Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

glorious

  • 1 dÿrlegur

    Íslensk-ensk orðabók > dÿrlegur

  • 2 ÍTR

    (acc. ítran), a. glorious, excellent.
    * * *
    adj., the r is radical, [this word is hardly to be found in any other Teut. language]:—glorious, excellent, mostly in poets; ítr áliti, beautiful to behold, Sks. 1. 7; ítr konungr, ítr yngvi, a great king, 10, Fms. vi. 87 (in a verse); inn ítri öðlingr, Skv. 1. 23; ítrum Ólafi, ítr Haraldr, epithet of kings, Lex. Poët.; ítran ættbæti Einars, Arnór; í ítru liði, in the valiant host, Ó. H. (in a verse): of things, ítr rönd, a fine shield, Edda (Ht.); ítran sal fjalla, of the sky, Edda (in a verse); til ítrar elli, to a glorious, golden age, Edda (Ht.); ítr lausn, glorious redemption, Líkn. 39. In COMPDS, only in poets, = glorious: ítr-borinn, part. high-born, Am., Hkv. ítr-ból, n. the glorious abode, Rekst. 33. ítr-geðr, adj. gentle, Geisli. ítr-hugaðr, adj. high-minded, Geisli 10. ítr-laukr, m. garlic, Hkv. 1. 7 (ímun-laukr?). ítr-maðr, m., ítr-menni, n. a noble man, Lex. Poët. ítr-mannligr, adj. of stout, noble bearing, Hkr. iii. 160. ítr-skapaðr, part. beautifully shaped, Hkv. 2. 36. ítr-tunga, u, f. epithet of a sword, Landn. (in a verse). ítr-vaxinn, part. of beautiful stature, epithet of a lady, Kormak. ítr-þveginn, part. clean-washed, bright, clean, epithet of a lady’s arms, Ls. 17.

