Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

fraudare

  • 1 fraudare

    fraudare vt lett v. defraudare

    Большой итальяно-русский словарь > fraudare

  • 2 fraudare

    Большой итальяно-русский словарь > fraudare

  • 3 fraudare

    книжн.

    Большой итальяно-русский словарь > fraudare

  • 4 fraudare

    гл.

    Итальяно-русский универсальный словарь > fraudare

  • 5 fraudo

        Fraudo, fraudas, fraudare: cuius passiuum est Fraudor. Plin. Tromper, Endommager pour son prouffit faire, Frauder.
    \
        Fraudare genium. Plaut. Se priver de touts aisements, tant de bouche qu'autres, Ne s'oser bien faire, de paour de despendre, Ne se donner point de bon temps.
    \
        Fraudare mutuationibus. Cic. Tromper par emprunter.
    \
        Fraudare nomine veteri. Cic. Frustrer, Priver, Frauder.
    \
        Fraudare aliquem pecunia. Cic. Luy oster argent par cautelle, Le priver.
    \
        Fraudare stipendium militum, et praedam omnem domum auertere. Caesar. Leur retenir leurs gaiges.
    \
        Fraudare aliquem testimonio suo. Colum. Taire loz d'autruy, et ne vouloir pas dire le bien qui est en luy.
    \
        Fraudare se victu suo. Liu. Espargner sur ce qu'on doibt manger par necessité.

    Dictionarium latinogallicum > fraudo

  • 6 abdarben

    abdarben, sich etwas von seinem Essen (etwas am Munde), de mensa sua detrahere aliquid. – sich die Speise am Munde a., fraudare se victu suo; fraudare ventrem. – sich nichts a., defraudare nihil sibi.

    deutsch-lateinisches > abdarben

  • 7 betrügen

    betrügen, fraudare. circumscribere (jmd. be- od. übervorteilen, um sein Vermögen bringen). – fraudem oder fallaciam alci facere. dolum alci nectere, confingere (jmdm. einen Betrug spielen). – inducere (zu etwas Schädlichem verleiten durch trügerischen Rat). – decipere, auch mit dem Zus. fraude (unter dem Schein des Nutzens berücken, hinter das Licht führen, hintergehen). – destituere (den Verleiteten-Berückten plötzlich da, wo er unsere Hilfe erwartet, im Stiche lassen). – fallere, auch mit dem Zus. fraude (jmd. täuschen, bes. durch Worte). – circumvenire (hintergehen). – fraude od. dolo capere. eludere (durch Betrug u. List berücken, listig betr.). – alci imponere, absol. (jmdm. etwas weismachen, aufheften). – alci fucum facere (jmdm. blauen Dunstvormachen). – alci verba dare (nur leere Worte geben, aber keine Tat folgen lassen, listig täuschen). – frustrari (jmd. auf die Erfüllung eines von uns gegebenen Versprechens vergebens warten lassen, ihn in seinen Hoffnungen betrügen) – betrogen werden, auch fraudem pati. – jmd. um etwas b., fraudare, defraudare alqm alqā re: jmd. zu b. suchen, fraude alqm tentare; fallaciam intendere in alqm: das hat mich betrogen, hoc mihi fraudi fuit. – ich habe mich in meiner Hoffnung betrogen, spes me fefellit od. destituit od. frustrata est. Betrügen, das, s. Betrug.

    deutsch-lateinisches > betrügen

  • 8 bringen

    [518] bringen, I) im allg.: A) eig.: ferre (tragen, schaffen). – movere (fortbewegen, bewegend fortbringen). – asportare (forttragen, wegschaffen von einem Orte nach einem andern). – afferre. apportare (herbeischaffen). – adducere (herbeiführen, z. B. adducas equum). – perducere (an seinen Bestimmungsort hinführen). – deducere (begleitend, geleitend, beschützend, bewachend von einem Orte weg-, u. wohin führen, z. B. alqm Romam, secum Romam: u. alqm domum: u. alqm in carcerem). – ducere (führen, abführen, z. B. alqm in carcerem: u. mit von wo od. wohin nehmen, z. B. alqm secum ex Asia: u. uxorem in convivium). – deferre (von einem Orte weg an einen andern Ort hinbringen, z. B. litteras ad Caesarem). – perferre (bis ganz hin, an den Ort seiner Bestimmung tragen; überbringen, z. B. litteras ad alqm). referre (zurücktragen, bringen, z. B. domum ab aede Veneris vasa; dann auch deferre u. referre = etwas wohin bringen, um es dort niederzulegen, aber def. aus freiem Antrieb, ref. schuldigermaßen, als Tribut, z. B. pecuniam ad aerarium). – advehere (herbeiführen zu Wagen od. zu Schiffe). – von der Stelle b., loco movere: der Südwind bringt Regen, auster apportat imbres: der Nordwestwind bringt Hagel, corus grandines infert.

