Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

oppugnatio

  • 1 oppugnatio

    oppugnātĭo (obpugnātĭo), ōnis, f. [st2]1 [-] attaque, siège, assaut. [st2]2 [-] attaque (en paroles).
    * * *
    oppugnātĭo (obpugnātĭo), ōnis, f. [st2]1 [-] attaque, siège, assaut. [st2]2 [-] attaque (en paroles).
    * * *
        Oppugnatio, Verbale. Liu. Le siege et assault qu'on baille contre une ville, Oppugnation.

    Dictionarium latinogallicum > oppugnatio

  • 2 oppugnatio

    oppugnatio oppugnatio, onis f атака

    Латинско-русский словарь > oppugnatio

  • 3 oppugnatio

    oppugnatio oppugnatio, onis f штурм, осада

    Латинско-русский словарь > oppugnatio

  • 4 oppugnatio

    oppūgnātio, ōnis, f. (oppugno), die Berennung, Bestürmung, die Belagerung mit Sturm, der Angriff mit Sturm, eig. als milit t. t., bildl. im polit. Leben u. vor Gericht, die Opposition, oppidi, oppidorum, castrorum, Caes.: maritima (von der Seeseite), Liv.: repentina, longa et difficilis, Caes.: spe longior atrociorque, Liv.: continua, non nocte non die remissa, Liv.: terrā marique oppugnationem instruere, von der Land- u. Seeseite her Vorkehrungen zum Sturm treffen, Liv.: ab ea parte oppugnationem ostendere, einen Scheinangriff machen, Liv.: oppugnationem eiusdem castelli temptare, Liv.: oppugnationem inferre, propulsare, Cic. (bildl.): oppidum premere obsidione et oppugnationibus (wiederholte Bestürmungen), Caes.: oppugnationem sustinere, Caes.: relinquere (aufgeben) oppugnationem, Tac., inceptam oppugnationem, Caes.: oppugnationem arcere, Liv.: ita maritima oppugnatio est elusa (wurde vereitelt), Liv.: etenim εἰλικρινὲς iudicium sine oppugnatione (ohne jmds. Widerspruch), sine gratia nostra erat, Cic. – Insbes., a) die Belagerungsmethode, Caes. b. G. 2. 6, 1: Plur., Cic. de or. 1, 210. – b) die Bestürmungs-, Belagerungskunst, scientia oppugnationis, Caes. b. G. 7, 29, 2.

    lateinisch-deutsches > oppugnatio

  • 5 oppugnatio

    oppūgnātio, ōnis, f. (oppugno), die Berennung, Bestürmung, die Belagerung mit Sturm, der Angriff mit Sturm, eig. als milit t. t., bildl. im polit. Leben u. vor Gericht, die Opposition, oppidi, oppidorum, castrorum, Caes.: maritima (von der Seeseite), Liv.: repentina, longa et difficilis, Caes.: spe longior atrociorque, Liv.: continua, non nocte non die remissa, Liv.: terrā marique oppugnationem instruere, von der Land- u. Seeseite her Vorkehrungen zum Sturm treffen, Liv.: ab ea parte oppugnationem ostendere, einen Scheinangriff machen, Liv.: oppugnationem eiusdem castelli temptare, Liv.: oppugnationem inferre, propulsare, Cic. (bildl.): oppidum premere obsidione et oppugnationibus (wiederholte Bestürmungen), Caes.: oppugnationem sustinere, Caes.: relinquere (aufgeben) oppugnationem, Tac., inceptam oppugnationem, Caes.: oppugnationem arcere, Liv.: ita maritima oppugnatio est elusa (wurde vereitelt), Liv.: etenim εἰλικρινὲς iudicium sine oppugnatione (ohne jmds. Widerspruch), sine gratia nostra erat, Cic. – Insbes., a) die Belagerungsmethode, Caes. b. G. 2. 6, 1: Plur., Cic. de or. 1, 210. – b) die Bestürmungs-, Belagerungskunst, scientia oppugnationis, Caes. b. G. 7, 29, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > oppugnatio