    Íslensk-ensk orðabók > ÍTR

  • 3 HÁR

    * * *
    I)
    (há, hátt), a.
    1) high; á háfum fjöllum, in high mountains; hæri en, higher than;
    2) tall (hár maðr vexti);
    3) superl. at the highest pitch; meðan hæst væri vetrar, sumars, in the depth of winter, in the height of summer;
    4) high, glorious; hæstu hátíðir, the highest feasts;
    5) loud (hár brestr); mæla hátt, to speak loud; hón verðr há við, she becomes clamorous or excited.
    (gen. hás, pl. háir), m. thole.
    n. hair (jarpr á hár).
    * * *
    1.
    adj., fem. há, neut. hátt, vide Gramm. p. xix; compar. hæri or hærri, superl. hæstr; hæðstr and hærstr, which are found in old printed books, are bad forms; for the inflexions, (which vary much, sometimes inserting f or v, sometimes not,) see the references below; in mod. usage the v is usually dropped, but the cases are bisyllabic, e. g. háir, háar, háa, háum, instead of the old hávir, hávar, háva, háfum or hám; the definite form in old writers is hávi or háfi, in mod. hái: [Ulf. hauhs = ὑψηλός; A. S. heah; Engl. high; O. H. G. hoh; Hel. hoh; Germ. hoch; old Frank, hag or hach; Swed. hög; Dan. höj; all of them with a final guttural, which in mod. Dan. has been changed into j; the final labial f or v, which in olden times was so freq. before a vowel, may be compared to laugh, rough, etc. in mod. Engl.; the g remains in the cognate word haugr]:—high; stiga sex álna háfan, Vm. 129; í hám fjalla-tindum, Edda 144 (pref.); á háfum fjöllum, Skálda 181; há fjöll, Getsp.; á hám gálga, Fsm. 45; á bekk hám, Akv. 2; hár bylgjur, Edda (Ht.); á borg inni há, Am. 18; á há fjalli, Gm. 17, Bs. i. 26 (in a verse); enar hæstu fjalla hæðir, Stj. 59; hár turn, Hkr. iii. 63; skaptið var eigi hæra, en …, Eg. 285 (of a spear); hátt hlaup, a high leap, i. e. from a high place, Fms. i. 166; hæri en grön er vex á hæsta fjalli, Hom. 152; hávar bárur, Gh. 13: hávar unnir, Skv. 2. 16; háfan garð, Fms. vi. (in a verse); hávu grasi, Hm. 120; but há grasi. Gm. 17; upp-háfa skúa, high boots, Fms. vii. 321: phrases, bera hæra skjöld, hlut, to carry the highest shield, lot, Fas. i. 383, Ld. 322.
    2. tall; hárr maðr vexti ( tall of stature), manna hæstr, very tall, Fms. i. 155; hárr maðr ok harðvaxinn, vii. 321.
    3. a metrical term; syllables in rhyme having the same consonants and quantity of vowels are jafn-háfar, in the same strain; kvattú svá? ‘gröm skömm’ eigi eru þær hendingar jafn háfar; ‘hrömm skömm’ þat væri jafnhátt, Fms. vi. 386.
    II. metaph. high, sublime, glorious; hærri tign, Fms. i. 214; enir hæstu Guðs postular, 625. 82; í hærra haldi, Fms. vii. 112; margar ræður þvílíkar eða enn hæri, or still sublimer, Sks. 635; hljóta háfan sigr, a glorious victory, Merl. 2. 69; háfan ávöxt, Mar. kv. 17; hæstu daga, hæstu hátíðir, the highest days or feasts (hátíð), Fms. x. 22.
    2. at the highest pitch; meðan hæstir eru stormar um vetrinn, Sks. 46; at hann væri kyrr meðan hæst væri vetrar, in the depth of winter, Fms. ix. 480; meðan hæst væri sumars, in the height of summer, Lv. 43; hátt vetrar megin, Sks.; cp. há-degi, há-vetr, há-sumar (below).
    3. loud; blása hátt (a trumpet), Vsp. 47; brestr hár, Fms. xi. 10, Glúm. 375; mæla hátt, to speak loud, Nj. 33; ok söng í hátt, it gave a loud sound, 83; kveða við hátt ok öskurliga, Fms. v. 164; þó þetta væri eigi hátt talat í fyrstu, ix. 250; æpa hátt, Sks. 653; hafa hátt, to make a noise; cp. gráta hástöfum (below), há-vaði (below); hón verðr há við, she became clamorous, excited, Ísl. ii. 350; hlæja hátt, to laugh loud, Skv. 2. 15.
    III. a mythol. pr. name, both Hár and Hávi, Edda; Hávi and Hár are names of Odin the High, whence Háva-mál, n. pl. the name of a poem, the Sayings of the High.
    2. prefixed in the pr. names Há-kon, Há-leygr, Há-rekr, Há-mundr, Há-steinn, Há-varðr, Há-varr; and in local names, Háfa-fell, etc.
    IV. neut. as adverb; geisa hátt, Edda 146 (pref.); skín hann nú því hærra, Fms. v. 241; unna e-m hærra en öðrum, to love one higher (more) than another, Sturl. i. 198; taka e-n hátt, to make much of one, Bs. i. 727; stökkva hátt, to make a high leap, look high, Fær. 57; sitja skör hærra en aðrir, a step higher, Fms. i. 7.
    B. COMPDS: háaltari, hábakki, hábakkaflæðr, hábeinn, hábjarg, hábogaðr, háborð, hábrók, hábrókan, hábrókask, hádegi, hádegisskeið, háeyrr, háfeti, háfjall, háflæðr, háfæta, háfættr, háhestr, hákirkja, háleggr, háleikr, háleitliga, háleitligr, háleitr, háliga, háligr, hálimar, hámessa, hámessumál, hámælgi, hámæli, hámæltr, hánefjaðr, hánefr, hápallr, háreysti, háreystr, hásalir, hásegl, háseymdr, háskeptr, háskóli, hástaðr, hástafir, hásteint, hástigi, hásumar, hásumartími, hásæti, hásætisborð, hásætiskista, hásætismaðr, hásætisstóll, hátalaðr, hátimbra, hátíð, hátíðaraptan, hátíðardagr, hátíðarhald, hátíðisdagr, hátíðiskveld, hátíðliga, hátíðligr, hávaði, hávaðamaðr, hávaðamikill, hávaðasamr, hávarr, háværr, háværð, hávegir, hávella, hávetr, hávetri.
    2.
    mod. háfr, m. [Germ. hai], a dog-fish, squalus acanthius, Skálda 162. In compds há- marks fish of the shark kind, as há-karl (q. v.), a shark, carcharias, Ann.: há-kerling, f. = hákarl: há-meri, f. squalus glaucus: há-mús, f. chimaera monstrosa, Linn.; also called geirnyt, Eggert Itin. 360: há-skerðingr, m. = hákarl, Edda (Gl.), Grág. ii. 337, 359, Pm. 69: háskerðinga-lýsi, n. shark’s oil, H. E. i. 395: háfs-roð, n. shark’s skin, shagreen.
    3.
    m., acc. há, pl. háir, a thole, Am. 35, Grett. 125, Fas. i. 215, Þiðr. 313; whence há-benda, u, f. = hamla, q. v.; há-borur, f. pl., q. v.; há-reiðar, f. pl. rowlocks, prop. ‘thole-gear,’ synonymous with hamla; inn féll (sjór) um söxin ok háreiðarnar, Sturl. iii. 66, (Cd. Brit. Mus., Cd. Arna-Magn. háborurnar); leggja árar í háreiðar, to lay the oars in the rowlocks, Fms. xi. 70 (v. 1. to hömlur), 101, x. 285; lágu þar árar í háreiðum, Eg. 360 (v. l. to hömlu-böndum), Lex. Poët.: há-seti, a, m. a ‘ thole-sitter,’ oarsman, opp. to the captain or helmsman, Grág. i. 90, N. G. L. i. 98, Landn. 44, Fbr. 62 new Ed., Fms. vi. 239, 246: há-stokkar, m. pl. the gunwale, Bs. i. 385, 390.
    β. in poetry a ship is called há-dýr, n., há-sleipnir, m. the horse of rowlocks.
    4.
    n. [A. S. hær; Engl. hair; Germ. har; Dan.-Swed. hår; Lat. caesaries]:— hair, including both Lat. crines and capilli, Skálda 162, Nj. 2, Sks. 288; fara ór hárum, to change the hair, of beasts, passim; eitt hár hvítt eðr svart, Matth. v. 36; höfuð-hár, the hair of the head; lík-hár, the hair on the body, breast, or hands of men, opp. to the head; úlfalda-hár, iii. 4; hross-hár, horse-hair; hunds-hár, kattar-hár.
    COMPDS: háralag, hárslitr.
    ☞ For the hair of women, see Nj. ch. 1, 78, 117, Landn. 2, ch. 30, Edda 21, passim; of men, Nj. ch. 121, Ld. ch. 63, and passim.

