Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

intèrrogo

  • 1 interrogo

    interrŏgo, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] interroger, questionner, demander, s'informer, poser des questions. [st2]2 [-] accuser, poursuivre en justice. [st2]3 [-] argumenter.    - legibus interrogari: être accusé en vertu des lois.    - interrogari ambitus, repetundarum: être traduit devant la justice pour brigue, pour concussion.    - interrogare aliquem (de aliquare, ou aliquid): interroger qqn sur qqch.    - interrogare aliquem sententiam: demander à qqn son avis (au sénat).    - solebant testes in reos, non in damnatos interrogari, Plin. Ep. 1, 5, 6: on avait l'habitude d'interroger les témoins sur les accusés et non sur les condamnés.
    * * *
    interrŏgo, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] interroger, questionner, demander, s'informer, poser des questions. [st2]2 [-] accuser, poursuivre en justice. [st2]3 [-] argumenter.    - legibus interrogari: être accusé en vertu des lois.    - interrogari ambitus, repetundarum: être traduit devant la justice pour brigue, pour concussion.    - interrogare aliquem (de aliquare, ou aliquid): interroger qqn sur qqch.    - interrogare aliquem sententiam: demander à qqn son avis (au sénat).    - solebant testes in reos, non in damnatos interrogari, Plin. Ep. 1, 5, 6: on avait l'habitude d'interroger les témoins sur les accusés et non sur les condamnés.
    * * *
        Interrogo, interrogas, pen. corr. interrogare. Plaut. Interroguer, Enquerir.

    Dictionarium latinogallicum > interrogo

  • 2 interrogo

    interrogo interrogo, avi, atum, are спрашивать

    Латинско-русский словарь > interrogo

  • 3 interrogo

    interrogo, 1, ask, make enquiry, seek after.

    English-Latin new dictionary > interrogo

  • 4 interrogo

    inter-rogo, āvī, ātum, āre, fragen, befragen, I) im allg.: visne igitur, ut tu me Graece soles ordine interrogare, sic ego te vicissim eisdem de rebus Latine interrogem? Cic.: interrogabat suos, quis esset, Cic.: illa interrogavit illam ›quī scis?‹ Plaut.: interrogavit, quale id genus esset poenae, Suet.: mulionem interrogavit ›quanti calciasset?‹ Suet.: interrogas me ›num in exsilium?‹ Cic.: interrogans solerent ne veterani milites fugere, Caes.: is cum interrogaretur utrum (wen von beiden) pluris, patrem matrem ne, faceret, ›matrem‹ inquit, Nep.: censetis hominem interrogem, meus servus si (ob) ad eum venerit, necne? Plaut.: interrogare eum coepit, an Perdiccam comprehendi ipse iussisset, Curt.: interrogatus ab Augusto, an (ob nicht) essent alii digniores, Suet.: identidem me, an audierim, an viderim, interrogo, Plin. pan.: interrogatus, cur igitur repudiasset uxorem, ›Quoniam‹, inquit etc., Suet.: interrogatus est, ›has ne urbis an has urbes‹ dici oporteret, Gell.: cum milites per cruciatus interrogarent (eum), ubi filium occuleret, Tac.: interrogabant ab illis, qui essent, quid (weshalb) venissent, Dar. Phryg. 9: illud interrogo, Liv.: quid haec interrogo? Liv.: interroga de istis (frage nach denen), quorum nomina ediscuntur, Sen. – m. dopp. Acc. = jmd. nach od. um etw., pusionem quendam interrogavit quaedam geometrica, Cic.: non qui Iovem interrogent, quod ex rege cognoverint, sed etc., Curt.: sententiae interrogari coeptae, man fragte nach den Meinungen, Liv.: interrogatus sententiam, um die Meinung befragt, Liv. u. Sen.: casus interrogandi, der Genetiv, Nigid. b. Gell. 13, 26 (25), 3. Gell. 20, 6, 8. – prägn., interrogare aurem suam, befragen = zu Rate ziehen, Gell. 13, 20, 2. – Partic. subst., interrogātum, ī, n., das »Gefragte«, die »Frage«, ICt.: Plur., ad interrogata (auf die Frage) respondere, Cic. – II) insbes.: A) als gerichtl. t. t. = gerichtlich befragen, ins Verhör ziehen, verhören, 1) eig.: testem, Cic. u. ICt.: testes in reos, Plin. ep.: bene testem, wenn der Anwalt des Gegners einen Zeugen durch gut gestellte Fragen in seinen Aussagen so verwirrt, daß er sich selbst widerspricht, Cic. Flacc. 22. – 2) übtr., gerichtlich belangen, vorfordern, verklagen, lege Plautiā, Sall.: alqm legibus, Liv.: m. Genet., alqm legibus ambitus, Sall.: alqm lege repetundarum, Vell.: repetundarum, Tac.: pecuniarum repetundarum, Amm.: pepigerat Pallas, ne cuius facti in praeteritum interrogaretur, Tac. – B) als philos. t. t., schließen, einen Vernunftschluß (Syllogismus) machen, Cic. de fato 28. Sen. ep. 87, 35. – / arch. interrogassit = interrogaverit, Cic. de legg. 3, 6.

