Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

intermissus

  • 1 intermissus

    intermissus, Abl. ū, m. (intermitto), das Nachlassen, Absetzen, sine intermissu cantus, Plin. 10, 81.

    lateinisch-deutsches > intermissus

  • 2 intermissus

    intermissus, Abl. ū, m. (intermitto), das Nachlassen, Absetzen, sine intermissu cantus, Plin. 10, 81.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > intermissus

  • 3 intermissus

    [st1]1 [-] intermissus, a, um: part. passé de intermitto. - [abcl][b]a - interrompu, suspendu, qui a cessé. - [abcl]b - placé entre, laissé entre ( → espace, temps).[/b]    - planities intermissa collibus, Caes.: plaine entrecoupée de collines.    - pars oppidi intermissa a flumine, Caes.: la partie de l'enceinte séparée du fleuve par un intervalle.    - per intermissa moenia oppidum intrare, Liv.: entrer dans la ville par les brèches des remparts.    - intermissus ventus, Caes.: vent qui est tombé.    - intermissa libertas, Cic.: liberté suspendue.    - intermisso triduo, Caes.: au bout de trois jours.    - nocte intermissâ: comme la nuit s'était passée dans l'intervalle.    - verba intermissa: mots entrecoupés.    - intermissis passibus CCCC, Caes.: à une distance de quatre cents pas. [st1]2 [-] intermissŭs, ūs, m. (seulement à l'abl. intermissu): interruption, relâche.
    * * *
    [st1]1 [-] intermissus, a, um: part. passé de intermitto. - [abcl][b]a - interrompu, suspendu, qui a cessé. - [abcl]b - placé entre, laissé entre ( → espace, temps).[/b]    - planities intermissa collibus, Caes.: plaine entrecoupée de collines.    - pars oppidi intermissa a flumine, Caes.: la partie de l'enceinte séparée du fleuve par un intervalle.    - per intermissa moenia oppidum intrare, Liv.: entrer dans la ville par les brèches des remparts.    - intermissus ventus, Caes.: vent qui est tombé.    - intermissa libertas, Cic.: liberté suspendue.    - intermisso triduo, Caes.: au bout de trois jours.    - nocte intermissâ: comme la nuit s'était passée dans l'intervalle.    - verba intermissa: mots entrecoupés.    - intermissis passibus CCCC, Caes.: à une distance de quatre cents pas. [st1]2 [-] intermissŭs, ūs, m. (seulement à l'abl. intermissu): interruption, relâche.
    * * *
        Intermissus, Participium: vt Intermissus ordo. Plin. Delaissé pour un temps, Discontinué.
    \
        Intermissa tecta. Plin. iun. Quand il y a grand espace entre les maisons, et ne sont point continuees et entretenants.
    \
        Intermissus, huius intermissus. Plin. Cesse, Discontinuation, Intermission.
    \
        Garrulus sine intermissu cantus. Plin. Sans cesse.

    Dictionarium latinogallicum > intermissus

  • 4 intermissus

    1.
    intermissus, a, um, Part., from intermitto; q. v. fin.
    2.
    intermissus, ūs, m. [intermitto], for intermissio, an intermission, interruption:

    garrulus sine intermissu cantus,

    incessant, Plin. 10, 29, 43, § 81.

    Lewis & Short latin dictionary > intermissus

  • 5 intermissus

    Латинско-русский словарь > intermissus

  • 6 aura

    aura, aurae, f.    - gén. sing. aurāī, Virg. En. 6, 747.    - [gr]gr. αὔρα. [st1]1 [-] souffle léger, brise.    - Plin. Ep. 5, 6, 5. [st1]2 [-] souffle, vent.    - naves usae nocturnā aurā, Caes. BC. 3, 8, 2: les navires utilisant les souffles de la nuit.    - aurae vela vocant, Virg. En. 3, 356, les vents appellent les voiles.    - nullā ne minimā quidem aurā fluctus commovente, Cic. Tusc. 5, 16: pas même le plus léger souffle ne remuant les flots. [st1]3 [-] fig. exhalaison.    - illi dulcis spiravit crinibus aura, Virg. G. 4, 417: un suave parfum s'exhala de sa chevelure.    - si tantum notas odor adtulit auras, Virg. G. 3, 251: si l'odeur leur a seulement apporté les émanations connues. [st1]4 [-] rayonnement, vapeur lumineuse, lumière.    - aura auri, Virg. En. 6, 204: rayonnement de l'or. [st1]5 [-] l'air, les airs.    - captare naribus auras, Virg. G. 1, 376: humer l'air de ses naseaux.    - superatne et vescitur aurā? Virg. En. 3, 339: subsiste-t-il et respire-t-il encore ?    - verberat ictibus auras, Virg. En. 5, 377: il frappe l'air de coups redoublés. [st1]6 [-] les airs, les hauteurs de l'air, le ciel.    - (fama) sese attollit in auras, Virg. En. 4, 176: (la renommée) s'élève dans les airs.    - ferre sub auras, Virg. En. 2, 158: révéler, mettre au grand jour.    - fugere auras, Virg. En. 4, 388: fuir la lumière, se cacher. [st1]7 [-] fig. souffle.    - dies intermissus aut nox interposita totam opinionem parvā commutat aurārumoris, Cic. Mur. 35: l'espace d'un jour ou l'intervalle d'une nuit retournent entièrement l'opinion sous un léger coup de vent de la rumeur publique.    - neque periculi tempestas neque honoris aura potuit de suo cursu eum demovere, Cic. Sest. 101: ni les tourbillons menaçants du danger ni les souffles caressants de la faveur ne purent le détourner de sa ligne de conduite.    - aura (popularis): vent de la faveur populaire, popularité.
    * * *
    aura, aurae, f.    - gén. sing. aurāī, Virg. En. 6, 747.    - [gr]gr. αὔρα. [st1]1 [-] souffle léger, brise.    - Plin. Ep. 5, 6, 5. [st1]2 [-] souffle, vent.    - naves usae nocturnā aurā, Caes. BC. 3, 8, 2: les navires utilisant les souffles de la nuit.    - aurae vela vocant, Virg. En. 3, 356, les vents appellent les voiles.    - nullā ne minimā quidem aurā fluctus commovente, Cic. Tusc. 5, 16: pas même le plus léger souffle ne remuant les flots. [st1]3 [-] fig. exhalaison.    - illi dulcis spiravit crinibus aura, Virg. G. 4, 417: un suave parfum s'exhala de sa chevelure.    - si tantum notas odor adtulit auras, Virg. G. 3, 251: si l'odeur leur a seulement apporté les émanations connues. [st1]4 [-] rayonnement, vapeur lumineuse, lumière.    - aura auri, Virg. En. 6, 204: rayonnement de l'or. [st1]5 [-] l'air, les airs.    - captare naribus auras, Virg. G. 1, 376: humer l'air de ses naseaux.    - superatne et vescitur aurā? Virg. En. 3, 339: subsiste-t-il et respire-t-il encore ?    - verberat ictibus auras, Virg. En. 5, 377: il frappe l'air de coups redoublés. [st1]6 [-] les airs, les hauteurs de l'air, le ciel.    - (fama) sese attollit in auras, Virg. En. 4, 176: (la renommée) s'élève dans les airs.    - ferre sub auras, Virg. En. 2, 158: révéler, mettre au grand jour.    - fugere auras, Virg. En. 4, 388: fuir la lumière, se cacher. [st1]7 [-] fig. souffle.    - dies intermissus aut nox interposita totam opinionem parvā commutat aurārumoris, Cic. Mur. 35: l'espace d'un jour ou l'intervalle d'une nuit retournent entièrement l'opinion sous un léger coup de vent de la rumeur publique.    - neque periculi tempestas neque honoris aura potuit de suo cursu eum demovere, Cic. Sest. 101: ni les tourbillons menaçants du danger ni les souffles caressants de la faveur ne purent le détourner de sa ligne de conduite.    - aura (popularis): vent de la faveur populaire, popularité.
    * * *
        Aura, aurae, Ung petit vent doulx.
    \
        Cereales aurae. Plin. Qui font meurir les bleds.
    \
        Aura. Virgil. Vent.
    \
        Facilis aura. Ouid. Vent propice, Vent à gré, Vent à propos.
    \
        Grandior aura. Ouid. Grand vent.
    \
        Aurae niuales. Horat. Vents froids, apportans la neige.
    \
        Petulantes aurae. Lucret. Qui rompent et gastent tout, Orage.
    \
        Rapida aura. Ouid. Impetueux, et violent, ou vehement, Orage.
    \
        Caeli violentior aura. Stat. Orage.
    \
        Volucri fugacior aura. Ouid. Qui va plus viste que le vent.
    \
        Accipere et reddere auras follibus. Virgil. Souffler d'un soufflet.
    \
        Impelli auris. Lucret. Estre agité de vents.
    \
        Aura. L'air. Virgil. Verrantque per auras.
    \
        Liquidae aurae. Lucan. Air pur et net.
    \
        Pingues aurae. Valer. Flac. Gros air.
    \
        Attollere se in auras. Virgil. Se lever en l'air.
    \
        Captare naribus auras. Senec. Quand les chiens en fleurant suyvent la trace de la beste.
    \
        Auras vitales carpere. Virgil. Vivre.
    \
        Circinare auras. Ouid. Voltiger en l'air, Virevouster, Tournoyer.
    \
        Euehere se in volucres auras. Virg. S'eslever en l'air, S'envoler.
    \
        Auras ferre. Virgil. S'accoustumer de l'air à quelque lieu.
    \
        Haurire auram communem. Quintil. Vivre.
    \
        Scindere auras. Sil. Fendre l'air, Voler en l'air.
    \
        Terebrare auram. Ouid. Percer l'air.
    \
        Aura aetherea vesci. Virgil. Vivre.
    \
        Vitiare auras. Ouid. Corrompre et infecter l'air.
    \
        Aura auri. Virgil. La lueur de l'or.
    \
        Aura. Quintil. Faveur, Bon vent.
    \
        Aura popularis. Faveur du peuple.
    \
        Aurae popularis homo. Liu. Qui cerche la faveur du peuple.
    \
        Mollior aura. Ouid. Meilleure fortune.
    \
        Libertatis auram captare. Liuius. Prendre esperance de liberté.