    Íslensk-ensk orðabók > HÁR

  • 4 MÆRR

    a. famous, glorious, illustrious (m. jöfurr; mærir tívar).
    * * *
    1.
    f. (i. e. mœrr), gen. mærar, dat. and acc. mæri:— a land, prop. border-land, only in poetry; mærar, Skálda 236 (in a verse); and in compds, blá-mœrr (q. v.), the blue land = the sea; borð-mœrr, máfa m., id.; dag-mærr, the day-land, i. e. the heaven; hauk-mœrr, the ‘hawk-land’ = the hand; Móins mær, serpent-land, i. e. gold. Lex. Poët.: the word remains in landa-mæri, border-land, and
    II. in the local name Mæri, f. a county in Norway; Sunn-mæri, Norð-mæri, Fms. passim; whence Mærir, m. pl. the men of M.: Mæra-jarl, the earl of M., a name of earl Rögnvald, the ancestor of the dukes of Normandy and the earls of Orkney: Mærskr, adj. from Mæri, Fms. Mæri or Mærini, a famed temple in Drontheim in Norway: hann lagði Mærina-helgi á allan fjörðinn ok lét engu tortýna þar nema kvikfé heimilu, i. e. he made the whole fjord a sanctuary, extended the sanctuary to the length of the whole fjord, Landn. l. c.
    2.
    adj., compar. mærri, mærstr; [Ulf. mers in waila-mers = εὔφημος; O. H. G. mâri]:—famous, glorious, great, Germ. herrlich, of persons; mjötuð mæran, Vsp. 2; mærir tívar, Hým. 4; mæran kon; inn mæri mögr Sigröðar, Kormak; ins mæra burar, Gm. 50; mærr jöfurr, Lex. Poët.: absol., báru mjöð mærar, Am. 8, 93; ena mæru Ingunni, Fms. viii. (in a verse); deyrat mildingr mæri (compar.), vi. 427: of things, í enum mæra Mímis-brunni, Vsp. 22; inn mæra fimbul-vetr, Vþm. 44; inn mæra mjöð, Skm. 16; mæran drykk mjaðar, Ls. 6; hrís þat et mæra, Akv. 5; inn mæri vöndr, Korm. 98 (in a verse): þjóð-mær, glorious.

    Íslensk-ensk orðabók > MÆRR

  • 5 göfug-ligr

    adj. worshipful, glorious; fagr ok g. álitum, Hkr. i. 10, 223, Fms. vii. 63, x. 234, 289, 294, Th. 23: magnificent, Edda 12; kirkja g., Bs. i. 645; g. veizla, a grand banquet, Þíðr. 220; g. sigr, a glorious victory, Stjörnu-Odd. 16.

    Íslensk-ensk orðabók > göfug-ligr

  • 6 hróðugr

    a. triumphant, glorious.
    * * *
    adj. [Ulf. hrôþeigs; A. S. hréðig], triumphant, Vkv. 18, Ls. 45: glorious, Gm. 19, Ad. 9, Lex. Poët.: as also in poët. compds, vin-h., al-h.: freq. in mod. usage in the sense of boasting, triumphant.

    Íslensk-ensk orðabók > hróðugr

  • 7 lofligr

    a.
    1) laudatory, praising (loflig orð);
    2) praiseworthy, glorious.
    * * *
    adj. praising; loflig ræða, a panegyric, Skálda 197; loflig orð, laudation, Hkr. iii. 244: glorious, praiseworthy, Stj. 288, Blas. 47; í hans lofligu lífi, Orkn. 160.