    B) uneig.: 1) hervorbringen: ferre. efficere. – efferre. proferre (hervorbringen). – afferre. parĕre. movere. creare (verursachen; alle z. B. odium). – habere (an sich haben, z. B. Neid, Haß, invidiam: wieviel Leid sie bringen, quantum luctus habuerint). – esse mit Dativ (gereichen zu etc., z. B. honori, odio, invidiae, jmdm., alci). – invehere (gleichs. herführen, herausführen, z. B. quemcumque casum fortuna invexerit: u. quae [mala] tibi casus invexerat). – Früchte b., fructus ferre, edere, gignere: der Acker bringt achtfach, ager effert od. efficit cum octavo. – 2) bewirken, eine Kraft, einen Einfluß auf etwas haben: efficere. – es weit worin b., in alqa re procedere, proficere, progredi, progressus facere (z. B. in der Tugend, Gelehrsamkeit etc.): es weiter in etwas gebracht haben als andere, alqā re antecedere alios, praestare aliis: er hat es weit gebracht, d. i. hat ein großes Vermögen erworben, magnas sibi peperit (od. collegit) divitias. – das Leben hoch b., diu vivere; sehr hoch, ad summam senectutem venire. – es od. jmd. dahin bringen, daß etc., s. dahin.

    II) in Verbindung mit Präpositionen, in verschiedenen, sowohl eig. als uneig. Bedeutungen, u. zwar: 1) mit an: an sich bringen, acquirere (erwerben); parare. comparare [519]( anschaffen); suum facere (zu dem seinigen machen); potiri alqā re (sich in Besitz setzen); usucapere (durch langen Besitz oder Verjährung erwerben). – es an jmd. b., lacessere alqm (jmd. neckend zum Widerstand reizen); irritare alqm (jmd. zum Zorn reizen). – an das Volk b., ad populum ferre (z. B. rogationem od. legem): die Sache an den Senat b., rem ad senatum referre. – an den Mann b., s. anbringen no. II, a. – an das Tageslicht (an den Tag, an das Licht) b., s. Tageslicht. – 2) mit auf: auf die Beine bringen, s. aufbringen no. II, a. – etwas auf jmd. b., culpam alcis rei in alqm conferre: man konnte nichts auf ihn b., nullo crimine convincipotuit. – es auf 80 Jahre b., octoginta annos vivere, conficere, complere: er hat sein Leben auf mehr als 40 Jahre gebracht, quadragesimum annum excessit, egressus est. – 3) mit aus: Flecken aus etwas b., maculas tollere. – jmdm. etwas aus dem Kopfe (Sinne, Gedanken) bringen, alcis animum abducere ab alqa re; alqm sententiā deducere od. demovere. alqm a consilio revocare (erstere von einer Meinung, letzteres von einem Vorhaben abbringen). – 4) mit in: in Ansehen, in Ordnung, in Gefahr etc. b., s. Ansehen (das), Ordnung etc. – 5) mit der Präpos. mit: mit sich b., d. i. a) bei sich haben, afferre; apportare. – b) erfordern: ferre; postu lare:'die Lage des Staats bringt es so mit sich, tempora rei publicae ita ferunt: die Jugend bringt es mit sich, adulescentia haec fert: die Zeit bringt es mit sich, tempus postulat od. ita fert: wenn es die Sache mit sich bringt, si res fert od. (zukünftig) feret: wie es die Sache selbst mit sich bringt, sicuti res ipsa cogit: je nachdem es die Sache mit sich bringt, pro (od. e) re nata. – 6) mit über: Truppen über den Fluß b, copias trans flumen traicere. – sehr viel Unglück über jmds. Haus od. Familie b., plurima mala in domum alcis inferre. – 7) mit um: jmd. um etwas b., alci alqd auferre; alqm alqā re privare (berauben, w. s.), fraudare od. defraudare (betrügen, w. s.): jmd. um ein Vergnügen b., fraudare alqm voluptate. – 8) mit unter: unter die Leute b., s. austragen no. I, B. – 9) mit von: vom Leben zum Tode b., s. Leben (das). – jmd. von Sinnen b., s. Sinn no. III. – 10) mit vor: etw. vor jmd. b, alqd deferre ad alqm (z. B. causam ad iudicem); alqd referre ad alqm (berichtend vortragen, z. B. ad senatum, ad populum). – etwas vor sich b., divitiis se augere: er hat viel vor sich gebracht, magnas divitias peperit. – 11) mit zu: zu den Akten b., in acta od. tabulas referre. – zu dem vorigen Zustand b., in integrum restituere: zu Ende b., s. beendigen. – es zu etwas b. (d. i. sich Vermögen erwerben), divitias sibi parĕre; divitiis se augere: es zu etwas (zu Vermögen) gebracht haben, rem habere coepisse: es zu etwas Großem bringen, summa consequi: es bis zu 80 Jahren u. dgl. bringen, s. oben no. II, 2 mit »auf«. – jmd. zu etwas b., alqm ad alqd adducere,perducere; persuadere alci, ut etc. (durch Überredung); elicere alqm ad alqd (durch Lockungen, List [520] etc.): ich kann nicht dazu gebracht werden, zu glauben, daß dieses sei, non adducor, ut credam hoc esse; od. bl. non adducor, ut hoc sit. – jmd. wieder zu sich bringen, excitare alqm (z. B. torpentem vini odore).

