, 6, 6:

    nec tunicam tibi sit posuisse, rubori,

    Ov. Am. 3, 14, 21; cf.:

    duas res ei rubori fuisse, unam, quod, etc.,

    Liv. 45, 13; 4, 35, 11; so,

    rubori est (alicui),

    Tac. A. 14, 55 fin.; 11, 17;

    for which also: nec rubor est emisse palam,

    Ov. A. A. 3, 167; Tac. G. 13:

    minorem quippe ruborem fore in juris iniquitate, quam si, etc.,

    Liv. 4, 35 fin.; cf.:

    nil tua facta ruboris habent,

    Ov. H. 20, 204:

    rubor ac dedecus penes omnes,

    Tac. H. 1, 30:

    saepe minus est constantiae in rubore quam in culpā,

    Curt. 9, 7, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > rubor

  • 6 verecundia

    vĕrēcundĭa, ae, f. [verecundus], the natural feeling of shame, by whatever cause produced, shamefacedness, bashfulness, shyness, coyness, modesty, etc.
    I.
    In gen. (class.; syn.: pudicitia, castitas, pudor).
    A.
    Absol.:

    nec vero tam metu poenāque terrentur, quae est constituta legibus, quam verecundiā, quam natura homini dedit quasi quendam vituperationis non injustae timorem,

    Cic. Rep. 5, 4, 6:

    homo solum animal natum pudoris ac verecundiae particeps,

    id. Fin. 4, 7, 18:

    scenicorum mos tantam habet veteri disciplina verecundiam, ut in scaenam sine subligaculo prodeat nemo,

    id. Off. 1, 35, 129; id. Rep. 4, 4, 4:

    magnam habet vim disciplina verecundiae,

    id. ib. 4, 6, 6: justitiae partes sunt non violare homines;

    verecundiae non offendere,

    id. Off. 1, 28, 99; cf. id. Lael. 22, 82:

    Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit,

    id. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10:

    tironis,

    id. Att. 8, 6, 3:

    homo timidus, virginali verecundiā,

    id. Quint. 11, 39; so,

    virginalis, Suet. Vit. Pers.: fuit sponsa tua apud me eādem, quā apud parentis suos, verecundiā,

    Liv. 26, 50, 6:

    verecundia nostra adversus regem nobis obstat,

    id. 37, 54, 7:

    nova nupta verecundiā notabilis,

    Plin. 35, 10, 36, § 78:

    verecundia oris,

    bashful redness, blushing, Suet. Dom. 18.—
    B.
    With gen. obj.
    (α).
    With gen. rei:

    turpitudinis verecundia,

    dread of wrong-doing, Cic. Tusc. 5, 26, 74:

    negandi,

    id. Or. 71, 238;

    Quint. prooem. § 3: respondendi,

    id. 3, 5, 15:

    hujus sermonis,

    Liv. 26, 50, 4.—
    (β).
    With gen. personae (not freq. till after the Aug. period):

    quando nec ordinis hujus ulla, nec reipublicae est verecundia,

    respect for, reverence, Liv. 4, 45, 8:

    parentis, vitrici, deorum,

    id. 39, 11, 2:

    ne auctorem ponam, verecundia ipsius facit,

    Quint. 6, 3, 64:

    majestatis magistratuum,

    Liv. 2, 36, 3:

    aetatis,

    id. 1, 6, 4; cf. id. 1, 3, 10:

    legum,

    id. 10, 13, 8.— Transf.:

    quidam ita sunt receptae auctoritatis ac notae verecundiae, ut, etc.,

    i. e. of known venerableness, Quint. 6, 3, 33.—
    II.
    In partic., with an implication of censure.
    1.
    Over-shyness, bashfulness, sheepishness, timidity (post-Aug.):

    verecundia vitium quidem sed amabile et quae virtutes facillime generet... quae (verecundia) est timor quidam reducens animum ab iis, quae facienda sunt... Optima est autem emendatio verecundiae fiducia,

    Quint. 12, 5, 2 sq.:

    patronus timet cognoscentis verecundiam,

    id. 4, 1, 19:

    (vox) in metu et verecundiā contracta,

    id. 11, 3, 64.—
    2.
    A shame, disgrace:

    verecundiae erat equitem suo alienoque Marte pugnare,

    Liv. 3, 62, 9:

    verecundia Romanos tandem cepit, Saguntum sub hostium potestate esse, etc.,

    a sense of shame, id. 24, 42, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > verecundia

См. также в других словарях:

  • shamefacedness — index disgrace Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Shamefacedness — Shamefaced Shame faced , a. [For shamefast; AS. scamf[ae]st. See {Shame}, n., and {Fast} firm.] Easily confused or put out of countenance; diffident; bashful; modest. [1913 Webster] Your shamefaced virtue shunned the people s prise. Dryden. [1913 …   The Collaborative International Dictionary of English

  • shamefacedness — shamefaced ► ADJECTIVE ▪ showing shame. DERIVATIVES shamefacedly adverb shamefacedness noun …   English terms dictionary

  • shamefacedness — noun see shamefaced …   New Collegiate Dictionary

  • shamefacedness — See shamefacedly. * * * …   Universalium

  • shamefacedness — noun The characteristic of being shamefaced …   Wiktionary

  • shamefacedness — n. state of being ashamed, humiliation, guiltiness; shyness, bashfulness …   English contemporary dictionary

  • shamefacedness — shame·faced·ness …   English syllables

  • shamefacedness — noun feeling embarrassed about yourself • Syn: ↑sheepishness • Derivationally related forms: ↑sheepish (for: ↑sheepishness), ↑shamefaced • Hypernyms: ↑ …   Useful english dictionary

  • shan —  shamefacedness, bashfulness Line …   A glossary of provincial and local words used in England

  • sheepishness — noun feeling embarrassed about yourself • Syn: ↑shamefacedness • Derivationally related forms: ↑sheepish, ↑shamefaced (for: ↑shamefacedness) • Hypernyms: ↑ …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»