Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

pugio

  • 1 pugio

    pŭgĭo, ōnis, m. [pungo] [st1]1 [-] poignard.    - Cic. Phil. 2, 28 ; Tac. H. 4, 29.    - fig. plumbeus pugio, Cic. Fin. 4, 48: poignard de plomb, pauvre argument. [st1]2 [-] signe du pouvoir des empereurs, droit de vie et de mort.    - Suet. Galb. 11; Vit. 15 ; Tac. 3, 68 ; cf. Tac. H. 1, 43.    - voir hors site pugio.
    * * *
    pŭgĭo, ōnis, m. [pungo] [st1]1 [-] poignard.    - Cic. Phil. 2, 28 ; Tac. H. 4, 29.    - fig. plumbeus pugio, Cic. Fin. 4, 48: poignard de plomb, pauvre argument. [st1]2 [-] signe du pouvoir des empereurs, droit de vie et de mort.    - Suet. Galb. 11; Vit. 15 ; Tac. 3, 68 ; cf. Tac. H. 1, 43.    - voir hors site pugio.
    * * *
        Pugio, pugionis, m. g. Martial. Un poignard.
    \
        Stillans pugio. Cic. Degouttant de sang.

    Dictionarium latinogallicum > pugio

  • 2 pugio

    pugio pugio, onis m кинжал

    Латинско-русский словарь > pugio

  • 3 pugio

    pŭgĭo, ōnis, m. [root pug of pungo; cf.: pugil, pugna].
    I.
    A short weapon for stabbing, a dagger, dirk, poniard: pugio dictus est, quod eo punctim pugnatur, Paul. ex Fest. p. 235 Müll.:

    Caesare interfecto statim cruentum alte extollens M. Brutus pugionem, etc.,

    Cic. Phil. 2, 12, 28:

    cruentum pugionem tenens,

    id. ib. 2, 12, 30: pugione percussus, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2:

    fodere aliquem pugione,

    Tac. H. 4, 29 fin.:

    pugione ferire, Auct. B. Alex. 52: strictis pugionibus peti,

    Suet. Caes. 82.—Worn by the emperors, to denote their power of life and death, Suet. Galb. 11; id. Vit. 15 fin.; Tac. H. 3, 68;

    likewise by the praefectus praetorio,

    Aur. Vict. Caes. 13; Lampr. Comm. 6 fin. —Worn by the chief officers in the army as a military badge of distinction, Tac. H. 1, 43; Val. Max. 3, 5, 3.—
    B. * II.
    Trop.: o plumbeum pugionem! O leaden dagger! i. e. O weak argument! Cic. Fin. 4, 18, 48.

    Lewis & Short latin dictionary > pugio

  • 4 pugio

    pūgio, ōnis m. [ pungo ]
    кинжал C, T, Su etc.
    plumbeus p. C — свинцовый кинжал, т. е. слабый довод

    Латинско-русский словарь > pugio

  • 5 pugio

    pūgio, ōnis, m. (pungo), eine kurze Waffe zum Stechen, der Dolch, das Stilett, I) eig.: pugione accinctus, Tac.: pugionem educere, Auct. b. Alex.: pugione vitam finire, Iustin.: pugione bis ferire alqm, Auct. b. Alex.: cruentum pugionem tenens, Cic.: cruentum alte extollens pugionem, Cic.: tum allatis pugionibus, cum utrumque pertemptasset, alterum capiti subdidit, Tac. – als ein Zeichen der Gewalt über Leben u. Tod von den Kaisern getragen, Suet. Galb. 11 u. Vit. 15, 4. Tac. hist. 3, 68: ebenso vom praefectus praetorio, Aur. Vict. de Caes. 13, 9: u. von Kriegsobersten u. Hauptleuten unter den Kaisern, Tac. hist. 1, 43. – II) bildl.: o plumpeum pugionem! ein schwacher Beweis, Cic. de fin. 4, 48: u. so plumbei pugiones, Augustin. c. Iulian. Pelag. 1. § 12. – / Die Länge des u ersichtlich aus Mart. 14, 33, 1. Iuven. 6, 34 sq.

    lateinisch-deutsches > pugio

  • 6 pugio

    pūgio, ōnis, m. (pungo), eine kurze Waffe zum Stechen, der Dolch, das Stilett, I) eig.: pugione accinctus, Tac.: pugionem educere, Auct. b. Alex.: pugione vitam finire, Iustin.: pugione bis ferire alqm, Auct. b. Alex.: cruentum pugionem tenens, Cic.: cruentum alte extollens pugionem, Cic.: tum allatis pugionibus, cum utrumque pertemptasset, alterum capiti subdidit, Tac. – als ein Zeichen der Gewalt über Leben u. Tod von den Kaisern getragen, Suet. Galb. 11 u. Vit. 15, 4. Tac. hist. 3, 68: ebenso vom praefectus praetorio, Aur. Vict. de Caes. 13, 9: u. von Kriegsobersten u. Hauptleuten unter den Kaisern, Tac. hist. 1, 43. – II) bildl.: o plumpeum pugionem! ein schwacher Beweis, Cic. de fin. 4, 48: u. so plumbei pugiones, Augustin. c. Iulian. Pelag. 1. § 12. – Die Länge des u ersichtlich aus Mart. 14, 33, 1. Iuven. 6, 34 sq.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pugio

