Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

hostilia

  • 1 Hostilia

    Hostilia, ae, f., Flecken im zisalpinischen Gallien, von wo aus die Straße nach Verona abging, Geburtsort des Kornelius Nepos, j. Ostiglia, Plin. 21, 73. Tac. hist. 3, 9. Itin. Anton. 282, 4.

    lateinisch-deutsches > Hostilia

  • 2 Hostilia

    Hostilia, ae, f., Flecken im zisalpinischen Gallien, von wo aus die Straße nach Verona abging, Geburtsort des Kornelius Nepos, j. Ostiglia, Plin. 21, 73. Tac. hist. 3, 9. Itin. Anton. 282, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Hostilia

  • 3 hostilia

    I hostīlia, ium n. [ hostilis ]
    2) враждебные действия, военные операции (h. facere Sl; h. audere L)
    II Hostīlia, ae f.
    Гостилия, город в сев. Италии на реке Пад (По), к югу от Вероны (ныне Ostiglia) PM, T

    Латинско-русский словарь > hostilia

  • 4 hostilia lex

    (582?), закон, no которому каждый гражданин имеет иск (actio popularis) для защиты прав пленного или отсутствующего по государственным делам против нарушителей. Гостилиев закон говорит о actio furti (pr. J. 4, 10).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > hostilia lex

  • 5 hostilis

    hostīlis, e [st2]1 [-] d'ennemi, hostile, ennemi. [st2]2 [-] funeste, nuisible.    - hostilia, Sall.: les hostilités.
    * * *
    hostīlis, e [st2]1 [-] d'ennemi, hostile, ennemi. [st2]2 [-] funeste, nuisible.    - hostilia, Sall.: les hostilités.
    * * *
        Hostilis, et hoc hostile, pen. prod. vt Hostilia arma. Virgil. Armures des ennemis.
    \
        Hostilis in Remp. animus. Cic. Un courage d'ennemi.
    \
        Induere hostilia aduersus aliquem. Tacit. Prendre les armes et faire la guerre à aucun.
    \
        Legati retulerunt omnia hostilia. Liu. Toutes choses d'inimitié.
    \
        Resumere hostilia. Tacit. Reprendre les armes, Recommencer la guerre.

    Dictionarium latinogallicum > hostilis

  • 6 hostīlis

        hostīlis e, adj.    [hostis], of an enemy, enemy's, hostile: terra: manus: naves, H.: cadavera, S.: metus, of the enemy, S.: clamor, L.— Practised by an enemy, usual with an enemy, inimical, hostile: hostilem in modum: odium: ne quid ab se hostile timeret, S.: omnia hostilia esse, L.— Plur n. as subst: fugam aliaque hostilia portendant, S.: hostilia audere, L.
    * * *
    hostilis, hostile ADJ
    hostile, enemy; of/belonging to an enemy; involving/performed by an enemy

    Latin-English dictionary > hostīlis

  • 7 hostile

    hostīlis, e, adj. [hostis].
    I.
    Of or belonging to an enemy, hostile.
    A.
    In gen. (class.):

    amator simili'st oppidi hostilis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 68:

    terra,

    Cic. Inv. 1, 55, 108:

    manus,

    id. Tusc. 1, 35, 85:

    naves,

    Hor. Epod. 9, 19:

    domus,

    id. ib. 5, 53:

    aratrum,

    id. C. 1, 16, 21:

    manus,

    Plaut. Capt. 2, 2, 61:

    cadavera,

    Sall. C. 61, 8:

    vis,

    Plaut. Capt. 2, 2, 52:

    condictiones pactionesque (with bellicae),

    Cic. Off. 3, 29, 108:

    minae,

    Tac. A. 13, 57:

    metus,

    of the enemy, Sall. J. 41, 2:

    spolia,

    Liv. 29, 35, 5; Suet. Ner. 38:

    terra,

    Liv. 44, 3, 8:

    clamor,

    id. 1, 29, 2:

    turmae,

    id. 9, 22, 9:

    murmur,

    Tac. H. 2, 42:

    audacia,

    id. A. 14, 23:

    solum,

    id. ib. 11, 16;

