Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

flamen

  • 1 flāmen

        flāmen inis, m    [2 FLAG-], a priest (of one deity), flamen: divis singulis flamines sunto: flaminem Iovi creavit, L.: Martialis: flaminem prodere: inaugurare, L.
    * * *
    I
    priest, flamen; priest of specific deity
    II
    breeze, wind, gale; blast

    Latin-English dictionary > flāmen

  • 2 flāmen

        flāmen inis, n    [flo], a blowing, blast, breeze, wind, gale: Berecynthiae tibiae, H.: ramis sine flamine motis, O.: ferunt sua flamina classem, V.: ingens, O.
    * * *
    I
    priest, flamen; priest of specific deity
    II
    breeze, wind, gale; blast

    Latin-English dictionary > flāmen

  • 3 Flamen

    1.
    flāmen (also ‡

    FILAMEN,

    Inscr. Grut. 227, 6), mis, m. [same root with fla-gro, q. v.; lit., he who burns, sc. offerings, Corss. Ausspr. 1, 84, 146; cf. 2, 86 note; Momms. Röm. Gesch. 1, 155; and Curt. Gr. Etym. p. 301], a priest of one particular deity, a flamen (acc. to a false etym. of Varr. and Fest., v. infra, so called from the fillet which he wore around his head). Festus enumerates from the highest flamen, that of Jupiter, to the lowest, that of Pomona, fifteen of these priests;

    in the times of the emperors, the deified emperors and other deified persons also had their separate flamens assigned to them: flamines, quod in Latio capite velato erant semper, ac caput cinctum habebant filo, flamines dicti. Horum singuli cognomina habent ab eo deo, quoi sacra faciunt,

    Varr. L. L. 5, § 84 Müll.: flamen Dialis dictus, quod filo assidue velatur, indeque appellatur flamen, quasi filamen, Paul. ex Fest. p. 87, 15 Müll.; cf. also Serv. Verg. A. 8, 664:

    maximae dignationis Flamen Dialis est inter quindecim flamines, et cum ceteri discrimina majestatis suae habeant, minimi habetur Pomonalis, quod Pomona levissimo fructui agrorum praesidit pomis,

    Fest. p. 154, 27 sq.; cf.

    Müll. Comm. ad h. l. p. 385, b: DIVIS ALIIS ALII SACERDOTES, OMNIBVS PONTIFICES, SINGVLIS FLAMINES SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 8, 20:

    (Numa) flaminem Jovi assiduum sacerdotem creavit... huic duos flamines adjecit, Marti unum, alterum Quirino,

    Liv. 1, 20, 2; cf. Cic. Rep. 2, 14; Aug. Civ. D. 2, 15; cf.

    also: est ergo flamen, ut Jovi, ut Marti, ut Quirino, sic divo Julio M. Antonius, etc.,

    Cic. Phil. 2, 43, 110:

    Tiberius flamines sibi decerni prohibuit,

    Suet. Tib. 26; v. Gell. 10, 15:

    FLAMEN D. AVGVSTI,

    Inscr. Orell. 311; 488; cf.

    AVGVSTALIS,

    ib. 643; 2366:

    DIVI CLAVDII,

    ib. 2218; 3651:

    PERPETVVS NERONIS AVG.,

    ib. 2219:

    SALVTIS AVGVSTAE,

    ib. 1171:

    ROMAE,

    ib. 2183:

    flaminem prodere,

    Cic. Mil. 10, 27:

    inaugurare flaminem,

    Liv. 27, 8, 4.
    2.
    flāmen, ĭnis, n. [flo], = pneuma, a blowing, blast, esp. of wind ( poet., most freq. in the plur.; cf.: ventus, flatus, flabra, spiritus, aura).
    I.
    Lit.:

    cur Berecynthiae Cessant flamina tibiae?