    lateinisch-deutsches > interrogo

  • 5 interrogo

    inter-rogo, āvī, ātum, āre, fragen, befragen, I) im allg.: visne igitur, ut tu me Graece soles ordine interrogare, sic ego te vicissim eisdem de rebus Latine interrogem? Cic.: interrogabat suos, quis esset, Cic.: illa interrogavit illam ›quī scis?‹ Plaut.: interrogavit, quale id genus esset poenae, Suet.: mulionem interrogavit ›quanti calciasset?‹ Suet.: interrogas me ›num in exsilium?‹ Cic.: interrogans solerent ne veterani milites fugere, Caes.: is cum interrogaretur utrum (wen von beiden) pluris, patrem matrem ne, faceret, ›matrem‹ inquit, Nep.: censetis hominem interrogem, meus servus si (ob) ad eum venerit, necne? Plaut.: interrogare eum coepit, an Perdiccam comprehendi ipse iussisset, Curt.: interrogatus ab Augusto, an (ob nicht) essent alii digniores, Suet.: identidem me, an audierim, an viderim, interrogo, Plin. pan.: interrogatus, cur igitur repudiasset uxorem, ›Quoniam‹, inquit etc., Suet.: interrogatus est, ›has ne urbis an has urbes‹ dici oporteret, Gell.: cum milites per cruciatus interrogarent (eum), ubi filium occuleret, Tac.: interrogabant ab illis, qui essent, quid (weshalb) venissent, Dar. Phryg. 9: illud interrogo, Liv.: quid haec interrogo? Liv.: interroga de istis (frage nach denen), quorum nomina ediscuntur, Sen. – m. dopp. Acc. = jmd. nach od. um etw., pusionem quendam interrogavit quaedam geometrica, Cic.: non qui Iovem interro-
    ————
    gent, quod ex rege cognoverint, sed etc., Curt.: sententiae interrogari coeptae, man fragte nach den Meinungen, Liv.: interrogatus sententiam, um die Meinung befragt, Liv. u. Sen.: casus interrogandi, der Genetiv, Nigid. b. Gell. 13, 26 (25), 3. Gell. 20, 6, 8. – prägn., interrogare aurem suam, befragen = zu Rate ziehen, Gell. 13, 20, 2. – Partic. subst., interrogātum, ī, n., das »Gefragte«, die »Frage«, ICt.: Plur., ad interrogata (auf die Frage) respondere, Cic. – II) insbes.: A) als gerichtl. t. t. = gerichtlich befragen, ins Verhör ziehen, verhören, 1) eig.: testem, Cic. u. ICt.: testes in reos, Plin. ep.: bene testem, wenn der Anwalt des Gegners einen Zeugen durch gut gestellte Fragen in seinen Aussagen so verwirrt, daß er sich selbst widerspricht, Cic. Flacc. 22. – 2) übtr., gerichtlich belangen, vorfordern, verklagen, lege Plautiā, Sall.: alqm legibus, Liv.: m. Genet., alqm legibus ambitus, Sall.: alqm lege repetundarum, Vell.: repetundarum, Tac.: pecuniarum repetundarum, Amm.: pepigerat Pallas, ne cuius facti in praeteritum interrogaretur, Tac. – B) als philos. t. t., schließen, einen Vernunftschluß (Syllogismus) machen, Cic. de fato 28. Sen. ep. 87, 35. – arch. interrogassit = interrogaverit, Cic. de legg. 3, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > interrogo