    Dictionarium latinogallicum > aura

  • 7 intermitto

    intermitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st2]1 [-] suspendre, interrompre (une action). [st2]2 [-] laisser passer (un intervalle de temps). [st2]3 [-] laisser libre, laisser inoccupé. [st2]4 [-] omettre. - intr. [st2]5 [-] cesser, discontinuer, laisser un intervalle, laisser de l'espace, faire une pause.    - noctem intermittere: laisser s’écouler une nuit d’intervalle.    - opus intermittere: interrompre un travail.    - morem intermittere, Liv.: abandonner un usage.    - neque diem neque noctem intermittit: il ne perd ni un jour ni une nuit.    - spatium quâ flumen intermittit, Caes.: espace laissé libre par le fleuve.    - febris intermittit, Cels.: la fièvre est intermittente.    - intermitto + inf.: je cesse de.    - obsides dare intermiserant, Caes.: ils avaient cessé de donner des otages.    - non intermittit caelum nitescere, Cic.: le ciel ne cesse pas de briller.    - intermittunt ad vicenos pedes, Plin.: ils laissent des espaces de vingt pieds.    - aves intermittentes bibunt, Plin. 10, 46, 63, § 129: les oiseaux boivent à plusieurs reprises.    - numquam unum intermittit diem quin veniat, Ter. Ad. 3, 1, 6: jamais il ne laisse passer un jour sans venir.    - voir intermissus.
    * * *
    intermitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st2]1 [-] suspendre, interrompre (une action). [st2]2 [-] laisser passer (un intervalle de temps). [st2]3 [-] laisser libre, laisser inoccupé. [st2]4 [-] omettre. - intr. [st2]5 [-] cesser, discontinuer, laisser un intervalle, laisser de l'espace, faire une pause.    - noctem intermittere: laisser s’écouler une nuit d’intervalle.    - opus intermittere: interrompre un travail.    - morem intermittere, Liv.: abandonner un usage.    - neque diem neque noctem intermittit: il ne perd ni un jour ni une nuit.    - spatium quâ flumen intermittit, Caes.: espace laissé libre par le fleuve.    - febris intermittit, Cels.: la fièvre est intermittente.    - intermitto + inf.: je cesse de.    - obsides dare intermiserant, Caes.: ils avaient cessé de donner des otages.    - non intermittit caelum nitescere, Cic.: le ciel ne cesse pas de briller.    - intermittunt ad vicenos pedes, Plin.: ils laissent des espaces de vingt pieds.    - aves intermittentes bibunt, Plin. 10, 46, 63, § 129: les oiseaux boivent à plusieurs reprises.    - numquam unum intermittit diem quin veniat, Ter. Ad. 3, 1, 6: jamais il ne laisse passer un jour sans venir.    - voir intermissus.
    * * *
        Intermitto, intermittis, intermisi, pe. prod. intermissum, intermittere. Cic. Discontinuer, Entrelaisser, Cesser par fois, Desister, Intermettre.
    \
        Intermisit dare. Caesar. Il laissa de donner, Il ne continua point de donner.
    \
        Non intermittere. Caes. Ne cesser point, Continuer.
    \
        Vbi habitamus, non intermittit caelum nitescere. Cic. Il y faict tousjours beau temps.
    \
        Non intermittere admirationem. Cic. Ne cesser de s'esmerveiller.
    \
        Bella diu intermissa. Horat. Intermis, Discontinuez.
    \
        Consuetudinem intermittere. Cic. Laisser à se hanter, Discontinuer, ou entrelaisser la hantise.
    \
        Nunquam vnum intermittit diem, quin semper veniat. Terent. Il ne fault point un jour qu'il ne vienne.
    \
        Neque diem, neque noctem intermittit. Caesar. Il ne cesse ne jour ne nuict.
    \
        Iter non intermittere. Caes. Ne cesser de cheminer, Cheminer tousjours, Continuer son chemin.
    \
        Nec tui mentionem intermitti sinit. Cic. Il ne cesse de faire mention de toy.
    \
        Officium intermittere. Cic. Laisser à faire son debvoir.
    \
        Opus intermittere. Caes. Entremettre, ou intermettre la besongne, La laisser pour un temps, Discontinuer.
    \
        Studia intermissa longo interuallo. Cic. Delaissez et discontinuez long temps, Entrelaissez.