    Hor. C. 3, 19, 19; Nemes. Ecl. 1, 16: aquilo suo cum flamine, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 424 ed. Vahl.):

    Borea, surdas flamine tunde fores,

    Ov. Am. 1, 6, 54:

    venti,

    Lucr. 1, 290:

    Cauri,

    id. 6, 135; cf. Verg. A. 10, 97.—
    II.
    Transf., concr., a gale, breeze, wind:

    ferunt sua flamina classem,

    Verg. A. 5, 832; Ov. F. 3, 599:

    flamina conticuere, jacet sine fluctibus aequor,

    Val. Fl. 3, 732.
    3.
    Flāmen, ĭnis, m., a surname in the gens Claudia, Liv. 27, 21, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Flamen

  • 4 flamen

    1.
    flāmen (also ‡

    FILAMEN,

    Inscr. Grut. 227, 6), mis, m. [same root with fla-gro, q. v.; lit., he who burns, sc. offerings, Corss. Ausspr. 1, 84, 146; cf. 2, 86 note; Momms. Röm. Gesch. 1, 155; and Curt. Gr. Etym. p. 301], a priest of one particular deity, a flamen (acc. to a false etym. of Varr. and Fest., v. infra, so called from the fillet which he wore around his head). Festus enumerates from the highest flamen, that of Jupiter, to the lowest, that of Pomona, fifteen of these priests;

    in the times of the emperors, the deified emperors and other deified persons also had their separate flamens assigned to them: flamines, quod in Latio capite velato erant semper, ac caput cinctum habebant filo, flamines dicti. Horum singuli cognomina habent ab eo deo, quoi sacra faciunt,

    Varr. L. L. 5, § 84 Müll.: flamen Dialis dictus, quod filo assidue velatur, indeque appellatur flamen, quasi filamen, Paul. ex Fest. p. 87, 15 Müll.; cf. also Serv. Verg. A. 8, 664:

    maximae dignationis Flamen Dialis est inter quindecim flamines, et cum ceteri discrimina majestatis suae habeant, minimi habetur Pomonalis, quod Pomona levissimo fructui agrorum praesidit pomis,

    Fest. p. 154, 27 sq.; cf.

    Müll. Comm. ad h. l. p. 385, b: DIVIS ALIIS ALII SACERDOTES, OMNIBVS PONTIFICES, SINGVLIS FLAMINES SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 8, 20:

    (Numa) flaminem Jovi assiduum sacerdotem creavit... huic duos flamines adjecit, Marti unum, alterum Quirino,

    Liv. 1, 20, 2; cf. Cic. Rep. 2, 14; Aug. Civ. D. 2, 15; cf.

    also: est ergo flamen, ut Jovi, ut Marti, ut Quirino, sic divo Julio M. Antonius, etc.,

    Cic. Phil. 2, 43, 110:

    Tiberius flamines sibi decerni prohibuit,

    Suet. Tib. 26; v. Gell. 10, 15:

    FLAMEN D. AVGVSTI,

    Inscr. Orell. 311; 488; cf.

    AVGVSTALIS,

    ib. 643; 2366:

    DIVI CLAVDII,

    ib. 2218; 3651:

    PERPETVVS NERONIS AVG.,

    ib. 2219:

    SALVTIS AVGVSTAE,

    ib. 1171:

    ROMAE,

    ib. 2183:

    flaminem prodere,

    Cic. Mil. 10, 27:

    inaugurare flaminem,

    Liv. 27, 8, 4.
    2.
    flāmen, ĭnis, n. [flo], = pneuma, a blowing, blast, esp. of wind ( poet., most freq. in the plur.; cf.: ventus, flatus, flabra, spiritus, aura).
    I.
    Lit.:

    cur Berecynthiae Cessant flamina tibiae?

    Hor. C. 3, 19, 19; Nemes. Ecl. 1, 16: aquilo suo cum flamine, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 424 ed. Vahl.):

    Borea, surdas flamine tunde fores,

    Ov. Am. 1, 6, 54:

    venti,

    Lucr. 1, 290:

    Cauri,

    id. 6, 135; cf. Verg. A. 10, 97.—
    II.
    Transf., concr., a gale, breeze, wind:

    ferunt sua flamina classem,

    Verg. A. 5, 832; Ov. F. 3, 599:

    flamina conticuere, jacet sine fluctibus aequor,

    Val. Fl. 3, 732.
    3.
    Flāmen, ĭnis, m., a surname in the gens Claudia, Liv. 27, 21, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > flamen

  • 5 flamen

    • ancient Roman priest
    • flame up
    • flamen
    • flamenco

    Diccionario Técnico Español-Inglés > flamen

  • 6 flamen

    m.
    flamen, ancient Roman priest.

