-
1 loquacitas
lŏquācĭtās, ātis, f. [st2]1 [-] bavardage, verbosité, prolixité. [st2]2 [-] babil, caquet.* * *lŏquācĭtās, ātis, f. [st2]1 [-] bavardage, verbosité, prolixité. [st2]2 [-] babil, caquet.* * *Loquacitas, pen. corr. Cic. Trop grande abondance de parolles inutiles et vaines, Loquacité. -
2 loquacitas
lŏquācĭtas, ātis, f. [loquax], talkativeness, loquacity, Cic. Fam. 6, 4, 4:Macri loquacitas,
id. Leg. 1, 2, 7:Graeci alicujus,
id. de Or. 1, 23, 105:quo quaeque accuratius celantur, eo facilius loquacitate regiorum ministrorum emanant,
Liv. 44, 35, 3:in loquacitatem incidere,
Quint. 5, 10, 91:inanem loquacitatem recidet,
id. 10, 5, 22; so,inanis,
id. 10, 3, 2; cf. id. 8, 2, 17.—Of birds:expressior loquacitas picarum generi,
Plin. 10, 42, 59, § 110. -
3 loquacitas
loquacitas loquacitas, atis, f болтливость -
4 loquacitas
loquācitās, ātis, f. (loquax), die Redseligkeit, Schwatzhaftigkeit, Geschwätzigkeit, mea, Cic.: Macri, Cic.: inanis, Quint.: expressior loquacitas certo picarum generi est, Plin.
-
5 loquacitas
loquācitās, ātis, f. (loquax), die Redseligkeit, Schwatzhaftigkeit, Geschwätzigkeit, mea, Cic.: Macri, Cic.: inanis, Quint.: expressior loquacitas certo picarum generi est, Plin.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > loquacitas
-
6 loquacitas
loquācitās, ātis f. [ loquax ]словоохотливость, говорливость, болтливость C, Q, PM -
7 loquācitās
loquācitās ātis, f [loquax], talkativeness, loquacity: Macri: mea: ministrorum, L.* * * -
8 enormis
ēnormis, e [st2]1 [-] irrégulier, qui est contre la règle, sans règle, sans mesure. [st2]2 [-] qui sort des proportions, très grand, très gros, très long, démesuré, énorme. - enormis senecta, App. 9: vieillesse interminable. - enormis loquacitas, Petr. 2, 7: loquacité intarrissable.* * *ēnormis, e [st2]1 [-] irrégulier, qui est contre la règle, sans règle, sans mesure. [st2]2 [-] qui sort des proportions, très grand, très gros, très long, démesuré, énorme. - enormis senecta, App. 9: vieillesse interminable. - enormis loquacitas, Petr. 2, 7: loquacité intarrissable.* * *Enormis, et hoc enorme. Plin. Qui est sans mesure, Desmesuré, Grand oultre mesure, Enorme. -
9 enormis
ēnōrmis, e [ e + norma ]1) неправильный (versus AG; vicus T); плохо сшитый ( toga Q)2) чрезмерный, непомерный, огромный (corpus Su; gladius T; loquacitas PJ, Pt, Sen) -
10 insolitus
īn-solitus, a, um1) непривыкший (rerum bellicarum Sl; ad laborem Cs)2) непривычный, необыкновенный, необычный (labor Sl, O, Q; spectaculum T; loquacitas C); редкостный, редкий (genus pugnae QC; verbum C) -
11 intervallum
inter-vallum, ī n. [ vallus ]1) промежуток, расстояниеsequi aliquem magno intervallo L — следовать за кем-л. на большом расстоянииex intervallo L — издали, тж. AG в дальнейшем, далее (в тексте), нижеvidere aliquem (ex) longo intervallo L, C — увидеть кого-л. много времени спустя3) разница, несходство (quantum i. inter te et illum interjectum est! C)quae plurimum intervalli recipiunt Sen — самые различные4) муз. интервал ( sonorum C) -
12 perennis
e (abl. иногда e) [ per + annus ]1) длящийся круглый год ( militia L); остающийся на весь год, неперелётный ( avis PM); постоянно текущий, неиссякаемый ( aqua C); постоянный, неизменный ( cursus stellarum C)2) долговечный, прочный ( monumentum aere perennius H); стойкий, непоколебимый ( virtus C)4) неугомонный ( loquacitas C)5) вечный ( inimicus C) -