  • 7 pūgiō

        pūgiō ōnis, m    [PAC-], a short dagger, dirk, poniard: cruentum extollens pugionem: pugione succinctus.—Fig.: o plumbeum pugionem! O leaden dagger! i. e. O weak argument!
    * * *

    Latin-English dictionary > pūgiō

  • 8 pugío

    SM And, Cono Sur spring

    Spanish-English dictionary > pugío

  • 9 pugio

    m; Арг., Бол., П., Ч.
    клю́ч, исто́чник, родни́к

    Diccionario español-ruso. América Latina > pugio

  • 10 pugío

    m
    Am pramínek
    Am studánka

    Diccionario español-checo > pugío

  • 11 pugio

    , onis m
      кинжал

    Dictionary Latin-Russian new > pugio

  • 12 Кинжал

    - pugio, onis m; sica (sica confodere aliquem); mucro, onis m; gladius brevis;

    • удар кинжалом - pugionis ictus;

    • заколол кинжалом - pugione illum confodit; ferro illius sinum hausit;

    • вонзить кинжал в кого-л., пронзить кого-л. кинжалом - aliquem pugione confodere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Кинжал

  • 13 triefen

    triefen, stillare (träufeln). – lippire (von den Augen). – von etwas triefen, d. i. a) von etwas herabträufeln: stillare, destillare de alqa re, in etwas, in alqd. – b) von etwas so naß sein, daß Tropfen fallen: stillare alqā re (z.B. sanguine); manare alqā re (von etwas rinnen, fließen, stärker als stillare, z.B. sanguine oder cruore: u. multo sudore); madefactum esse alqā re (ganz durchnäßt sein von etwas, z.B. pluviā: und sanguine: von Angstschweiß, metu): über u. über, diffluere alqā re (von etwas zerfließen, z.B. sudore multo). – ein von Blut triefender (ein bluttriefender) Dolch, pugio stillans; pugio manans cruore; verb. cruentus stillansque sanguine pugio: triefend vom Blute röm. Bürger, cruentus sanguine civium Romanorum: noch triefend vom Blute der Ermordeten, *recens a caede. Triefen, das, der Augen, lippitudo.

    deutsch-lateinisches > triefen

  • 14 πυγμή

    Grammatical information: f.
    Meaning: `fist, fist-fight' (Il.); as measure of length = `the distance from the elbow to the knuckles', 18 δάκτυλοι (Thphr., Poll.).
    Derivatives: πυγμαῖος `as large as a π., dwarf-like' (Hdt., Arist.), nom. pl. "the fistlings", n. of a fable-tale people of dwarves, which was diff. localised (Γ 6, Hecat. etc.); πυγμ-ικός `belonging to fist-fight' (An. Ox.). Shortname Πυγμᾶς m. (Chantraine Études 18). -- On Πυγμαλίων, prob. popular correction of a foreign word, s. Ruijgh L'élém. ach. 136. -- πυγών, όνος m. measure of length = `the distance from the elbow to the first finger-joint', 20 δάκτυλοι (Hdt., X.); from this πυγούσιος `one π. long' (κ 517 = λ 25, Arat.), prob. analog. (Risch 115); a *πυγοντ- (cf. Schwyzer 526) is not credible; regular πυγον-ιαῖος `id.' (Hp., Thphr. a.o.). -- πύκτης m. `fist-fighter' (Xenoph., Pi., Att.) with πυκτ-ικός `belonging to fist-fight(ers), brave in fist-fight' (Att.), - οσύνη f. `skilfulness in fist-fight' (Xenoph.; Wyss - σύνη 31), - εύω `to be a fist-fighter, to have a fist-fight' (Att., Boeot.) with - ευσις, - ευτής (Gloss.), - εῖον (Suid.); also with analog. λ-enlargement - αλεύω (Sophr.), - αλίζω (Anacr.) `id.'. -- πύξ adv. `with the fist, in a fist-fight' (esp. ep. poet. Il.); from it πυγ-μάχος m. `fist-fighter', - μαχέω, - μαχία, - ίη (ep. poet. Hom.), univerbation from πὺξ μάχεσθαι; cf. Georgacas Glotta 36, 180.
    Origin: IE [Indo-European](X) [828] *puḱ-, puǵ- `sting'
    Etymology: The above words are all built on an element πυγ-, which function may have been both verbal or nominal. To πυγ-μή cf. in the first instance primary formations like παλάμη (s.v.), στιγ-μή, δραχ-μή, but also the ambivalente ἀκ-μή and he purely nominal ἅλ-μη. Of πυγ-ών remind ἀγκ-ών, λαγ-ών, the first perh. verbal, the last prob. nominal (s. on λαγαίω). Also πύκ-της can be taken both primary and secondarily; for πύξ nominal origin seems most probable (s. Schwyzer 620); cf. still πύξ πυγμή H. -- A corresponding l-deriv. is seen in Lat. pug-il m. `fistfighter', an n-formation in pug-nus m. `fist' (to which pugnāre, pugna; to be connected formally with πυγ-ών?). So we arrive at a Lat.-Gr. pug- `fist'. By Fick, Walde a.o. (s. Bq, WP. 2, 15 and W.-Hofmann s. pugil) this group is further connected with pu-n-g-ō, pu-pug-ī `sting', for which we would have to assume a specialisation of `sting' to `sting with clenched fist and knuckles stretched out forward' = 'box'; so pug- `fist' as suffixless nom. ag. prop. * "the stinger, the boxer"? The (orig.) meaning `sting' can still be seen in Lat. pūgiō `dagger', thus, with final tenuis, in πεύκη a. cogn. (s.v.). -- An original meaning `sting' is rather surprising but Lat. pugio seems a good argument; πεύκη may be unrelated.
    Page in Frisk: 2,619-620

