Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

praevaricari

  • 1 praevaricari

    1) varicari, в пер. см.: злоупотреблять доверием другого лица, нарушать свой долг, лицемерить;

    praevaricator, тот, кто в качестве представителя злоупотребляет в суде доверием своего клиента, тк. обвинитель, который тайно покровительствует обвиняемому;

    praevaricatio, есть преступление, состоявшее в том, что обвинитель, хотя заявил иск, но тайно действовал в пользу обвиняемого с целью предохранить его от заслуженного наказания; тк. недобросовестное отношение к судебному делу со стороны представителя (patronus, advocatus) в ущерб клиенту (1. 4 § 4 D. 3, 2. tit. D. 47, 15. 1. 1 § 1 D. 48, 16. § 6. eod. 1. 212 D. 50, 16. 1. 1 C. 2, 7. 1. 11 C. 9, 2).

    2) praevaricatio, отпадение от правоверия (1. 3 § 1 C. Th. 16, 7).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > praevaricari

  • 2 affligo

    af-flīgo (ad-flīgo), flīxī, flīctum, ere, I) jmd. od. etw. an etw. hinschlagen, anschlagen, gewaltsam werfen, schmettern, A) im allg., m. ad u. Akk. od. m. bl. Dat., alqm ad terram, Plaut., od. terrae, Ov.: alcis imaginem solo, Tac.: vasa parietibus, Liv.: caput saxo, Tac.: navem undae, aufprallen lassen, Liv.: im Passiv m. locat., infantes suos afflictos humi in ora militum adversa miserunt, Flor. 4, 12, 5. – poet., oscula (labellis), daraufheften, Lucr. 4, 1073 (1081). – im Bilde, neque tuas rationes ad eos scopulos appulisses, ad quos Titii afflictam navem... videres, angeschleudert, Cic. Rab. perd. 25. – übtr., se affligere, sich abgrämen, abhärmen, Cic. de div. 2, 6. – B) prägn., zu Boden schlagen, -werfen, um- od. niederwerfen, -stürzen, niederreißen, im Passiv = zu Boden stürzen, niederstürzen, hinabstürzen, 1) eig.: arborem, Caes.: statuam, monumentum, Cic.: infestantes afflixit et ad terram dedit, Suet.: equi virique afflicti (in der Schlacht), Sall.: cedo manum; nolo equidem te affligi, Plaut.: vertice intorti affligebantur, Liv.: qui supersteterant (scalis), afflicti sunt, Sall.: nec, qui paulum titubassent, haerere afflicti vestigio suo, Liv.: neque si (alces) quo afflictae casu ceciderint, erigere sese possunt, Caes. – 2) übtr.: ubi Mars communis et victum saepe erigeret (aufrichte) et affligeret (niederwerfe) victorem, Liv. 28, 19, 11. – II) anschlagen = beschädigen, verletzen, übel zurichten, 1) eig.: fusti caput alcis, Tac.: ferro saxo aliis telis affligebantur capita, Sall. fr.: lapsu equi afflictus, Tac.: afflicti alvos (am B.) undarum vi, Sall. hist. fr. 3, 24 (25): naves, quae gravissime afflictae erant, beschädigt, leck geworden, Caes. – im Bilde, cum prospero flatu eius (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos, et, cum reflavit, affligimur, so erhalten wir ein Leck, scheitern wir, Cic. de off. 2, 19. – 2) übtr.: a) beschädigen = übel zurichten, hart mitnehmen od. heimsuchen, niederdrücken, -beugen, demütigen, schwächen, stürzen, barbaria, quam afflixerat, Cic.: vastatione, dein proelio afflixit opes hostium, Liv.: non vitium nostrum, sed virtus nostra nos afflixit, hat mich ins Elend gebracht, Cic.: fames affligebat hostes, suchte heim, Tac.: equestrem ordinem, ihm großen Eintrag tun, Cic.: vastatione opes hostium, Liv.: mors, quae tantum potuit, ut omnes cives suos perdiderit et afflixerit, ein verderblicher Schlag war für alle usw., Cic.: Corsicam prope afflixit Decumi Pacarii temeritas, wäre für K. fast verderblich geworden, Tac.: non plane me enervavit nec afflixit senectus, hat mich zu Boden gedrückt, Cic.: rem augere (heben) laudando, vituperando rursus affligere (wieder sinken machen), Cic.: causam susceptam (absichtlich fallen lassen, preisgeben [= praevaricari], Cic.: tum me di omnes male afflixint, Fronto ad M. Caes. 3, 3. p. 42, 7 N. – u. im Passiv, vectigalia bellis affliguntur, leiden durch die Kr., Cic.: uno genere morbi affligi, Cic.: afflictam civitatem pestilentiā esse, Liv.: quo vulnere afflictus, Curt.: quorum scelere religiones tum prostratae afflictaeque sunt, die R. mit Füßen getreten u. mißhandelt worden ist, Cic.: mutatione bonorum affligi, vom Verlust seiner G. betroffen worden, Amm.: Partiz. subst., Romani victis afflictisque universis ipsi exarmati quam integri universis civitatem dare maluerunt, Vell. – b) das Gemüt od. jmd. in Bestürzung-, in Betrübnis setzen, niederbeugen, niederschlagen, jmdm. das Herz schwer machen (Ggstz. levare), alqm, Cic.: animos affligere et debilitare metu, Cic.: amissi eius desiderio vehementer afflictus est, Curt. – c) den Sitten wehtun, sie verschlimmern, verschlechtern, Asia donata multo gravius afflixit mores, Plin.: illae opes atque divitiae afflixere saeculi mores, Flor. – / Archaist. afflixint = afflixerint, Fronto ad M. Caes. 3, 3. p. 42, 7 N. – parag. Infin. Präs. Pass. adfligier, Ser. Samm. 832 (826).