    11, 20: nationes,

    id. ib. 11, 23.—As subst.: hostīle, is, n., hostile country, the enemy's land or soil:

    prior Parthus apud Gaium in nostra ripa, posterior hic apud regem in hostili (sc. solo) epulatus est,

    Vell. 2, 101 fin.
    B.
    In partic., in divining:

    hostilis pars (opp. pars familiaris),

    the part of the entrails that related to the enemy, Luc. 1, 622.—
    II.
    That is usual with an enemy, hostile (class.):

    hominis hostilem in modum seditiosi imago,

    Cic. Rab. Perd. 9, 24; cf.:

    hostilem in modum vexare,

    id. Prov. Cons. 3, 5:

    in hunc hostili odio est,

    id. Clu. 5, 12:

    spiritus,

    Tac. H. 4, 57:

    ne quid ab se hostile timeret,

    Sall. J. 88, 5:

    caedem, fugam aliaque hostilia portendant,

    id. ib. 3, 2:

    legati retulerunt, omnia hostilia esse,

    Liv. 21, 16, 1:

    multa hostilia audere,

    Tac. H. 4, 15:

    facere,

    Sall. J. 107, 2:

    loqui,

    Tac. H. 2, 66:

    invicem coeptare,

    id. ib. 3, 70:

    induere adversus aliquem,

    id. A. 12, 40:

    apibus inimica est nebula: aranei quoque vel maxime hostiles,

    Plin. 11, 19, 21, § 65.—Hence, adv.: hostī-lĭter, like an enemy, in a hostile manner, hostilely:

    quid ille fecit hostiliter,

    Cic. Phil. 5, 9, 25; Sall. J. 20, 4; Liv. 2, 14, 2; 9, 38, 1; Tac. H. 2, 85; Suet. Caes. 54; Ov. M. 11, 372; 14, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > hostile

  • 8 hostilis

    hostīlis, e, adj. [hostis].
    I.
    Of or belonging to an enemy, hostile.
    A.
    In gen. (class.):

    amator simili'st oppidi hostilis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 68:

    terra,

    Cic. Inv. 1, 55, 108:

    manus,

    id. Tusc. 1, 35, 85:

    naves,

    Hor. Epod. 9, 19:

    domus,

    id. ib. 5, 53:

    aratrum,

    id. C. 1, 16, 21:

    manus,

    Plaut. Capt. 2, 2, 61:

    cadavera,

    Sall. C. 61, 8:

    vis,

    Plaut. Capt. 2, 2, 52:

    condictiones pactionesque (with bellicae),

    Cic. Off. 3, 29, 108:

    minae,

    Tac. A. 13, 57:

    metus,

    of the enemy, Sall. J. 41, 2:

    spolia,

    Liv. 29, 35, 5; Suet. Ner. 38:

    terra,

    Liv. 44, 3, 8:

    clamor,

    id. 1, 29, 2:

    turmae,

    id. 9, 22, 9:

    murmur,

    Tac. H. 2, 42:

    audacia,

    id. A. 14, 23:

    solum,

    id. ib. 11, 16;

    11, 20: nationes,

    id. ib. 11, 23.—As subst.: hostīle, is, n., hostile country, the enemy's land or soil:

    prior Parthus apud Gaium in nostra ripa, posterior hic apud regem in hostili (sc. solo) epulatus est,

    Vell. 2, 101 fin.
    B.
    In partic., in divining:

    hostilis pars (opp. pars familiaris),

    the part of the entrails that related to the enemy, Luc. 1, 622.—
    II.
    That is usual with an enemy, hostile (class.):

    hominis hostilem in modum seditiosi imago,

    Cic. Rab. Perd. 9, 24; cf.:

    hostilem in modum vexare,

    id. Prov. Cons. 3, 5:

    in hunc hostili odio est,

    id. Clu. 5, 12:

    spiritus,

    Tac. H. 4, 57:

    ne quid ab se hostile timeret,

    Sall. J. 88, 5:

    caedem, fugam aliaque hostilia portendant,

    id. ib. 3, 2:

    legati retulerunt, omnia hostilia esse,

    Liv. 21, 16, 1:

    multa hostilia audere,

    Tac. H. 4, 15:

    facere,

    Sall. J. 107, 2:

    loqui,

    Tac. H. 2, 66:

    invicem coeptare,

    id. ib. 3, 70:

    induere adversus aliquem,

    id. A. 12, 40:

    apibus inimica est nebula: aranei quoque vel maxime hostiles,

    Plin. 11, 19, 21, § 65.—Hence, adv.: hostī-lĭter, like an enemy, in a hostile manner, hostilely:

    quid ille fecit hostiliter,

    Cic. Phil. 5, 9, 25; Sall. J. 20, 4; Liv. 2, 14, 2; 9, 38, 1; Tac. H. 2, 85; Suet. Caes. 54; Ov. M. 11, 372; 14, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > hostilis