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > πυγμή

  • 15 obtusus

    1. obtūsus, a, um
    part. pf. к obtundo
    2. adj.
    2) притупившийся, оглушённый ( aures CC); приглушённый, хриплый ( vox Q); бесчувственный ( pectora V)
    3) слабый, близорукий (sensus oculorum. L)
    4) потускневший, померкший ( acies stellarum V)
    5) тупоумный, глупый (homo C; ingenium AG)
    6) ослабленный, слабодействующий ( venenum Calp); ослабевший (vires Lcr; vigor animi L)

    Латинско-русский словарь > obtusus

  • 16 plumbeus

    a, um [ plumbum ]
    1) свинцовый (glans Lcr; color PM)
    plumbei ictus Eccl — удары, наносимые свинцовыми бичами
    2) дрянной (nummus Pl; vinum M; carmen Aus)
    3) тяжёлый, невыносимый (ira Pl; auster H)
    pugio ( gladius) p. C — свинцовый кинжал (меч), перен. слабый довод
    5) глупый, тупоумный ( asinus Ter); невежественный ( in physicis C)
    6) бесчувственный, чёрствый ( cor Su)

    Латинско-русский словарь > plumbeus

  • 17 pugiunculus

    pūgiunculus, ī m. [demin. к pugio ]

    Латинско-русский словарь > pugiunculus

  • 18 obtusus

    obtūsus (obtūnsus), a, um, PAdi. (v. obtundo), abgestumpft, stumpf, I) eig.: falx, Colum.: telum, Ov.: pugio, Tac.: angulus, Vitr. – II) übtr.: a) v. den Sinnen, abgestumpft, stumpf, obtusi sunt sensus eorum, Vulg. 2. Cor. 3, 14. – b) v. Gehör = stumpf, betäubt, aures, Cels. u.a. – dah. durch vieles Reden, starke Töne betäubt, ermüdet, aures, Cornif. rhet. u. Sil. – c) v. der Stimme = dumpf, heiser (Ggstz. clarus), vox, Quint. – u. von den Stimmwerkzeugen, fauces, Quint. – d) von der Schärfe (dem Schimmer) des Lichtes = verdunkelt, neque tum stellis acies obtusa videtur, Verg. – e) von der Schärfe des Geistes = abgestumpft, cuius (animi) obtusior sit acies, Cic.: acumen obtunsius et bardum, Arnob.: sensus oculorum atque aurium hebetes, vigor animi obtunsus, Liv.: ingenium obtunsum (dumm), Amm.: obtuso ingenio esse, Gell. – übtr., v. der Pers., ad alqd obtusi et hebetes, Cic. – u. v. der Munterkeit, Lebhaftigkeit des Geistes, vigor animi obtunsus, Liv.: obtusi cordis esse, blödsinnig (Ggstz. vegetioris ingenii), Val. Max.: verb. hebes et obtusi cordis, Lact: hebetis atque obtusi cordis esse, Val. Max.: quis adeo obtunsi pectoris et a sensu humanitatis extorris est, qui ignorare possit etc., Edict. Diocl. prooem. § 18. p. 4 M. – f) vom Gefühl = gefühllos, unempfindlich, pectora, Verg. Aen. 1, 567. – g) v. der Wirkung = schwach wirkend, schwach, venenum, Calp.: ne obtusior sit usus genitali arvo, Verg. – bildl., iurisdictio obtusior, oberflächlichere, Tac.