    deutsch-lateinisches > bringen

  • 9 darben

    darben, egēre. in egestate esse. – vitam in egestate degere (in Armut leben). – fraudare se victu. fraudare ventrem (sich alles am Munde abdarben).

    deutsch-lateinisches > darben

  • 10 entziehen

    entziehen, detrahere. – subtrahere (unter der Hand wegnehmen, entreißen). – subducere (unter der Hand wegtun, benehmen). – adimere (abnehmen, z.B. das Bürgerrecht, civitatem). – abstrahere ab etc. (mit Gewalt von etwas abziehen, entfernen; dann = von jmd. wegschleppen, z.B. a parentibus liberos). – eripere alqm alci rei (gewaltsam entreißen, z.B. alqm poenae, periculo). – fraudare alqm (alqd) alqā re (unrechtmäßigerweise e., um etwas betrügen, z.B. alqm cibo victuque: u. lucernam oleo). – privare alqm alqā re (einer Sache berauben, z.B. patriam aspectu [769] suo: u. alqm communi luce). – dem Staate seine Dienste e., rei publicae deesse: jmdm. den Schlaf e., somno prohibere alqm. – einen dem Blicke jmds. e., alcis conspectum auferre alci (z.B. contioni); alqm a conspectu od. ab oculis alcis removere: dem Blicke od. den Augen entzogen werden, ex oculis od. e conspectu auferri, eripi; e conspectu tolli; ab oculis od. a conspectu removeri. sich einer Sache entziehen, se removere, recedere ab alqa re (sich von etwas zurückziehen). – vitare, evitare, devitare alqd (sich mit etwas nicht befassen wollen, etwas vermeiden). – deesse alci rei (seine Hilfe od. Dienste entziehen). – alqd deprecari (sich etwas verbitten, z.B. ein Amt). – alqd detrectare (verweigern, nicht tun wollen, z.B. militiam, pugnam). – alqd subterfugere (heimlich zu entgehen suchen, z.B. militiam). – sich den öffentlichen Geschäften e., deesse rei publicae. abstinere administratione rei publicae (wenn man sie noch nicht geführt hat); a re publica recedere. a negotiis publicis se removere (wenn man sie geführt hat): ganz, se subtrahere ab omni parte rei publicae; abducere se ab omni rei publicae cura. – sich jmds. Anblick od. Blicken (Augen) e., se removere ab alcis conspectu od. oculis; recedere ab alcis conspectu; fugere alcis conspectum; vitare alcis oculos od. aspectum: sich seinen Verfolgern e., se eripere sequentibus. – sich alle Lebensmittel e., suo se fraudare victu.