    Íslensk-ensk orðabók > lofligr

  • 8 af-burðr

    m. (also spelt abb-), odds, balance, bias, success (cp. bera af, to prevail); kvað honum eigi annat vænna til afburðar, in order to get the better of it, Sd. 166; sá hann at engi varð afburðrinn, they fought ‘aequo Marte,’ Sturl. ii. 74; hann ætlaði sér afburð, he meant to keep the odds in his own hand, Ísl. ii. 450; skal nú faraí haustvíking, ok vilda ek, at hon yrði eigi með minnum afburðum, less glorious, Orkn. 464.
    II. gen. sing. and pl. afburðar-, a-, freq. used as a prefix in some COMPDS with the notion of gloriously, with distinction. afburðar-digr, adj. very thick, biðr. 24. afburða-fræknligr, adj. very gallant, Ísl. ii. 369. afburðar-járn, n. excellent iron, Fms. x. 173. afburðar-maðr, m. a man of mark, Rb. 316, Orkn. 474, Grett. 133, Finnb. 318. afburðar-mikill, adj. conspicuous, Fms. v. 181. afburðar-skip, n. a fine ship, Fas. iii. 106. afburðar-vel, adv. very well, Hkr. ii. 265, Fms. ix. 515. afburðar-vænn, adj. very fine, Fas. i. 182.

    Íslensk-ensk orðabók > af-burðr

  • 9 á-gæti

    n. renown, glory, excellence; göra e-t til ágætis sér, as a glory to himself, Fms. xi. 72, 109; reyna á. e-s, to put one on his trial, 142; þú hyggr at engu öðru en ákafa einum ok á., o nly bent upon rushing on and shewing one’s prowess, 389; vegr ok á., fame and glory, Fas. i. 140, Sks. 241. In pl. glorious deeds; mikil á. vóni sögð frá Gunnari, Nj. 41: in the phrase, göra e-t at ágætum, to laud, praise highly, Fms. viii. 139, vii. 147: in the proverb, hefir hverr til sins ágætis nokkuð, every one’s fame rests upon some deed of his own, no one gets his fame for naught, the context implies, a n d thou ha s t done what will make thee famous, Nj. 116.
    2. in COMPDS ágætis- and ágæta- are prefixed to a great many words, esp. in mod. use, to express something capital, excellent; ágæta-skjótr, adj. very swift, Fms. vii. 169; ágæta-vel, adv. excellently well, Nj. 218: and even to substantives, e. g. ágæta-gripr and ágætis-gripr, m. a capital thing, Fms. ix. 416, x. 254, Ld. 202; ágæta-naut, n. a fine ox, Eb. 318; ágætis-maðr, m. a great man, Landn. 324, Fms. vii. 102, xi. 329.

    Íslensk-ensk orðabók > á-gæti

  • 10 dá-samligr

    adi. (-liga, adv., Bs. i. 305), wonderful, glorious, Fms. x. 234, iv. 71; d. tákn. Bs. i. 325, Magn. 504, 532, Clem. 46.

    Íslensk-ensk orðabók > dá-samligr

  • 11 dá-semd

    and dá-semi, f. glory, grace. Mar. 33, 68, Post. 188. dásemðar-verk, n. work of glory: mikil em dásemðar verkin Drottins, great are the glorious works of the Lord. cp. Ps. cxi. 2.

    Íslensk-ensk orðabók > dá-semd

  • 12 DÝRÐ

    f. glory (himnaríkis dýrð).
    * * *
    f. [Engl. dearth], glory; himinríkis d., the glory of heaven, Fms. v. 143, 230, Fær. 137, 625. 163, Fms. v. 216 ( a glorious miracle): in pl., 623. 32, Eluc. 47; tóm d., vain-glory, 655 xxvi. 3: in N. T. and eccl. writers since the Reformation this word is much in use; the δόξα of the N. T. is usually rendered by dýrð.
    COMPDS: dýrðardagr, dýrðarfullr, Dýrðarkonungr, dýrðarkóróna, dýrðarmaðr, dýrðarsamliga, dýrðarstaðr, dýrðarsöngr.

    Íslensk-ensk orðabók > DÝRÐ

  • 13 dýrðar-maðr

    m. a glorious man, Hkr. iii. 250, Bs. i. 90.

    Íslensk-ensk orðabók > dýrðar-maðr

  • 14 dýrðar-samliga

    adv. and -ligr, adj. glorious, Stj. 288, 655 xxxii. 17, Fms. iv. 32, Stj. 34.

    Íslensk-ensk orðabók > dýrðar-samliga

  • 15 dýrðar-staðr

    m. a glorious place, Ver. 3.

    Íslensk-ensk orðabók > dýrðar-staðr

  • 16 dýr-ligr

    adj. (-liga, adv.), glorious. Fms. iv. 82, vii. 85, x. 223, xi. 51, Eg. 478; d. veizla, Bs. i. 133: d. matráð, 139.

    Íslensk-ensk orðabók > dýr-ligr

  • 17 dýr-menni

    n. a glorious man, Lex. Poët.