  • 6 oppugnatio

    oppugnātĭo ( obp-), ōnis, f. [id.], a storming, assaulting, besieging; an attack, assault, siege (class.).
    I.
    Lit.:

    de oppidorum oppugnationibus,

    Cic. de Or. 1, 48, 210:

    oppugnatio Gallorum,

    i. e. their method of besieging, Caes. B. G. 2, 6, 2; 7, 29, 2:

    propulsare,

    Cic. Cael. 9, 20:

    relinquere,

    to raise, Tac. A. 15, 16:

    oppugnatione civitas cingitur,

    Macr. S. 3, 9, 6.—
    II.
    Trop., an assault, attack with words, an accusation, etc.: totum genus oppugnationis hujus propulsare debetis. Cic. Cael. 9, 20; id. Vatin. 2, 5:

    sine oppugnatione,

    id. Q. Fr. 2, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > oppugnatio

  • 7 oppugnatio

    Латинско-русский словарь > oppugnatio

  • 8 oppūgnātiō

        oppūgnātiō ōnis, f    [oppugno], a storming, besieging, attack, assault, siege: scientia oppugnationis, Cs.: Sagunti: Gallorum, i. e. method of besieging, Cs.—Fig., an assault, attack, accusation: genus oppugnationis huius: vestrae maiestatis.
    * * *
    assault, siege, attack; storming

    Latin-English dictionary > oppūgnātiō

  • 9 oppugnatio

    преодоление, уничтожение, прекращение: oppugn. libertatis (1. 5 § 5 C. Th. 4, 8).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > oppugnatio

  • 10 oppugnatio

    , onis
      штурм, атака

    Dictionary Latin-Russian new > oppugnatio

  • 11 obpugnatio

    oppugnātĭo ( obp-), ōnis, f. [id.], a storming, assaulting, besieging; an attack, assault, siege (class.).
    I.
    Lit.:

    de oppidorum oppugnationibus,

    Cic. de Or. 1, 48, 210:

    oppugnatio Gallorum,

    i. e. their method of besieging, Caes. B. G. 2, 6, 2; 7, 29, 2:

    propulsare,

    Cic. Cael. 9, 20:

    relinquere,

    to raise, Tac. A. 15, 16:

    oppugnatione civitas cingitur,

    Macr. S. 3, 9, 6.—
    II.
    Trop., an assault, attack with words, an accusation, etc.: totum genus oppugnationis hujus propulsare debetis. Cic. Cael. 9, 20; id. Vatin. 2, 5:

    sine oppugnatione,

    id. Q. Fr. 2, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > obpugnatio

  • 12 adorior

    ădŏrĭor, īri, ortus sum    - dép. tr. -    - Gell. adorsus sum. [st1]1 [-] se lever pour aller vers, se diriger vers, aborder.    - cesso hunc adoriri? Ter. Heaut.: pourquoi hésiter à l'aborder? [st1]2 [-] se lever pour aller contre, attaquer.    - adoriri aliquem gladio, Cic.: tomber sur qqn l'épée à la main.    - adoriri aliquem a tergo, Liv.: attaquer qqn par derrière, prendre qqn en traître.    - adoriri jurgio, Ter. Ad.: chercher querelle.    - novissimos adoriri, Liv. 2, 59: attaquer l'arrière-garde.    - oppugnatio eos atrocior adorta est, Liv. 21: un assaut plus terrible fut dirigé contre eux. [st1]3 [-] se lever pour faire qqch, entreprendre, tenter, s'efforcer de.    - adoriri variis criminationibus, Tac. An. 14: diriger diverses accusations.    - adoriri convellere: entreprendre (essayer) d’arracher.    - castra oppugnare est adortus, Liv. 2: il entreprit de prendre le camp d'assaut.    - hoc ipsum adoriamur, Cic.: mettons-nous à l'oeuvre.    - urbem oppugnare adortus est, Liv.: il essaya d'emporter la place.    - libertatis recuperandae gratia Hippiam tyrannum interficere adorsi erant, Gell. 9: pour rendre la liberté (à leur pays), ils avaient tenté de tuer le tyran Hippias.
    * * *
    ădŏrĭor, īri, ortus sum    - dép. tr. -    - Gell. adorsus sum. [st1]1 [-] se lever pour aller vers, se diriger vers, aborder.    - cesso hunc adoriri? Ter. Heaut.: pourquoi hésiter à l'aborder? [st1]2 [-] se lever pour aller contre, attaquer.    - adoriri aliquem gladio, Cic.: tomber sur qqn l'épée à la main.    - adoriri aliquem a tergo, Liv.: attaquer qqn par derrière, prendre qqn en traître.    - adoriri jurgio, Ter. Ad.: chercher querelle.    - novissimos adoriri, Liv. 2, 59: attaquer l'arrière-garde.    - oppugnatio eos atrocior adorta est, Liv. 21: un assaut plus terrible fut dirigé contre eux. [st1]3 [-] se lever pour faire qqch, entreprendre, tenter, s'efforcer de.    - adoriri variis criminationibus, Tac. An. 14: diriger diverses accusations.    - adoriri convellere: entreprendre (essayer) d’arracher.    - castra oppugnare est adortus, Liv. 2: il entreprit de prendre le camp d'assaut.    - hoc ipsum adoriamur, Cic.: mettons-nous à l'oeuvre.    - urbem oppugnare adortus est, Liv.: il essaya d'emporter la place.    - libertatis recuperandae gratia Hippiam tyrannum interficere adorsi erant, Gell. 9: pour rendre la liberté (à leur pays), ils avaient tenté de tuer le tyran Hippias.
    * * *
        Adorior, adoriris, pen. prod. vel adoreris, pen. corr. adortus sum, adoriri. Assaillir, Envahir par trahison, ou autrement.
    \
        Adoriri aliquid facere. Cic. Commencer à faire quelque chose.

    Dictionarium latinogallicum > adorior

  • 13 longinquus

    a, um [ longus ]
    1) далёкий, дальний, отдалённый (loci, gentes Cs, PM)
    longinqua spes T — надежда на нечто далёкое, отдалённая перспектива
    e(x) longinquo Sen — издали, издалека
    2) иноземный, чужой (homo C; piscis O)
    3) длинный, протяжённый (linea PM; amnis T)
    4) долгий, долговременный, длительный, продолжительный ( oppugnatio Cs); застарелый (morbus L; mala consuetudo Vr)

    Латинско-русский словарь > longinquus

  • 14 respiro

    re-spīro, āvī, ātum, āre
    1) выдыхать, испускать (animam C; malignum aĕra St)
    2) ослабевать, уменьшаться ( avaritia respirat C)
    3)
    б) перен. приходить в себя, опомниться, оправляться ( a metu C)

    Латинско-русский словарь > respiro

  • 15 adorior

    ad-orior, ortus sum, īrī, sich erhebend losgehen auf usw., sich aufmachen, I) wie aus einem Hinterhalte, hinterlistig, feindlich sich an jmd. od. etw. machen, auf jmd. od. etw. losgehen, jmd. od. etw. angreifen, anfallen, a) tätlich, bes. als milit. t.t., alqm fustibus, gladiis, Cic.: alqm a tergo advenientem, vom Hunde, Col. – alqm a tergo, Cic.: imprudentes, Nep.: navem, Cic.: pagum, Caes.: urbem vi, Liv. – v. abstr. Subjj., oppugnatio eos aliquanto atrocior quam antea adorta est, es kam über sie, Liv. – b) mit Bitten, Absichten, Schelten usw., alqm, Ter.: alqm iurgio, Ter.: alqm minis, Tac.: alqm tumultuosissime, Cic. – II) zu einer (bes. gefahr- od. doch mühevollen) Tätigkeit sich aufmachen, an etw. sich machen, etw. unternehmen, sich unterfangen, hoc ipsum, Cic.: maius nefas, Verg. – bes. m. folg. Infin., convellere ea, quae etc., Cic.: urbem oppugnare, Nep. – / Konj. Imperf. nach der 3. Konj., adoreretur, Suet. Claud. 13 Roth. Apul. de deo Socr. 19 codd. PF. Heges. 5, 44, 1: adorerentur, Heges. 5, 20, 1. Die bei Gell. 9, 2, 10 beanstandete Perf.-Form adorsi erant wird geschützt durch Ambr. de off. 1, 35, 117 (adorsus est) u. 1, 41, 200 (bellum adorsus). Heges. 1, 12, 4 (eum adorsi) u. 1, 20 (adorsi castellum) u. 1, 29, 4 (adorsus est).