    lateinisch-deutsches > affligo

  • 3 καθ-υφ-ίημι

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > καθ-υφ-ίημι

  • 4 affligo

    af-flīgo (ad-flīgo), flīxī, flīctum, ere, I) jmd. od. etw. an etw. hinschlagen, anschlagen, gewaltsam werfen, schmettern, A) im allg., m. ad u. Akk. od. m. bl. Dat., alqm ad terram, Plaut., od. terrae, Ov.: alcis imaginem solo, Tac.: vasa parietibus, Liv.: caput saxo, Tac.: navem undae, aufprallen lassen, Liv.: im Passiv m. locat., infantes suos afflictos humi in ora militum adversa miserunt, Flor. 4, 12, 5. – poet., oscula (labellis), daraufheften, Lucr. 4, 1073 (1081). – im Bilde, neque tuas rationes ad eos scopulos appulisses, ad quos Titii afflictam navem... videres, angeschleudert, Cic. Rab. perd. 25. – übtr., se affligere, sich abgrämen, abhärmen, Cic. de div. 2, 6. – B) prägn., zu Boden schlagen, -werfen, um- od. niederwerfen, -stürzen, niederreißen, im Passiv = zu Boden stürzen, niederstürzen, hinabstürzen, 1) eig.: arborem, Caes.: statuam, monumentum, Cic.: infestantes afflixit et ad terram dedit, Suet.: equi virique afflicti (in der Schlacht), Sall.: cedo manum; nolo equidem te affligi, Plaut.: vertice intorti affligebantur, Liv.: qui supersteterant (scalis), afflicti sunt, Sall.: nec, qui paulum titubassent, haerere afflicti vestigio suo, Liv.: neque si (alces) quo afflictae casu ceciderint, erigere sese possunt, Caes. – 2) übtr.: ubi Mars communis et victum saepe erigeret (aufrichte) et affligeret (niederwerfe) victorem, Liv. 28, 19,
    ————
    11. – II) anschlagen = beschädigen, verletzen, übel zurichten, 1) eig.: fusti caput alcis, Tac.: ferro saxo aliis telis affligebantur capita, Sall. fr.: lapsu equi afflictus, Tac.: afflicti alvos (am B.) undarum vi, Sall. hist. fr. 3, 24 (25): naves, quae gravissime afflictae erant, beschädigt, leck geworden, Caes. – im Bilde, cum prospero flatu eius (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos, et, cum reflavit, affligimur, so erhalten wir ein Leck, scheitern wir, Cic. de off. 2, 19. – 2) übtr.: a) beschädigen = übel zurichten, hart mitnehmen od. heimsuchen, niederdrücken, -beugen, demütigen, schwächen, stürzen, barbaria, quam afflixerat, Cic.: vastatione, dein proelio afflixit opes hostium, Liv.: non vitium nostrum, sed virtus nostra nos afflixit, hat mich ins Elend gebracht, Cic.: fames affligebat hostes, suchte heim, Tac.: equestrem ordinem, ihm großen Eintrag tun, Cic.: vastatione opes hostium, Liv.: mors, quae tantum potuit, ut omnes cives suos perdiderit et afflixerit, ein verderblicher Schlag war für alle usw., Cic.: Corsicam prope afflixit Decumi Pacarii temeritas, wäre für K. fast verderblich geworden, Tac.: non plane me enervavit nec afflixit senectus, hat mich zu Boden gedrückt, Cic.: rem augere (heben) laudando, vituperando rursus affligere (wieder sinken machen), Cic.: causam susceptam (absichtlich fallen lassen, preisgeben [= praevaricari], Cic.: tum me di omnes male
    ————
    afflixint, Fronto ad M. Caes. 3, 3. p. 42, 7 N. – u. im Passiv, vectigalia bellis affliguntur, leiden durch die Kr., Cic.: uno genere morbi affligi, Cic.: afflictam civitatem pestilentiā esse, Liv.: quo vulnere afflictus, Curt.: quorum scelere religiones tum prostratae afflictaeque sunt, die R. mit Füßen getreten u. mißhandelt worden ist, Cic.: mutatione bonorum affligi, vom Verlust seiner G. betroffen worden, Amm.: Partiz. subst., Romani victis afflictisque universis ipsi exarmati quam integri universis civitatem dare maluerunt, Vell. – b) das Gemüt od. jmd. in Bestürzung-, in Betrübnis setzen, niederbeugen, niederschlagen, jmdm. das Herz schwer machen (Ggstz. levare), alqm, Cic.: animos affligere et debilitare metu, Cic.: amissi eius desiderio vehementer afflictus est, Curt. – c) den Sitten wehtun, sie verschlimmern, verschlechtern, Asia donata multo gravius afflixit mores, Plin.: illae opes atque divitiae afflixere saeculi mores, Flor. – Archaist. afflixint = afflixerint, Fronto ad M. Caes. 3, 3. p. 42, 7 N. – parag. Infin. Präs. Pass. adfligier, Ser. Samm. 832 (826).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > affligo