    Spanish-English dictionary > flamen

  • 7 фламин

    flamen

    Български-английски речник > фламин

  • 8 Diālis

        Diālis e, adj.    [divus, for dīvālis], of Jupiter: flamen, the priest of Jove, L.: Flamen ad haec (sacra), O. —As subst: Dialis (sc. flamen), O.— Of the flamen Dialis: coniunx, O.
    * * *
    Dialis, Diale ADJ
    heavenly/aerial; of Jupiter; of flamen Dialis

    Latin-English dictionary > Diālis

  • 9 Flaminia

    1.
    flāmĭnĭus, a, um, adj. [1. flamen], of or belonging to a flamen.
    I.
    Adj.: flaminia aedes domus flaminis Dialis, Paul. ex Fest. p. 89, 10 Müll.; so, ex domo flaminia, id. s. v. ignem, p. 106, 4 Müll.; cf. in the foll.: flaminius camillus puer dicebatur ingenuus patrimes et matrimes, qui flamini Diali ad sacrificia praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 2 sq. Müll.:

    flaminius lictor est, qui flamini Diali sacrorum causa praesto est,

    id. ib. —
    II.
    Subst.
    A.
    flāmĭnĭa, ae, f.
    1.
    the dwelling of the flamen Dialis:

    ignem e flaminia, id est flaminis Dialis domo, nisi sacrum efferri jus non est,

    Gell. 10, 15, 7.—
    2.
    A young priestess who attended on the wife of the flamen Dialis: flaminia dicebatur sacerdotula, quae flaminicae Diali praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 6 Müll. (but perh., from the preceding words of Festus, we are to supply the word camilla, and to read flaminia camilla, like flaminius camillus; cf. Müll. ad loc.).—
    B.
    flămĭnĭum, ii, n., the office or dignity of flamen, Cic. Phil. 13, 19, 41; Liv. 26, 23, 8; Tac. A. 4, 16; Massur. Sabin. ap. Gell. 10, 15, 22.
    2.
    Flāmĭnĭus, a, the name of a Roman gens. So C. Flaminius Nepos, who, when censor, A.U.C. 534, built a circus and constructed a road, and, when consul, was overcome and slain by Hannibal at the lake of Trasimenus, Liv. 22, 4 sq.; Cic. Inv. 2, 17, 52; id. Div. 1, 35, 77; id. N. D. 2, 3, 8; id. Brut. 14, 57; Nep. Hann. 4, 3.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Flāmĭnĭus, a, um, adj., of or belonging to a Flaminius, Flaminian:

    ea omnia in pratis Flaminiis acta, quem nunc Circum Flaminium appellant,

    Liv. 3, 54, 15; cf. id. 3, 63, 7; Cic. Att. 1, 14, 1; id. Sest. 14, 33 al.; Mart. 12, 74, 2; cf. Becker's Antiq. 1, p. 604; 608 and 667 sq.;

    2, 1, p. 361: via, leading from Rome to Ariminum,

    Cic. Phil. 12, 9, 22; id. Att. 1, 1, 2.—
    B.
    As subst.: Flāmĭnĭa, ae, sc. via, Mart. 8, 75, 2; along it stood many tombs;

    hence: quorum Flaminia tegitur cinis atque Latina,

    Juv. 1, 171.—
    C.
    Flāmĭnĭānus, a, um, adj., Flaminian:

    ostentu,

    Cic. Div. 2, 31, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > Flaminia

  • 10 flaminium

    1.
    flāmĭnĭus, a, um, adj. [1. flamen], of or belonging to a flamen.
    I.
    Adj.: flaminia aedes domus flaminis Dialis, Paul. ex Fest. p. 89, 10 Müll.; so, ex domo flaminia, id. s. v. ignem, p. 106, 4 Müll.; cf. in the foll.: flaminius camillus puer dicebatur ingenuus patrimes et matrimes, qui flamini Diali ad sacrificia praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 2 sq. Müll.:

    flaminius lictor est, qui flamini Diali sacrorum causa praesto est,

    id. ib. —
    II.
    Subst.
    A.
    flāmĭnĭa, ae, f.
    1.
    the dwelling of the flamen Dialis:

    ignem e flaminia, id est flaminis Dialis domo, nisi sacrum efferri jus non est,

    Gell. 10, 15, 7.—
    2.
    A young priestess who attended on the wife of the flamen Dialis: flaminia dicebatur sacerdotula, quae flaminicae Diali praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 6 Müll. (but perh., from the preceding words of Festus, we are to supply the word camilla, and to read flaminia camilla, like flaminius camillus; cf. Müll. ad loc.).—
    B.
    flămĭnĭum, ii, n., the office or dignity of flamen, Cic. Phil. 13, 19, 41; Liv. 26, 23, 8; Tac. A. 4, 16; Massur. Sabin. ap. Gell. 10, 15, 22.
    2.
    Flāmĭnĭus, a, the name of a Roman gens. So C. Flaminius Nepos, who, when censor, A.U.C. 534, built a circus and constructed a road, and, when consul, was overcome and slain by Hannibal at the lake of Trasimenus, Liv. 22, 4 sq.; Cic. Inv. 2, 17, 52; id. Div. 1, 35, 77; id. N. D. 2, 3, 8; id. Brut. 14, 57; Nep. Hann. 4, 3.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Flāmĭnĭus, a, um, adj., of or belonging to a Flaminius, Flaminian:

    ea omnia in pratis Flaminiis acta, quem nunc Circum Flaminium appellant,

    Liv. 3, 54, 15; cf. id. 3, 63, 7; Cic. Att. 1, 14, 1; id. Sest. 14, 33 al.; Mart. 12, 74, 2; cf. Becker's Antiq. 1, p. 604; 608 and 667 sq.;

    2, 1, p. 361: via, leading from Rome to Ariminum,

    Cic. Phil. 12, 9, 22; id. Att. 1, 1, 2.—
    B.
    As subst.: Flāmĭnĭa, ae, sc. via, Mart. 8, 75, 2; along it stood many tombs;

    hence: quorum Flaminia tegitur cinis atque Latina,

    Juv. 1, 171.—
    C.
    Flāmĭnĭānus, a, um, adj., Flaminian:

    ostentu,

    Cic. Div. 2, 31, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > flaminium

  • 11 Flaminius

    1.
    flāmĭnĭus, a, um, adj. [1. flamen], of or belonging to a flamen.
    I.
    Adj.: flaminia aedes domus flaminis Dialis, Paul. ex Fest. p. 89, 10 Müll.; so, ex domo flaminia, id. s. v. ignem, p. 106, 4 Müll.; cf. in the foll.: flaminius camillus puer dicebatur ingenuus patrimes et matrimes, qui flamini Diali ad sacrificia praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 2 sq. Müll.:

    flaminius lictor est, qui flamini Diali sacrorum causa praesto est,

    id. ib. —
    II.
    Subst.
    A.
    flāmĭnĭa, ae, f.
    1.
    the dwelling of the flamen Dialis:

    ignem e flaminia, id est flaminis Dialis domo, nisi sacrum efferri jus non est,

    Gell. 10, 15, 7.—
    2.
    A young priestess who attended on the wife of the flamen Dialis: flaminia dicebatur sacerdotula, quae flaminicae Diali praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 6 Müll. (but perh., from the preceding words of Festus, we are to supply the word camilla, and to read flaminia camilla, like flaminius camillus; cf. Müll. ad loc.).—
    B.
    flămĭnĭum, ii, n., the office or dignity of flamen, Cic. Phil. 13, 19, 41; Liv. 26, 23, 8; Tac. A. 4, 16; Massur. Sabin. ap. Gell. 10, 15, 22.
    2.
    Flāmĭnĭus, a, the name of a Roman gens. So C. Flaminius Nepos, who, when censor, A.U.C. 534, built a circus and constructed a road, and, when consul, was overcome and slain by Hannibal at the lake of Trasimenus, Liv. 22, 4 sq.; Cic. Inv. 2, 17, 52; id. Div. 1, 35, 77; id. N. D. 2, 3, 8; id. Brut. 14, 57; Nep. Hann. 4, 3.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Flāmĭnĭus, a, um, adj., of or belonging to a Flaminius, Flaminian:

    ea omnia in pratis Flaminiis acta, quem nunc Circum Flaminium appellant,

    Liv. 3, 54, 15; cf. id. 3, 63, 7; Cic. Att. 1, 14, 1; id. Sest. 14, 33 al.; Mart. 12, 74, 2; cf. Becker's Antiq. 1, p. 604; 608 and 667 sq.;