    Dictionarium latinogallicum > intermitto

  • 8 intermitto

    inter-mitto, mīsī, missum, ere
    1) класть посреди, ставить между
    trabes paribus intermissae spatiis Cs — брёвна, расположенные на равном друг от друга расстоянии
    2) пересекать ( pars oppidi a flumine intermissa Cs); прерывать, делать пропуск, пропускать
    3) приостанавливать, прекращать, прерывать (iter, proelium Cs)
    studia longo intervallo intermissa C — занятия, которые пришлось надолго бросить
    verba ab usu cotidiani sermonis intermissa C — слова, вышедшие из повседневного употребления
    4) оставлять свободным, незанятым
    quā flumen intermittit Cs — там, где течение реки прерывается

    Латинско-русский словарь > intermitto

  • 9 continens

    continēns, entis, PAdi. m. Compar. (contineo), I) zusammenhängend, 1) mit einem andern Gegenstande = anstoßend, unmittelbar angrenzend, m. Dat. od. m. cum u. Abl., a) eig.: α) im Raume: aër est c. mari, Cic.: c. ripae collis, Caes.: huic fundo uxoris continentia quaedam praedia atque adiuncta, Cic.: Cappadociae pars ea, quae cum Cilicia continens est, Cic. – absol., c. tecta, an das Nachbarhaus anstoßende Dächer, Liv. – neutr. plur. subst., continentia urbis, die Vorstädte, ICt.: c. usque Atho montem, die angrenzenden Landstriche, Plin. – β) in der Zeit, unmittelbar darauf folgend, continentibus diebus, Caes. b. c. 3, 84, 2. – b) übtr.: motus sensui iunctus et c., Cic.: timori perpetuo ipsum malum c. fuit, folgte auf dem Fuße, Liv.: videre igitur primum oportebit, quae sint continentia (im wesentlichen Zusammenhang stehen) cum ipso negotio, hoc est, quae ab re separari non possint, Cic. – 2) in sich zusammenhängend, ununterbrochen, fortlaufend, a) eig.: α) im Raume, agmen migrantium, Liv.: grex elephantorum, Liv.: flamma, Hirt. b. G.: continentes ruinae (murorum), der ununterbrochene Einsturz, Liv. – v. Örtl., paludes, Caes.: silvae ac paludes, Caes.: iugum, Liv.: aedificia, ICt.: litus, die Küste des Festlandes, Liv.: so auch ripa c., Hor. – terra c., das Festland, Cic. fr. u. Nep.: u. so c. Gallia, das Festland G., Caes. – subst., continēns, entis, Abl. gew. enti, f. (verst. terra), das Festland, der Kontinent (Ggstz. insula), continentis regio, Liv.: c. proxima, Plin.: in continentem legatos mittere, Caes.: ex continenti traicere (sc. in insulam), Curt.: a continenti, vom F. aus (Ggstz. a mari), Liv. – β) in der Zeit, ununterbrochen, anhaltend, biduo continenti, Suet. – c. spiritus (Ggstz. sp. intermissus), Cic.: somnus, Cels.: totius diei c. labor, Caes.: itinera, Liv.: bella, Caes.: c. febres sine intermissione, Cels.: c. die ac nocte proelium, Liv.: imber c., Liv.: continenti cursu, in einem Laufe, Liv.: so auch continenti impetu, in einem Anlaufe, unaufhaltsam, Caes.: e continenti genere, in ununterbrochener Geschlechtsfolge, Cic. – subst., ex continenti, unverzüglich, sofort, Iustin. 1, 9, 19 u.a.: so auch in continenti, ICt. – b) übtr.: continentia tua scripta, deine zusammenhängenden historischen Hauptwerke, Cic.: sed nihil te interpellabo; continentem orationem audire malo, Cic.: quod quidem continens memoria (Geschichte) sit, Liv.: subactis iis gentibus, quae inter nos vosque sunt, continens imperium us que ad nos habebitis, Liv. – II) (m. Compar. u. Superl.) bei Leidenschaften u. Begierden an sich haltend = Herr od. Meister seiner Leidenschaften und Begierden, voll Selbstbeherrschung, enthaltsam-, mäßig in Genüssen (griech. εγκρατής; Ggstz. intemperans, libidinosus), puer, Cic.: reges, Cic.: Epaminondas, Nep. – ne continentior in vita hominum, quam in pecunia fuisse videatur, Caes. – C. Laelius, L. Furius, moderatissimi homines et continentissimi, Cic. – III) subst., continēns, entis, n. = το συνέχου, als rhetor. t. t., der Punkt, der die Verteidigung wesentlich enthält, auf den sich die Verteidigung wesentlich stützt, der Haltpunkt, der Hauptpunkt, die Hauptsache, Sing., Quint. 3, 6, 104; 3, 11, 9: Plur., continentia causarum, Cic. part. or. 103: ea continentia vocentur, quasi firmamenta (Stützpunkte) defensionis, Cic. top. 95.