  • 9 curia

    cūria, ae, f. (wohl aus *co-viria zu vir), die Kurie, I) eig., eine der 30 Abteilungen der patrizischen Geschlechter, die Romulus anordnete, indem er jede von den 3 Tribus der röm. freien Urbürgerschaft (Patrizier) in 10 Kurien teilte. Jede Kurie (als großer Geschlechterkomplex) zerfiel wieder in 10 Geschlechter (gentes), Liv. 1, 13, 6 sq. Aur. Vict. de vir. ill. 2, 12. Vgl. 1. curio no. I; vgl. übh. den Artikel curia von Kübler u. Hülsen in Pauly-Wissowa Realenz. IV, 1815 ff. – II) meton.: A) zunächst der Versammlungsort einer Kurie, das Kuriengebäude, die Kurie, worin die Kurien zusammenkamen, um die heiligen Gebräuche zu beobachten, sich über gemeinschaftliche Angelegenheiten zu besprechen und feierliche Mahlzeiten zu halten, curiae veteres, die alten, ursprünglichen, an der Ostspitze des palatinischen Hügels, Varro LL. 5, 155. Tac. ann. 12, 24. Ov. fast. 3, 140 (curia prisca), im Ggstz. zu den später in der Nähe des compitum Fabricium (in der 1. Region Roms) angelegten curiae novae, Fest. p. 174 (b), 6. – B) übtr., von Versammlungshäusern ähnlicher Art: 1) ein Gebäude für Senatssitzungen, die Kurie, a) curia Hostilia, später auch curia vetus gen. (in der 10. Region auf dem palatinischen Berge), bei der Bestattung des Klodius abgebrannt, Varro LL. 5, 155. Liv. 1, 30, 2. Plin. 35, 22: gew. bl. curia, Cic. de rep. 2, 31; Cat. 4, 2. – dah. α) curia als Zeichen und Unterpfand des Rechts u. der Gesetze, pro curia inversique mores! Hor. carm. 3, 5, 7: stante urbe et curiā, Cic. Planc. 71. – β) als Ort ernster Beratung, lectus in curiam, Varro sat. Men. 453: ut dies inter eos curiae fuisse videretur, convivium Tusculani, als hätte in ihrem Zirkel der Tag der Kurie, das Mahl dem Tuskulanum angehört, Cic. de or. 1, 27. – γ) als Versammlungsort der Senatoren und hohen Staatsbeamten, curia pauperibus clausa est, d.i. die Armen können nicht zur Senatorenwürde (od. einer hohen Staatswürde übh.) gelangen, Ov. am. 3, 8, 55. – δ) als Ort für Senatssitzung = Senatsversammlung, Senat, Liv. 2, 23, 14 u. 2, 24, 3. Suet. Caes. 22, 2: alqm in curiam introducere, Liv. 22, 1, 14: a curia nulla me res divellet, Cic. ad Att. 1, 20, 3. – b) curia Iulia, auf dem Komitium, von J. Cäsar angefangen, von den Triumvirn beendigt und ihm zu Ehren benannt, Sitz des Senates (nachdem die curia Hostilia abgebrannt war), Suet. Cal. 60. – c) curia Pompeia od. Pompeii, von Pompejus erbaut, Sitz des Senates, seit der dort vorgefallenen Ermordung Cäsars für immer geschlossen, Cic. de div. 2, 23. Suet. Caes. 80 sqq. – 2) curia Calabra, eine Kurie auf dem Kapitol, so gen. nach dem Ausrufen (calare) der Kalenderdaten an dieser Stelle, Varro LL. 5, 13. Macr. sat. 1, 15. § 10 sq. u. § 19. Verg. Aen. 8, 654. Paul. ex Fest. 49, 1. – 3) curia Saliorum, das Amtsgebäude der Salier auf dem palatinischen Berge, dem Mars geweiht, worin der heilige Lituus seit der Stadtgründung aufbewahrt wurde, Cic. de div. 1, 30. – 4) = βουλευτήριον, der Versammlungsort nichtröm. hoher Behörden, wie in Salamis, Cic. ad Att. 6, 1, 6: in Syrakus, Cic. Verr. 2, 50: in Troja, Ov. met. 13, 197: in Athen, curia Martis, der Areopag, Iuven. 9, 101: nemo de curia (kein Senator), Apul. 10, 12 in.

