-
1 orzec
orze|c\orzecknie, \orzeckł, \orzecczony сов. 1. высказать (выразить) мнение; заявить; дать заключение;trudno \orzec, kto ma rację трудно сказать, кто прав;
2. юр. вынести постановление (приговор)+1. oświadczyć, stwierdzić 2. postanowić
* * *orzeknie, orzekł, orzeczony сов.1) вы́сказать (вы́разить) мне́ние; заяви́ть; дать заключе́ниеtrudno orzec, kto ma rację — тру́дно сказа́ть, кто прав
2) юр. вы́нести постановле́ние (пригово́р)Syn: -
2 orzekać
глаг.• высказывать• гласить• констатировать* * *orzeka|ć\orzekaćny несов. 1. высказывать (выражать) мнение; заявлять; давать заключение;2. юр. выносить постановление (приговор); ср. orzec+1. oświadczać, stwierdzać 2. postanawiać
* * *orzekany несов.1) выска́зывать (выража́ть) мне́ние; заявля́ть; дава́ть заключе́ниеSyn: -
3 zawyrokować
-
4 befinden
-
5 erkennen
er'kennen ( irr; -) vt ( wahrnehmen) rozpozna(wa)ć; pozna(wa)ć ( an der Stimme po głosie); uzna(wa)ć ( als Fehler za błąd);erkennen lassen, zu erkennen geben da(wa)ć do zrozumienia, da(wa)ć poznać po sobie;
См. также в других словарях:
orzec — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}orzekać {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
orzec — dk Vc, orzeknę, orzekniesz, orzekł, orzeczony, orzekłszy orzekać ndk I, orzecam, orzecasz, orzecają, orzecaj, orzecał, orzecany 1. «wypowiedzieć, wyrazić sąd, opinię, zdanie o czymś; oświadczyć, stwierdzić, określić coś, rozstrzygnąć coś» Lekarze … Słownik języka polskiego
orzekać — → orzec … Słownik języka polskiego
orzekać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, orzekaćam, orzekaća, orzekaćają, orzekaćany {{/stl 8}}– orzec {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVc, orzeknę, orzeknie, orzeknij, orzekł, orzekła, orzekli, orzekany {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
orzeczenie — n I; lm D. orzeczenieeń 1. rzecz. od orzec. 2. «sąd, zdanie, opinia, decyzja» Orzeczenie lekarskie. Wydać orzeczenie o niezdolności do pracy. 3. jęz. «część zdania (wyraz lub wyrazy), za pomocą której orzeka się o podmiocie zdania; wyraża ona… … Słownik języka polskiego
przesądzić — dk VIa, przesądzićdzę, przesądzićdzisz, przesądzićsądź, przesądzićdził, przesądzićdzony przesądzać ndk I, przesądzićam, przesądzićasz, przesądzićają, przesądzićaj, przesądzićał, przesądzićany «z góry coś osądzić; orzec, zawyrokować o czymś,… … Słownik języka polskiego
sprawiedliwość — ż V, DCMs. sprawiedliwośćści, blm 1. «sprawiedliwe postępowanie; sprawiedliwy sąd o czymś; bezstronność osądu, obiektywizm» Należna sprawiedliwość. Sprawiedliwość dziejowa. Obywatelska sprawiedliwość. Sprawiedliwość w sądach, w postępowaniu, w… … Słownik języka polskiego
uznać — dk I, uznam, uznasz, uznają, uznaj, uznał, uznany uznawać ndk IX, uznaję, uznajesz, uznaćwaj, uznaćwał, uznaćwany 1. «dojść do wniosku, że coś jest słuszne, właściwe, konieczne, obowiązujące; orzec» Uznać czyjeś prawa do spadku. Nie uznawać… … Słownik języka polskiego
zadekretować — dk IV, zadekretowaćtuję, zadekretowaćtujesz, zadekretowaćtuj, zadekretowaćował, zadekretowaćowany 1. «wydać dekret w jakiejś sprawie; orzec, uchwalić, ustanowić dekretem» Zadekretować wybory. Zadekretować unieważnienie traktatów. 2. «dokonać… … Słownik języka polskiego
zaopiniować — dk IV, zaopiniowaćniuję, zaopiniowaćniujesz, zaopiniowaćniuj, zaopiniowaćował, zaopiniowaćowany «wydać opinię, wypowiedzieć swój sąd; orzec» Zaopiniować czyjś projekt, czyjąś pracę … Słownik języka polskiego
zawiesić — dk VIa, zawiesićwieszę, zawiesićsisz, zawiesićwieś, zawiesićsił, zawiesićwieszony zawieszać ndk I, zawiesićam, zawiesićasz, zawiesićają, zawiesićaj, zawiesićał, zawiesićany 1. «wieszając umieście coś gdzieś, na czymś; powiesić» Zawiesić lampę nad … Słownik języka polskiego
