Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

rue

  • 1 rūta

        rūta ae, f, ρ(υτή, a bitter herb, rue, C., O. —Fig., bitterness, unpleasantness: alcuius.
    * * *
    rue, a bitter herb

    Latin-English dictionary > rūta

  • 2 rūtula

        rūtula ae, f dim.    [ruta], a little piece of rue.     Sabaeus adj., Σαβαῖοσ, Sabaean, of Saba in Arabia Felix): tus, V.: terra, O.
    * * *

    Latin-English dictionary > rūtula

  • 3 rutaceus

    rūtācĕus, a, um, adj. [2. ruta], of rue, made from rue:

    oleum,

    Plin. Val. 2, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > rutaceus

  • 4 morētum

        morētum ī, n    a rustic dish made of garlic, rue, vinegar, oil, etc., O.

    Latin-English dictionary > morētum

  • 5 rūta

        rūta ōrum, n    [P. plur. n. of ruo], things dug up, mining products, minerals, only in the phrase, ruta et caesa or ruta caesa, the crude products of an estate, timber and minerals: fundum vendere rutis caesis receptis, i. e. reserving the timper and minerals.
    * * *
    rue, a bitter herb

    Latin-English dictionary > rūta

  • 6 ruta

    bitterness, unpleasantness, the herb rue.

    Latin-English dictionary of medieval > ruta

  • 7 moretarium

    mŏrētārĭus, a, um, adj. [moretum], of or belonging to the dish moretum (postclass.):

    moretaria condimenta,

    Apic. 6, 4. — Subst.: mŏrētārĭum, ii, n., the dish moretum (made of garlic, rue, vinegar, oil, etc.), Don. ad Ter. Phorm. 2, 2, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > moretarium

  • 8 moretarius

    mŏrētārĭus, a, um, adj. [moretum], of or belonging to the dish moretum (postclass.):

    moretaria condimenta,

    Apic. 6, 4. — Subst.: mŏrētārĭum, ii, n., the dish moretum (made of garlic, rue, vinegar, oil, etc.), Don. ad Ter. Phorm. 2, 2, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > moretarius

  • 9 Moretum

    mŏrētum, i, n. [from same root with mordeo, q. v.].
    I.
    A country dish composed of garlic, rue, vinegar, oil, etc., Ov. F. 4, 367.—
    II.
    Mŏrētum, i, n., the title of a small poem ascribed to Virgil; v. Heyne and Sillig in Verg. Carm. vol. iv. p. 301 sq. Wagner (acc. to Stander in Zeitschr. für Alt. Wissensch. 1853, part 4, p. 289 sq., a transl. of the Muttôtos of Virgil's Greek teacher Parthenius).

    Lewis & Short latin dictionary > Moretum

  • 10 moretum

    mŏrētum, i, n. [from same root with mordeo, q. v.].
    I.
    A country dish composed of garlic, rue, vinegar, oil, etc., Ov. F. 4, 367.—
    II.
    Mŏrētum, i, n., the title of a small poem ascribed to Virgil; v. Heyne and Sillig in Verg. Carm. vol. iv. p. 301 sq. Wagner (acc. to Stander in Zeitschr. für Alt. Wissensch. 1853, part 4, p. 289 sq., a transl. of the Muttôtos of Virgil's Greek teacher Parthenius).

    Lewis & Short latin dictionary > moretum

  • 11 paenitenter

    paenĭtĕo (less correctly poen-), ui, no sup., ēre, 2, v. a. and impers. [root in poena, q. v.; Gr. poinê].
    I.
    Pers.
    A.
    Act., to cause to repent, to displease (anteclass. and late Lat.):

    et me quidem haec conditio nunc non paenitet,

    causes me no regret, Plaut. Stich. 1, 1, 50: quod male emptum est semper paenitet, Cat. ap. Plin. 18, 5, 6, § 26:

    paenitemini et credite Evangelio,

    repent, Vulg. Marc. 1, 15; id. Act. 3, 19.—
    B.
    Neutr., to repent, be sorry:

    momenta certaminum assuefaciebant militem minus jam tandem aut virtutis aut fortunae paenitere suae,

    Liv. 22, 12, 10:

    etiam nunc paenitere suā sponte Aequos quam pati hostilia malle,

    id. 3, 2, 4:

    Athenienses primi paenitere coeperunt,

    Just. 11, 3, 3:

    paenituit populus,

    Vulg. Ecclus. 48, 16:

    non vult paenitere,

    id. Apoc. 2, 21.—Esp., in part. pres.:

    Lepidus paenitens consili,

    Sall. H. 1, 49 Dietsch:

    paenitens facti,

    Suet. Vit. 15; cf. id. Claud. 43 init.; cf. II. A. e and i infra.—
    II.
    Impers.
    A.
    It repents one, etc., i. e. I, you, etc., repent; I, etc., repent, am sorry, grieve, rue, etc.
    (α).
    Aliquem alicujus rei:

    non paenitere me consilii de tuā mansione,

    Cic. Att. 9, 10, 8:

    quem... in eam diem vitae non paenituerat,

    Just. 13, 1, 5: neque te, neque quenquam arbitror tuae paeniturum laudis, App. ap. Non. 158, 5: galeatum sero duelli paenitet, Juv. 1, 170.—
    (β).
    Alicujus rei alone:

    bonae mentis paenituisset,

    Sen. Q. N 4, praef. 7:

    paenitebatque modo consilii, modo paenitentiae ipsius,

    Curt. 10, 7, 12.—
    (γ).
    Aliquem alone:

    si eos quidem non paeniteret,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (δ).
    With acc. of person, foll. by inf.:

    efficiunt ut me non didicisse minus paeniteat,

    Cic. de Or. 2, 19, 77.—
    (ε).
    With neutr. pron. as subj. (cf. I. B. supra; Zumpt, Gr. § 442, explains the pron. in these passages as acc., but v. Krebs, Antibarb. p. 876):

    sapientis est nihil, quod paenitere possit, facere,

    Cic. Tusc. 5, 28, 81:

    sequitur ut nihil paeniteat,

    id. ib. 5, 18, 53:

    quaeri oportet utrum id facinus sit, quod paenitere fuerit necesse,

    id. Inv. 2, 13, 43. —
    (ζ).
    Foll. by rel. adverb. clause:

    etsi solet eum, cum aliquid fecit, paenitere,

    Cic. Att. 8, 5, 1.—
    (η).
    With quod:

    valde ego ipsi, quod de suā sententiā decesserit, paenitendum puto,

    Cic. Att. 7, 3, 6:

    paenitet quod non ab adultero coepi,

    Quint. Decl. 335.—
    (θ).
    With dat. of agent:

    consilii nostri... nobis paenitendum,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (ι).
    Absol.:

    tanta vis fuit paenitendi,

    Cic. Tusc. 4, 37, 79: corrigere errorem paenitendo, id. Fragm. ap. Lact. 6, 24:

    Sallustius usque eo processit, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit,

    Quint. 9, 3, 12:

    paenitet et torqueor,

    Ov. P. 1, 2, 60; Prud. Cath. 2, 26.—
    B. (α).
    Aliquem alicujus rei:

    ut me imperii nostri paeniteret,

    Cic. Rep. 6, 16, 16:

    num hujusce te gloriae paenitebat?

    id. Phil. 1, 13, 33; cf. id. Rep. 3, 35, 47:

    num igitur, si ad centesimum annum vixisset, senectutis suae eum paeniteret?

    id. Sen. 6, 19:

    paenitere se virium suarum,

    Liv. 8, 23:

    paenituit multos vanae sterilisque cathedrae,

    Juv. 7, 203.—
    (β).
    With quod and subj.:

    se paenitere, quod animum tuum offenderit,

    Cic. Att. 11, 13, 2.—
    C.
    It concerns, is a care to, makes anxious, dissatisfies; and with negative, it is enough, satisfies (mostly anteclass.):

    an paenitet te, quanto hic fuerit usui?

    are you not satisfied? Plaut. Ps. 1, 3, 71:

    paenitetne te, quot ancillas alam?

    id. Truc. 2, 6, 52: duas dabo, una si parum'st;

    et si duarum paenitebit, addentur duae,

    are not enough, not satisfactory, id. Stich. 4, 1, 34:

    an paenitebat flagitii te auctore quod fecisset Adulescens?

    was it not enough? Ter. Eun. 5, 6, 12; id. Heaut. 1, 1, 20; id. Phorm. 1, 3, 20:

    an paenitet vos, quod salvum atque incolumem exercitum traduxerim?

