-
1 interpellō
interpellō āvī, ātus, āre [1 PAL-], to interrupt, break in upon: interpellando trahere tempus, S.: Interpellandi locus erat, H.: alqm ingressum in sermonem, Cs.: nihil te interpellabo: ab alqo interpellari, Cu.— To urge as an objection: quod priore actione interpellavit.—To disturb, hinder, obstruct, molest: in suo iure se, Cs.—To hinder, prevent, obstruct: alveolum, Cu.: partam iam victoriam, Cs.: poenam, L.: haec res interpellata bello refrixerat: Pransus quantum interpellet inani Ventre diem durare, H.: tribunis interregem interpellantibus, ne, etc., interpose their veto, L.* * *interpellare, interpellavi, interpellatus Vinterrupt, break in on; interpose an objection; disturb, hinder, obstruct -
2 interpello
inter-pello, āvi, ātum, 1, v. a., to interrupt by speaking, to disturb, molest, etc. (syn. obloquor; class.).I.To interrupt by speaking, to disturb a person speaking:B.si interpellas, ego tacebo,
Plaut. Men. 5, 9, 62:nihil te interpellabo, continentem orationem audire malo,
Cic. Tusc. 1, 8, 16:tu vero, ut me et appelles, et interpelles, et obloquare, et colloquare, velim,
id. Q. Fr. 2, 10:quasi interpellamur ab iis,
Quint. 4, 5, 20;a person engaged in business: si quis te arti tuae intentum sic interpellet,
Curt. 9, 4, 28. — Absol.:ministri, interpellando,... atrocitatem facti leniebant,
Sall. J. 27, 1; Suet. Tib. 27.—Esp.1.To annoy, importune:2.cum a Ceballino interpellatus sum,
Curt. 6, 10, 19:urbe egrediens, ne quis se interpellaret,
Suet. Tib. 40; molest, disturb one, id. ib. 34. —To solicit, try to seduce a female:3.qui mulierem puellamve interpellaverit,
Paul. Sent. 5, 4, 14 Huschke (Dig. 47, 11, 1, § 2).—To address, accost, speak to, i. q. alloqui: verum tu quid agis? interpella me, ut sciam, Lucil. ap. Non. 331, 1;4.= interjicere, interpellantem admonere,
to object, Cic. Verr. 2, 1, 28, § 71. —To dun, demand payment of, Dig. 26, 7, 44; cf. Amm. 17, 3, 6. —II. (α).With acc.; of persons:(β).aliquem in jure suo,
Caes. B. G. 1, 44;of things: partam jam victoriam,
id. B. C. 3, 73:poenam,
Liv. 4, 50:incrementa urbis,
Just. 18, 5, 7:otium bello,
Curt. 6, 6, 12:satietatem epularum ludis,
id. 6, 2, 5:lex Julia non interpellat eam possessionem,
does not disturb, does not abrogate it, Dig. 23, 5, 16.— Pass.:reperiebat T. Ampium conatum esse tollere pecunias... sed interpellatum adventum Caesaris profugisse,
Caes. B. C. 3, 105:haec tota res interpellata bello refrixerat,
Cic. Att. 1, 19, 4:stupro interpellato motus,
Liv. 3, 57.—With quin: Caesar numquam interpellavit, quin, quibus vellem, uterer, Matius ad Cic. Fam. 11, 28.—(γ).With quominus:(δ).interpellent me, quo minus honoratus sim, dum ne interpellent, quo minus, etc.,
Brut. ad Cic. Fam. 11, 10, 1.—With ne: tribunis interregem interpellantibus, ne senatusconsultum fieret, to interpose their veto, Liv. 4, 43.—(ε).With inf.:(ζ).pransus non avide, quantum interpellet inani Ventre diem durare,
Hor. S. 1, 6, 127.—Absol.: fameque et siti interpellante, disturbing him, Suet. Ner. 48. -
3 interpellatus
1.interpellātus, a, um, Part., from interpello.2.interpellātus, ūs, m. (only in abl. sing.) [interpello], i. q. interpellatio, a disturbance (post-class.), Auct. Itin. Alex. M. 31. -
4 interpellatiō
interpellatiō ōnis, f [interpello], a speaking between, interruption.* * * -
5 interpellātor
interpellātor ōris, m [interpello], an interrupter, disturber: se oblectare sine interpellatoribus. -
6 interfor
inter-for, fātus sum, 1, v. dep. n. and a. (interfari, interfatur, interfatus are the forms in common use), to speak between, to interrupt in speaking (syn. interpello):priusquam ille postulatum perageret, interfatur Appius,
Liv. 3, 47:orsum eum dicere, Phaeneas interfatus,
interrupted, id. 32, 34:Venus sic interfata est,
Verg. A. 1, 386:quem interfari nefas est,
Plin. Ep. 1, 23, 2. -
7 interpellatio
interpellātĭo, ōnis, f. [interpello], a speaking between, an interruption in speaking; an interruption, hinderance.I.In gen.:II.quid tibi interpellatio aut in consilium huc accessiost?