    lateinisch-deutsches > continens

  • 10 continuus

    continuus, a, um (contineo), zusammenhaftend, -hängend, I) im Raume, a) mit einem andern Ggstde., α) von zwei oder mehreren Ggstdn., aneinander hängend, unmittelbar aneinander liegend, -stoßend, ununterbrochen fortlaufend (Ggstz. intermissus), agri, Suet.: montes, Hor. u. Plin.: rupes, Mela: tecta (Ggstz. tecta intermissa), Plin. ep.: tela, fort u. fort abgeschossene, Stat. – neutr. Plur. subst., continua, ōrum, n. = die aneinander stoßenden Örtlichkeiten, Liv. 30, 5. § 7. u. 6. § 5. – β) von einem Ggstde., der unmittelbar an einen andern stößt, sich unmittelbar anreihend, -anschließend, unmittelbar anstoßend, Leucada continuam veteres habuere coloni, mit dem Festlande zusammenhängend, als Halbinsel, Ov. met. 15, 289: m. Dat. (wem? an wen?), aër continuus terrae est, Sen. nat qu. 2, 6, 1. – übtr., v. der Pers., jmdm. zunächst stehend, Nerva, continuus principi, Tac. ann. 6, 26 in. – b) in sich zusammenhängend, ununterbrochen fortlaufend, ununterbrochen, ungetrennt, ungeteilt, humus (die Masse des Landes), Ov.: alveus, Plin.: mare, Tac.: flumen Tiberis, Val. Max.: litus, litora, Mela: Pyrenaeus trahit perpetua latera continuus, Mela: Rhenus uno alveo continuus, Tac. – mons aequali dorso continuus us que ad proximum castellum, Tac. – übtr., translationes, Cic. or. 94: narratio (Ggstz. divisa), Quint.: expositio (Ggstz. partita), Quint.: oratio, Tac. u. (Ggstz. oratio inter respondentem et interrogantem discissa) Sen. u. (Ggstz. sermo) Suet.: quae apud Sallustium rara fuerunt, apud hunc crebra sunt et paene continua, Sen. – II) in der Zeit: a) mit einem andern Ggstde., α) von zwei oder mehreren Ggstdn., unmittelbar aufeinander folgend, secutae sunt continuos complures dies tempestates, Caes.: quaerebant ex eo palam, tot dies continuos quid egisset? Plaut.: stella crinita per septem dies continuos fulsit, Suet.: duabus continuis noctibus somnia vit, Suet.: per continuos menses (Monate nacheinander) caput interdum foribus illisit, Suet.: superiora continuorum annorum decreta, Cic.: aliquot annos continuos ante legem Gabiniam, Cic.: equester ordo iudicavit annos prope quadraginta continuos, Cic.: ex eo die dies continuos quinque Caesar pro castris suas copias produxit, Caes. – von Kollektiven, biduum, Suet.: triduum, Plaut. u. Suet.: biennium, Suet.: triennium, Plaut. u. Suet. – von Ereignissen usw. in der Zeit, triumphi ex Hispania duo continui (unmittelbar nacheinander) acti, Liv.: duo continua regna viro ac deinceps genero dedit, Liv.: post Cassandri regis filiique eius continuas mortes, Iustin. – β) von einem Ggstde., darauf folgend, continuā die, Ov.: continuā nocte, Ov. – b) in sich zusammenhängend, ununterbrochen, unausgesetzt, unaufhörlich, unablässig, sex mensibus dies, et totidem aliis nox usque continua est, Mela. – c. iter, Curt., itinera, Lepid. in Cic. ep. u. Val. Max.: navigatio, Plin. ep.: obsidio, oppugnatio, Liv.: labor, Quint. u.a.: fragor, Curt.: clamor, Cornif. rhet.: incommoda, Caes.: sterilitates, Plin. ep.: c. vitia (Ggstz. vitia ex intervallis redeuntia), Sen.: felicitas, Iustin. – als publiz. t. t., c. consulatus, zwei oder mehrere Jahre ohne Unterbrechung fortgeführtes, auch auf das zweite Jahr oder immer wieder auf das folgende Jahr verlängertes, Plin. pan., Suet. u. Val. Max. – übtr., postulandis reis tam continuus annus fuit, ut etc., in diesem Jahre hörte die Vorladung von Angeschuldigten gar nicht auf, sodaß usw., Tac.: continuus inde et saevus accusandis reis Suillius, ließ nicht ab, mit wahrer Wut Beschuldigte anzuklagen, Tac.

    lateinisch-deutsches > continuus

  • 11 intermitto

    inter-mitto, mīsī, missum, ere, I) tr.: A) dazwischenkommen lassen = dazwischenlegen, trabes paribus intermissae spatiis, Caes.: valle intermissā, diesseits eines Tales, Caes.: intermissā nocte, da inzwischen die Nacht hereingebrochen war, Caes. – B) dazwischenlassen = dazwischen leer lassen, frei-, offen-, unbesetzt lassen, 1) eig.: pars oppidi a flumine intermissa, Caes.: planities collibus intermissa, Caes.: loca custodibus intermissa, Liv.: quā erat opus intermissum, eine Lücke hatte, Caes.: intermissa munimenta, moenia, Lücken in den Bef., in den M., Liv.: nunc continua nunc intermissa tecta villarum, bald fortlaufende, bald freistehende, Plin. ep.: mediocribus spatiis intermissis, in mäßigen Abständen, Caes.: perexiguo intermisso spatio, Caes.: intermissis circiter passibus CCCC, in einer Entfernung von usw., Caes. – 2) übtr.: a) eine Tätigkeit usw. auf kürzere od. längere Zeit unterlassen, einstellen, aussetzen, unterbrechen ( während omittere = gänzlich unterlassen, ganz einstellen), studia, Cic.: proelium, iter, Caes.: ludorum solemnia, Liv.: cultum agrorum, Liv.: ob iustitium solita munia, Tac.: paulisper otium, Plin. ep.: laborem, Ov.: non intermisso navigandi labore, Caes.: mit folg. Infin., alci litteras mittere, Cic.: obsides dare, Caes.: non ille intermisit affirmare se sine mora venire, Cic.: bei vorherg. Negation m. folg. quin u. Konj., hoc opus numquam intermittendum est, quin (ohne daß es) omnibus instauretur annis, Colum. 7, 17, 2. – Passiv medial = aussetzen, nachlassen, mediā circiter nocte vento intermisso, Windstille eingetreten war, Caes.: paulum intermissā flammā, Caes.: u. so intermissa verba, abgebrochene, Ov.: aber verba ab usu cotidiani sermonis intermissa, aufgegebene, Cic.: intermissus tamdiu mos, unterlassene, Plin. ep.: intermissa libertas, das eine Zeitlang gehemmte freie Wort (Ggstz. lib. retenta), Cic. – b) eine Zeit aussetzen, vorbeigehen-, verstreichen lassen, unbenutzt lassen, ne quem diem intermitterem, has dedi litteras, Cic.: triduo intermisso, brevi tempore intermisso, quinque intermissis diebus, nach Ablauf von usw., Caes.: intermisso spatio, nach einiger Zeit, Caes. – m. ab u. Abl., ut reliquum tempus ab labore intermitteretur, ausgesetzt, gerastet würde, Caes. – m. ad u. Akk., nulla pars nocturni temporis ad laborem intermittitur, wird für die A. nicht unbenutzt gelassen, Caes. – bei vorhergehender Negation mit folg. quin u. Konj., numquam unum intermittit diem, quin semper veniat, Ter.: neque ullum fere diem intermittebat, quin quid in quoque esset animi ac virtutis suorum perspiceret, Caes.: totius hiemis nullum tempus intermiserunt, quin trans Rhenum legatos mitterent, Caes. – c) ein Amt zeitweilig unbesetzt lassen, intermissis magistratibus, nachdem die weltlichen Ämter zeitweilig unbesetzt gelassen, suspendiert waren, Caes. b. G. 7, 33, 4. – d) eine Provinz für jetzt aufgeben, Eutr. 9, 15. – II) intr. aussetzen, absetzen, nachlassen, quā (wo) flumen intermittit, Caes.: sic canere coepisse, ut nihil intermitterent, ohne abzusetzen, Cic.: aves intermittentes bibunt, setzen beim Trinken ab, Plin.: hostes subeunt, non intermittunt, rücken unaufhaltsam heran, Caes.: non intermittunt interim cotidiana proelia, Hirt. b. G.: febris intermittit, ist ein Wechselfieber, Cels.: tertiana, quae ex toto intermittit, Cels.: Ggstz., si (vitia eius) non desinent, intermittent, Sen. ep. 29, 8.