    2, 1, p. 361: via, leading from Rome to Ariminum,

    Cic. Phil. 12, 9, 22; id. Att. 1, 1, 2.—
    B.
    As subst.: Flāmĭnĭa, ae, sc. via, Mart. 8, 75, 2; along it stood many tombs;

    hence: quorum Flaminia tegitur cinis atque Latina,

    Juv. 1, 171.—
    C.
    Flāmĭnĭānus, a, um, adj., Flaminian:

    ostentu,

    Cic. Div. 2, 31, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > Flaminius

  • 12 flaminius

    1.
    flāmĭnĭus, a, um, adj. [1. flamen], of or belonging to a flamen.
    I.
    Adj.: flaminia aedes domus flaminis Dialis, Paul. ex Fest. p. 89, 10 Müll.; so, ex domo flaminia, id. s. v. ignem, p. 106, 4 Müll.; cf. in the foll.: flaminius camillus puer dicebatur ingenuus patrimes et matrimes, qui flamini Diali ad sacrificia praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 2 sq. Müll.:

    flaminius lictor est, qui flamini Diali sacrorum causa praesto est,

    id. ib. —
    II.
    Subst.
    A.
    flāmĭnĭa, ae, f.
    1.
    the dwelling of the flamen Dialis:

    ignem e flaminia, id est flaminis Dialis domo, nisi sacrum efferri jus non est,

    Gell. 10, 15, 7.—
    2.
    A young priestess who attended on the wife of the flamen Dialis: flaminia dicebatur sacerdotula, quae flaminicae Diali praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 6 Müll. (but perh., from the preceding words of Festus, we are to supply the word camilla, and to read flaminia camilla, like flaminius camillus; cf. Müll. ad loc.).—
    B.
    flămĭnĭum, ii, n., the office or dignity of flamen, Cic. Phil. 13, 19, 41; Liv. 26, 23, 8; Tac. A. 4, 16; Massur. Sabin. ap. Gell. 10, 15, 22.
    2.
    Flāmĭnĭus, a, the name of a Roman gens. So C. Flaminius Nepos, who, when censor, A.U.C. 534, built a circus and constructed a road, and, when consul, was overcome and slain by Hannibal at the lake of Trasimenus, Liv. 22, 4 sq.; Cic. Inv. 2, 17, 52; id. Div. 1, 35, 77; id. N. D. 2, 3, 8; id. Brut. 14, 57; Nep. Hann. 4, 3.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Flāmĭnĭus, a, um, adj., of or belonging to a Flaminius, Flaminian:

    ea omnia in pratis Flaminiis acta, quem nunc Circum Flaminium appellant,

    Liv. 3, 54, 15; cf. id. 3, 63, 7; Cic. Att. 1, 14, 1; id. Sest. 14, 33 al.; Mart. 12, 74, 2; cf. Becker's Antiq. 1, p. 604; 608 and 667 sq.;

    2, 1, p. 361: via, leading from Rome to Ariminum,

    Cic. Phil. 12, 9, 22; id. Att. 1, 1, 2.—
    B.
    As subst.: Flāmĭnĭa, ae, sc. via, Mart. 8, 75, 2; along it stood many tombs;

    hence: quorum Flaminia tegitur cinis atque Latina,

    Juv. 1, 171.—
    C.
    Flāmĭnĭānus, a, um, adj., Flaminian:

    ostentu,

    Cic. Div. 2, 31, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > flaminius

  • 13 Flame

    m; -n, -n Fleming; der Flame Koll. the Flemish Pl.
    * * *
    der Flame
    Fleming
    * * *
    Fla|me ['flaːmə]
    m -n, -n
    Fleming, Flemish man/boy
    * * *
    Fla·me, Fla·min o Flä·min
    <-n, -n>
    [ˈflamə, fla:mɪn, flɛ:mɪn]
    m, f Fleming, Flemish man/woman/boy/girl
    * * *
    der; Flamen, Flamen Fleming
    * * *
    Flame m; -n, -n Fleming;
    der Flame koll the Flemish pl
    * * *
    der; Flamen, Flamen Fleming