What business have you to interrupt? Plaut. Trin. 3, 2, 83:cursum orationis interpellatione impedire,
Cic. de Or. 2, 10, 39; id. Part. Or. 8:sine ulla interpellatione,
id. Fam. 6, 18 fin.; Suet. Aug. 72:si quid nobis agentibus novi accidit, interpellatio, interventio alicujus, etc.,
Quint. 4, 3, 16; 9, 1, 31; 9, 2, 2. —In law, a suit, appeal to the court, Dig. 5, 1, 23; 50, 16, 188. -
8 obcurro
oc-curro ( obc-), curri, rarely cucurri (Plaut. Merc. 1, 2, 88; Phaedr. 3, 7, 2), cursum, 3 (archaic perf. occecurri, like memordi, peposci, Aelius Tubero ap. Gell. 7, 9, 11), v. n., to run up to, run to meet; to go or come up to, to go or come to meet, to meet (class.; syn. obvenio).I.Lit.1.In gen.:2.ilico Occucurri atque interpello,
Plaut. Merc. 1, 2, 88:Caesari venienti,
Caes. B. G. 3, 79:obviam alicui,
to go to meet, Plaut. Ep. 2, 2, 30:amicis,
Hor. S. 1, 4, 135; Suet. Calig. 4.— Impers.:occurritur (sc. mihi),
Cic. Att. 2, 22, 3.—In partic., to go against, rush upon, attack an enemy:B.duabus Fabianis legionibus occurrit,
Caes. B. C. 1, 40:armatis,
id. ib. 2, 27:telis occurrere,
Verg. A. 11, 808:obvius adversoque occurrit,
id. ib. 10, 734.—Transf.1.To come to, meet, fall in with any thing:2. (α).quibuscumque signis occurrerat, se aggregabat,
Caes. B. G. 4, 26:tot vatibus,
Juv. 1, 18.—With dat.:(β).concilio,
Liv. 31, 29. —With ad:(γ).legati ad id concilium occurrerunt,
Liv. 31, 29.—With in and acc.:3.in aliam civitatem occurrere,
Cic. Verr. 2, 3, 27, § 67.—Of situation.(α).To stand or lie opposite to:(β).apud Elegiam occurrit ei (Euphrati) Taurus mons,
Plin. 5, 24, 20, § 84.—To lie in the way of, meet as an obstacle:II.in asperis locis silex saepe impenetrabilis ferro occurrebat,
Liv. 36, 25, 4.—Trop.A.To obviate or seek to obviate, to meet, resist, oppose, counteract:2.omnibus ejus consiliis occurri atque obstiti,
Cic. Cat. 3, 7, 16:illi rationi,
id. Fat. 18, 41: malevolentiae hominum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11, 2.—To cure or attempt to cure; to relieve, remedy:B.venienti occurrite morbo,
Pers. 3, 64:exspectationi,
Cic. Clu. 23, 63:rei sapientiā occurrere,
id. Fam. 4, 5, 6; Nep. Pelop. 1, 1.—To meet with words, i. e. to answer, reply, object:C.ut si dicenti, Quem video? ita occurras, ego,
Quint. 1, 5, 36:Venus,
Val. Fl. 7, 222.— Impers. pass.:occurretur enim, sicut occursum est,
Cic. Ac. 2, 14, 44: occurritur autem nobis, et quidem a doctis et [p. 1253] eruditis, etc., id. Off. 2, 2, 6.—To offer or present itself, suggest itself, appear, occur:D.tu occurrebas dignus eo munere,
Cic. Sen. 1, 2:nec tamen mihi quicquam occurrit cur, etc.,
id. Tusc. 1, 21, 49; 1, 22, 51:Atheniensium classis demersae et exercitus deleti occurrebant,
Liv. 25, 24, 12; cf.:ea cum universa occurrerent animo,
id. 25, 24, 12, § 14:oculis ejus tot paludes occurrerent,
Col. 2, 2:oras ad Eurum sequentibus nihil memorabile occurrit,
Mel. 3, 9, 3:animo,
presents itself to his mind, occurs to him, Cic. de Or. 2, 24, 104; cf.:ea quae occurrant,
id. ib. 2, 54, 221:una defensio occurrit, quod muneribus tuis obniti non debui,