    deutsch-lateinisches > entziehen

  • 11 fiducia

    fīdūcĭa, ae, f. [fido] [st1]1 [-] confiance.    - alicujus fiducia, Cic. Verr. pr. 40: confiance en qqn.    - fiducia mei, Virg. En. 8, 395: confiance en moi.    - ea tuā se fiduciā facere dicebat, Cic. Verr. 5, 136: il faisait cela, disait-il, par confiance en toi.    - fiducia civitatis, Cic Verr. 5, 167: confiance dans le titre de citoyen romain.    - fiducia stabilis benevolentiae, Cic. Lael. 52: confiance dans un dévouement solide.    - fiducia loci, Caes. BG. 7, 19: avantage d'une position (confiance qu'elle donne). [st1]2 [-] confiance en soi, assurance, hardiesse.    - Caes. BG. 7, 76, 5 ; Liv. 30, 29, 4.    - fiduciam facere alicui, Sen. Ep. 24, 12: donner de l'assurance à qqn.    - tanta fiducia sui: une si grande confiance en soi.    - fiduciam alicui afferre, Caes.: donner de l'assurance à qqn, inspirer de la confiance à qqn.    - fiduciam prae se ferre, Quint.: montrer trop d'assurance.    - non quo fiducia desit (mihi), Ov. H. 17, 37: ce n'est pas que je manque de hardiesse. [st1]3 [-] fidélité.    - Plaut. Trin. 1, 2, 105; Aul. 3, 6, 50. [st1]4 [-] cession fiduciaire, cession de bien sur parole, fidéiscommis (ce qui est confié à la bonne foi, avec engagement moral de restituer sous certaines conditions en temps et lieu).    - Cic. Off. 3, 61.    - judicium fiduciae, Cic. Com. 16: instance pour non-observation de contrat fiduciaire (instance traitant d'un abus de confiance).    - per fiduciae rationem fraudare aliquem, Cic. Cic. 7: tromper qqn dans une cession fiduciaire. [st1]5 [-] bien donné en hypothèque, gage, nantissement, dépôt.    - fiduciam accipere, Cic. Flac. 51: recevoir un dépôt.    - fiducia commissa, Cic.: objet donné en gage.
    * * *
    fīdūcĭa, ae, f. [fido] [st1]1 [-] confiance.    - alicujus fiducia, Cic. Verr. pr. 40: confiance en qqn.    - fiducia mei, Virg. En. 8, 395: confiance en moi.    - ea tuā se fiduciā facere dicebat, Cic. Verr. 5, 136: il faisait cela, disait-il, par confiance en toi.    - fiducia civitatis, Cic Verr. 5, 167: confiance dans le titre de citoyen romain.    - fiducia stabilis benevolentiae, Cic. Lael. 52: confiance dans un dévouement solide.    - fiducia loci, Caes. BG. 7, 19: avantage d'une position (confiance qu'elle donne). [st1]2 [-] confiance en soi, assurance, hardiesse.    - Caes. BG. 7, 76, 5 ; Liv. 30, 29, 4.    - fiduciam facere alicui, Sen. Ep. 24, 12: donner de l'assurance à qqn.    - tanta fiducia sui: une si grande confiance en soi.    - fiduciam alicui afferre, Caes.: donner de l'assurance à qqn, inspirer de la confiance à qqn.    - fiduciam prae se ferre, Quint.: montrer trop d'assurance.    - non quo fiducia desit (mihi), Ov. H. 17, 37: ce n'est pas que je manque de hardiesse. [st1]3 [-] fidélité.    - Plaut. Trin. 1, 2, 105; Aul. 3, 6, 50. [st1]4 [-] cession fiduciaire, cession de bien sur parole, fidéiscommis (ce qui est confié à la bonne foi, avec engagement moral de restituer sous certaines conditions en temps et lieu).    - Cic. Off. 3, 61.    - judicium fiduciae, Cic. Com. 16: instance pour non-observation de contrat fiduciaire (instance traitant d'un abus de confiance).    - per fiduciae rationem fraudare aliquem, Cic. Cic. 7: tromper qqn dans une cession fiduciaire. [st1]5 [-] bien donné en hypothèque, gage, nantissement, dépôt.    - fiduciam accipere, Cic. Flac. 51: recevoir un dépôt.    - fiducia commissa, Cic.: objet donné en gage.
    * * *
        Fiducia, fiduciae, Fiance et asseurance.
    \
        Nunc propter te, tuamque prauos factu'st fiduciam. Plaut. Se confiant en toy, Pour la confiance qu'il ha en toy.
    \
        Minimae fiduciae exercitus. Liu. A qui on ne se fie gueres.
    \
        Mea fiducia promisit. Plaut. A ma fiance ou adveu.
    \
        Nihil est quod in dexteram aurem fiducia mei dormias. Plin. iunior. En t'attendant et fiant à moy, Sur mon attente.
    \
        Fiducia sui. Liu. Hardiesse et fiance qu'on ha de soymesme.
    \
        Qua fiducia id facere audeam, nec quid me nunc faciam icio. Terent. De quelle hardiesse.
    \
        Tantum illis in virtute ac fide Theodori fiduciae fuit. Liu. Tant se fioyent en la vertu, etc. Tant avoyent de fiance en, etc.
    \
        Fiduciam etiam diligentiae tibi habeo, vt credam te omni ratione id acturum. Plin. iunior. Je croy que tu seras si diligent que, etc.
    \
        Fiducia. Quand aucun voulant recouvrer deniers, vendoit son heritage par condition que l'acheteur luy promettoit à part et hors le contract de luy en faire revente en rendant son principal et les usures.
    \
        Fiduciam accipere. Cic. Vide ACCIPIO. Acheter heritage à ceste charge.
    \
        Fiduciam committere. Cic. Vendre à rachet, et à la charge de le povoir racheter quand on vouldra.

    Dictionarium latinogallicum > fiducia

  • 12 fraildare

    обманывать, fraudandorum creditorun consilium (1. 67 § 1. 2 D. 36. 1. 1. 4 § 19 D. 40. 5. 1. 10 § 14. 1. 17 § 1 D. 42, 8. 1. 10 pr. § 1 eod.);

    exceptio fraudatorum credit. (1. 9 § 5 D. 12, 2. 1. 7 § 10 D. 2, 14. 1. 3 § 3 D. 17, 2);

    fraudare legem, edictum, обойти закон (1. 42 pr. D. 29, 2. 1. 64 § 1 D. 35, 1);

    fraudatum vectigal, fraudatus census, тайный привоз товаров, утайка пошлин (1. 8 pr. D. 39, 4. 1. 1 C. 9, 41);

    fraud. annonam publicam - contra anuonam facere, заниматься перекупкой хлеба, барышничать хлебом (1. 1. 2. pr. D. 48, 12);

    fraudare aliquem aliqua re, лишать кого, hereditate (1. 2. D. 28, 4. 1. 26 § 2 D. 40, 5 1. 4 D. 47, 11).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > fraildare

