-
1 accūsō
accūsō āvī, ātus, āre [ad + causa], to call to account, make complaint against, reproach, blame, accuse: alqm ut hostem: alqm graviter, quod, etc., Cs.: cum diis hominibusque accusandis senesceret, L.—Supin. acc.: me accusatum advenit, T.— Meton., of things, to blame, find fault with, throw the blame on: fortunas vestras: culpam alicuius. —In law, to call to account, bring to trial, prosecute, accuse, arraign, indict: accusant ii, qui in fortunas huius invaserunt: ambitūs alterum: ante actarum rerum accusari, for previous offences, N.: accusatus capitis, prosecuted capitally, N.: eum certis propriisque criminibus: crimine Pario accusatus, of treason in the matter of Paros, N.: ne quid accusandus sis, vide, T.: de pecuniis repetundis: inter sicarios et de veneficiis: Lysandrum, quod... conatus esset, etc., N.* * *accusare, accusavi, accusatus Vaccuse, blame, find fault, impugn; reprimand; charge (w/crime/offense) -
2 ad-ligō (all-)
ad-ligō (all-) āvī, ātus, āre, to bind to, tie to: reliquos ad palum.—Esp., to bind up, bandage: volnus, L.—To fetter, shackle: adligari se patitur, Ta.—To hold fast: adligat ancora (navīs), V.— Fig., to hinder, detain, keep back: illi filium, i. e. keep at home, T.: populum... novo quaestionis genere, to hamper: palus inamabilis undā Adligat (sc. eos), keeps imprisoned, V.—To bind, oblige, lay under obligation: alqm beneficio: nuptiis adligatus: lex omnīs adligat: furti se adligat, convicts himself, T.—To impugn, accuse: adligatum Oppianici nomen esse. — Of words: verba certā lege versūs, by a fixed metrical form. -
3 condemnō
condemnō āvī, ātus, are [com- + damno], to convict, condemn, sentence, find guilty: omnes sine dubitatione condemnant: reum: alquem iudicio turpissimo: hunc sibi, for his own benefit: arbitrium pro socio condemnari, in an arbitration on the partnership: alqm ambitūs: alqm capitis, capitally: iniuriarum: pecuniae publicae: rerum capitalium, S.: sponsionis: eodem crimine Sopatrum: quadruplo condemnari, be mulcted: alqm de aleā: de pecuniis repetundis. — To condemn, blame, disapprove: factum iudicio amicorum: aliquem inertiae: summae iniquitatis condemnari, Cs.: hominem de litteris conruptis.—Of a prosecutor, to convict, prosecute successfully, prove guilty: hoc crimine illum: alqm furti: istum omnium sententiis: inimicum.* * *condemnare, condemnavi, condemnatus V TRANScondemn, doom, convict; find guilty; (pass) sentence; blame, censure, impugn -
4 impūgnō (in-p-)
impūgnō (in-p-) āvī, ātus, āre, to fight against, attack, assail: acrius, Cs.: terga hostium, L.—To attack, assail, oppose, impugn: tempus impugnandi: acerrime regem, S.: nostra, H. -
5 accusso
accussare, accussavi, accussatus Vaccuse, blame, find fault, impugn; reprimand; charge (w/crime/offense) -
6 condumno
condumnare, condumnavi, condumnatus V TRANScondemn, doom, convict; find guilty; (pass) sentence; blame, censure, impugn -
7 impugno
impugno ( inp-), āvi, ātum, 1, v. a. [in-pugno], to fight against a person or thing, to attack, assail (class.; esp. in the transf. and trop. signif.; cf.: invado, opprimo, aggredior, adorior).I.Lit., in the milit. sphere:II.terga hostium,
Liv. 3, 70, 4:Syracusae a cive impugnatae sunt (for which, shortly after, oppugnari),
Just. 22, 2. — Absol.: nostri redintegratis viribus acrius impugnare coeperunt, * Caes. B. G. 3, 26, 4; Just. 38, 4.—Transf., beyond the milit. sphere, to attack, assail, oppose, impugn:qui (Scaurus) tametsi a principio acerrime regem (Jugurtham) impugnaverat, tamen, etc.,
Sall. J. 29, 2:cujus vel praecipua opera Bibulum impugnaverat,
Suet. Caes. 21; Cic. Fam. 3, 12, 1:veneficiis et devotionibus impugnari,
Suet. Calig. 3:saepe quae in aliis litibus impugnarunt actores causarum, eadem in aliis defendunt,
Quint. 2, 17, 40:filii caput palam,
id. 11, 1, 62: dignitatem alicujus, Cic. Fragm. ap. Non. 439, 3; Hirt. B. G. 8, 53, 1:sententiam,
Tac. H. 4, 8:meritum et fidem,
Ov. M. 5, 151:finitionem alterius,
Quint. 7, 3, 22:nostra,