    lateinisch-deutsches > curia

  • 10 hostilis

    hostīlis, e (hostis), I) zum Feinde gehörig, feindlich, des Feindes, der Feinde, Feindes-, a) übh.: terra, Cic.: ripa, Vell.: naves, Hor.: domus (Ggstz. pacata), Liv.: expugnatio, Cic.: exercitus, Vell.: cadavera, Sall.: metus, vor den Feinden, Sall. – neutr. pl. subst., qui medius inter pacata et hostilia fluit (zwischen Freundes u. Feindes Land), Danubius ac Rhenus, Sen nat. qu. 6, 7, 1. – b) als t. t. der Haruspizin, pars, der Teil der Leber und anderer Eingeweide, der eine Beziehung zum Feinde hat (s. familiāris), Lucan. 1, 621. – II) feindlich = feindselig, manus, Plaut.: odium, Cic.: hostilem in modum, Cic.: hostile quid, etwas Feindseliges, eine Feindseligkeit, Sall.: adversus suos hostilis, Sen.: m. Dat., cuius (Hannibalis) non vigiliae tantum sed etiam ipsa quies hostilis imperio nostro fuit, Val. Max. 1, 7. ext. 1. – neutr. pl. subst., hostīlia, ium, n., Feindseligkeiten, facere, Sall.: audere, Liv.

