-
1 lucmon
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
2 Lucumo
Lucumo u. synk. Lucmo od. Lucmon, ōnis, m. (urspr. etrusk. Lauchme), Plur. Lucumones, die Magnaten od. Häupter Etruriens, zugleich Priester, aus deren Mitte jährlich die etruskischen Staatenbünde (von je zwölf Städten) ihre Vorsitzenden wählten, Serv. Verg. Aen. 2, 278; 8, 475: von den Römern fälschlich für Eigennamen gehalten, wie beim zum röm. König gewählten (u. dann Tarquinius Priskus genannten) Sohn des Damaratus, Liv. 1, 34. § 1 u. 5: von ihnen als »Häuptern« übtr., Lucumo Samius, v. Pythagoras, Auson. epist. 4, 70. p. 161 Schenkl: u. als gottbegeisterte Priester, Lucumones (Lucomones) = »Besessene, Begeisterte«, Paul. ex Fest. 120, 1: u. galeritus Lucmon = ein Etrurier, Prop. 4, 1, 29 (L. Müller Lygmon). Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 337 f.
-
3 Lucumo
Lucumo u. synk. Lucmo od. Lucmon, ōnis, m. (urspr. etrusk. Lauchme), Plur. Lucumones, die Magnaten od. Häupter Etruriens, zugleich Priester, aus deren Mitte jährlich die etruskischen Staatenbünde (von je zwölf Städten) ihre Vorsitzenden wählten, Serv. Verg. Aen. 2, 278; 8, 475: von den Römern fälschlich für Eigennamen gehalten, wie beim zum röm. König gewählten (u. dann Tarquinius Priskus genannten) Sohn des Damaratus, Liv. 1, 34. § 1 u. 5: von ihnen als »Häuptern« übtr., Lucumo Samius, v. Pythagoras, Auson. epist. 4, 70. p. 161 Schenkl: u. als gottbegeisterte Priester, Lucumones (Lucomones) = »Besessene, Begeisterte«, Paul. ex Fest. 120, 1: u. galeritus Lucmon = ein Etrurier, Prop. 4, 1, 29 (L. Müller Lygmon). Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 337 f. -
4 Lucmo
-
5 Lucmo
-
6 lucmo
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
7 lucomo
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
8 lucumo
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
9 Lucumonius
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius).
См. также в других словарях:
LUCUMO — I. LUCUMO mons inter Lepontias Alpes, Germ. Luchmanier, a Lucumone Tusco dictus videtur. Vocatur alias Mons S. Barnabae, dividitque Rhaetos a Lepontiis. In huius cacumine rupes est Cadelin, in qua nascitur amnis Erode, qui progrediens montem… … Hofmann J. Lexicon universale