    Caes. B. C. 2, 32:

    quod a senatu quanti fiam minime me paenitet,

    Cic. Att. 1, 20, 2; cf.:

    tam diu velle debebis (discere), quoad te quantum proficias non paenitebit,

    id. Off. 1, 1, 2. —Hence,
    A.
    paenĭtens, entis, P. a., repenting, repentant, penitent.
    (α).
    Absol.:

    optimus est portus paenitenti mutatio consilii,

    Cic. Phil. 12, 2, 7.—
    (β).
    With gen.: Lepidum paenitentem consilii, Sall. ap. Charis. p. 224 P.—
    (γ).
    With de:

    signa paenitentis de matrimonio dederat,

    Suet. Claud. 43.— Hence, adv.: paenĭtenter, with regret, repentantly (late Lat.):

    auguria paenitenter omissa,

    Min. Fel. Oct. 26.—
    B.
    paenĭ-tendus, a, um, to be repented of, blamable, objectionable (perh. not ante-Aug.).
    1.
    Affirmatively:

    itaque hic ager sive exercetur, seu cessat, colono est paenitendus,

    Col. 3, 2:

    paenitendae rei recordatio,

    Sen. Brev. Vit. 10, 2.—
    2.
    With a negative:

    sub haud paenitendo magistro,

    Liv. 1, 35, 5; 25, 6, 10; 40, 6, 3:

    dicta non paenitenda,

    Gell. 1, 3, 2:

    gens Flavia reipublicae non paenitenda,

    Suet. Vesp. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > paenitenter

  • 12 paeniteo

    paenĭtĕo (less correctly poen-), ui, no sup., ēre, 2, v. a. and impers. [root in poena, q. v.; Gr. poinê].
    I.
    Pers.
    A.
    Act., to cause to repent, to displease (anteclass. and late Lat.):

    et me quidem haec conditio nunc non paenitet,

    causes me no regret, Plaut. Stich. 1, 1, 50: quod male emptum est semper paenitet, Cat. ap. Plin. 18, 5, 6, § 26:

    paenitemini et credite Evangelio,

    repent, Vulg. Marc. 1, 15; id. Act. 3, 19.—
    B.
    Neutr., to repent, be sorry:

    momenta certaminum assuefaciebant militem minus jam tandem aut virtutis aut fortunae paenitere suae,

    Liv. 22, 12, 10:

    etiam nunc paenitere suā sponte Aequos quam pati hostilia malle,

    id. 3, 2, 4:

    Athenienses primi paenitere coeperunt,

    Just. 11, 3, 3:

    paenituit populus,

    Vulg. Ecclus. 48, 16:

    non vult paenitere,

    id. Apoc. 2, 21.—Esp., in part. pres.:

    Lepidus paenitens consili,

    Sall. H. 1, 49 Dietsch:

    paenitens facti,

    Suet. Vit. 15; cf. id. Claud. 43 init.; cf. II. A. e and i infra.—
    II.
    Impers.
    A.
    It repents one, etc., i. e. I, you, etc., repent; I, etc., repent, am sorry, grieve, rue, etc.
    (α).
    Aliquem alicujus rei:

    non paenitere me consilii de tuā mansione,

    Cic. Att. 9, 10, 8:

    quem... in eam diem vitae non paenituerat,

    Just. 13, 1, 5: neque te, neque quenquam arbitror tuae paeniturum laudis, App. ap. Non. 158, 5: galeatum sero duelli paenitet, Juv. 1, 170.—
    (β).
    Alicujus rei alone:

    bonae mentis paenituisset,

    Sen. Q. N 4, praef. 7:

    paenitebatque modo consilii, modo paenitentiae ipsius,

    Curt. 10, 7, 12.—
    (γ).
    Aliquem alone:

    si eos quidem non paeniteret,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (δ).
    With acc. of person, foll. by inf.:

    efficiunt ut me non didicisse minus paeniteat,

    Cic. de Or. 2, 19, 77.—
    (ε).
    With neutr. pron. as subj. (cf. I. B. supra; Zumpt, Gr. § 442, explains the pron. in these passages as acc., but v. Krebs, Antibarb. p. 876):