    lateinisch-deutsches > hostilis

  • 11 curia

    cūria, ae, f. (wohl aus *co-viria zu vir), die Kurie, I) eig., eine der 30 Abteilungen der patrizischen Geschlechter, die Romulus anordnete, indem er jede von den 3 Tribus der röm. freien Urbürgerschaft (Patrizier) in 10 Kurien teilte. Jede Kurie (als großer Geschlechterkomplex) zerfiel wieder in 10 Geschlechter (gentes), Liv. 1, 13, 6 sq. Aur. Vict. de vir. ill. 2, 12. Vgl. 1. curio no. I; vgl. übh. den Artikel curia von Kübler u. Hülsen in Pauly-Wissowa Realenz. IV, 1815 ff. – II) meton.: A) zunächst der Versammlungsort einer Kurie, das Kuriengebäude, die Kurie, worin die Kurien zusammenkamen, um die heiligen Gebräuche zu beobachten, sich über gemeinschaftliche Angelegenheiten zu besprechen und feierliche Mahlzeiten zu halten, curiae veteres, die alten, ursprünglichen, an der Ostspitze des palatinischen Hügels, Varro LL. 5, 155. Tac. ann. 12, 24. Ov. fast. 3, 140 (curia prisca), im Ggstz. zu den später in der Nähe des compitum Fabricium (in der 1. Region Roms) angelegten curiae novae, Fest. p. 174 (b), 6. – B) übtr., von Versammlungshäusern ähnlicher Art: 1) ein Gebäude für Senatssitzungen, die Kurie, a) curia Hostilia, später auch curia vetus gen. (in der 10. Region auf dem palatinischen Berge), bei der Bestattung des Klodius abgebrannt, Varro LL. 5, 155. Liv. 1, 30, 2. Plin. 35, 22: gew. bl. curia, Cic.
    ————
    de rep. 2, 31; Cat. 4, 2. – dah. α) curia als Zeichen und Unterpfand des Rechts u. der Gesetze, pro curia inversique mores! Hor. carm. 3, 5, 7: stante urbe et curiā, Cic. Planc. 71. – β) als Ort ernster Beratung, lectus in curiam, Varro sat. Men. 453: ut dies inter eos curiae fuisse videretur, convivium Tusculani, als hätte in ihrem Zirkel der Tag der Kurie, das Mahl dem Tuskulanum angehört, Cic. de or. 1, 27. – γ) als Versammlungsort der Senatoren und hohen Staatsbeamten, curia pauperibus clausa est, d.i. die Armen können nicht zur Senatorenwürde (od. einer hohen Staatswürde übh.) gelangen, Ov. am. 3, 8, 55. – δ) als Ort für Senatssitzung = Senatsversammlung, Senat, Liv. 2, 23, 14 u. 2, 24, 3. Suet. Caes. 22, 2: alqm in curiam introducere, Liv. 22, 1, 14: a curia nulla me res divellet, Cic. ad Att. 1, 20, 3. – b) curia Iulia, auf dem Komitium, von J. Cäsar angefangen, von den Triumvirn beendigt und ihm zu Ehren benannt, Sitz des Senates (nachdem die curia Hostilia abgebrannt war), Suet. Cal. 60. – c) curia Pompeia od. Pompeii, von Pompejus erbaut, Sitz des Senates, seit der dort vorgefallenen Ermordung Cäsars für immer geschlossen, Cic. de div. 2, 23. Suet. Caes. 80 sqq. – 2) curia Calabra, eine Kurie auf dem Kapitol, so gen. nach dem Ausrufen (calare) der Kalenderdaten an dieser Stelle, Varro LL. 5, 13. Macr. sat. 1, 15. § 10 sq. u. § 19. Verg. Aen. 8, 654. Paul. ex Fest.
    ————
    49, 1. – 3) curia Saliorum, das Amtsgebäude der Salier auf dem palatinischen Berge, dem Mars geweiht, worin der heilige Lituus seit der Stadtgründung aufbewahrt wurde, Cic. de div. 1, 30. – 4) = βουλευτήριον, der Versammlungsort nichtröm. hoher Behörden, wie in Salamis, Cic. ad Att. 6, 1, 6: in Syrakus, Cic. Verr. 2, 50: in Troja, Ov. met. 13, 197: in Athen, curia Martis, der Areopag, Iuven. 9, 101: nemo de curia (kein Senator), Apul. 10, 12 in.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > curia

  • 12 hostilis

    hostīlis, e (hostis), I) zum Feinde gehörig, feindlich, des Feindes, der Feinde, Feindes-, a) übh.: terra, Cic.: ripa, Vell.: naves, Hor.: domus (Ggstz. pacata), Liv.: expugnatio, Cic.: exercitus, Vell.: cadavera, Sall.: metus, vor den Feinden, Sall. – neutr. pl. subst., qui medius inter pacata et hostilia fluit (zwischen Freundes u. Feindes Land), Danubius ac Rhenus, Sen nat. qu. 6, 7, 1. – b) als t. t. der Haruspizin, pars, der Teil der Leber und anderer Eingeweide, der eine Beziehung zum Feinde hat (s. familiaris), Lucan. 1, 621. – II) feindlich = feindselig, manus, Plaut.: odium, Cic.: hostilem in modum, Cic.: hostile quid, etwas Feindseliges, eine Feindseligkeit, Sall.: adversus suos hostilis, Sen.: m. Dat., cuius (Hannibalis) non vigiliae tantum sed etiam ipsa quies hostilis imperio nostro fuit, Val. Max. 1, 7. ext. 1. – neutr. pl. subst., hostīlia, ium, n., Feindseligkeiten, facere, Sall.: audere, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > hostilis

  • 13 curia

    cūrĭa, ae, f. [kindr. with Quiris, Quirites; cf. the letter C], a curia or court, one of the thirty parts into which Romulus divided the Roman people, ten for each of the three tribes; each curia contained ten gentes, Varr. ap. Dion. Hal. 2, 83; Liv. 1, 13, 6; Aur. Vict. Vir. Ill. 2, 12; Dig. 1, 2, 2; Paul. ex Fest. p. 49, 1 Müll.—
    II.
    Meton.
    A.
    A structure built for the religious services of a curia (sometimes also serving for other purposes), Varr. L. L. 5, § 155 Müll.; Fest. p. 174, 6 ib.: veteres, on the east side of the Palatine Hill, Varr. l. l. ib.; Tac. A. 12, 24;