13 profluens
I 1. prōfluēns, entispart. praes. к profluo2. adj.1) текущий, текучий, проточный (aqua C, L)2) плавный, непрерывный (loquacitas C; eloquentia T)II 1. prōfluēns, entisf. (sc. aqua) проточная вода rhH., C2. n.поток красноречия C, T -
14 ventosus
ventōsus, a, um [ ventus I ]1) ветреный ( dies Q); овеваемый ветрами (loca Lcr; regio L); набитый (раздутый) ветрами ( folles V); волнуемый ветрами, бурный ( mare H)3) быстрый как ветер (ala Prp, V; equi O)4) ветреный, легкомысленный, непостоянный (homo C; ingenium L); пустой, бессодержательный ( loquacitas Pt)5) ничтожный, призрачный (gloria V; decus St) -
15 afflo
af-flo (ad-flo), āvī, ātum, āre, I) zu-, entgegen-, anwehen, A) eig.: a) intr. v. Winde, ne in eas partes spectet villa, ex quibus ventus afflare soleat, Varr.: v. der Kälte, afflabat acrior frigoris vis, Liv.: v. Duft, entgegenduften, afflabunt tibi non Arabum de gramine odores, Prop.: u. medial, odores, qui afflarentur e floribus, Cic. – b) tr. v. Feuer, calidum membris afflare vaporem, Gluthitze anhauchen, Lucr. – B) übtr.: a) intr. entgegenwehen (wie der Wind, der die Segel schwellt) = günstig sein, felix, cui placidus leniter afflat amor, Tibull.: afflante fortunā, Quint. – b) tr.: α) zuwehen = zubringen, zutragen, sperat sibi auram posse aliquam afflari voluntatis dissensionisque eorum, qui etc., Cic.: rumoris nescio quid afflaverat commissione Graecorum frequentiam non fuisse, Cic. – β) anhauchen, eingeben, (unvermerkt) mitteilen, ubi indomitis gregibus Venus afflat amores, Tibull.: (genetrix) laetos oculis afflarat honores, hatte heitere Würde den Augen angehaucht, Verg.: u. vom Gifthauche des Neides, si quem reperiat, cui aliquid mali faucibus afflare possit, Cornif. rhet. – II) anwehen, anblasen, anhauchen (= wehend-, hauchend berühren), tr. u. intr., A) eig., v. Winde, v. der Luft, terga tantum afflante vento, Liv.: afflatus aurā (Zugluft), Suet.: v. Atem, Hauch, taurorum afflari ore, Ov.: a serpentibus afflari, Col.: si serpens afflavit, Sen.: velut illis (Dat.) Canidia afflasset, jene (die Speisen) durch ihren Hauch vergiftet hätte, Hor.: v. Atem der Sonnenrosse (= Morgenluft), nosque ubi primus equis Oriens afflavit anhelis, Verg.: v. Blitz (s. Barth Stat. Theb. 2, 85), tribus modis urit (fulmen), aut afflat (versengt) et levi iniuriā laedit aut comburit (verbrennt) aut accendit (setzt in Flammen), Sen. nat. qu. 2, 40, 4: imbre orto fulmen decidens hostiam et victimarium sacrificanti afflavit, traf, Spart. Hadr. 14, 3: me divum pater fulminis afflavit ventis, mit anwehendem Strahle gerührt, Verg.: u. so fulminis telis od. fulminum ignibus afflari, vom Blitzstrahl berührt (versengt) werden, Ov.: v. Feuer u.v. der Hitze übh., saucii afflatique incendio, von der Glut versengt, Liv.: afflari sidere = siderari (w.s.), Plin.; vgl. loquacitas animos iuvenum... pestilenti quodam sidere afflavit, Petr. – B) übtr., jmd. anhauchen = jmd. (mit Begeisterung, Jugend usw.) erfüllen, afflata est numine quando iam propiore dei, da vom mächtigen Hauch des nahenden Gottes jetzt mit Begeisterung sie erfüllt ward, Verg. – te... Gratia afflavit, Claud.: Romam meliore iuventā, ihr Jugend verleihen, Claud. – Romam regius terror afflabat, befiel Furcht vor dem Könige, Flor.