    lateinisch-deutsches > adorior

  • 16 afficio

    af-ficio (ad-ficio), fēcī, fectum, ere (ad u. facio), I) zu etw. hinzutun; dah. (als rhetor.-dial. t. t. ) = mit etw. in Verbindung, Zusammenhang, in ein Verhältnis bringen, eae res, quae quodammodo affectae sunt ad id (mit dem in einem gewissen Verhältnis stehen), de quo quaeritur, Cic. top. 8 u. 11.

    II) auf jmd. od. etw. einwirken, Eindruck machen, u. zwar: A) alqm alqā re, durch etw. auf jmd. irgendwie einwirken, -ihn in eine Lage, in eine Stimmung u. dgl. versetzen = jmdm. etw. antun, verschaffen, erweisen, geben, verleihen, zukommen od. zufließen od. angedeihen lassen, widerfahren lassen, verursachen, bereiten, machen, mit etw. heimsuchen, befallen, erfüllen, alqm uno vulnere in mortem, mit einem Stoße zu Tode verwunden, Tac.: alqm lucris, Gewinn bereiten, Plaut.: nuntiis bonis, mit guten Nachrichten erfreuen, Plaut.: praedā atque agro adoreāque, mit Leuten u. Land u. Ruhm bereichern, Plaut.: meritos donis aut suppliciis, Dict.: alqm maximā laetitiā, mit großer Fr. erfüllen, Caes. u. Cic.: ignominiā mortuum, egestate vivum, Cic.: alqm amplissimo regis honore et nomine, Cic.: res sordidas deorum honore, göttliche Ehre erweisen, Cic.: alqm iniuriā, ihm Unrecht tun, Enn. fr.: vgl. iniuriā afficior, man tut mir Unrecht, Enn. fr.: u. iniuriā afficior, ab alqo, jmd. tut mir Unrecht, Enn. fr.: quan tā me molestiā affecerit, welchen Kummer es mir verursacht od. gemacht hat, Cic.: aber ut aliquid audiremus potius ex te, quam te afficeremus ullā molestiā, dich mit unangenehmen Dingen unterhalten, Cic. – alqm praemiis, maximis praemiis, Cic.: alqm alio pretio pro talibus ausis, Verg.: alqm magnis, plurimis maximisque muneribus, zufließen lassen, Nep. u. Cic.: victorem exercitum stipendio, beschenken, Cic.: sic hunc liberum populum libertas ipsa servitute afficit, stürzt in Knechtschaft, Cic.: cives Rom. morte, cruciatu, cruce, Cic.: alqm capitali poenā, belegen, Liv.: alqm sepulturā, zur Erde bestatten, Cic.: alqd maculā, einen Schandfleck anhängen, Cic.: non eo nomine afficiendum, quo laudator affecerit, belegen, Cic.: non postulo, ut dolorem iisdem verbis afficias (bezeichnest), quibus etc., Cic.: tali medicamine vultum, bestreichen, Ov. – u. so im Passiv, eius iussu verberibus affici, Curt.: tantis pedum doloribus affici, ut etc., geplagt werden, Cic.: morbo affectus, Ter. u. Curt.: morbo gravi et mortifero affectum esse, Cic.: gravi morbo oculorum affici, Nep.: gravi vulnere affici, schwer verwundet werden, Caes.: mortifero vulnere affici, Lucil. fr.: magnā difficultate affici, in große Verlegenheit versetzt werden od. geraten, Caes.: summā difficultate rei frumentariae affici, in die größte Not wegen der Beschaffung von Lebensmitteln geraten, Caes.: negotiis belli affectum (verwickelt) exercitumque esse, Gell.: beneficio affici, teilhaftig werden, Cic.: si pio dolore me esse affectum (ergriffen) viderint, Cic.: magno dolore affici, sehr mißvergnügt werden, Caes.: affirmo neminem umquam tantā calamitate affectum esse, von solchen Leiden betroffen worden sei, Cic.: magnā affectus sollicitudine hoc nuntio, durch diese Nachricht sehr unangenehm überrascht, Caes.: admiratione afficiuntur ii, qui etc., es wird denen Bewunderung gezollt, die usw., Cic.: piratae non metu aliquo affecti, sed satietate, von F. befallen, ergriffen = aus F., Cic.