    lateinisch-deutsches > intermitto

  • 12 continens

    continēns, entis, PAdi. m. Compar. (contineo), I) zusammenhängend, 1) mit einem andern Gegenstande = anstoßend, unmittelbar angrenzend, m. Dat. od. m. cum u. Abl., a) eig.: α) im Raume: aër est c. mari, Cic.: c. ripae collis, Caes.: huic fundo uxoris continentia quaedam praedia atque adiuncta, Cic.: Cappadociae pars ea, quae cum Cilicia continens est, Cic. – absol., c. tecta, an das Nachbarhaus anstoßende Dächer, Liv. – neutr. plur. subst., continentia urbis, die Vorstädte, ICt.: c. usque Atho montem, die angrenzenden Landstriche, Plin. – β) in der Zeit, unmittelbar darauf folgend, continentibus diebus, Caes. b. c. 3, 84, 2. – b) übtr.: motus sensui iunctus et c., Cic.: timori perpetuo ipsum malum c. fuit, folgte auf dem Fuße, Liv.: videre igitur primum oportebit, quae sint continentia (im wesentlichen Zusammenhang stehen) cum ipso negotio, hoc est, quae ab re separari non possint, Cic. – 2) in sich zusammenhängend, ununterbrochen, fortlaufend, a) eig.: α) im Raume, agmen migrantium, Liv.: grex elephantorum, Liv.: flamma, Hirt. b. G.: continentes ruinae (murorum), der ununterbrochene Einsturz, Liv. – v. Örtl., paludes, Caes.: silvae ac paludes, Caes.: iugum, Liv.: aedificia, ICt.: litus, die Küste des Festlandes, Liv.: so auch ripa c., Hor. – terra c., das Festland, Cic. fr. u. Nep.: u. so c. Gallia, das Festland G.,
    ————
    Caes. – subst., continēns, entis, Abl. gew. enti, f. (verst. terra), das Festland, der Kontinent (Ggstz. insula), continentis regio, Liv.: c. proxima, Plin.: in continentem legatos mittere, Caes.: ex continenti traicere (sc. in insulam), Curt.: a continenti, vom F. aus (Ggstz. a mari), Liv. – β) in der Zeit, ununterbrochen, anhaltend, biduo continenti, Suet. – c. spiritus (Ggstz. sp. intermissus), Cic.: somnus, Cels.: totius diei c. labor, Caes.: itinera, Liv.: bella, Caes.: c. febres sine intermissione, Cels.: c. die ac nocte proelium, Liv.: imber c., Liv.: continenti cursu, in einem Laufe, Liv.: so auch continenti impetu, in einem Anlaufe, unaufhaltsam, Caes.: e continenti genere, in ununterbrochener Geschlechtsfolge, Cic. – subst., ex continenti, unverzüglich, sofort, Iustin. 1, 9, 19 u.a.: so auch in continenti, ICt. – b) übtr.: continentia tua scripta, deine zusammenhängenden historischen Hauptwerke, Cic.: sed nihil te interpellabo; continentem orationem audire malo, Cic.: quod quidem continens memoria (Geschichte) sit, Liv.: subactis iis gentibus, quae inter nos vosque sunt, continens imperium us que ad nos habebitis, Liv. – II) (m. Compar. u. Superl.) bei Leidenschaften u. Begierden an sich haltend = Herr od. Meister seiner Leidenschaften und Begierden, voll Selbstbeherrschung, enthaltsam-, mäßig in Genüssen (griech. εγκρατής; Ggstz. intemperans, libidinosus), puer, Cic.: reges, Cic.: Epami-
    ————
    nondas, Nep. – ne continentior in vita hominum, quam in pecunia fuisse videatur, Caes. – C. Laelius, L. Furius, moderatissimi homines et continentissimi, Cic. – III) subst., continēns, entis, n. = το συνέχου, als rhetor. t. t., der Punkt, der die Verteidigung wesentlich enthält, auf den sich die Verteidigung wesentlich stützt, der Haltpunkt, der Hauptpunkt, die Hauptsache, Sing., Quint. 3, 6, 104; 3, 11, 9: Plur., continentia causarum, Cic. part. or. 103: ea continentia vocentur, quasi firmamenta (Stützpunkte) defensionis, Cic. top. 95.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > continens

  • 13 continuus

    continuus, a, um (contineo), zusammenhaftend, - hängend, I) im Raume, a) mit einem andern Ggstde., α) von zwei oder mehreren Ggstdn., aneinander hängend, unmittelbar aneinander liegend, -stoßend, ununterbrochen fortlaufend (Ggstz. intermissus), agri, Suet.: montes, Hor. u. Plin.: rupes, Mela: tecta (Ggstz. tecta intermissa), Plin. ep.: tela, fort u. fort abgeschossene, Stat. – neutr. Plur. subst., continua, ōrum, n. = die aneinander stoßenden Örtlichkeiten, Liv. 30, 5. § 7. u. 6. § 5. – β) von einem Ggstde., der unmittelbar an einen andern stößt, sich unmittelbar anreihend, -anschließend, unmittelbar anstoßend, Leucada continuam veteres habuere coloni, mit dem Festlande zusammenhängend, als Halbinsel, Ov. met. 15, 289: m. Dat. (wem? an wen?), aër continuus terrae est, Sen. nat qu. 2, 6, 1. – übtr., v. der Pers., jmdm. zunächst stehend, Nerva, continuus principi, Tac. ann. 6, 26 in. – b) in sich zusammenhängend, ununterbrochen fortlaufend, ununterbrochen, ungetrennt, ungeteilt, humus (die Masse des Landes), Ov.: alveus, Plin.: mare, Tac.: flumen Tiberis, Val. Max.: litus, litora, Mela: Pyrenaeus trahit perpetua latera continuus, Mela: Rhenus uno alveo continuus, Tac. – mons aequali dorso continuus us que ad proximum castellum, Tac. – übtr., translationes, Cic. or. 94: narratio (Ggstz. divisa), Quint.: ex-
    ————
    positio (Ggstz. partita), Quint.: oratio, Tac. u. (Ggstz. oratio inter respondentem et interrogantem discissa) Sen. u. (Ggstz. sermo) Suet.: quae apud Sallustium rara fuerunt, apud hunc crebra sunt et paene continua, Sen. – II) in der Zeit: a) mit einem andern Ggstde., α) von zwei oder mehreren Ggstdn., unmittelbar aufeinander folgend, secutae sunt continuos complures dies tempestates, Caes.: quaerebant ex eo palam, tot dies continuos quid egisset? Plaut.: stella crinita per septem dies continuos fulsit, Suet.: duabus continuis noctibus somnia vit, Suet.: per continuos menses (Monate nacheinander) caput interdum foribus illisit, Suet.: superiora continuorum annorum decreta, Cic.: aliquot annos continuos ante legem Gabiniam, Cic.: equester ordo iudicavit annos prope quadraginta continuos, Cic.: ex eo die dies continuos quinque Caesar pro castris suas copias produxit, Caes. – von Kollektiven, biduum, Suet.: triduum, Plaut. u. Suet.: biennium, Suet.: triennium, Plaut. u. Suet. – von Ereignissen usw. in der Zeit, triumphi ex Hispania duo continui (unmittelbar nacheinander) acti, Liv.: duo continua regna viro ac deinceps genero dedit, Liv.: post Cassandri regis filiique eius continuas mortes, Iustin. – β) von einem Ggstde., darauf folgend, continuā die, Ov.: continuā nocte, Ov. – b) in sich zusammenhängend, ununterbrochen, unausgesetzt, unaufhörlich, unablässig, sex mensibus dies, et toti-
    ————
    dem aliis nox usque continua est, Mela. – c. iter, Curt., itinera, Lepid. in Cic. ep. u. Val. Max.: navigatio, Plin. ep.: obsidio, oppugnatio, Liv.: labor, Quint. u.a.: fragor, Curt.: clamor, Cornif. rhet.: incommoda, Caes.: sterilitates, Plin. ep.: c. vitia (Ggstz. vitia ex intervallis redeuntia), Sen.: felicitas, Iustin. – als publiz. t. t., c. consulatus, zwei oder mehrere Jahre ohne Unterbrechung fortgeführtes, auch auf das zweite Jahr oder immer wieder auf das folgende Jahr verlängertes, Plin. pan., Suet. u. Val. Max. – übtr., postulandis reis tam continuus annus fuit, ut etc., in diesem Jahre hörte die Vorladung von Angeschuldigten gar nicht auf, sodaß usw., Tac.: continuus inde et saevus accusandis reis Suillius, ließ nicht ab, mit wahrer Wut Beschuldigte anzuklagen, Tac.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > continuus