-
16 audax
audāx, ācis, Adi. m. Compar. u. Superl. (audeo), wagend im guten u. (gew.) im üblen Sinne, kühn, herzhaft, dreist, keck, verwegen, ungestüm, tollkühn, frech, vermessen, (Ggstz. timidus, ignavus), a) v. leb. Wesen u. deren Sinn: Vatinius homo petulans et audax, Cic.: temerarius et audax homo, Cic.: mulier aud., Cic.: belua aud., Cic.: audaces et protervi, Cic.: animus, Sall. u. Verg.: poëta, ein kühner (der ungewöhnliche Wendungen wagt), Hor.: audax cave sis, ungestüm, Catull.: u. so Cerberus aud., Tibull. – homo audacissime, Plaut.: Verres homo audacissimus atque amentissimus, Cic.: audacissimus ego ex omnibus, der unerschrockenste, Cic.: subst., audax, der Kühne, der Wagehals, Cic.: u. so im Plur., audaces, Wagehälse, verwegene, tollkühne Menschen, Bösewichte, Cic. – m. Genet. loci, audax ingenii, Stat. silv. 3, 2, 64; 5, 3, 135: animi, Stat. Theb. 10, 495. Claud. rapt. Pros. 2, 4. – m. Abl., iuventā, Verg. georg. 4, 565: viribus audax, trotzend auf usw., Verg. Aen. 5, 67: irā, Sil. 14, 416: verbis, Quint. 10, 1, 96. – m. ad u. Akk., paulo ad facinus audacior, Cic. Cat. 2, 9: supra vires audacem esse ad conandum (Ggstz. cunctatorem esse), Liv. 45, 35, 15. – mit in (zu) u. Akk., Liber animum audaciorem in omnes conatus facit, Sen. de tranqu. anim. 17, 8 (15, 15). – mit in u. Abl. Gerund., audax praecipue fuisse videtur in convocandis hominibus et armandis, Cic. Caecin. 2. – m. usque ad od. ad usque od. m. in u. Akk. (bis zu), audax usque ad insaniam, Amm. 14, 7, 17, ad usque insaniam, Amm. 28, 1, 53, in insaniam, Amm. 17, 8, 1. – m. Infin., Hor. carm. 1, 3, 25. Prop. 4, 5, 13 u. spät. Dichter. – b) von Lebl.: facinus aud., Ter.: audax negotium! dicerem impudens, nisi etc., Cic.: consilium primā specie temerarium magis quam audax, Liv.: spes, Plin.: verba, ungewöhnlichere, dichterische, Quint.: audacior hyperbole, ungewöhnlichere, härtere, Quint.: solito audacior loquacitas, Cels.
-
17 enormis
ēnōrmis, e (ex u. norma), I) unregelmäßig, toga, Quint.: vici, Tac.: versus, Gell. – II) unverhältnismäßig groß, übermäßig groß, ungeheuer groß, ungeheuer, a) eig.: spatium, Tac.: hasta, gladius, Tac.: frusta, Sen.: corpus, Suet. – b) übtr.: divitiae, Lampr.: stipendia, Spart.: instrumenta (Mittel), Amm.: ventosa ista et en. loquacitas, Plin. ep.: immodicum sit an grande, altum aut enorme, Plin. ep. – Compar., prologus enormior (weit länger) quam fabula, Spart. Hel. (Ael. Ver.) 1, 3 Jord. (Peter inormior).