  • 13 fraudo

    fraudo (arch. frūdo), āvi, ātum, 1 (archaic perf. subj.:

    fraudassis,

    Plaut. Rud. 5, 2, 58; in the dep. form:

    fraussus sit,

    id. As. 2, 2, 20; cf.: frausus erit, fraudem commiserit, Paul. ex Fest. p. 91 Müll.), v. a. [fraus], to cheat, beguile, defraud one of any thing (class.; syn.: fallo, frustror, circumvenio; inesco, deludo, decipio, etc.).
    (α).
    Aliquem aliqua re:

    cum Caecilius a Vario magnā pecuniā fraudaretur,

    Cic. Att. 1, 1, 3; cf.:

    grano uno fraudare decumanum,

    id. Verr. 2, 3, 8, § 20:

    milites praedā,

    Liv. 2, 42, 1:

    milites stipendio,

    Just. 6, 2:

    aurigarios mercede,

    Suet. Ner. 5:

    multos minutis mutuationibus,

    Cic. Fl. 20, 47:

    quos equidem non fraudaverim debitā laude,

    Quint. 2, 14, 1:

    nationes suā gloriā,

    Plin. 32, 6, 21, § 62:

    aliquem triumpho,

    Suet. Calig. 48:

    legentes judicio maximi auctoris,

    Quint. 9, 1, 25:

    pueros somno (Aurora),

    Ov. Am. 1, 13, 17:

    amantem spe,

    id. M. 14, 715:

    superos ture,

    Phaedr. 4, 20, 19:

    artus seniles animā,

    Ov. M. 7, 250:

    (animus) mutila sentit quaedam et quasi decurtata: quibus, tamquam debito fraudetur, offenditur,

    Cic. Or. 53, 178:

    nec fraudare suo veteri nomine,

    id. Fin. 5, 30, 91 (v. Madvig ad h. 1.):

    verba aliqua sui parte,

    Quint. 11, 3, 52:

    nomina origine,

    Ov. M. 7, 654:

    praeclarum factum memoriā,

    Vell. 2, 92:

    bellum sanguine,

    Luc. 2, 305:

    fraudans se ipse victu suo,

    Liv. 2, 10 fin.; 5, 47, 10.—
    (β).
    Simply aliquem:

    quod ille unciatim vix de demenso suo, suum defraudans genium, compersit miser,

    Ter. Phorm. 1, 1, 10:

    quis sit, qui socium fraudarit et fefellerit, consideremus,

    Cic. Rosc. Com. 6, 17: VTI NE PROPTER TE FIDEMVE TVAM CAPTVS FRAVDATVSVE SIEM, an old legal formula in Cic. Off. 3, 17, 70:

    fidentem,

    Plaut. As. 3, 2, 15:

    quempiam,

    Cic. Caecin. 3, 7:

    creditores,

    id. Phil. 6, 4, 11:

    aliquem in hereditaria societate,

    id. Quint. 24, 76:

    lucernas (sc. oleo),

    to deprive of, Hor. S. 1, 6, 124:

    ipso jure rescindi quod fraudandae legis gratia esset ascriptum,

    i. e. to violate, Dig. 35, 1, 64.—
    (γ).
    With a homogeneous object:

    metuo in commune, ne quam fraudem frausus siet,

    Plaut. As. 2, 2, 20.—
    II.
    Transf., to embezzle a thing from a person, to purloin, steal; to withdraw, to diminish (perh. not in Cic.):

    hi stipendium equitum fraudabant,

    Caes. B. C. 3, 59, 3: cf.

    of the same: fraudata restituere,

    id. ib. 3, 60 fin.:

    annonam publicam,

    Dig. 48, 12, 1:

    vectigal,

    Papin. ib. 39, 4, 8:

    quod ego frudavi,

    Plaut. Trin. 2, 4, 11 Ritschl N. cr. (but not in id. Rud. 5, 2, 58, where the correct read. is defraudassis):

    bellum adversus Turnum propter fraudatas Laviniae nuptias fuit,

    withdrawn, not granted, Just. 43, 1:

    sic gignitur laudatus ille pallor, saturitate fraudatā,

    diminished, weakened, Plin. 9, 39, 64, § 138.

    Lewis & Short latin dictionary > fraudo

  • 14 frudo

    fraudo (arch. frūdo), āvi, ātum, 1 (archaic perf. subj.:

    fraudassis,

    Plaut. Rud. 5, 2, 58; in the dep. form:

    fraussus sit,

    id. As. 2, 2, 20; cf.: frausus erit, fraudem commiserit, Paul. ex Fest. p. 91 Müll.), v. a. [fraus], to cheat, beguile, defraud one of any thing (class.; syn.: fallo, frustror, circumvenio; inesco, deludo, decipio, etc.).
    (α).
    Aliquem aliqua re:

    cum Caecilius a Vario magnā pecuniā fraudaretur,

    Cic. Att. 1, 1, 3; cf.:

    grano uno fraudare decumanum,

    id. Verr. 2, 3, 8, § 20:

    milites praedā,

    Liv. 2, 42, 1:

    milites stipendio,

    Just. 6, 2:

    aurigarios mercede,

    Suet. Ner. 5:

    multos minutis mutuationibus,

    Cic. Fl. 20, 47:

    quos equidem non fraudaverim debitā laude,

    Quint. 2, 14, 1:

    nationes suā gloriā,

    Plin. 32, 6, 21, § 62:

    aliquem triumpho,

    Suet. Calig. 48:

    legentes judicio maximi auctoris,

    Quint. 9, 1, 25:

    pueros somno (Aurora),

    Ov. Am. 1, 13, 17:

    amantem spe,

    id. M. 14, 715:

    superos ture,

    Phaedr. 4, 20, 19:

    artus seniles animā,

    Ov. M. 7, 250:

    (animus) mutila sentit quaedam et quasi decurtata: quibus, tamquam debito fraudetur, offenditur,

    Cic. Or. 53, 178:

    nec fraudare suo veteri nomine,

    id. Fin. 5, 30, 91 (v. Madvig ad h. 1.):

    verba aliqua sui parte,

    Quint. 11, 3, 52:

    nomina origine,

    Ov. M. 7, 654:

    praeclarum factum memoriā,

    Vell. 2, 92:

    bellum sanguine,

    Luc. 2, 305:

    fraudans se ipse victu suo,

    Liv. 2, 10 fin.; 5, 47, 10.—
    (β).
    Simply aliquem:

    quod ille unciatim vix de demenso suo, suum defraudans genium, compersit miser,

    Ter. Phorm. 1, 1, 10:

    quis sit, qui socium fraudarit et fefellerit, consideremus,

    Cic. Rosc. Com. 6, 17: VTI NE PROPTER TE FIDEMVE TVAM CAPTVS FRAVDATVSVE SIEM, an old legal formula in Cic. Off. 3, 17, 70:

    fidentem,

    Plaut. As. 3, 2, 15:

    quempiam,

    Cic. Caecin. 3, 7:

    creditores,

    id. Phil. 6, 4, 11:

    aliquem in hereditaria societate,

    id. Quint. 24, 76:

    lucernas (sc. oleo),

    to deprive of, Hor. S. 1, 6, 124:

    ipso jure rescindi quod fraudandae legis gratia esset ascriptum,

    i. e. to violate, Dig. 35, 1, 64.—
    (γ).
    With a homogeneous object:

    metuo in commune, ne quam fraudem frausus siet,

    Plaut. As. 2, 2, 20.—
    II.
    Transf., to embezzle a thing from a person, to purloin, steal; to withdraw, to diminish (perh. not in Cic.):

    hi stipendium equitum fraudabant,

    Caes. B. C. 3, 59, 3: cf.

    of the same: fraudata restituere,

    id. ib. 3, 60 fin.:

    annonam publicam,

    Dig. 48, 12, 1:

    vectigal,

    Papin. ib. 39, 4, 8:

    quod ego frudavi,

    Plaut. Trin. 2, 4, 11 Ritschl N. cr. (but not in id. Rud. 5, 2, 58, where the correct read. is defraudassis):

    bellum adversus Turnum propter fraudatas Laviniae nuptias fuit,

    withdrawn, not granted, Just. 43, 1:

    sic gignitur laudatus ille pallor, saturitate fraudatā,

    diminished, weakened, Plin. 9, 39, 64, § 138.

    Lewis & Short latin dictionary > frudo

  • 15 fiducia

    fīdūcia, ae f. [ fido ]
    1)
    а) уверенность (f. alicujus C, V)
    б) упование, надежда ( rei alicujus C)
    2) уверенность в себе, самоуверенность
    afferre alicui fiduciam Hirt — внушить кому-л. веру в себя
    4) юр. акт, основанный на доверии
    per fiduciae rationem fraudare aliquem C — пользуясь доверием, обмануть кого-л.
    5) юр. фидуция, т. е. вещь, продаваемая с правом обратной её покупки ( в отличие от mancipatio) в течение определённого времени

    Латинско-русский словарь > fiducia

  • 16 mutuatio

    Латинско-русский словарь > mutuatio

  • 17 annuus

    annuus, a, um (annus), I) ein Jahr-, jahraus jahrein dauernd, sich auf ein Jahr erstreckend, auf ein Jahr ausreichend, auf ein Jahr beschränkt, jährig, tempus, Cic.: provincia, Cic.: magistratus, Caes.: oppugnatio, Liv.: viginti duo stipendia annua, Liv.: merces annua, Plaut. Bacch. bei Non. 334, 4: annua aera (Sold) habes, annuam operam ede, Liv.: alii (principes) vix annui et bimi, Lampr.: ut simus annui, auf ein Jahr beschränkt bleibe = ein Jahr lang (in der Provinz) bleibe, Cic. – II) alle Jahre wiederkehrend od. geschehend, jährlich (s. Otto Tac. ann. 1, 15 extr. p. 114), solis cursus (Plur.), Cic.: anfractus (Plur.), Cic.: commutationes, Cic.: frigorum et calorum varietates, Cic.: labor agricolarum, Cic.: celebratio, ludi, Tac.: sacra, Verg.: sollemnia, Prop.: liba, Ov.: annuā vice, Plin.: annuis vicibus, Plin. – subst., annuum, ī, n., u. gew. Plur. annua, ōrum, n., das Jahrgeld, Jahrgehalt, alienae uxori annuum praebere, Sen.: si cui annuum relictum fuerit, Ulp. dig.: annua accipere, Plin. ep.: praebitis annuis alqm fraudare, Suet.; vgl. die Auslgg. zu Suet. Tib. 50, 1. – / Arch. Abl. Plur. annueis, Corp. inscr. Lat. 1, 206, 92 u. 102.