    Íslensk-ensk orðabók > dýr-menni

  • 18 DÝRR

    (gen. dura), f. pl. door opening, doorway (Oddr hljóp út or durunum).
    * * *
    adj., compar. dýrri, superl. dýrstr, mod. more freq. dýrari, dýrastr; dyröztum, Fb. i. 211: [Ulf. does not use this word, but renders εντιμος etc. by reiks or svêrs; A. S. deore; Engl. dear; Dan. and Swed. dyr; O. H. G. tiuri; Germ. theuer]:—dear:
    1. of price, of such and such a price: referring to the weregild, at sá maðr sé vel dýrr, Hrafn. 9; fésætt svá mikla, at engi maðr hafi dýrri verit hér á landi enn Höskuldr, i. e. that there has never before been paid so high a weregild as for Hoskuld, Nj. 189; munu þat margir ætla at hann muni dýrstr gerr af þeim mönnum er hér hafa látizt, 250; dýrr mundi Hafliði allr, Sturl. i. 47: of other things, ek met hana dýrra en aðrar, I put her at a higher price than the rest, Ld. 30; hversu dýr skal sjá kona, how much is she to cost? id.; kaupa dýru verði, to buy dearly, at a high price; þér eruð dýru verði keyptir, 1 Cor. vi. 20.
    2. precious, costly; bókina dýru, Fms. vii. 156; skjöldinn þann inn dýra, Eg. 698: enn Dýri dagr, vide dagr, Ann. 1373, Mar. 96; eigi var annarr (gripr) dýrri í Noregi, Fas. ii. 65; því betr sem gull er dýrra en silfr, Ld. 126; dýrar hallir, lordly halls, Rm. 45; enn dýri mjöðr, the nectar, the godly mead, viz. the poetical mead of the gods, Hm. 106; hence dýr-gripr, a jewel.
    β. as a metrical term; enn Dýri háttr, the artificial metre, Edda 131: hence the phrase, kveða dýrt, to write in an artificial metre; dýrr bragr, bragar-háttr, an artificial air, tune, opp. to a plain one.
    γ. ó-dýrr, common, Lex. Poët., mod. cheap: fjöl-d., glorious, and many other poët. compds: the proverb, dýrt er drottins orð, vide dróttinn.
    δ. of high worth, worthy; en dýra drottning María, Mar. 18; Abraham er kallaðr dýrstr ( the worthiest) allra höfuðfeðra, Ver. 12; skatna dýrstr, the best of men, Edda, Ht. 82; Jón Loptsson, er dýrstr maðr er á landi þessu, Sturl. i. 105; at því er at gæta við hversu dýran mann (noble, worthy man) þú átt málaferli, 33; af hinum dýrustum höfðingjum, Fb. l. c.: dýrr is not used in Icel. in the exact Engl. sense of beloved.

    Íslensk-ensk orðabók > DÝRR

  • 19 HRÓÐR

    (gen. -rs and -rar), m. praise.
    * * *
    m., gen. hróðrar and hróðrs: [A. S. hræð, hrôðer; O. H. G. hruodi; Goth. hrôþ is assumed as the subst. of hrôþeigs, 2 Cor. ii. 14]:—praise, prop. fame, reputation; heyra hróðr sinn, to hear one’s own praise, Fms. v. 174; bera hróðr e-s, 623. 36; hróðrs örverðr, unworthy of praise, Ad. 14, 15; njóta hróðrar, to enjoy one’s praise, Edda (in a verse); mun þinn hróðr ( thy honour) ekki at meiri þó at ek mæla berara, Gísl. 16; hróðr varlega góðr, Fas. i. 267 (in a verse); ú-hróðr, disgrace.
    2. esp. an encomium; göra hróðr of e-n, to compose a poem in one’s praise, Kormak; nemi hann háttu hróðrs míns, Edda (in a verse); hlýða hróðri sínum, to give ear to a song of praise, Sighvat. COMPDS (all from poems): hróðrar-gjarn, adj. willing to praise, of a poet, Rekst. 34. hróðr-auðigr, adj. rich in honour, famous, Sighvat. hróðr-barmr, m. the famous, fatal spray (the mistletoe), Vkv. 9. hróðr-barn, n. the glorious child, Lex. Poët. hróðr-deilir, m. a ‘praise-dealer,’ an encomiast, Gísl. 42 (in a verse). hróðr-fúss, adj. = hróðargjarn, Skv. 2. 21. hróðr-görð, f. ‘praise-making,’ an encomium, Lex. Poët. hróðr-kveði, a, m. a ‘praise-singer,’ a poet. Fas. iii. 36. hróðr-mál, n. pl. a song of praise, Hd. hróðr-smíð, f. = hróðrgörð, Lex. Poët. hróðr-sonr, m. = hróðmögr, Fms. vi. 348. hróðr-tala, u, f. praise, Lex. Poët.
    II. in a few instances the sense is ambiguous, and probably to be derived from hrjóða, to destroy, e. g. in Hróðvitnir, m. the fatal, murderous wolf, Edda 58, Gm. 39, Ls. 39: perh. also in hróðrbarmr (above).
    III. in pr. names as prefix (cp. O. H. G. Hruod-land = Roland), Hróð-marr, Hróð-geirr; assimil. in Hrol-leifr, Hrol-laugr: absorbed in Hró-arr (qs. Hróðarr = Hrod-here), Hró-aldr, Hró-mundr: as also in Hrœ-rekr (A. S. Hrêðric = Engl. Roderick), Hró-bjartr (= Engl. Robert), Hrolfr (qs. Hróð-úlfr = Germ. Rudolph, Engl. Ralph): also, Hróð-ný, a woman’s name, Landn.: the obsolete pr. names Hreið-arr and Hreið-marr may also belong to the same root; as also Hreið-Gotar or Reið-Gotar (A. S. Hrêðgotan), a division of the Goths, Hervar. S., Skjöld.