-
18 expressus [1]
1. expressus, a, um, PAdi. m. Compar. (v. exprimo), I) v. der Aussprache der Worte = kräftig hervorgestoßen, deutlich ausgedrückt, artikuliert, verba, Quint.: sermo expressior, Quint.: expressior loquacitas (picarum), Plin. – im üblen Sinne, litterae neque expressae neque oppressae (weder herausgequetscht, noch verschluckt), Cic. de off. 1, 133. – II) ausgedrückt, ausgeprägt, ausdrucksvoll, anschaulich, sichtbar, deutlich, a) eig.: species deorum, quae habeat... nihil expressi, nihil eminentis, Cic.: litterae lituraeque expressae, Cic.: corpora astricta et lacertis expressa sunt, muskulös, Quint.: omnibus membris expressus infans, ausgebildetes, Quint. – b) übtr.: iustitiae solida et expressa effigies, Cic.: expressa sceleris vestigia, Cic.: haec profecto vides quanto expressiora quantoque illustriora futura sint, Cic.: quid... ad exemplar antiquitatis expressius? Plin. ep.
-
19 insolitus
īn-solitus, a, um, I) aktiv = einer Sache ungewohnt, m. Genet., pars ins. rerum bellicarum, Sall.: genus armis ferox et insolitum serviti, Sall. fr.: insoliti eius tumultus equi, Liv. – m. ad u. Akk., insolitus ad laborem exercitus, Caes. b. c. 3, 85, 2. – m. Infin., anima insolita arietari, Sen. de tranqu. an. 1, 11. – absol., cur pudentissimas lectissimasque feminas in tantum virorum conventum insolitas invitasque (gegen ihre Gewohnheit u. gegen ihren Willen) prodire cogis? Cic.: insolitae fugiunt in flumina phocae, gegen ihre Natur, Verg. – II) passiv, a) = ungewohnt, fremd, labos od. labor, Sall., Ov. u. Quint.: domicilium, Cic.: cubile (Ggstz. cotidianum), Cels.: tempus (Ggstz. solitum), Sen. rhet.: nova atque ins. libertas, Liv.: metus, timor, Sall.: haec insolita mihi ex hoc loco ratio dicendi, Cic.: masc. subst., rabidi ieiunia ventris insolitis adigunt vesci, Sil. 2, 472: neutr. subst., machinas etiam, insolitum sibi (etwas ihnen Ungewohntes), ausi, Tac. hist. 4, 23. – b) ungewöhnlich, selten, res, Lucr. u. Sall.: animalium partus, Tac.: facies, Sall.: genus pugnae, Curt.: victoria, Cic.: dentium stridor, Cels.: immodicus insolitusque clamor, Plin. ep.: priscum aliquod aut insolitum verbum, Cic.: m. Dat. (wem?), insolitus feminis habitus, Iustin.: insolita mihi loquacitas, Cic.: neutr. subst., novum et moribus veterum insolitum, etwas Ungewöhnliches, Tac. ann. 12, 37: insolitum est, es ist ungewöhnlich, etwas Ungewöhnliches, m. folg. Infin., Callistr. dig. 48, 19, 27 pr.: m. folg. ut u. Konj., Plin. pan. 60, 6.
-
20 intervallum
intervāllum, ī, n. (inter u. vallus), eig. der »Raum zwischen zwei Schanzpfählen«; dah. I) der Zwischenraum, 1) räuml.: a) übh.: der Raum, die Entfernung, signi, Cic.: locorum et temporum, Cic.: intervalla siderum a terra, Plin.: intervallis, mediis in intervallis, per modica intervalla, Curt.: per intervalla digitorum, Öffnungen, Suet.: pari intervallo, in gleicher Entfernung, Caes.: ex intervallo, von weitem, von fern, Liv. 48, 44, 8; u. weiter unten (in der Rede), Gell. 15, 12, 4. – b) insbes., α) als t. t. der Geometrie, der Raum, Cic. de or. 1, 187 (Plur.). – β) als t. t. der Musik, die Stufe, intervalla sonorum, Cic. Tusc. 1, 41; vgl. Cic. de rep. 6, 18. – 2) zeitl., a) übh.: die Zwischenzeit, Pause (auch in der Rhetor. u. Metrik), Cic.: litterarum mearum (meiner Briefe), Cic.: annuum regni, das Interregnum, Liv.: hoc intervalli datum, Zeit, Frist, Liv.: sine intervallo cibum dare, ohne Zeitverlust, Varro: longo intervallo, nach langer Zeit, Cic.: ex intervallo, nach geraumer Zeit (Ggstz. confestim), Cic.: ex tanto intervallo, Liv., od. tanto intervallo, Cic., nach so langer Zeit: vitia ex intervallis redeuntia (Ggstz. continua), Sen. – b) insbes., α) der Ruhepunkt, Haltepunkt, die Pause in der Rede, sine intervallo loquacitas, ohne abzusetzen, Cic.: intervallo dicere, Cic. – β) die freie Zeit, Pause, Erholung, intervalla negotiorum, Vell.: intervalla dare, Cic.: repetendis consulatibus intervalla permittere, Plin. pan. – II) übtr., a) die Zwischenstufe, Quint. 12, 10, 66. – b) der Unterschied, Abstand, Cic. de lege agr. 2, 89; Rab. perd. 15.