  • 6 interrogo

    inter-rŏgo, āvi, ātum, 1, v. a., to ask, question, inquire, interrogate (syn.: percontor, sciscitor; class.).
    I.
    In gen.:

    hoc quod te interrogo, responde,

    Plaut. Merc. 1, 2, 70:

    pusionem quendam interrogat Socrates quaedam,

    Cic. Tusc. 1, 34, 57:

    aliquem de aliqua re,

    id. Part. 1, 2; id. Vatin. 5, 13:

    interrogas me, num,

    id. Cat. 1, 5, 13.— Pass.: tunc sententiae interrogari coeptae, judgments or votes to be taken; esp., in the Senate:

    interrogare sententias,

    Suet. Caes. 21 fin.; Liv. 45, 25:

    ad haec, quae interrogatus es, responde,

    id. 8, 32:

    testimonium interrogatus miles,

    Suet. Tib. 71:

    illa interrogavit illam: Qui scis? etc.,

    Plaut. Ep. 2, 2, 65:

    Clodius interrogabat suos, quis esset, qui, etc.,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; Suet. Vesp. 23; id. Aug. 54:

    illud interrogo,

    I put this question, Liv. 8, 32:

    nil plus interrogo,

    I have no more to ask, Juv. 10, 72.—
    II.
    In partic.
    A.
    To interrogate judicially, to examine; to go to law with, bring an action against, sue:

    testes in reos,

    Plin. Ep. 1, 5:

    bene testem,

    to cross-question a witness in such a manner as to make him contradict himself, Cic. Fl. 10, 22:

    legibus interrogari,

    Liv. 38, 50; 45, 47, 3:

    quis me umquam ulla lege interrogavit?

    Cic. Dom. 29, 77:

    consules legibus ambitūs interrogati,

    Sall. C. 18, 2; 31, 4:

    pepigerat Pallas, ne cujus facti in praeteritum interrogaretur,

    Tac. A. 13, 14:

    damnatus Priscus repetundarum, Bithynis interrogantibus,

    id. ib. 14, 46; 16, 21; Vell. 2, 13, 2. —
    B.
    To argue, reason syllogistically:

    Posidonius sic interrogandum ait: Quae neque magnitudinem animo dant, nec securitatem, non sunt bona: divitiae nihil horum faciunt: ergo non sunt bona,

    Sen. Ep. 87, 31.—
    C.
    In gram.:

    interrogandi casus,

    the genitive, Gell. 20, 6, 8; Nigid. ap. Gell. 13, 25, 3.—
    III.
    Trop.: si versum pangis, etc., aurem tuam interroga, quo quid loco conveniat dicere, consult, Prob. Val. ap. Gell. 13, 21, 1 sq. — Hence, interrŏganter, adv., interrogatively (eccl. Lat.), Aug. in Job, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > interrogo

  • 7 interrogo

    inter-rogo, āvī, ātum, āre
    1) спрашивать (aliquem aliquid и de aliquā re C); запрашивать
    i. aliquem sententiam Su etc. — запрашивать кого-л. о его мнении
    2) допрашивать, опрашивать (testes C etc.)
    3)
    i. aliquem legibus ambitus Sl — предавать кого-л. суду на основании законов о подкупе
    б) обвинять (i. aliquem facti alicujus T)
    4) лог. делать вывод, умозаключение Sen

    Латинско-русский словарь > interrogo

  • 8 interrogo

    interrogare, interrogavi, interrogatus V
    ask, question, interrogate, examine; indict; go to law with, sue