Tac. A. 14, 53:cogitationi, quonam modo, etc.,
Plin. 29, 1, 1, § 2:neque vos paeon, aut herous ille conturbet: ipsi occurrent orationi,
will present themselves, Cic. de Or. 3, 49, 191:haec tenenda sunt oratori: saepe enim occurrunt,
often occur, id. Or. 32, 115:quodcumque in mentem veniat, aut quodcumque occurrat,
id. Fin. 4, 17, 47:ne quid honestum occurreret,
Tac. Agr. 2.— With inf.:occurrit et aliqua dicere de magicis (herbis),
it seems proper, Plin. 24, 17, 99, § 156.— -
9 obloquor
ob-lŏquor, locūtus, 3, v. dep.I.In gen., to speak against a person or thing; to interrupt a speaker; to gainsay, contradict (class.; syn. interpello); constr. with dat. or absol.(α).With dat.:(β).alicui,
Plaut. Men. 1, 2, 46:vestra exspectatio, quae mihi obloqui videtur,
Cic. Clu. 23, 63.—Absol.:II.obloquere,
Plaut. Curc. 1, 1, 41: te blaterare atque obloqui? Afran. ap. Non. 78, 33:ut me et appelles, et interpelles, et obloquare, et colloquare, velim,
Cic. Q. Fr. 2, 10, 1:ferocissime,
Curt. 10, 2, 30.—In partic.A.To sing to, to accompany or join in singing ( poet.):B.non avis obloquitur,
Ov. P. 3, 1, 21:obloquitur numeris septem discrimina vocum,
mingles the notes of his lute, accompanies on his lute, Verg. A. 6, 646.—To blame, condemn (post-Aug.), Sen. Ep. 121, 4; Vulg. Psa. 43, 17.—C.To rail at, reproach, abuse ( poet.):quod nunc gannit, et obloquitur,
Cat. 83, 3. -
10 occurro
oc-curro ( obc-), curri, rarely cucurri (Plaut. Merc. 1, 2, 88; Phaedr. 3, 7, 2), cursum, 3 (archaic perf. occecurri, like memordi, peposci, Aelius Tubero ap. Gell. 7, 9, 11), v. n., to run up to, run to meet; to go or come up to, to go or come to meet, to meet (class.; syn. obvenio).I.Lit.1.In gen.:2.ilico Occucurri atque interpello,
Plaut. Merc. 1, 2, 88:Caesari venienti,
Caes. B. G. 3, 79:obviam alicui,
to go to meet, Plaut. Ep. 2, 2, 30:amicis,
Hor. S. 1, 4, 135; Suet. Calig. 4.— Impers.:occurritur (sc. mihi),
Cic. Att. 2, 22, 3.—In partic., to go against, rush upon, attack an enemy:B.duabus Fabianis legionibus occurrit,
Caes. B. C. 1, 40:armatis,
id. ib. 2, 27:telis occurrere,
Verg. A. 11, 808:obvius adversoque occurrit,
id. ib. 10, 734.—Transf.1.To come to, meet, fall in with any thing:2. (α).quibuscumque signis occurrerat, se aggregabat,
Caes. B. G. 4, 26:tot vatibus,
Juv. 1, 18.—With dat.:(β).concilio,
Liv. 31, 29. —With ad:(γ).legati ad id concilium occurrerunt,
Liv. 31, 29.—With in and acc.:3.in aliam civitatem occurrere,
Cic. Verr. 2, 3, 27, § 67.—Of situation.(α).To stand or lie opposite to:(β).apud Elegiam occurrit ei (Euphrati) Taurus mons,
Plin. 5, 24, 20, § 84.—To lie in the way of, meet as an obstacle:II.in asperis locis silex saepe impenetrabilis ferro occurrebat,
Liv. 36, 25, 4.—Trop.A.To obviate or seek to obviate, to meet, resist, oppose, counteract:2.omnibus ejus consiliis occurri atque obstiti,
Cic. Cat. 3, 7, 16:illi rationi,
id. Fat. 18, 41: malevolentiae hominum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11, 2.—To cure or attempt to cure; to relieve, remedy:B.venienti occurrite morbo,
Pers. 3, 64:exspectationi,
Cic. Clu. 23, 63:rei sapientiā occurrere,