    B) alqm, auf jmds. Körper, äußere Lage od. auf seinen Geist einwirken, 1) (seltener) körperlich einwirken, in irgend eine Verfassung setzen, behandeln, a) übh.: exercendum corpus et ita afficiendum est, ut etc., in eine solche Verfassung zu setzen, so zu gewöhnen, Cic. de off. 1, 79: Syracusanam civitatem, ut abs te affecta est, ita in te esse animatam videmus (im Doppelsinn = behandelt u. = gestimmt), Cic. Verr. 4, 151: filius, quem pater contra pietatem male afficiebat, schlecht behandelte, Papin. dig. 37, 12, 5. – b) insbes., nachteilig einwirken, eingreifen, schwächen, aestus, labor, fames, sitis afficiunt corpora, Liv.: quae (oppugnatio) et ipsos affecerat, Liv.: fames affecit exercitus, Liv.: pulmo totus afficitur, Cels. 2) geistig den u. den (angenehmen od. unangenehmen) Eindruck machen, in die u. die (angenehme od. unangenehme) Stimmung versetzen, stimmen, anregen, ergreifen, nec iam de ollis nos afficit angor, so wenig der Kummer um das Künftige uns jetzt trifft, Lucr.: ut ei, qui audirent, sic afficerentur animis, ut etc., Cic.: litterae tuae sic me affecerunt, ut etc., Cic.: varie sum affectus tuis litteris, Cic.: ipsa mea legens sic afficior (überkommt mich ein solches Gefühl), ut Catonem, non me loqui existimem, Cic.: consules oportere sic affici, ut etc., so gestimmt sein, gesinnt sein, Plin. pan.: neque asinum talibus cibis affici posse, noch können solche Speisen auf einen E. einen besondern Eindruck machen, Apul. met. 10, 15: Corinthia, quibus delectatur nec afficitur, an denen er seine Freude hatte, für die er sich aber nicht begeisterte, Plin. ep. 3, 1, 9. – / Parag. Inf. Präs. Pass. afficier, Arnob. 2, 77.

    lateinisch-deutsches > afficio

  • 17 annuus

    annuus, a, um (annus), I) ein Jahr-, jahraus jahrein dauernd, sich auf ein Jahr erstreckend, auf ein Jahr ausreichend, auf ein Jahr beschränkt, jährig, tempus, Cic.: provincia, Cic.: magistratus, Caes.: oppugnatio, Liv.: viginti duo stipendia annua, Liv.: merces annua, Plaut. Bacch. bei Non. 334, 4: annua aera (Sold) habes, annuam operam ede, Liv.: alii (principes) vix annui et bimi, Lampr.: ut simus annui, auf ein Jahr beschränkt bleibe = ein Jahr lang (in der Provinz) bleibe, Cic. – II) alle Jahre wiederkehrend od. geschehend, jährlich (s. Otto Tac. ann. 1, 15 extr. p. 114), solis cursus (Plur.), Cic.: anfractus (Plur.), Cic.: commutationes, Cic.: frigorum et calorum varietates, Cic.: labor agricolarum, Cic.: celebratio, ludi, Tac.: sacra, Verg.: sollemnia, Prop.: liba, Ov.: annuā vice, Plin.: annuis vicibus, Plin. – subst., annuum, ī, n., u. gew. Plur. annua, ōrum, n., das Jahrgeld, Jahrgehalt, alienae uxori annuum praebere, Sen.: si cui annuum relictum fuerit, Ulp. dig.: annua accipere, Plin. ep.: praebitis annuis alqm fraudare, Suet.; vgl. die Auslgg. zu Suet. Tib. 50, 1. – / Arch. Abl. Plur. annueis, Corp. inscr. Lat. 1, 206, 92 u. 102.