    Latin-English dictionary > interrogo

  • 9 interrogo

    are первое спряжение спрашивать

    Латинско-русский медицинско-фармацевтический словарь > interrogo

  • 10 interrogo

    , interrogavi, interrogatum, interrogare 1
      спрашивать

    Dictionary Latin-Russian new > interrogo

  • 11 interrogatio

    interrogātio, ōnis, f. (interrogo), die Befragung, Anfrage, Frage, cum responsio ab interrogatione dissentit, Quint.: tertiā interrogatione poscere victoriam omnium bellorum, Iustin.: Plur., zB. interrogationes faciles, Cic. Tusc. 1, 57: interrogationes Socratis, Quint. 5, 11, 27: interrogationes tribuni plebis, Liv. 41. – Dah. insbes.: a) als gerichtl. t. t. = die Befragung, das Verhör, testium, das Zeugenverhör (s. interrogo no. II, A), Tac.; u. dass. absol., Cic. ep. 1, 9, 7. Quint. 5, 7, 3 (wo Plur.) u.a.: v. dem Verh. eines Missetäters, Marcian. dig. 48, 3, 6. § 1. – b) als rhetor. t. t. = die Frage als Redefigur, Quint. 9, 2, 15 u. 9, 3, 98. – c) als t. t. der Dialektik = die Frage, Fragestellung in Folgerungen, Schlüssen, der Schluß, Syllogismus, Cic. u. Sen.: aptā interrogatione concludere, Cic.: fallaces et captiosas interrogationes dissolvere non posse, Cic.: occurrere interrogationibus eorum, Cic. – d) als jurist. t. t., eine durch Fragen zu erzielende Verbindlichkeit; dah. ein Kontrakt, ille non est interrogatione contentus, Sen. de ben. 3, 15, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > interrogatio

  • 12 interrogatio

    interrogātio, ōnis f. [ interrogo ]
    1) вопрос, спрашивание ( responsio ab interrogatione dissentit Q)
    2) опрос, допрос ( testium T)
    4) ритор. постановка вопроса Q
    5) лог. заключение, выведенное из вопросов, умозаключение, вывод C, Sen

    Латинско-русский словарь > interrogatio

  • 13 interrogamentum

    interrogāmentum, ī, n. (interrogo) = πεῦσις, die Frage, Gloss. II, 406, 37.

    lateinisch-deutsches > interrogamentum

  • 14 interrogatim

    interrogātim, Adv. (interrogo), frageweise, Gloss. IV, 164, 39.

    lateinisch-deutsches > interrogatim

  • 15 interrogatio

    interrogātio, ōnis, f. (interrogo), die Befragung, Anfrage, Frage, cum responsio ab interrogatione dissentit, Quint.: tertiā interrogatione poscere victoriam omnium bellorum, Iustin.: Plur., zB. interrogationes faciles, Cic. Tusc. 1, 57: interrogationes Socratis, Quint. 5, 11, 27: interrogationes tribuni plebis, Liv. 41. – Dah. insbes.: a) als gerichtl. t. t. = die Befragung, das Verhör, testium, das Zeugenverhör (s. inter-rogono. II, A), Tac.; u. dass. absol., Cic. ep. 1, 9, 7. Quint. 5, 7, 3 (wo Plur.) u.a.: v. dem Verh. eines Missetäters, Marcian. dig. 48, 3, 6. § 1. – b) als rhetor. t. t. = die Frage als Redefigur, Quint. 9, 2, 15 u. 9, 3, 98. – c) als t. t. der Dialektik = die Frage, Fragestellung in Folgerungen, Schlüssen, der Schluß, Syllogismus, Cic. u. Sen.: aptā interrogatione concludere, Cic.: fallaces et captiosas interrogationes dissolvere non posse, Cic.: occurrere interrogationibus eorum, Cic. – d) als jurist. t. t., eine durch Fragen zu erzielende Verbindlichkeit; dah. ein Kontrakt, ille non est interrogatione contentus, Sen. de ben. 3, 15, 2.

    lateinisch-deutsches > interrogatio

  • 16 interrogativus

    interrogātīvus, a, um (interrogo) = ερωτηματικός (Gloss. II, 315, 7), zur Frage gehörig, fragend, Frage-, Prisc. 17, 47: adverbia, Prisc. 17, 47 u. 28: particula, Diom. 437, 29 u. 438, 2: coniunctio, Diom. 417, 9.

    lateinisch-deutsches > interrogativus

  • 17 interrogator

    interrogātor, ōris, m. (interrogo), der Frager, Augustin. serm. 13, 4 u. 105, 3. – bes. v. Kläger, Ulp. dig. 11, 1, 11. § 7. – / Acro Hor. sat. 1, 1, 10 nennt das Wort ungebräuchlich.

