-
1 rechigner
rechigner [ʀ(ə)∫iɲe]➭ TABLE 1 intransitive verb* * *ʀ(ə)ʃiɲe
1.
rechigner à verbe transitif indirectrechigner à quelque chose/à faire — to balk at something/at doing
2.
verbe intransitif to grumble* * *ʀ(ə)ʃiɲe vi* * *rechigner verb table: aimerA rechigner à vtr ind rechigner à qch/à faire to balk at sth/at doing; elle ne rechigne pas à la tâche she's not afraid of hard work.B vi to grumble; sans rechigner without grumbling ou a murmur; en rechignant grudgingly, with a bad grace.[rəʃiɲe] verbe intransitif2. [protester] to grumble————————rechigner à verbe plus préposition -
2 rechigner
rechigner ʀəʃiɲe]verboquand je lui ai demandé de m'aider, elle a rechignéquando pedi para me ajudar, ela resmungou -
3 rechigner
-
4 rechigner
rechignermračit sekysele se tvářit -
5 rechigner
ʀəʃiɲevmurren, verdrießlich seinrechignerrechigner [ʀ(ə)∫iɲe] <1>Beispiel: rechigner à faire un travail sich gegen eine Aufgabe sträuben; Beispiel: en rechignant widerwillig -
6 rechigner
-
7 rechigner
vi. брюзжа́ть ◄-жу, -ит► ipf., ворча́ть ◄-чу, -ит► ipf., фы́ркать ipf. (на + A); отлы́нивать ipf. (от + G) (chercher à se soustraire);rechigner à faire qch. — де́лать ipf. что-л. из-под па́лки; il a ar cepté sans rechigner — он безро́потно согласи́лся; en rechignant — скрепя́ се́рдцеrechigner à la besogne — отлы́нивать от дела́;
■ pp. et adj.- rechigné -
8 rechigner
v.intr. (de re- et frq. °kînan "tordre la bouche") имам недоволен вид; мръщя се, намръщвам се, начумервам се. Ќ rechigner а faire qqch. отказвам да правя нещо. -
9 rechigner
vi. qovog‘ini solmoq, xo‘mraymoq, biror ishni xohishsiz, o‘lganining kunidan qilmoq; ming‘irlamoq, to‘ng‘illamoq, vaysamoq; rechigner à la besogne ishdan qochmoq; faire qqch. en rechignant biror ishni to‘ng‘illab qilmoq. -
10 rechigner
гл.общ. иметь недовольный вид, брюзжать, делать (что-л.) с недовольным видом, роптать, хмуриться, (à) отказываться от (...) -
11 rechigner
عبسقطب -
12 rechigner
vi., renâcler: rchinyî (Albanais, Villards-Thônes.028), reshanyé (Chambéry) ; morflâ (28). - E.: Moue. -
13 rechigner
Refunfuñar, rezongar -
14 rechigner
1. krzywić2. zrzędny -
15 rechigner à
-
16 rechigner
COS esse reticente, ritenesi, astenesiEN to balk, to be loath -
17 rechigner
malvolonti -
18 rechigner à faire qc.
rechigner à faire qc.ohrnovat nos nad čím (fam.) -
19 rechigner à faire
гл.общ. (qch) отказываться делать (что-л.)Французско-русский универсальный словарь > rechigner à faire
-
20 rechigner à la besogne
гл.общ. отлынивать от работыФранцузско-русский универсальный словарь > rechigner à la besogne
См. также в других словарях:
rechigner — [ r(ə)ʃiɲe ] v. intr. <conjug. : 1> • 1462; rechignier les denz « grincer des dents » XII e; de re et frq. °kînan « tordre la bouche » ♦ Vieilli Montrer, par l expression de son visage, sa mauvaise humeur, sa répugnance. ⇒ grogner, râler. ♢ … Encyclopédie Universelle
rechigner — RECHIGNER. v. n. Tesmoigner par l air de son visage la mauvaise humeur où l on est, le chagrin qu on a. Qu avez vous à rechigner? il rechigne tousjours. il fait les choses de mauvaise grace, & en rechignant … Dictionnaire de l'Académie française
rechigner — (re chi gné) v. n. Terme familier. Donner des marques de refus, de dégoût, d aversion, par une grimace qui porte principalement sur la lèvre. • Qui toujours rechignait et reprenait toujours, RÉGNIER Sat. v.. • Le malheureux.... Mange [un ail] … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
RECHIGNER — v. n. Témoigner par l air de son visage la mauvaise humeur où l on est, le chagrin, la répugnance qu on éprouve. Qu avez vous à rechigner ? Il rechigne toujours. Il fait les choses de mauvaise grâce et en rechignant. Il a rechigné à cette… … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)
RECHIGNER — v. intr. Témoigner par l’air de son visage la mauvaise humeur où l’on est, le chagrin, la répugnance qu’on éprouve. Qu’avez vous à rechigner? Il rechigne toujours. Il fait les choses de mauvaise grâce et en rechignant. Il a rechigné à cette… … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)
rechigner — vi. , renâcler : rchinyî (Albanais, Villards Thônes.028), reshanyé (Chambéry) ; morflâ (28). E. : Moue … Dictionnaire Français-Savoyard
renâcler — [ r(ə)nakle ] v. intr. <conjug. : 1> • 1725 « crier après qqn »; altér., par crois. avec renifler, de renaquer, de re et a. fr. naquer « flairer », d un lat. ° nasicare, rac. nasus « nez » 1 ♦ Renifler bruyamment en signe de mécontentement … Encyclopédie Universelle
chigner — [ ʃiɲe ] v. intr. <conjug. : 1> • 1807; de rechigner ♦ Fam. Grogner, pleurnicher. ⇒CHIGNER, verbe intrans. Vieilli, pop. Pleurer, pleurnicher. Chigner des yeux (BALZAC, Splendeurs et misères des courtisanes, 1847, p. 541). Une pauvre petite … Encyclopédie Universelle
bouder — [ bude ] v. <conjug. : 1> • XIVe; o. i., probablt d un rad. expressif bod , désignant qqch. d enflé 1 ♦ V. intr. Montrer du mécontentement par une attitude renfrognée, maussade que l on entretient à dessein. ⇒ rechigner (cf. Être fâché;… … Encyclopédie Universelle
gré — [ gre ] n. m. • gred Xe ; lat. gratum, neutre de gratus « chose agréable » 1 ♦ Ce qui plaît, ce qui convient (dans des expr.). AU GRÉ DE : selon le goût, la volonté de. Au gré de chacun. Trouver qqn, qqch. à son gré. Le matin ou le soir à votre… … Encyclopédie Universelle
répugnance — [ repyɲɑ̃s ] n. f. • XIIIe « opposition, contradiction »; lat. repugnantia 1 ♦ Vive sensation d écœurement, mouvement de recul que provoque une chose très sale ou qu on ne peut supporter. ⇒ répulsion. Manger qqch. avec répugnance. ⇒ dégoût.… … Encyclopédie Universelle