    Íslensk-ensk orðabók > HRÓÐR

  • 20 HÖFUÐ

    (dat. höfði, gen. pl. höfða), n.
    1) head (höggva höfuð af e-m);
    láta e-n höfði skemmra, to behead one;
    strjúka aldrei um frjálst höfuð, to be never free, never at ease;
    skera e-m höfuð, to make a wry face at one;
    heita í höfuð e-m, to be called after a person;
    hætta höfði, to risk one’s life;
    leggja við höfuð sitt, to stake one’s head;
    fœra e-m höfuð sitt, to surrender oneself to an enemy;
    drepa niðr höfði, to droop the head;
    þoku hóf af höfði, the fog lifted;
    stíga yfir höfuð e-m, to overcome one;
    hlaða helium að höfði e-m, to leave one dead on the spot;
    ganga milli bols ok höfuðs e-s or á e-m, to hew of one’s head, to kill outright;
    senda e-n til höfuðs e-m, to send one to take another’s head;
    leggja fé til höfuðs e-m, to set a price on one’s head;
    leggjast e-t undir höfuð, to put aside, neglect (Þ. lagðist eigi þessa ferð undir höfuð);
    vera höfði hærri, to be taller by a head;
    2) head, chief (höfuð lendra manna);
    Þrándheimr hefir lengi verið kallaðr höfuð Noregs, the chief district of Norway;
    3) ornamental prow of a ship (skip með gyltum höfðum);
    ornamental head on a bridle (slitnaði sundr beizlit, ok týndist höfuð, er á var).
    * * *
    n., dat. höfði; gen. pl. höfða, dat. höfðum; in Norse MSS. often spelt hafuð, Anecd. 4 (without umlaut); the root-vowel seems in very early times (8th century) to have been a diphthong; thus Bragi uses the rhymes, laufi—haufði, and rauf—haufuð, Edda; the old ditty with a half rhyme, höfðu vér í haufði, Hkr. i. 104, wou’d be faulty unless we accept a diphthong in the latter word: in good old MSS. (e. g. Sæm. Cod. Reg.) the word is always spelt with ꜹ or au, never o, and probably never had a diphthongal sound; the Norse spelling havuð however points to a short vowel; and later Icel. MSS. spell o or , e. g. Hb. in Vsp. l. c. It is probable that the short vowel originated in the contracted form, as haufði sounds hard; [cp. Goth. haubiþ; A. S. heâfod; Engl. head; Hel. hôbid; O. H. G. houpit; mid. H. G. houbet; mod. G. haupt; Dan. hôved; Swed. hufvud; Ormul. hæfedd (the single f marks a preceding long vowel); thus all old Teut. languages except the Icel. agree in the length of the vowel, whereas Lat. căput, Gr. κεφαλή have a short root vowel.]
    A. A head, Vsp. 38, Sdm. 14, Vþm. 19, Þkv. 16, 19, Skm. 23, Nj. 19, 275, Grág. ii. 11, Fms. x. 381, Eg. 181, Edda 59, passim; mátti svá at kveða, at náliga væri tvau höfuð á hverju kvikendi, Hrafn. 22 (of a great increase in stock); Grímr rakaði bratt fé saman, vóru tvau höfuð á hvívetna því er hann átti, Ísl. ii. 14.
    II. phrases and sayings, láta höfði skemra, to make one a head shorter, behead, Hým. 15, Fm. 34; strjúka aldrei frjálst höfuð, to stroke never a free head, be never free, never at ease; (sagði) at þeir mundi aldrei um frjálst höfuð strjúka, er vinir hans væri, meðan Þórðr væri höfðingi í Ísafirði, Sturl. ii. 124; eg má aldrei um frjálst höfuð strjúka, I never have any time to spare; sitja aldrei á sárs höfði, to be always quarrelling; skera e-m höfuð, to make a wry face at one, Grett. 17; heita í höfuðit e-m, to be called after a person; hón jós sveininn vatni ok kvað hann skyldu heita í höfuð föður sínum, ok var hann kallaðr Gestr, Bárð. 24 new Ed.: the mod. usage distinguishes between heita í höfuð á e-m, when a person is alive when the child was born, and heita eptir e-m, when that person is dead; halda höfði, to hold one’s head up, Flóv. 43, Og.; bera hátt höfuð, to bear one’s head high, Sturl. iii. 147, Sighvat; hefja höfuðs, to lift one’s head, Thom. 535; drepa niðr höfði, to droop one’s head, Bs. i. 625; þoku hóf af höfði, the fog lifted, Ld. 74; búa hvárr í annars höfði, to be at loggerheads, Sks. 346; fara huldu höfði, to go with a hidden head, in disguise, to hide oneself, Fms. vi. 12; færa e-m höfuð sitt, to surrender oneself to an enemy, Eg. ch. 62, 63, Fms. x. 261; stíga yfir höfuð e-m, to pass over one’s head, overcome one, 304; er á engri stundu örvænt nær elli stígr yfir h. mér, Eb. 332; hlaða hellum at höfði e-m, to leave one dead on the spot, Dropl. 18; ganga milli bols ok höfuðs, ‘to gang between bole and head,’ i. e. to kill outright, Eb. 240; hætta höfði, to risk one’s head, Hm. 106; leggjask e-t undir höfuð, to lay under one’s pillow, to put aside; leggjask ferð undir höfuð, Fær. 132, Orkn. 46; þú munt verða fátt undir höfuð at leggjask ef ek skal við þér taka, Sturl. i. 27; vera höfði hærri, to be a head taller, Fms. x. 381; setja höfuð á höfuð ofan, to set head upon head, Bs. i. 73, (viz. to consecrate a second bishop to a see, which was against the eccl. law); cp. kjósa annan konung í höfuð Davíð, Sks. 801.