    lateinisch-deutsches > interrogator

  • 18 oportet

    oportet, tuit, ēre, verb. impers., es muß, sowohl = es ist nötig, es gebührt sich, als = es ist zweckdienlich, es ist ersprießlich, m. folg. bl. Conjunctiv, mit folg. Acc. u. Infin., ohne bestimmtes Subjekt m. folg. Infin. u. absol., faber haec faciat oportet, Cato: ego crimen oportet diluam, Cic.: exstent oportet vestigia, es müssen durchaus Sp. vorhanden sein, Cic.: quare pransum ac paratum esse hominem oportet, Varro fr.: hoc fieri et oportet et opus est, Cic.: signum ablatum esse non oportuit, Cic.: quos reduci oporteat, Liv.: bellum suscipi od. geri oportet, Liv.: quid facere nos oportet, qui etc.? Cic.: quid oportet nos facere a volgo longe longeque remotos? Hor.: interrogo vos, quid me haec si fiant facere oporteat? Sen. rhet.: cum consilio nostro subvenire saluti communi oporteret, Cic.: indulgere potius comitati patrum atque obsequio plebis oportuit, Liv.: primum assumere (einnehmen) oportet, quae nauseam faciunt, Scrib. Larg. – im Ggstz. zu necesse est, zB. tamquam ita fieri non solum oporteret, sed etiam necesse esset, Cic. – in der Umgangsspr., statt des Infin. od. Acc. u. Infin. m. Partic. Perf. Pass. (s. Spengel Ter. Andr. 239. Wagner Ter. heaut. 200), at non missam oportuit, Plaut.: aurem admotam oportuit, Plaut.: mansum oportuit, Ter.: interemptam oportuit, Ter.: non oportuit relictas, man hätte sie nicht verlassen sollen, Tac. – bei Spät. mit folg. ut u. Konj., P. Syr. sent. app. 31. p. 367 R.2 Augustin. de civ. dei 1, 10. Boëth. de cons. phil. 1. pros. 4. – absol., quidquid vero non licet, certe non oportet, Cic.: alio tempore atque oportuerit, Caes. – / Persönl. im Plur., morbosum factum, ut ea quae oportuerint, facta non sint, Cael. Antip. bell. Pun. sec. hist. 5. fr. 36 ( bei Prisc. 8, 77).

    lateinisch-deutsches > oportet

  • 19 Frage

    Frage, interrogatio (das Fragen, um die Antwort od. Meinung eines andern zu vernehmen, übh. jeder im Ton der Frage ausgesprochene Gedanke; dah. auch die Fr. als Redefigur). – quaestio (das genaue u. zusammenhängende Fragen oder Erörtern, steht daher vorzugsw. von der wissenschaftlichen u. richterlichen Untersuchung). – percontatio (das Sich-Erkundigennach den Einzelheiten, um über ein Faktum Auskunft zu erhalten). – disceptatio (eine Streitfrage, Debatte, um die Wahrheit zu erforschen, zu prüfen oder genauer zu bestimmen). – dubitatio (noch unentschiedene, zu untersuchende Frage, s. Cic. de or. 2, 134). – eine kleine Fr., interrogatiuncula; quaestiuncula; disceptatiuncula: sich mit einer Fr. an jmd. wenden, eine Fr. an jmd. tun, richten, stellen, gegen jmd. die Fr. aufwerfen, jmdm. eine Fr. vorlegen, alqm interrogare od. percontari coepisse; de alqo quaerere incipere (z.B. wer denn etc., quisnam etc): ich stelle (richte) an mich selbst die Fr., interrogare me ipse coepi; od. bl. interrogo me ipse. – eine Fr. (zur Erörterung) stellen. aufstellen, aufwerfen, vorlegen, quaestionem ponere, proponere, afferre; de quo disceptetur, ponere; auch bl. quaerere, ponere (τι-ϑέναι) od. afferre: sich eine Fr. vorlegen lassen, poscere quaestionem; iubere dicere, qua de re quis vellet audire. – eine Fr. beantworten, auf eine Fr. antworten, ad rogatum od. ad interrogata od. ad ea, quae interrogatus sum, respondere; ad ea, quae quaesita sunt, respondere: jmdm. auf seine Fr. an tworten, jmds. Fragen beantworten, [933] interroganti alci respondere; alci ad rogatum respondere: auf diese Fr. antworten, diese Fr. beantwo rten, huic percontationi respondere: antworte auf meine Fr., hoc, quod te rogo, responde. – es entsteht hier die Fr., hoc loco quaestio oritur, exoritur, nascitur, exsistit; quaeritur hic: hier könnte vielleicht die Fr. entstehen, hic fortasse quaerendum sit. – es ist jetzt die Fr., nunc id agitur: es ist eine große Fr. (d. i. weitläufige Untersuchung), magna est quaestio: das ist eine andere Fr., alia ista quaestio est: das ist keine Fr., hoc non dubium est (das ist nicht zweifelhaft); de hac re non dubitatur, dubitatio non oritur (dabei entsteht kein Bedenken): ohne alle Fr., sine ul la controversia: es ist noch die Fr., res in quaestionem venit od. vocatur; res in disceptationem vocari potest: es ist noch die offene Fr., tamquam integrum est u. bl. integrum est: etw. in Fr. stellen (= unsicher machen), ad incertum revocare (z.B. allen Besitz, bona): es steht etw. in Fr., agitur alqd (es handelt sich um etw., prägn. = es steht etwas auf dem Spiele): es kann nicht in Fr. kommen, ob... oder etc., deliberari non potest, utrum... an etc.