  • 14 intermitto

    inter-mitto, mīsī, missum, ere, I) tr.: A) dazwischenkommen lassen = dazwischenlegen, trabes paribus intermissae spatiis, Caes.: valle intermissā, diesseits eines Tales, Caes.: intermissā nocte, da inzwischen die Nacht hereingebrochen war, Caes. – B) dazwischenlassen = dazwischen leer lassen, frei-, offen-, unbesetzt lassen, 1) eig.: pars oppidi a flumine intermissa, Caes.: planities collibus intermissa, Caes.: loca custodibus intermissa, Liv.: quā erat opus intermissum, eine Lücke hatte, Caes.: intermissa munimenta, moenia, Lücken in den Bef., in den M., Liv.: nunc continua nunc intermissa tecta villarum, bald fortlaufende, bald freistehende, Plin. ep.: mediocribus spatiis intermissis, in mäßigen Abständen, Caes.: perexiguo intermisso spatio, Caes.: intermissis circiter passibus CCCC, in einer Entfernung von usw., Caes. – 2) übtr.: a) eine Tätigkeit usw. auf kürzere od. längere Zeit unterlassen, einstellen, aussetzen, unterbrechen ( während omittere = gänzlich unterlassen, ganz einstellen), studia, Cic.: proelium, iter, Caes.: ludorum solemnia, Liv.: cultum agrorum, Liv.: ob iustitium solita munia, Tac.: paulisper otium, Plin. ep.: laborem, Ov.: non intermisso navigandi labore, Caes.: mit folg. Infin., alci litteras mittere, Cic.: obsides dare, Caes.: non ille intermisit affirmare se sine mora venire, Cic.: bei vorherg. Negation m. folg.
    ————
    quin u. Konj., hoc opus numquam intermittendum est, quin (ohne daß es) omnibus instauretur annis, Colum. 7, 17, 2. – Passiv medial = aussetzen, nachlassen, mediā circiter nocte vento intermisso, Windstille eingetreten war, Caes.: paulum intermissā flammā, Caes.: u. so intermissa verba, abgebrochene, Ov.: aber verba ab usu cotidiani sermonis intermissa, aufgegebene, Cic.: intermissus tamdiu mos, unterlassene, Plin. ep.: intermissa libertas, das eine Zeitlang gehemmte freie Wort (Ggstz. lib. retenta), Cic. – b) eine Zeit aussetzen, vorbeigehen-, verstreichen lassen, unbenutzt lassen, ne quem diem intermitterem, has dedi litteras, Cic.: triduo intermisso, brevi tempore intermisso, quinque intermissis diebus, nach Ablauf von usw., Caes.: intermisso spatio, nach einiger Zeit, Caes. – m. ab u. Abl., ut reliquum tempus ab labore intermitteretur, ausgesetzt, gerastet würde, Caes. – m. ad u. Akk., nulla pars nocturni temporis ad laborem intermittitur, wird für die A. nicht unbenutzt gelassen, Caes. – bei vorhergehender Negation mit folg. quin u. Konj., numquam unum intermittit diem, quin semper veniat, Ter.: neque ullum fere diem intermittebat, quin quid in quoque esset animi ac virtutis suorum perspiceret, Caes.: totius hiemis nullum tempus intermiserunt, quin trans Rhenum legatos mitterent, Caes. – c) ein Amt zeitweilig unbesetzt lassen, intermissis magistratibus, nachdem die weltlichen
    ————
    Ämter zeitweilig unbesetzt gelassen, suspendiert waren, Caes. b. G. 7, 33, 4. – d) eine Provinz für jetzt aufgeben, Eutr. 9, 15. – II) intr. aussetzen, absetzen, nachlassen, quā (wo) flumen intermittit, Caes.: sic canere coepisse, ut nihil intermitterent, ohne abzusetzen, Cic.: aves intermittentes bibunt, setzen beim Trinken ab, Plin.: hostes subeunt, non intermittunt, rücken unaufhaltsam heran, Caes.: non intermittunt interim cotidiana proelia, Hirt. b. G.: febris intermittit, ist ein Wechselfieber, Cels.: tertiana, quae ex toto intermittit, Cels.: Ggstz., si (vitia eius) non desinent, intermittent, Sen. ep. 29, 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > intermitto

  • 15 inter-mittō

        inter-mittō mīsī, missus, ere,    to leave off, intermit, omit, suspend, interrupt, neglect: iter, proelium, Cs.: hoc intermisi, quoad non licuit: laborem, O.: Intermissa diu bella, H.: litteras mittere: non intermittit caelum mitescere, etc.—P. pass.: ludi, interrupted: ventus, intermittent, Cs.: bella, H.: pars oppidi, quae, intermissa a flumine et a paludibus, etc., where an interval was left, Cs.: per intermissa moenia, a gap in, L.: verba ab usu cotidiani sermonis iamdiu intermissa, i. e. disused. —Of space, to leave unoccupied, leave vacant: mediocribus intermissis spatiis, Cs.: custodiis loca, L.—To leave an interval, pause: spatium, quā flumen intermittit, does not flow, Cs.—Of time, to let pass, suffer to elapse, omit, leave unimproved: unum diem, Quin veniat, T.: plurīs dies, Cs.: dies intermissus perturbat omnia: nocte intermissā, having intervened, Cs.: nulla pars nocturni temporis ad laborem intermittitur, Cs.: diem.—To leave off, cease, pause: hostīs neque subeuntes intermittere, Cs.: sic adsidue canere, ut nihil intermitterent.