  • 5 varicare

    раскорячиться,- также поступать недобросовестно = praevaricari (1. 212 D. 50, 16-a varicando praevaricatores dicti sunt);

    varicator, = praevaricator, обвинитель, который тайно покровительствует обвиняемому, поступает против чести (1. 4 § 4 D. 3, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > varicare

  • 6 praevāricor

        praevāricor —, ārī, dep.    [* prae-varicus].— In law, to be a false advocate, collude, prevaricate.
    * * *
    praevaricari, praevaricatus sum V DEP
    transgress, sin against; violate; be in collusion; be/walk crooked/not upright; straddle; have secret understanding w/enemy

    Latin-English dictionary > praevāricor

  • 7 praevarico

    prae-vārĭcor, ātus, 1, v. dep., to walk crookedly, not to walk straight. *
    I.
    Lit.:

    arator praevaricatur,

    makes a crooked furrow, Plin. 18, 19, 49, § 179.—
    II.
    Trop.
    A.
    To walk crookedly in the discharge of one's duty, not to act uprightly; esp. of an advocate who is guilty of collusion with the opposite party, to make a sham accusation or defence, to collude, prevaricate:

    qui praevaricatur, ex utrāque parte consistit, quinimo ex alterā,

    Dig. 47, 15, 1; cf. Plin. l. c. supra: a Catilina pecuniam accepit, ut turpissime praevaricaretur, Auct. Har. Resp. 20; Plin. Ep. 3, 9, 29.—With dat., to favor collusively:

    interdum non defendere, sed praevaricari accusationi videbatur,

    Cic. Clu. 21, 58.—
    B.
    Late Lat., to transgress, sin against, violate:

    pactum meum,

    Vulg. Jos. 7, 11:

    contra me,

    id. Deut. 32, 51: legem, id. Osee, 8, 1.—Also in the form praevā-rĭco, āre:

    quod audivit, praevaricavit,

    Aug. Tract. in Joann. 99; cf. Prisc. 8, 6, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > praevarico

  • 8 praevaricor

    prae-vārĭcor, ātus, 1, v. dep., to walk crookedly, not to walk straight. *
    I.
    Lit.:

    arator praevaricatur,

    makes a crooked furrow, Plin. 18, 19, 49, § 179.—
    II.
    Trop.
    A.
    To walk crookedly in the discharge of one's duty, not to act uprightly; esp. of an advocate who is guilty of collusion with the opposite party, to make a sham accusation or defence, to collude, prevaricate:

    qui praevaricatur, ex utrāque parte consistit, quinimo ex alterā,

    Dig. 47, 15, 1; cf. Plin. l. c. supra: a Catilina pecuniam accepit, ut turpissime praevaricaretur, Auct. Har. Resp. 20; Plin. Ep. 3, 9, 29.—With dat., to favor collusively:

    interdum non defendere, sed praevaricari accusationi videbatur,

    Cic. Clu. 21, 58.—
    B.
    Late Lat., to transgress, sin against, violate:

    pactum meum,

    Vulg. Jos. 7, 11:

    contra me,

    id. Deut. 32, 51: legem, id. Osee, 8, 1.—Also in the form praevā-rĭco, āre:

    quod audivit, praevaricavit,

    Aug. Tract. in Joann. 99; cf. Prisc. 8, 6, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > praevaricor