    sapientis est nihil, quod paenitere possit, facere,

    Cic. Tusc. 5, 28, 81:

    sequitur ut nihil paeniteat,

    id. ib. 5, 18, 53:

    quaeri oportet utrum id facinus sit, quod paenitere fuerit necesse,

    id. Inv. 2, 13, 43. —
    (ζ).
    Foll. by rel. adverb. clause:

    etsi solet eum, cum aliquid fecit, paenitere,

    Cic. Att. 8, 5, 1.—
    (η).
    With quod:

    valde ego ipsi, quod de suā sententiā decesserit, paenitendum puto,

    Cic. Att. 7, 3, 6:

    paenitet quod non ab adultero coepi,

    Quint. Decl. 335.—
    (θ).
    With dat. of agent:

    consilii nostri... nobis paenitendum,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (ι).
    Absol.:

    tanta vis fuit paenitendi,

    Cic. Tusc. 4, 37, 79: corrigere errorem paenitendo, id. Fragm. ap. Lact. 6, 24:

    Sallustius usque eo processit, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit,

    Quint. 9, 3, 12:

    paenitet et torqueor,

    Ov. P. 1, 2, 60; Prud. Cath. 2, 26.—
    B. (α).
    Aliquem alicujus rei:

    ut me imperii nostri paeniteret,

    Cic. Rep. 6, 16, 16:

    num hujusce te gloriae paenitebat?

    id. Phil. 1, 13, 33; cf. id. Rep. 3, 35, 47:

    num igitur, si ad centesimum annum vixisset, senectutis suae eum paeniteret?

    id. Sen. 6, 19:

    paenitere se virium suarum,

    Liv. 8, 23:

    paenituit multos vanae sterilisque cathedrae,

    Juv. 7, 203.—
    (β).
    With quod and subj.:

    se paenitere, quod animum tuum offenderit,

    Cic. Att. 11, 13, 2.—
    C.
    It concerns, is a care to, makes anxious, dissatisfies; and with negative, it is enough, satisfies (mostly anteclass.):

    an paenitet te, quanto hic fuerit usui?

    are you not satisfied? Plaut. Ps. 1, 3, 71:

    paenitetne te, quot ancillas alam?

    id. Truc. 2, 6, 52: duas dabo, una si parum'st;

    et si duarum paenitebit, addentur duae,

    are not enough, not satisfactory, id. Stich. 4, 1, 34:

    an paenitebat flagitii te auctore quod fecisset Adulescens?

    was it not enough? Ter. Eun. 5, 6, 12; id. Heaut. 1, 1, 20; id. Phorm. 1, 3, 20:

    an paenitet vos, quod salvum atque incolumem exercitum traduxerim?

    Caes. B. C. 2, 32:

    quod a senatu quanti fiam minime me paenitet,

    Cic. Att. 1, 20, 2; cf.:

    tam diu velle debebis (discere), quoad te quantum proficias non paenitebit,

    id. Off. 1, 1, 2. —Hence,
    A.
    paenĭtens, entis, P. a., repenting, repentant, penitent.
    (α).
    Absol.:

    optimus est portus paenitenti mutatio consilii,

    Cic. Phil. 12, 2, 7.—
    (β).
    With gen.: Lepidum paenitentem consilii, Sall. ap. Charis. p. 224 P.—
    (γ).
    With de:

    signa paenitentis de matrimonio dederat,

    Suet. Claud. 43.— Hence, adv.: paenĭtenter, with regret, repentantly (late Lat.):

    auguria paenitenter omissa,

    Min. Fel. Oct. 26.—
    B.
    paenĭ-tendus, a, um, to be repented of, blamable, objectionable (perh. not ante-Aug.).
    1.
    Affirmatively:

    itaque hic ager sive exercetur, seu cessat, colono est paenitendus,

    Col. 3, 2:

    paenitendae rei recordatio,

    Sen. Brev. Vit. 10, 2.—
    2.
    With a negative:

    sub haud paenitendo magistro,

    Liv. 1, 35, 5; 25, 6, 10; 40, 6, 3:

    dicta non paenitenda,

    Gell. 1, 3, 2:

    gens Flavia reipublicae non paenitenda,

    Suet. Vesp. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > paeniteo

  • 13 peganon

    pēgănon, i, n., = pêganon, gardenrue, App. Herb. 89.—
    II.
    Peganon orinon = pêganon oreinon, wild-rue, App. Herb. 115.