    lateinisch-deutsches > annuus

  • 18 clarus

    clārus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (calo, clamo; vgl. clarigo), klar, hell (Ggstz. obscurus, caecus), I) eig.: A) für den Gesichtssinn, hell, glänzend, leuchtend, locus, Cic.: gemma, Cic.: sol, Quint.: vitrum, Ov.: sidere clarior, Hor.: olore clarior, Auson.: stella clarissima, Cic.: luce od. luci claro, s. lūx. – poet., aquilo c., hellmachend, aufklärend, Verg. georg. 1, 460. – B) für den Gehörsinn, hell, laut, weithinschallend, clarā voce, Cic. u.a.: clariore voce, Caes.: clara vox (Ggstz. obtusa vox), Quint.: clamor, plausus, Plaut.: plangor, Ov. – II) übtr.: A) geistig klar, deutlich, verständlich, vide ut mi haec certa et clara attuleris, Ter.: ea quae sunt clara ipsa per sese, Cic.: labamus mutamusque sententiam clarioribus etiam in rebus, Cic.: luce clariora, Cic.: Masinissam regem post LXXVI annum generasse filium clarum est, Plin. – B) durch einen Vorzug od. Fehler hervorstechend, 1) durch einen Vorzug (durch Geburt, Geschlecht, Reichtum, Amt, Talent usw.) hervorleuchtend, hervorstechend, angesehen, groß, ausgezeichnet, glänzend u. in diesem Sinne berühmt, a) v. Pers., vir fortissimus et clarissimus, Cic.: clarus gloriā, Cic.: disciplinā clarissimus, Vell.: clarus in philosophia et nobilis, Cic.: clarus in arte tibiarum, Quint.: ex doctrina nobilis et clarus, Cic.: clarus ob id factum, Hor.: clarus Troiano ab sanguine, Verg.: clarissimus artis eius, Plin. – dah. (zur Kaiserzt.) clarissimus, ähnlich unserem Erlaucht, Exzellenz, stehender Titel hoher Staatsbeamten, wie Konsuln, Prokonsuln, Pontifices, Senatoren usw., Plin. ep., ICt. u.a.: u. so clarissimus ordo, ICt. u. Vopisc.: clarissimae feminae, Frauen hoher Staatsbeamten, ICt. – b) v. Lebl.: oppidum, Cic.: mortes, Cic.: clarior pax, Liv.: victoria clarissima, Cic.: urbs clara ob insignem munimento naturali locum, Liv.: clarum ad memoriam imperium, ewig denkwürdige Ausübung der Gewalt, Liv. – 2) im üblen Sinne = bekannt, berüchtigt, non enim parum res erat clara, Cic. Verr. 4, 29: illa oppugnatio fani antiquissimi quam clara apud omnes, Cic. II. Verr. 1, 50: populus luxuriā superbiāque clarus, Liv. 7, 31, 6: Philippus aut Alexander ceterique exitio gentium clari, Sen. nat. qu. 3. praef. § 5.