    lateinisch-deutsches > obtusus

  • 19 plumbeus

    plumbeus, a, um (plumbum), aus Blei, bleiern, I) eig.: A) adi.: glans, Lucr.: vas, Plin.: charta, Suet.: ictus, Schläge mit einer Geißel, an der eine Bleikugel war, Prud.: color, Bleifarbe, Plin.: nummus, bleiernes, wertloses Geldstück (vgl. unser »Blechmünze«), Plaut. u. Fronto (s. Brix Plaut. trin. 962. Lorenz Plaut. most. 879): u. so Plur. subst., plumbeī, eōrum, m. (sc. nummi), Mart. 10, 74, 4. – B) subst.: 1) plumbea, ae, f., die Bleikugel, ut mortuus ictu plumbeae crederetur, Spart. Sever. 11, 2. – 2) plumbeum, eī, n., das Bleigefäß, Cato u. Colum.: Plur. b. Colum. u. Mart. – II) übtr., bleiern, 1) = stumpf, gladius, Cic.: pugio, Cic. u. Augustin. – 2) = schlecht, vina, Mart.: carmina, Auson. – 3) geistig stumpf, a) = stumpfsinnig, Ter.: plumbeus in physicis, Cic. – b) = gefühllos, cor, Licin. Crass, bei Suet. Nero 2, 2. – 4) bleiern = schwerdrückend, lästig, ira, Plaut.: auster, der wie Blei (schwer) aufliegende, drückend heiße, Hor.

    lateinisch-deutsches > plumbeus

  • 20 pugiunculus

    pūgiunculus, ī, m. (Demin. v. pugio), der kleine Dolch, das Stilett, Cic. or. 224. Augustin. c. Iul. 6, 7, 17: pug. Hispaniensis, bildl. v. nach Hispanien geschickten u. dort gefallenen Piso, Cic. or. in tog. cand. c. Anton. fr. 21 Kays. (fr. 27 M.) bei Ascon. p. 83, 21 K. – Nbf. pūgiuncula, ae, f., Augustin. c. Iul. Pelag. 6, 17.

    lateinisch-deutsches > pugiunculus

См. также в других словарях:

  • Pugio — Angaben Waffenart: Messer Bezeichnun …   Deutsch Wikipedia

  • Pugio — Saltar a navegación, búsqueda Reconstrucción de un pugio romano. El pugio era el puñal usado por los soldados de las legiones de la República romana usada desde los alrededores del año 100 a. C. al 100 d. C. Tambi …   Wikipedia Español

  • Pugio — Le pugio (onis, f en latin) est une sorte de poignard servant parfois au corps à corps, il ne mesurait pas plus de 20 cm. Il peut être utilisé comme une épée cachée, mais utile …   Wikipédia en Français

  • Pugĭo — (lat.), Dolch; P. plumbĕus (ein bleierner Dolch), Sprüchwort für: ein schwacher Beweis …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Pugĭo — (lat.), kurze Stichwaffe der Römer, Dolch; bei den Kaisern und deren Vertretern im Oberkommando Zeichen der Gewalt über Leben und Tod. P. plumbeus (bleierner Dolch), sprichwörtlich soviel wie schwacher Beweis …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • PUGIO — vide supra Misericordia, et quae hîc seqq …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Pugio — The pugio was a small dagger used by Roman soldiers as a sidearm. It seems likely that the pugio was intended as an auxiliary or backup weapon, but it found many uses, especially as a utility knife. Officials of the empire took to wearing ornate… …   Wikipedia

  • pugio — noun a dagger, poignard. The Pugio or Dagger was used by the Romans, a species of that weapon called the Hand Seax was worn by the Saxons, with which they massacred the English on Salisbury Plain in 476 …   Wiktionary

  • pugio — pù·gio s.m. TS stor. in Roma antica, piccolo pugnale a due tagli che gli alti ufficiali e gli imperatori portavano, senza fodero, appeso alla cintura, come simbolo del diritto di vita e di morte {{line}} {{/line}} DATA: 1891. ETIMO: dal lat.… …   Dizionario italiano

  • Pugiö — poggiuolo …   Mini Vocabolario milanese italiano

  • Pugio —    A short dagger carried by ancient Roman soldiers at the left hip. It was used from the first century BC to the first century AD. The blade is somewhat hourglass shaped …   The writer's dictionary of science fiction, fantasy, horror and mythology

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»