    III. in a personal sense, in poets, a person, = Lat. caput, Gr. κάρα, κεφαλή; fárgjarnt höfuð, thou fearful woman! Fas. ii. 556; hraustara höfuð, a bolder man, 315; berjask við eitt höfuð, 49; heiptrækt höfuð, Ýt. 25; andprútt höfuð, high-minded man! Sighvat; tírar h., glorious man; leyfðar h., id., Geisli 56; vina höfuð = cara capita, Bm. 2; frænda höfuð, kinsmen, Skáld H. 3. 40; hvarfúst h., thou fickle woman! Hel. 2.
    2. a number, tale, head, of animals; fádygt höfuð, of a fox, Merl. 1. 39: head, of cattle, þeir eiga at gjalda þingfarar-kaup, er skulda-hjóna hvert hefir höfuð, kú skuldalausa eða kúgildi, Grág. (Kb.) i. 159, referring to the old way of taxation, which is still the law in Icel., that a freeholder has to pay tax (skattr) only if he has more head of cattle (kúgildi, q. v.), than persons to support.
    IV. a head, chief; höfuð lendra manna, Fms. vii. 273; h. ok höfðingi, Stj. 457; Þrándheimr er h. Noregs, Fms. vi. 38; höfuð allra höfuð-tíða (gen.), Leiðarvís. 23.
    V. of head-shaped things:
    1. a beak, of a ship; með gylltum höfðum, Fms. viii. 385, x. 10, 417, passim; dreka-höfuð, q. v.: the beak was usually a dragon’s head, sometimes a bison’s, Ó. H.; a steer’s, Landn. 5. ch. 8; or it was the image of a god, e. g. of Thor, Fms. ii. 325, (Ó. T. ch. 253); or of a man, Karl-höfði, Ó. H., the ship of St. Olave; cp. the interesting passage, þat var upphaf enna heiðnu laga, at menn skyldu eigi hafa höfuðskip í hafi, en ef þeir hefði, þá skyldi þeir af taka höfuð áðr þeir kæmi í lands-sýn, ok sigla eigi at landi með gapandum höfðum eðr gínandi trjónum, svá at landvættir fældisk við, Landn. (Hb.) 258, Fms. vi. 180 (in a verse), vii. 51 (in a verse). 2. the capital of a pillar, Al. 116, Fb. i. 359 (of tent poles): of carved heads in a hall, sér þú augun útar hjá Hagbarðs-höfðinu? Korm. ch. 3: heads of idols carved on chairs, Fbr. ch. 38: carved heads on high-seats, Eb. ch. 4: that these figures sometimes represented fairies or goddesses is shewn by the word brúða (q. v.) and stólbrúða; heads of bedsteads seem to have been carved in a similar way; cp. also Korm. 86, see tjasna.
    3. the head-piece of a bridle; týndi maðr höfði á beisli því er görsema-vel var gört, Bs. i. 314, v. l.; the head of a rake, hrífu-h., etc.
    COMPDS: höfðabúza, höfðafjöl, höfðalag, höfðaskip, höfðatal, höfðatala, höfuðband, höfuðbani, höfuðbein, höfuðburðr, höfuðbúnaðr, Höfuðdagr, höfuðdúkr, höfuðfaldr, höfuðfatnaðr, höfuðfetlar, höfuðgerð, höfuðgjarnt, höfuðgull, höfuðhlutr, höfuðhögg, höfuðlausn, höfuðlauss, höfuðleðr, höfuðlín, höfuðmein, höfuðmikill, höfuðmundr, höfuðórar, höfuðrót, höfuðsár, höfuðskél, höfuðskip, höfuðskjálfti, höfuðsmátt, höfuðsnauðr, höfuðsótt, höfuðsteypa, höfuðsundl, höfuðsvími, höfuðsvörðr, höfuðtíund, höfuðverkr, höfuðvíti, höfuðvörðr, höfuðþváttr, höfuðþyngsl, höfuðærr, höfuðærsl.
    B. Chief, capital, found like the Gr. ἀρχι- in countless COMPDS: höfuðatriði, höfuðá, höfuðárr, höfuðátt, höfuðbarmr, höfuðbaðmr, höfuðbarmsmaðr, höfuðbaugr, höfuðbenda, höfuðbiti, höfuðbitarúm, höfuðblót, höfuðborg, höfuðból, höfuðbæli, höfuðbær, höfuðdrottning, höfuðefni, höfuðengill, höfuðfaðir, höfuðfirn, höfuðfól, höfuðgersemi, höfuðgjöf, höfuðglæpr, höfuðgoð, höfuðgrein, höfuðgæfa, höfuðhátíð, höfuðhetja, höfuðhof, höfuðinnihald, höfuðísar, höfuðíþrótt, höfuðkempa, höfuðkennimaðr, höfuðkirkja, höfuðklerkr, höfuðkonungr, höfuðkostr, höfuðkvöl, höfuðlist, höfuðlýti, höfuðlæknir, höfuðlærdómr, höfuðlöstr, höfuðsmaðr, höfuðmeistari, höfuðmerki, höfuðmusteri, höfuðnafn, höfuðnauðsyn, höfuðniðjar, höfuðprestr, höfuðráð, höfuðráðgjafi, höfuðskáld, höfuðskepna, höfuðskutilsvein, höfuðskömm, höfuðskörungr, höfuðsmiðr, höfuðspekingr, höfuðstaðr, höfuðstafn, höfuðstafr, höfuðstjarna, höfuðstóll, höfuðstólpi, höfuðstyrkr, höfuðsynd, höfuðsæti, höfuðtunga, höfuðvápn, höfuðveizla, höfuðvél, höfuðvindr, höfuðvinr, höfuðþing, höfuðætt.