    lateinisch-deutsches > clarus

  • 19 continuus

    continuus, a, um (contineo), zusammenhaftend, -hängend, I) im Raume, a) mit einem andern Ggstde., α) von zwei oder mehreren Ggstdn., aneinander hängend, unmittelbar aneinander liegend, -stoßend, ununterbrochen fortlaufend (Ggstz. intermissus), agri, Suet.: montes, Hor. u. Plin.: rupes, Mela: tecta (Ggstz. tecta intermissa), Plin. ep.: tela, fort u. fort abgeschossene, Stat. – neutr. Plur. subst., continua, ōrum, n. = die aneinander stoßenden Örtlichkeiten, Liv. 30, 5. § 7. u. 6. § 5. – β) von einem Ggstde., der unmittelbar an einen andern stößt, sich unmittelbar anreihend, -anschließend, unmittelbar anstoßend, Leucada continuam veteres habuere coloni, mit dem Festlande zusammenhängend, als Halbinsel, Ov. met. 15, 289: m. Dat. (wem? an wen?), aër continuus terrae est, Sen. nat qu. 2, 6, 1. – übtr., v. der Pers., jmdm. zunächst stehend, Nerva, continuus principi, Tac. ann. 6, 26 in. – b) in sich zusammenhängend, ununterbrochen fortlaufend, ununterbrochen, ungetrennt, ungeteilt, humus (die Masse des Landes), Ov.: alveus, Plin.: mare, Tac.: flumen Tiberis, Val. Max.: litus, litora, Mela: Pyrenaeus trahit perpetua latera continuus, Mela: Rhenus uno alveo continuus, Tac. – mons aequali dorso continuus us que ad proximum castellum, Tac. – übtr., translationes, Cic. or. 94: narratio (Ggstz. divisa), Quint.: expositio (Ggstz. partita), Quint.: oratio, Tac. u. (Ggstz. oratio inter respondentem et interrogantem discissa) Sen. u. (Ggstz. sermo) Suet.: quae apud Sallustium rara fuerunt, apud hunc crebra sunt et paene continua, Sen. – II) in der Zeit: a) mit einem andern Ggstde., α) von zwei oder mehreren Ggstdn., unmittelbar aufeinander folgend, secutae sunt continuos complures dies tempestates, Caes.: quaerebant ex eo palam, tot dies continuos quid egisset? Plaut.: stella crinita per septem dies continuos fulsit, Suet.: duabus continuis noctibus somnia vit, Suet.: per continuos menses (Monate nacheinander) caput interdum foribus illisit, Suet.: superiora continuorum annorum decreta, Cic.: aliquot annos continuos ante legem Gabiniam, Cic.: equester ordo iudicavit annos prope quadraginta continuos, Cic.: ex eo die dies continuos quinque Caesar pro castris suas copias produxit, Caes. – von Kollektiven, biduum, Suet.: triduum, Plaut. u. Suet.: biennium, Suet.: triennium, Plaut. u. Suet. – von Ereignissen usw. in der Zeit, triumphi ex Hispania duo continui (unmittelbar nacheinander) acti, Liv.: duo continua regna viro ac deinceps genero dedit, Liv.: post Cassandri regis filiique eius continuas mortes, Iustin. – β) von einem Ggstde., darauf folgend, continuā die, Ov.: continuā nocte, Ov. – b) in sich zusammenhängend, ununterbrochen, unausgesetzt, unaufhörlich, unablässig, sex mensibus dies, et totidem aliis nox usque continua est, Mela. – c. iter, Curt., itinera, Lepid. in Cic. ep. u. Val. Max.: navigatio, Plin. ep.: obsidio, oppugnatio, Liv.: labor, Quint. u.a.: fragor, Curt.: clamor, Cornif. rhet.: incommoda, Caes.: sterilitates, Plin. ep.: c. vitia (Ggstz. vitia ex intervallis redeuntia), Sen.: felicitas, Iustin. – als publiz. t. t., c. consulatus, zwei oder mehrere Jahre ohne Unterbrechung fortgeführtes, auch auf das zweite Jahr oder immer wieder auf das folgende Jahr verlängertes, Plin. pan., Suet. u. Val. Max. – übtr., postulandis reis tam continuus annus fuit, ut etc., in diesem Jahre hörte die Vorladung von Angeschuldigten gar nicht auf, sodaß usw., Tac.: continuus inde et saevus accusandis reis Suillius, ließ nicht ab, mit wahrer Wut Beschuldigte anzuklagen, Tac.