    called curia prisca,

    Ov. F. 3, 140; Fest. l. l.: Novae, id. l. l.—
    2.
    Hence, dies curiae, a festival day, Cic. de Or. 1, 7. 27.—Hence,
    B. 1.
    Commonly kat exochên, the Curia Hostilia built by Tullus Hostilius (in reference to the later Curia Julia and Pompeiana, v. infra), the Curia, Senate-house, Varr. L. L. 5, § 155 Müll.; Liv. 1, 30, 2; Plin. 35, 4, 7, § 22; Varr. L. L. 6, § 46; id. Fragm. ap. Non. p. 57, 5; Cic. Rep. 2, 17, 31; id. Cat. 4, 1, 2; id. Fl. 24, 57; id. Mil. 33, 89; Quint. 11, 1, 47; Ov. M. 15, 802. —
    2.
    Curia Julia, the Senate-house begun by Julius Cæsar, finished by the triumvirs, and used by the Senate after the burning of the Curia Hostilia, Suet. Calig. 60.—
    3.
    Curia Pompeji or Pompeja, the Senate-house built by Pompey, finally closed after the assassination of Julius Cæsar in it, Cic. Div. 2, 9, 23; Suet. Caes. 80 sq. et saep.—Hence, trop., as emblem of law:

    stante urbe et curiā,

    Cic. Planc. 29, 71:

    pro curia inversique mores,

    Hor. C. 3, 5, 7;

    of the senatorial rank: curia pauperibus clausa est,

    Ov. Am. 3, 8, 55.—
    C.
    Of the places of assembly of high councils out of Rome, Cic. Att. 6, 1, 6; id. Verr. 2, 2, 21, § 50; Liv. 24, 24, 4; Ov. M. 13, 197; Juv. 9, 101.—
    D.
    The assembly of the Senate, the Senate (cf. Cic. de Or. 3, 42, 167):

    a curiā nulla me res divellet,

    Cic. Att. 1, 20, 3:

    aliquem in curiam introducere,

    Liv. 22, 1, 14; 2, 23, 11 sq.; 2, 24, 3; Suet. Caes. 22; id. Aug. 38; Hor. C. 2, 1, 14 et saep.—
    E.
    Curia Calabra, so called from the proclamation of the dates which was there made; v. Calabra.—
    F.
    Curia Saliorum, the official building of the Salii on the Palatine Hill, consecrated to Mars, in which the sacred lituus was kept, Cic. Div. 1, 17, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > curia

  • 14 circum

    I praep. cum acc. [ circus ]
    1) вокруг, кругом, около
    qui c. aliquem sunt C, V — чьё-л. окружение (спутники, общество)
    2) вблизи, в области (c. forum C; c. Aquilejam hiemare Cs)
    3) по
    II circum adv. [ circus ]
    вокруг, кругом

    Латинско-русский словарь > circum

  • 15 curia

    cūria, ae f.
    1) курия, каждая из 30 категорий (общин) римск. патрициата (по 10 в каждой трибе), состоявшая из 10 родов (gentes) L
    3) (тж. c. Hostilia Vr, L) здание заседаний сената C; сенат L, C etc.
    aliquid in sequentem curiam protulisse Ap — перенести что-л. на следующее заседание сената
    5) место общественных собраний (вообще) (c. Saliorum C; in curiā — sc. aedilium — aliquem pilare Pt)
    6) право и закон, законность, правовой порядок (pro c. inversique mores! H)

    Латинско-русский словарь > curia

  • 16 hostilis

    hostīlis, e [ hostis ]
    1) неприятельский, вражеский (terra C; navis H)
    h. pars (sc. jecoris) Lcn — часть печени (жертвенного животного), касающаяся врага ( в гаруспициях)
    2) враждебный, неприязненный