    Lewis & Short latin dictionary > peganon

  • 14 ruta

    rūta, ae, f., = rhutê (cf. Varr. L. L. 5, § 103 Müll.), a bitter herb, rue.
    I.
    Lit., Cic. Fam. 9, 22, 3; Col. 11, 3, 38; 12, 7, 5; Plin. 19, 8, 45, § 156; 20, 13, 51, § 131; Ov. R. Am. 801; Mart. 11, 31, 17; 52, 8.—
    * II.
    Trop., bitterness, unpleasantness:

    cras exspecto Leptam, ad cujus rutam pulegio mihi tui sermonis utendum est,

    Cic. Fam. 16, 23, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > ruta

  • 15 rutatus

    rūtātus, a, um, adj. [id.], flavored or garnished with rue:

    lacerti,

    Mart. 10, 48, 11:

    mulsum,

    Plin. 19, 8, 45, § 156.

    Lewis & Short latin dictionary > rutatus

  • 16 rutula

    rūtŭla, ae, f. dim. [2. ruta], a little piece of rue, acc. to Cic. Fam. 9, 22, 3; cf. Hier. in Isa. 13, 47, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > rutula

  • 17 thalictrum

    thălictrum or thălitruum, i, n., a plant, meadow-rue, Plin. 27, 13, 112, § 138.

    Lewis & Short latin dictionary > thalictrum

  • 18 thalitruum

    thălictrum or thălitruum, i, n., a plant, meadow-rue, Plin. 27, 13, 112, § 138.

    Lewis & Short latin dictionary > thalitruum

См. также в других словарях:

  • rue — rue …   Dictionnaire des rimes

  • rué — rué …   Dictionnaire des rimes

  • rue — 1. (rue) s. f. 1°   Chemin bordé de maisons ou de murailles dans une ville, dans un bourg, etc. Rue Saint Honoré. Rue Notre Dame des Victoires. •   Envoyer des soldats à chaque coin des rues, CORN. Héracl. III, 4. •   Pour traverser la rue au… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • Rue du Bœuf — Façades de la rue du Bœuf Situation Coordonnées …   Wikipédia en Français

  • Rue — Saltar a navegación, búsqueda Rue …   Wikipedia Español

  • Rue — ist das französische Wort für Straße Der Name Rue bezeichnet verschiedene geographische Objekte: die Gemeinde Rue FR im Glânebezirk, Kanton Freiburg, Schweiz die Gemeinde Rue (Somme) im Département Somme, Frankreich den Kanton Rue im Département… …   Deutsch Wikipedia

  • Rue — Rue, n. [F. rue, L. ruta, akin to Gr. ?; cf. AS. r?de.] 1. (Bot.) A perennial suffrutescent plant ({Ruta graveolens}), having a strong, heavy odor and a bitter taste; herb of grace. It is used in medicine. [1913 Webster] Then purged with euphrasy …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Rue 89 — is a French website created by former journalists from Libération . It was officially launched on 6 May, 2007, on the day of the second round of the French presidential election. Its news editor is Pascal Riché, former Op ed editor of Libération …   Wikipedia

  • Rüe — (s. ⇨ Hund und ⇨ Rüde). 1. As de Rü e1 wässet, wässet ock de Klüppel. (Grafschaft Mark.) – Woeste, 75, 258. 1) Rüë, Ruië, mittelhochdeutsch rüde, ursprünglich der Hetzhund, steht bei uns ohne Unterschied für jeden Hund, kommt aber nur in den… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • Rue — Rue, v. i. 1. To have compassion. [Obs.] [1913 Webster] God so wisly [i. e., truly] on my soul rue. Chaucer. [1913 Webster] Which stirred men s hearts to rue upon them. Ridley. [1913 Webster] 2. To feel sorrow and regret; to repent. [1913… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • rue — ‘regret’ [OE] and rue the plant [14] are distinct words. The former goes back to a prehistoric Germanic source, of uncertain ultimate origins, which meant ‘distress’, and which also produced German reuen and Dutch rouwen. In the early Middle… …   The Hutchinson dictionary of word origins

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»