    lateinisch-deutsches > annuus

  • 18 creditor

    crēditor, ōris, m. (credo), der Gläubiger (Ggstz. debitor, der Schuldner), cr. acerbus, Sen.: cr. lentus (geduldiger) et sapiens (vernünftiger), Sen.: cr. onerosus (lästiger), ICt.: u. (im Bilde) venter non molestus est creditor; parvo dimittitur, Plin. – Damasippi cr., Hor.: quidam creditores Salaminiorum, Cic.: cr. totius summae, Quint. – causa (Rechtssache) creditorum, Cic.: tabulae creditoris, Cic. – accipere pecuniam a creditore, Sen.: privilegio anteponi ceteris creditoribus, Traian. in Plin. ep.: appellari a creditoribus, Quint.: nihil referre, ab hoste in acie, an in foro sub creditoribus caderet, Suet.: postquam Tusculana villa creditoribus cesserat, Suet.: decoquere creditori od. creditoribus suis, Sen. u. Plin.: qui solus creditor exstiterim, Plin. ep.: fraudare creditores, Cic.: alqs instat ut creditor et saepius die appellat (bildl. v. Bauche), Plin.: respondere creditoribus, Sen. fr.: creditoribus satisfacere, Suet.: quadrantem creditoribus solvere, Vell.: non solvere creditori suo pecuniam od. nomina, Sen.: illic stat acerbus super caput creditor, Sen.: tradere possessiones creditoribus, Caes.

    lateinisch-deutsches > creditor

  • 19 infinitus

    īnfīnītus, a, um (in u. finio), nicht durch Grenzen bestimmt, I) unbegrenzt, grenzenlos, unendlich (Ggstz. finitus), 1) eig., dem Raume nach: altitudo, Cic.: ingens infinitumque pelagus, Mela: inf. materia, Cic.: mundus finitus infinito similis, Cic.: nihil cum habet extremum, infinitum sit necesse est, Cic.: magnitudines infinitissimae, Boëth. inst. arithm. 1, 4. – 2) übtr.: a) der Zeit nach, unbegrenzt, unendlich, endlos, unaufhörlich, tempus, Cic.: longa diei infinita aetas, Lucr.: bellum, auf Leben u. Tod, Nep.: u. so odium, Cic.: hoc fructu tanto desine studia tua infinitā istā cunctatione fraudare, Plin. ep. – b) der Zahl nach, grenzenlos, unendlich viel od. zahlreich, zahllos, unzählig, opera, Spart.: muscae, Lampr.: equitatus, Auct. b. Afr.: populi, Eutr.: rapinae, Eutr.: infinitus prope et innumerabilis numerus annorum, Gell.: societas, Cic.: inf. temporum od. causarum varietas, Cic.: m. Abl. (an), eorum iuventus infinita numero, immensa corporibus, Vell. 2, 106, 1. – c) der Ausdehnung, dem Umfang, dem Maße od. Grade nach, grenzenlos, endlos, unendlich (unendlich groß od. reich), unermeßlich, unabsehbar, maßlos, pondus, Iustin.: auri argentique pondus, Eutr.: magnitudo, Caes.: silva (Stoff), Cic.: potestas, Liv.: pretium, ICt.: labor, Cic.: occupationes, Nep.: cura (Sorgfalt), Quint.: pollicitationes, Asin. Poll. in Cic. ep.: spes, Cic.: amor, Val. Max.: infinitum est (es ist eine endlose Aufgabe, es würde kein Ende nehmen) m. Infin., Cic. ep. 1, 9, 23. Quint. 5, 10, 18 u. 11, 3, 121. – subst., īnfīnītum, ī, n., das Unendliche, Unermeßliche, α) absol., sectio in infinitum, Quint.: immensum quiddam et infinitum est, quod vobis debemus, Cic.: infinitum refert et lunaris ratio, Plin.: ne in infinitum abeamus, damit ich nicht die Beispiele ins Unendliche vermehre, Plin.: ad infinitum augere alqd, Plin.: ad infinitum crescere (v. Preis), Plin.: ad infinitum pervenire, eine unbegrenzte Stärke erlangen, Quint.: in infinito, ohne Einschränkung, ICt.: infinitum quantum, über alle Maßen, Plin.: infinito (unendlich) praestare ceteris eiusdem generis, Plin.: infinito se antecedebat, Sen. contr. exc. 3. praef. 6: infinito magis od. plus, unendlich mehr, Quint.: ut flammae infinito (unendlich) acrior vis est, Sen. de ben. 2, 27, 3. – β) m. Genet., eine unendliche Menge, infinitum auri atque argenti, Eutr. 6, 16: auri gemmarumque, Eutr. 9, 15: infinitum muscarum, Lampr. Heliog. 26, 9. – II) unbestimmt = ohne Bestimmung von Person u. Zeit, a) als rhet. u. philos. t. t., unbestimmt, abstrakt (Ggstz. definitus, certus), infinitior distributio, Cic.: res od. quaestio (Gegenstand der Rede), Cic.: res infinitior, Cic.: coniunctiones od. conexa, unbestimmte Aussagen, unbestimmter Folgesatz, Cic.: sin cuiquam nimis infinitum videtur, quod ita posui, ›quacumque de re‹, Cic. – b) als gramm. t. t., vocabula, Varro LL.: verbum inf., der Infinitiv, Quint.: ebenso modus infinitus, der Infinitiv, Ouint.: articuli (wie quis, quem, quoius), Varro LL.: sensus, Varro LL.