См. также в других словарях:
Loquacitas — Lo|qua̱|citas [aus gleichbed. lat. loquacitas], auch eingedeutscht … Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke
loquacità — {{hw}}{{loquacità}}{{/hw}}s. f. Disposizione o tendenza a parlare troppo … Enciclopedia di italiano
loquacité — [ lɔkasite ] n. f. • 1466, rare av. XVIIIe; lat. loquacitas ♦ Littér. Disposition (habituelle ou occasionnelle) à parler beaucoup. Une loquacité fatigante, importune. ⇒ bagout, bavardage, faconde, volubilité. ⊗ CONTR. Silence. ● loquacité nom… … Encyclopédie Universelle
locvacitate — LOCVACITÁTE s.f. (livr.) Însuşirea, pornirea, obişnuinţa de a fi locvace; limbuţie. – Din fr. loquacité, lat. loquacitas, atis. Trimis de LauraGellner, 25.05.2004. Sursa: DEX 98 LOCVACITÁTE s. v. flecăreală, flecărie, flecă rire, flecărit,… … Dicționar Român
Loquazität — Lo|qua|zi|tät 〈f.; ; unz.; Med.〉 Geschwätzigkeit [zu lat. loquacitas „Geschwätzigkeit“] * * * Lo|qua|zi|tät, die; [lat. loquacitas, zu: loquax = geschwätzig] (Med.): Geschwätzigkeit … Universal-Lexikon
Loquacity — Lo*quac i*ty, n. [L. loquacitas: cf. F. loquacit[ e].] The habit or practice of talking continually or excessively; inclination to talk too much; talkativeness; garrulity. [1913 Webster] Too great loquacity and too great taciturnity by fits.… … The Collaborative International Dictionary of English
loquacity — /loh kwas i tee/, n., pl. loquacities. 1. the state of being loquacious; talkativeness; garrulity. 2. an instance of talkativeness or garrulity; a loquacious flow of talk: The sherry increased my loquacity. [1595 1605; < L loquacitas… … Universalium
locuacidad — (Del lat. loquacitas, atis.) ► sustantivo femenino Tendencia de algunas personas a hablar mucho o demasiado: ■ la locuacidad de tu hija agota al más pintado. SINÓNIMO charlatanería verborrea * * * locuacidad f. Cualidad de locuaz. ⃞ Notas de uso… … Enciclopedia Universal
-acé — ⇒ ACE, ASSE, suff. Suff. à valeur augm. ou péj., formateur d adj. et de subst. A. Ajoute ordinairement une nuance soit augmentative (idée d abondance), soit péjorative 1. Augmentative a) Substantif : bannasse « grand panier » (banne)… … Encyclopédie Universelle
-asse — Suffixe donnant une valeur péjorative (ex. mollasse, dégueulasse). ⇒ ACE, ASSE, suff. Suff. à valeur augm. ou péj., formateur d adj. et de subst. A. Ajoute ordinairement une nuance soit augmentative (idée d abondance), soit péjorative 1.… … Encyclopédie Universelle
PICA — I. PICA Insula Ilha de Pico, in Atlantico mari, 15. milliar. Longitud. nomen habet a monte Pico, qui altitudine montem Pico Carnariae superare dicitur. In insula Tercera serenô caelô conspici facillime potest, et ut vix unô milliari distare… … Hofmann J. Lexicon universale