    Íslensk-ensk orðabók > HÖFUÐ

Страницы

См. также в других словарях:

  • Glorious — could refer to:* Glorious , a song by the rock band, Everclear off their album Welcome to the Drama Club;* Glorious , a song by Muse * Glorious , a song by the Australian actress singer, Natalie Imbruglia;* Glorious , the title of a stand up… …   Wikipedia

  • Glorious — Glo ri*ous, a. [OF. glorios, glorious, F. glorieux, fr. L. gloriosus. See {Glory}, n.] [1913 Webster] 1. Exhibiting attributes, qualities, or acts that are worthy of or receive glory; noble; praiseworthy; excellent; splendid; illustrious;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Glorious 39 — Solicita una imagen para este artículo. Título Glorious 39 Ficha técnica …   Wikipedia Español

  • glorious — (adj.) late 13c., from Anglo Fr. glorious, O.Fr. glorieus (12c., Mod.Fr. glorieux), from L. gloriosus full of glory, famous, from gloria (see GLORY (Cf. glory)). In 14c. 17c. it also could mean boastful, vainglorious. Related: Gloriously …   Etymology dictionary

  • glorious — index famous, illustrious, meritorious Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • glorious — *splendid, resplendent, sublime, superb, gorgeous Analogous words: radiant, brilliant, effulgent, lustrous (see BRIGHT): transcendent, superlative, surpassing, peerless, *supreme: illustrious, renowned, eminent (see FAMOUS) Antonyms: inglorious …   New Dictionary of Synonyms

  • glorious — [adj] adored, idiolized; divine august, beautiful, bright, brilliant, celebrated, dazzling, delightful, distinguished, effulgent, elevated, eminent, enjoyable, esteemed, exalted, excellent, famed, famous, fine, gorgeous, grand, gratifying, great …   New thesaurus

  • glorious — ► ADJECTIVE 1) having or bringing glory. 2) strikingly beautiful or impressive. DERIVATIVES gloriously adverb gloriousness noun …   English terms dictionary

  • glorious — [glôr′ē əs] adj. [ME & Anglo Fr < OFr glorios < L gloriosus] 1. having, giving, or deserving glory 2. splendid; magnificent 3. Informal very delightful or enjoyable gloriously adv. gloriousness n …   English World dictionary

  • glorious — [[t]glɔ͟ːriəs[/t]] 1) ADJ GRADED Something that is glorious is very beautiful and impressive. ...a glorious rainbow in the air... She had missed the glorious blooms of the Mediterranean spring. ...a glorious Edwardian opera house. Syn:… …   English dictionary

  • Glorious — Concert du 24 juin 2009 à Versailles Glorious est un groupe de « pop louange » catholique français, musique inspirée des églises évangéliques[réf. nécessaire] et composée sur des textes bibliques. Il a été fondé en 2000, à la suite …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»