    Latin-English dictionary > inter-mittō

  • 16 labor

        labor (old labōs, T., S., Ct.), ōris, m    [3 LAB-], labor, toil, exertion: ingenium ab labore proclive ad lubidinem, T.: quanto labore partum: non intermissus remigandi, Cs.: res est magni laboris: ad incertum casum labor impenditur: multum operae laborisque consumere: laborem exanclare: se in magnis laboribus exercere: patiens laborum, S.: summi laboris esse, capable of great exertion, Cs.: magni formica laboris, H.: victus suppeditabatur sine labore: quantum meruit labor, Iu.: numerentur labores, be valued, Iu.: quae (loca) capere labor erat, a hard task, L.— Drudgery, hardship, fatigue, distress, trouble, pain, suffering: ex eo quem capit Laborem! T.: Mox et frumentis labor additus, V.: secundis laboribus pubes crevit, successful battles, H.: castrorum labores, Iu.: Lucinae labores, V.: iucundi acti labores: labores solis, eclipses of the sun, V.: lunae labores, V.—Of plants: hunc perferre laborem, the work of growth, V.— A work, product of labor: ita multorum mensium labor interiit, Cs.: Hic labor ille domūs, V.: Polycliti Multus, Iu.—Person.: Labōs, Toil, the genius of toil, V.
    * * *
    I
    labi, lapsus sum V DEP
    slip, slip and fall; slide, glide, drop; perish, go wrong
    II
    effort, labor, toil, exertion, work; suffering, distress, hardship

    Latin-English dictionary > labor

  • 17 intermitto

    intermittere, intermisi, intermissus V
    interrupt; omit; stop; leave off (temporarily); leave a gap

    Latin-English dictionary > intermitto

  • 18 intermitto

    inter-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To leave off, intermit, omit, neglect; constr. with acc., aliquid ab, ad, or inf.
    (α).
    With acc.:

    studia,

    Cic. Or. 10:

    iter,

    Caes. B. C. 3, 3:

    proelium,

    id. B. G. 3, 5:

    opus,

    id. ib. 3, 29:

    admirationem rerum,

    Cic. Fin. 5, 20, 57:

    officia militaria,

    Just. 25, 1, 9:

    curam rerum,

    Tac. A. 4, 13:

    laborem,

    Ov. M. 3, 154:

    quod (otium) quidem paulisper intermisit,

    Plin. Ep. 7, 31, 4; cf.:

    qua erat nostrum opus intermissum,

    Caes. B. G. 7, 71.—
    (β).
    Aliquid ab:

    ut reliquum tempus a labore intermitteretur,

    Caes. B. C. 1, 32, 1:

    tempus ab opere,

    id. B. G. 7, 24, 2; cf. id. ib. 7, 17, 1. —
    (γ).
    With ad:

    nulla pars nocturni temporis ad laborem intermittitur,

    Caes. B. G. 5, 40, 5; 5, 11, 6.—
    (ε).
    With inf.:

    quod tu mihi litteras mittere intermisisses,

    Cic. Fam. 7, 12, 1; so,

    non intermittit suo tempore caelum mitescere, etc.,

    id. Tusc. 1, 28, 69:

    consulere rei publicae,

    id. Div. 2, 1, 1; id. Fam. 7, 12, 1:

    obsides dare,

    Caes. B. G. 4, 31. —
    B.
    To let pass, suffer to elapse:

    tempus, quin,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 31:

    unum diem, quin veniat,

    Ter. Ad. 3, 1, 6:

    diem,

    Cic. Att. 9, 16, 1. —
    II.
    Neutr.
    A.
    To leave off, cease, pause:

    gallos gallinaceos sic assidue canere coepisse, ut nihil intermitterent,

    Cic. Div. 1, 34, 74:

    aves intermittentes bibunt,

    drink by separate draughts, Plin. 10, 46, 63, § 129.—
    B.
    To leave an interval, to pause:

    spatium, qua flumen intermittit,

    does not flow, Caes. B. G. 1, 38; Plin. 17, 22, 35, § 171:

    febris intermittit,

    is intermittent, Cels. 3, 14:

    febris intermittens,

    an intermitting fever, id. 3, 13.—Hence, intermissus, a, um, Part.
    A.
    Of a place, not occupied by, free from:

    custodiis loca,

    Liv. 7, 36, 1; 24, 35, 8:

    planities intermissa collibus,

    Caes. B. G. 7, 70.—
    2.
    Of time or space, permitted to elapse, intervening, left between.
    (α).
    Of time:

    brevi tempore intermisso,

    Caes. B. G. 4, 34.—
    (β).
    Of space:

    intermissis circiter passibus quadringentis,

    Caes. B. G. 1, 41; 7, 73 al.—
    B.
    Intermitted, neglected, or omitted for a time, respited, interrupted:

    ludi,

    Cic. Div. 1, 26, 55:

    ventus,

    Caes. B. G. 5, 8:

    libertas,

    Cic. Off. 2, 7, 24:

    impetus remorum,

    id. de Or. 1, 33, 153:

    bella,

    Hor. C. 4, 1, 1:

    bellum,

    Suet. Aug. 16:

    censura diu,

    id. Claud. 16: nono die, intermisso rure, ad mercatum venire, Rutil. ap. Macr. S. 1, 16, 34. —
    C.
    Not surrounded, unenclosed:

    pars oppidi, quae intermissa a flumine et a paludibus: aditum angustum habebat,

    Caes. B. G. 7, 17:

    trabes intermissae spatiis,

    separated, id. ib. 7, 23:

    verba prisca et ab usu quotidiani sermonis jamdiu intermissa,

    i. e. given up, abandoned, Cic. de Or. 3, 38:

    ordo,

    Plin. 7, 12, 10, § 50:

    mos,

    Plin. Ep. 9, 13:

    per intermissa moenia urbem intrārunt,

    i. e. where the wall was discontinued, Liv. 34, 37 fin.:

    facies, non multarum imaginum et intermissarum, sed unius longae et continuae,

    Sen. Q. N. 1, 3, 8.—
    D.
    Left out, omitted (late Lat.): nonnulla, quae mihi intermissa videbantur, adjeci, Hier. praef. ad Chron. Euseb.

    Lewis & Short latin dictionary > intermitto

  • 19 perturbata

    per-turbo, āvi, ātum, 1, v. a., to throw into confusion or disorder, to confuse, disturb (cf.: confundo, misceo).
    I.
    Lit.:

    omnia,

    Ter. And. 3, 4, 22:

    provinciam,

    Cic. Sull. 20, 56:

    aetatum ordinem,

    id. Brut. 62, 223:

    condiciones pactionesque bellicas perjurio,

    id. Off. 3, 29, 108:

    dies intermissus aut nox interposita saepe perturbat omnia,

    id. Mur. 17, 35:

    reliquos (milites) incertis ordinibus perturbaverunt,

    Caes. B. G. 4, 32:

    aciem,

    Sall. J. 59, 3:

    domum,

    Sen. Thyest. 83.— Pass., Plin. Pan. 76, 8.—
    B.
    Transf., to mix or mingle together:

    omnia subtiliter cretā permisceas cum salibus torrefactis ac tritis et diu oleo injecto perturbes,

    Pall. 12, 18.—
    II.
    Trop., to disturb, discompose, embarrass, confound:

    mea consilia,

    Plaut. Most. 3, 1, 127:

    mentes animosque perturbat timor,

    Caes. B. G. 1, 39:

    clamore perturbari,

    Cic. Rab. Perd. 6, 18:

    animum, joined with concitare,

    id. Or. 37, 128:

    de rei publicae salute perturbari,

    id. Mil. 1, 1:

    haec te vox non perculit? non perturbavit?