    deutsch-lateinisches > Frage

  • 20 wozu

    wozu, I) fragend; quo? quorsum? ad quid? ad quamnam rem? – cuinam rei? (für welche Sache). – wozu nimmt er seine Zuflucht? quo tandem confugit?: wozu denn das? quorsum haec?: doch wozu tue ich diese Fragen? sed quid ego haec interrogo?: wozu (zu welchem Zwecke) hierüber philosophieren? quid opus est in hoc philosophari? – II) relativ: ad quam rem; cui rei. »

    deutsch-lateinisches > wozu

См. также в других словарях:

  • Comisión de investigación de los atentados del 11 de marzo de 2004 — La Comisión de investigación de los atentados del 11 de marzo de 2004 fue creada por el Parlamento Español el 27 de mayo de 2004 con el fin de esclarecer las circunstancias bajo las que se produjeron los atentados del 11 de marzo de Madrid y las… …   Wikipedia Español

  • Clan Uchiha — El clan Uchiha (うちは一族, Uchiha Ichizoku?) es un clan ninja del manga y anime Naruto …   Wikipedia Español

  • Félix Ismael Rodríguez — Félix Rodríguez en La Fonomanía de Clásica 92.3 FM entrevistado por el periodista Horacio Cambeiro en Miami …   Wikipedia Español

  • interrogar — v tr (Se conjuga como amar) 1 Hacer una o varias preguntas a alguien; preguntar: ¿Qué cosa ves? interrogó el presidente , ¿De dónde vienen ustedes? interrogó un oficial , Moctezuma interroga a Doña Marina 2 (Der) En un proceso de cualquier tipo,… …   Español en México

  • Antimasonería — Saltar a navegación, búsqueda La pirámide de dos pisos que aparece en los billetes de un dólar, visto popularmente como símbolo de la Masonería y prueba de su influencia. Antimasonería o Antimasonismo se refiere a la desconfianza, a la crítica, a …   Wikipedia Español

  • Jaime de Montesa — (†1487), jurista y máxima autoridad de Zaragoza hasta 1485. Protesta contra la inquisición Judío convertido al cristianismo, junto con otros influyentes conversos entre los que se contaban caballeros y otros funcionarios reales, protestó ante el… …   Wikipedia Español

  • interrogar — Se conjuga como: llegar Infinitivo: Gerundio: Participio: interrogar interrogando interrogado     Indicativo   presente imperfecto pretérito futuro condicional yo tú él, ella, Ud. nosotros vosotros ellos, ellas, Uds. interrogo interrogas… …   Wordreference Spanish Conjugations Dictionary

  • John Magee (bishop) — Infobox ReligiousBio background = name = John Magee religion = Roman Catholic alias = location = Ireland Title = Bishop of Cloyne Period = 1987 present Predecessor = Bishop John Ahern Successor = ordination = 1962 post = previous post = present… …   Wikipedia

  • 24 (serie de TV) — Saltar a navegación, búsqueda 24 Género Drama Acción Thriller Creado por Joel Surnow …   Wikipedia Español

  • Albert Einstein — Para otros usos de este término, véase Einstein (desambiguación). Albert Einstein …   Wikipedia Español

  • Caso Dreyfus — Este artículo forma parte de la serie del Caso Dreyfus Artículos de base Cronología · El ejército · Aspectos sociales · El derecho · Hipótesis · Política y diplomacia · La prensa y la edición Documen …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»