    Deutsch-Englisch Wörterbuch > Flame

  • 14 архипастырь

    1) General subject: arch flamen, arch-flamen
    3) Christianity: arch-priest

    Универсальный русско-английский словарь > архипастырь

  • 15 верховный фламин

    Универсальный русско-английский словарь > верховный фламин

  • 16 flāminica

        flāminica ae, f    [1 flamen], the wife of a flamen, O., Ta.
    * * *

    Latin-English dictionary > flāminica

  • 17 архиепископ

    2) Religion: Archiepiscopus ( "archbishop", сокр. Archiep.), arch-prelate, archbishop (In the Christian church, a bishop who, in addition to his ordinary episcopal authority in his own diocese, usually has jurisdiction - but no superiority of order - over the other bishops of a province), archprelate, man of lawn, metropolitan (The primate of an ecclesiastical province)

    Универсальный русско-английский словарь > архиепископ

  • 18 φλαμέντας

    φλαμέντᾱς, φλαμέντας
    flamen: masc acc pl
    φλαμέντᾱς, φλαμέντας
    flamen: masc nom sg (epic doric aeolic)

    Morphologia Graeca > φλαμέντας

  • 19 flāminium or flāmonium

        flāminium or flāmonium ī, n    [flamen], the office of flamen, C., L.

    Latin-English dictionary > flāminium or flāmonium

  • 20 flaminia

    priest-assistantess; female assistant to flamen; flamen's dwelling

    Latin-English dictionary > flaminia

См. также в других словарях:

  • Flamen — Saltar a navegación, búsqueda Busto de un flamen, Siglo III, Museo del Louvre. El Flamen (en latín flamen, inis), era un sacerdote romano que formaba parte del colegio de los flamines. Eran herencia de una antiguedad llena de so …   Wikipedia Español

  • flamen — (Del lat. flamen). m. Sacerdote romano destinado al culto de una deidad determinada. flamen dial. m. El de Júpiter. flamen marcial. m. El de Marte. flamen quirinal. m. El de Rómulo …   Diccionario de la lengua española

  • Flamen — Fla men, n.; pl. E. {Flammens}, L. {Flamines}. [L.] (Rom. Antiq.) A priest devoted to the service of a particular god, from whom he received a distinguishing epithet. The most honored were those of Jupiter, Mars, and Quirinus, called respectively …   The Collaborative International Dictionary of English

  • flamen — ancient Roman priest, 1530s, from L. flamen, of unknown origin, perhaps from PIE root *bhlad to worship (Cf. Goth. blotan, O.E. blotan to sacrifice ). Also used from early 14c. in reference to the ancient pre Christian British priests, in… …   Etymology dictionary

  • flamen — [flā′men] n. pl. flamens or flamines [flam′i nēz΄] [ME flamin < L flamen < IE base * bhlagmen , priest, magician > Sans brahmán ] in ancient Rome, a priest serving one particular god …   English World dictionary

  • Flamen — (röm Ant.), Priester eines einzelnen Gottes, später auch eines apotheosirten Kaisers. Sie waren 15 an der Zahl, wurden in den Curiatcomitien gewählt u. von dem Pontifex maximus geweiht; ihr Amt war lebenslänglich; auf dem Kopfe trugen sie eine in …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Flämen — (auch Vlamingen, Flamänder, Flamländer), in Belgien die den franz. Wallonen gegenüberstehende Bevölkerung germanischer Abkunft, die namentlich in den Provinzen Ostflandern, Antwerpen, Limburg, Westflandern u. Brabant vorherrscht. S. Belgien, S.… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Flamen [1] — Flamen (lat.), der römische Opferpriester, s. Flamines …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Flamen [2] — Flamen (spr. māng, Flaman, Flamand), Albert, franz. Kupferstecher, arbeitete um die Mitte des 17. Jahrh. in Paris. Seine Blätter, von denen man über 600 Nummern kennt, sind von 1648–64 datiert, nach Art des W. Hollar radiert und dann mit dem… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Flämen — (richtiger Vlaemen, spr. flahmen), Flamländer, Flamänder, in Belgien die Bevölkerung deutschen Geblüts [Karte: Deutschtum I]. (S. auch Flämische Sprache und Literatur.) …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Flamen — (Mehrzahl Flamĭnes), im alten Rom die Einzelpriester eines bestimmten Gottes. Es gab 3 obere (majōres), den F. des Jupiter (F. Diālis), des Mars (F. Martiālis), des Quirinus (F. Quirinālis) und 12 untere (minōres) …   Kleines Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»