id. Fam. 4, 5, 6; Nep. Pelop. 1, 1.—To meet with words, i. e. to answer, reply, object:C.ut si dicenti, Quem video? ita occurras, ego,
Quint. 1, 5, 36:Venus,
Val. Fl. 7, 222.— Impers. pass.:occurretur enim, sicut occursum est,
Cic. Ac. 2, 14, 44: occurritur autem nobis, et quidem a doctis et [p. 1253] eruditis, etc., id. Off. 2, 2, 6.—To offer or present itself, suggest itself, appear, occur:D.tu occurrebas dignus eo munere,
Cic. Sen. 1, 2:nec tamen mihi quicquam occurrit cur, etc.,
id. Tusc. 1, 21, 49; 1, 22, 51:Atheniensium classis demersae et exercitus deleti occurrebant,
Liv. 25, 24, 12; cf.:ea cum universa occurrerent animo,
id. 25, 24, 12, § 14:oculis ejus tot paludes occurrerent,
Col. 2, 2:oras ad Eurum sequentibus nihil memorabile occurrit,
Mel. 3, 9, 3:animo,
presents itself to his mind, occurs to him, Cic. de Or. 2, 24, 104; cf.:ea quae occurrant,
id. ib. 2, 54, 221:una defensio occurrit, quod muneribus tuis obniti non debui,
Tac. A. 14, 53:cogitationi, quonam modo, etc.,
Plin. 29, 1, 1, § 2:neque vos paeon, aut herous ille conturbet: ipsi occurrent orationi,
will present themselves, Cic. de Or. 3, 49, 191:haec tenenda sunt oratori: saepe enim occurrunt,
often occur, id. Or. 32, 115:quodcumque in mentem veniat, aut quodcumque occurrat,
id. Fin. 4, 17, 47:ne quid honestum occurreret,
Tac. Agr. 2.— With inf.:occurrit et aliqua dicere de magicis (herbis),
it seems proper, Plin. 24, 17, 99, § 156.—
См. также в других словарях:
interpello — in·ter·pèl·lo s.m. TS dir. interrogatorio di una parte in causa nel corso del processo, dedotto dalla controparte come mezzo di prova {{line}} {{/line}} DATA: 1963. ETIMO: der. di interpellare … Dizionario italiano
interpello — pl.m. interpelli … Dizionario dei sinonimi e contrari
interpellare — in·ter·pel·là·re v.tr. (io interpèllo) CO 1a. consultare qcn., spec. una persona autorevole, chiedendo un parere, un consiglio e sim.: interpellare un medico, interpellare un avvocato per avere chiarimenti 1b. rivolgere a qcn. una domanda o la… … Dizionario italiano
interpellarsi — in·ter·pel·làr·si v.pronom.intr. (io mi interpèllo) CO pensare ponendosi delle domande, interrogarsi … Dizionario italiano
interpellare — {{hw}}{{interpellare}}{{/hw}}v. tr. (io interpello ) Richiedere a qlcu. un parere, un consiglio e sim.: è meglio interpellare un tecnico. ETIMOLOGIA: dal lat. interpellare, comp. di inter ‘in mezzo’ e *pellare, intens. di pellere ‘spingere’ … Enciclopedia di italiano
interpellare — v. tr. [dal lat. interpellare interrompere con obiezioni ] (io interpèllo, ecc.). 1. [rivolgere a qualcuno una domanda] ▶◀ interrogare, rivolgersi (a). 2. [rivolgersi ad una persona per averne consiglio, per sentire il suo parere: è meglio i. il… … Enciclopedia Italiana
ԲԱՐԵԽՕՍԵՄ — (եցի.) NBH 1 449 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 8c ն.չ. παρακαλέω advoco, deprecor, εὑτυγχάνω, πρεσβέω, ἰκετεύω intercedo, interpello, suplico Բարեխօս լինել եւ թախանձել որպէս միջնորդ եւ աղաչաւոր. միջնորդել. ... *Բարեխօսեալ … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)