    lateinisch-deutsches > continuus

  • 20 maritimus

    maritimus u. maritumus, a, um (mare), zum Meere-, zur See gehörig, d.i. a) im Meere-, in der See befindlich, Meer-, See- (Ggstz. terrester), sal (Ggstz. fossicius), Varro: piscinae, Varro: thermae, Corp. inscr. Lat. 14, 137: fluctus, Nep.: navis, Seeschiff, Liv.: milites, Seesoldaten, Marinesoldaten, -truppen. Plaut.: praedo, Seeräuber, Cic. u. (Ggstz. praedo terrester) Liv.: maritimus ille et navalis hostis, der zur See und zu Schiffe kommt, Cic.: terrestre aut maritimum munimentum, Liv.: imperium, Oberbefehl zur See, Cic.: cursus, Reise zur See, Schiffahrt, Cic.: bellum, Seekrieg, Cic.; od. Krieg mit den Seeräubern, Sall. Cat. 39, 1: oppugnatio, von der Seeseite, Liv.: res maritimae, Seewesen, Cic.: res terrestres et maritimae, auf der Erde und im Meere befindliche, Cornif. rhet.: tempestas, Seesturm, Eutr. – b) am Meere-, an der See-, an der Küste (befindlich), See-, Küsten- (Ggstz. mediterraneus od. remotus a mari), civitas, Caes.: homines, Küstenbewohner, Cic.: ora, Cic.: portus, Liv.: silva, Cic.: oppidum, Caes. – subst., maritima, ōrum, n. (griech. τὰ ὲπιθαλάττια), Seegegenden, Cic. u. Flor.

    lateinisch-deutsches > maritimus

См. также в других словарях:

  • oppugnatio — index assault Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • OPPUGNATIO Urbium — vel primô impetu peragitur: quemadmodum Gomphos Iulius Caesar, usus singulari militum studiô, eôdem quô venerat die expugnavit, l. 3. de bello Civ. c. 80. vel longiorem moram requirit. Quod si itaque propter fossarum latitudinem, murorumque… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Festungskrieg — Festungskrieg, 1) der Krieg, in sofern er sich auf den Angriff. u. die Vertheidigung befestigter Plätze erstreckt. I. Jedem Angriff einer Festung geht eine Aufforderung der Festung durch einen von einem Trompeter begleiteten Offizier, der sich… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • assaut — Assaut, m. Selon la composition et energie du mot, est, aggression faite à l impourveu, et de volée à aucun. Et l Italien et l Espagnol disent aussi Assalto. Ainsi on dit, donner ou livrer l assaut à un homme, ou à une place, ce que Vegece à l… …   Thresor de la langue françoyse

  • Oppugnation — Op pug*na tion, n. [L. oppugnatio: cf. OF. oppugnation.] Opposition. [R.] Bp. Hall. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Lawrence Arthur Faunt — (b. 1554, d. at Wilna, Poland, 28 February1591) was an English Jesuit theologian and missionary to Poland.LifeAfter two years at Merton College, Oxford (1568 70) under the tuition of the philosopher John Potts, he went to the Jesuit college at… …   Wikipedia

  • Садовский Станислав — (Sadowski) польский кальвинист XVI в. Напеч. сочинение против Иезуитов: Idolatriae Jesuitorum Vilnensium oppugnatio (Вильна, 1594). Раздраженные иезуиты хлопотали у Сигизмунда III о том, чтоб и автор, и его труд были сожжены на одном костре …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • ОСАДА —    • Πολιορκία.          Живописное описание О. города в героическое время дает нам «Илиада». Осаждающие располагались лагерем перед городом, осажденные выходили утром за стены и сражались в поединках с переменным счастьем, а вечером снова… …   Реальный словарь классических древностей

  • Lawrence Arthur Faunt —     Lawrence Arthur Faunt     † Catholic Encyclopedia ► Lawrence Arthur Faunt     A Jesuit theologian, b. 1554, d. at Wilna, Poland, 28 February, 1590 91. After two years at Merton College, Oxford (1568 70) under the tuition of John Potts, a well …   Catholic encyclopedia

  • assault — as·sault 1 /ə sȯlt/ n [Old French assaut, literally, attack, ultimately from Latin assultus, from assilire to leap (on), attack] 1: the crime or tort of threatening or attempting to inflict immediate offensive physical contact or bodily harm… …   Law dictionary

  • opugnación — ► sustantivo femenino 1 culto Oposición violenta y hecha con fuerza. 2 Contradicción basada en razonamientos. SINÓNIMO refutación * * * opugnación f. Acción de opugnar. * * * opugnación. (Del lat. oppugnatĭo, ōnis). f. Oposición con fuerza y… …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»