    lateinisch-deutsches > infinitus

  • 20 lucerna

    lucerna, ae, f. (luceo), die Leuchte = die Lampe, Öllampe, I) eig. u. meton.: 1) eig.: lumen lucernae, Cic., lumina lucernarum (Grubenlampen), Plin.: luc. lucida, Apul.: lucernas fraudare olivo, Hor.: lucernas concinnare (zurechtmachen), Hieron.: lucernam accendere, Phaedr.: lucernam accendere sabbatis, Sen.: lucernam interimere (auslöschen), Trag. inc. fr.: vino et lucernis, nächtliche Gelage, Hor.: ante lucernas, vor Nachtzeit, Iuven.: ut accessit numerus lucernis, bei der Trunkenheit, weil Trunkene alles doppelt sehen, Hor. – 2) meton., die Nachtarbeit, Lukubration, haec ego non credam Venusinā digna lucernā, Iuven. 1, 51. – II) übtr., ein bei windstillen Nächten leuchtender Fisch, die Seeleuchte (Trigla lucerna, L.), Plin. 9, 82.

    lateinisch-deutsches > lucerna

См. также в других словарях:

  • fraudare — FRAUDÁRE, fraudări, s.f. Acţiunea de a frauda. [pr.: fra u ] – v. frauda. Trimis de RACAI, 21.11.2003. Sursa: DEX 98  fraudáre s. f., pl. fraudări Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic  FRAUDÁRE …   Dicționar Român

  • fraudare — frau·dà·re v.tr. OB frodare; defraudare {{line}} {{/line}} DATA: av. 1294. ETIMO: dal lat. fraudāre, v. anche fraude …   Dizionario italiano

  • fraudare — /froderiy/ In the civil law, to deceive, cheat, or impose upon; to defraud …   Black's law dictionary

  • fraudare — /froderiy/ In the civil law, to deceive, cheat, or impose upon; to defraud …   Black's law dictionary

  • nemo videtur fraudare eos qui sciunt et consentiunt — /niymow vadiytar froderiy iyows kway sayant et kansenshiyant/ No one seems [is supposed] to defraud those who know and assent [to his acts] …   Black's law dictionary

  • nemo videtur fraudare eos qui sciunt et consentiunt — /niymow vadiytar froderiy iyows kway sayant et kansenshiyant/ No one seems [is supposed] to defraud those who know and assent [to his acts] …   Black's law dictionary

  • Nemo videtur fraudare eos qui sciunt, et consentiunt — (Civil law.) No one is deemed to defraud those persons who have knowledge and give their consent …   Ballentine's law dictionary

  • flouer — [ flue ] v. tr. <conjug. : 1> • 1527, repris 1827; p. ê. var. de frouer « tricher au jeu »; a. fr. froer, lat. fraudare ♦ Vx Voler (qqn) en le dupant. ⇒ escroquer. ♢ Mod. (surtout au passif) Tromper (moralement). ⇒ duper. Il a été floué. ●… …   Encyclopédie Universelle

  • frauder — [ frode ] v. <conjug. : 1> • 1355; lat. fraudare 1 ♦ V. tr. Vx Tromper, abuser. ♢ Mod. Commettre une fraude au détriment de (un créancier, l État, une administration...). ⇒ 2. voler. Frauder la douane, le fisc. 2 ♦ V. intr. Être coupable de …   Encyclopédie Universelle

  • frouer — [ frue ] v. intr. <conjug. : 1> • 1732; arg.XVe « tromper au jeu »; lat. fraudare (→ flouer); p. ê. onomat. au sens actuel; cf. froufrou ♦ Chasse Imiter le cri de la chouette, du geai pour attirer les oiseaux (⇒ 1. pipée). ● frouer verbe… …   Encyclopédie Universelle

  • frauda — FRAUDÁ vb. v. defrauda, delapida, sustrage. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime  fraudá vb. (sil. fra u ), ind. prez. 1 sg. fraudéz, 3 sg. şi pl. fraudeáză …   Dicționar Român

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»