    Латинско-русский словарь > hostilis

  • 17 induo

    ind-uo, uī, ūtum, ere [одного корня с exuo ]
    1) надевать (i. alicui vestem; i. sibi torquem C; i. anulum C, O; i. galeam Cs)
    indutus vestem (galeam) L, Csнадевший или на которого надели платье (шлем)
    2) усваивать, принимать ( mores Persarum QC)
    4) придавать, присваивать, давать (alicui nomen C etc.)
    i. alicui speciem latronis L — представить кого-л. разбойником
    vino vetustatem i. PMделать вино старым
    6) одевать, окружать, покрывать, снабжать ( aliquid aliquā re)
    i. se (редко indui) in aliquid (alicui rei и aliquā re) — запутаться, попасться (i. se in laqueum Pl)
    7) затевать, замышлять (seditionem, hostilia T)
    8)
    i. se — бросаться, натыкаться (i. se vallis, hastis L)
    i. se mucrone Vброситься на меч

    Латинско-русский словарь > induo

  • 18 invicem

    in-vicem (тж. раздельно) adv. [ vicis ]
    1) попеременно, поочерёдно, вперемежку
    Etrusci i. victi victoresque fuerunt L — этруски были (попеременно) то побеждёнными, то победителями
    2) взаимно, друг друга, друг с другом (flagitia objectare T; diligere PJ; se obtrectare T)
    si quid volueris i., faciam Sen — если пожелаешь чего-л. взамен, сделаю
    4) напротив, с другой стороны (requiescat Italia, evastetur i. Africa L); со своей стороны
    habes res urbanas, i. rusticas scribe PJ — я написал тебе о городских делах, ты же напиши о том, что делается в деревне
    ad i. Veg, Ecclвместо

    Латинско-русский словарь > invicem

  • 19 pacatum

    pācātum, ī n. [ pacatus ] преим. pl.
    мирная страна (inter pacata et hostilia Sen)

    Латинско-русский словарь > pacatum

  • 20 cadaver

    cadāver, eris, n. (cado, s. Hier. in Iesai. 24, 28. Isid. 11, 2, 25) = πτῶμα νεκροῦ (Gloss.), der gefallene, tot daliegende Körper, der Leichnam, die Leiche, der Tiere = das Aas (als t. t., während corpus mortuum u. bl. corpus, der entseelte Körper, euphem. Ausdruck; dah. cadaver auch wechselnd mit corpus, Cels. praef. § 118. p. 12, 35 sqq. [D.]. Auson. perioch. Iliad. 17. Nazar. pan. 30, 1. Hier. in Iesai. 24, 28. Lucan. 3, 675; u. cadavera, Ggstz. vivorum corpora, Val. Max. 9, 2. ext. 10, u. Ggstz. vivus homo, Cels. praef. § 118. p. 12, 38 D.), I) eig.: cadaverum ossa, Varr. LL.: odor cadaveris, Suet., cadaverum, Curt.: foetor cadaveris, Aur. Vict: cadaverum tabes, Suet.: cadaverum pabulum, Flor. – senis cadaver, Quint.: mariti cadaver, Apul.: hostium cadavera, Sall.: cad. leonis, Vulg.: cad. hominis occisi, Vulg.: cad. mortui bovis, Vulg. – cad. caninum, Aur. Vict.: P. Clodii cruentum cadaver, Cic.: cad. crudum, Iuven.: cad. informe, Verg.: hostilia cadavera, Sall.: cadavera intumescentia, Plin.: cadavera medicata, Plin.: cad. morticinum, Vulg.: cad. recens, Plin. u. Petr.: taetra cadavera, Lucr.: cadaver (anus) unctum oleo largo, Apul. – aqua turbida et cadaveribus inquinata, Cic.: congestae alte cadaverum moles, Nazar. pan.: turpi dilapsa cadavera tabo, Verg.: erecta cadavera adornata veste atque armis, Frontin. – cadaver abicere, Cic. u. Tac., abicere in publicum, Cic.: cadavera intacta a canibus ac vulturibus tabes absumebat, Liv.: fossas cadaveribus aequare, Pacat. pan.: cadavera asservare medicata, Plin.: coacervare cadavera, Caes.: cadaver alcis deponere de cruce, Vulg.: congerere cadavera, Flor.: cadaver curare, Suet.: Aegyptii diligenter curant cadavera mortuorum, Augustin.: cadaver nocturnis canibus dilaniandum relinquere, Cic.: cadaver efferre, Liv.: alcis cadaver eicere domo, Cic.: cadavera eicere angustis cellis, Hor.: cadavera exportare vehiculis serracisque, Capit.: ut viae cadaveribus implerentur, Iustin.: ubi passim domus, fora, viae templaque cruore ac cadaveribus opplerentur, Aur. Vict.: proicere cadaver alcis in itinere, Vulg.: cadaverum artus rescindere (v. Anatomen), Sen. rhet: sternere cadavera parricidarum, Cic.: alcis cadaver cervicibus reste circumdatum per vias trahere, Val. Max.: visere interfectae cadaver, Suet.: volvere (umwenden) cadavera, Sall. Iug. – verächtl., v. einem, der dem Grabe nahe ist, busti cadaver extremum, Apul. met. 4, 7: cad. surdum, Apul. met. 8, 25: foeda etiam cadavera, Ps. Quint. decl. 12, 13 extr.: olim iam tuum est hoc cadaver, Sen. fragm. Oedip. 36. – u. als Schimpfwort, eiectum od. abiectum hoc cadaver, Cic. Pis. 19 u. 82. – II) übtr., die Trümmer, tot oppidûm cadavera, Sulpic. in Cic. ep. 4, 5, 4: tot semirutarum urbium cadavera, Ambros. ep. 39, 3. – / cadaver vulg. auch Mask., Corp. inscr. Lat. 4, 3129 (cad. mortuus). Dracont. carm. 9, 44 sq. (cadaver quem).