Hor. Ep. 2, 1, 89; Quint. 4, 1, 14. — Absol.:cum illis id tempus impugnandi detur,
Cic. Quint. 2, 8. -
8 inpugno
impugno ( inp-), āvi, ātum, 1, v. a. [in-pugno], to fight against a person or thing, to attack, assail (class.; esp. in the transf. and trop. signif.; cf.: invado, opprimo, aggredior, adorior).I.Lit., in the milit. sphere:II.terga hostium,
Liv. 3, 70, 4:Syracusae a cive impugnatae sunt (for which, shortly after, oppugnari),
Just. 22, 2. — Absol.: nostri redintegratis viribus acrius impugnare coeperunt, * Caes. B. G. 3, 26, 4; Just. 38, 4.—Transf., beyond the milit. sphere, to attack, assail, oppose, impugn:qui (Scaurus) tametsi a principio acerrime regem (Jugurtham) impugnaverat, tamen, etc.,
Sall. J. 29, 2:cujus vel praecipua opera Bibulum impugnaverat,
Suet. Caes. 21; Cic. Fam. 3, 12, 1:veneficiis et devotionibus impugnari,
Suet. Calig. 3:saepe quae in aliis litibus impugnarunt actores causarum, eadem in aliis defendunt,
Quint. 2, 17, 40:filii caput palam,
id. 11, 1, 62: dignitatem alicujus, Cic. Fragm. ap. Non. 439, 3; Hirt. B. G. 8, 53, 1:sententiam,
Tac. H. 4, 8:meritum et fidem,
Ov. M. 5, 151:finitionem alterius,
Quint. 7, 3, 22:nostra,
Hor. Ep. 2, 1, 89; Quint. 4, 1, 14. — Absol.:cum illis id tempus impugnandi detur,
Cic. Quint. 2, 8.
См. также в других словарях:
Impugn — Im*pugn , v. t. [imp. & p. p. {Impugned}; p. pr. & vb. n. {Impugning}.] [OE. impugnen, F. impugner, fr. L. impugnare; in on, against + pugnare to flight. See {Pugnacious}.] To attack by words or arguments; to contradict; to assail; to call in… … The Collaborative International Dictionary of English
impugn — I verb assail, assail by argument, attack, attack by words, be skeptical, call in question, cast doubt, cast reflection upon, challenge as false, confute, contest, contradict, controvert, criticize, denounce, disbelieve, discredit, disprove,… … Law dictionary
impugn — (v.) attack by argument, late 14c., from O.Fr. impugner, from L. impugnare to assault, to attack, from assimilated form of in into, in, on, upon (see IN (Cf. in ) (2)) + pugnare to fight (see PUGNACIOUS (Cf. pugnacious)). Related: Impugned; … Etymology dictionary
impugn — gainsay, contradict, negative, traverse, *deny, contravene Analogous words: *attack, assail: refute, rebut, confute, controvert, *disprove Antonyms: authenticate: advocate Contrasted words: *confirm, corroborate, substantiate: * … New Dictionary of Synonyms
impugn — [v] criticize, challenge assail, attack, blast, break, call into question, cast aspersions upon, cast doubt upon, come down on*, contradict, contravene, cross, cut to shreds*, deny, disaffirm, dispute, gainsay, knock*, negate, negative, oppose,… … New thesaurus
impugn — ► VERB ▪ dispute the truth, validity, or honesty of. ORIGIN Latin impugnare assail … English terms dictionary
impugn — [im pyo͞on′] vt. [ME impugnen < OFr impugner < L impugnare < in , on, against + pugnare, to fight: see PUGNACIOUS] 1. Obs. to attack physically 2. to attack by argument or criticism; oppose or challenge as false or questionable SYN. DENY … English World dictionary
impugn — UK [ɪmˈpjuːn] / US [ɪmˈpjun] verb [transitive] Word forms impugn : present tense I/you/we/they impugn he/she/it impugns present participle impugning past tense impugned past participle impugned very formal if you impugn someone s motives, you say … English dictionary
impugn — verb Impugn is used with these nouns as the object: ↑integrity, ↑motive … Collocations dictionary
impugn — im|pugn [ımˈpju:n] v [T] formal [Date: 1300 1400; : Latin; Origin: impugnare, from pugnare to fight ] to express doubts about someone s honesty, courage, ability etc ▪ I did not mean to impugn her professional abilities … Dictionary of contemporary English
impugn — [[t]ɪmpju͟ːn[/t]] impugns, impugning, impugned VERB If you impugn something such as someone s motives or integrity, you imply that they are not entirely honest or honourable. [FORMAL] [V n] The Secretary s letter questions my veracity, impugns my … English dictionary