    id. Verr. 2, 3, 57, § 132:

    magno animi motu perturbatus,

    id. Att. 8, 11, 1.—Hence, perturbātus, a, um, P. a.
    A.
    Troubled, disturbed, unquiet:

    mihi civitatem perturbatam vestris legibus et contionibus et deductionibus tradidistis,

    Cic. Agr. 1, 8, 23:

    perturbatissimum tempestatis genus,

    Sen. Q. N. 7, 10, 3:

    flamma quassatae rei publicae perturbatorumque temporum,

    Cic. Sest. 34, [p. 1360] 73.—
    B.
    Disturbed, embarrassed, discomposed:

    homo perturbatior metu,

    Cic. Att. 10, 14, 1:

    sane sum perturbatus cum ipsius familiaritate,

    id. ib. 1, 1, 4.— Subst.: per-turbāta, ōrum, n., confused visions, perverted truths:

    nunc onusti cibo et vino perturbata et confusa cernimus,

    Cic. Div. 1, 29, 60.— Adv.: perturbātē, confusedly, disorderly:

    ne quid perturbate, ne quid contorte dicatur,

    Cic. Inv. 1, 20, 29; id. Or. 35, 122:

    muta animalia perturbate moveri,

    Sen. Ep. 124, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > perturbata

  • 20 perturbo

    per-turbo, āvi, ātum, 1, v. a., to throw into confusion or disorder, to confuse, disturb (cf.: confundo, misceo).
    I.
    Lit.:

    omnia,

    Ter. And. 3, 4, 22:

    provinciam,

    Cic. Sull. 20, 56:

    aetatum ordinem,

    id. Brut. 62, 223:

    condiciones pactionesque bellicas perjurio,

    id. Off. 3, 29, 108:

    dies intermissus aut nox interposita saepe perturbat omnia,

    id. Mur. 17, 35:

    reliquos (milites) incertis ordinibus perturbaverunt,

    Caes. B. G. 4, 32:

    aciem,

    Sall. J. 59, 3:

    domum,

    Sen. Thyest. 83.— Pass., Plin. Pan. 76, 8.—
    B.
    Transf., to mix or mingle together:

    omnia subtiliter cretā permisceas cum salibus torrefactis ac tritis et diu oleo injecto perturbes,

    Pall. 12, 18.—
    II.
    Trop., to disturb, discompose, embarrass, confound:

    mea consilia,

    Plaut. Most. 3, 1, 127:

    mentes animosque perturbat timor,

    Caes. B. G. 1, 39:

    clamore perturbari,

    Cic. Rab. Perd. 6, 18:

    animum, joined with concitare,

    id. Or. 37, 128:

    de rei publicae salute perturbari,

    id. Mil. 1, 1:

    haec te vox non perculit? non perturbavit?

    id. Verr. 2, 3, 57, § 132:

    magno animi motu perturbatus,

    id. Att. 8, 11, 1.—Hence, perturbātus, a, um, P. a.
    A.
    Troubled, disturbed, unquiet:

    mihi civitatem perturbatam vestris legibus et contionibus et deductionibus tradidistis,

    Cic. Agr. 1, 8, 23:

    perturbatissimum tempestatis genus,

    Sen. Q. N. 7, 10, 3:

    flamma quassatae rei publicae perturbatorumque temporum,

    Cic. Sest. 34, [p. 1360] 73.—
    B.
    Disturbed, embarrassed, discomposed:

    homo perturbatior metu,

    Cic. Att. 10, 14, 1:

    sane sum perturbatus cum ipsius familiaritate,

    id. ib. 1, 1, 4.— Subst.: per-turbāta, ōrum, n., confused visions, perverted truths:

    nunc onusti cibo et vino perturbata et confusa cernimus,

    Cic. Div. 1, 29, 60.— Adv.: perturbātē, confusedly, disorderly:

    ne quid perturbate, ne quid contorte dicatur,

    Cic. Inv. 1, 20, 29; id. Or. 35, 122:

    muta animalia perturbate moveri,

    Sen. Ep. 124, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > perturbo

См. также в других словарях:

  • intermission — Intermission, Intermissio, Intermissus, huius intermissus. Faire intermission d escrire, Intercapedinem scribendi facere. Par intermissions et interpositions d années, Vicibus annorum …   Thresor de la langue françoyse

  • Como Bluff — U.S. National Register of Historic Places …   Wikipedia

  • Morrison-Formation — Die charakteristischen Schichten der Morrison Formation Die Morrison Formation ist eine Abfolge von randmarinen und kontinentalen Sedimentgesteinen des späten Jura in den westlichen Vereinigten Staaten und Kanada und die ergiebigste Quelle für… …   Deutsch Wikipedia

  • Liste des espèces du genre Lithobius — Lithobius forficatus Le genre Lithobius, de la famille des Lithobiidae contient un nombre d espèces extrêmement élevé, proche de 900. Cette liste dénombre actuellement 499 espèces, dont 490 reconnues par CatalogueofLife[1 …   Wikipédia en Français

  • Entremés — (Del cat. entremès o del fr. ant. entremes < lat. intermissus, intercalado.) ► sustantivo masculino 1 COCINA Plato ligero y surtido que se sirve como aperitivo: ■ nos agasaja con un suculento entremés. 2 LITERATURA, TEATRO Pieza de teatro… …   Enciclopedia Universal

  • intermiso — (Part. irreg. de intermitir.) ► adjetivo Que queda interrumpido o suspendido. * * * intermiso, a (del lat. «intermissus»; ant.) Participio adjetivo de «intermitir»: interrumpido …   Enciclopedia Universal

  • CAJUS Menius Nepos — Consul, Collega L. Furii Camilli, an. Urb. Cond. 418. Caio Maecenati trienniô supremô nullo horae momentô intermissus contigit somnus. Plin. l. 7. c. 51 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DEGENFELDIA Familia — antiqua admodum et in Helvetiae olim illustrioribus; unde Stumpfio memoratur A. C. 850. aliquis Baro de Degenfeld, qui Episc. Lausannensem occidetit. Mentio etiam fit circa A. C. 1200. cuiusdam Romanae de Degenfeld Abbatissae in Alsatia; et circa …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TRIBUS — aut a numero, quia tres primitus apud Romanos erant, aut tributo quod pendebant, (teste Fazellô) dictae sunt partes in quas populus vel civitas dividitur, ab aliquibus ortum ducentes. Veluti tribus Israel a filiis Iacob originem traheutes; quibus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Entremés — En|tre|més* [ɛntre mes] das; , <aus gleichbed. span. entremés, eigtl. »Zwischenspiel«, dies vermutlich über altfr. entremès aus lat. intermissus, Part. Perf. von intermittere »dazwischenlegen, einschieben«> (ursprünglich possenhafter)… …   Das große Fremdwörterbuch

  • cesse — Cesse, Cessatio, Concessatio, Intermissus, Intermissio, Interstitio, Vacatio. Il convient de faire cesse à cela, Istis rebus desisti decet. Sans cesse, Immodice, Indesinenter, Instanter, Perpetim. Sans cesse faire la guerre, Bellum continenter… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»