-
1 rzeźbić
* * *ipf.1. (= wykonywać rzeźby) sculpt, carve; ( dłutem) chisel.2. (= kształtować powierzchnię, rysy) form, mold, Br. mould; geol. sculpture.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > rzeźbić
-
2 rzeźbić
-
3 rzeźbić
vt2) geo formen -
4 rzeźbić
глаг.• ваять• вырезать• высекать• гравировать• изваять• разделывать* * *rzeźbi|ć\rzeźbićony несов. ваять, высекать; резать (w drzewie)* * *rzeźbiony несов.вая́ть, высека́ть; ре́зать ( w drzewie) -
5 rzeźbić
1. ciseler2. sculpter -
6 rzeźbić
1 siséal 2 snoigh 3 spól -
7 rzeźbić
[жежьбічь]v.ndk -
8 rzeźbić
різьбити -
9 rzeźbić
1 lumilok2 maglukob3 magpait -
10 rzeźbić
skulptora -
11 rzeźbić
Esculpir -
12 rzeźbić
σκαλίζω -
13 rzeźbić rze·źbić
-
14 skulpti
-
15 wyrzeżbić
= rzeżbić -
16 skulptora
rzeźbić; wykuwać -
17 rzeźb|ić
impf vt 1. (formować) [osoba] to carve, to sculpt- rzeźbić posągi w marmurze to carve a. sculpt statues in marble- rzeźbić zwierzątka z drewna to carve animals out of wood ⇒ wyrzeźbić2. (ryć) [osoba] to carve- rzeźbić drewno we wzory to carve patterns on wood- na kamieniach rzeźbiono tajemnicze znaki secret signs were carved on stone3. Geol. [woda, lodowiec] to carve [doliny, wąwozy] ⇒ wyrzeźbić 4. książk. [wydarzenia] to shape [charakter, przyzwyczajenia]The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > rzeźb|ić
-
18 wyrzeźbić
-
19 ваять
-
20 высекать
глаг.• krzesać• rzeźbić• wycinać• wykrzesywać• wyrzeźbić• wyrzynać* * *(obrabiać marmur itp.) ciosać, kuć, ( огонь) krzesać, rzeźbić, (в камне и т. п.) wycinać, (искры, огонь) wykrzesywać
См. также в других словарях:
rzeźbić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, rzeźbićbię, rzeźbićbi, rzeźb || rzeźbićbij, rzeźbićbiony {{/stl 8}}– wyrzeźbić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wykonywać rzeźby lub ornamenty w… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rzeźbić — ndk VIa, rzeźbićbię, rzeźbićbisz, rzeźb (rzeźbićbij), rzeźbićbił, rzeźbićbiony 1. «formować coś z materiałów takich jak: kamień, drewno, glina itp., nadając temu określony kształt artystyczny, tworzyć rzeźby; pokrywać powierzchnię czegoś rzeźbami … Słownik języka polskiego
akt — m IV, D. u, Ms. akcie; lm M. y 1. «czyn, działanie, wykonanie, spełnienie czegoś jako objaw zewnętrzny, fizyczny lub jako proces psychiczny» Akt agresji. Akty dywersji. Akt poznania. Akt rozpaczy, woli. 2. «czynność urzędowa, oficjalna,… … Słownik języka polskiego
cherub — m IV, DB. a, Ms. cherubbie; lm M. te y, ci owie (cherubbi), D. ów, B. y a. ów 1. poet. → cherubin w zn. 1 Malować złotowłose cheruby (złotowłosych cherubów). 2. «w religiach starożytnego Wschodu: istota nadprzyrodzona, duch opiekuńczy… … Słownik języka polskiego
ciąć — ndk Xc, tnę, tniesz, tnij, ciął, cięła, cięli, cięty 1. «dzielić jednolitą całość na części, oddzielać coś od jednolitej całości, np. ostrym narzędziem; krajać, ścinać, rozcinać, wycinać» Ciąć materiał nożyczkami. Ciąć bandaż w kawałki, na… … Słownik języka polskiego
drewno — n III, Ms. drewnonie; lm D. drewnowien 1. zwykle blm «ścięte drzewo, oczyszczone z gałęzi i kory; materiał używany w budownictwie, stolarstwie, meblarstwie itp.» Drewno brzozowe, dębowe, sosnowe. Drewno bednarskie, papiernicze, zapałczane.… … Słownik języka polskiego
kamień — m I, D. kamieńenia; lm M. kamieńenie, D. kamieńeni 1. «bryła skalna, zwykle twarda, spoista i ciężka; niewielki odłamek takiej bryły; w górnictwie: urobek skały płonnej» Kamień polny, przydrożny, narzutowy. Kamienie nadbrzeżne. Posąg wykuty w… … Słownik języka polskiego
ładnie — ładnieej przysłów. od ładny a) w zn. 1: Ładnie umeblowany pokój. Ładnie wyglądać. Ładnie malować, rzeźbić. ◊ Jest komuś ładnie w czymś, z czymś «coś podkreśla czyjąś urodę, harmonizuje z czyjąś urodą; jest komuś do twarzy w czymś, z czymś» ◊… … Słownik języka polskiego
marmur — m IV, D. u, Ms. marmururze; lm M. y «skała metamorficzna składająca się głównie z krystalicznego kalcytu, zależnie od ilości i rodzaju domieszek biała lub kolorowa, dająca się polerować, używana w budownictwie i rzeźbiarstwie, także w przemyśle… … Słownik języka polskiego
ryć — ndk Xa, ryję, ryjesz, ryj, rył, ryty 1. «robić doły w ziemi; kopać, przekopywać, rozkopywać, grzebać» Kret ryje korytarze w ziemi. Dziki ryły pole. ◊ posp. Ryć pod kimś «działać podstępnie na czyjąś szkodę; intrygować» 2. «wyrzynać na płycie… … Słownik języka polskiego
rzezać — ndk I, rzezaćam, rzezaćasz, rzezaćają, rzezaćaj, rzezaćał, rzezaćany a. IX, rzeżę, rzeżesz, rzeż 1. przestarz. «rżnąć, ciąć, krajać, piłować» Rzezać drzewo. 2. przestarz. «rzeźbić, ryć; wyrzynać, szlifować» Rzezać w kamieniu, bursztynie, drzewie … Słownik języka polskiego