  • 9 καθυφίημι

    καθ-υφ-ίημι, nachlassen, preisgeben, verraten; wie praevaricari, als Sachwalter so treulos zu Werke gehen, daß man dem Gegner den Vorteil in die Hände spielt; von dem Prozess abstehen, ihn fallen lassen. – Med. nachgeben; feig nachgeben, preisgeben

    Wörterbuch altgriechisch-deutsch > καθυφίημι

См. также в других словарях:

  • PRAEVARICARI — apud Plinium, l. 18. c. 19. Arator nisi incurvus, praevaricatur, est non recta incedere, sed oblique, non recta sulcum agere. Ut rectum enim sulcum dirigat arator, incurvus esse debet. Glossae, praevaricat, διασκελίζει, imo διασκελλίζει, i. e. a… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • prevaricar — (Del lat. praevaricari, andar mal.) ► verbo intransitivo 1 Hacer un empleado público una cosa contraria a la justicia en las resoluciones propias de su cargo, conscientemente o por ignorancia inexcusable. SE CONJUGA COMO sacar 2 DERECHO Cometer… …   Enciclopedia Universal

  • prévariquer — [ prevarike ] v. intr. <conjug. : 1> • prévaricant 1398; prévarier « transgresser la loi divine » 1120; lat. jurid. prævaricari « entrer en collusion avec la partie adverse » ♦ Dr. Se rendre coupable de prévarication, trahir les devoirs de… …   Encyclopédie Universelle

  • prevarica — PREVARICÁ, prevarichez, vb. I. intranz. (livr.) A contraveni prin rea credinţă, abuz, fraudă de la îndatoririle şi obligaţiile de serviciu. – Din fr. prévariquer. Trimis de oprocopiuc, 13.04.2004. Sursa: DEX 98  prevaricá vb., ind. prez. 1 …   Dicționar Român

  • Prevaricate — Pre*var i*cate, v. i. [imp. & p. p. {Prevaricated}; p. pr. & vb. n. {Prevaricating}.] [L. praevaricatus, p. p. of praevaricari to walk crookedly, to collude; prae before + varicare to straddle, fr. varicus straddling, varus bent. See {Varicose}.] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Prevaricated — Prevaricate Pre*var i*cate, v. i. [imp. & p. p. {Prevaricated}; p. pr. & vb. n. {Prevaricating}.] [L. praevaricatus, p. p. of praevaricari to walk crookedly, to collude; prae before + varicare to straddle, fr. varicus straddling, varus bent. See… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Prevaricating — Prevaricate Pre*var i*cate, v. i. [imp. & p. p. {Prevaricated}; p. pr. & vb. n. {Prevaricating}.] [L. praevaricatus, p. p. of praevaricari to walk crookedly, to collude; prae before + varicare to straddle, fr. varicus straddling, varus bent. See… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • prevaricate — intransitive verb ( cated; cating) Etymology: Latin praevaricatus, past participle of praevaricari to act in collusion, literally, to straddle, from prae + varicare to straddle, from varus bowlegged Date: circa 1631 to deviate from the truth ;… …   New Collegiate Dictionary

  • prevaricate — prevarication, n. prevaricative, prevaricatory /pri var i keuh tawr ee, tohr ee/, adj. /pri var i kayt /, v.i., prevaricated, prevaricating. to speak falsely or misleadingly; deliberately misstate or create an incorrect impression; lie. [1575 85; …   Universalium

  • Prävarikation —   [lateinisch, eigentlich »Überschreitung der Pflicht«] die, / en, Recht: der Parteiverrat.   * * * Prä|va|ri|ka|ti|on, die; , en [lat. praevaricatio, zu: praevaricari = nicht gerade gehen; den geraden Weg der Pflicht verlassen] (Rechtsspr.):… …   Universal-Lexikon

  • IPHIS — I. IPHIS Mercurii fil. Argonautarum unus. Is in bello, quod Aeetes contra fratrem gessit, occubuit. Val. Flacc. Argon. l. 1. v. 442. et seqq. Sed non, Iphi, tuis Argo reditura lacertis; Heu celerem Scythicâ te maesta relinquet arenâ, Cessantemque …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»