    lateinisch-deutsches > cadaver

См. также в других словарях:

  • Hostilĭa — (a. Geogr.), Stadt der Cenomanen im Transpadanischen Gallien; Geburtsort des Cornelius Nepos; j. Ostiglia …   Pierer's Universal-Lexikon

  • HOSTILIA — opp. amplum Venetiae ad Padum in agro Mantuano. Tac. Ann. l. 2. c. 40. l. 11. c. 26. et 29. Hostia Leandro. Ostiglia etiamnum, medium inter Mantuam ad Occas. et Fetrar. ad Ort. Hinc 33. illinc 25. mill. distans …   Hofmann J. Lexicon universale

  • HOSTILIA Curia — nomen habuit ab Hostilio Rege conditore, in qua Senatus plerumque congregabatur. Fuit autem primitus Tulli huius Hostilii regia, eratque in monte Caelio: postmodum, cum Senatum nisi in loco per Augures constituto, quod templum dicebatur, haberi… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • HOSTILIA Lex — cuius auctor Aulus Hostilius Mancinus Cos. cum Aulo Attilio Serrano A. U. C. 583. fuit: Ut furti agere licere: eorum nomine, qui apud hostes essent, aut Rei publicae causâ abessent, quive in eorum cuius tutela essent. Hinc illae Hostiltanae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Curia Hostilia — Coordinates: 41°53′35″N 12°29′07″E / 41.89306°N 12.48528°E / 41.89306; 12.48528 …   Wikipedia

  • Curie Hostilia — Pour les articles homonymes, voir Curie et Curie (Rome antique). Curie Hostilia Lieu de construction Forum Romanum Date de construction Monarchie romaine Ordonné par Romulus Type de bâtiment …   Wikipédia en Français

  • Curia Hostilia — Das Versammlungsgebäude frühen Königgreich in grün, das als Curia Hostilia wiederaufgebaute Gebäude in rot und die Erweiterung durch Sulla in grau. Die Curia Cornelia ist in Blau dargestellt. Die Curia Hostilia neben dem Comitium auf dem Forum… …   Deutsch Wikipedia

  • Curia Hostilia — Saltar a navegación, búsqueda La Curia, en la que se reunía el senado romano. El edificio actual data de comienzos del siglo IV. Construida, según la leyenda, por el rey Tulio Hostilio, tercer rey de Roma, sucesor de Numa Pompilio segundo rey de… …   Wikipedia Español

  • lex hostilia de furtis — /leks hostil(i)ya diy fartas/ A Roman law, which provided that a prosecution for theft might be carried on without the owner s intervention …   Black's law dictionary

  • lex hostilia de furtis — /leks hostil(i)ya diy fartas/ A Roman law, which provided that a prosecution for theft might be carried on without the owner s intervention …   Black's law dictionary

  • lex Hostilia de furtis — (Roman law.) The Hostilian law concerning theft or larceny. See 4 Bl Comm 236 …   Ballentine's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»